၀မ္းေရးအတြက္ အမႈိက္ပုံေတြဆီ ေလွ်ာက္လွမ္းေနရတဲ့ သံလမ္းလုပ္သားတဦးရဲ႕ ဇနီး
DVB
·
March 24, 2016
သူမ်ားေတြအတြက္ အသံုးမတည့္ေတာ့တဲ့ ဒီပလတ္စတစ္ ဘူးခြံေတြ၊ ေရသန္႔ဘူးေတြ၊ ဘီယာဘူးေတြဟာ မသိဂႌ၀င္းနဲ႔ သူ႔မိသားစုအတြက္ေတာ့ ရတနာေတြပါပဲ။ ညေန ၃ နာရီေလာက္ကစၿပီး ညအခ်ိန္တိုင္ေအာင္ သူတေယာက္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရဲ႕ လမ္းမေတြေပၚက အမိႈက္ပံုႀကီးေတြနဲ႔ အမႈိက္ပံုးေတြဆီ ေျခတိုေအာင္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ပလံုေကာက္ေနခဲ့တာ ၇ ႏွစ္ရွိေနခဲ့ပါ့ၿပီ။ ဒီဘူးခြံအမ်ိဳးမ်ိဳးဟာ သူ႔မိသားစုစားဝတ္ေနေရးအျပင္ သူ႔အေပၚမွာ ဖိစီးေနတဲ့ အေႂကြးနဲ႔ အတိုးေတြကိုလည္း ဝန္ေပါ့ေအာင္္ကူညီေပးပါတယ္။
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္က ဟိုတယ္ႀကီးေတြ ေခတ္မီလွပတဲ့ အေဆာက္အဦေတြနဲ႔ သံလမ္းေလးပဲ ျခားတဲ့ေနရာမွာ သိမ္ျဖဴမီးရထားဝန္ထမ္းေတြေနတဲ့ ရပ္ကြက္ရွိပါတယ္။ အဲ့ဒီမွာ မသိဂႌ၀င္းတို႔ မိသားစုေလးေနၾကတယ္။
မသိဂႌဝင္းရဲ႕ၾကင္ယာဖက္ဟာ မီးရထားသံလမ္းလုပ္သားတေယာက္ျဖစ္တဲ႔အတြက္ ဒီမီးရထားဝန္းထဲမွာ သူတို႔မိသားစုေနထိုင္ခြင္႔ရတာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ၁၀ ေပပတ္လည္ေလာက္သာ ရွိတဲ့အခန္းထဲမွာ မိသားစု ၈ ေယာက္ စုၿပံဳၿပီး ေနရတာကေတာ့ မေထာင္းသာလွပါဘူး။ ဒါေတာင္ သမီးအႀကီးတေယာက္က ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔အိမ္ေထာင္က်သြားၿပီး ကေလး တေယာက္က ဆံုးပါးသြားခဲ့လို႔ပါ။
မသိဂႌဝင္းရဲ႕အေဖဟာ မီးရထားဂတ္ဗိုလ္ျဖစ္လို႔ ဒီသိမ္ျဖဴမီးရထားဝန္းဆိုတာ သူမေမြးဖြားႀကီးျပင္းလာတဲ့ ေနရာျဖစ္ပါတယ္။ ဖခင္ကြယ္လြန္ၿပီးတဲ့ေနာက္ မီးရထားဝန္ထမ္းလိုင္းခန္းကေန ဖယ္ေပးခဲ႔ရၿပီး လြန္ခဲ့တဲ့ခုႏွစ္ ႏွစ္ေလာက္ကမွ ေယာက်္ားျဖစ္သူဟာ မီးရထားဌာနမွာ ေန႔စားသံလမ္းလုပ္သားအျဖစ္ အလုပ္ရရွိခဲ့လို႔ ခုလက္ရွိ ဝန္ထမ္းအိမ္ခန္းေလးမွာ ေနခြင့္ရခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။
“သားေလးေတြကေတာ့ ေထာင့္ဘက္မွာ အိပ္တယ္။ သမီးေလးေတြကေတာ့ ေျခရင္းဘက္မွာ အိပ္တယ္။ ဒီလိုပဲ ၾကပ္ၾကပ္ သိပ္သိပ္ေနရတာေပါ့” မသိဂႌ၀င္းက ေျပာပါတယ္။
သူ႔ေယာက်္ား သံလမ္းလုပ္သားတေယာက္ရဲ႕ တေန႔စာဝင္ေငြဟာ ၃၀၀၀ သာရွိတဲ့အတြက္ လူေနမႈစရိတ္ႀကီးျမင့္လွတဲ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ မ်ားျပားလွတဲ့ မိသားစုဝင္ေတြ ရပ္တည္ေရးအတြက္ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္လည္း သူမဟာ ေန႔စဥ္ပလံုေကာက္ထြက္ရပါတယ္။ အမိႈက္ပံုေတြ အမိႈက္ပံုးေတြဆီက သူတပါးစြန္႔ပစ္လိုက္တဲ့ အရာေတြကို မေကာက္ယူရဘူးလို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ဥပေဒထုတ္ထားတာမရွိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒီလိုအမိႈက္ေကာက္တဲ့သူေတြေၾကာင္႔ ၿမိဳ႕ေတာ္ရဲ႕အဂၤါရပ္ကို အက်ည္းတန္ေစတယ္လို႔ ယူဆတဲ႔တာဝန္ရွိသူေတြက စီမံခ်က္နဲ႔ဖမ္းဆီးတာမ်ိဳးေတြလည္း ရွိပါတယ္။
“၁ လစီမံခ်က္၊ ၂ လစီမံခ်က္ရွိတယ္ဆိုရင္ မေကာက္ၾကဘူး၊ လူေတြက အဖမ္းအစီးေၾကာက္ၾကတယ္၊ ညီမတို႔လည္းေၾကာက္တယ္။ ညီမတို႔တ၀င္းလံုးက မခိုး မဝွက္ဘူး၊ ရဲဖမ္းမလား ဘာလုပ္မလဲဆိုၿပီး ညီမတို႔ကေၾကာက္တယ္။” လုိ႔ ေျပာပါတယ္။
အဲဒီလိုအခ်ိန္အခါဆိုရင္ သူမတို႔လို လူတန္းစားေတြဟာ သူတို႔ရပ္ကြက္ထဲမွာရွိတဲ့ ေငြတိုးေခ်းစားသူေတြကို အားကိုးရပါေတာ့တယ္။ ေငြတိုးေခ်းစားတာဟာ တရားဝင္လုပ္ငန္းမဟုတ္ေပမယ့္ လက္ရွိအခ်ိန္မွာေတာ့ တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ လုပ္ကိုင္ေနၾကဆဲပါ။
“အေႂကြးဘာလို႔တင္လဲဆိုေတာ့ ညီမေယာက္်ားက ေနဖို႔ပဲရတယ္။ ညီမတို႔ ပလံုက ရဲေတြကဖမ္းတယ္ဆိုရင္ ညီမတို႔ကေကာက္လို႔မရဘူး။ အဲဒီေတာ႔အေႂကြးယူရတယ္။ ၁၃ ရက္အတိုးကို ယူရတယ္ ၁၃ ရက္မွာ မေပးႏိုင္ဘူးဆိုရင္ အတိုးတက္သြားတယ္။ ေနာက္ၿပီး မတ္တိုးကေတာ့ ၁၀၀၀၀ ကို ၅၀၀ ေပးရတယ္။”
ဒီလိုအတိုးေပၚအတိုးဆင့္ၿပီး အေႂကြးသံသရာလည္ေနတာေၾကာင္႔ မသိဂႌဝင္းဟာ သူ႔သားသမီးေတြအားလံုးကို ပညာေရးအေထာက္အပံ့ ေကာင္းေကာင္းမေပးႏိုင္ေတာ႔ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္လည္း လက္ရွိအခ်ိန္မွာ သားသမီး ၃ ေယာက္ကိုသာ ေက်ာင္းထားႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သားသမီးေတြကို သူ႔လိုဘဝမ်ိဳး မျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ မိခင္တေယာက္ရဲ႕ေစတနာကေတာ့ သူ႔မွာ အျပည့္ရွိေနပါတယ္။
“ပညာတတ္ႀကီးျဖစ္ေစခ်င္တာေပါ။ ဒီအလုပ္ကိုေတာ့ ကိုယ့္သားသမီးကို မလုပ္ခိုင္းပါဘူး၊ ကိုယ့္ဘာသာ ပလံုေကာက္ပဲေကၽြးရ ေကၽြးရ၊ ေစ်းေရာင္းၿပီး ေကၽြးရ ေကၽြးရ ကိုယ္ကေတာ့ အဲဒီလိုပဲလုပ္ေနတာေပါ့” လုိ႔ မ်က္ရည္စက္လက္နဲ႔ မသိဂႌ၀င္းက ေျပာပါတယ္။
ေငြေခ်းစားသူေတြဟာ မ်ားေသာအားျဖင့္ ၁၀၀ ကို ၂၀ တိုးယူေလ႔ရွိပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ေန႔စဥ္ျပန္ေပးရတဲ႔ ေန႔ျပန္တိုးနဲ႔ တရက္ကို ၅ ရာခိုင္ႏႈန္းေပးရတဲ႔ မတ္တိုးဆိုတာကိုလည္း ထုတ္ေခ်းေလ႔ရွိပါတယ္။ ဒီလိုအမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ အတိုးေတြဟာ မသိဂႌဝင္းအျပင္ ေအာက္ေျခဝန္ထမ္းအမ်ားစုကို ဖိစီးေနတယ္လို႔ အဲဒီမီးရထားဝန္းထဲမွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေနထိုင္ခဲ့ဖူးတဲ့ ကိုေက်ာ္ဒင္ကဆိုပါတယ္။
“တခုဆိုးတာက မတ္တိုးဆိုတာႀကီးက ေငြ၁ သိန္းယူထားမယ္၊ တရက္ကို ၅၀၀၀ အတိုးသက္သက္ေပးေနရမယ္။ အဲဒီ ၁ သိန္းမေက်မခ်င္း အဲဒီ ၅၀၀၀ ေပးေနရမယ္၊ ၁၀ ႏွစ္ၾကာသြားပေစ ၅၀၀၀ ေပးေနရမယ္။ အဲဒီမွာတင္ ကုိယ့္လုပ္အားခေတြ ဆံုးရံႈးေနရတယ္၊ ေနာက္ဆံုးမဆပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး က်န္းမာေရးက မေကာင္းလို႔ အလုပ္မလုပ္ႏိုင္ရင္ ေနာက္တေယာက္ဆီက မတ္တိုးထပ္ယူ ယူရင္းနဲ႔ ေလးငါး ဆယ္ေယာက္ဆိုေတာ့ မေပးႏိုင္ေတာ့ ထြက္ေျပး အဲဒီလိုျဖစ္ကုန္တာေပါ့။”
ေအာက္ေျခဝန္ထမ္းေတြဟာ ဘာ့ေၾကာင့္မ်ား ဒီလိုအေႂကြးသံသရာလည္ေနတာလဲဆုိေတာ့ ကိုေက်ာ္ဒင္က သူ႔အေတြ႔အႀကံဳနဲ႔ယွဥ္ၿပီး ခုလိုမွတ္ခ်က္ျပဳပါတယ္။
“တစ္အခ်က္က လစာမလုံေလာက္တာ၊ ႏွစ္အခ်က္က အသံုးအစြဲမတတ္တာ၊ သံုးအခ်က္က က်န္းမာေရး၊ ေလးအခ်က္ကေတာ့ ကေလးေတြရဲ႕ပညာေရး၊ အဲဒီအတြက္နဲ႔ ေခ်းရင္း လည္ရင္း ပတ္ရင္းနဲ႔ ၾကာလာေလေႂကြးႏြံႏွစ္ေလျဖစ္ေနတာေပါ့။
မသိဂႌဝင္းက သူ႔ေယာက်္ားသာ အျပင္အလုပ္ကို လုပ္မယ္ဆိုရင္ ခုထက္ဝင္ေငြေကာင္းမွာျဖစ္ၿပီး အေႂကြးကင္းကင္းနဲ႔ ေနႏိုင္လိမ့္မယ္လိ႔ု ဆပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ရန္ကုန္ဆိုတာ ေက်ာခ်စရာတခုအတြက္ စရိတ္ႀကီးမားလွတာေၾကာင္႔ ဒီသံလမ္းလုပ္သားအျဖစ္နဲ႔ပဲ သည္းခံလုပ္ကိုင္ေနရတာပါ။
“အျပင္မွာ ငွားေနမယ္ဆိုလည္း တလကို ေလး ငါးေသာင္း၊ ညီမတို႔ဘဝမွာ ဘယ္လိုငွားေနလို႔ရမွာလည္း။ အေႂကြးကတမ်ိဳး၊ ရွာရေဖြရတာတမ်ိဳး အိမ္ငွားခက ဘယ္လိုေပးလို႔ရမွာလဲ။” လုိ႔ မသိဂႌ၀င္းက ေျပာပါတယ္။
တေန႔တေန႔ ပလံုေကာက္လိုက္၊ ရလာတဲ့ ပစၥည္းေလးေတြကို ေရာင္းခ်လိုက္၊ အတိုးေပးလိုက္နဲ႔ သံသရာလည္ေနတဲ့ ဘဝကေန သူလြတ္ေျမာက္ခ်င္ေနပါၿပီ။ သူ႔သားသမီးေလးေတြ လက္ထက္မွာေတာ့ ဒီ႔ထက္ေကာင္းမြန္တဲ့ အေျခအေနတခုကို ေရာက္လာလိမ့္မယ္လို႔လည္း သူကအေကာင္းျမင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ မသိဂႌဝင္းဟာ ညေနတိုင္းညေနတိုင္း အိတ္ႀကီးတစ္လံုးကိုလြယ္ၿပီး ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲက အမိႈက္ပံုးေတြဆီကို ေလွ်ာက္လွမ္းေနဆဲပါ။
စုိးသီဟ
