အပယ္ခံ ကမာၻတစ္ခု
DVB
·
October 24, 2015
သူ႔ရဲ႕နာမည္ကိုေျပာလိုက္တာနဲ႔ စိတ္ထဲမွာ လန္႔ဖ်ပ္သြားတတ္ၾကတယ္။ မသြားခ်င္တာလိုလို၊ ေၾကာက္တာလိုလိုနဲ႔ ျဖစ္ၿပီး အမ်ားစုက သြားဖို႔ျငင္းၾကတယ္။ ဘတ္စ္ကားအမ်ားစုကလည္း သူ႔ရဲ႕--ေရွ႕မွာ မရပ္ေပးၾကဘူး။ သူရွိတဲ့ေနရာမေရာက္ခင္နဲ႔ သူ႔ကိုေက်ာ္ၿပီးမွ ရပ္ၾကတယ္။ သူေနထိုင္တဲ့ပတ္၀န္းက်င္က လူေတြကလည္း သူ႔ကို မႏွစ္ၿမိဳ႕ၾကဘူး။ သူေနတာကေတာ့ မႏၱေလး-မိုးကုတ္ ကားလမ္းမအနီးမွာ။ သီးသန္႔ဆန္ဆန္ေလးေနေနရတယ္။ ဒီလိုအသိအမွတ္မျပဳ လ်စ္လ်ဴရွဴခံရတယ္ဆိုတာ သူ႔အတြက္ေတာ့ မဆန္းေတာ့ပါဘူး။ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္ေလာက္ တျခားသူေတြအဖက္မလုပ္တာ၊ လ်စ္လ်ဴရႈခံခဲ့ရတာေတြေၾကာင့္ တေန႔တျခား သူဟာ ပိုပိုၿပီး တူသားေပသားက်လာေနတယ္။
သူ႔ဆီသြားခ်င္ရင္ မႏၱေလးၿမိဳ႕ကေန မတၱရာၿမိဳ႕ကိုအရင္သြား၊ အဲ့ဒီကမွတဆင့္ ေရနံ႔သာရြာကို သြားရတယ္။ ေရနံ႔သာရြာကို နည္းနည္းေက်ာ္ရင္ေတာ့ ေရာက္ပါၿပီ…သူ႔ဆီကုိ….။ သူ႔နာမည္ကေတာ့ ‘ ေရနံ႔သာ အနာႀကီးေရာဂါကုေဆး႐ုံ’ ပဲျဖစ္ပါတယ္။
‘ေရနံ႔သာအနာႀကီးေရာဂါကုေဆး႐ုံ’ ကို နာမည္သာ ၾကားဖူးခဲ့တာ…တခါမွ မေရာက္ခဲ့ဖူးပါဘူး။ တရက္ကေတာ့ လူႀကံဳေရာ၊ လမ္းႀကံဳပါရွိခဲ့တာေၾကာင့္ ေရနံသာအနာႀကီး ေရာဂါကု ေဆး႐ုံႀကီးဆီ အေရာက္သြားဖို႔ အခြင့္အေရးရခဲ့ပါတယ္။
မႏၱေလး-မိုးကုတ္ကားလမ္းေပၚမွာ ေရနံ႔သာအနာႀကီးေရာဂါကုေဆး႐ုံလို႔ ေရးထားတဲ့ အုတ္ျမစ္ခ်ထားတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ကေလးရွိတဲ့ဘက္ကို ၀င္လိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ရင္ထဲတမ်ိဳးေလး ခံစားလိုက္ရတယ္။ တခါမွ မေရာက္ဖူးတာေရာ၊ ကိုယ္ကေၾကာက္တာနဲ႔ ေရာဂါသည္ေတြကိုျမင္ရတာ အဆင္ေျပပါ့မလားဆိုၿပီးေတာ့ေပါ့။
ေဆး႐ုံဟာ တံတိုင္းႏွစ္ထပ္ကာသလို တည္ေဆာက္ထားတယ္။ ေဆး႐ုံ၀င္းထဲ ၀င္၀င္ခ်င္းမွာေတာ့ ေဆး႐ုံအုပ္ႀကီး႐ုံးခန္းတို႔၊ အေထြေထြ႐ုံးခန္းတို႔၊ စာၾကည့္ခန္းတို႔ေတြရွိတယ္။ အဲ့ဒီကေနေရွ႕ဆက္သြားရင္ တံတိုင္းတစ္ခုကာထားၿပီး အထဲမွာမွ လူနာေတြေနတဲ့ အေဆာင္ရွိတာပါ။
ဒီေဆး႐ုံဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အစိုးရက ဖြင့္လွစ္ေပးထားတဲ့ တခုတည္းေသာ အနာႀကီးေရာဂါသည္ ေဆး႐ုံျဖစ္ၿပီး ကုတင္ ၇၀၀ ဆံ့ပါတယ္။ ေဆး႐ုံတက္လူနာ ၁၀၀ ေက်ာ္ကို ကုသေပးေနပါတယ္။ အနာႀကီးေရာဂါရဲ႕ ေနာက္ဆက္တြဲ ေျခလက္ထံုတာေတြ၊ ပံုစံပ်က္ယြင္းတာေတြကို ျပဳစုကုသမႈေပးေေနပါတယ္။ အနာႀကီးေရာဂါအတြက္ အထူးျပဳကုသေပးတဲ့ ေဆး႐ုံျဖစ္ေပမယ့္လည္း အနာႀကီးေရာဂါနဲ႔အတူ မီးယပ္ေရာဂါတို႔၊ အမ်ိဳးသမီးေရာဂါတို႔လို အျခားေရာဂါျဖစ္ပြားေနသူေတြအတြက္လည္း ျပဳစုကုသမႈေပးေနပါေသးတယ္။
ေဆး႐ုံတက္တဲ့ လူနာေတြထဲမွာမွ အၿမဲတမ္းလူနာနဲ႔ အတက္အဆင္းလူနာဆိုၿပီး ႏွစ္မ်ိဳးရွိပါတယ္။ အႀမဲတမ္းလူနာဆိုတာကေတာ့ ဒီအနာႀကီးေရာဂါေဆး႐ုံႀကီး ေပၚေပါက္မလာခင္ မႏၱေလးၿမိဳ႕က အနာႀကီးေရာဂါသည္ေဂဟာကတည္းက ပါလာခဲ့တဲ့ လူနာေတြပါ။ သူတို႔က ေဆး႐ုံေပၚမွာပဲ ေဂဟာတခုလို ေနထိုင္ၾကပါတယ္။ မႏၱေလးၿမိဳ႕ကတည္းက ပါလာတဲ့လူနာေတြျဖစ္လို႔ အသက္ႀကီးပိုင္း အနာႀကီးေရာဂါသည္ေတြျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔လို အၿမဲတမ္းလူနာေပါင္း ၃၀ ေက်ာ္ရွိပါတယ္။ က်န္တာကေတာ့ အတက္အဆင္းလူနာေတြပါ။
ေဆး႐ုံတက္လူနာေတြရဲ႕ ၆၀ ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္က မႏၱေလးတိုင္းထဲကပါ။ က်န္တဲ့ ၂၀ ရာခိုင္ႏႈန္း စစ္ကိုင္းတိုင္း၊ ၁၀ ရာခိုင္ႏႈန္းက မေကြးတိုင္းနဲ႔ ၆ ရာခိုင္ႏႈန္းက ကခ်င္ျပည္နယ္ နဲ႔ က်န္တဲ့ ၄ ရာခုိင္ႏႈန္းက က်န္တဲ႔ နယ္ေပါင္းစုံက လာေရာက္ကုသေနၾကပါတယ္။ အထက္ျမန္မာျပည္ကလူနာေတြ အမ်ားဆံုးလာေရာက္ၾကပါတယ္။ ေအာက္ျမန္မာျပည္က လူနာေတြကေတာ့ သိပ္မလာပါဘူး။ ေအာက္ျမန္မာျပည္အတြက္ ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕မွာ ခရစ္ယာန္အနာႀကီးေဆး႐ုံရွိတာေၾကာင့္ အဲ့ဒီကိုသာသြားေရာက္ကုသေလ့ရွိတယ္။
ပံုမွန္ေရာဂါျဖစ္ပြားသူအတြက္ ေဆးကုသစရိတ္က စရိတ္ၿငိမ္းျဖစ္ပါတယ္။ ထူးျခားေရာဂါလကၡဏာေတြ ရွိသူလူနာဆိုရင္ေတာ့ စရိတ္မွ်ေပးက်န္းမာေရးစနစ္ကို က်င့္သံုးပါတယ္။ ေဆးပစၥည္းအသံုးစရိတ္ေတြကေတာ့ အစိုးရ ဘတ္ဂ်က္ ခြဲတမ္းကပါ။ ေဆး႐ုံတက္သူေတြအတြက္ ေဆး႐ုံက နံနက္စာဆန္ျပဳတ္၊ ေန႔လယ္နဲ႔ ညစာအတြက္ ဟင္းႏွစ္ခြက္စီ ေထာက္ပံ့ပါတယ္။ ေဆး႐ုံတက္သူေတြအတြက္ အာဟာရလွဴခ်င္သူရွိရင္လည္း လက္ခံပါတယ္။ နံနက္စာ၊ ေန႔လယ္စာနဲ႔ တေန႔လံုးစာဆိုၿပီး အလွဴရွင္ေတြ သေဘာက်လွဴဒါန္းႏိုင္ေအာင္ ေဆး႐ုံက စီစဥ္ေပးထားပါတယ္။ အဲ့ဒီလိုအစားအစာအျပင္ ေဆး၀ါးေရာ၊ ေငြသားပါ လွဴဒါန္းႏိုင္ပါေသးတယ္။
ေငြသားလွဴဒါန္းရာမွာလည္း ေဆး႐ုံနဲ႔ညႇိႏႈိင္းၿပီး ရန္ပံုေငြအျဖစ္ လွဴဒါန္းႏိုင္သလို ေဆး႐ုံတက္လူနာေတြ ကိုယ္တိုင္သံုးႏိုင္ဖို႔ တဦးခ်င္းစီအတြက္ ေငြလွဴဒါန္းတာလည္း ျပဳလုပ္ႏိုင္ပါတယ္။ လူနာေတြကေတာ့ သူတို႔လက္ထဲေငြ တိုက္႐ုိက္လွဴဒါန္းတာေတြကို ပိုသေဘာက်ၾကတယ္။ သူတို႔ႀကိဳက္တာေတြကို လြတ္လြတ္၀ယ္ႏိုင္၊ စားႏိုင္တယ္ဆိုၿပီးေတာ့ပါ။ လာလွဴတဲ့ သူေတြကေတာ့ရွိပါတယ္။ တစ္လကို အမ်ားဆံုး ၁၀ ဦးေလာက္အထိေတာ့ လာၾကပါတယ္။
ေဆး႐ုံကေပးေနတဲ့ ၀န္ေဆာင္မႈေတြ၊ လုပ္ငန္းေဆာင္ရြက္တာေတြ၊ လူနာေတြနဲ႔ ဆက္ဆံေရးအေျခအေနေတြဟာ အရမ္းကို အံ၀င္ခြင္က်ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေဆး႐ုံတက္လူနာအေရအတြက္အခ်ိဳးနဲ႔ ဆရာ၀န္အင္အားအခ်ိဳးကေတာ့ သိပ္ကိုက္ညီမႈ မရွိေသးသလိုထင္ရတယ္။ လူနာ ၁၀၀ ေက်ာ္မွာ ဆရာ၀န္ေလးဦး၊ သူနာျပဳ ၁၇ ဦး၊ ေဆးဘက္ကြ်မ္းက်င္သူ ၅ ဦးသာ ရွိေနပါတယ္။ အျခားကြ်မ္းက်င္၀န္ထမ္းေတြနဲ႔ ႐ုံးပိုင္းဆိုင္ရာ ကြ်မ္းက်င္၀န္ထမ္းေတြကေတာ့ ၆၀ ေက်ာ္ရွိေနပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ ေဆး႐ုံရဲ႕သမိုင္းကို ေျပာျပခ်င္ပါေသးတယ္။ ဒီအနာႀကီးေရာဂါေဆး႐ုံဟာ အဂၤလိပ္အစိုးရလက္ထက္ ကိုလိုနီေခတ္ကတည္းက အစပ်ိဳးခဲ့တဲ့ ေဆး႐ုံပါ။ သီေပါမင္း ပါေတာ္မူၿပီးစ ၁၈၈၆ ခုႏွစ္၀န္းက်င္မွာ ျပင္သစ္ကက္သလစ္ဘုန္းေတာ္ႀကီး ဖာသာ၀ါဟင္ဂါဆိုသူက အနာႀကီးေရာဂါသည္ေတြကို ျပဳစုကုသဖို႔အတြက္ဆိုၿပီး မႏၱေလးၿမိဳ႕မွာ ေျမေနရာေတာင္းတာကစၿပီး ေဆး႐ုံျဖစ္ခဲ့တာပါ။ အစိုးရက မႏၱေလးၿမိဳ႕ရဲ႕ အေရွ႕ေတာင္ေထာင့္ေနရာမွာရွိတဲ့ မင္းညီမင္းသားေတြ ေဆာ့ကစားေလ့ရွိတဲ့ မေနာရမၼံဥယ်ာဥ္ေနရာကို အနာႀကီးေဆး႐ုံ တည္ေဆာက္ဖို႔ ခြင့္ျပဳခဲ့တာေၾကာင့္ ၁၈၉၁ ခုႏွစ္မွာ စိန္႔ဂြ်န္းအနာႀကီးေရာဂါေဂဟာ စခန္းဆိုၿပီး စတင္ျဖစ္ေပၚလာပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာမွ ခရစ္ယာန္မက္သဒစ္အသင္းေတာ္ကတခါ ၀က္စေလေဆး႐ုံဆိုၿပီး ထပ္ဖြင့္တာေၾကာင့္ ေဆး႐ုံႏွစ္႐ုံေပါင္းၿပီး အနာႀကီးေရာဂါသည္ေတြကို ကုသေပးခဲ့ၾကတယ္။
၁၉၆၆ ခုႏွစ္မွာ ဒီေဆး႐ုံႏွစ္႐ုံကို ျပည္သူပိုင္သိမ္းၿပီး အစိုးရအနာႀကီး ေရာဂါေဆး႐ုံေတြအျဖစ္ ရွိေစခဲ့တယ္။ ၁၉၉၀ ျပည့္ႏွစ္ မႏၱေလးတိုင္းမွဴး ဗုိလ္ခ်ဳပ္ထြန္းၾကည္ လက္ထက္မွာေတာ့ ေဂဟာစခနး္ေတြဟာ ႏွစ္တရာေက်ာ္လာတာေၾကာင့္ေရာ၊ ေရာဂါသည္ေတြ စား၀တ္ေနေရး အဆင္ေျပေစဖို႔အတြက္ပါ ဆုိၿပီး မႏၱေလးၿမိဳ႕နဲ႔ မုိင္ ၃၀ ေလာက္ေ၀းတဲ႔ ဒီေရနံ႔သာရြာအနီးကို ပို႔လိုက္တာပါပဲ။ အဲ့ဒီကေနစၿပီး ေရာဂါသည္ေတြေရာ၊ မိသားစုေတြေရာ ေဆး႐ဳုံႀကီးေရာ အားလံုးအၿပံဳလိုက္ ဒီကို ေရႊ႕ေျပာင္းေပးခံရၿပီး ေရာက္လာၾကတာပဲျဖစ္ပါတယ္။
ေရာဂါသည္မိသားစုေတြအတြက္ ေဆး႐ုံနဲ႔မနီးမေ၀းမွာပဲ နံ႔သာၿမိဳင္စခန္းဆိုၿပီး အနာႀကီးေရာဂါသည္စခန္းတစ္ခု တည္ထားခဲ့ပါေသးတယ္။ ေရာဂါသည္ေပါင္း ၄၅၀ ၀န္းက်င္အတြက္ အိမ္ေျခ ၄၅၀ နဲ႔ စိုက္ပ်ိဳးေျမ ၄၅၀ ခ်ေပးခဲ့ပါတယ္။ အခုခ်ိန္မွာေတာ့ နံ႔သာၿမိဳင္ေက်းရြာျဖစ္ေနပါၿပီ။ အခုခ်ိန္မွာေတာ့ နံ႔သာၿမိဳင္ေက်းရြာမွာ အနာႀကီေရာဂါသည္ေတြ သိပ္မရွိၾကေတာ့ပါဘူး။ တခ်ိဳ႕က ေသဆံုးကုန္ပါၿပီ။ ရြာထဲက တခ်ိဳ႕အိမ္ေတြမွာသာ လူနာေတြရွိေတာ့တာျဖစ္ၿပီး တခ်ိဳ႕အိမ္ေတြမွာကေတာ့ လူနာေတြမရွိေတာ့ပါဘူး။ သူတို႔ရဲ႕ သားသမီးေျမးျမစ္ေတြသာ က်န္ပါေတာ့တယ္။
ေရနံ႔သာရြာရဲ႕ ေျမာက္ဘက္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ သီးျခားတည္ရွိေနတဲ႔ အနာႀကီးေရာဂါသည္ေတြရဲ႕ နံ႔သာၿမိဳင္စခန္း နဲ႔ အနာႀကီးေရာဂါကုေဆး႐ုံက သီးျခားကမာၻေလးတစ္ခုလုိ ျဖစ္ခဲ႔တယ္။ ေရာဂါသည္ အခ်ိဳ႕ကလည္း ေရာဂါကင္းစင္ေပ်ာက္ကင္းၿပီ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတုိ႔ ေရာက္ခါစက ပတ္၀န္းက်င္က လူေတြက သူတုိ႔နဲ႔ ဆက္ဆံဖုိ႔ ၀န္ေလးၾကေပမယ့္ ယခုေတာ႔ စာနာနားလည္မႈအျပည့္နဲ႔ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး ကူးလူးဆက္ဆံမႈေတြ ရွိလာပါၿပီ။
ေအးမြန္ရာျပည့္
