Live
Home
ဆောင်းပါး
ဗမာ့ႏုိင္ငံေရး ကေသာင္းကနင္းမ်ား (အပိုင္း ၁၀)
DVB
·
December 14, 2017
ေအာင္ဆန္း - အက္တလီစာခ်ဳပ္ - ပင္လံုညီလာခံ - အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ား လုပ္ႀကံခံရျခင္း (The Political Turmoil In Burma ဟူေသာ အမည္ျဖင့္ သမိုင္းစာစုကို ဆရာဦးဟန္ထြန္းက အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ ေရးသားထုတ္ေဝခဲ့ၿပီး မင္းေကာင္းခ်စ္မွ “ဗမာ့ႏုိင္ငံေရးကေသာင္းကနင္းမ်ား” အမည္နဲ႔ ျမန္မာဘာသာ ျပန္ဆုိေရးသားခဲ့ပါတယ္။) (၂၁) ေအာင္ဆန္း-အက္တလီစာခ်ဳပ္ လန္ဒန္မွာက်င္းပတဲ့ အစည္းအေဝးမွာ အမ်ိဳးသားစည္းလံုးညီညြတ္ေရးကို တည္ေဆာက္ဖို႔အတြက္ ႀကိဳးပမ္းမႈတရပ္အေနနဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ဦးေဆာင္တဲ့ ကိုယ္စားလွယ္အဖြဲ႔မွာေတာင္ အဖြဲ႔အစည္း အသီးသီးနဲ႔ အလႊာအသီးသီးက ဗမာ့ႏိုင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္ေတြ ပါဝင္ခဲ့တယ္။ အဲဒီကိုယ္စားလွယ္ေတြထဲမွာ ဗမာ့ေခတ္သတင္းစာကို တည္ေထာင္ခဲ့ၿပီး ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလမွာ အသတ္ခံခဲ့ရတဲ့ အိုင္စီအက္စ္ ဦးတင္ထြဋ္လည္း တေယာက္အပါအဝင္ ျဖစ္တယ္။ ဦးတင္ထြဋ္ အသတ္ခံရတဲ့အမႈဟာ ဒီေန႔အထိ လက္သည္မေပၚေသးပါဘူး။ တခ်ဳိ႕ေျပာၾကတာက ဆိုရွယ္လစ္ပါတီ ေခါင္းေဆာင္တဦးလည္းျဖစ္ၿပီး မယားငယ္ထား အိမ္ေထာင္ေရး ေဖာက္ျပန္မႈေၾကာင့္ သတင္းစာေတြထဲမွာ မီးခြက္မႈတ္တယ္လို႔ ေဖာ္ျပခံရတဲ့ သခင္တင္ လက္ခ်က္လို႔ ဆိုၾကတယ္။ က်ေနာ္ဟာ ေရွ႕ေနမ်ားရဲ႕ ဘားေကာင္စီ ဒုတိယဥကၠ႒ သခင္ခ်စ္နဲ႔ အလြန္ရင္းႏွီးခဲ့ဖူးပါတယ္။ သခင္ခ်စ္နဲ႔ အရင္တုန္းက အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ပါတီမွာ အလုပ္အမႈေဆာင္အျဖစ္ လုပ္ခဲ့ဖူးၿပီး အခုအခါမွာ အေမရိကန္ႏိုင္ငံမွာ ေနထိုင္ေနတဲ့ ၁၉၅၃ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာ ေက်ာင္းသားသပိတ္ ေခါင္းေဆာင္ ေဒၚျမင့္ျမင့္ခင္ရယ္၊ ဘားေကာင္စီအတြင္းေရးမႉးျဖစ္တဲ့ က်ေနာ့္ဦးေလး ဦးဝင္းၾကည္တို႔ဟာ မႏၲေလးကို ၁၉၇၀ ဝန္းက်င္မ်ားဆီတုန္းက သူတို႔ အမႈကိစၥေတြအတြက္ ေရာက္လာေလ့ရွိပါတယ္။ သူတို႔လာတိုင္း က်ေနာ့္အိမ္မွာ အၿမဲတမ္းလိုလို ဧည့္ခံေကြၽးေမြးရင္း ေျပာၾကဆိုၾကရင္ မဆံုးႏိုင္ေအာင္ ေျပာျဖစ္ၾကတာကေတာ့ ႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္းေတြပါပဲ။ သခင္ခ်စ္ဟာ လန္ဒန္စည္းေဝးပြဲကို သခင္ဗစိန္ရဲ႕ ကိုယ္ေရးအရာရွိအေနနဲ႔ တက္ေရာက္ခဲ့သူပါ။ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးအတြက္လုပ္တဲ့ အဲဒီလန္ဒန္စည္းေဝးပြဲ အေၾကာင္းကို က်ေနာ္က ကိုယ္တိုင္ တက္ေရာက္ခဲ့တဲ့ သခင္ခ်စ္ကို ေမးျမန္းခဲ့ပါတယ္။ သူက အဲဒီတုန္းက ျမင္ကြင္းေတြကို ဒီလို ေျပာျပခဲ့ပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ အက္တလီတို႔က ေဆြးေႏြးပြဲမွာ စားပြဲတဖက္တခ်က္စီမွာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ထိုင္ခဲ့ၾကတယ္။ ႏွစ္ဖက္ကိုယ္စားလွယ္ေတြ မိတ္ဆက္အၿပီးမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက စတင္ၿပီး တႏိုင္ငံလံုးကို လံုးဝ လြတ္လပ္ေရးေပးဖို႔ ယဥ္ေက်းစြာ ေတာင္းဆိုခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ရဲ႕ ေျပာဆိုမႈဟာ အလြန္ျပတ္သားစြာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ၿပီးေၾကာင္းနဲ႔ ေအာင္ျမင္ေအာင္ မျဖစ္မေန လုပ္မယ့္ဟန္က အထင္းသား ေပၚလြင္ေနခဲ့တယ္။ နန္းရင္းဝန္ အက္တလီကေတာ့ နားေထာင္႐ံုသာ နားေထာင္ေနခဲ့ၿပီး အဲဒီေတာင္းဆိုေဆြးေႏြးခ်က္အေပၚ ဘာအေျဖမွ မေပးခဲ့ဘူး။ ၿဗိတိသၽွ ကိုယ္စားလွယ္ေတြဘက္က ၿဗိတိသၽွ ဓနသဟာယလက္ေအာက္ခံ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ကိုသာ လက္ခံဖို႔ ေျပာဆိုေဆြးေႏြးခဲ့တယ္။ ဗမာကိုယ္စားလွယ္ေတြဘက္က တျပည္လံုးအတြက္ လံုးလံုးလြတ္လပ္ေရးနဲ႔ ၿဗိတိသၽွ ဓနသဟာယေအာက္မွာ မေနေရးကိုသာ ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကတယ္။ ဆက္ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကေပမယ့္ ႏွစ္ဖက္လံုး သေဘာတူညီတဲ့အဆင့္ကို မေရာက္ခဲ့ပါဘူး။ ေဆြးေႏြးပြဲကို ေနာက္ေန႔မွာ ဆက္ေဆြးေႏြးဖို႔ ထပ္မံခ်ိန္းဆိုခဲ့ၾကတယ္။ ဗမာကိုယ္စားလွယ္တခ်ိဳ႕က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ ျပတ္သားတဲ့ ေတာင္းဆိုခ်က္အေပၚ အေတာ္စိုးရိမ္ခဲ့ၾကတာေၾကာင့္ သူတို႔ဟာ သခင္ဗစိန္နဲ႔ တျခားေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ အဲဒီကိစၥကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကြယ္ရာမွာ တိုင္ပင္ၿပီး တင္းမာမႈေတြ ေလၽွာ့ခ်ဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ၾကေသးတယ္။ အဲဒီမွာ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းက ၿဗိတိသၽွကိုယ္စားလွယ္ေတြနဲ႔ ဆက္သြယ္မႈလုပ္ၿပီး အေပးအယူ အေလၽွာ့အတင္း လုပ္ခဲ့ေသးတယ္။ ေနာက္တေန႔ မနက္ခင္း အစည္းအေဝးမွာေတာ့ အက္တလီက သူ႔ရဲ႕ ကိုယ္ေရးအရာရွိကို ေလသံတိမ္တိမ္ေလးနဲ႔ ဒါဟာ မင္း ငါ့ကို မေန႔ကျပခဲ့တဲ့ စာရြက္ပဲ မဟုတ္လားလို႔ တိုးတိုးေလး ေမးျမန္းခဲ့ရတယ္။ ကိုယ္ေရးအရာရွိက ေခါင္းကိုသာ ညိတ္ျပခဲ့ၿပီးတဲ့ေနာက္ ဗမာျပည္ကို လြတ္လပ္ေရးေပးဖို႔ သေဘာတူညီခဲ့ၾကရတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ အတိုက္အခံႏွစ္ဦးျဖစ္တဲ့ သခင္ဗစိန္နဲ႔ ဂဠန္ဦးေစာတို႔ဟာ ေအာင္ဆန္း-အက္တလီစာခ်ဳပ္ကို လက္မွတ္မေရးထိုးခဲ့ၾကပါဘူး။ (၂၂) ပင္လံုညီလာခံ လန္ဒန္အစည္းအေဝး က်င္းပေနတုန္းမွာ “ေအာင္ဆန္းက ငါတို႔ရဲ႕ကိုယ္စားလွယ္ မဟုတ္ဘူး။ ငါတို႔ အဂၤလိပ္လက္ေအာက္မွာ အရင္အတိုင္း ဆက္ေနမယ္” ဆိုတဲ့ ေၾကးနန္းစာတေစာင္ဟာ မုန္တိုင္းပမာ ႐ုတ္တရက္ ေရာက္လာခဲ့တယ္။ အဲဒီေၾကးနန္းစာဟာ ၿဗိတိသၽွကိုလိုနီေတြ ေနာက္ခံျပဳထားတဲ့ ရွမ္းေစာ္ဘြားအုပ္စုေတြထံက လာခဲ့တာျဖစ္တယ္။ အဲဒီေနာက္ သိပ္မၾကာခင္ “ငါတို႔ လြတ္လပ္ေရးလိုခ်င္တယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဟာ ငါတို႔ရဲ႕ ကိုယ္စားလွယ္ အစစ္အမွန္ပဲ” လို႔ဆိုတဲ့ ေနာက္ထပ္ ေၾကးနန္းစာတေစာင္ ထပ္ေရာက္လာတယ္။ အဲဒီေၾကးနန္းစာကိုေတာ့ ရွမ္းျပည္နယ္ လြတ္ေျမာက္ေရးအဖြဲ႔က ပို႔ခဲ့တယ္လို႔ အရင္ဝန္ႀကီးေဟာင္းလည္းျဖစ္ၿပီး ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕ ဆႏၵျပပြဲကို ဦးေဆာင္ခဲ့သူလည္းျဖစ္တဲ့ က်ေနာ့္ဌာနရဲ႕ ညႊန္ၾကားေရးမႉးခ်ဳပ္ လင္းေခးဦးထြန္းျမင့္ ေျပာျပလို႔ သိခဲ့ရတာပါ။ ေအာင္ဆန္း-အက္တလီ စာခ်ဴပ္ကို ခ်ဳပ္ဆိုႏိုင္ခဲ့ေပမယ့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကေတာ့ ေၾကးနန္းစာေတြကိစၥကို ေျဖရွင္းရေတာ့မွာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဟာ ဗမာႏိုင္ငံကို ျပန္ေရာက္တာနဲ႔ ရွမ္းေစာ္ဘြားေတြ၊ တိုင္းရင္းသား ကိုယ္စားလွယ္ေတြနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ေတြ တက္ေရာက္ခဲ့ၾကၿပီး ၿဗိတိသၽွ ေလဘာပါတီအစိုးရ ကိုယ္စားလွယ္ေတြ၊ အဆင့္ျမင့္ရာထူးရွိတဲ့ ကိုလိုနီအရာရွိႀကီးေတြ ေရွ႕ေမွာက္မွာ နာမည္ေက်ာ္ ပင္လံုညီလာခံႀကီးကို က်င္းပႏိုင္ဖို႔ မဆိုင္းမတြ ႀကိဳးပမ္းခဲ့ေတာ့တယ္။ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္၊ ကိုယ္ပိုင္ျပ႒ာန္းခြင့္၊ လြတ္လပ္ခြင့္၊ ဘ႑ာေငြေၾကး သယံဇာတခြဲေဝမႈ၊ ျပည္ေထာင္စုမူ၊ ခြဲထြက္ခြင့္ အစရွိတဲ့ ရွည္လ်ားၿပီး ထိလြယ္ရွလြယ္တဲ့ ျပႆနာေပါင္းမ်ားစြာကို တေန႔လံုးနဲ႔ တညလံုး အျပင္းအထန္ ေဆြးေႏြးျငင္းခံုခဲ့ၾကရတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဟာ အလြန္စိတ္ရွည္ရွည္ထား အပင္ပန္းအဆင္းရဲခံလို႔ အဲဒီျပႆနာ အားလံုးကို ညိႇႏိႈင္းေျဖရွင္းခဲ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ႀကိဳးပမ္းေဆြးေႏြးလာၾကရင္း အခ်ိန္တိုတိုေလးသာ က်န္ေတာ့တဲ့ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ပိုင္း ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၁၂ ရက္ေန႔ လင္းအားႀကီးအခ်ိန္ နံနက္ ၄ နာရီေလာက္မွာေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဟာ လန္ဒန္စည္းေဝးပြဲတုန္းက သူ အဆိုျပဳေတာင္းဆိုခဲ့တဲ့ လံုးဝလြတ္လပ္ေရးနဲ႔ ၿဗိတိသၽွ ဓနသဟာယ လက္ေအာက္မခံေရးဆိုတဲ့ သေဘာတူညီခ်က္ကို ရယူႏိုင္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဟာ အဲဒီသေဘာတူညီခ်က္ကို ရဖို႔ လြတ္လပ္ေရးရၿပီး ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္ရင္ ခြဲထြက္လိုက ခြဲထြက္ခြင့္ေပးရမယ္ဆိုတဲ့ ကတိတခုကို အထူးသျဖင့္ ရွမ္းေစာ္ဘြားေတြအတြက္ ေပးခဲ့ရတယ္။ ၁၀ ႏွစ္ၾကာၿပီးတဲ့ေနာက္ေတာ့ အဲဒီခြဲထြက္ခြင့္ကို အေၾကာင္းျပဳလို႔ တိုင္းရင္းသား လူမ်ိဳးငယ္စု အေျမာက္အျမားဟာ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒီကေန႔ အေျခအေနမွာေတာ့ ဗမာႏိုင္ငံတြင္း ရွိရွိသမၽွ လူမ်ိဳးစုငယ္အားလံုးမွာ ေတာ္လွန္ေရး လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔အစည္းေတြ ရွိေနခဲ့ပါၿပီ။ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေနဝင္း ႏိုင္ငံေတာ္အာဏာကို လက္နက္အားကိုးနဲ႔ လုယူသိမ္းပိုက္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ ျပည္တြင္းစစ္ႀကီးဟာ ဗမာတႏိုင္ငံလံုး အတိုင္းအတာနဲ႔ ျပန္႔ပြားေလာင္ၿမိဳက္ခဲ့တာဟာ ျပည္တြင္းမွာသာမက အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံေတြထံ စစ္ဒဏ္ဟာ ကူးစက္ထိခိုက္လို႔ေနပါၿပီ။ အဲဒီလို အေကာင္းအဆိုး ဒြန္တြဲေနၿပီး ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ လြတ္လပ္ေရးမကိုဋ္ပန္းကို ဆြတ္ခူးေပးႏိုင္ခဲ့တဲ့ ပင္လံုညီလာခံႀကီးကို ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၁၂ ရက္ေန႔မွာ ကိုယ္စားလွယ္ေပါင္း ၃၃ ဦး လက္မွတ္ေရးထိုးခဲ့ၾကပါတယ္။ အဲဒီေန႔ကို ဂုဏ္ျပဳတဲ့အေနနဲ႔ လြတ္လပ္ေရးရကတည္းက တရားဝင္႐ံုးပိတ္ရက္လို႔ သတ္မွတ္ခဲ့ၿပီး ျပည္ေထာင္စုေန႔အျဖစ္ အထိမ္းအမွတ္ျပဳ က်င္းပခဲ့တာ ဒီေန႔အထိတိုင္ေအာင္ပါပဲ။  ပင္လံုစာခ်ဳပ္ကို လက္မွတ္ထိုးတဲ့ထဲက လူတခ်ိဳ႕ကို က်ေနာ္ သိပါတယ္။ ဦးလဘန္ေဂါင္၊ ဦးထြန္းေအး(ရွမ္း)၊ ဦးခြန္ၾကာျဖဴ၊ ဦးထြန္းျမင့္(ေတာင္ႀကီး)၊ လင္းေခးဦးထြန္းျမင့္၊ ဦးမန္းထြန္း(ပင္လံု) စတဲ့သူေတြပါပဲ။ လြတ္လပ္ေရးအႀကိဳ ကက္ဘိနက္အစည္းအေဝးမွာ ဘုရင္ခံက ဥကၠ႒၊ ဒု-ဥကၠ႒အျဖစ္ ဝန္ႀကီးခ်ဴပ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ေဆာင္ရြက္ခဲ့ရတယ္။ ၿဗိတိသၽွကိုလိုနီ အစိုးရအတြက္ေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို အစိုးရဖြဲ႔ခြင့္ေပးဖို႔မွတပါး အျခားေရြးစရာလမ္း မရွိေစေတာ့တာက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရရွိထားတဲ့ လူသူအမ်ား ၾကည္ညိဳေလးစား အသိအမွတ္ျပဳခံထားရတဲ့ လူထုေခါင္းေဆာင္ပံုရိပ္အျပင္ တႏိုင္ငံလံုး အတိုင္းအတာက ေထာက္ခံေနၾကတဲ့ ဖဆပလ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ႀကီးေၾကာင့္ပါပဲ။ ၿဗိတိသၽွေတြဟာ ဂ်ပန္ေခတ္တုန္းက ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ေဒါက္တာဘေမာ္နဲ႔ ေနာက္ဆံုး ၿဗိတိသၽွေခတ္က နန္းရင္းဝန္ ဂဠန္ဦးေစာတို႔ကိုပါ လ်စ္လ်ဴ႐ႈခဲ့ရပါေတာ့တယ္။ မ်ိဳးခ်စ္ပါတီေထာင္ခဲ့တဲ့ ဂဠန္ဦးေစာရဲ႕အိပ္မက္ျဖစ္တဲ့ ကိုလိုနီအစိုးရရဲ႕ ဖိတ္ၾကားခ်က္အရ အစိုးရဖြဲ႔ခြင့္ရမယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ကူးအိပ္မက္ဟာ အေကာင္အထည္ ေပၚမလာခဲ့ေတာ့ပါဘူး။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဟာ အစိုးရဖြဲ႔ၿပီးတဲ့ေနာက္ ထိေရာက္သြက္လက္ေခ်ာေမြ႔စြာ အုပ္ခ်ဳပ္ ဦးေဆာင္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။ (၂၃) အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ား လုပ္ႀကံခံရျခင္း ဦးေစာရဲ႕ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္အိပ္မက္ ေပ်ာက္ပ်က္သြားျခင္းနဲ႔အတူ သူ႔ရဲ႕ မေရာင့္ရဲႏိုင္မႈေတြဟာ တေန႔တျခား တျဖည္းျဖည္း တိုးပြားလာခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ အဂၤလန္မွာက ခ်ာခ်ီနဲ႔ သူ႔ပါတီျဖစ္တဲ့ ကြန္ဆာေဗးတစ္ပါတီဟာ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ႐ံႈးနိမ့္ခဲ့ၿပီး အက္တလီနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ ေလဘာပါတီ အာဏာရလာခဲ့တယ္။ အက္တလီက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို သေဘာက်ေပမယ့္ ခ်ာခ်ီကေတာ့ ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္ၿပီး ဗမာ့လြတ္လပ္ေရး ႐ုန္းကန္မႈကို အတိုက္အခံျပဳသူ ျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔လည္း ခ်ာခ်ီဟာ ဗမာႏိုင္ငံ လြတ္လပ္ေရးရၿပီး မၾကာခင္မွာ ျပည္တြင္းစစ္ျဖစ္မယ္လို႔ မလိုမုန္းထားစိတ္နဲ႔ နိမိတ္ဆိုး ဖတ္ခဲ့သတဲ့။ ယံုခ်င္မွ ယံုၾကလိမ့္မယ္၊ စစ္စည္းကမ္းေကာင္းလွပါတယ္ဆိုတဲ့ အဂၤလိပ္စစ္တပ္က ဘရင္းဂန္းစက္ေသနတ္ အလက္ ၂၀၀ နဲ႔ အျခားစစ္လက္နက္ပစၥည္း က်ည္ဆန္အျပည့္အစံု ဂဠဳန္ဦးေစာကို ထုတ္ေပးခဲ့တယ္။ အဂၤလိပ္ေတြက ဘယ္လိုရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ဒီလို လူသတ္စစ္လက္နက္ေတြကို ထုတ္ေပးခဲ့ရတာလဲ? ဂဠဳန္ဦးေစာကေကာ လူေပါင္းမ်ားစြာကို လက္နက္တပ္ဆင္ႏိုင္ေလာက္တဲ့ စစ္လက္နက္ေတြနဲ႔ ဘာလုပ္မွာလဲ? ဒါေတြဟာ ဖံုးဖိမရတဲ့ လၽွိဳ႕ဝွက္ခ်က္ေတြ ျဖစ္တယ္။ ဒီအျဖစ္အပ်က္ဟာ ဘာကို ထင္ထင္ရွားရွား မီးေမာင္းထိုးျပေနတာလဲဆိုေတာ့ ဂဠဳန္ဦးေစာရဲ႕ ေနာက္ကြယ္မွာ အဂၤလိပ္ကိုလိုနီနယ္ခ်ဲ႔အစိုးရ မားမားရပ္ေနတယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္ကိုပါပဲ။ ဦးေစာဟာ သူ႔လူေတြကို အပစ္အခပ္နဲ႔ တျခား စစ္ေရးေလ့က်င့္မႈေတြကို ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ အင္းယားကန္ေျမာက္ဘက္က အမွတ္ ၄ ေအဒီလမ္းမွာရွိတဲ့ သူ႔ရဲၿခံဝင္းႀကီးထဲမွာ ျပင္ဆင္ေလ့က်င့္ခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီမွာတင္ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲသမိုင္းမွာ ေၾကကြဲဝမ္းနည္းဖြယ္ အေကာင္းဆံုးနဲ႔ အားလံုး တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားခဲ့ရတဲ့ ေန႔တေန႔ဟာ လြတ္လပ္ေရးမရခင္ ၆ လ အလိုမွာ ျဖစ္ပြားခဲ့ေတာ့တယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ ကက္ဘိနက္ အစိုးရဝန္ႀကီးေတြဟာ စပတ္ခ္လမ္း (အခုေတာ့ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္လမ္း) မွာရွိတဲ့ အတြင္းဝန္႐ံုးထဲမွာ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လ ၁၉ ရက္ စေနေန႔ နံနက္ ၁၀ နာရီ ၃၀ မိနစ္တိတိမွာ အစည္းအေဝးကို စတင္ခဲ့ၾကတယ္။ အစည္းအေဝးစၿပီး မေရွးမေႏွာင္းေလးမွာပဲ ၿဗိတိသၽွတပ္မေတာ္အမွတ္ (၁၂) စစ္ဝတ္စံုေတြ ဝတ္ဆင္ထားၿပီး လက္နက္အျပည့္အစံု တပ္ဆင္ထားတဲ့ ဦးေစာရဲ႕ ေသနတ္သမားေတြဟာ ဂ်စ္ကားတစီးနဲ႔ ေရာက္ရွိလာခဲ့တယ္။ ႀကိဳတင္ေလ့က်င့္ထားၾကတာမို႔ လူသတ္သမားေတြဟာ အစိုးရဝန္ႀကီးေတြ စည္းေဝးေနတဲ့ ခန္းမထဲကို အခက္အခဲမရွိဘဲ ဝင္ေရာက္ႏိုင္ခဲ့ၾကတယ္။ ေရာက္တာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္း မဆိုင္းမတြဘဲ ေသနတ္သမားေတြဟာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ အေပါင္းအပါေတြကို ရက္ရက္စက္စက္ ပစ္ခတ္ခဲ့ၾကတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဟာ က်ည္ဆန္ ၁၃ ေတာင့္ ထိမွန္လို႔ ၾကမ္းျပင္ေပၚ လဲက်သြားခဲ့ရတဲ့အခ်ိန္မွာ သူ႔အသက္ဟာ ၃၂ ႏွစ္သာ ရွိပါေသးတယ္။ သခင္ျမ၊ ဦးဘဝင္း၊ ဒီးဒုတ္ဦးဘခ်ိဳ၊ ဆရာႀကီးဦးရာဇာတ္ (ခ) အဗၺဒူရာဇာတ္၊ မန္းဘခိုင္၊ စပ္စံထြန္း၊ အတြင္းဝန္ဦးအုန္းေမာင္နဲ႔ သက္ေတာ္ေစာင့္ ရဲေဘာ္ကိုေထြးတို႔ဟာ လုပ္ႀကံသူေတြ ပစ္ခတ္တဲ့ က်ည္ဆန္ေတြ ထိမွန္လို႔ က်ဆံုးခဲ့ရတယ္။ ဦးႏု၊ ေျပာေရးဆိုခြင့္ရ ပုဂၢိဳလ္ ဦးေအာင္ဇံေဝ၊ ပုဂံဦးဘဂ်မ္း၊ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းနဲ႔ ေစာစံဖိုးသင္တို႔ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ ဒဏ္ရာမရဘဲ အသက္ေဘးက လြတ္ေျမာက္ခဲ့တယ္။ အဂၤလိပ္ဘုရင္ခံ ဆာဟူးဘာ့ရန္႔ရဲ႕ အစီအမံနဲ႔ က်ဆံုးခဲ့ရတဲ့ အာဇာနည္ ေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ႕ က်န္ရစ္သူ မုဆိုးမအားလံုးကို ႐ူဘီေငြ ၁၀၀,၀၀၀ ကို နစ္နာေၾကးအျဖစ္ ေပးအပ္ခဲ့တယ္။  ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဟာ ဇနီးေဒၚခင္ၾကည္နဲ႔အတူ သားသမီး ၃ ဦးကို ထားရစ္ခဲ့ရာမွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဟာ တေယာက္အပါအဝင္ျဖစ္ၿပီး အငယ္ဆံုးသမီးလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီႏိုင္ငံေတာ္လုပ္ႀကံမႈႀကီးမွာ စုစုေပါင္း လူ ၉ ဦး အသက္ဆံုးပါးခဲ့ရတယ္။ ဖဆပလအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ အလုပ္အမႈေဆာင္ အစည္းအေဝးကို ခ်က္ခ်င္း ေခၚယူခဲ့ရၿပီး ဦးႏုကို အဖြဲ႔ႀကီးရဲ႕ ဒု-ဥကၠ႒ေနရာ တင္ေျမႇာက္ခဲ့တယ္။ ဦးႏုဟာ အစိုးရတရပ္ဖြဲ႔စည္းဖို႔ အဂၤလိပ္ဘုရင္ခံရဲ႕ ဖိတ္ၾကားခံခဲ့ရတယ္။ ဂဠဳန္ဦးေစာအိမ္ကို ပုလိပ္ေတြက ညေနသံုးနာရီမွာ ဝိုင္းရံလိုက္ၾကၿပီး လုပ္ႀကံမႈနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ လက္နက္၊ စစ္အသံုးအေဆာင္ေတြနဲ႔တကြ ဦးေစာအပါအဝင္ ႀကံရာပါ လူသတ္သမားေတြကို ဖမ္းဆီးၿပီး အင္းစိန္ေထာင္ကို ပို႔ေဆာင္ခဲ့ေတာ့တယ္။ (၁၉၉၃ ခုႏွစ္မွာ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕က ၾကာျဖဴကုမၸဏီက ထုတ္ေဝခဲ့တဲ့ ဆရာခင္ေအာင္ ေရးသားတဲ့ “ေအာင္ဆန္းကို ဘယ္သူသတ္သလဲ” စာအုပ္ေကာက္ႏုတ္ခ်က္)။ ဘုရင္ခံ ဆာဟူးဘာ့ရန္႔ဟာ အဖြဲ႔ဝင္ သံုးဦးပါတဲ့ အထူးတရားစီရင္ေရးခံု႐ံုးအဖြဲ႔ကို ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ ၂၀ ရက္ေန႔မွာ ဖြဲ႔စည္းေစခဲ့တယ္။ တရားသူႀကီး ဦးေက်ာ္ျမင့္က ခံု႐ံုးအဖြဲ႔ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ၿပီး စက္ရွင္တရားသူႀကီးေတြ ျဖစ္တဲ့ ဦးေအာင္သာေဂ်ာ္နဲ႔ ဦးစီဘူးတို႔က အဖြဲ႔ဝင္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္လုပ္ႀကံမႈႀကီးကို အင္းစိန္ ဗဟိုအက်ဥ္းေထာင္ထဲက အထူးတရားခံု႐ံုးမွာ ေအာက္တိုဘာလ ၁၅ ရက္ေန႔မွာ စတင္စစ္ေဆးစီရင္ခဲ့တယ္။ (၁) ဦးေစာ - လုပ္ႀကံမႈေစခိုင္းသူ အဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္ (၂) ေမာင္စိုး - လုပ္ႀကံသူ ေသနတ္သမား (၃) သက္ႏွင္း - လုပ္ႀကံသူ ေသနတ္သမား (၄) ေမာင္စိန္ (ခ) စိန္ႀကီး (ခ) လွေအာင္ - လုပ္ႀကံသူ ေသနတ္သမား (၅) ရန္ႀကီးေအာင္ (ခ) လွထြန္း - လုပ္ႀကံသူ ေသနတ္သမား (၆) သုခ - ႀကံရာပါ ကားေမာင္းပို႔သူ (၇) ခင္ေမာင္ရင္ - ႀကံရာပါ (၈) ေမာင္နီ (ခ) ဘိုနီ - ႀကံရာပါ (၉) မႈံႀကီး (ခ) ေမာင္မံႈ - ႀကံရာပါ။ ဦးေစာအတြက္ အံအားသင့္ေစတဲ့ အခ်က္က သူတို႔အုပ္စုထဲက ပညာအတတ္ဆံုးလို႔ ဆိုရမယ့္ ဘညြန္႔က အစိုးရသက္ေသအျဖစ္ ခံု႐ံုးရဲ႕ သက္ညႇာတဲ့ စီရင္ခ်က္ကို ယူခဲ့တယ္။ အမႈကို စံုစမ္းစစ္ေဆးျခင္းေတြ လုပ္ေဆာင္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ ၃၀ ရက္ေန႔မွာ အၿပီးသတ္စီရင္ခ်က္ကို ခ်မွတ္ခဲ့တယ္။ သူတို႔အားလံုးဟာ ေသဒဏ္ခ်မွတ္ခံခဲ့ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ အသနားခံစာတင္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ႀကံရာပါေတြသာျဖစ္တဲ့ ခင္ေမာင္ရင္၊ သုခနဲ႔ ေမာင္နီတို႔ဟာ ႏွစ္ ၂၀၊ တသက္တကၽြန္းကို ေျပာင္းလဲက်ခံခဲ့ရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဗမာႏိုင္ငံရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးအေျခအေနဟာ မတည္ၿငိမ္မႈေတြနဲ႔ ေပါက္ကြဲလုဆဲဆဲ ယမ္းအိုးႀကီးတလံုးလို ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ႏိုင္ငံေရးလုပ္သက္ရင့္ေနတဲ့ ေဒါက္တာဘေမာ္တို႔၊ သခင္ဗစိန္တို႔က လက္ယာအုပ္စုေတြ ျဖစ္သလို ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၊ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္အဖြဲ႔နဲ႔ ငယ္ရြယ္တဲ့ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ေတြ အပါအဝင္ ေက်ာင္းသားသမဂၢေတြက လက္ဝဲအုပ္စုဝင္ေတြ ျဖစ္ၾကတယ္။ ဦးႏုနဲ႔ ဆိုရွယ္လစ္ပါတီေတြကေတာ့ အာဏာႏိုင္ငံေရးအတြက္ လႈပ္ရွားေနခ်ိန္မွာ စစ္တပ္ ေခါင္းေဆာင္ပိုင္းကေတာ့ သူတို႔အႀကိဳက္နဲ႔ သူတို႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ အုပ္စုႏွစ္ဘက္လံုးမွာ ပါဝင္ခဲ့ၾကတယ္။ အပိုင္း (၁၁) ဆက္ရန္ ...... မင္းေကာင္းခ်စ္

About DVB

The Democratic Voice of Burma (DVB) publishes daily independent news and information across Myanmar and around the world by satellite TV and the internet. DVB was founded in 1992 and is registered as a non-profit association in Thailand.

Follow Us

© Democratic Voice of Burma 2024