ယဥ္ေက်းမႈ ၿမိဳ႕ေတာ္ထဲက မႏၱေလး ဖိနပ္
DVB
·
July 19, 2015
ၿမိဳ႕တၿမိဳ႕ဟာ တေန႔တျခား ေခတ္မီဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္လာတာနဲ႔အမွ် အဲ့ဒီၿမိဳ႕ရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈ၊ ဓေလ့ထံုးတမ္းစဥ္လာေတြ၊ မိ႐ုိးဖလာလုပ္ငန္းေတြဟာလည္း အလိုလိုေနရင္း တစတစနဲ႔ ေမွးမွိန္ေပ်ာက္ကြယ္သြားတတ္တာ သဘာ၀ပါပဲ။
ဟိုးအရင္ကတည္းက မႏၱေလးၿမိဳ႕မွာ အစဥ္အဆက္ေနထိုင္လာခဲ့သူေတြဟာ ၿမိဳ႕တြင္းက သူတို႔ပိုင္တဲ့ အိမ္ေတြကိုေရာင္းခ်ၿပီး ၿမိဳ႕ျပင္ကို ေျပာင္းသြားၾကရာကစၿပီး မႏၱေလးၿမိဳ႕ႀကီးက ယဥ္ေက်းမႉ ဓေလ့ေတြနဲ႔ မ်ိဳးရိုးစဥ္ဆက္လုပ္ကိုင္ခဲ့တဲ့ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြဟာ ေမွးမွိန္ခဲ့ရတယ္။
ေခတ္ပညာ စီးပြားေရးဘာသာရပ္ေတြ ကြ်မ္းက်င္မႈမရွိခဲ့ဘဲ စီးပြားေရးကိုလည္း အလိုက္တသင့္ အေျပာင္းအလဲ မျပဳလုပ္ႏိုင္တဲ့ ရိုးရိုးေအးေအး မႏၱေလးသူမႏၱေလးသား တစ္ႏိုင္တစ္ပိုင္လုပ္ငန္းလုပ္ေဆာင္သူေတြဟာ အခုခ်ိန္မွာေတာ့သူတို႕စီးပြားေရးေတြကိုယ္သူတို႕ အႏိုင္ႏိုင္ ရပ္တည္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနၾကရတယ္။ ဥပမာအေနနဲ႔ဆိုရင္ မႏၱေလးေစ်းခ်ိဳေတာ္ထဲက တႏုိင္တပုိင္ဆိုင္ေတြနဲ႔ မိ႐ုိးဖလာလုပ္ကိုင္လာၾကတဲ့ ဖိနပ္လုပ္ငန္းေတြ၊ ေရႊဆိုင္းလုပ္ငန္းလုပ္သူေတြ အစရွိသျဖင့္ေပါ့။
ေရွ႕မီနာက္မီ မႏၱေလးၿမိဳ႕ခံ မိသားစုေတြၾကားမွာ အဲ့ဒီလိုအေတြ႔အႀကံဳေတြ ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ မိ႐ုိးဖလာစီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြ အမ်ားႀကီးရွိတဲ့အနက္ အထင္သာဆံုးျဖစ္မယ့္ ဥပမာအေနနဲ႔ ျပရရင္ေတာ့ မႏၱေလးၿမိဳ႕က မႏၱေလးဖိနပ္လုပ္ငန္းေတြကိုပဲ ျပသရမွာျဖစ္ပါတယ္။ မႏၱေလးဖိနပ္ဆိုတာ လက္ရာေရာ ဒီဇိုင္းပါ လွပေကာင္းမြန္တာေၾကာင့္ ရပ္နီးရပ္ေ၀းေတြကေန တကူးတက မွာယူရတဲ့အထိ နာမည္ေက်ာ္တယ္။
တခ်ိန္က ဒိတ္ဒိတ္ႀကဲေအာင္ျမင္ခဲ့တဲ့ မႏၱေလးဖိနပ္ေတြ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ လုပ္သားရွားပါးတာေရာ၊ ကုန္ၾကမ္းရွားတာေရာေၾကာင့္ မႏၱေလးၿမိဳ႕မွာ မႏၱေလး ဖိနပ္စစ္စစ္ လုပ္ကိုင္သူေတြ နည္းပါးေနပါၿပီ။
မူရင္း မႏၱေလးဖိနပ္ဆိုတာကေတာ့ ဒီေန႔ေခတ္မွာ ေတြ႔ေနရသလို ကတၱီပါဖိနပ္ေရာင္စံုကို စီးကြင့္ေတြ ထိုးထားတဲ့ ဖိနပ္ဒီဇိုင္းမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ သားေရျပားႏွစ္ထပ္ကပ္ထားၿပီး ရာဘာျပား ခံထားတဲ့၊ မာမာက်စ္က်စ္နဲ႔ သားေရနံ႔ေလးသင္းေနတဲ့ ဖိနပ္ေလးေတြပဲျဖစ္ပါတယ္။
မႏၱေလးသားေရဖိနပ္ေတြကို အဓိကထုတ္လုပ္တဲ့ေနရာေတြကေတာ့ မႏၱေလးၿမိဳ႕လယ္ေခါင္က နတ္၀င္း၊ ပဲ၀င္း၊ မ်က္၀င္း၊ လႊေတာင္၀င္း၊ လက္ခ်ိတ္တန္း အစရွိတဲ့ ၀င္းႀကီးေတြေပါ့။ မႏၱေလးၿမိဳ႕ဟာ ေလးေထာင့္ကြက္ေတြနဲ႔ ေဖာ္ေဆာင္ထားတဲ့ ၿမိဳ႕ျဖစ္လို႔ တစ္ျပပတ္လည္ေလးေထာင့္ကြက္တိုင္းအလယ္မွာ လူေန၀င္းေတြ ရွိေနပါတယ္။ အခုေျပာတဲ့၀င္းေတြမွာ ၀င္းလံုးကြ်တ္လိုက္ ဖိနပ္လုပ္ငန္းေတြ လုပ္ၾကတာပါ။
မႏၱေလး သားေရဖိနပ္ေတြကို ဂ်ပန္ေခတ္အတြင္းမွာကတည္းက စတင္ေတြ႔ျမင္ႏိုင္ေနၿပီလို႔ အဲ့ဒီေခတ္ကိုမီခဲ့တဲ့ ၿမိဳ႕ခံ ဖိနပ္လုပ္ငန္းလုပ္ကိုင္သူ အသက္ ၈၀ ေက်ာ္အရြယ္ အဘြားအိုတဦးက ေျပာပါတယ္။ ဂ်ပန္ေခတ္ရဲ႕အေရွ႕က မႏၱေလးသားေရဖိနပ္ေတြရဲ႕ ရာဇ၀င္ကိုေတာ့ မေကာက္ႏိုင္ေတာ့ဘူးလို႔လည္း သူကဆက္ေျပာပါတယ္။
တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေနာက္ပိုင္းမွာ လူကံုထံေတြစီးတဲ့ ‘ပိန္းတန္းဖိနပ္’ ဆိုတာေပၚလာတယ္။ ပိန္းတန္းဖိနပ္ ဆိုတာကေတာ့ ဖိနပ္တရံလံုးကို လက္နဲ႔သာခ်ဳပ္တဲ့ ဖိနပ္ေတြပဲျဖစ္ပါတယ္။ ခုႏွစ္အေနနဲ႔ဆိုရင္ ၁၉၅၀ ျပည္ႏွစ္အေစာပိုင္း ၀န္းက်င္ေလာက္ကေပါ့။ သားေရစိမ္းကို ဖိနပ္ပံုခ်ၿပီးေတာ့မွတခါ အဂၤလန္ျပည္ကလာတဲ့ ကတၱီပါအထူစားကို လက္နဲ႔လိုက္ခ်ဳပ္တဲ့ ဖိနပ္ေတြျဖစ္ပါတယ္။ အဲ့ဒီေခတ္က မင္းပြဲစိုးပြဲေတြမွာ ပိုက္ဆံရွိသူ ေၾကးရတက္ေတြ အမ်ားဆံုးစီးၾကပါတယ္။
မႏၱေလးဖိနပ္ေတြ ေခတ္အေကာင္းဆံုးအခ်ိန္ကေတာ့ ၁၉၈၀ ၀န္းက်င္တ၀ိုက္လို႔ဆိုရမယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္ေတြ တုန္းကေတာ့ သားေရဖိနပ္ကိုမွ အမည္းေရာင္နဲ႔ ေလးညႇင္းေရာင္ေတြပဲ အမ်ားဆံုး လုပ္ခဲ့ၾကရတယ္။ သားေရဖိနပ္ သဲႀကိဳးအေသး မိန္းကေလးစီးနဲ႔ ေယာက်ား္ေလး (က်ား) စီး သဲႀကိဳးအျပားဆိုၿပီး ႏွစ္မ်ိဳးသာ ထုတ္ခဲ့ၾကတယ္။ တခါတေလမွသာ ကတၱီပါခင္းေတြ လုပ္ရတယ္။ အဲ့ဒီေခတ္က ကတၱီပါဖိနပ္ဆိုတာကလည္း ဒီေန႔ေခတ္မွာ ထြက္ေပၚေနတဲ့ ကတၱီပါေရာင္စံုခင္းေတြလို ေရြးစရာသိပ္မမ်ားလွပါဘူး။ အမည္းေရာင္နဲ႔ေလးညႇင္းေရာင္ေတြသာ ရွိတာပါ။ အဲဒီေခတ္က နာမည္အရမ္းႀကီးခဲ့တဲ့ မႏၱေလးဖိနပ္ကေတာ့ ေစာင္းေကာက္တံဆိပ္ေပါ့။ ေစာင္းေကာက္ တံဆိပ္ေအာင္ျမင္လို႔ အတုလိုက္လုပ္ၾကသူေတြေတာင္ ေပၚလာတယ္။ တံဆိပ္ဆင္တူေတြလည္း ေပၚလာၾကတယ္။
မႏၱေလးဖိနပ္ျပဳလုပ္ဖို႔ ကုန္ၾကမ္းသားေရကို ျမင္းၿခံ၊ မံုရြာ၊ ပခုကၠဴ အစရွိတဲ့ၿမိဳ႕ေတြကေန မွာၾကရတယ္။ သားေရထြက္တဲ့ အဲ့ဒီေဒသေတြကလည္း ဖိနပ္ေတြ လုပ္ေရာင္းၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း တခ်ိဳ႕ကေတာ့ မႏၱေလးဖိနပ္ကိုပဲ ျပန္ၿပီး ေအာ္ဒါမွာသံုးၾကတယ္။ ဒီဇိုင္းနဲ႔ လက္ရာအႏုစိတ္မွာ မႏၱေလးဖိနပ္ကုိ ပိုသေဘာက်ၾကတာျဖစ္တယ္လို႔ မႏၱေလးၿမိဳ႕ခံ ဖိနပ္လုပ္ငန္းရွင္တဦးက မွတ္ခ်က္ျပဳတယ္။ ျမင္းၿခံ၊ မံုရြာ၊ ပခုကၠဴဘက္ကက် သားေရအထြက္ေပါတဲ့ ေဒသေတြျဖစ္လို႔ သားေရအထူးႀကီးေတြ ထည့္တာေၾကာင့္ ဖိနပ္အေလးခ်ိန္က ပိုသြားၿပီး ေလးတယ္၊ ဒီဇိုင္းကလည္း နည္းနည္းရိုးတာေၾကာင့္ မႏၱေလးဖိနပ္ေတြေလာက္ လူႀကိဳက္သိပ္မမ်ားတာလုိ႔ ဆိုၾကတယ္။
တကယ္ေတာ့ မႏၱေလးသား ေရဖိနပ္စစ္စစ္တရံရဖို႔ အဆင့္ေပါင္းမ်ားစြာလိုအပ္ပါတယ္။ သားေရသားကို ႏွစ္ထပ္ေကာ္နဲ႔ကပ္၊ စက္ထဲထည့္၊ အေခ်ာကိုင္၊ ေအာက္ေျခရာဘာကပ္၊ စက္ထဲထည့္လွိမ့္၊ အေခ်ာကိုင္၊ သဲႀကိဳးထည့္ အစရွိတဲ့ အဆင့္ေတြေပါ့။ ဒီေနရာမွာ စာဖတ္သူေတြ မ်က္လံုးထဲ ျမင္သာေအာင္သာ ဖိနပ္လုပ္တဲ့ လုပ္နည္းေတြကို အၾကမ္းဖ်င္းေျပာသြားတာပါ။ ဖိနပ္တရံျဖစ္ဖို႔ အႏုစိတ္လုပ္ရမယ့္ အေသးစိတ္လုပ္ငန္းစဥ္ေတြကလည္း မ်ားစြာ လိုအပ္ပါေသးတယ္။ အရင္ေခတ္က စက္ေတြ မေပၚခင္ကဆိုရင္ေတာ့ သားေရခ်င္း ေကာ္ကပ္တာကအစ လက္နဲ႔လုပ္ၾကရတယ္။ ပံုေဖာ္တာခ်ဳပ္တာေတြလည္း လက္ေတြနဲ႔ လုပ္ၾကရတာေပါ့။ ဒါ့ေၾကာင့္ တေန႔ကို ဖိနပ္ အရံေပါင္းမ်ားစြာ ထုတ္ႏိုင္ဖို႔ အဆင္မေျပလွပါဘူး။
မႏၱေလးဖိနပ္ေတြ ေခတ္အစားဆံုးအခ်ိန္ေတြကေတာ့ ဖိနပ္လုပ္တဲ့ အိမ္တိုင္းလိုလိုမွာ လုပ္သား ႏွစ္ဆယ္သံုးဆယ္ေလာက္နဲ႔ ေန႔ညအဆိုင္းေတြနဲ႔ လုပ္ၾကရတယ္။ ဒီေန႔ေခတ္မွာေတာ့ ကုန္ၾကမ္းေတြေရာ၊ လုပ္သားေတြေရာ ရွားလာတာရယ္၊ အရင္းမ်ားၿပီး အျမတ္ေငြပမာဏ နည္းလာတာရယ္ေၾကာင့္ လုပ္ငန္းလုပ္ကိုင္သူေတြထဲက တခ်ိဳ႕ဟာ လုပ္ငန္းေျပာင္းသြားတယ္။ ဟိုတုန္းကတည္း မ်ိဳး႐ုိးစဥ္ဆက္ ဖိနပ္လုပ္လာခဲ့သူ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ဖိနပ္လုပ္ငန္းထဲမွာပဲ ဆက္လက္ရပ္တည္ေနၾကတယ္။ ကိုယ္ပိုင္တံဆိပ္မထုတ္ၾကေတာ့ဘဲ နာမည္ႀကီး ဖိနပ္တိုက္ေတြအတြက္ ေအာ္ဒါခ်ဳပ္ေပးတာမ်ိဳး လုပ္ၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕ ဖိနပ္လုပ္ငန္းလုပ္သူေတြကေတာ့ သူတို႔အိမ္ေတြကို ေရာင္းၿပီး ၿမိဳ႕ျပင္မွာေျပာင္းေနၾကတယ္။ အရင္ကလို ဖိနပ္လုပ္သူေတြကို တစုတစည္းတည္း ျမင္ေတြ႔ဖို႔ဆိုတာ အခုခ်ိန္မွာ ေတာ္ေတာ္ခက္ခဲသြားၿပီ။
အဲ့ဒီလို မႏၱေလးဖိနပ္ေတြ ေပါေပါမ်ားမ်ား မထုတ္ႏိုင္ခ်ိန္မွာ သားေရဖိနပ္ပံုစံလုပ္ထားတဲ့ ညႇပ္ဖိနပ္ေတြ ေပၚလာတယ္။ သားေရေနရာမွာ ဖိုင္ဘာသား (ဖိနပ္လုပ္သူေတြေခၚေလ့ရွိတဲ့ အေခၚအေ၀ၚ) ကို ထည့္ၿပီး ကတၱီပါအုပ္ခ်ဳပ္တာေၾကာင့္ သားေရႏွစ္ထပ္ကပ္စရာေရာ စက္လွိမ့္စရာေရာ မလိုေတာ့ဘူး။ အခ်ိန္လည္း အမ်ားႀကီး ယူစရာမလိုေတာ့ဘူး။ အရင္းႏွီးကလည္း မမ်ားဘဲ ဖိနပ္အရံေတြလည္း အမ်ားႀကီးထြက္တယ္။ တခ်ိဳ႕စီးပြားေရး ေစ်းကြက္ျမင္သူေတြကေတာ့ တေန႔တည္း မ်ားမ်ားထုတ္ႏိုင္တဲ့ ဖိုင္ဘာသားေအာက္ခံကို ကတၱီပါ ညႇပ္ခ်ဳပ္ထားတဲ့ ဖိနပ္ေတြကို ေျပာငး္ထုတ္လာၾကတယ္။
မႏၱေလးသားေရဖိနပ္စစ္စစ္ ထုတ္ႏိုင္သူအေရအတြက္က သိသိသာသာ ေလ်ာ့က်သြားေပမယ့္ အဲ့ဒီလို ေခတ္ေရစီးကို ၾကည့္ၿပီး စီးပြားျဖစ္ထုတ္ၾကတဲ့ ဖိုင္ဘာသား ကတၱီပါဖိနပ္လုပ္ငန္းေတြကေတာ့ အခုခ်ိန္မွာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရွိေနေသးတယ္။
မႏၱေလး ဖိနပ္ေလာကမွာကို မႏၱေလးသားေရဖိနပ္ကိုပဲ ကြာလတီထိန္းၿပီး ေရွးမူမပ်က္ ဆက္ထုတ္ေနတဲ့သူနဲ႔ ေခတ္ေရစီးအရ ကတၱီပါေရာင္စံုဖိနပ္ေတြကိုသာ အသစ္ထြင္ၿပီး ထုတ္ခ်င္သူေတြ အျမင္ကြဲျပားမႈေတြရွိေနတယ္။
လက္ရွိအခ်ိန္ မႏၱေလးၿမိဳ႕မွာ မႏၱေလးဖိနပ္စစ္စစ္ေတြေရာင္းတဲ့ နာမည္ရေနဆဲ ဆိုင္ႀကီးေတြလည္း ရွိေနပါေသးတယ္။ အရင္က အရမ္းနာမည္ႀကီးခဲ့ေပမယ့္ အခုခ်ိန္မွာေတာ့ တိမ္ျမဳပ္သြားတဲ့ ဆိုင္ႀကီးေတြလည္း ရွိေနပါတယ္။
ဘာပဲေျပာေျပာေလ….သူေခတ္သူ႔အခါနဲ႔သူေတာ့ မႏၱေလးဖိနပ္ေတြဟာ သူ႔ဂုဏ္သူ႔ျဒပ္နဲ႔အတူ မားမားမတ္မတ္ ရပ္တည္ႏိုင္ခဲ့တယ္ဆိုတာကေတာ့ ျငင္းလို႔မရပါဘူး။
ေအးမြန္ရာျပည့္
ေရွ႕မီနာက္မီ မႏၱေလးၿမိဳ႕ခံ မိသားစုေတြၾကားမွာ အဲ့ဒီလိုအေတြ႔အႀကံဳေတြ ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ မိ႐ုိးဖလာစီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြ အမ်ားႀကီးရွိတဲ့အနက္ အထင္သာဆံုးျဖစ္မယ့္ ဥပမာအေနနဲ႔ ျပရရင္ေတာ့ မႏၱေလးၿမိဳ႕က မႏၱေလးဖိနပ္လုပ္ငန္းေတြကိုပဲ ျပသရမွာျဖစ္ပါတယ္။ မႏၱေလးဖိနပ္ဆိုတာ လက္ရာေရာ ဒီဇိုင္းပါ လွပေကာင္းမြန္တာေၾကာင့္ ရပ္နီးရပ္ေ၀းေတြကေန တကူးတက မွာယူရတဲ့အထိ နာမည္ေက်ာ္တယ္။
တခ်ိန္က ဒိတ္ဒိတ္ႀကဲေအာင္ျမင္ခဲ့တဲ့ မႏၱေလးဖိနပ္ေတြ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ လုပ္သားရွားပါးတာေရာ၊ ကုန္ၾကမ္းရွားတာေရာေၾကာင့္ မႏၱေလးၿမိဳ႕မွာ မႏၱေလး ဖိနပ္စစ္စစ္ လုပ္ကိုင္သူေတြ နည္းပါးေနပါၿပီ။
မူရင္း မႏၱေလးဖိနပ္ဆိုတာကေတာ့ ဒီေန႔ေခတ္မွာ ေတြ႔ေနရသလို ကတၱီပါဖိနပ္ေရာင္စံုကို စီးကြင့္ေတြ ထိုးထားတဲ့ ဖိနပ္ဒီဇိုင္းမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ သားေရျပားႏွစ္ထပ္ကပ္ထားၿပီး ရာဘာျပား ခံထားတဲ့၊ မာမာက်စ္က်စ္နဲ႔ သားေရနံ႔ေလးသင္းေနတဲ့ ဖိနပ္ေလးေတြပဲျဖစ္ပါတယ္။
မႏၱေလးသားေရဖိနပ္ေတြကို အဓိကထုတ္လုပ္တဲ့ေနရာေတြကေတာ့ မႏၱေလးၿမိဳ႕လယ္ေခါင္က နတ္၀င္း၊ ပဲ၀င္း၊ မ်က္၀င္း၊ လႊေတာင္၀င္း၊ လက္ခ်ိတ္တန္း အစရွိတဲ့ ၀င္းႀကီးေတြေပါ့။ မႏၱေလးၿမိဳ႕ဟာ ေလးေထာင့္ကြက္ေတြနဲ႔ ေဖာ္ေဆာင္ထားတဲ့ ၿမိဳ႕ျဖစ္လို႔ တစ္ျပပတ္လည္ေလးေထာင့္ကြက္တိုင္းအလယ္မွာ လူေန၀င္းေတြ ရွိေနပါတယ္။ အခုေျပာတဲ့၀င္းေတြမွာ ၀င္းလံုးကြ်တ္လိုက္ ဖိနပ္လုပ္ငန္းေတြ လုပ္ၾကတာပါ။
မႏၱေလး သားေရဖိနပ္ေတြကို ဂ်ပန္ေခတ္အတြင္းမွာကတည္းက စတင္ေတြ႔ျမင္ႏိုင္ေနၿပီလို႔ အဲ့ဒီေခတ္ကိုမီခဲ့တဲ့ ၿမိဳ႕ခံ ဖိနပ္လုပ္ငန္းလုပ္ကိုင္သူ အသက္ ၈၀ ေက်ာ္အရြယ္ အဘြားအိုတဦးက ေျပာပါတယ္။ ဂ်ပန္ေခတ္ရဲ႕အေရွ႕က မႏၱေလးသားေရဖိနပ္ေတြရဲ႕ ရာဇ၀င္ကိုေတာ့ မေကာက္ႏိုင္ေတာ့ဘူးလို႔လည္း သူကဆက္ေျပာပါတယ္။
တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေနာက္ပိုင္းမွာ လူကံုထံေတြစီးတဲ့ ‘ပိန္းတန္းဖိနပ္’ ဆိုတာေပၚလာတယ္။ ပိန္းတန္းဖိနပ္ ဆိုတာကေတာ့ ဖိနပ္တရံလံုးကို လက္နဲ႔သာခ်ဳပ္တဲ့ ဖိနပ္ေတြပဲျဖစ္ပါတယ္။ ခုႏွစ္အေနနဲ႔ဆိုရင္ ၁၉၅၀ ျပည္ႏွစ္အေစာပိုင္း ၀န္းက်င္ေလာက္ကေပါ့။ သားေရစိမ္းကို ဖိနပ္ပံုခ်ၿပီးေတာ့မွတခါ အဂၤလန္ျပည္ကလာတဲ့ ကတၱီပါအထူစားကို လက္နဲ႔လိုက္ခ်ဳပ္တဲ့ ဖိနပ္ေတြျဖစ္ပါတယ္။ အဲ့ဒီေခတ္က မင္းပြဲစိုးပြဲေတြမွာ ပိုက္ဆံရွိသူ ေၾကးရတက္ေတြ အမ်ားဆံုးစီးၾကပါတယ္။
မႏၱေလးဖိနပ္ေတြ ေခတ္အေကာင္းဆံုးအခ်ိန္ကေတာ့ ၁၉၈၀ ၀န္းက်င္တ၀ိုက္လို႔ဆိုရမယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္ေတြ တုန္းကေတာ့ သားေရဖိနပ္ကိုမွ အမည္းေရာင္နဲ႔ ေလးညႇင္းေရာင္ေတြပဲ အမ်ားဆံုး လုပ္ခဲ့ၾကရတယ္။ သားေရဖိနပ္ သဲႀကိဳးအေသး မိန္းကေလးစီးနဲ႔ ေယာက်ား္ေလး (က်ား) စီး သဲႀကိဳးအျပားဆိုၿပီး ႏွစ္မ်ိဳးသာ ထုတ္ခဲ့ၾကတယ္။ တခါတေလမွသာ ကတၱီပါခင္းေတြ လုပ္ရတယ္။ အဲ့ဒီေခတ္က ကတၱီပါဖိနပ္ဆိုတာကလည္း ဒီေန႔ေခတ္မွာ ထြက္ေပၚေနတဲ့ ကတၱီပါေရာင္စံုခင္းေတြလို ေရြးစရာသိပ္မမ်ားလွပါဘူး။ အမည္းေရာင္နဲ႔ေလးညႇင္းေရာင္ေတြသာ ရွိတာပါ။ အဲဒီေခတ္က နာမည္အရမ္းႀကီးခဲ့တဲ့ မႏၱေလးဖိနပ္ကေတာ့ ေစာင္းေကာက္တံဆိပ္ေပါ့။ ေစာင္းေကာက္ တံဆိပ္ေအာင္ျမင္လို႔ အတုလိုက္လုပ္ၾကသူေတြေတာင္ ေပၚလာတယ္။ တံဆိပ္ဆင္တူေတြလည္း ေပၚလာၾကတယ္။
မႏၱေလးဖိနပ္ျပဳလုပ္ဖို႔ ကုန္ၾကမ္းသားေရကို ျမင္းၿခံ၊ မံုရြာ၊ ပခုကၠဴ အစရွိတဲ့ၿမိဳ႕ေတြကေန မွာၾကရတယ္။ သားေရထြက္တဲ့ အဲ့ဒီေဒသေတြကလည္း ဖိနပ္ေတြ လုပ္ေရာင္းၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း တခ်ိဳ႕ကေတာ့ မႏၱေလးဖိနပ္ကိုပဲ ျပန္ၿပီး ေအာ္ဒါမွာသံုးၾကတယ္။ ဒီဇိုင္းနဲ႔ လက္ရာအႏုစိတ္မွာ မႏၱေလးဖိနပ္ကုိ ပိုသေဘာက်ၾကတာျဖစ္တယ္လို႔ မႏၱေလးၿမိဳ႕ခံ ဖိနပ္လုပ္ငန္းရွင္တဦးက မွတ္ခ်က္ျပဳတယ္။ ျမင္းၿခံ၊ မံုရြာ၊ ပခုကၠဴဘက္ကက် သားေရအထြက္ေပါတဲ့ ေဒသေတြျဖစ္လို႔ သားေရအထူးႀကီးေတြ ထည့္တာေၾကာင့္ ဖိနပ္အေလးခ်ိန္က ပိုသြားၿပီး ေလးတယ္၊ ဒီဇိုင္းကလည္း နည္းနည္းရိုးတာေၾကာင့္ မႏၱေလးဖိနပ္ေတြေလာက္ လူႀကိဳက္သိပ္မမ်ားတာလုိ႔ ဆိုၾကတယ္။
တကယ္ေတာ့ မႏၱေလးသား ေရဖိနပ္စစ္စစ္တရံရဖို႔ အဆင့္ေပါင္းမ်ားစြာလိုအပ္ပါတယ္။ သားေရသားကို ႏွစ္ထပ္ေကာ္နဲ႔ကပ္၊ စက္ထဲထည့္၊ အေခ်ာကိုင္၊ ေအာက္ေျခရာဘာကပ္၊ စက္ထဲထည့္လွိမ့္၊ အေခ်ာကိုင္၊ သဲႀကိဳးထည့္ အစရွိတဲ့ အဆင့္ေတြေပါ့။ ဒီေနရာမွာ စာဖတ္သူေတြ မ်က္လံုးထဲ ျမင္သာေအာင္သာ ဖိနပ္လုပ္တဲ့ လုပ္နည္းေတြကို အၾကမ္းဖ်င္းေျပာသြားတာပါ။ ဖိနပ္တရံျဖစ္ဖို႔ အႏုစိတ္လုပ္ရမယ့္ အေသးစိတ္လုပ္ငန္းစဥ္ေတြကလည္း မ်ားစြာ လိုအပ္ပါေသးတယ္။ အရင္ေခတ္က စက္ေတြ မေပၚခင္ကဆိုရင္ေတာ့ သားေရခ်င္း ေကာ္ကပ္တာကအစ လက္နဲ႔လုပ္ၾကရတယ္။ ပံုေဖာ္တာခ်ဳပ္တာေတြလည္း လက္ေတြနဲ႔ လုပ္ၾကရတာေပါ့။ ဒါ့ေၾကာင့္ တေန႔ကို ဖိနပ္ အရံေပါင္းမ်ားစြာ ထုတ္ႏိုင္ဖို႔ အဆင္မေျပလွပါဘူး။
မႏၱေလးဖိနပ္ေတြ ေခတ္အစားဆံုးအခ်ိန္ေတြကေတာ့ ဖိနပ္လုပ္တဲ့ အိမ္တိုင္းလိုလိုမွာ လုပ္သား ႏွစ္ဆယ္သံုးဆယ္ေလာက္နဲ႔ ေန႔ညအဆိုင္းေတြနဲ႔ လုပ္ၾကရတယ္။ ဒီေန႔ေခတ္မွာေတာ့ ကုန္ၾကမ္းေတြေရာ၊ လုပ္သားေတြေရာ ရွားလာတာရယ္၊ အရင္းမ်ားၿပီး အျမတ္ေငြပမာဏ နည္းလာတာရယ္ေၾကာင့္ လုပ္ငန္းလုပ္ကိုင္သူေတြထဲက တခ်ိဳ႕ဟာ လုပ္ငန္းေျပာင္းသြားတယ္။ ဟိုတုန္းကတည္း မ်ိဳး႐ုိးစဥ္ဆက္ ဖိနပ္လုပ္လာခဲ့သူ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ဖိနပ္လုပ္ငန္းထဲမွာပဲ ဆက္လက္ရပ္တည္ေနၾကတယ္။ ကိုယ္ပိုင္တံဆိပ္မထုတ္ၾကေတာ့ဘဲ နာမည္ႀကီး ဖိနပ္တိုက္ေတြအတြက္ ေအာ္ဒါခ်ဳပ္ေပးတာမ်ိဳး လုပ္ၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕ ဖိနပ္လုပ္ငန္းလုပ္သူေတြကေတာ့ သူတို႔အိမ္ေတြကို ေရာင္းၿပီး ၿမိဳ႕ျပင္မွာေျပာင္းေနၾကတယ္။ အရင္ကလို ဖိနပ္လုပ္သူေတြကို တစုတစည္းတည္း ျမင္ေတြ႔ဖို႔ဆိုတာ အခုခ်ိန္မွာ ေတာ္ေတာ္ခက္ခဲသြားၿပီ။
အဲ့ဒီလို မႏၱေလးဖိနပ္ေတြ ေပါေပါမ်ားမ်ား မထုတ္ႏိုင္ခ်ိန္မွာ သားေရဖိနပ္ပံုစံလုပ္ထားတဲ့ ညႇပ္ဖိနပ္ေတြ ေပၚလာတယ္။ သားေရေနရာမွာ ဖိုင္ဘာသား (ဖိနပ္လုပ္သူေတြေခၚေလ့ရွိတဲ့ အေခၚအေ၀ၚ) ကို ထည့္ၿပီး ကတၱီပါအုပ္ခ်ဳပ္တာေၾကာင့္ သားေရႏွစ္ထပ္ကပ္စရာေရာ စက္လွိမ့္စရာေရာ မလိုေတာ့ဘူး။ အခ်ိန္လည္း အမ်ားႀကီး ယူစရာမလိုေတာ့ဘူး။ အရင္းႏွီးကလည္း မမ်ားဘဲ ဖိနပ္အရံေတြလည္း အမ်ားႀကီးထြက္တယ္။ တခ်ိဳ႕စီးပြားေရး ေစ်းကြက္ျမင္သူေတြကေတာ့ တေန႔တည္း မ်ားမ်ားထုတ္ႏိုင္တဲ့ ဖိုင္ဘာသားေအာက္ခံကို ကတၱီပါ ညႇပ္ခ်ဳပ္ထားတဲ့ ဖိနပ္ေတြကို ေျပာငး္ထုတ္လာၾကတယ္။
မႏၱေလးသားေရဖိနပ္စစ္စစ္ ထုတ္ႏိုင္သူအေရအတြက္က သိသိသာသာ ေလ်ာ့က်သြားေပမယ့္ အဲ့ဒီလို ေခတ္ေရစီးကို ၾကည့္ၿပီး စီးပြားျဖစ္ထုတ္ၾကတဲ့ ဖိုင္ဘာသား ကတၱီပါဖိနပ္လုပ္ငန္းေတြကေတာ့ အခုခ်ိန္မွာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရွိေနေသးတယ္။
မႏၱေလး ဖိနပ္ေလာကမွာကို မႏၱေလးသားေရဖိနပ္ကိုပဲ ကြာလတီထိန္းၿပီး ေရွးမူမပ်က္ ဆက္ထုတ္ေနတဲ့သူနဲ႔ ေခတ္ေရစီးအရ ကတၱီပါေရာင္စံုဖိနပ္ေတြကိုသာ အသစ္ထြင္ၿပီး ထုတ္ခ်င္သူေတြ အျမင္ကြဲျပားမႈေတြရွိေနတယ္။
လက္ရွိအခ်ိန္ မႏၱေလးၿမိဳ႕မွာ မႏၱေလးဖိနပ္စစ္စစ္ေတြေရာင္းတဲ့ နာမည္ရေနဆဲ ဆိုင္ႀကီးေတြလည္း ရွိေနပါေသးတယ္။ အရင္က အရမ္းနာမည္ႀကီးခဲ့ေပမယ့္ အခုခ်ိန္မွာေတာ့ တိမ္ျမဳပ္သြားတဲ့ ဆိုင္ႀကီးေတြလည္း ရွိေနပါတယ္။
ဘာပဲေျပာေျပာေလ….သူေခတ္သူ႔အခါနဲ႔သူေတာ့ မႏၱေလးဖိနပ္ေတြဟာ သူ႔ဂုဏ္သူ႔ျဒပ္နဲ႔အတူ မားမားမတ္မတ္ ရပ္တည္ႏိုင္ခဲ့တယ္ဆိုတာကေတာ့ ျငင္းလို႔မရပါဘူး။
ေအးမြန္ရာျပည့္