အလုပ္သမားေတြရဲ့ ရသင့္တဲ့ အခြင့္အေရး ေပးေစလုိ
DVB
·
August 11, 2011
က်ေနာ္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ရင္း ဒုကၡေတြ တေလွၾကီး ရေနတဲ့ စက္႐ုံကေတာ့ သန္လ်င္ျမို့ ဖန္ခ်က္စက္႐ုံနားက ျမန္မာ့စီးပြားေရးေကာ္ပုိေရး႐ွင္း (MEC) ပုိင္ သြပ္ျပားစက္႐ုံပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ တသီးပုဂၢလ ခံစားခ်က္အတြက္ မဟုတ္ဘဲ အလုပ္သမားထုအတြက္ ဒီစာကုိ ေရးရတာပါ။
က်ေနာ္တို့ စက္႐ုံဟာ တရက္ ၂၄ နာရီ တာ၀န္ပါ။ အဆိုင္း သံုးဆိုင္း ခြဲျပီး တဆိုင္းကုိ ၁၂ နာရီ ဆင္းရပါတယ္။ ေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ့ ေခါင္းေ႐ွာင္မႈေၾကာင့္ တရက္ကုိ အခ်ိန္ပို ၄ နာရီစာ နစ္နာရပါတယ္။ အလုပ္နဲ့ ပက္သတ္ျပီး ဘာအခြင့္အေရးမွ မရၾကပါဘူး။ ဆိုးတာက စက္႐ုံမွာ ေန့စဥ္နဲ့အမွ် ေသာက္ဖို့ေရ ပံုမွန္မ႐ွိ၊ တခါတေလ ၂ ပတ္ေလာက္ကုိ ေသာက္ဖို့ေရ မ႐ွိပါဘူး။
စက္႐ုံမွာ အနၱရာယ္ ႐ွိတဲ့ေနရာေတြ၊ ပစၥည္းေတြ အမ်ားၾကီးပါ။ အနၱရာယ္ ကာကြယ္ပစၥည္းေတြလည္း ျပည့္ျပည့္စံုစံု ထုတ္မေပးပါဘူး။ စက္႐ုံဟာ အခုမွ စတင္ လည္ပတ္ေနတာမို့ အလုပ္သမားေတြက တက္ညီလက္ညီ လုပ္ၾကပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ထိခိုက္ဒဏ္ရာ ရလာရင္ ေဆး၀ါးပစၥည္းေတြလည္း ျပည့္ျပည့္စံုစံု မ႐ွိပါဘူး။ တာ၀န္ယူဖို့ ေနေနသာသာ က႐ုဏာ မသက္တဲ့အျပင္ အျပစ္႐ွာဖို့ အျပစ္ေျပာဖို့ပဲ လုပ္ေဆာင္ၾကပါတယ္။ အဆိုးဆံုးကေတာ့ စက္႐ုံအေၾကာင္းလည္း ဘာတခုမွ နားမလည္တဲ့ မန္ေနဂ်ာ ပါပဲ။ တခုခုျဖစ္လာရင္ ေခါင္းေ႐ွာင္ဖို့၊ သူတပါးကုိ အျပစ္႐ွာဖို့ပဲ သိတတ္ပါတယ္။ နွာေခါင္းစည္း ေပးမထားတဲ့အတြက္ ေန့စဥ္နဲ့အမွ် က်ေနာ္တို့ ဓာတုအေငြ့ေတြကုိ ႐ႉ႐ွိုက္ေနရပါတယ္။ စက္႐ုံတြင္း ျပတင္းေပါက္ေတြကုိလည္း ပိတ္ခိုင္းထားတယ္။ အလုပ္သမားေတြအတြက္ ဘာမွ မစဥ္းစားေပးပါဘူး။ သူ က်ေနာ္တို့ကုိေျပာတဲ့ စကားတခြန္း႐ွိတယ္။ လူၾကီးလုပ္ရင္ "အျပစ္႐ွာတတ္ရတယ္"တဲ့။ အလုပ္သမားေတြကုိလည္း အျပစ္႐ွာျပီး စက္႐ုံမႉးဆီ အေရးယူေပးဖို့ ခဏခဏ အစီရင္ခံစာတင္ပါတယ္။ ေတာ္ေတာ့္ကုိ စိတ္ဓာတ္ ညံ့ဖ်င္းတဲ့သူပါ။
ေနာက္တေယာက္ကေတာ့ အလုပ္႐ုံခြဲမႉးပါ။ သူကလည္း အလုပ္သမားေတြရဲ့ ျမို့ေမတၱာခံယူထားတဲ့သူပါ။ ဆူပူဖို့ ၾကိမ္းေမာင္းဖို့အျပင္ တျခားအလုပ္ မလုပ္တတ္ပါဘူး။ အခ်ဳပ္ေျပာရရင္ အလုပ္သမားေခါင္းေဆာင္ေတြ အားလံုး အျပစ္႐ွာဖို့နဲ့ ေခါင္းေ႐ွာင္ဖို့ ကုိယ့္အိတ္ထဲထည့္ဖို့ လုပ္ၾကပါတယ္။ စက္႐ုံမွာပစၥည္းစာရင္းေတြက အတုအေယာင္ေတြပါ။ သူတို့ပဲ လစ္ရင္လစ္သလို ခိုးထုတ္ေနၾကတာပါ။ ဒါကုိ စက္႐ုံမႉးလည္း သိခ်င္မွ သိမွာပါ။ အထက္ဖား ေအာက္ဖိေလာက္ပဲ လုပ္ေနၾကပါတယ္။ စက္ေတြကုိ ထိန္းသိမ္းမႈ မလုပ္ဘဲ လည္ပတ္ေနတာ အေတာ္ၾကာပါျပီ။ ထုတ္ကုန္ အရည္အေသြးကေတာ့ ညံ့ျပီးရင္း ညံ့လာပါျပီ။ ေနာက္ျပီး ေပးထားတဲ့ ရာထူးနဲ့ လခေတြလည္း မ႐ွင္းလင္းပါဘူး။ အေျခအေန အရပ္ရပ္မွာ အားနည္းမႈေတြခ်ည္းပါပဲ။ က်ေနာ္ကုိယ္တိုင္ကလဲ လူတတ္ၾကီးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ မသိတဲ့လူက မတတ္တဲ့လူကုိ ခိုင္းေနသလို တကယ္ေတာ္တဲ့ သူေတြက်ေတာ့ ေဘးေရာက္ေနတယ္။ ေခါင္းေဆာင္ေတြက လက္ေအာက္ငယ္သားေတြကုိ တက္နင္းေနၾကတယ္။ ၀န္ထမ္းေတြရဲ့ ဆနၵကေတာ့ အလုပ္ေကာင္းေကာင္း လုပ္ရရင္ ရသင့္ရထိုက္တဲ့ အခြင့္အေရးေလးေတြ ရခ်င္ၾကပါတယ္။ လူလူခ်င္း စာနာေထာက္ထားတတ္တဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြလည္း လိုခ်င္ၾကပါတယ္။
အလုပ္သမားတဦး
က်ေနာ္တို့ စက္႐ုံဟာ တရက္ ၂၄ နာရီ တာ၀န္ပါ။ အဆိုင္း သံုးဆိုင္း ခြဲျပီး တဆိုင္းကုိ ၁၂ နာရီ ဆင္းရပါတယ္။ ေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ့ ေခါင္းေ႐ွာင္မႈေၾကာင့္ တရက္ကုိ အခ်ိန္ပို ၄ နာရီစာ နစ္နာရပါတယ္။ အလုပ္နဲ့ ပက္သတ္ျပီး ဘာအခြင့္အေရးမွ မရၾကပါဘူး။ ဆိုးတာက စက္႐ုံမွာ ေန့စဥ္နဲ့အမွ် ေသာက္ဖို့ေရ ပံုမွန္မ႐ွိ၊ တခါတေလ ၂ ပတ္ေလာက္ကုိ ေသာက္ဖို့ေရ မ႐ွိပါဘူး။
စက္႐ုံမွာ အနၱရာယ္ ႐ွိတဲ့ေနရာေတြ၊ ပစၥည္းေတြ အမ်ားၾကီးပါ။ အနၱရာယ္ ကာကြယ္ပစၥည္းေတြလည္း ျပည့္ျပည့္စံုစံု ထုတ္မေပးပါဘူး။ စက္႐ုံဟာ အခုမွ စတင္ လည္ပတ္ေနတာမို့ အလုပ္သမားေတြက တက္ညီလက္ညီ လုပ္ၾကပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ထိခိုက္ဒဏ္ရာ ရလာရင္ ေဆး၀ါးပစၥည္းေတြလည္း ျပည့္ျပည့္စံုစံု မ႐ွိပါဘူး။ တာ၀န္ယူဖို့ ေနေနသာသာ က႐ုဏာ မသက္တဲ့အျပင္ အျပစ္႐ွာဖို့ အျပစ္ေျပာဖို့ပဲ လုပ္ေဆာင္ၾကပါတယ္။ အဆိုးဆံုးကေတာ့ စက္႐ုံအေၾကာင္းလည္း ဘာတခုမွ နားမလည္တဲ့ မန္ေနဂ်ာ ပါပဲ။ တခုခုျဖစ္လာရင္ ေခါင္းေ႐ွာင္ဖို့၊ သူတပါးကုိ အျပစ္႐ွာဖို့ပဲ သိတတ္ပါတယ္။ နွာေခါင္းစည္း ေပးမထားတဲ့အတြက္ ေန့စဥ္နဲ့အမွ် က်ေနာ္တို့ ဓာတုအေငြ့ေတြကုိ ႐ႉ႐ွိုက္ေနရပါတယ္။ စက္႐ုံတြင္း ျပတင္းေပါက္ေတြကုိလည္း ပိတ္ခိုင္းထားတယ္။ အလုပ္သမားေတြအတြက္ ဘာမွ မစဥ္းစားေပးပါဘူး။ သူ က်ေနာ္တို့ကုိေျပာတဲ့ စကားတခြန္း႐ွိတယ္။ လူၾကီးလုပ္ရင္ "အျပစ္႐ွာတတ္ရတယ္"တဲ့။ အလုပ္သမားေတြကုိလည္း အျပစ္႐ွာျပီး စက္႐ုံမႉးဆီ အေရးယူေပးဖို့ ခဏခဏ အစီရင္ခံစာတင္ပါတယ္။ ေတာ္ေတာ့္ကုိ စိတ္ဓာတ္ ညံ့ဖ်င္းတဲ့သူပါ။
ေနာက္တေယာက္ကေတာ့ အလုပ္႐ုံခြဲမႉးပါ။ သူကလည္း အလုပ္သမားေတြရဲ့ ျမို့ေမတၱာခံယူထားတဲ့သူပါ။ ဆူပူဖို့ ၾကိမ္းေမာင္းဖို့အျပင္ တျခားအလုပ္ မလုပ္တတ္ပါဘူး။ အခ်ဳပ္ေျပာရရင္ အလုပ္သမားေခါင္းေဆာင္ေတြ အားလံုး အျပစ္႐ွာဖို့နဲ့ ေခါင္းေ႐ွာင္ဖို့ ကုိယ့္အိတ္ထဲထည့္ဖို့ လုပ္ၾကပါတယ္။ စက္႐ုံမွာပစၥည္းစာရင္းေတြက အတုအေယာင္ေတြပါ။ သူတို့ပဲ လစ္ရင္လစ္သလို ခိုးထုတ္ေနၾကတာပါ။ ဒါကုိ စက္႐ုံမႉးလည္း သိခ်င္မွ သိမွာပါ။ အထက္ဖား ေအာက္ဖိေလာက္ပဲ လုပ္ေနၾကပါတယ္။ စက္ေတြကုိ ထိန္းသိမ္းမႈ မလုပ္ဘဲ လည္ပတ္ေနတာ အေတာ္ၾကာပါျပီ။ ထုတ္ကုန္ အရည္အေသြးကေတာ့ ညံ့ျပီးရင္း ညံ့လာပါျပီ။ ေနာက္ျပီး ေပးထားတဲ့ ရာထူးနဲ့ လခေတြလည္း မ႐ွင္းလင္းပါဘူး။ အေျခအေန အရပ္ရပ္မွာ အားနည္းမႈေတြခ်ည္းပါပဲ။ က်ေနာ္ကုိယ္တိုင္ကလဲ လူတတ္ၾကီးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ မသိတဲ့လူက မတတ္တဲ့လူကုိ ခိုင္းေနသလို တကယ္ေတာ္တဲ့ သူေတြက်ေတာ့ ေဘးေရာက္ေနတယ္။ ေခါင္းေဆာင္ေတြက လက္ေအာက္ငယ္သားေတြကုိ တက္နင္းေနၾကတယ္။ ၀န္ထမ္းေတြရဲ့ ဆနၵကေတာ့ အလုပ္ေကာင္းေကာင္း လုပ္ရရင္ ရသင့္ရထိုက္တဲ့ အခြင့္အေရးေလးေတြ ရခ်င္ၾကပါတယ္။ လူလူခ်င္း စာနာေထာက္ထားတတ္တဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြလည္း လိုခ်င္ၾကပါတယ္။
အလုပ္သမားတဦး