ကိုယ္ရွိန္သတ္ ရပ္နုိင္ပါ႔မလား
DVB
·
July 14, 2015
မႏၲေလးသားမဟုတ္တဲ့ မိတ္ေဆြမ်ား ျမင္လာေအာင္ ေျပာရမယ္ဆုိရင္ ၃၅-ေအလမ္းတုိ႔၊ ၂၆-ဘီလမ္းတုိ႔၊ ၂၂-စီလမ္းဆုိတာ အေရွ႕နဲ႔အေနာက္ အရွည္လုိက္ႀကီးျဖစ္သလို တ႐ုတ္တန္းလမ္းမျဖစ္တဲ့ လမ္း ၈၀ တုိ႔၊ ၇၈ လမ္းလုိ႔ေခၚတဲ့ ရန္ကုန္-မႏၲေလး လမ္းမႀကီးတုိ႔၊ ၇၉ လမ္းတုိ႔ကလည္း ေတာင္ေျမာက္ အရွည္လုိက္ႀကီးပါ။
၃၅ လမ္း ကုန္းေက်ာ္ကေတာ့ အေနာက္ဘက္လမ္း ၈၀ ကစ ၇၉ လမ္းကို ခြေက်ာ္ ၇၈ လမ္း အေရွ႕ဘက္ျခမ္းမွာ ဆုံးပါတယ္။
သည္လမ္းဆုံကလည္း လမ္းေလးခြဆုံလည္း ျဖစ္ျပန္ေတာ့ အေတာ္ကုိ အသြားအလာမ်ားၿပီး ႐ႈပ္ေထြးတဲ့လမ္းမႀကီးပါ။
ေၾကာက္စရာအေကာင္းဆုံးအခ်ိန္ကေတာ့ မီးနီနဲ႔မီးစိမ္း ေျပာင္းတဲ့ အခ်ိန္ခဏေလးမွာပါ။ မီးစိမ္းၿပီဆုိတာနဲ႔ မီးနီဘက္မွာ ရပ္ေစာင့္ေနသူမ်ားကလည္း အျမန္ထြက္ခ်င္သလို မီးစိမ္းဘက္က လာေနတဲ့ သူေတြကလည္း မီးနီမမိေအာင္ အလုအယက္ ဇြတ္ေရာ၊ အတင္းေရာ လြတ္ေအာင္ ေမာင္းတတ္ၾကပါတယ္။ ၿပိဳင္ပြဲ၀င္ေနတဲ့သူေတြထက္ သာပါတယ္။
တည က်ေနာ္ ၉ နာရီေလာက္ အလုပ္ကအိမ္ကုိအျပန္မွာ ၃၅ လမ္း ကုန္းေက်ာ္မီးပြိဳင္႔မွာ မီးနီမိလုိ႔ ေစာင္႔ေနပါတယ္။ က်ေနာ္က ေျမာက္ဘက္ကေန ေတာင္ဘက္ကုိ သြားမွာပါ။ မီးအနီနဲ႔အစိမ္းရဲ႕ၾကားက အ၀ါေရာင္ေလး အခ်က္ျပလုိက္တဲ့ အခ်ိန္ေလးမွာ ၃၅ လမ္းကုန္းေက်ာ္ေပၚကေန ဂ်စ္ပုေလးတစီးကလည္း မီးနီကုိ မေစာင့္ရေအာင္ ဇြတ္ဆင္းၿပီး ေျမာက္ဘက္ကုိ ေကြ႔လာသလုိ အေရွ႕ဘက္ကေန အေနာက္ဘက္ ကုန္းေက်ာ္ေပၚကုိတက္မယ့္ လူသုံးေယာက္ တင္လာတဲ့ ဆုိင္ကယ္ကလည္း အရွိန္ျပင္းျပင္းနဲ႔ တက္လာပါတယ္။ ရပ္ေနတဲ့ ေတာင္ေျမာက္ႏွစ္ဘက္က ဆုိင္ကယ္ႏွစ္စီးကလည္း မီး၀ါေျပာင္းတယ္ဆုိတာနဲ႔ တစီးက အေရွ႕ဘက္ကုိေကြ႔ တစီးကလည္း ကုန္းေက်ာ္ေပၚကုိ အရွိန္နဲ႔တက္လာပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဆင္းလာၿပီး ေျမာက္ဘက္ကို ေကြ႔တဲ့ကားနဲ႔ ေျမာက္ဘက္ကေန ကုန္းေက်ာ္ေပၚကုိ တက္လာတဲ့ ဆုိင္ကယ္နဲ႔ တုိက္မိတဲ့အခါ အေရွ႕ဘက္ကေန ကုန္းေက်ာ္ကိုတက္မယ့္ လူသုံးေယာက္နဲ႔ ဆုိင္ကယ္ကလည္း ဟိုႏွစ္စီးတုိက္တာကုိ ျမင္လုိ႔ ေၾကာက္လန္႔ၿပီး ေရွာင္လုိက္မွ အေရွ႕ဘက္ကို ေကြ႔လာတဲ့ ေတာင္ဘက္ကလာတဲ့ ဆုိင္ကယ္နဲ႔ တည့္တည့္တုိးပါေတာ႔တယ္။
အားလုံးက အတုံးအ႐ုံးနဲ႔ ေသြးသံရဲရဲ ျမင္မေကာင္းေအာင္ပါပဲဗ်ာ။ ျဖစ္ရတဲ့အေၾကာင္းကေတာ့ စည္းကမ္းမရွိတာလည္းပါတယ္၊ တကယ္ေတာ့ အရွိန္မေလွ်ာ့နုိင္တာေၾကာင္႔ပါ။ ဘယ္လုိပဲမွားမွား ကုိယ့္ရဲ႕အရွိန္ေလးကုိ ေလွ်ာ႔နုိ္င္တယ္ဆုိရင္ ႏွစ္ဘက္စလုံးက လြတ္ေအာင္ ေရွာင္ႏုိင္ၾကမယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။
ဒါကုိျမင္ေတာ့ “အရွိန္” “အရွိန္” “အရွိန္” “အရွိန္” ဆိုတဲ့ အေတြးႀကီးက က်ေနာ့္ေခါင္းကုိ တူနဲ႔ထုသလုိ ခံစားေနရပါတယ္။ ခုေခတ္ႀကီးကလည္း ရွိရွိသမွ် အားလုံးဟာ အခ်ိန္နဲ႔အမွ် ျမန္သထက္ျမန္ေအာင္ အရွိန္အဟုန္ျမႇင္႔လုိ႔ လုပ္္နုိင္မွေတာ္ကာၾကတဲ့ “အလွ်င္စလုိ” ေခတ္ကုိး။ သည္ေတာ့ လူတုိင္းဟာ သြားရင္းလာရငး္လည္း အရွိန္ကျမႇင့္ၾကသလုိ ကုိယ္႔စီးပြားေရးလုပ္ရင္လည္း အရွိန္ကုိ ျမင့္သထက္ျမင့္ေအာင္ လုပ္လာ႐ုံတင္မကဘဲ အလြယ္လမ္းကုိလုိက္တဲ့ ေနရာမွာ သုံးၾက၊ ဂ်င္းနီနဲ႔ၾကက္ဖတုိ႔ရဲ႕သီခ်င္းေလးလုိ “ဒုကၡေတြ႔ၿပီေပါ့” ျဖစ္ကုန္ပါတယ္။
တေန႔က အရွိန္မသတ္နုိင္လုိ႔ ဘ၀ပ်က္သြားတဲ့ အသိတေယာက္ကုိ ၃၅ လမ္းက မီးပြဳိင္႔မွာ ဆုိင္ကယ္ကယ္ရီလုပ္ရင္း လူေစာင့္ေနတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ သူ႔ဘ၀က ေအာက္ေျခကေန ႀကဳိးစားၿပီး တက္လာရာကေန အျမင္႔ေရာက္မွျပဳတ္က်တာပါ။
သူငယ္ငယ္က ေစ်းခ်ဳိထဲက ဆုိင္တဆုိင္မွာ အလုပ္သမားပဲေျပာေျပာ အေရာင္းသမားပဲ ဆုိဆုိ ၀င္လုပ္ပါတယ္။ ႐ုိးသားတယ္၊ ႀကိဳးစားတယ္၊ ထက္ျမက္တယ္၊ သြက္လက္တယ္။ ဒီေတာ့ တဆုိင္လုံးမွာ သူမပါရင္မၿပီးတဲ့ ကီးပေလယာ ျဖစ္လာပါတယ္။
ေနာက္ႏွစ္ေတာ္ေတာ္ၾကာေတာ့ သူ႔ဆရာရဲ႕ ကေလးေတြကလည္း အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ သူ႔ဆရာက သူ႔ကုိ ဆုိင္ေထာင္ခ်င္ရင္ ေထာင္ဆုိၿပီး ခြင့္ျပဳလုိက္ၿပီး အထုိက္အေလ်ာက္လည္း ကူညီလုိက္ပါသတဲ႔။ အစကေတာ့ သူ႔ဆရာနဲ႔သူ လုပ္ခဲ့တဲ့ ဖိနပ္လုိင္းေပါ႔။ ေနာက္အျမင္လည္းက်ယ္လာေတာ့ တျခားပစၥည္းေတြကုိပါ ခ်ဲ႔လုိ႔တင္လာပါတယ္။
နယ္ကုန္သည္ဆုိတာကလည္း ႏြားခ်ည္တဲ့ႀကဳိးကအစ လုိတာမွန္သမွ် အကုန္အစုံ တင္ေရာင္းတာကုိး။ သူကလည္း သူ႔ေဖာက္သည္လုိတာ အကုန္ရေအာင္ တင္ထားသလုိ မရွိရင္လည္း ၀ယ္ထည့္ေပးတယ္။ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရးကလည္းေကာင္း သူ႔မိန္းမကလည္း တဖက္တလမ္းက ဆုိင္ထုိင္ၿပီး လုပ္ေပးတယ္ဆုိေတာ့ စီးပြားက တက္လာပါတယ္။ ေဖာက္သည္လည္း မ်ားသထက္မ်ားလာတယ္ဆုိေတာ့ ပုိပုိၿပီးေရာင္းေကာင္းလာတယ္၊ သည္ေတာ့ မ်ားမ်ား၀ယ္နုိင္တယ္။
မ်ားမ်ား၀ယ္နုိင္တယ္ ေရာင္းေကာင္းတဲ့ဆုိင္ ျဖစ္ေနေတာ့ သူတဆင့္ယူေရာင္းေနတဲ့ ဆုိင္ေတြ၊ ကုမၸဏီေတြြက သူယူမယ္ဆုိရင္ အေႂကြးကုိ ႀကဳိက္သေလာက္ယူဆုိၿပီး အတုိင္းအဆမရွိ ေပးပါေတာ႔တယ္။
သူကလည္း အေႂကြးယူလုိ႔ရေတာ့ သူ႔ေဖာက္သည္ကုိ တဆင္႔အေႂကြးျပန္ခ်ေပးပါေတာ့တယ္။ ေနာက္လုပ္ငန္းခ်ဲ႔မယ္ဆုိၿပီး မိန္းမက တဆုိင္ ေယာက္်ားက တဆုိင္ ေနရာခြဲလုိ႔ အၿပဳိင္ဖြင့္ပါေတာ့တယ္။ အရွိန္ကုိ ျမႇင္႔လုိ႔ ႏွစ္ဆုိင္ဖြင္႔လုိက္တဲ႔အခါ ေဖာက္သည္ေတြ အသစ္တုိးလုိ႔ စီးပြားလည္း တက္သထက္တက္လာပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ျမႇင့္လာတဲ႔အရွိန္ကုိ လူက မလုိက္ႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ အမွားအယြင္းေတြ မ်ားလာတယ္။ စာရင္းကုိ ေသခ်ာမလုပ္ႏုိင္ေတာ့ မ႐ုိးသားေသာ ၀န္ထမ္းက မသိေအာင္ေျဖာင္ပါတယ္။ အေႂကြးကုိ ဖိဖိစီးစီး အရင္လုိမေတာင္းနုိင္တဲ့အတြက္ ေဖာက္သည္ေတြက မေတာင္းေတာ့ မေပး၊ သူမ်ားဆီက မရေတာ့ ကုိယ္ကသူမ်ားကုိ အခ်ိန္မီ ျပန္မေပးနုိင္ဆုိတဲ့ျပႆ နာက အရင္စ၀င္လာပါတယ္။
တဆုိင္က ႏွစ္ဆုိင္ျဖစ္လာေတာ့ အရင္းကလည္း တရင္းက ႏွစ္ရင္းျဖစ္လာတယ္ေလ။ ၂၀၀၀ ျပည့္ႏွစ္ စီးပြားေရး အခက္ႀကံဳတဲ႔ႏွစ္မွာ သူက သိန္းရာခ်ီၿပီး အေႂကြးေပးထားတဲ့ နယ္စပ္က ေဖာက္သည္တေယာက္က ထြက္ေျပးသြားတာ အစအနကုိ ေပ်ာက္သြားပါတယ္။ သူေရာင္းထားတဲ့ ဆုိင္ကေလးေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလည္း အရင္းျပဳတ္တာနဲ႔ ႀကဳံရပါတယ္။ ေပးစရာ တာ၀န္အားလုံးဟာ သူ႔အေပၚမွာ က်န္ေနခဲ့ပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္က်မွ စာရင္းေတြကို ျပန္လိုက္စစ္ေတာ့ သူေပးစရာ အေႂကြးေတြဟာ သူရစရာအေႂကြးထက္ အမ်ားႀကီးရွိေနေပမယ့္ ဆိုင္မွာ ေငြေကာ၊ ကုန္လက္က်န္ပါ ခါလီျဖစ္ေနပါေတာ႔တယ္။ ပုိင္ဆုိင္မႈေတြ ဘယ္ကုိေရာက္လုိ႔ ေရာက္မွန္း မသိဘူးဆုိတာကုိ သူသိလုိက္တဲ႔အခ်ိန္မွာ အရမ္းကုိေနာက္က်သြားပါၿပီ။
သူပုိင္ဆုိင္တာေတြ ေရာင္းခ်ေပးလုိက္ေပမယ့္ သူဆုိင္ဆက္ဖြင့္ဖုိ႔ အရင္းႏွီး မရွိေတာ့ပါဘူး။ အဆုံးအ႐ႈံးႀကီးမားစြာနဲ႔ ဇာတ္သိမ္းလုိက္ရပါတယ္။ ဒါဟာ တကယ္ဆန္းစစ္ၾကည့္ရင္ “အရွိန္” ကုိ မရပ္ႏုိင္တာပါဘဲ။
အခုလုိ က်ေနာ္ က်႐ႈံးခဲ့ေသာ သူမ်ားအေၾကာင္းကုိ ျပန္ေျပာျပေနတာ ၀မ္းသာအားရေျပာျပေနတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ သူမ်ားမွားခဲ့တာေတြ၊ နစ္နာခဲ့တာေတြကို ၾကည့္လုိ႔ သင္ခန္းစာယူနုိင္ေအာင္ ေျပာျပေပးတာပါ။
ေနာက္ဇာတ္လမ္းတပုဒ္ကုိ ဆက္ေျပာပါအုံးမယ္။
သူတုိ႔ကေတာ့ ေဆြစဥ္မ်ဳိးဆက္ခ်မ္းသာတယ္၊ ဆယ္သက္စားမကုန္ဘူးလုိ႔ေတာင္ ေႂကြးေၾကာ္ႏုိင္ခဲ႔ေသာ ဘ၀ကုိ ပုိင္ဆုိင္ႏုိင္တဲ႔သူေတြပါ။ မိဘႏွစ္ပါးစလုံးရဲ႕ မိဘေတြက မုိးကုတ္အဆက္ ေက်ာက္ကုန္သည္အႀကီးစားေတြပါ။
သည္ေတာ့ သူတုိ႔ကလည္း သူတုိ႔သားသမီးေတြကို အလုိလုိက္ထားသလုိ သူတုိ႔ကုိယ္တုိင္ကလည္း ေကာင္းေကာင္းစား ေကာင္းေကာင္းသုံးလုိ႔ ေနခဲ့ၾကပါတယ္။ မိဘက သားသမီး လုိခ်င္တာဆုိရင္ မ်က္နွာအညိႇဳးမခံဘဲ အလုိလုိက္လုိ႔ ၀ယ္ေပးပါတယ္။ အိမ္မွာသုံးတဲ့ကား၊ ဆုိင္ကယ္၊ တီဗြီ၊ ေရခဲေသတၱာ စတဲ့ အသုံးအေဆာင္ေတြမွန္သမွ် ေမာ္ဒယ္အသစ္တမ်ဳိးေပၚၿပီဆုိတာနဲ႔ အေဟာင္းကုိ ရသမွ်နဲ႔ ေရာင္းရင္ေရာင္း၊ ေရာင္းမရရင္ ေခ်ာင္ထုိးၿပီး အသစ္၀ယ္။ တီဗြီေအာက္စက္ဆုိတာကလည္း သားသမီးေလးေယာက္က သူတုိ႔ေနတဲ့ အခန္းတုိင္းမွာ တစုံစီ၊ သူတုိ႔လင္မယားကတစုံ၊ အိမ္ဧည့္ခန္းမွာက တစုံ ဒီလုိထားတာ။
အ၀တ္အစားဆုိတာကေတာ့ ထည့္မေျပာနဲ႔ မိန္းကေလး၊ ေယာက်္ားေလး အသုံးအေဆာင္မွန္သမွ်ကလည္း သူ႔အေရာင္နဲ႔သူ ၀မ္းဆက္ကာလာစုံ။ လန္းသထက္လန္းေအာင္ အလွဆင္ပါတယ္။ အေပါင္းအသင္းေတြဆုိတာက အိမ္မွာ ၀င္ထြက္စားေသာက္ေနတာကလည္း အလႉအိမ္နဲ႔မျခား။ ဒီေတာ့ အိမ္ေဖာ္ေတြ တေလွႀကီးနဲ႔ ခ်က္လုိက္ျပဳတ္လုိက္ၾကရတာ တေနကုန္။
ဒါေပမယ္႔သားသမီးေတြက အိမ္ကခ်က္တာကုိ ေကာင္းေကာင္းမစားဘဲ အျပင္မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ဆုိင္တကာစား၊ အိမ္ခ်က္ထားေတြက အလကားျဖစ္ျပန္ေတာ့ သူမ်ားေတြကုိ ေ၀ေပး။ တကယ္႔ကုိ ယုိေပါက္ေတြ၊ ကုန္ေပါက္ေတြပါ။ စား႐ုံေသာက္ရင္ေတာင္မကဘူး။
ေဖေဖက ေကာင္းတာကုိမွ အေဖာ္အေပါင္းကုိ ဒကာခံလုိ႔ ေသာက္ပါတယ္။ ေဘာလုံးပြဲ ေကာင္းေကာင္း၊ မေကာင္းေကာင္း သူမ်ားက ေကာင္းတယ္ဆုိရင္ ေမာင္းထုပါတယ္။ ထုတာကလည္း အပ်င္းေျပဆုိတာေတာင္ ပုံးလုိက္ထုတာပါ။ ေမေမကေတာ့ နံနက္ေစ်းသြား၀ယ္ရင္ ေတြ႔သမွ်လူကုိ “ဒီေန႔ဘာေကာင္းလဲ” ဆုိတဲ့ေမးခြန္းကုိ ေတြ႔သမွ်လူကုိ ေမးပါတယ္။ အေမးခံလုိက္ရတဲ့သူက ျပန္ေျဖတဲ့ ေကာင္းတယ္ဆုိတာေလးကုိ လုိက္တာ တပတ္မွာ ႏွစ္ရက္ပဲ နားပါတယ္။
ဒီလုိေနရင္း ေခတ္ေျပာင္းသြားတာကို သူတုိ႔မသိလုိက္ပါဘူး။ ေက်ာက္ေခတ္ကုန္သြားတာပါ။ တရား၀င္လုပ္ကုိင္ခြင့္ေတြ ေပးလုိက္ေတာ့ အရင္ေမွာင္ခုိလုပ္တာလုိ မတရားျမတ္တယ္ဆုိတာ မရွိေတာ႔ပါဘူး။ ၀င္ေငြအရင္လုိမေကာင္းေပမယ့္ သူတုိ႔က သုံးတဲ့အရွိန္ကုိ ေလွ်ာ႔ရမယ္ဆုိတာ မသိပါဘူူး။ သားသမီးေတြကလည္း အလုပ္တေယာက္မွမလုပ္၊ မိဘက အရင္လုိ ၀င္ေငြမေကာင္းတာကုိလည္း နားမလည္။ ဟန္းဖုန္းကုိေတာင္ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ခ်ိန္းတာလြဲမွာစုိးလုိ႔ တေယာက္ႏွစ္လုံးနႈန္း၊ ဟန္းဆက္အသစ္ေပၚတယ္ဆုိရင္ အသစ္လဲ။
ျဖဳန္းေကာင္းတုိင္းျဖဳန္းေနေတာ႔ ရွိတာေတြကုိ တတိတိနဲ႔ ထုတ္ေရာင္းေတာ့ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေလ်ာ႔ပါးလာပါတယ္။ ကံဆုိးခ်င္ေတာ့ တကမၻာလုံးက ကံေကာင္းပါတယ္လုိ႔ လက္ခံထားတဲ့ ဂဏန္းေလးေနာက္ကုိ လုိက္လုိက္တာ အိမ္ကုိ သူမ်ားထုိးေပးရတဲ့ဘ၀ကို ေရာက္သြားေတာ႔တာပါပဲ။ ဒါကလည္း အရွိန္ကုိမထိန္းႏုိင္တဲ့ ရလဒ္ပါပဲ။
ေလာကမွာ ဘယ္ကိစၥမဆုိ လုပ္ရင္းကုိင္ရင္းက အရွိန္ကေတာ့ တျဖည္းျဖည္းျမင္႔လာမွာပါ။
လုိအပ္တဲ့အခ်ိန္ကုိ ရပ္နုိင္ဖို႔၊ ရပ္သင္႔တဲ႔အခ်ိန္ကုိ သိဖို႔ လုိအပ္ပါတယ္။
က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္ေတာင္ အားလုံးက မေကာင္းဘူးလုိ႔ လက္ခံထားေသာ၊ တကယ္လည္း မေကာင္းေသာ စီးကရက္ကုိ စေသာက္စဥ္က တေန႔တလိပ္ကေန ဆယ္စုႏွစ္ နွစ္ခုအေက်ာ္ေလာက္မွာ တေန႔ အလိပ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္မွ အာသာေျပတဲ့ထိ အရွိန္ျမင္႔လာတာကုိ ကုိယ္ဘာသာကုိယ္မသိဘဲ အမွတ္တမဲ႔ ျဖတ္သန္းခဲ႔ဖူးပါတယ္။ က်န္းမာေရး ထိခုိက္စ ျပဳလာတဲ႔ အခ်ိန္မွာမွ ဒီအရွိန္ကုိ သတ္ႏုိင္ေအာင္ မနည္းႀကဳိးစားခဲ့ရပါတယ္။ ဘာကိုပဲလုပ္လုပ္ အရွိန္ဆုိတာ ျမင့္သထက္ျမင့္လာမွာကေတာ့ အမွန္ပါပဲ။
ဒါေၾကာင့္ စီးပြားေရးလုပ္တာပဲျဖစ္ေစ၊ အေပ်ာ္အပါး လုိက္စားတာပဲျဖစ္ေစ၊ ကုိယ္ႏွစ္သက္တာကို လုပ္ေနတာပဲျဖစ္ေစ၊ ယာဥ္ေမာင္းေနတာပဲျဖစ္ေစ၊ ထားပါေတာ့ ေကာင္းမႈကုသုိလ္ကုိ လုပ္ေနတာပဲျဖစ္ေစ က်ေနာ္အပါအ၀င္ အားလုံးဟာ ကုိယ့္ရဲ႕အရွိန္ ဘယ္ေလာက္မ်ားျမင္႔ေနၿပီလဲ၊ လုိအပ္ရင္ ငါရပ္နုိင္ပါ႔မလား ဆုိတာေလးကုိ အၿမဲသတိထားလုိ႔ ေနႏုိင္ရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲလုိ႔ ေတြးမိပါတယ္။
ကဲ သည္ေန႔ကပဲ စလုိက္ရင္ မေကာင္းဘူးလားဗ်ာ။
ကိုေပါက္-မႏၱေလး
