၈၈ ရဲ႕ အေျဖမထြက္တဲ့ ပေဟဠိတပုဒ္
DVB
·
August 8, 2018
ရွစ္ေလးလုံး လူထုအေရးေတာ္ပုံရဲ႕ ႏိုင္ငံေရး လႈပ္ရွားမႈေတြအေၾကာင္း ေျပာၾက၊ ေရးၾကတာေတြ မ်ားစြာ ေတြ႔ရ ဖတ္ရတယ္။ အဲဒီလႈပ္ရွားမႈေတြထက္ Public Memoir ေတြေတာ့ အေတာ္နည္းေနေသးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ ႀကဳံေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ စာရင္းမဝင္ စာမတင္ၾကတာေလးေတြကို ေဖာ္ထုတ္တင္ျပေနတာ။ တနည္းေျပာရရင္ အစေတးခံေတြအေၾကာင္း ဆိုရင္ ပိုမွန္ပါလိမ့္မယ္။
အခုလည္း က်ေနာ့္အတြက္ အေျဖမထြက္ခဲ့တဲ့ ၈၈ ရဲ႕ ပေဟဠိတခုကို လူႀကီးမင္းတို႔နဲ႔ အတူ အေျဖရွာၾကည့္ခ်င္တယ္။ ရက္ေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ စက္တင္ဘာလဆန္းပိုင္းေတာ့ ေရာက္ေနပါၿပီ။ အဲဒီကာလမွာ “အေထြေထြ သပိတ္ေကာ္မတီ”ဆိုၿပီး သရက္ေတာေက်ာင္းတိုက္မွာ ႐ံုးခန္းဖြင့္ထားရင္း သပိတ္မွာ ျဖစ္ပ်က္တဲ့ ျပႆနာရပ္အခ်ိဳ႕ကို ရွင္းေပးၾကရတာပါ။ က်ေနာ္ကေတာ့ အဓိကတာဝန္ရွိသူ မဟုတ္ေပမယ့္ ကူညီလုပ္ေပးေနရပါတယ္။ အဲဒီကာလမွာ အမ်ားဆုံး ေျဖရွင္းေနရတာက မဖြယ္မရာ လူသတ္မႈေတြပါ။ အခ်ိဳ႕လူသတ္မႈေတြက လူမိုက္အခ်င္းခ်င္း စာရင္းရွင္းၾကတာ ရွိသလို တခ်ိဳ႕ကေတာ့ မေက်နပ္ခ်က္ေတြကို လက္စားေခ်ၾကတာေတြလည္း ရွိပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ ဒါေတြရဲ႕အစဟာ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးပါ။ ျပည္သူလူထုကို လမ္းလြဲေရာက္ေအာင္ စစ္ျမႇဴ လုပ္ေဆာင္ရာက စတာပါ။ ဒီအေၾကာင္းကို ဆရာျမသန္းစံ ကိုယ္တိုင္ ဖြင့္ဟဝန္ခံတာေတြလည္း ရွိပါတယ္။ လူထု ဆႏၵျပပြဲကို တန္ျပန္တဲ့အေနနဲ႔ ေသာက္ေရနဲ႔ အစားအေသာက္ေတြထဲမွာ အဆိပ္ခပ္ခိုင္းတာေတြကို က်ဴးလြန္ခဲ့ၾကပါတယ္။ အစပိုင္းမွာ တကယ္ က်ဴးလြန္သူေတြ ရွိေကာင္းရွိခဲ့ေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ အုတ္ေရာေရာ ေက်ာက္ေရာေရာ ျဖစ္ကုန္ခဲ့တယ္။
ဆႏၵျပပြဲ ရက္ရွည္တာနဲ႔အမၽွ လူထုကို ထိန္းကြပ္ဖို႔ ခက္ခဲလာခဲ့ပါေတာ့တယ္။ သူတလူ ငါတမင္း ျဖစ္လာတယ္။ တရားဥပေဒ မရွိေတာ့သလို တုတ္၊ ဓား ကိုင္ေဆာင္ထားသူေတြ မင္းမူလာတယ္။ ဒီအေျခေနဆိုးႀကီးကိုေတာ့ ဘယ္ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္၊ ဘယ္ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္မွ မထိန္းသိမ္းႏိုင္ပါဘူး။ ထိန္းသိမ္းဖို႔ ခက္ခဲတဲ့ အေျခေနပါ။
ဒါ ဗိုလ္ခင္ညြန္႔တို႔ လိုခ်င္တဲ့ အေျခအေန။ ဗိုလ္ခင္ညြန္႔တို႔ ဖန္တီးလိုက္တဲ့ အေျခအေနပါ။ အဲဒီကာလရဲ႕ အသတ္ခံရသူေတြထဲမွာ အမွန္ ဘယ္ႏွေယာက္ ပါၿပီး၊ အမွား ဘယ္ႏွေယာက္ ပါတယ္လို႔ မဆိုႏိုင္တဲ့ အေနအထားပါ။ တတ္ႏိုင္သမၽွေတာ့ သပိတ္ေမွာက္ ေခါင္းေဆာင္ေတြက ကယ္ထုတ္ႏိုင္ခဲ့တာေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေသခ်ာတာက အသတ္ခံရသူေတြ အမ်ားစုဟာ သပိတ္ေမွာက္ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူနဲ႔ ေနရာစုံ၊ သမဂၢအစုံက လူေတြ မပါရွိခဲ့ပါဘူး။ ကိုယ့္အဖြဲ႔နဲ႔ကိုယ္ ကိုယ့္လူအခ်င္းခ်င္း ဆိုေတာ့ လုံၿခံဳၾကပါတယ္။
အသတ္ခံရသူ အမ်ားစုက အေျခေနမဲ့ ေအာက္ေျခလူတန္းစားေတြနဲ႔ လူမိုက္အခ်င္းခ်င္း စာရင္းရွင္းၾကတာေတြပါပဲ။ အခ်ိဳ႕ မ႐ိုးမသား မသမာမႈ က်ဴးလြန္သူေတြလည္း ရွိသလို အမွန္တကယ္ တန္ျပန္သပိတ္ ျပဳလုပ္သူေတြရဲ႕ ေငြေပး ေစခိုင္းခ်က္ေၾကာင့္ က်ဴးလြန္သူေတြလည္း ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီအေျခအေနကိုေတာ့ ဝါရင့္ႏိုင္ငံေရးသမားအေဟာင္းေတြေရာ၊ ေနရာဌာနအသီးသီးက သပိတ္ေခါင္းေဆာင္ေတြေရာ အလိုမရွိခဲ့ၾကပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒီလို ေခါင္းျဖတ္မႈေတြ တကယ္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
စိတ္မခ်မ္းသာစရာ ကိစၥရပ္ေတြကို ရွင္းေနတာနဲ႔ အဲဒီရက္ေတြမွာ အိမ္ကို မျပန္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။ တခုေသာ မနက္ ၄ နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္မွာ က်ေနာ္ အိပ္ရာႏိုးေနပါတယ္။ ညက ေစာေစာအိပ္လိုက္တာကိုး။ က်ေနာ္က သရက္ေတာေက်ာင္းတိုက္မွာ အိပ္တာ။ အေစာႀကီး ႏိုးၿပီး ျပန္အိပ္လို႔ မရတဲ့အဆုံး ေဆး႐ံုႀကီး အေရးေပၚဘက္ လမ္းေလၽွာက္ရင္း အေရးေပၚေရွ႕ သရက္ေတာေက်ာင္းတိုက္ဘက္က အုတ္ခုံေလးမွာ ထိုင္ၿပီး ေဆးလိပ္ေသာက္ရင္း ေရာက္တတ္ရာရာ စဥ္းစားေနတယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္တခုလုံးလည္း တိတ္ဆိတ္လို႔။ ညက မိုးရြာထားေပမယ့္ အခုမနက္ေတာ့ မိုးတိတ္ေနေလရဲ႕။ တေန႔လုံး ဆႏၵျပသူေတြနဲ႔ ပ်ားပန္းခပ္ လႈပ္ရွားေနတဲ့ လမ္းမေတာ္လမ္းတေလၽွာက္ကေတာ့ လူသူကင္းလို႔။
စိတ္အေတြးက လမ္းမေတာ္လမ္းအေၾကာင္း ေရာက္သြားတယ္။ ဟိုေရွးကာလက ဒီလမ္းကေန ျမန္မာဘုရင္ အဝင္ အထြက္လုပ္ရာ လမ္းမႀကီးျဖစ္တဲ့အတြက္ “ေတာ္” တပ္ၿပီး ေခၚရာက လမ္းမေတာ္ ျဖစ္လာပုံကို ေတြးရင္ ျမန္မာဘုရင္တို႔ရဲ႕ ယာယီနန္းေတာ္ဟာ အခု ပဲခူးကလပ္ အလြန္မွာ ရွိမွာလို႔ စဥ္းစားရင္ ေဆးတကၠသိုလ္ (၁) ဘက္ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ က်ေနာ္ ၾကက္သီးထသြားတယ္။ ေဆးတကၠသိုလ္ရဲ႕ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က စိန္ပန္းပင္ေအာက္မွာ ေမွာင္ရိပ္ခို လႈပ္ရွားေနတဲ့ လူပုံသဏၭာန္တခုကို ေတြ႔လိုက္လို႔ပါ။ စိတ္ကို ျပန္စုစည္းၿပီး ေသခ်ာၾကည့္ေတာ့ လူႏွစ္ေယာက္။ တေယာက္က ခပ္ငယ္ငယ္နဲ႔ က်န္တေယာက္က ခပ္ႀကီးႀကီး သဏၭာန္ရွိတယ္။ သူတို႔ အေမွာင္ရိပ္ခိုၿပီး တေရြ႕ေရြ႕ခ်င္း ေဆးတကၠသိုလ္ အေပါက္နားထိ သြားေနတယ္။ အေပါက္နား ခ်ဥ္းကပ္မိတာနဲ႔ သူတို႔ လႈပ္ရွားမႈ ရပ္သြားတယ္။
က်ေနာ့္အာ႐ံုက သူတို႔ထံက ခြာလို႔မရေတာ့ဘူး။ မွိန္ပ်ပ် အလင္းရွိေနေပမယ့္ သူတို႔က စိန္ပန္းရိပ္ရွိရာ အေမွာင္ရိပ္္ခိုၿပီး ရပ္ေနတာ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ အသက္ႀကီးႀကီး မိန္းမႀကီးက တေနရာကို လက္ညႇိဳးထိုးျပေနတယ္။ သူ လက္ညႇိဳးညႊန္ရာေနရာက ေဆးတကၠသိုလ္ (၁) အဝင္ေပါက္ေဘးမွာရွိတဲ့ စိန္ပန္းပင္ ငုတ္တိုေနရာ။ ဘုရား… ဘုရား…။ အဲဒါ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ရက္ကမွ အမ်ိဳးသမီးတဦးကို အဆိပ္ခပ္သူအျဖစ္ စြပ္စြဲၿပီး ခုတ္အသတ္ခံရတဲ့ ေနရာ။ အဲဒီေန႔က သတင္းၾကားလို႔ တားဖို႔ သြားၾကသူေတြ အခ်ိန္မမီေတာ့ဘဲ စိတ္မေကာင္းစြာ ျပန္လွည့္ခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္ကို သြားတိရလိုက္မိတယ္။ ေသေသခ်ာခ်ာ အာ႐ံုစိုက္ၾကည့္ရင္း က်ေနာ္ အုတ္ခုံကထၿပီး သူတို႔နား တေရြ႕ေရြ႕ခ်င္း ခ်ဥ္းကပ္ေနမိတယ္။ က်ေနာ္ ေဆး႐ံုေထာင့္နား ေရာက္ေတာ့ သူတို႔ကို သဲသဲကြဲကြဲ ျမင္ရပါၿပီ။ မိန္းမႀကီးက ႏြမ္းႏြမ္းဖတ္ဖတ္နဲ႔ အသက္က ၅၀ ေက်ာ္ေလာက္ရွိၿပီ။ ကေလးမက ရွိလွ ရွစ္ႏွစ္၊ ကိုးႏွစ္ေပါ့။ မ်က္ႏွာေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာ မျမင္ရပါဘူး။ အလင္းေရာင္က အဲဒီေလာက္ထိ အားမွမရွိဘဲ။
က်ေနာ့္လႈပ္ရွားသံ ၾကားလိုက္တယ္ ထင္ပါတယ္။ တခ်က္ လွည့္ၾကည့္ၿပီး အဘြားျဖစ္သူက ကေလးမလက္ကို ဆြဲၿပီး လမ္းမေတာ္လမ္းအလိုက္ ၿမိဳ႕ပတ္ရထားဘူတာ႐ံုဘက္ကို ဟန္မပ်က္ ထြက္သြာတယ္။ သိပ္အျမန္ႀကီး မဟုတ္ေပမယ့္ ေျခလွမ္းခပ္သြက္သြက္လို႔ေတာ့ ဆိုႏိုင္ပါတယ္ေလ။ ကေလးမေလးကေတာ့ စိန္ပန္းငုတ္တိုရွိရာဘက္ လွည့္ၾကည့္ရင္ အဘြား ေခၚရာေနာက္ ယက္ကန္ယက္ကန္နဲ႔။ သူတို႔ ထြက္သြားရာဘက္ဆီကို က်ေနာ္ အတန္ၾကာထိ ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။ ဘာလဲ…။ ဒီႏွစ္ေယာက္ဟာ ေျမးအဘြား ေတာ္သလား။ ဒါမွမဟုတ္ အမ်ိဳးေတြလား။ ၿပီးေတာ့… စိန္ပန္းပင္ငုတ္တိုေပၚမွာ ဇီဝိန္ခ်ဳပ္သြားရွာတဲ့ အမ်ိဳးသမီးနဲ႔ ဘယ္လို ဆက္စပ္ခဲ့သလဲ။ အသတ္ခံရသူ အမ်ိဳးသမီးက ဒီအဘြားအိုႀကီးရဲ႕ သမီးလား။ ဒီကေလးမကေရာ အသတ္ခံရသူ အမ်ိဳးသမီးရဲ႕ သမီးေလလား။ က်ေနာ္ အေတြးေတြ ႐ႈပ္ေထြးေနပါတယ္။
တဆက္တည္း စဥ္းစားေနမိတာက မတ္လကေနစရင္ အေရးေတာ္ပုံဟာ အေတာ္ရွည္ၾကာေနၿပီ။ ဒီၾကားထဲ မေမၽွာ္လင့္တာေတြလည္း ျဖစ္ခဲ့သလို ေမၽွာ္လင့္တာေတြလည္း ျဖစ္ခဲ့ၿပီးၿပီ။ တျပည္လုံးလည္း ေတာေရာ ၿမိဳ႕ပါမက်န္ မ.ဆ.လ တပါတီ အာဏာရွင္စနစ္ကို အလိုမရွိေၾကာင္း ေဖာ္ထုတ္ျပသခဲ့ၾကၿပီ။ ဒီမိုကေရစီကို အလိုရွိေၾကာင္း ေတာင္းဆိုခဲ့ၾကၿပီးၿပီ။ မျဖစ္သင့္တာေတြလည္း ျဖစ္ခဲ့သလို ျဖစ္သင့္တာေတြလည္း ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဣ႒ာ႐ံုကိုလည္း ႀကံဳေတြ႔လိုက္ရတယ္။ အနိ႒ာ႐ံုလည္း ေတြ႔ရတယ္။ ဒီအေရးေတာ္ပုံႀကီးထဲမွာ ငါ… ဘာေတြ ျမင္ခဲ့သလဲ။ ဘာေတြ မွတ္သားလိုက္ရသလဲ။ ဘယ္အေၾကာင္းအရာေတြက ငါ့မွတ္ဉာဏ္မွာ တင္က်န္ရစ္ေလမလဲ။
မိုးဖြဲဖြဲေလး က်လာၿပီ။ က်ေနာ္ စိတ္ေတြ လႈပ္ရွားေနတယ္။ မ်က္စိထဲ မွတ္ဉာဏ္ထဲမွာ ေျမးအဘြားႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ပုံရိပ္က မထြက္ေတာ့။ ရင္ထဲမွာေရာ ဦးေႏွာက္ထဲမွာေရာ မြန္းက်ပ္ေနတယ္။ ပေဟဠိေတြကသာ လႊမ္းမိုးေနတယ္။ တၿပိဳင္တည္း အညတရေတြဟာ စေတးခံသက္သက္ ျဖစ္ေနသလား။ သူတို႔ရဲ႕ ဒီျဖစ္ရပ္ဆိုးေတြကို ဘယ္သူကမ်ား အေရးတယူလုပ္လို႔ မွတ္တမ္းတင္ၾကေလမလဲ။
စဥ္းစားရင္း အေျဖမရတဲ့အဆုံး သရက္ေတာေက်ာင္းတိုက္ဆီ ျပန္မသြားေတာ့ဘဲ က်ေနာ့္အိမ္ရွိရာ ၾကည့္ျမင္တိုင္ကိုပဲ ေျခဦးလွည့္လိုက္ပါတယ္။
မနက္ အ႐ုဏ္တက္မို႔ အလင္းပ်ပ်ေလးေတာ့ ျမင္ေနရပါၿပီ။ ေဝခြဲမရ ႏုန္းေခြေနတဲ့ စိတ္ကေတာ့ ပေဟဠိဆန္တဲ့ ေျမးအဘြားတို႔ဆီသာ ေရာက္ေနပါေတာ့တယ္။
ထြန္းေဇာ္ေဌး
