‘အေႂကြးရွိလၽွင္ ဆပ္’ ဆိုတဲ့စကားဟာ ျမန္မာ့သမိုင္းမွာ ထင္ရွားတဲ့ စကားတခု ျဖစ္သလို ယေန႔ထက္ထိ လိုက္နာမွတ္သားေနၾကရတဲ့ စကားပံုတခု ျဖစ္လာပါတယ္။ ဒီစကားကို ေျပာသူကေတာ့ အလြန္စကားနည္းတဲ့ ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္ ဆိုသူ ျဖစ္တယ္။ အေျပာခံရသူကေတာ့ ကုန္းေဘာင္ေခတ္မွာ ထင္ရွားခဲ့တဲ့ နန္းမေတာ္မယ္ႏုလို႔ ေခၚတဲ့ မိဖုရားႀကီးရွင္မင္းႏု ျဖစ္ပါတယ္။ ကုန္းေဘာင္မင္းဆက္မွာ ေျပာစမွတ္ျပဳေလာက္တဲ့ ဘုရင္၊ မိဖုရားေတြထဲမွာေတာ့ နန္းမေတာ္မယ္ႏုက ထင္ရွားသူ ျဖစ္တယ္။ မင္းမ်ိဳးမင္းႏြယ္က မဟုတ္ဘဲ အဆင့္အတန္း နိမ့္တဲ့ ေဈးသည္ဘဝ တနည္း၊ ငါးစိမ္းသည္တေယာက္ကေန မိဖုရားေခါင္ႀကီး ျဖစ္လာသူဟာ ျမန္မာရာဇဝင္မွာ စာတင္ေလာက္ပါတယ္။ မၾကာေသးခင္က က်ေနာ္တို႔ သခင္ဗဟိန္း ရာျပည့္အခမ္းအနားကို တက္ေရာက္ခဲ့စဥ္ အင္းဝက မယ္ႏုအုတ္ေက်ာင္းကို သြားေရာက္ခဲ့တယ္။ အခုထိ အခိုင္အခံ့ တည္ရွိခဲ့ၿပီး အလြန္လည္း ခမ္းနားလွတယ္။ ႏိုင္ငံျခားခရီးသြားေတြ လာၾကည့္ၾကသလို ျပည္သူျပည္သားေတြကလည္း လာၾကည့္ေလ့ရွိတဲ့ အုတ္ေက်ာင္းႀကီးပဲ။ အဲဒီအုတ္ေက်ာင္းႀကီးကို မဟာေအာင္ေျမဘံုစံ အုတ္ေက်ာင္းႀကီးလို႔ နာမည္ေပးထားခဲ့တယ္။ အလႉရွင္ကေတာ့ မိဖုရားေခါင္ႀကီး နန္းမေတာ္မယ္ႏုပါပဲ။ ပထမ ရည္စူးၿပီး လႉဒါန္းသူကေတာ့ ဆရာေတာ္ဦးပိုး ျဖစ္တယ္။ ဆရာေတာ္ဦးပိုးက ေက်ာင္းႀကီးကို မကပ္ခင္ ပ်ံလြန္ေတာ္မူသြားတဲ့အတြက္ ဆရာေတာ္ မရွိတဲ့အခါ သူ႔ညီေတာ္ဆရာေတာ္ ဦးဗုဓ္ ရွိပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္က ေညာင္ကန္ရြာမွာ သီတင္းသံုးေနတဲ့ အခ်ိန္ပဲ။ ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္ဟာ ေလာကီေရးထက္ ေလာကုတၱရာေရးကိုပဲ အာ႐ံုစိုက္ၿပီး စာေပက်မ္းဂန္ေတြကို က်က္မွတ္ေနသလို စာေပက်မ္းဂန္ေတြကို တပည့္သံဃာေတြကို ပို႔ခ်ေပးတယ္။ ပရိယတၱိ၊ ပရိပတိၱဂုဏ္ေတြနဲ႔ ျပည့္စံုတဲ့အတြက္ မဟာေအာင္ေျမဘံုစံ ေက်ာင္းတိုက္ႀကီးကို ကပ္လႉသင့္တဲ့ပုဂၢိဳလ္လို႔ ဘုရင္ေရာ၊ မိဖုရားႀကီးေရာ၊ ဆရာေတာ္ေတြကပါ သတ္မွတ္ထားတဲ့ စာတတ္ေပတတ္ ဆရာေတာ္ႀကီးတဆူပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဆရာေတာ္ႀကီးဦးဗုဓ္က စကားေျပာလည္းနည္း၊ ေျပာရင္လည္း ဘုကလန္႔က်က် ေျပာတတ္တယ္။ သူ႔စာေပအလုပ္ကလြဲရင္ ဘာမွ စိတ္မဝင္စားတဲ့ပုဂၢိဳလ္ ျဖစ္သလို စကားေျပာ အလြန္နည္းၿပီး ေျပာလိုက္တဲ့စကားဟာ ဆိုရင္လည္း သမိုင္းဝင္ၿပီး အလြန္မွတ္သားေလာက္တဲ့ စကားေတြခ်ည္းပါပဲ။ ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္အေၾကာင္းကို ေမွာ္ဘီဆရာသိန္းက ယခုလို ေရးထားခဲ့ဖူးတယ္။ “ဘုရင္မင္းျမတ္လည္း ဆရာေတာ္မ်ား သြင္းစာအရ မဟာဒါန္ဝန္ႏွင့္ မဟာဒါန္စာေရးမ်ားကို ေညာင္ကန္ရြာသို႔ ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္ကို အပင့္ေစလႊတ္ေတာ္မူေလ၏။ မဟာဒါန္ဝန္လည္း ေညာင္ကန္ေက်ာင္းတိုက္သို႔ ေရာက္လၽွင္ အလႉေတာ္မ်ားႏွင့္ ဘုရင္မင္းျမတ္ ပင့္ေလၽွာက္စာကို ဆရာေတာ္သို႔ ကပ္ေလ၏။ ဆရာေတာ္လည္း ပင့္ေလၽွာက္စာကို ၾကည့္ၿပီးေသာ္ မနည္းၾကာမွ “အင္း မနက္ျဖန္ ၿမိဳ႕ေတာ္တက္မည္” ဟု မိန္႔ေတာ္မူေလ၏။ ေနာက္ေန႔နံနက္ ဆြမ္းစားၿပီးေသာအခါ မဟာဒါန္ဝန္မ်ား စီမံထားေသာ လွည္းကို မစီးမူ၍ ေျခက်င္ခရီးျဖင့္ ႂကြေတာ္မူေလ၏။ မံုေရြးၿမိဳ႕မွာ တညဥ့္ က်ိန္းေတာ္မူသည္။ ေခ်ာင္းဦးဆယ္ရြာမွာ တညဥ့္ က်ိန္းေတာ္မူသည္။ ေညာင္ပင္ဝန္းမွာ တညဥ့္ က်ိန္းေတာ္မူသည္။ စစ္ကိုင္းၿမိဳ႕သို႔ ေရာက္ေသာအခါ ထူပါ႐ံုေစတီေတာ္ႀကီးအနီး ရွင္မဟာသီလဝံသ သီတင္းသံုးေတာ္မူေသာ ေက်ာင္းတိုက္တြင္ တည္းခိုေတာ္မူသည္။ ဤအခါ အင္းဝေရႊၿမိဳ႕ေတာ္က ဘုရင္မင္းျမတ္ႏွင့္ မိဖုရားႀကီး၊ မႉးေတာ္မတ္ေတာ္စု၊ သုဓမၼာဝင္ ဆရာေတာ္မ်ား၊ သာသနာပိုင္ဆရာေတာ္ပါ စစ္ကိုင္းဘက္သို႔ ကူး၍ ႀကိဳဆိုၾကရာ ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္ အနီး၌ ဝိုင္းရံလ်က္ ပူေဇာ္ၾကေလ၏။ ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္က မည္သို႔မၽွ မိန္႔ေတာ္မမူ။ အေတာ္ၾကာေသာအခါ သာသနာပိုင္ဆရာေတာ္က “ေညာင္ကန္ဆရာေတာ္ က်မ္းခန္႔ေတာ္မူပါ၏ေလာ” ဟု အာလာပျပဳေတာ္မူရာ ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္က “အင္း မေထာင္းတာလို႔ ေရာက္လာတာပဲ” ဟု ေလၽွာက္ေလ၏။ ေနာက္ သလႅာပမျပဳဘဲ ေနေတာ္မူေလ၏။ ေန႔ဆြမ္းခ်ိန္နီး၍ ဆြမ္းကပ္ၿပီးေသာ္ အင္းဝၿမိဳ႕ဘက္သို႔ ကူးၾကေလ၏။ ၿမိဳ႕ဘက္သို႔ေရာက္လၽွင္ အုတ္ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးသို႔ အခမ္းအနား ခင္းက်င္း၍ ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္ကို ေရႊထီး ထီးျဖဴမ်ားႏွင့္ မိုးကာပူေဇာ္ၾကရာ ဘာေတြတုန္းဟု ေမး၏။ ဆရာေတာ္ဘုရားကို ထီးပူေဇာ္ပါေၾကာင္း မဟာဒါန္ဝန္က ေလၽွာက္ရာ ႐ႈပ္တယ္ဟု မိန္႔ေတာ္မူၿပီး ဒုကုဋ္သကၤန္းကို ဦးေခါင္းေပၚတင္၍ ႂကြေတာ္မူေလ၏။ အုတ္ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးသို႔ တက္ေတာ္မူ၍ ဆရာေတာ္ သံဃာေတာ္မ်ားအစံု၊ ဘုရင္မင္းျမတ္ႏွင့္ မိဖုရားႀကီး ေဆြေတာ္မ်ိဳးေတာ္၊ မႉးေတာ္မတ္ေတာ္၊ ပရိသတ္တို႔ စံုညီသည့္အခါ ေက်ာင္းတင္လႉဒါန္း ပရိတ္ေတာ္တရားေတာ္ကို နာရ၍ ေရစက္သြန္းခ် အမၽွေပးေဝေသာ ဆုေတာင္းစာကိုေျပာ ႀကီးမႉးနားခံေတာ္ ေနမ်ိဳးမင္းလွေက်ာ္ထင္က ဖတ္ေလၽွာက္ရသည္။ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးလႊတ္ အခမ္းအနား ၿပီးေသာအခါ သာသနာပိုင္ဆရာေတာ္ဘုရားက “ေညာင္ကန္ဆရာေတာ္၊ ဤတင္လႉအပ္ေသာ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးသည္ ဆရာေတာ္ ေနာင္ေတာ္၏ အရိပ္အရာျဖစ္သည့္အတိုင္း ဆရာေတာ္ ဆက္ခံထိုက္ေသာ အေမြခံအျဖစ္ႏွင့္ ဒါယကာေတာ္ကိုမၽွ မျပဳဘဲ ေနေတာ္မူ၏။” က်ေနာ္တို႔ ေရာက္သြားတုန္းက ေက်ာင္းႀကီးဟာ အလြန္ခိုင္ခံ့ၿပီး အလြန္လည္း ႀကီးမားလွပါတယ္။ ေျမႀကီးေပၚ ေဆာက္ထားတဲ့ ေအာက္ထပ္တခုလံုးမွာတင္ အေဆာင္ေဆာင္၊ အခန္းခန္းနဲ႔ အေပၚထပ္လည္း ရွိေသးတယ္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းလို႔သာ ေျပာရတာ အခန္းေတြ အမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္။ ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္ေက်ာင္းလို႔ ေခၚၾကေပမယ့္လည္း တကယ္ေတာ့ နန္းမေတာ္မယ္ႏု ေဆာက္လုပ္လႉဒါန္းတဲ့ေက်ာင္းပဲ ျဖစ္တယ္။ နန္းမေတာ္မယ္ႏုဟာ ဘႀကီးေတာ္ဘုရားလို႔ ေခၚတဲ့ ဘိုးေတာ္ဘုရားရဲ႕ သားေတာ္နဲ႔ရၿပီး မိဖုရားေခါင္ႀကီးအျဖစ္ တင္ေျမႇာက္ခံရတဲ့ ေဈးသည္တေယာက္၊ ေဈးသည္ပီပီ ခပ္သြက္သြက္ စကားအေပါက္လည္း ခပ္ဆိုးဆိုး၊ ငါးစိမ္းသည္လည္း ျဖစ္ေတာ့ လက္ရဲဇက္ရဲ နန္းေတာ္ထဲမွာ အာဏာလည္း ရလာေရာ သူ႔ေမာင္ စလင္းစား ေမာင္အိုနဲ႔ သတ္ခ်င္တဲ့သူသတ္ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္လာတဲ့အထိ တိုင္းျပည္ကို ခါးေစာင္းတင္ေလာက္ေအာင္ ထင္ရာစိုင္းခဲ့တဲ့ သမိုင္းျဖစ္ရပ္ေတြဟာ ယခုထက္တိုင္ သမိုင္းမွာ ရွိခဲ့ပါတယ္။ လူႀကီးသူမေတြက နန္းမေတာ္မယ္ႏုနဲ႔ ႏိႈင္းၿပီး အပ်ိဳေလးေတြကို ဆံုးမတဲ့အထိ ရွိလာခဲ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ဘႀကီးေတာ္ဘုရားလည္း ဩဇာက်လာ၊ သူ႔မိဖုရားနဲ႔ ေယာက္ဖေတာ္တို႔ရဲ႕ ျခယ္လွယ္မႈကို ခံလာရၿပီး မယ္ႏုနဲ႔ ေမာင္အိုကလည္း ဘႀကီးေတာ္ရဲ႕ ညီေတာ္သူ သာယာဝတီမင္းကို အႏၲရာယ္ျပဳလာတဲ့အခါမွာ သာယာဝတီမင္းက ေရႊဘိုမွာ အားစုၿပီး ျပန္တိုက္တဲ့အထိ ျပည္တြင္းေရး ႐ႈပ္ေထြးလာတယ္။ ေနာက္ဆံုး ျပည္သူေတြရဲ႕ ေထာက္ခံမႈနဲ႔ သာယာဝတီမင္းက နန္းရ၊ သူ႔အစ္ကိုေတာ္ကိုလည္း အႏၲရာယ္မျပဳဘဲ ဘုန္းႀကီးဝတ္ခိုင္းလိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ နန္းမေတာ္မယ္ႏုနဲ႔ သူ႔ေမာင္ စလင္းစား ေမာင္အိုုတို႔ကို ဖမ္းဆီးၿပီး သတ္ပစ္လိုက္ပါတယ္။ တူေတာ္သူ စၾကာမင္းသားကိုလည္း ေရႏွစ္ သတ္ပစ္လိုက္တယ္။ သူတို႔ရဲ႕ နန္းတြင္းထဲမွာ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြက သတ္သင့္တဲ့အဆင့္မွာ ရွိေနတာေၾကာင့္ ျပည္သူေတြက လိုလိုလားလားနဲ႔ပါပဲ။ မဆန္႔က်င္ၾကဘူး။ နန္းမေတာ္မယ္ႏုကို သာယာဝတီမင္း သတ္လိုက္တာ နည္းေတာင္နည္းေသးတယ္လို႔ တခ်ိဳ႕က ေကာက္ခ်က္ခ်ၾကတယ္။ နန္းမေတာ္မယ္ႏုကို ဖမ္းဆီးလာခ်ိန္မွာ ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္ ေက်ာင္းေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ဆရာေတာ္ကို ဦးခ်ခြင့္ေပးပါလို႔ ေတာင္းဆိုတယ္။ ေနာက္ဆံုး သတ္ခါနီးျဖစ္တာေၾကာင့္ ခြင့္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ စကားတခြန္းမေျပာ အလြန္ႏႈတ္နည္းတဲ့ ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္က နန္းမေတာ္မယ္ႏုကို ေနာက္ဆံုးစကားတခြန္း ေျပာခဲ့ပါတယ္။ “အရွင္ဘုရား တပည့္ေတာ္ကို သူတို႔ သုတ္သင္ၾကပါေတာ့မယ္။ သာယာဝတီမင္းရဲ႕ အမိန္႔နဲ႔ ယခု သုတ္သင္ခံရဖို႔ သြားရပါေတာ့မယ္။ တပည့္ေတာ္မအေနနဲ႔ ေနာက္ဆံုး ဆရာေတာ္ကို ဦးခ်ခဲ့ပါတယ္” လို႔ ေျပာတဲ့အခါ ႏႈတ္နည္းတဲ့ ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္က နန္းမေတာ္မယ္ႏုကို ၾကည့္ၿပီး ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ညိတ္ၿပီး... “မယ္ႏု၊ သူမ်ားေႂကြးရွိရင္ ဆပ္ရမွာပဲ” လို႔ ရွားရွားပါးပါး တခြန္းတည္းေျပာၿပီး ေက်ာင္းခန္းထဲကို ဝင္သြားပါတယ္။ စကားေျပာေလ့ မရွိ။ ဘုရင္နဲ႔ မိဖုရားကိုေတာင္ ႏႈတ္ဆက္ေလ့မရွိတဲ့ ဆရာေတာ္ရဲ႕စကားကို ၾကားလိုက္ရတဲ့အခါ ရွင္မင္းႏုအဖို႔ စိတ္ၾကည္ႏူးသြားတယ္။ ေျပာလိုက္တဲ့ စကားကလည္း အလြန္မွတ္သားစရာေကာင္း၊ သံေဝဂရစရာလည္း ေကာင္းတာေၾကာင့္ နန္းမေတာ္မယ္ႏုဟာ ေသရမွာ ေၾကာက္တဲ့စိတ္ ေပ်ာက္သြားၿပီး ဖမ္းဆီးတဲ့သူေတြနဲ႔အတူ ၿပံဳးၿပံဳးရႊင္ရႊင္ လိုက္ပါသြားေတာ့တယ္။ ေနာက္ မၾကာခင္ သုတ္သင္ခံလိုက္ရပါတယ္။ ဒီစကားဟာ အလြန္သင္ခန္းစာယူဖို႔ ေကာင္းတယ္။ ျမန္မာစကားမွာ လုပ္ရဲရင္ ခံရဲရမယ္ဆိုတဲ့ စကားလည္း ရွိတာပဲ။ လုပ္ရဲၿပီး မခံရဲတဲ့သူေတြဟာ ေသတဲ့အခါ ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုးႀကီးအျဖစ္ ႐ုန္းကန္ရင္း ေသဆံုးရတာဟာ အလြန္သူရဲေဘာေၾကာင္တယ္လို႔ ေျပာရမွာပါ။ ဟစ္တလာဆိုရင္ သူတို႔စစ္႐ံႈးၿပီး တပ္နီေတာ္က ဘာလင္ကို သိမ္းတဲ့အခါ သူ ရင္မဆိုင္ရဲေတာ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔ကိုယ္သူ ေသနတ္နဲ႔ပစ္သတ္ၿပီး သူရဲေဘာေၾကာင္စြာနဲ႔ ေလာကကေန ထြက္ခြာသြားခဲ့တယ္။ ျပည္သူကို ညႇဥ္းပန္းႏွိပ္စက္ခဲ့တဲ့သူေတြ၊ ျပည္သူ႔ဘ႑ာေတြကို လုယက္ ခိုးယူထားတဲ့ သူေတြ၊ ရဟန္းသံဃာေတြ၊ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြ၊ အလုပ္သမား၊ လယ္သမား၊ လက္လုပ္လက္စားေတြ၊ ျပည္သူေတြ ေသြးေခ်ာင္းစီးခဲ့တာဟာ ျမန္မာ့သမိုင္းမွာ အ႐ုပ္ဆိုး အက်ည္းတန္စြာ ရွိေနခဲ့ပါတယ္။ ျပည္သူေတြရဲ႕ ေသြးေႂကြးေတြ၊ မ်က္ရည္ေႂကြးေတြ၊ အသက္ေႂကြးေတြဟာ ျပည္သူကို သတ္ျဖတ္ႏွိပ္စက္ ေခါင္းပံုျဖတ္ခဲ့တဲ့သူေတြမွာ အေႂကြးေတြ တင္ေနခဲ့တယ္။ ဒီလို အေႂကြးတင္ခဲ့တဲ့သူေတြဟာ မဆပ္ခဲ့ၾကဘူး။ ဆပ္ရဲတဲ့ သတၱိလည္း မရွိဘူး။ သူတို႔ဟာ သံသရာကိုယူသြားၿပီး သံသရာေႂကြး တင္ခဲ့ၾကၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ “ေႂကြးရွိရင္ ဆပ္ရမယ္” လို႔ နန္းမေတာ္မယ္ႏုကို ဆရာေတာ္ဦးဗုဓ္ ေလးေလးနက္နက္ ေျပာခဲ့သလိုပဲ ေႂကြးယူထားတဲ့သူေတြဟာ “အေႂကြးရွိရင္ ဆပ္ၾက” ဖို႔ သတိရဖို႔ လိုအပ္ပါေတာ့တယ္။ ထက္ျမက္