တော်လှန်ရေးအကြောင်း ပြောကြတဲ့သူ အတော်များများကတော့ မှန်ကန်တဲ့လမ်းစဉ်နဲ့ မှန်ကန်တဲ့ဦးဆောင်မှု လိုအပ်ကြောင်း ပြောကြတာပဲ။ ပြောကြသမျှ ကြည့်လိုက်တော့လည်း ကိုယ့်လမ်းစဉ်ကသာ အမှန်ဆိုတာချည်းပဲ။ မှန်တဲ့လမ်းစဉ် ရပြန်တော့ ကိုယ် ဦးဆောင်မှသာ အနိုင်ရနိုင်သလိုတွေပဲ တွေ့နေရတယ်။ ဒီတော့လည်း လမ်းစဉ်တွေက တခု၊ နှစ်ခု၊ သုံးခုမက လေးငါးခုလောက် ဖြစ်လာတတ်တယ်။ အဲဒီလိုဖြစ်လာပြီဆိုရင် အမျိုးသားရေးပြိုကွဲဖို့ နီးစပ်သွားပြီ။ သတိပြုပြီး ဆင်ခြင်ဖို့တော့ လိုတာပ။ အများအတွက်မို့ ကိုယ့်အတ္တမာနကို လျှော့ချတာဟာ သဘာဝကျပါတယ်။ ဖြစ်လည်းဖြစ်သင့်တာပဲ မဟုတ်လား။

သူ့ကျွန်ဘဝ ကိုလိုနီကာလ လွတ်မြောက်ဖို့ တော်လှန်ခဲ့စဉ်ကတော့ မှန်ကန်တဲ့လမ်းစဉ်နဲ့ မှန်ကန်တဲ့ဦးဆောင်မှု ရှိခဲ့တာကြောင့် အောင်မြင်ခဲ့တယ်လို့ ဆိုတယ်။ လွတ်လပ်ရေးလည်း ရလာခဲ့တယ်။ အဲဒီအချိန်က မှန်ကန်တဲ့လမ်းစဉ်သုံးရပ် ချခဲ့တယ်လို့ ဆိုပါတယ်။

အဲဒါတွေက “၁။ လွတ်လပ်ရေး၊ ၂။ ဒီမိုကရေစီရေးနဲ့ ၃။ ဆိုရှယ်လစ်ရေး” တို့ ဖြစ်တယ်။ လွတ်လပ်ရေးရသည်အထိကတော့ မှန်ကန်တဲ့လမ်းစဉ်နဲ့ မှန်ကန်တဲ့ဦးဆောင်မှု ရှိခဲ့ဟန်ပါပဲ။ ဒါကြောင့်လည်း မြန်မာနိုင်ငံ လွတ်လပ်ရေးရခဲ့တာပေါ့။ ဒါက အားလုံးတညီတညွတ်တည်း လက်ခံထားတဲ့ အယူအဆပဲ။

လွတ်လပ်ရေးရပြီးတော့ လမ်းစဉ်က နှစ်ခုသုံးခုဖြစ်လာပြီ။ ဖဆပလ၊ ဗကပ၊ ပြည်သူ့ရဲဘော်၊ အလံနီ၊ လူမျိုးစုအုပ်စု စသဖြင့် လမ်းစဉ်တွေများလာတယ်။ အဲ့ဒီမှာ တောကြောင်လက်ခမောင်းခတ်ဖို့ တောမီးရှို့ပေးသူတွေလည်း ပေါ်လာတယ်။ အမျိုးသားရေး ပြိုကွဲစပြုလာပြီ။ အဲ့ဒီမှာပဲ ဖက်ဆစ်သန္ဓေနဲ့ မွေးဖွားလာတဲ့ ဗမာ့တပ်မတော်က အာဏာသိမ်းယူဖို့ အခွင့်ကောင်းရသွားတယ်။ ၁၉၆၂ မှာတော့ နိုင်ငံတော်အာဏာကို ဗိုလ်နေဝင်း ဦးဆောင်တဲ့ တပ်မတော်က သိမ်းယူလိုက်တာ အားလုံးအသိပဲလေ။

မှန်ကန်တဲ့လမ်းစဉ်လို့ပြောရင် ‘ဘယ်လိုမှန်ကန်တာလဲ’ ဆိုတာက ပြဿနာတခု ဖြစ်လာတယ်။ ဗိုလ်နေဝင်းလည်း သူ့အာဏာသိမ်းယူနိုင်ရေးအတွက် မှန်တဲ့လမ်းစဉ်တရပ် ချခဲ့တာပဲ။ အားလုံးအတွက် မမှန်ပေမဲ့ သူ့အတွက်တော့ မှန်ခဲ့တယ်။ မှန်ကန်တဲ့ ဦးဆောင်မှုလည်း ပေးနိုင်ခဲ့တာပဲပေါ့။ သူ့ရဲ့ အခွင့်ထူးခံ စစ်တပ်လူတန်းစားအတွက် သူ့လမ်းစဉ်က မှန်ကန်တယ်လို့ ဆိုမလား။ မှန်ကန်တဲ့လမ်းစဉ်တရပ်ဆိုတာ မိမိကိုယ်စားပြုရာ လူတန်းစားတခုတည်းအတွက်ပဲ ကြည့်ပြီး ချမှတ်ရမှာလား။ လွတ်လပ်ရေးတိုက်ပွဲ အောင်မြင်ခဲ့တဲ့ မှန်ကန်တဲ့လမ်းစဉ်ဆိုတာ ပြည်သူအားလုံး တနိုင်ငံလုံးအတွက် တမျိုးသားလုံးအရေးကို ကြည့်ပြီး ချတဲ့လမ်းစဉ်မို့ အဲ့ဒါသာ တကယ့်မှန်ကန်တဲ့လမ်းစဉ်တရပ် ဖြစ်ခဲ့တာ။ သမိုင်းဟာ သင်ခန်းစာယူဖို့ ဆင်ခြင်စဉ်းစားနိုင်ဖို့ပါပဲ။

လွတ်လပ်ရေးရပြီးနောက်ပိုင်းကတည်းက ဗိုလ်နေဝင်းတို့ စစ်အုပ်စုဟာ စစ်တပ်ကို လူတန်းစားတရပ်အသွင် ဖော်ဆောင်ဖို့ အစဉ်တစိုက် ကြိုးစားခဲ့ကြတာ။ နောက်ဆုံးမတော့ ဗိုလ်အောင်ရွှေ (စစ်ဆိုရှယ်လစ်အုပ်စု) တို့ အာဏာသိမ်းဖို့လုပ်ရာက ၁၉၅၈ မှာ ဦးနုက ဗိုလ်နေဝင်းလက်ထဲ အာဏာအပ်လိုက်သည်အထိ ဖြစ်လာတယ်။ အဲ့ဒါဟာ လက်နက်အစုံအညီနဲ့ အစမ်းအာဏာသိမ်းတာပါပဲ။ စစ်တပ်အာဏာသိမ်းခြင်း အစပဲ။

ဒါနဲ့ပတ်သက်ပြီး ဗိုလ်ကြင်မောင်ရဲ့ သုံးသပ်ချက်နဲ့ သမိုင်းရေးအမြင်ကို ကြည့်သင့်တယ်။ ဗိုလ်ကြင်မောင်က သူ့ရဲ့ “မှန်ကန်တဲ့လမ်းစဉ်နဲ့ မှန်ကန်တဲ့ခေါင်းဆောင်မှုမရှိဘဲ မအောင်မြင်နိုင်ပါ” ဆိုတဲ့ ဆောင်းပါးမှာ “၁၉၅၈ ခုနှစ်က ဦးနုကို အကြပ်ကိုင်ပြီး အာဏာရယူခဲ့သော ဗိုလ်မောင်မောင်၊ ဗိုလ်အောင်ကြီး၊ ဗိုလ်တင်ဖေတို့သည် စစ်ရုံးချုပ်မှလူများ ဖြစ်သည်။ သူတို့ပြောတာက ‘ရှေ့တန်းမှာ ဗကပ အပြုတ်တိုက်ချေမှုန်းရေး လုပ်နေကြတဲ့ တပ်တွေက ဦးနု မြေပေါ်ကွန်မြူနစ်ပါတီ (ပမညတ) နဲ့ပေါင်းပြီး အာဏာယူထားတာကို မကျေနပ်ဘူး။’ (++++++++) အဲ့ဒီလို ခြောက်လှန့်ပြီး ဦးနုဆီက အာဏာတောင်းခဲ့တာ ဖြစ်တယ်” လို့ ဖော်ပြခဲ့တယ်။

အဲ့လို အာဏာသိမ်းပွဲပြီးတာနဲ့ ဗိုလ်နေဝင်းတို့ စစ်အုပ်စုဟာ စစ်တပ်ဟာ နိုင်ငံရေးမှာ ပါဝင်လာနိုင်ရေးကို တရားဝင်နီးပါးဖြစ်အောင် ရယူဖို့ ပြင်ဆင်လာတယ်။ စစ်တပ်ကို နိုင်ငံရေးထဲ ပါဝင်နိုင်ဖို့ စတင်လုပ်ဆောင်လာတာက အိမ်စောင့်အစိုးရလက်ထက်က စတာပဲ။ စစ်တပ်ရဲ့ လုပ်ငန်းစဉ်အဖြစ် ‘နိုင်ငံတော်’ ဆိုတဲ့ စကားလုံးကို အကာအကွယ်ယူပြီး ‘နိုင်ငံတော်ဝါဒနှင့် တပ်မတော်လုပ်ငန်းစဉ်’ ဆိုတာကို ဗိုလ်မောင်မောင်၊ ဗိုလ်အောင်ကြီး၊ ဗိုလ်တင်ဖေတို့ တပ်မှူးကြီးတွေနဲ့ ချမှတ်ခဲ့တာ။ ဗိုလ်အောင်ရွှေလည်း ပါတာပေါ့။ အဲ့ဒီ ကာလလရဲ့ တပ်မှူး၊ တပ်သား အားလုံးဟာ သမိုင်းတရားခံတွေ၊ စစ်တရားခံတွေပဲ ဖြစ်တယ်။  မြန်မာနိုင်ငံ ခေတ်နောက်ကျ မွဲပြာကျရခြင်းရဲ့ တရားခံတွေပဲ။

၁၉၅၈ ခုနှစ် အောက်တိုဘာလထဲမှာ မြန်မာပြည်အနှံ့အပြား ရောက်နေတဲ့ တပ်မတော် တပ်မှူးကြီးတွေကို မိတ္ထီလာမှာ စုဝေးစေပြီး ‘ပထမဦးဆုံးအကြိမ် တပ်မတော်ရဲ့ ကိုယ်ပိုင်မူဝါဒ’ ဆိုပြီး ချမှတ်ခဲ့တာ။ “The National Ideology and the role of the Defence Services” လို့ရေးထားပြီး ဗိုလ်ချုပ်မောင်မောင်က ဖတ်ကြားခဲ့တာ။ ဒါက မူရင်းစာအုပ်ရဲ့ မျက်နှာဖုံးမှာ ရေးထားတာ။ နောက်တော့ the Role ဆိုတာကို ဖြုတ်ပြီး “The National Ideology of the Defence Services” လို့ ပြောင်းလဲလိုက်တယ်။ အဲ့ဒီအယူအဆအရ “တပ်မတော်ဟာ နိုင်ငံတော်ကာကွယ်ရေးအပြင် တိုင်းပြည်ရဲ့ လူမှုရေးနဲ့ နိုင်ငံရေးဖွံ့ဖြိုးမှုအခန်းကဏ္ဍများတွင် ပါဝင်လှုပ်ရှားရမည်” လို့ ပါရှိတယ်။ ဒါဟာ စစ်တပ်ဟာ နိုင်ငံရေးအာဏာရယူနိုင်ဖို့ ပထမဆုံး ပြင်ဆင်လိုက်တဲ့ ခြေလှမ်းပဲ။

စစ်တပ်နဲ့မဆိုင်တဲ့ အလုပ်တာဝန်ပဲ။ ‘ပါးချပ်’ဆိုတာ မြင်းနဲ့ပဲဆိုင်တာမဟုတ်လား။ အဲ့ဒီအချိန်က ရှိခဲ့ကြတဲ့ ဦးနု၊ ဦးကျော်ငြိမ်းတို့ အပါအဝင် နိုင်ငံရေးသမား အတော်များများဟာ တပ်မတော်ရဲ့ အဲ့ဒီမူဝါဒအပေါ်မှာ မကန့်ကွက်နိုင်ခဲ့ကြဘူး။ စစ်တပ်နဲ့ နိုင်ငံရေးဖွံ့ဖြိုးမှုဟာ ဘယ်လိုမှ မအပ်စပ်တဲ့ကိစ္စရပ်ဆိုတာ သိသိကြီးနဲ့ အသာမှိန်းနေခဲ့ကြတာ။ ဆိုရှယ်လစ်အုပ်စုကတော့ ‘စစ်တပ်ကို ကိုယ်ပိုင်တပ်အသွင် ပြောင်းလဲချင်တဲ့စိတ်’ က လွှမ်းမိုးနေကြဟန်ပါပဲ။

အချက်တခုကို ထောက်ပြရရင် ဦးကျော်ငြိမ်းတို့ရဲ့ ဆိုရှယ်လစ်အုပ်စုက “ဆိုရှယ်လစ်ပါတီ၏ နိုင်ငံတော်ပုံရိပ်မှာ ဦးစီးဦးဆောင်မှု အခန်းကဏ္ဍတွင် အရပ်ဘက်ခေါင်းဆောင်များနှင့် တပ်မတော်ခေါင်းဆောင်များ ပူးပေါင်းဆောင်ရွက်ကြရန်ဖြစ်သည်။ နိုင်ငံတော်အတွက် တပ်မတော်အင်အားကို တိုးချဲ့ရန်ဖြစ်သည်။ ဆိုရှယ်လစ်တပါတီတည်း ဦးဆောင်မှုကို ရယူရန်မဟုတ်ပါ” လို့ဆိုပြီး စစ်တပ်ကိုစည်းရုံးခဲ့တာ အထင်အရှားပဲ။ ဖဆပလ နှစ် ၄၀ အာဏာတည်မြဲရေးအတွက် စစ်တပ်ကို ကိုယ်ပိုင်တပ်လုပ်ဖို့ ကြိုးစားခဲ့တဲ့ အချက်ပါပဲ။ ဆိုရှယ်လစ်အုပ်စုမှာ တာဝန်ရှိခဲ့တာပေါ့။ အဲ့ဒီလိုနဲ့ ၂၀၀၈ ခြေဥပေါ်လာတော့ အချက် (၆-စ) ဟာ တရားဝင် အခြေခံဥပဒေထဲအထိ ရောက်လာခဲ့တော့တာပဲ။

မှန်ကန်တဲ့လမ်းစဉ်ဆိုတာ ပါးစပ်ကပြောတော့ လွယ်တယ်။ ဘယ်စံအပေါ်က မှန်ကန်တဲ့ လမ်းစဉ်လဲဆိုတာ အသေအချာ စဉ်းစားဖို့တော့လိုတယ်။ လက်ဝဲအုပ်စုအတွက်ကတော့ ‘လူတန်းစားအမြင်ပေါ်က မှန်ကန်တဲ့လမ်းစဉ်’ ပဲ ဖြစ်မှာပါ။ တကယ်တော့ မှန်ကန်တဲ့လမ်းစဉ်ဆိုတာ တနိုင်ငံလုံး တမျိုးသားလုံးအနေနဲ့ ကြည့်နိုင်မှသာ မှန်ကန်တဲ့လမ်းစဉ်ဆိုတာကို ချမှတ်နိုင်မှာဖြစ်တယ်။

မှန်ကန်တဲ့ဦးဆောင်မှု တနည်း မှန်ကန်တဲ့ခေါင်းဆောင်မှုဆိုတာ ကြတော့လည်း ပြဿနာက ရှိနေပြန်ရော။ အဖွဲ့အစည်း အတော်များများက ခေါင်းဆောင်မှုနေရာ လိုချင်တာကလည်း ပြဿနာတခု။ သမိုင်းတင်ကျန်ရစ်ချင်တဲ့ ဗမာစိတ်က ရှိပေသကိုး။ သမိုင်းလက်ဦးမှု လိုချင်တာကလည်း အကြောင်းချက်တခုဖြစ်မှာပါ။ ကိုယ့်စွမ်းဆောင်ရည်က ဘယ်လောက်ရှိသလဲ။ ကိုယ့်စည်းရုံးရေးအားလည်း ကိုယ်မသိ။ သင့်၏ မသင့်၏ထက် နေရာရယူလိုစိတ်သာ ရှိတတ်ပေသကိုး။ ဒါလည်း ကိုယ့်မှာရှိတဲ့ စွမ်းဆောင်ရည်ထက် ပိုတွက်တတ်တဲ့ တော်လှန်ရေးသဘာဝထင်ပါရဲ့။

အဲ့ဒီလိုစိတ်ဓာတ်နဲ့တော့ ‘တော်လှန်ရေးမှန်ကန်တဲ့မူဝါဒနဲ့ မှန်ကန်တဲ့ခေါင်းဆောင်မှု’ တော့ မရနိုင်ဘူး။ တကယ်တမ်း မှန်ကန်တဲ့ မူဝါဒလမ်းစဉ် ချမယ်ဆိုရင် တတိုင်းပြည်လုံး အမျိုးသားရေးဆန္ဒက ဘာလဲ။ အမျိုးသားရေးလိုအပ်ချက်က ဘာလဲ။ တိုင်းရင်းသား လူမျိုးစုတွေရဲ့ ဆန္ဒနဲ့ ဦးတည်ချက်တွေက ဘာတွေဖြစ်မလဲ ဆိုတာတွေအပေါ်မှာ အခြေခံ စဉ်းစားကြရမှာပါ။

လက်ရှိ နွေဦးတော်လှန်ရေးအတွက် တမျိုးသားလုံး လိုအပ်ချက်နဲ့ ပြည်သူတရပ်လုံးအတွက် မှန်ကန်တဲ့လမ်းစဉ်အဖြစ် ၁။ စစ်အာဏာရှင်စနစ် အမြစ်ဖြတ်ရေး၊ ၂။ ဒီမိုကရေစီရေးနဲ့ ၃။ ဖက်ဒရယ်ပြည်ထောင်စု တည်ဆောက်ရေးတို့ပဲဖြစ်တယ်။ ဒီအချက်သုံးချက်ကို တိုင်းရင်းသား လူမျိုးစုတွေ၊ ပြည်သူ့ကာကွယ်ရေးအဖွဲ့တွေ၊ စစ်အာဏာရှင်ကို အမြဲမပြတ် ဆန့်ကျင်တော်လှန်ခဲ့ကြတဲ့ နိုင်ငံရေးအင်အားစုတွေ၊ ပြည်တွင်းပြည်ပရောက် စစ်အာဏာရှင်ဆန့်ကျင်ရေး အင်အားစုတွေ၊ လက်ဝဲလက်ယာ အင်အားစုတွေအားလုံး လက်ခံနိုင်မယ့် မှန်ကန်တဲ့လမ်းစဉ်အဖြစ် ရှုမြင်နိုင်တယ်။

ဒါနဲ့ပတ်သက်ပြီး ဗိုလ်ကြင်မောင် ပြောတာလေးက မှတ်သားစရာပါ။ “ဗကပ,က (၁၉၈၀) အထိ ‘ပြည်သူ့ဒီမိုကရေစီ’ ဟုပြောသည်။ နောက်တော့ ‘ပါတီစုံဒီမိုကရေစီ’ ကို ဆော်ဩသည်။ လွတ်လပ်ရေးတိုက်ပွဲ ‘ယေဘုယျလမ်းညွှန်ချက်’ ကို ပယ်လိုက်တာမဟုတ်။ ဒီမိုကရေစီအဆင့်တွင် အဆင့်ခွဲရှိရမည်ဟု (ပြီးခဲ့တဲ့အတွေ့အကြုံများအရ) မြင်သဖြင့် အဆင့်ခွဲတခု တိုးလိုက်တာဖြစ်သည်။ ဗကပရပ်ခံနေသည့် ‘ဒီမိုကရေစီ’ သည် စစ်အာဏာရှင်စနစ်ကို အကြွင်းမဲ့ အကုန်အစင်ဖျက်သိမ်းရေး အရင်းအမြစ်ကနေ ပြောင်းလဲရေး ရယ်ဒီကယ် (Radical) လမ်းစဉ်ဖြစ်သည်။” လို့ ဆိုပါတယ်။ ဒါဟာ သူ့ရဲ့ ပြည်သူ့တော်လှန်ရေးအပေါ် ချမှတ်ထားတဲ့ နည်းပရိယာယ်ပိုင်းလည်း ဖြစ်တယ်။

ဒါကြောင့် ဒီနေ့ နွေဦးတော်လှန်ရေးရဲ့ ဖော်ပြပါ မှန်ကန်တဲ့လမ်းစဉ်သုံးရပ်ဖြစ်တဲ့ ၁။ စစ်အာဏာရှင်စနစ် အမြစ်ပြတ်ရေး၊ ၂။ ဒီမိုကရေစီရေးနဲ့ ၃။ ဖက်ဒရယ်ပြည်ထောင်စုကြီး ပေါ်ထွန်းရေးတို့အပေါ် အခြေခံပြီး တညီတညွတ်တည်း စုပေါင်းဦးဆောင်မှုပေးနိုင်တဲ့ အမိန့်တခုအောက်ကနေ ပူးပေါင်းပါဝင် တွန်းလှန်နိုင်ကြပါစေကြောင်း ဆန္ဒပြု တင်ပြလိုက်ရပါတယ်။

ဂန္ထဝင်မောင်ထူး

ကချင်နယ်မြေ၊ ဖားကန့်မြို့နယ်ရှိ အနန်ပါ့ဒေသကို နစက အုပ်စုရဲ့ လေတပ်က အကြမ်းဖက် ဗုံးကြဲတိုက်ခိုက်လို့ ဒေသခံတွေသာမက ကချင်အနုပညာရှင်တွေ၊ ကေအိုင်အိုအရာရှိတွေပါ ကျဆုံးသွားကြတယ်။ စစ်နယ်မြေလည်း မဟုတ်။ စစ်ရေးပြအခမ်းအနားလည်း မဟုတ်။ စစ်မြေပြင်လည်း မဟုတ်။ ကေအိုင်အိုရဲ့ ၆၂ နှစ်မြောက် နှစ်ပတ်လည်နေ့အတွက် အကြိုညမှာ တေးဂီတ၊ အကတို့နဲ့ ဖျော်ဖြေပွဲ ကျင်းပနေကြတာကို လေယဉ်နဲ့ ဗုံးကြဲတိုက်ခိုက်တယ်ဆိုတာ ရည်ရွယ်ချက်ရှိရှိ အစုလိုက် အပြုံလိုက် လူသတ်မှုကျူးလွန်တာ ဖြစ်တယ်။ စစ်ရာဇဝတ်မှု မြောက်ရုံမက လူမျိုးတုံး သတ်ဖြတ်မှုလည်း ဖြစ်တယ်။ သေဆုံးသူဦးရေကတော့ အခုချိန်ထိ ၈၀ ကျော်ရှိပြီလို့ ဆိုပါတယ်။ စာရင်းတော့ ချုပ်လို့မရသေးဘူး။

အောက်တိုဘာ ၂၅ ရက်နေ့မှာတော့ သေဆုံးသူအလောင်း ၆၀ ကျော်ကို မြေမြှုပ်သင်္ဂြိုဟ်လိုက်တယ်’လို့ kachin News Group ရဲ့ထုတ်ပြန်ချက်မှာ ဖော်ပြထားတယ်။ ဒဏ်ရာရသူ ၅၀ ကျော်လောက်ဟာလည်း နစကတပ်က လမ်းပိတ်ထားတာကြောင့် လုံလောက်တဲ့ ဆေးကုသခွင့်မရသေးဘူးလို့ သိရတယ်။ သေဆုံးဒဏ်ရာရသူတွေထဲမှာ အနုပညာရှင်တွေ၊ အရပ်သားပြည်သူတွေ၊ ကေအိုင်အို အကြီးတန်းအရာရှိတွေ၊ စီးပွားရေးလုပ်ငန်းရှင်တွေ ပါဝင်တယ်လို့ ဗိုလ်မှူးကြီးနော်ဘူက သတင်းထုတ်ပြန်ခဲ့တယ်။ 

စစ်တပ်ဩဇာခံ သတင်းဌာနတွေကတော့‘အနန့်ပါ’ဒေသဟာ KIA တပ်မဟာ ၉ ရဲ့ဌာနချုပ်လို့ စွပ်စွဲထားပါတယ်။ အရပ်ဘက်နေရာမဟုတ်ဘူး၊ KIA တပ်နေရာလို့ ဆင်ခြေပေးလိုဟန်ပါပဲ။ ကေအိုင်အိုဘက်က ထုတ်ပြန်ရာမှာတော့ “ဒါဟာ တပ်စခန်းမဟုတ်ဘူး။ လမ်းတထောက် ဈေးဆိုင်တွေ ဈေးရောင်းတဲ့နေရာကို ကျနော်တို့က ကေအိုင်အို နှစ်လည် အခန်း အနားကျင်းပတာဖြစ်တယ်။ ရောက်လာတဲ့အများစုက ပြည် သူလူထုပဲဖြစ်တယ်”လို ဆိုပါတယ်။ ဒါဟာ အရပ်ဘက်ပစ်မှတ်ကို ရည်ရွယ်ချက်ရှိရှိလုပ်ကြံသတ်ဖြတ်တာဖြစ်တယ်လို့ဆိုလိုက်တာပါပဲ။   ဗိုလ်ချုပ်ဂွန်မော်ရဲ့ထုတ်ပြန်ချက်မှာတော့ “KIO ဗဟိုကော်မတီသည် မြန်မာအစိုးရအဆက်ဆက်ကို ကူညီထောက်ခံသည့်သူများကိုပင်လျှင် ရန်သူအဖြစ်မသတ်မှတ်ခဲ့ပါ။ ယခု A Nang Pa သို့လာရောက်သော ပြည်သူများဒေသခံများကို စကစမှ ရန်သူသဖွယ်ပြုမူခဲ့ပြီဖြစ်သည်။ လူငယ်များကိုအခွင့်ကြုံတိုင်း ‘ဘဝမှာပြုပြင်လို့မရနိုင်မည့် အမှားများမလုပ်မိဖို့’ ပြောလေ့ရှိပေမယ့် ဒီအမှားများကိုလုပ်သူတွေက လူကြီးတွေပဲဖြစ်နေပါတယ်။”လို့ဖေါ်ပြပြီး အဆုံးသတ်မှာတော့ “အားလုံးရဲ့ဝမ်းနည်းကြေကွဲမျက်ရည်တွေဟာ တန်ဖိုးမဖြတ်နိုင်တဲ့ ရင်းနှီးမှုတွေဖြစ်လာမှာပါ’လို့ လို့အဆုံးသတ်ထားပါတယ်။

မြောက်ပိုင်းမဟာမိတ်အဖွဲ့ဖြစ်တဲ့ MNDAA ၊ TNLA ၊ AA တို့ကလည်း ဝမ်းနည်းကြောင်း သဝဏ်လွှာပို့ခဲ့ကြသလို NUG အစိုးရကလည်း သဝဏ်လွှာပေးပို့ခဲ့ကြတယ်။ အေအေ အဖွဲ့ရဲ့ ဗိုလ်ချုပ်ထွန်းမြတ်နိုင်ကလည်း တဦးချင်းသဘောထားပိုင်းအရ “ဖားကန့်အဖြစ်အပျက်ဟာ မြန်မာစစ်တပ်ရဲ့ ဖက်ဆစ်ဝါဒကို ဖယ်ရှားဖို့အတွက် ညီညီညွတ်ညွတ်နဲ့ အတူလုပ်ဆောင်ကြဖို့လိုကြောင်း တိုက်ပွဲခေါ်သံဖြစ်တယ်”လို့ ပြောကြားခဲ့ပါတယ်။

မြောက်ပိုင်းညီနောင်မဟာမိတ်အဖွဲ့ကလည်း “အကြမ်းဖက်စစ်ကောင်စီရဲ့မီးစတဖက် ရေမှုတ် တဖက် လှည့်ကွက်များအကြားတွင် သွေးအေးမနေဘဲ အထူးသတိထားရမည့်အချိန် ဖြစ်သည်နှင့်အညီ စည်းလုံးညီညွတ်စွာဖြင့် လုပ်သင့်လုပ်ထိုက်သည့်အလုပ်ကို ပြတ်ပြတ်သားသား တက်လှမ်းလုပ်ဆောင်ရမည့်အချိန်ကာလလည်းဖြစ်သည်” ဟု ထုတ်ပြန်ကြေညာခဲ့ပါတယ်။ 

ဗိုလ်မှူးကြီးနော်ဘူကတော့ “ကျနော်တို့ တော်လှန်ရေးအရှိန်အဟုန်က ပိုပြီးလုပ်ဖြစ်မှာပါ။ ပြည်သူလူထုတွေလည်း ဝမ်းနည်းနေမယ့် အစားပေါ့နော် မကျေနပ်မှုနဲ့ ခွန်အားယူပြီးမှ ရှေ့ဆက်ပြီး တော်လှန်ရေးလမ်းကြောင်းပေါ် လမ်းကြောင်းတည့်အောင် ကျနော်တို့ကြိုးစားပြီးမှ ရှေ့ဆက်ဖို့ အရေးကြီးတယ်လို့ ပြောလိုပါတယ်။”လို့ ဝမ်းနည်းခြင်းကိုအားအဖြစ် ပြောင်းလဲပစ်ကြဖို့ ဆော်ဩထားတာပါ။

အခုဖေါ်ပြခဲ့တာတွေအားလုံးက သတင်းစိတ်ဝင်စားသူအားလုံး သိပြီးသားတွေ။ ထူးခြားတာက လူမျိုးစုလက်နက်ကိုင်အားလုံးလိုလိုကတော့ အနန့်ပါရွာကို ဗုံးကြဲတိုက်ခိုက်တာဟာ စကစရဲ့ တိုက်ပွဲခေါ်သံ ဖြစ်တယ်။ ဒါကြောင့် လက်နက်ကိုင်အားလုံး စုစည်းညီညွတ်စွာ တပြိုင်တည်း တိုက်ပွဲဝင်ဆင်နွှဲရေးကို ဦးတည်လှုံ့ဆော်နေတာကို တွေ့ရတယ်။ အဲဒီလို ဆုံးဖြတ်သံတွေ ကြားရတော့ နွေဦးတော်လှန်ရေး ထောက်ခံသူအားလုံး ဝမ်းသာကြတယ်။ မြန်မာပြည် ပြည်တွင်းစစ် အစကတည်းက တော်လှန်ရေးအဖွဲ့တွေရဲ့ ညီညွတ်သံတွေကို လူထုကအလိုရှိခဲ့ကြတာ။

တကယ်တော့ မြန်မာ့သမိုင်းတလျှောက် ပြန်ကြည့်ရင် ပြည်ထောင်စုဆိုတဲ့ ဝေါဟာရ မရှိမီကတည်းက ကိုလိုနီခေတ်တလျှောက်လုံး “တောင်တန်းနဲ့ ပြည်မ” ဆိုတဲ့ဝေါဟာရနဲ့ သွေးခွဲခံခဲ့ရတာ။ ပြည်ထောင်စုဆိုတဲ့အသုံး တွင်ကျယ်လာပြီးနောက် လွတ်လပ်ရေးခေတ်တလျှောက်လုံးလည်း “ပြည်နယ် ပြည်မ” ဝေါဟာရနဲ့အတူ ထပ်မံသွေးခွဲခံကြရပြန်တယ်။ စစ်တပ်ရဲ့ သွေးခွဲမှုက ဖဆပလကိုတောင် ကွဲအောင်ခွဲနိုင်ခဲ့တယ်။ စစ်အာဏာရှင်ခေတ်တလျှောက်လုံးလည်း လူမျိုးစုအဖွဲ့အစည်းအားလုံး သွေးခွဲခံခဲ့ရပြန်တယ်။

စစ်အာဏာရှင်ဟာ သူ့ကာလတလျှောက်လုံး ပါးစပ်က ပြည်ထောင်စုဆိုတဲ့စကားကို တွင်တွင်အော်ပြီး ပြည်မနဲ့ တောင်တန်းဒေသကိုသာမက လူမျိုးစုတခုချင်းကိုပါ သွေးခွဲခဲ့တယ်။ ကချင်လူမျိုးစုအချင်းချင်းလည်း အစိတ်စိတ် အခွဲခံရတယ်။ ကရင်လူမျိုးလည်း အစိတ်စိတ် အခွဲခံရပြန်တယ်။ DKBA က တမျိုး၊ BGF က တဖုံ၊ ပြည်သူ့စစ်က တသွယ် ဘာသာရေး လူမျိုးရေး သွေးထိုးလို့ရသမျှ သွေးထိုးခံကြရတာချည်းပါပဲ။ ကိုးကန့်၊ ရှမ်း၊ ရှမ်းနီ၊ တအာင်း၊ လားဟူကအစ သွေးခွဲမခံရတဲ့ လူမျိုးစုမရှိသလောက်ပါပဲ။ ခွဲခံရသလောက်လည်း ကွဲခဲ့ကြတာ အားလုံးအသိ။

လူမျိုးစုအားလုံး တစုချင်းမှာကို ကိုယ့်အနာနဲ့ကိုယ် ဒဏ်ရာဒဏ်ချက်တွေနဲ့ချည်းပါပဲ။ ကိုယ့်အချင်းချင်းပြိုကွဲနေတဲ့ ဆက်ထုံးကို အခုထိ ပြန်မချည်နိုင်ကြသေးဘူး။ ခက်တာက သွေးခွဲမှန်း သိသိကြီးနဲ့ သွေးကွဲနေတာကိုက စစ်အာဏာရှင် အလိုကျဖြစ်နေတာ။ ဗမာအချင်းချင်းလည်း ရန်ဘက်ဖြစ်အောင် လုပ်တယ်။ ကချင်အချင်းချင်းလည်း ရန်ဘက်ဖြစ်အောင် လုပ်တယ်။ ကရင်အချင်းချင်းလည်း ရန်ဘက်ဖြစ်အောင် လုပ်တယ်။ ရှမ်းဆိုရင် တကယ့်အစိတ်စိတ်အမွှာမွှာ။ သွေးခွဲအုပ်ချုပ်ခြင်း ဓလေ့အကြောင်းလည်း သိသိကြီးနဲ့ ကွဲနေကြတာ။ အခုထိ ကိုယ့်အတွင်းပိုင်း ညီညွတ်ရေးကို မတည်ဆောက်နိုင်ကြသေးပါဘူး။

စစ်အာဏာရှင်ကို အနိုင်ယူဖို့ဆိုရင် လူမျိုးစုချင်း ညီညွတ်မှဖြစ်မှာကို အားလုံးအသိ။ ဒီမိုကရေစီနဲ့ ဖက်ဒရယ်ကို လိုလားတဲ့လူထုအတွက်တော့ စစ်အာဏာရှင်ဟာ ဘုံရန်သူဖြစ်တယ်ဆိုတာကို တော်လှန်ရေးအင်အားစုအားလုံး သိပြီးဖြစ်သလို ခံယူထားပြီးသားလည်း ဖြစ်တယ်။ ဒီလို အသိတွေရှိနေပါလျက်နဲ့ ဘာကြောင့် မပေါင်းစည်းနိုင်ကြသလဲဆိုတာ စဉ်းစားဆုံးဖြတ်အဖြေရှာ ညှိနှိုင်းကြဖို့တော့ လိုမှာပါ။

ဘုံရန်သူစစ်အာဏာရှင်ကို အနိုင်ယူနိုင်ဖို့အတွက်ဆိုရင် ပထမဦးစွာ ကိုယ့်အတွင်းပိုင်း ညီညွတ်ရေးဟာလည်း မဖြစ်မနေ လိုအပ်ပါတယ်။ နောက်တဆင့်ကတော့ အတွင်းပိုင်း ညီညွတ်ရေးရပြီဆိုတာနဲ့ လူမျိုးစုအချင်းချင်း ညီညွတ်ရေးလုပ်ကြရမှာပါ။ ကိုယ့်ရဲ့အတွင်းဒဏ်ရာကိုလည်း ကုသရင်း အပြင်ဒဏ်ရာတွေလည်း ကုသပြီး ညီညွတ်‌ရေးကို အမိအရ တည်ဆောက်ကြရမှာပါ။  ဒီနှစ်ချက် ခိုင်မာပြီဆိုရင် ဘုံရန်သူကို အမြစ်ဖြတ်ဖို့အတွက် အခက်အခဲမရှိတော့ပါဘူး။ ဒါတွေကလည်း စည်းရုံးရင်းတိုက်။ တိုက်ရင်း စည်းလုံးကြရမှာ ပဲဖြစ်တယ်။ 

ဒါကြောင့် အာဏာရှင်အမြစ်ပြတ်ဖို့အတွက် တော်လှန်ရေးရဲဘော်များအနေနဲ့ ကိုယ့်အတွင်းပိုင်း ညီညွတ်ရေးကိုလည်း တည်ဆောက်လို့ လူမျိုးစုအချင်းချင်း ညီညွတ်ရေးကိုလည်း တည်ဆောက်နိုင်ကြလိမ့်မယ်လို့ မျှော်လင့်ရင်း ‘စုစည်းညီညွတ်မှုအားနဲ့ အောင်မြင်နိုင်ပါစေကြောင်း’ ဆန္ဒပြုလိုက်ရပါတယ်။

ဂန္ထဝင်မောင်တူး