ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ၂၁ ရာစုပင္လံုညီလာခံကို လပုိင္းအတြင္းက်င္းပ လိုေၾကာင္း ေျပာလိုက္ၿပီးသည့္ ေနာက္ ထိုသို႔သံုးႏံႈးပါက ခဲြထြက္ခြင့္ေပးရမည္ဆိုၿပီး ေဒါက္တာေအးေမာင္က ရန္ကုန္တိုင္းမ္စ္သို႔ ေျပာၾကားဆိုသည့္သတင္းတခု ဖတ္လိုက္ရပါသည္။ ေဒါက္တာေအးေမာင္ အေနျဖင့္ မည္သည္ကိုရည္ရြယ္ေျပာဆုိခဲ့သည္ ကိုအေသအခ်ာ မသိရေသာ္လည္း ပင္လံုစာခ်ဳပ္တြင္ ခဲြထြက္ခြင့္ပါရွိသည္ဆိုသည္ကို ရည္ရြယ္ပံုရပါသည္။ ထို႔ျပင္ ၎က ဆက္လက္ေျပာဆုိထားေသးသည္မွာ “ပင္လံုကတိကဝတ္ေတြက အရမ္းမ်ားတယ္။ အဲဒါကို ျမန္မာေခါင္းေဆာင္အဆက္ဆက္က ပင္လံုကတိကဝတ္ေတြကို ခ်နင္းခ့ဲတာခ်ည္းဘဲ၊ တိုင္းရင္းသားေတြက ပင္လံုကိုမယံုေတာ့ဘူး။ အဲဒီမွာ ၂၁ ရာစုပင္လံုလို႔သံုးၿပီး ဘာထပ္လိမ္ဦးမလဲ ေတြးၿပီး ေၾကာက္ၾကမွာေပါ့” ဟု ေျပာဆုိထားျပန္ေလသည္။ သို႔ျဖစ္၍ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ဆုိသည္ကို တိတိပပသိရိွႏိုင္ၾကရန္ႏွင့္ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ကေပးထားခဲ့ေသာ ကတိကဝတ္မ်ားတြင္ ခဲြထြက္ခြင့္ဆိုသည့္ကိစၥပါ-မပါ ေလ့လာၾကည့္ဘို႔လိုပါသည္။ သို႔ျဖစ္၍ ရွမ္းျပည္နယ္ ဦးစီးအဖဲြ႔ဝင္ေဟာင္း ဦးအုန္းေဖ ေရးသားေသာ ပင္လံုစစ္တမ္း စာမ်က္ႏွာ ၄၂၇ ပါ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ဆိုသည့္အခန္းမွ အဓိကအေၾကာင္းအရာကို စာဖတ္ပရိသတ္သိရိွႏိုင္ၾကရန္ ကိုးကားလိုပါသည္။ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ ျမန္မာျပည္ဘုရင္ခံ၏ အမႈေဆာင္ေကာင္စီမွ အဖဲြ႔ဝင္အခ်ိဳ႕ႏွင့္ စပ္ဖမ်ားအားလံုးတုိ႔အျပင္ ရွမ္းျပည္နယ္မ်ား၊ ကခ်င္ေတာင္တန္းေဒသမ်ားႏွင့္ ခ်င္းေတာင္တန္းေဒသတုိ႔မွ ကိုယ္စားလွယ္မ်ား တုိ႔ တက္ေရာက္ၾကေသာ ပင္လံုၿမိဳ႕တြင္က်င္းပသည့္ အစည္းအေဝးႀကီးတရပ္တြင္... ၾကားျဖတ္အစိုးရႏွင့္ ခ်က္ျခင္းပူးေပါင္းျခင္းအားျဖင့္ ရွမ္း၊ ကခ်င္၊ ခ်င္းတို႔သည္ လြတ္လပ္ေရးကို ပို၍လ်ွင္ျမန္ စြာရရိွလိိမ့္မည္ဟု အစည္းအေဝးတက္ေရာက္သူ အဖဲြ႔ဝင္တုိ႔က ယံုၾကည္ၾကသည့္ အတိုင္း အစည္းအေဝးတက္ ေရာက္သူအဖဲြ႔ဝင္တုိ႔သည္ ကန္႔ကြက္သူမရိွဘဲ ေအာက္ပါအတိုင္း သေဘာတူညီၾကေလသည္။ ၁။ ေတာင္တန္းသားမ်ား၏ စည္းလံုးညီညြတ္ေရးအဖဲြ႔ႀကီး (တ-စ-ည-ဖ) ၏ ႀကိဳးကိုင္ကိုယ္စားလွယ္ မ်ားက ေထာက္ခံခ်က္အရ၊ ေတာင္တန္းသားမ်ား၏ ကုိယ္စားလွယ္တဦးကို ဘုရင္ခံကေရြးခ်ယ္၍ နယ္စပ္ေဒသကိစၥမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ေဆာင္ရြက္ရန္အတြက္ ဘုရင္ခံ၏ အတိုင္ပင္ခံပုဂိၢဳလ္အျဖစ္ ခန္႔ထားရမည္။ ၂။ ဤအတိုင္ပင္ခံပုဂိၢဳလ္ကို ဘုရင္ခံ၏အမႈေဆာင္ေကာင္စီတြင္ ဌာနလက္ကိုင္မရိွ ေကာင္စီဝင္ တဦးအျဖစ္ ခန္႔ထားၿပီး ကာကြယ္ေရးနွင့္ျပည္ပကိစၥရပ္မ်ားတြင္ ထံုးနည္းဥပေဒအရ အမႈေဆာင္ ေကာင္စီ၏ အာဏာလက္ ေအာက္သို႔ေရာက္ရိွေစရမည္။ ဤနည္းလမ္းအတိုင္း နယ္စပ္ေဒသ ဆိုင္ရာအတိုင္ပင္ခံပုဂိၢဳလ္အား အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ အာဏာကိုေပးအပ္ရမည္။ ၃။ အဆိုပါအတိုင္ပင္ခံပုဂိၢဳလ္ကို ၎ႏွင့္လူမ်ိဳးခ်င္းမတူေသာ ဒုတိယအတိုင္ပင္ခံပုဂိၢဳလ္ႏွစ္ဦးက ကူညီေစရမည္။ ေရွးဦးစြာဒုတိယအတိုင္ပင္ခံပုဂိၢဳလ္ႏွစ္ဦးတို႔သည္ ၎တို႔အသီးသီးသက္ဆိုင္သည့္ နယ္မ်ား၏ ကိစၥရပ္မ်ားကိုေဆာင္ရြက္ရန္ ျဖစ္သည္။ အတုိင္ပင္ခံပုဂိၢဳလ္မွာ အျခားနယ္စပ္ေဒသ အားလံုးတုိ႔၏ကိစၥရပ္မ်ားကို ေဆာင္ရြက္ေစရန္ျဖစ္သည္။ ၎တို႔သည္ ထံုးနည္းဥပေဒအရ တဲြဘက္တာဝန္ယူရသည့္မူအတိုင္း ေဆာင္ရြက္ေစရမည္။ ၄။ အတိုင္ပင္ခံပုဂိၢဳလ္သည္ အမႈေဆာင္ေကာင္စီတြင္ အဖဲြ႔ဝင္လူႀကီးအေနျဖင့္ နယ္စပ္ေဒသမ်ား၏ တဦးတည္းေသာ ကိုယ္စားလွယ္အျဖစ္ပါဝင္ရမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း၊ ဒုတိယအတိုင္ပင္ခံပုဂိၢဳလ္မ်ား သည္ နယ္စပ္ေဒသမ်ားႏွင့္သက္ဆိုင္ေသာ ကိစၥရပ္မ်ားကိုေဆြးေႏြးၾကသည့္အခါ အမႈေဆာင္ ေကာင္စီတြင္တက္ေရာက္ႏိုင္ခြင့္ ရိွေစရမည္။ ၅။ အထက္တြင္သေဘာတူညီသည့္အတုိင္း ဘုရင္ခံ၏ အမႈေဆာင္ေကာင္စီကို တိုးခ်ဲ႕မည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း နယ္စပ္ေဒသမ်ား၏နယ္တြင္း အုပ္ခ်ဳပ္ေရးတြင္ ယခုခံစားေနရေသာ ကိုယ္ပုိင္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို မည္သည့္နည္းႏွင့္မဆို တစ္စံုတစ္ရာ လက္လြတ္ေစရန္ အဆိုပါေကာင္စီက ျပဳလုပ္ျခင္း မရိွေစရ။ နယ္စပ္ေဒသမ်ားအတြက္ နယ္တြင္းအုပ္ခ်ဳပ္ေရးတြင္ ကိုယ္ပုိင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ရာခိုင္ႏႈန္းအျပည့္ ရိွေစရမည္ဟူေသာမူကို သေဘာတူညီၾကသည္။ ၆။ ပူးေပါင္းထားၿပီးသည့္ျမန္မာျပည္အတြင္း သီးသန႔္ကခ်င္ျပည္နယ္တစ္ခု နယ္နိမိတ္သတ္မွတ္၍ တည္ေထာင္ ရန္ျပႆနာမွာ တိုင္းျပဳျပည္ျပဳလႊတ္ေတာ္က ဆံုးျဖတ္ရန္ျဖစ္ေသာ္လည္း ဤကဲ့သုိ႔ သီးျခားျပည္နယ္တခုထား ရိွသင့္ေၾကာင္းကို သေဘာတူညီၾကသည္။ ဤရည္ရြယ္ခ်က္ အထေျမာက္ရန္အလို႔ငွာ ပထမေျခလွမ္းအေနျဖင့္ ၁၉၃၅ ခုႏွစ္ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရ အက္ဥပေဒအရ ေနာက္ဆက္တဲြစာရင္းပါ အပိုင္း-၂ ေဒသမ်ားကဲ့သို႔ ျမစ္ႀကီးနားႏွင့္ ဗန္းေမာ္ခ႐ုိင္ တို႔၏ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးတြင္ နယ္စပ္ေဒသအတုိင္ပင္ခံပုဂိၢဳလ္ႏွင့္ ဒုတိယအတုိင္ပင္ခံပုဂၢိဳလ္တုိ႔အား ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္ရမည္။ ၇။ နယ္စပ္ေဒသမ်ား၏ နယ္သူနယ္သားတုိ႔သည္ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံမ်ားတြင္ အေျခခံမ်ားအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳ ထားေသာ အခြင့္အေရးမ်ားတို႔ကုိ ခံစားႏိုင္ခြင့္ရိွေစရမည္။ ဂ။ ဤစာခ်ဳပ္တြင္ သေဘာတူညီၾကသည့္ အစီအစဥ္တုိ႔မွာ ပေဒႆရာဇ္ရွမ္းျပည္နယ္ေျမစုတြင္ ယခု အပ္ႏွင္း ထားၿပီးျဖစ္ေသာ ဘ႑ာေရးႏွင့္ပတ္သက္သည့္ ကိုယ္ပုိင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို ထိခိုက္ျခင္း မရိွေစရန္။ ၉။ ဤစာခ်ဳပ္တြင္ သေဘာတူညီၾကသည့္ အစီအစဥ္တုိ႔မွာ ျမန္မာျပည္အခြန္ေတာ္ေငြမ်ားမွ ကခ်င္ ေတာင္တန္းနယ္မ်ားႏွင့္ ခ်င္းေတာင္တန္းနယ္မ်ားက ရသင့္ရထုိက္ေသာဘ႑ာေရးအကူအညီကို ထိခိုက္ျခင္းမရိွေစရ၊ ျမန္မာျပည္ႏွင့္ ပေဒႆရာဇ္ရွမ္းျပည္နယ္ေျမစု၏ ဘ႑ာေရးအစီအစဥ္မ်ားကဲ့သုိ႔ ကခ်င္ေတာင္တန္းႏွင့္ ခ်င္း ေတာင္တန္းမ်ားအတြက္ အလားတူအစီအစဥ္မ်ားကို ထားရိွက်င့္သံုးရန္ ျဖစ္ႏိုင္မည္ မျဖစ္ႏိုင္မည္ကို ဘုရင္ခံ၏ အမႈေဆာင္ေကာင္စီက နယ္စပ္ေဒသမ်ား၏ အတိုင္ပင္ခံ ပုဂိၢဳလ္ႏွင့္ ဒုတိယအတိုင္ပင္ခံပုဂိၢဳလ္တို႔ႏွင့္အတူ စစ္ေဆးၾကည့္ရႈရမည္။ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ႀကီးကို လက္မွတ္ေရးထိုးၾကေသာ ကုိယ္စားလွယ္မ်ားမွာ ေအာက္ပါအတုိင္းျဖစ္သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရကိုယ္စား - ဦးေအာင္ဆန္း ရွမ္းေကာ္မတီ - (၁) စဝ္ခြန္ပန္းစိန္ ေတာင္ပုိင္းစဝ္ဖလံု၊ (၂) စဝ္ေရႊသိုက္ ေညာင္ေရႊစဝ္ဖလံု၊ (၃) စဝ္ဟုံဖ ေျမာက္ပိုင္းသိႏီၷစဝ္ဖလံု၊ (၄) စဝ္ႏဲြ႔ လဲခ်ားစဝ္ဖလံု၊ (၅) စဝ္စံထြန္း မိုင္းပြန္စဝ္ဖလံု၊ (၆) စဝ္ထြန္းဧ သာမိုင္းခမ္းစဝ္ဖလံု၊ (၇) ဦးျဖဴ သထံုစဝ္ဖလံု၏ ကိုယ္စားလွယ္၊ (၈) ခြန္ဖုန္းဒူဝါ ေျမာက္သိႏၷီကခ်င္ကိုယ္စားလွယ္၊ (၉) ဦးတင္ဧ (၁၀) ဦးထြန္းျမင့္ (လင္းေခး) (၁၁) ဦးၾကာပု (သီေပါ) (၁၂) ဦးခြန္ထီး (၁၃) ဦးခြန္ေစာ (၁၄) စဝ္ယိပ္ဖ ကခ်င္ေကာ္မတီ (၁) ဆမားဒူးဝါးဆင္ဝါးေနာင္ (ျမစ္ႀကီးနား) (၂) ေဇာ္ရစ္ (ျမစ္ႀကီးနား) (၃) ဒင္ရတန္ (ဗန္းေမာ္) (၄) ေဇာ္လ (ဗန္းေမာ္) (၅) ေဇာ္လြန္း (ဗန္းေမာ္) (၆) လဗန္းဂေရာင္း (ဗန္းေမာ္) ခ်င္းေကာ္မတီ (၁) ဦးလႊာမုန္း ၊ ေအတီအမ္၊ အိုင္တီအက္(စ္)အမ္၊ (၂) ဦးေသာင္ဇာခုပ္၊ ေအတီအမ္၊ တိီဒင္၊ (၃) ဦးကြယ္မန္း၊ ေအတီအမ္၊ ဟာကာ၊ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ပါ စာသားမ်ားအရ နယ္စပ္ေဒသမ်ား ခဲြထြက္လိုက ခဲြထြက္ခြင့္ျပဳသည္ဟူေသာ စာသားမ်ား မပါဝင္ေခ်။ ပင္လံုစာခ်ဳပ္တြင္ပါဝင္ေသာ အခ်က္အလက္မ်ားအမ်ားစုမွာ လြတ္လပ္ေရး မရမွီ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ကာလတဝိုက္က ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးတည္ရိွေနေသာ အခင္းအက်င္းတြင္ နယ္စပ္ ေဒသမ်ားက ဘုရင္ခံ၏ အမႈေဆာင္ေကာင္စီတြင္ ပါဝင္ေဆာင္ရြက္ႏိုင္မည့္ အစီအစဥ္ႏွင့္ ထမ္းေဆာင္ရမည့္တာဝန္မ်ားသာျဖစ္ပါသည္။ စာခ်ဳပ္ပါ အေျခခံစိတ္ဓါတ္မွာ အပိုဒ္ ၇ ပါ “နယ္စပ္ေဒသမ်ား၏ နယ္သူနယ္သားတုိ႔သည္ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံမ်ားတြင္ အေျခခံမ်ားအျဖစ္အသိအမွတ္ျပဳထားေသာ အခြင့္အေရးမ်ားတို႔ကုိ ခံစားႏိုင္ခြင့္ရွိေစရမည္” ဆိုေသာ အပိုဒ္ျဖစ္သည္။ အဆုိပါအပုိဒ္မွာ အျခားေသာ ရွမ္း၊ ကခ်င္ႏွင့္ ခ်င္းကိုယ္စားလွယ္မ်ား၏ ဆႏၵအရထည့္သြင္း ျခင္းမဟုတ္ဘဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ ဆႏၵအရ ထည့္သြင္းျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ဦးေဖခင္က ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ျပည္ေထာင္စုေန႔ “Guardian” ထုတ္ အခ်ပ္ပိုတြင္ ေဖာ္ျပထားေလသည္။ အဆိုပါစာပိုဒ္ကို ယေန႔ေခတ္ႏိုင္ငံေရးစကားလံုးႏွင့္ဆုိရလ်ွင္ လူ႔အခြင့္အေရး (Universal Human Rights) ကိုနယ္စပ္ေဒသတိုင္းရင္းသားျပည္သူမ်ားပါ ခံစားခြင့္ရိွေရးျဖစ္သည္။ ကမာၻ႔ကုလသမဂၢ၏ ႏိုင္ငံတကာလူ႔အခြင့္အေရး ေၾကညာစာတန္းမွာ ပဲရစ္ၿမိဳ႕တြင္က်င္းပသည့္ အစည္းအေဝးတြင္ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ ဒီဇဘၤာလ ၁၀ ရက္ေန႔တြင္မွ ထုတ္ျပန္ေၾကျငာျခင္းျဖစ္၍ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ေဖေဖၚဝါရီလ ၁၂ ရက္ေန႔တြင္ ခ်ဳပ္ဆိုခဲ့ေသာ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ထက္ေနာက္က်ေသာ္လည္း ယခုအခါ ဒီမိုကေရစီ ႏိုင္ငံမ်ားအားလံုးက စံသတ္မွတ္ခ်က္အျဖစ္ လက္ခံထားၾကသည့္ အခ်က္မ်ားျဖစ္ေပသည္။ ပင္လံုစာခ်ဳပ္က ေနာက္ထပ္ေပးအပ္ထားေသာ အေျခခံမူတစ္ရပ္မွာ စာခ်ဳပ္အပိုဒ္ (၅) တြင္ ေဖာ္ျပ ထားေသာ ကိုယ္ပုိင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးျဖစ္သည္။ ခဲြထြက္ခြင့္မဟုတ္ေပ။ ထိုအခိ်န္က ၿဗိတိသ်ွကိုလိုနိီ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေအာက္တြင္ ရိွေနေသးသည့္အခိ်န္ျဖစ္သျဖင့္ ဘုရင္ခံ၏ အမႈေဆာင္ေကာင္စိီ လက္ေအာက္တြင္ရိွေသာ ကိုယ္ပုိင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကိုသာ အာမခံျခင္းျဖစ္ေလသည္။ ထုိ႔ျပင္ စာခ်ဳပ္ အပိုဒ္ (၆)က ကခ်င္ျပည္နယ္ဖဲြ႔စည္းေရးကို ေထာက္ခံသေဘာတူထားေသာ္လည္း စာခ်ဳပ္တြင္ ကိုယ္စားလွယ္မ်ားအျဖစ္ ပါဝင္လက္မွတ္ေရးထိုးထားေသာ ခ်င္းလူမိ်ဳးမ်ား၏ ျပည္နယ္ ဖြဲ႔စည္းေရးကို သေဘာတူေထာက္ခံထားခ်က္ မပါဝင္သလို အျခားေသာတုိင္းရင္းသားမ်ား ျဖစ္ၾကသည့္ ကရင္၊ ကယား၊ မြန္၊ ရခုိင္လူမ်ိဳးတုိ႔၏ ျပည္နယ္ဖဲြ႔စည္းေရး ေထာက္ခံသေဘာတူ ထားခ်က္မ်ားလည္း မပါဝင္ေခ်။ သို႔ျဖစ္၍ က်ေနာ္ေထာက္ျပလိုသည္မွာ ပင္လံုစာခ်ဳပ္တြင္ပါရိွေသာ အေျခခံစိတ္ဓါတ္မွာ ခဲြထြက္ေရး မဟုတ္ဘဲ၊ ႏိုင္ငံသားအားလံုး ဒိီမိုကေရစီအခြင့္အေရးမ်ား တန္းတူရရိွေရးႏွင့္ ကိုယ္ပုိင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး သာ ေဒါက္တာေအးေမာင္ေျပာသကဲ့သို႔ ခဲြထြက္ေရးမဟုတ္သလို၊ တုိင္းရင္းသားမ်ားကို မေပးအပ္ ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ မ်ားျပားေသာ ကတိကဝတ္မ်ားလည္း မပါဝင္ပါေၾကာင္း၊ စာဖတ္ပရိသတ္မ်ား ဖတ္ရႈသံုးသပ္ ႏိုင္ၾကေစရန္ တင္ျပလိုက္ပါသည္။ ရဲထြန္း (သီေပါ)