ျမန္မာျပည္၏ ယေန႔ထိ မဆုံးႏုိင္ေသာ ျပႆနာရပ္မ်ားထဲတြင္ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရး သာမက ေျမယာျပႆနာသည္လည္း တခုအပါအဝင္ ျဖစ္သည္။ အထူးသျဖင့္ ေျမသိမ္းဥပေဒသည္ ယေန႔အထိ ဥပေဒၾကမ္းအဆင့္ကို မေက်ာ္ႏိုင္ေသး။ အျငင္းပြား၍ပင္ ကုန္ႏိုင္ဖြယ္ရာမျမင္။ ေျမယာျပႆနာသည္ ႏိုင္ငံေရးအသြင္ ေဆာင္႐ုံမက အမ်ိဳးသားေရးအသြင္ ေဆာင္သည္ကို မေမ့အပ္။ ဤသို႔ျဖစ္ရသည္မွာ စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ ဥပေဒမဲ့ ေျမယာသိမ္းခဲ့မႈေၾကာင့္ ျဖစ္ခဲ့ရသည္ကို ျငင္းမရ။ ေျမယာဥပေဒႏွင့္ အေျခခံဖြဲ႔စည္းပုံအရ ေျမယာႏွင့္ ေျမတြင္းေျမေပၚအားလုံး ႏိုင္ငံေတာ္ကပိုင္သည္ဟု မည္သို႔ပင္ဆိုေစကာမူ အစိုးရ အေရးမပိုင္ေသာ ေျမယာမ်ားလည္း ရွိသည္ပင္။ ေျမယာသိမ္းမည္ဆိုလွ်င္လည္း ေျမသိမ္းဥပေဒအရ စနစ္တက် သိမ္းယူမႈမ်ိဳးသာ ျဖစ္သင့္သည္။ မၾကာမီက တပ္သိမ္းေျမကိစၥႏွင့္ အျငင္းပြားမႈမ်ား ျဖစ္ခဲ့သည္။ တပ္မေတာ္ဘက္ကလည္း ရင္ၾကားေစ့ေရးကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ေျမယာကို ျပန္ေပးလိုဟန္မရွိဟု ယူဆရသည္။ ဤသည္ကပင္ ေျမယာႏိုင္ငံေရးကို အမ်ိဳးသားေရးႏွင့္ ကင္းလြတ္၍ ၾကည့္လိုက္သကဲ့သို႔ပင္။ မေကြးတိုင္း ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ေဒါက္တာေအာင္မိုးညိဳကမူ “ရန္လိုတဲ့သေဘာထား မဟုတ္ေၾကာင္း၊ ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတႀကီးက တပ္ရင္းနဲ႔ ေျမ၊ တေနရာစီျဖစ္ပါက ျပန္ေပးရန္ ညႊန္ၾကားထားသျဖင့္ ျပန္လည္ေတာင္းယူရျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း” ျပန္လည္ရွင္းျပခဲ့သည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ျပန္လည္ေတာင္းဆိုေသာ ေျမသည္ “ပြင့္ျဖဴၿမိဳ႕နယ္တြင္ တည္ရွိၿပီး သိမ္းယူထားေသာ တပ္တည္ရွိရာ ေဒသမွာ မင္းဘူးၿမိဳ႕နယ္” တြင္ရွိသည္ဟု ဆိုပါသည္။ ယင္းသို႔ဆိုလွ်င္ ေျမယာကို သိမ္းယူစဥ္က မည္သို႔သိမ္းယူခဲ့ၾကသနည္း။ သိမ္းယူစဥ္က ပယ္ဖ်က္ျခင္း မရွိခဲ့ေသးေသာ ၁၈၉၄ ခုႏွစ္ ေျမသိမ္းဥပေဒအရ စည္းကမ္းႏွင့္အညီ သိမ္းယူခဲ့ျခင္းျဖစ္သလား ဆိုသည္ကို ထည့္သြင္းစဥ္းစားရမည္သာ ျဖစ္သည္။ ဥပေဒရွိပါလ်က္ ဥပေဒနွင့္အညီ သိမ္းယူျခင္းမဟုတ္ပါက အဓမၼသိမ္းယူျခင္းႏွင့္ မျခား ျဖစ္သြားေပလိမ့္မည္။ သမိုင္းတြင္ မတန္တဆ ေငြေပး၍ သိမ္းယူခဲ့ၾကေသာ ခ်စ္တီးကုလားတို႔ကို အဓမၼသိမ္းယူသူမ်ားအျဖစ္ သမိုင္းတင္ ကမၸည္းထိုးခဲ့ၾကဖူးၿပီ။ ေျမယာသည္ ႏိုင္ငံေရး၊ ေျမယာသည္ အမ်ိဳးသားေရးဟူ၍ စြဲထင္ထားအပ္ေပသည္။ “ေျမယာႏိုင္ငံေရး” ၏ သမိုင္းေရးအျမင္ကို လ်စ္လ်ဴရႈမထားသင့္ဟု ထင္ပါသည္။ ဤတြင္ အဂၤလိပ္တို႔၏ စည္းကမ္းတက် လုပ္ေဆာင္တတ္မႈကို နမူနာယူသင့္ေပသည္။ အဂၤလိပ္တို႔က ၁၈၈၆ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ၿဗိတိသွ်အင္ပါယာအျဖစ္ ေၾကညာၿပီးေနာက္ ၁၈၉၄ တြင္ ေျမသိမ္းဥပေဒ (The Land Acquisition Act) ကို ျပ႒ာန္းခဲ့သည္။ စစ္ႏိုင္သူ၊ လက္နက္အင္အား လုပ္ပိုင္ခြင့္အာဏာ ရွိသူ ျဖစ္ပင္ျဖစ္ျငားေသာ္လည္း မူလပိုင္ရွင္ရွိေျမကို အဓမၼသိမ္းယူျခင္း မျပဳခဲ့သည္ကို ေတြ႔ရသည္။ စနစ္တက် ေျမသိမ္းဥပေဒကို ျပ႒ာန္း၍ ႏိုင္ငံအတြက္ အက်ိဳးရွိမွသာ သိမ္းယူခဲ့သည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ယခင္က ေၾကးတိုင္ႏွင့္ ေျမစာရင္း ပညာရွင္မ်ားက “၁၈၉၄ ေျမသိမ္းဥပေဒရဲ႕ အႏွစ္သာရမွာ ေျမသိမ္းယူသည့္ကိစၥသည္ ႏိုင္ငံေတာ္အက်ိဳးႏွင့္ ျပည္သူအက်ိဳးအတြက္ ျဖစ္မွသာ သိမ္းယူႏိုင္သည္ ဆုိေသာအခ်က္ျဖစ္သည္။ ယင္းအႏွစ္သာရအတိုင္း ဆိုပါက ဝန္ႀကီးဌာနမ်ားက သိမ္းယူျခင္း ျဖစ္ေစကာမူ လိုသည္ထက္ပို၍ သိမ္းယူႏိုင္မည္မဟုတ္ေပ။” ဟု ေထာက္ျပခဲ့ၾကပါသည္။ ဥပေဒပညာရွင္ တရားလႊတ္ေတာ္ေရွ႕ေန ဦးသိန္းသန္းဦးကမူ “၁၈၉၄ ဥပေဒကို စစ္အာဏာရွင္တို႔ အလြန္မ်က္မုန္းက်ိဳးခဲ့သည္။ အေၾကာင္းမွာ သူတို႔ေျမသိမ္းခဲ့သမွ် ၁၈၉၄ ေျမသိမ္းဥပေဒႏွင့္ တိုက္ဆိုင္စစ္ေဆးခဲ့လွ်င္ ဥပေဒမဲ့ အဓမၼေျမသိမ္းျခင္းသာျဖစ္ေၾကာင္း ဘြားဘြားႀကီး ပြင့္က်ေစေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္” ဟု ဆိုပါသည္။ တဆက္တည္း “၁၈၉၄ ေျမသိမ္းဥပေဒကို ၿဗိတိသွ်နယ္ခ်ဲ႔သမားက ျပ႒ာန္းသည္မွာ မွန္၏။ သို႔ရာတြင္ ယင္းဥပေဒသည္ (၁) ႏွစ္ေပါင္း ၁၀၀ ေက်ာ္သည့္တိုင္ တရားမွ်တမႈ ႏႈန္းစံမ်ားႏွင့္ နီးစပ္ေခတ္မီေနဆဲ၊ (၂) ေျမသိမ္းခံ လယ္သမားအက်ိဳးကို အခိုင္အမာ ကာကြယ္ဆဲ၊ (၃) မေက်နပ္သူက သမၼတႀကီးထံ ေျမမသိမ္းမီ ႀကိဳတင္ကန္႔ကြက္ႏိုင္ၿပီး တရားတထုံးစြဲဆိုခြင့္ အျပည့္အဝ ျပ႒ာန္းထားျခင္း၊ (၄) ေလ်ာ္ေၾကး နစ္နာေၾကးကို “ကာလတန္ေၾကး” ေပးရျခင္းတည္းဟူေသာ ေကာင္းျမတ္သည့္ လကၡဏာရပ္မ်ားကို သယ္ေဆာင္ထားေပသည္” ဟု ေဖာ္ညႊန္းခဲ့သည္။ ၁၈၉၄ ေျမသိမ္းဥပေဒအရ ေျမသိမ္းမႈအေပၚ ကန္႔ကြက္စာေခၚယူျခင္း၊ ေလ်ာ္ေၾကးမေပးေသးသမွ် ေျမသိမ္းအမိန္႔ မထုတ္ဆင့္ရေသးျခင္းတို႔ကို ျပ႒ာန္းခဲ့ပါသည္။  ေျမသိမ္းျခင္းတြင္ အဓိက အေရးပါဆုံးမွာ ေလ်ာ္ေၾကးေငြကိစၥ ျဖစ္သည္။ ထို႔အျပင္ အထူးသတိထားသင့္သည္မွာ ဓေလ့ထုံးတမ္း ေျမယာဥပေဒကို မက်ဴးလြန္မိရန္လည္း လိုပါသည္။ ျမန္မာျပည္တဝန္း ျဖစ္ေပၚေနဆဲ ေျမယာျပႆနာမ်ားမွာ အဓမၼ ေျမသိမ္းယူမႈေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္သည္။ လိုသည္ထက္ ပုိသိမ္းယူထားေသာ ေျမယာမ်ား၊ ဥပေဒစည္းကမ္းႏွင့္ မညီ သိမ္းယူထားေသာ ေျမယာမ်ား၊ သိမ္းယူထားၿပီး အေကာင္အထည္ မေဖာ္ႏိုင္ေသာ ေျမယာမ်ား ျပန္လည္ရရွိေရးမွာ လက္ငင္းအုပ္ခ်ဳပ္ေရး တာဝန္ယူထားသူတို႔အေပၚ က်ေရာက္ေနသည္။ ဤအတြက္ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ အသီးသီးက သမၼတကို တာဝန္ခံထားရျခင္း ျဖစ္သည္ကို သတိျပဳသင့္ေပသည္။ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ယေန႔ျဖစ္ေပၚေနဆဲ ေျဖရွင္းျခင္းငွာ မၿပီးႏိုင္ေသာ ေျမယာျပႆနာသည္ “အစေကာင္းမွ အေႏွာင္းေသခ်ာ” ဆိုစကားအတိုင္း ေျမယာသိမ္းယူစဥ္က စည္းကမ္းဥပေဒႏွင့္ မညီခဲ့၍ အစမေကာင္းခဲ့ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေနရေသာ ျပႆနာဟု ဆိုရမည္ပင္။ အမွန္ဆိုရလွ်င္ ေျမသိမ္းဥပေဒ ျပ႒ာန္းရျခင္းမွာ အဓမၼသိမ္းယူမႈအျဖစ္ သမိုင္းကမၸည္း မတင္ရစ္ေစရန္ ရည္ရြယ္ရင္းျဖစ္မည္ဟု ဆိုႏိုင္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မေတာ္ေလာဘကို ထိန္းခ်ဳပ္၍ မိမိ၏ အဓိက ပင္မတာဝန္ေက်ပြန္ေရးကိုသာ အာ႐ုံစိုက္အပ္ေပသည္။ ေခတ္စနစ္ႏွင့္ မကိုက္ညီေတာ့သည့္ ၁၈၉၄ ခုႏွစ္ ေျမသိမ္းဥပေဒကို အသုံးမျပဳလိုေတာ့ပါ သို႔တည္းမဟုတ္ ေျမယာျပႆနာမ်ားကို လက္ရွိ တည္ဆဲဥပေဒမ်ားျဖင့္ ေျဖရွင္း၍ မရေတာ့ပါဟု ဆိုပါလွ်င္ လက္ရွိ အန္အယ္လ္ဒီ ႀကီးစိုးသည့္ လႊတ္ေတာ္က ေျမသိမ္းဥပေဒသစ္တရပ္ကို  အျမန္ဆံုး ေရးဆြဲျပ႒ာန္းရန္ အထူးလိုအပ္ေနေပသည္။ သို႔မွာသာ မၿပီးႏိုင္၊ မဆံုးႏိုင္ ျဖစ္ေနသည့္ အာဏာမဲ့ႏွင့္ အာဏာရွိသူမ်ား အၾကားက ေျမသိမ္းယာသိမ္း ျပႆနာကို ဥပေဒသစ္အရ ျပတ္ျပတ္သားသား၊ ထိထိေရာက္ေရာက္ ကိုင္တြယ္ ေျဖရွင္းႏိုင္ေပမည္။ အေဟာင္းလည္း မပယ္ႏိုင္၊ အသစ္လည္း မျပ႒ာန္းႏိုင္ဘဲ ေရွ႕မတိုး ေနာက္မဆုတ္သာ ျဖစ္ေနမည္ဆိုပါက အမွန္တကယ္ နစ္နာဆံုး႐ံံႈးရသူတို႔မွာ လယ္သမားမ်ားသာ ျဖစ္ေနလိမ့္ဦးမည္ ျဖစ္ေၾကာင္းပါ။ ထြန္းေဇာ္ေဌး

သမၼတဦး၀င္းျမင့္ရဲ႕ မြန္ျပည္နယ္ခရီးစဥ္အတြင္း ျပည္သူေတြက တိုင္စာ ၇၇ ေစာင္ေပးအပ္ခဲ့ၿပီး  ေျမယာျပႆနာက အမ်ားဆုံး ျဖစ္တယ္လုိ႔ သိရပါတယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတဦး၀င္းျမင့္ဟာ မြန္ျပည္နယ္အတြင္းက အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမ႑ိဳင္၊ တရားစီရင္ေရးမ႑ိဳင္ နဲ႔ ဥပေဒျပဳေရးမ႑ိဳင္စတဲ့ မ႑ိဳင္ ၃ ရပ္ ေတြ႔ဆံုပြဲကုိ မေန႔က လာေရာက္ခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ တိုင္စာေတြမွာ ေျမယာျပႆနာေတြ အမ်ားစုပါ၀င္ၿပီး ေဒသခံေတြ ထိခိုက္နစ္နာေနတဲ့ ေက်ာက္မိုင္းျပႆနာေတြနဲ႔ ႏိုင္ငံ့၀န္ထမ္းေတြ အဂတိလိုက္စားမႈအတြက္ တိုင္ၾကားတဲ့ စာေတြ ပါ၀င္တယ္လို႔ တိုင္ၾကားစာေပးပို႔သူေတြက ေျပာပါတယ္။ မြန္ျပည္နယ္ ၁၀ ၿမိဳ႕နယ္ရွိတဲ့အနက္ ေခ်ာင္းဆံုကလြဲၿပီး ေမာ္လၿမိဳင္က ၂၅ ေစာင္၊ ေပါင္က ၂၄ ေစာင္၊ သံျဖဴဇရပ္ နဲ႔ ဘီးလင္းၿမိဳ႕နယ္တို႔က ၆ ေစာင္စီ၊ သထံုက ၅ ေစာင္၊ က်ိဳက္ထို ၃ ေစာင္၊ မုဒံု၊ ေရးနဲ႔ က်ိဳက္မေရာၿမိဳ႕နယ္တို႔မွ ၂ ေစာင္စီ လက္ခံရရွိခဲ့ၿပီး ရန္ကုန္ နဲ႔ မုံရြာၿမိဳ႕တို႔မွ ၁ ေစာင္စီ လက္ခံရရွိခဲ့တယ္လို႔ အေထြေထြအုပ္ခ်ဳပ္ေရးဦးစီးဌာန (မြန္ျပည္နယ္အစုိးရအဖြဲ႔႐ုံး) က ေျပာပါတယ္။ ျပည္သူေတြရဲ႕တိုင္စာ လက္ခံရာမွာ ပြင့္လင္းျမင္သာမႈမရွိဘူးလုိ႔ တိုင္ၾကားစာ လာေရာက္ေပးပို႔ခဲ့တဲ့ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေဟာင္း ဦးႏိုင္ႏိုင္ေအာင္က ေျပာပါတယ္။ “တိုင္စာလက္ခံတဲ့ ဌာနက ဘယ္ေနရာမွာပါ။ က်ေနာ္တို႔အစိုးရအဖြဲ႔က ဘယ္လိုစီစဥ္ထားပါတယ္။ ပြင့္လင္းျမင္သာမႈမရွိဘူး။ တိုင္စာလက္ခံတာကို နဂိုကတည္းက မဲေရြးတဲ့ပံုးနဲ႔ထားထားရမွာ။ အခုမွ ေကာက္ကာငင္ကာန႔ဲလုပ္တာ” လုိ႔ ေျပာပါတယ္။ တိုင္စာမ်ားကို လက္ခံရာမွာ ႏွစ္ဖက္နားလည္မႈလြဲတာျဖစ္ၿပီး တိုင္စာ ၇၇ ေစာင္လံုးကို သမၼတ႐ုံးကို အဲ့ဒီေန႔မွာ အၿပီးလႊဲေျပာင္းေပးခဲ့တယ္လုိ႔ အေထြေထြအုပ္ခ်ဳပ္ေရးဦးစီးဌာန (မြန္ျပည္နယ္အစိုးရအဖြဲ႔႐ုံး) မွ စီမံခန္႔ခြဲမႈ (၁) ဦးခ်စ္မင္းဦးက ေျပာပါတယ္။ “တိုင္စာလက္ခံတာက နားလည္မႈလြဲသြားတာပါ။ ပထမဦးဆံုး သမၼတႀကီးရဲ႕၀င္ေပါက္၊ ဌာနဆိုင္ရာေတြရဲ႕၀င္ေပါက္မွာ လက္ခံဖို႔ ဖြင့္ထားတယ္။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ လည္ဆြဲကတ္မပါရင္ ၀င္လို႔မရဘူးလို႔ေျပာေတာ့ တိုင္တဲ့လူက အထဲ၀င္လို႔မရဘူး။ က်ေနာ္တို႔က အဲ့ဒါကို သိသြားမွ အျပင္မွာ စီစဥ္လိုက္ရတာပါ။ အရင္က ဌာနဆိုင္ရာေတြ လက္မွတ္ထိုးတဲ့ ၀င္ေပါက္မွာ စီစဥ္ထားတာပါ” လို႔ ေျပာပါတယ္။ သမၼတဦး၀င္းျမင့္ရဲ႕ မြန္ျပည္နယ္ခရီးစဥ္အတြင္း အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမ႑ိဳင္၊ တရားစီရင္ေရးမ႑ိဳင္၊ ဥပေဒျပဳေရးမ႑ိဳင္တို႔ိမွာ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲဖို႔ လိုအပ္တဲ့ အားနည္းခ်က္ေတြ၊ ျပည္သူ႔၀န္ထမ္းေတြ ျပည္သူကုိ ကိုယ္စားျပဳဖို႔ အပါအ၀င္ မူးယစ္ေဆး၀ါးျပႆနာေတြ၊ လယ္ယာေျမျပႆနာေတြ၊ အဂတိလိုက္စားမႈေတြနဲ႔ လူ႔အခြင့္အေရးဆိုင္ရာ ေလးစားလိုက္နာသင့္တာေတြကို ျပည္နယ္အစိုးရအဖြဲ႔အစည္း၊ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ေတြနဲ႔ ဌာနဆိုင္ရာအဖြဲ႔အစည္းေတြကို ေျပာၾကားခဲ့ပါတယ္။   အာကာမင္း