အမိႈက္သိမ္းစနစ္ကို ၿမိဳ႕ေတာ္ကို တာဝန္ယူရေသာ ၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္တုိင္းနဲ႔ စည္ပင္သာယာအဖြဲ႔တုိင္း အမ်ိဳးမ်ိဳး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲရသည့္စနစ္ ျဖစ္ေလသည္။ အစိုးရအဖြဲ႔သစ္လက္ထက္ ၿမိဳ႕ေတာ္စည္ပင္သာယာေရးအဖြဲ႔သည္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္း၌ စနစ္တက် အမိႈက္ပံုးမ်ားထားကာ စြန္႔ခိုင္း၏။ အမိႈက္အိတ္ကိုပင္ အေရာင္အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ ထုပ္ကာ စြန္႔ေစ၏။ အမိႈက္ကို စနစ္က်ေအာင္ စီမံခန္႔ခြဲၾကသည္။ အမႈိက္သိမ္းသူမ်ားက နံနက္ေစာေစာဆိုလွ်င္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္ လမ္းမႀကီးမ်ားေပၚတြင္ အမိႈက္မ်ား လွည္းက်င္းၾကသည္။ အမိႈက္အိတ္မ်ားကို သိမ္းကာ အမိႈက္ကားေပၚတင္၍ သယ္ေဆာင္သြားၾကသည္။ အမိႈက္ဆုိသည္မွာ စြန္႔ပစ္ပစၥည္း ျဖစ္ပါသည္။ အသံုးမလိုေသာ ပစၥည္းမ်ား၊ သံုးၿပီးပစၥည္းမ်ား၊ အညစ္အေၾကးမ်ား၊ စားႂကြင္းစားက်န္မ်ား၊ အိမ္တြင္ထားရန္ မသင့္ေသာ၊ ထားဖို႔မလိုအပ္ေသာ ပစၥည္းမ်ားအားလံုးကို စြန္႔ပစ္ၾကသျဖင့္ အမႈိက္မ်ားသည္ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် မရွိမျဖစ္ ရွိလာရေသာ စြန္႔ပစ္ပစၥည္းမ်ား ျဖစ္သလို စားဝတ္ေနမႈကို ေန႔စဥ္  လုပ္ေဆာင္ ႐ုန္းကန္ေနရေသာ လူအဖို႔လည္း အမိႈက္ဆိုသည္မွာ မရွိမျဖစ္ ရွိလာရေသာ အရာတခု ျဖစ္ေလသည္။ စားေသာက္၍ ပိုလွ်ံေသာ ပစၥည္း၊ မသံုးျဖစ္ေသာပစၥည္း၊ ပ်က္စီးသြားေသာ ပစၥည္းမ်ားမွာ အမိႈက္ထဲ ေရာက္သြား၏။ ေပေရညစ္ပတ္ေနမႈကို သုတ္သင္ေသာ ပစၥည္းမ်ားမွာလည္း အမိႈက္ ျဖစ္သြားသည္။ ေဟာင္းႏြမ္းေနေသာ ပစၥည္း၊ သံုး၍မရေသာ ပစၥည္းမ်ားမွာလည္း အမိႈက္ ျဖစ္သြားေလသည္။ ထိုသို႔ မ်ားျပားလွေသာ အမိႈက္မ်ားကို စြန္႔ပစ္ခ်င္တုိင္း စြန္႔ပစ္၍ မရေပ။ ေဒသတခုတြင္ လူဦးေရ တုိးပြားလာသည္နဲ႔အမွ် ထိုလူမ်ား စြန္႔ပစ္သည့္ အမိႈက္မ်ား မ်ားျပားလာျခင္းမွာ ဓမၼတာပင္ ျဖစ္သည္။ ထိုအမိႈက္မ်ားကို စြန္႔ပစ္ေရးမွာလည္း အခက္အခဲ ျဖစ္လာသည္။ ပင္လယ္ထဲ စြန္႔ပစ္၍လည္း မရ။ ပလတ္စတစ္ေခတ္ျဖစ္၍ ပင္လယ္ထဲ စြန္႔ပစ္၍ မရနုိင္ေပ။ မီး႐ႈိ႕လွ်င္လည္း မီးခုိးမ်ားေၾကာင့္ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ ထိခိုက္သျဖင့္ မီး႐ႈိ႕ခ်င္တုိင္းလည္း ႐ႈိ႕ခြင့္မရွိေပ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အမိႈက္အေၾကာင္းကို ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္သည္သာမက ကမာၻေပၚရွိ ၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္တုိင္း မစဥ္းစား၍ မျဖစ္ေသာ၊ ေခါင္းထဲမထည့္၍ မျဖစ္ေသာ ကိစၥတခု ျဖစ္ေလသည္။ အမိႈက္ျပႆနာသည္ ကမာၻေပၚ၌ ေခါင္းခဲရေသာ ျပႆနာတခု ျဖစ္လာေလသည္။ ကမာၻ႔လူသားအားလံုး စုပစ္ေသာ အမိႈ္က္မ်ားကိုထားဖို႔ အခက္အခဲ ျဖစ္လာ၏။ မီး႐ႈိ႕ဖ်က္ဆီးလွ်င္လည္း ေလထုညစ္ညမ္းမႈအတြက္ ျပႆနာျဖစ္သည္။ ပင္လယ္ထဲစြန္႔ပစ္လွ်င္လည္း ပလတ္စတစ္မ်ားက ပိတ္ဆို႔ၿပီး ေရသတၱဝါမ်ားအတြက္ ျပႆနာ ျဖစ္သည္။ ေျမႀကီးထဲျမႇဳပ္လွ်င္လည္း စကၠဴမ်ားက ေျမၾသဇာ ျဖစ္နုိင္ေသာ္လည္း ပလတ္စတစ္မ်ားကမူ ေျမဆီၾသဇာအတြက္ အတားအဆီး ျဖစ္ေစသည္။ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ အမိႈက္ဆိုသည္မွာ မသံုးဘဲ စြန္႔ပစ္လိုက္ေသာ စြန္႔ပစ္ပစၥည္း ျဖစ္ေလသည္။ လူက သံုးစရာ မရွိေတာ့၍ လံုးဝ စြန္႔ပစ္လိုက္ေသာ ပစၥည္းမွာ အမိႈက္ ျဖစ္၏။ အမိႈက္ဆိုသည္မွာ စြန္႔ပစ္ခံပစၥည္း၊ သံုးမရေသာပစၥည္း၊ တန္ဖိုးမရွိေသာပစၥည္း၊ ေနာက္ဆံုး ဖ်က္ဆီးပစ္ရမည့္ပစၥည္း ျဖစ္သည္။ ယခင္က ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၌ အမိႈက္ပံုႀကီးမ်ား ရွိ၏။ အလံုတြင္ အမိႈက္ပံုတခု၊ ပုဇြန္ေတာင္နဲ႔ မလႊကုန္းၾကားတြင္ အမိႈက္ပံုတခု ရွိေလသည္။ အမႈိက္ပံုမွာ ေတာင္ေလးတခုကဲ့သို႔ပင္ ျမင့္မားေနၿပီး စည္ပင္သာယာက ရန္ကုန္ရွိ အမိႈ္က္မွန္သမွ် ထိုေနရာတြင္ စြန္႔ပစ္ေလသည္။ ထိုေနရာတြင္ အမိႈက္မ်ားထဲမွ နုိ႔ဆီခြက္၊ သံုးလို႔ရသည့္ အေဟာင္းမ်ားကို လာေကာက္ေသာ လူဆင္းရဲမ်ား ရွိသလို ေနစရာမရွိေသာ အိမ္မဲ့ယာမဲ့မ်ားက ထိုအမိႈက္ပံုေဘးတြင္ လာအိပ္ေလ့ ရွိေလသည္။ ယခုအခါ ၿမိဳ႕ျပ၏ က်ယ္ဝန္းမႈ၊ လူေနစိပ္မႈ မ်ားေၾကာင့္ ထိုအမိႈက္ပံုမ်ားမွာ လံုးခ်င္းအိမ္ရာမ်ား ျဖစ္ေနေပၿပီ။ ထိုသို႔ ျဖစ္ရသည္မွာလည္း အမိႈ္က္ေၾကာင့္ မဟုတ္ဘဲ ေနရာအေနအထားေၾကာင့္ ျဖစ္ေလသည္။ အမိႈက္ဆိုသည္မွာ တန္ဖိုးမရွိေသာအရာ ျဖစ္ေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လူ႔ေလာကတြင္ အသံုးမဝင္သူမ်ား၊ အဟန္႔အတား၊ အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္သူမ်ားကို ‘အမိႈက္’ ဟု နာမည္ေပးၾကသည္။ မိဘဆရာမ်ားက တပည့္သားေျမးမ်ားကို အမႈိက္လိုလူမ်ား မျဖစ္ေအာင္ ဆံုးမ တတ္ၾကေလသည္။ စြန္႔ပစ္ပစၥည္း အမိႈက္မ်ားမွာ ဘာအသံုးမွ မဝင္ေတာ့သလို လူ႔အမိႈ္က္မ်ားမွာလည္း လူ႔ေလာကတြင္ အဟန္႔အတား ျဖစ္ပါသည္။ စြန္႔ပစ္ပစၥည္း အမိႈက္မ်ား ေပါမ်ားလာလွ်င္ ၿမိဳ႕၊ ရြာနဲ႔ ေက်ာင္းမ်ားတြင္ သန္႔ရွင္းသာယာမႈကို အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္သလို လူ႔ေလာကတြင္လည္း “အမိႈက္လိုလူမ်ား” ေပါမ်ားလာလွ်င္ လူ႔အသိုင္းအဝိုင္းအတြက္ ထိခိုက္နစ္နာလာေလသည္။ ယခုအခါ၌ “အမိႈက္လိုလူ” မ်ားမွာ ေပါမ်ားလာ၏။ အမိႈက္လုိလူဆိုသည္မွာ အခြင့္အေရးသမားမ်ား၊ အေခ်ာင္သမားမ်ားကို ဆိုလိုသည္။ သူတို႔သည္ အခြင့္အေရးေကာင္းမွ၊ အေျခအေနေကာင္းမွ ေနရာဝင္ယူလိုသူမ်ား၊ ေနာက္ေဖးေပါက္မွေန က်က္သေရခန္းသို႔ တက္လိုသူမ်ား၊ ဧည့္ခန္းတြင္ မိန္႔မိန္႔ႀကီးထုိင္ၿပီး မ်က္နွာေကာင္းရေအာင္ ႀကိဳးပမ္းလိုသူမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ “ေတာင္ေလတုိက္လာၿပီ အမိႈက္မ်ားလြင့္ေန၏ ကူ၍ သိမ္းေပးၾကပါ” သူငယ္တန္းဖတ္စာတြင္ ပါရွိေသာ စာပိုဒ္ကေလးမွာ အလြန္ကုိ သတိခ်ပ္စရာ ေကာင္းေပသည္။ ယခုအခါ၌ ေတာင္ေလတုိက္စျပဳေလၿပီ။ လြတ္လပ္မႈနဲ႔ အခြင့္အလမ္းမ်ားမွာလည္း အျပည့္အဝနဲ႔ အလံုးစံု မရေသးသည့္တုိင္ ပ်ိဳ႕လာ၏။ ႏိုင္ငံေရးပါတီမ်ားမွာလည္း ပြင့္လင္းလာၾကသည္။ အလားအလာရွိေသာ နုိင္ငံေရးပါတီမ်ားမွာ ပ်ိဳတုိင္းႀကိဳက္ ႏွင္းဆီခုိင္မ်ား ျဖစ္လာသလို အာဏာရ ႏိုင္ငံေရးပါတီကလည္း ပါတီတြင္း စည္း႐ုံး လႈပ္ရွားေနရသလို လူအျမင္ေကာင္းေအာင္လည္း လုပ္ေနၾကရပါသည္။ ထိုအခါ ပါတီတြင္း၌ အမိႈက္မ်ားမွာလည္း ေနရာေကာင္းရဖို႔ ဝင္ေရာက္တုိးေဝွ႔လာၾကေလသည္။ အမိႈက္ဆိုသည္မွာ အခြင့္အေရးသမားကို ဆိုလိုပါသည္။ ေခတ္အဆက္ဆက္ မိမိတို႔ အခြင့္အေရးရဖို႔သာ ႀကိဳးစားသည္။ ဘယ္ေခတ္ေျပာင္းေျပာင္း၊ ဘယ္အစိုးရတက္တက္၊ မိမိေကာင္းစားလွ်င္ ၿပီးေရာ၊ မိမိ မိသားစု ခ်မ္းသာလွ်င္ၿပီးေရာဆိုသည့္ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳးအဖံုဖံု အာဏာရရန္၊ ေငြေၾကးရရန္ ႀကိဳးစားၾကပါေတာ့သည္။ ထိုသုိ႔ အမိႈက္မ်ားအေၾကာင္း၊ အခြင့္အေရးသမားမ်ားအေၾကာင္းကို ပီပီျပင္ျပင္၊ ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ျမင္ေအာင္ ဝတၳဳအျဖစ္ ေဖာ္ျပခဲ့သည္မွာ ကြယ္လြန္သူ စာေရးဆရာ နတ္ႏြယ္ ျဖစ္ပါသည္။ သူ၏ တေကြ႔ေတာ့ ေတြ႔ၾကဦးမည္ဆိုေသာ ဝတၳဳထဲ၌ အမွန္တကယ္ ရွိခဲ့ေသာ အေခ်ာင္သမား၊ အမိႈက္ ဦးေက်ာ္ညြန္႔ အေၾကာင္းကို ပီပီျပင္ျပင္ ေရးသားနိုင္စြမ္း ရွိေလသည္။ ထိုထဲမွ အမိႈက္မ်ားအေၾကာင္းကို ဤသို႔ ေရးထားပါသည္။ “ကိုဝင္းျမင့္သည္ အထက္လူႀကီးမ်ား ေက်နပ္မႈရေအာင္ ေဆာင္ရြက္တတ္သည့္ အတတ္ကို ျဗိတိသွ် စက္ယႏၱရားတြင္ ပါဝင္ခဲ့စဥ္က ကၽြမ္းက်င္စြာ တတ္ေျမာက္ခဲ့သည္ျဖစ္ရာ ဂ်ပန္မ်ားအလိုက် ေဆာင္ရြက္တတ္သည္က မဆန္းပါေပ။ သူသည္ ဂ်ပန္အဝယ္ေတာ္ဟူသည့္ အမည္နဲ႔အညီ  ဂ်ပန္မ်ားလိုခ်င္သည့္ မည္သည့္ အရာဝတၳဳကိုမဆို မရမက ရွာေဖြေပးႏိုင္သည့္ အစြမ္းရွိသျဖင့္ သူ႔လုပ္ငန္းသည္ ေအာင္ျမင္ဖြံ႔ၿဖိဳးလာေတာ့သည္။ ဂ်ပန္စစ္ဗိုလ္မ်ား၏ အခြင့္အေရးေပးျခင္းကို ရရွိကာ လက္မေထာင္ႏိုင္လာေတာ့သည္။ ယင္းေၾကာင့္ပင္ သူသည္ ေဒါက္တာဘေမာ္အစိုးရ အဖြဲ႔တြင္ ရာထူးရသည္ကိုပင္ ဝင္မလုပ္ဘဲ ခ႐ုိင္ဝန္ထက္ တန္ခိုးအာဏာ ပိုႀကီးမားေသာ၊ ဝင္ေငြေကာင္းေသာ အဝယ္ေတာ္အလုပ္ကိုသာ ဂုဏ္ယူဝင့္ႂကြားစြာ လုပ္ကိုင္လ်က္ ရွိေလသည္။ ယခုအခါတြင္ သူ႔အိမ္သို႔ ဂ်ပန္ဗိုလ္ႀကီးမ်ား ဝင္ထြက္သြားလာလ်က္ရွိရာ သာမန္ဂ်ပန္စစ္သား ပမႊားကေလးမ်ား ဝင္ေရာက္ေစာ္ကားဖို႔ မဆိုထားနဲ႔၊ အနားကိုပင္ မသီႏိုင္ေတာ့ေပ။” ဟု အလိုေတာ္ရိ ဝင္းျမင့္အေၾကာင္းကို ေရးထားသလို ေခတ္အဆက္ဆက္ ၿဗိတိသွ်ေခတ္တြင္လည္း ၿမိဳ႕အုပ္၊ နယ္ပုိင္၊ ဂ်ပန္ေခတ္တြင္လညး္ ဂ်ပန္အလိုေတာ္ရိ၊ ဖဆပလေခတ္တြင္လည္း တည္ၿမဲ ဖဆပလေခါင္းေဆာင္၊ ၅၈ အာဏာသိမ္းစစ္အစိုးရ လက္ထက္တြင္လည္း စစ္တပ္၏လူယံု စသည္ျဖင့္ တေခတ္ေရာက္တုိင္း အာဏာရေအာင္ ေျပာင္းလဲသြားတတ္သည့္ ဦးေက်ာ္ညႊန္႔လို လူမ်ားအေၾကာင္းကို စာေရးဆရာ နတ္ႏြယ္က ေရးထား၏။ ထို “အမိႈက္လိုလူ” မ်ားမွာ အေၾကာင္းတခုခုေၾကာင့္ ေတာင္ေလေသြးလာတိုင္း ေလနဲ႔အတူ စုၿပံဳ ေရာက္ရွိလာတတ္ေလသည္။ သူတို႔သည္ ေခတ္ဘယ္လိုေျပာင္းေျပာင္း၊ ေျပာင္းသည့္ေခတ္အတိုင္း သူတို႔အေရခြံကို လိုက္ေျပာင္းတတ္သည့္ ေႁမြမ်ား ျဖစ္ေလသည္။ အားနည္းသူကို ဖိနွိပ္ၿပီး အားႀကီးသူထံ ေခါင္းငံု႔ဝင္တတ္သူမ်ား ျဖစ္၏။ ျမန္မာ့နုိင္ငံေရးသမိုင္းတြင္လည္း ထိုအမိႈက္မ်ား အမ်ားအျပား ေပၚေပါက္ခဲ့ပါသည္။ ဗကပ အားေကာင္းစဥ္က ဗကပ ဗဟိုေကာ္မတီအထိ ေနရာယူတတ္ေသာ သူမ်ားမွာ မဆလေခတ္တြင္လည္း ထိပ္ပိုင္းေရာက္ေအာင္ ဆိုရွယ္လစ္အသံ တညံညံေပးကာ ဝင္ေရာက္ခိုလံႈခဲ့ၾကေလသည္။ ၈၈ ဒီမိုကေရစီ အေရးေတာ္ပံုကာလ၌လည္း အင္အားေကာင္းေသာ အန္အယ္လ္ဒီထဲ ဝင္ေရာက္ပတ္သက္ခဲ့၏။ ေနာက္ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းေသာအခါ အာဏာသိမ္း စစ္အစိုးရ၏ သေဘာဆႏၵအတိုင္း အတိုက္အခံမ်ားအား ဖိႏွိပ္ေသာ စာမ်ားကို ေရးသားခဲ့ေလသည္။ ယခုကာလ ေတာင္ေလတုိက္စတြင္လည္း သူတို႔သည္ အလားအလာရွိသည္ဟု ဆိုေသာ ႏုိင္ငံေရးပါတီထဲ ဝဲပံ်ကာ ဝင္ေရာက္ခိုလံႈစ ျပဳၾကေတာ့သည္။ မဆလေခတ္တေလွ်ာက္လံုး ေခါင္းေတာ္ညိတ္ သတင္းစာဆရာမ်ား၊ အလိုေတာ္ရိမ်ားမွာ အာဏာရဖို႔ အလားအလာေကာင္းေသာ အန္အယ္လ္ဒီပါတီထဲသို႔ စုၿပံဳ၍ ဝင္ေရာက္ခဲ့ၾကေပသည္။ ၿမိဳ႕တြင္ေရာ၊ နယ္တြင္ပါ ထိုျဖစ္စဥ္မ်ားကို လူထုက သိရွိေနသည္။ သူတို႔သည္ လူထုကို ဖိနွိပ္ရာတြင္ လက္ေႏွးမည့္သူမ်ား မဟုတ္သလို အထက္မွ ေခါင္းေဆာင္နဲ႔ ဗဟိုမွ ေခါင္းေဆာင္မ်ားကို အႀကိဳက္ေဆာင္ကာ ေျပာသမွ်၊ ခုိင္းသမွ် လုပ္မည့္သူမ်ား ျဖစ္၏။ သူတို႔လို အမိႈက္မ်ားကား တုိင္းျပည္အနာဂတ္အတြက္ ရင္ေလးစရာ ေကာင္းလွေပသည္။ ထို “အမိႈက္လုိလူ” မ်ား အေၾကာင္းကို စဥ္းစားရင္း ဆရာျမသန္းတင့္ မကြယ္လြန္မီက က်ေနာ္နဲ႔ ေျပာခဲ့ေသာ စကားတခြန္း မွတ္မွတ္ထင္ထင္ ရွိေနပါသည္။ ဆရာျမက “ဒီမိုကေရစီ အေရးေတာ္ပံုႀကီးမွာ ခင္ဗ်ားတို႔ က်ေနာ္တို႔နဲ႔ ျပည္သူတရပ္လံုး အသက္ေတြ၊ ေသြးေတြ၊ ေခၽြးေတြ စေတးခဲ့ၾကတယ္။ ျပည္သူေတြက လြတ္လပ္မႈ လိုခ်င္တယ္။ ဒီမုိကေရစီ ရခ်င္တယ္။ ဆင္းရဲတြင္းကေန လြတ္ခ်င္ၾကတယ္။ တိုးတက္ဖြံ႔ၿဖိဳးတဲ့ ႏိုင္ငံတခုအျဖစ္ကို လိုခ်င္ၾကတာေပ့ါ။ ဒါေပမယ့္ ေရြးေကာက္ပြဲေတြလုပ္လို႔ စစ္တပ္က မဟုတ္တဲ့ ပါတီတခုက အာဏာရလာရင္ေရာ ဆင္းရဲတြင္းက လြတ္ကင္းသြားမယ္လို႔ ခင္ဗ်ားထင္သလား။ လြတ္လပ္ၿပီး ဒီမုိကေရစီ အျပည့္အဝ ရနုိင္ၿပီိလု႔ိေရာ ခင္ဗ်ား ယူဆနုိင္သလား။ က်ေနာ္တို႔ေတြဟာ ဖဆပလေခတ္ေရာ၊ ပထစေခတ္ေရာ ျဖတ္သန္းခဲ့ဖူးၾကပါၿပီ။ က်ေနာ္ တခုပဲ ေျပာခ်င္တယ္။ အဲ့ဒါကေတာ့ အဲဒီေခတ္မွာ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြကို ဘီကလပ္စ္ဆုိတာ ေပးဖို႔ ေတာင္းဆိုရမွာပဲ။ က်ေနာ္တုိ႔ဟာ အဖိႏွိပ္ခံေနရဦးမွာပဲ။ အဲဒီေတာ့ ဘီကလပ္စ္ေလးရေအာင္ ေတာင္းဆိုဖို႔ပဲ ရွိေတာ့တာေပ့ါဗ်ာ။” ဟု ေျပာခဲ့ေလသည္။ ဘီကလပ္စ္ (B Class) ဆိုသည္မွာ ၿဗိတိသွ်ေခတ္က ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားကို ေထာင္ထဲတြင္ ေပးခဲ့ေသာ အခြင့္အေရး ျဖစ္ပါသည္။ တေန႔လွ်င္ ၇ က်ပ္ခဲြနႈန္း ေကၽြးေမြးၿပီး ေထာင္က်တေယာက္ကို ေခၚယူ ခိုင္းေစႏုိင္ေသာ သီးသန္႔ေနထိုင္ခြင့္ရသည့္ ပုဒ္မ ၅ အက်ဥ္းသားကုိ ဆိုလုိပါသည္။ အေရးႀကီးသည္မွာ ေတာင္ေလနဲ႔အတူ လြင့္ပါလာသည့္ အမႈိက္မ်ားသည္ ယခုအခ်ိန္၌ပင္ လြင့္ပ်ံ ေရာက္ရွိလာၾကေပၿပီ။ သူတို႔သည္ ရနုိင္သေရြ႕ အခြင့္အေရးမ်ားကို ရသည့္ေထာင့္မွ ရသလို ယူၾကေပမည္။ အာဏာကို ရေအာင္ယူၿပီး ေငြေၾကးကိုလည္း ရေအာင္ယူၾကေပမည္။ ယခင္ စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ေအာက္၌ မိသားစု ႂကြယ္ဝခ်မ္းသာေအာင္ လုပ္ၾကသလို ခ႐ုိနီစီးပြားေရး အားေကာင္းေအာင္ လုပ္ၾကေလသည္။ ယခုတက္လာမည့္ အစိုးရတြင္လည္း အမိႈက္လိုလူမ်ားက မိမိတို႔ အက်ိဳးစီးပြားရေအာင္၊ ေနရာရေအာင္ ယူၾကမည္မွာ ေသခ်ာပါသည္။ “အဓမၼအမႈကို ျပဳသမွ်ေသာ သူတို႔သည္ ေစာ္ကား၍ ၾကမ္းတမ္းေသာစကားကို ေျပာလ်က္ အဘယ္မွ် ကာလပတ္လံုး ဝါႂကြားၾကပါလိမ့္မည္နည္း။ အို …. ထာဝရဘုရား၊ သူတို႔သည္ ကိုယ္ေတာ္၏ လူတို႔ကို ႏွိပ္စက္၍ အေမြေတာ္တို႔ကို ညႇဥ္းဆဲၾကပါသည္။ မုဆိုးမနဲ႔ ဧည့္သည္ကိုလည္းေကာင္း၊ မိဘမရွိေသာ သူငယ္ကိုလည္းေကာင္း သတ္ၾကပါ၏။ သို႔ရာတြင္ ထာဝရဘုရားသည္ မျမင္၊ ယာကုပ္အမ်ိဳး၏ ဘုရားသခင္သည္ မမွတ္တတ္ဟု ဆိုၾကပါသည္။” တိရစာၦန္သေဘာရွိေသာ သူတို႔ နားလည္ၾကေတာ့။ လူမိုက္တို႔ အဘယ္ကာလမွ ပညာသတိကို ရၾကလိမ့္မည္နည္း။ နားကို စိုက္ထားေသာသူသည္ မၾကားရသေလာ။ မ်က္စိကုိ ဖန္ဆင္းေသာသူသည္ မျမင္ရသေလာ။ လူအမ်ိဳးမ်ိဳးတို႔ကို ဆံုးမေသာသူ အျပစ္မေပးရသေလာ။ လူတို႔ကို ပညာအတတ္ သင္ေပးရေသာသူသည္ ကိုယ္တိုင္ ပညာအတတ္ မရွိရသေလာ။  သူတို႔၏ အႀကံအစည္ အခ်ည္းအနွီးျဖစ္သည္ကို ထာဝရဘုရားသခင္ သိေတာ္မူ၏။” ဆာလံက်မ္း။ ထက္ျမက္