ပါတီစုံဒီမိုကရေစီအထွေထွေရွေးကောက်ပွဲတဲ့ ဒီအသုံးအနှုန်းကို မြန်မာပြည်သူတွေ ရင်းနှီး သိကျွမ်းလာတာ စစ်အုပ်စုအတွက် မရဏစိန်ခေါ်သံပါပဲ။

၂၀၁၀ ဒီမိုကရေစီ အထွေထွေရွေးကောက်ပွဲ ဒီလိုပဲ ခေါင်းစဉ်တပ်ခဲ့တယ်။ လွပ်လပ်ပြီး တရားမျှတလား၊ မမျှတလား ပြည်သူတွေထက် ကာယကံရှင်တွေက ပိုသိပါလိမ့်မယ်။ ပြည်ထောင်စုကြံ့ခိုင်ရေးနှင့် ဖွံ့ဖြိုးရေးအသင်း (အဲမှားလို့) အသင်းမဟုတ်ဘူး၊ ပါတီ၊ အရပ်ခေါ်တော့ ကြံ့ဖွတ်ပါတီပေါ့ဗျာ၊ ၂၀၁၀ မှာ အနိုင်ရပြီး ဘဘစိန် (ဦးသိန်းစိန်) က သမ္မတဖြစ်ပြီး တိုင်းပြည်အုပ်ချုပ် မင်းလုပ်ခဲ့ပါတယ်။ တကယ်တော့ စစ်အုပ်စုက ဒီမိုကရေစီရဲ့ အနှစ်သာရကို အတွင်းကျကျ မသိဘူးဗျ။ မသိဆို ဒီမိုးကရေစီးတယ်လို့တောင် ပျက်ရယ်ပြုခဲ့ကြသေးတယ်။ အဲ့ဒီလို မသိနားမလည်လို့ သူ့သမ္မတ ၅ နှစ်သက်တမ်းမှာ အဓိကပြိုင်ဘက် NLD ကို မှေးမှိန်အောင် မလုပ်နိုင်ခဲ့ဘူး။ လွှတ်တော်ထဲမှာ မယှဉ်သာတဲ့ အင်အားနဲ့ NLD ပါတီရဲ့ လွှတ်တော်ကိုယ်စားလှယ်တော်တွေက ရဲရဲဝံ့ဝံ့ အားပြိုင်ခဲ့ကြတယ်။ တပ်မတော်ရဲ့ လွှတ်တော်ကိုယ်စားလှယ်တော်ကြီးတွေဟာ ၂၅ ရာခိုင်နှုန်း အားသာထားတာတောင် လွှတ်တော်အတွင်း အဆိုတင်သွင်းတာတွေ၊ ကန့်ကွက်တာတွေ NLD ပါတီလောက် အားမကောင်းခဲ့ဘူး။ ၂၅ ရာခိုင်နှုန်းရထားတဲ့ အစိမ်းရောင် လွှတ်တော်ကိုယ်စားလှယ်တော်ကြီးတွေ လွှတ်တော် ၅ နှစ်သက်တမ်းမှာ အဆိုတင်သွင်းတာ အင်မတန်နည်းပါးခဲ့သလို အဆိုမတင်ဘူးတဲ့သူတောင် ရှိခဲ့တယ်လို့ သတင်းတွေမှာ တွေ့လိုက်မိပါတယ်။ အဲ့ဒါ ဒီမိုကရေစီကို သူတို့ နားမလည်တာပဲ။ နားလည်တဲ့ NLD ပါတီက တိုင်းပြည်ရဲ့ လိုအပ်ချက်တွေကို ဝေဝေဆာဆာ မြိုင်မြိုင်ဆိုင် ငြင်းခုံရင်း တွန်းတိုက်ရင်းနဲ့ ဒီမိုကရေစီရဲ့ အရသာကို ပြည်သူတွေ မြည်းစမ်း စားသုံးခွင့် ရသွားတယ်။ အဲ့ဒါ ဒီမိုကရေစီရဲ့ အနှစ်သာရဆိုတာကို နားလည်ခြင်း နားမလည်ခြင်းက ၂၀၂၁ မှာ စစ်အုပ်စုအတွက် အဖြေပေါ်တာပါပဲ။

ပြည်သူတွေက လွှတ်တော်ကိုယ်စားလှယ်တွေရဲ့ တိုင်းပြည်ဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်ရေး၊ မြို့/ရွာတွေရဲ့ လိုအပ်ချက်၊ ပြည်သူတွေရဲ့ ကျန်းမာရေး၊ ပညာရေး၊ လမ်းပန်းဆက်သွယ်ရေး၊ ကဏ္ဍစုံ ဘဏ္ဍာငွေခွဲဝေရေး၊ အခြေခံအဆောက်အဦ လိုအပ်ချက်တွေ အများကြီး လွှတ်တော်ထဲမှာ တင်ပြတောင်းဆိုကြတယ်။ ကိုယ့်နယ် ကိုယ့်ဒေသအတွင်း ကွင်းဆင်းတယ်။ ပြည်သူ့အသံ နားထောင်တယ်။ အရေးကြီး လိုအပ်ချက်တွေ ဖြည့်ဆည်းနိုင်အောင် ကြိုးပမ်းကြတယ်။ ဒါတွေကို ပြည်သူတွေက မျက်ဝါးထင်ထင် တွေ့မြင် ကြားသိနေတော့ ဘယ်သူကဖြင့် နံ့သာဆီ ဘယ်သူကဖြင့်အီး၊ နံ့သာဆီနဲ့ အီး ခွဲခြားတတ်နေကြပြီ။ အဲ့ဒါ ပြည်သူသာအဓိကဆိုတဲ့ မောင်းနှင်အားပါပဲ။

တိုင်းပြည်အုပ်ချုပ်သူတွေကို ပြည်သူတွေ ဘယ်လိုထိန်း‌‌ကျောင်းရမလဲဆိုတာ ဒေါ်အောင်ဆန်းစုကြည်က “ပြည်သူသာ အဓိက” ဆိုတဲ့စကားနဲ့ ပြည်သူတွေနားလည်လာအောင် နိုင်ငံ့အရေးမှာ ပါဝင်လို့ရလာအောင် စိတ်ဝင်စားလာအောင် ဆွဲခေါ်လိုက်တာပါပဲ။ ကြိုးစားရင် ၁၀ နှစ်အတွင်း စင်ကာပူနိုင်ငံလို ဖွံ့ဖြိုးလာအောင် လုပ်လို့ရတယ်ဆိုတာ မီးမောင်းထိုးပြခဲ့ပါတယ်။ အရပ်သားအစိုးရရဲ့ ပထမ ၅ နှစ်သက်တမ်းမှာ ပြည်သူတွေ နိုးကြား တက်ကြွခဲ့တယ်။ အတန်အသင့် နိုင်ငံရေးအသိ စီးပွားရေးအသိတွေနဲ့ လွတ်လပ်ခွင့်တွေ အထိုက်အလျောက် ရရှိလာကြတယ်။ ဒုတိယ ၅ နှစ်သက်တမ်းသာ ဒီမိုကရေစီ လမ်းကြောင်းအတိုင်း ဆက်သွားရမယ်ဆိုရင် ဒီနိုင်ငံကြီး ဘယ်လောက် ဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်လာမလဲ ဆိုတာ ပြည်သူတွေ ကောင်းကောင်း နားလည်သဘောပေါက်ခဲ့ကြတယ်။ ဒီမိုကရေစီရဲ့ အုတ်မြစ်က အဂတိတရားပဲ၊ အဂတိကင်းတဲ့ နိုင်ငံဖြစ်ရင် စစ်အုပ်စု ခွက်ပျောက်ပြီ။ သာဝတို့အုပ်စု ခွက်ပျောက်မယ့်အရေး အခုမှ ဘွားကနဲ ထင်းကနဲ မြင်တွေ့သွားကြဝောာ့ ကြောက်ပြီလေ။ သူတို့အုပ်စုက တိုင်းပြည်သယံဇာတနဲ့ တိုင်းပြည်ဘဏ္ဍာတွေ ကိုယ်ကျိုးအဂတိတွေ အမြောက်အမြား ကျူးလွန်နေကြသူတွေလေ။ ဒါကြောင့် ဒီ အရပ်သားအစိုးရပါဆိုတဲ့ ဒီမိုကရေစီအုပ်စုကို ကြောက်ကြတယ်။ သူတို့ ဘယ်လိုပြန်ချေမှုန်းရမလဲ၊ အနိုင်ယူရမလဲဆိုတာ မျက်ကလူးဆန်ပျာနဲ့ ဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲ။ လုပ်ရမယ့်နည်းလမ်းကမရှိ၊ မသိတော့ နောက်ဆုံး မဲစာရင်းတွေမှားတယ်၊ မဲမသမာဘူးဆိုတဲ့ မခိုင်လုံတဲ့ အကြောင်းပြချက်နဲ့ အာဏာထသိမ်းလိုက်တယ်။

သူတို့အတွေးက ၂၀၁၅ အထွေထွေရွေးကောက်ပွဲမှာ သူတို့အုပ်စုတွေ အသာစီးရလိမ့်မယ်လို့ သာဝတို့အုပ်စု ထင်ထားပုံရပါတယ်။ ထင်မယ်ဆိုလည်း ထင်စရာပါပဲ။ အောက်ခြေအဆင့်ဆင့်က အထက်ကို ကိုယ်ကျိုးပဲကြည့်ကာ လိမ်လည်လီဆယ်ပြီး မဟုတ်မဟပ်တွေ တင်ပြထားကြတာကိုး။ ဒါကြောင့် သာဝက ရွေးကောက်ပွဲရလဒ်ကို လက်ခံကြရမယ်ဆိုပြီး လူကြီးစကားဆန်ဆန် မီဒီယာတွေမှာ ထုတ်ဖော်ပြောဆိုပြီး သူကိုယ်တိုင် ဆန္ဒမဲပေးခဲ့တာပါ။ မည်သို့ပင်ဆိုစေကာမူ သူတို့လည်း ခွက်ခွက်လန်အောင် မဲလည်းရှုံးရော ကလေးဆန်ဆန် မဲမသမာဘူးဆိုကာ ရွေး/ကော်ရော NLD ကိုရော ရန်ရှာတော့တာပဲ။ ဟိုဘက်က ပညာသားပါပါ အစိုးရဖွဲ့မယ်လည်း လုပ်ရော ကမန်းကတန်းနဲ့ ၈၈ ကာလတုန်းကလို ရမယ်အထင်နဲ့ မတရား အာဏာကောက်သိမ်းလိုက်တာ သာဝတို့အုပ်စု အခုတော့ ဘာမှမရဘဲ မြောင်းထဲ ဇောက်ထိုးဆင်းနေရပြီ။

ပြည်သူတွေက ၂၀၁၀ မှာ ဒီမိုကရေစီရဲ့ အရသာကို မြည်းစမ်းခွင့်ရပြီး ၂၀၁၅ မှာ ဒီမိုကရေစီဆိုတာ ဒီအရသာပါလားလို့ သိလာကြပြီ။ ၂၀၂၀ ကနေ ၂၀၂၅ ဆိုရင် အသီးအပွင့် စိုက်ပျိုးကြရတော့မယ်ဆိုပြီး တခဲနက် ဆန္ဒမဲပေးခဲ့ကြတာ တိုင်းသိပြည်သိ ကမ္ဘာသိ အပြတ်အသတ်ပါပဲ။ ဒါကို သာဝတို့အုပ်စုက မဲမသမာမှုရှိခဲ့တယ်ဆိုပြီး မတရားသဖြင့် အာဏာသိမ်းလိုက်ကြတော့ ပြည်သူတွေရဲ့ ရွှေရောင်မျှော်လင့်ချက်တွေ ပျက်သုဉ်းရပါပြီ ဆိုတဲ့အသိက သာဝတို့အုပ်စုကို ကဏ္ဍစုံ တော်လှန်နေကြတာ ဒီနေ့ထိ အသက်ကိုရင်းပြီး အရာရာ စွန့်လွှတ် တိုက်ပွဲဝင်ခဲ့ကြတယ်။

မကြာတော့တဲ့ကာလမှာ သူ့စကားအတိုင်း ၂၀၂၃ ခုနှစ် ဒီမိုကရေစီ အထွေထွေရွေးကောက်ပွဲ ကျင်းပပေးရတော့မယ်။ ရွေးကောက်ပွဲအတွက် သာဝတို့အုပ်စု ပြင်ဆင်တယ်၊ လုံးပန်းတယ်။ လက်ရှိအခြေအနေရ ရှေ့တိုးမရ နောက်ဆုတ်မရနဲ့ အခက်တွေ့နေပြီလို့ ဆိုရမယ်။ ပြီးခဲ့တဲ့ ရုရှားခရီးစဉ်အတွင်း နိုင်ငံခြားမီဒီယာတွေက ရွေးကောက်ပွဲနဲ့ပတ်သက်လို့ မေးမြန်းချိန် မအလသာဝ မရေမရာ ဖြေခဲ့တယ်။ အတိအလင်း သူမပြောရဲဘူး။ ပြောလည်း ပြောနိုင်မှာ မဟုတ်ဘူး။ ဘာ့ကြောင့်လဲဆိုရင် ၂၀၀၈ နာဂစ်အခြေခံဥပဒေ ရေးဆွဲတုန်းကလို ပြည်သူတွေ ဂဃနဏ မသိလိုက်ရဘဲ ကိုယ့်ဖဲကိုယ်ချိုးပြီးလုပ်ဖို့ စိတ်ကူးပုံရပါတယ်။ ပြည်သူတွေရဲ့ နိုင်ငံအသိရေချိန်က အဲ့ဒီလို လုပ်လို့မရနိုင်တော့ဘူးဆိုတာ သူတို့ရိပ်မိနေကြပြီ။ သိနေတဲ့အတွက် ဘာမှမရနိုင်တဲ့ မအလသာဝ ရှေ့လည်းတိုးမရ နောက်လည်းဆုတ်မရနဲ့ ၂၀၂၃ မှာ သူပြောထားတဲ့ ရွေးကောက်ပွဲ ကျင်းပမယ်ဆိုတာ ဒီနေ့အထိ ဝေဝါးနေဆဲပါပဲ။ ကျင်းပမယ်လို့ တိုင်းသိပြည်သိ ကြေညာလိုက်တာနဲ့ ပြည်သူလူထုရဲ့ ပြင်းထန်တဲ့ တော်လှန်ရေးကြီးက အရှိန်အဟုန်နဲ့ ရောက်ရှိလာနိုင်တယ်ဆိုတာ ဘာမှမရတဲ့ မအလသာဝ လက်ရှိအခြေအနေအရ သူသိနေတယ်။ ကျင်းပမယ့်ရက်က ဒီဒေးကြေညာတဲ့ရက် ဖြစ်သွားနိုင်တယ်လို့ ယူဆရင်း ...။

ပေကြီး

၁။

၁၉၉၄ ခု၊ ဇူလိုင်လ။

ထူးရာစိုး လက်ဖက်ရည်ဆိုင်၊ ဒေါ်အောင်ဆန်းစုကြည်လမ်းထိပ်၊ မာနယ်ပလော။

‘ကိုငြိမ်းဝေဆိုတာ ခင်ဗျားလား’

မေးမြန်းနှုတ်ဆက်သူကို ကျွန်တော်ကြည့်သည်။ ကောင်းဘွိုင်ဦးထုပ်၊ ပြောက်ကျားစစ်အင်္ကျီ၊ စစ်ဘောင်းဘီ၊ ရာဘာညှပ်ဖိနပ်။ အသားဖြူဖြူ၊ ပါးရိုးနားရိုး ကျကျ၊ ခန္ဓာကိုယ် ခပ်ပါးပါး။

‘ဟုတ်ပါတယ် ခင်ဗျားက ကိုတိုက်မောင်းလား’

သူက ကျွန်တော်၏အမေးကို နှုတ်ဖြင့် ပြန်မဖြေဘဲ ကျွန်တော့်လက်ကို ဆွဲကိုင်ဖြစ်ညှစ်ကာ စားပွဲဘေးတွင် ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက် နာရီဝက်နီးပါး စကားထိုင်ပြောကြ၏။ ပတ်ဝန်းကျင်တွင် ဘယ်သူတွေ ရှိနေသည်ဖြစ်ပစေ သတိမထားနိုင်။ 

သူ့ကဗျာအချို့ကို ကျွန်တော်ဝေဖန်တော့ သူက အပြုံးနှင့်နားထောင်။ ရုတ်တရက် ပြောလက်စစကားကိုရပ်ပြီး သတိတစ်ချက်ဝင်တော့ သူ့လက်ထဲတွင် ပစ္စတိုတစ်လက်ရောက်နေသည်ကို ကျွန်တော် သတိပြုမိသွားရသည်။ သူက မောင်းကွင်းထဲ လက်ညှိုးထည့်ကာ သေနတ်ကို ချာချာလည်အောင် လှည့်ကစားရင်း ကျွန်တော့်စကားကို နားထောင်သည်။ ကျွန်တော်က ရပ်ထားသည့်စကားကို ဆက်ပြီး မပြောနိုင်။ သူ့လက်ထဲကသေနတ်ကို ကြည့်သည်။ သူ့မျက်နှာကို ကြည့်သည်။

‘ခင်ဗျားကလည်း သေနတ်ကြီး ထည့်ထားလိုက်စမ်းပါဗျာ၊ စကားပြောရတာ မဖြောင့်ဘူး၊ တော်ကြာ မတော်တဆ ကျည်ဆန်ထွက်သွားမှဖြင့်’

သူကလည်း ထိုအခါကြမှ သတိပြုမိသွား၏။ ပြီးတော့မှ သေနတ်ကို လွယ်အိတ်ထဲ ထည့်လိုက်၏။ သူ့မျက်နှာက ကျွန်တော့်ကို အားနာသွားသည့် ဟန်။

‘ခင်ဗျားက သေနတ်ကို တော်တော်ကျွမ်းကျွမ်းကျင်ကျင် ကိုင်တတ်တဲ့ပုံပဲ’

‘ဟုတ်တယ် ဖနောင့်တစ်ခြမ်းပဲ့ပြီးမှတော့ ဘယ် မကျွမ်းကျင်ပဲရှိပါ့မလဲဗျာ’

ကျွန်တော်က သူ့ခြေထောက်ဆီမျက်စေ့ရောက်သွားသည်။ သူက မောင်းကွင်းထဲလက်ညှိုးထည့်ပြီး သေနတ်ကိုလည်အောင်လှည့်ရင်းက မတော်တဆကျည်ဆန်ထွက်ကာ သူ့ညာဘက်ခြေဖနောင့် ပဲ့ထွက်သွားခြင်းကိုရှင်းပြရင်း ရယ်နေ၏။

ကျွန်တော်က သေနတ်ကိုင်ထားသည့်လက်က ဘယ်လိုလုပ်ပြီး ကဗျာတွေရေးပါလိမ့်ဟု သူငယ်နာတက္ကဗေဒအမြင်နှင့်တွေးကာ တအံ့တသြ။

‘ကျုပ်က ဒဂုန်တာရာကို သိပ်ပြီးသဘောကျတာဗျ၊  ဒါပေမဲ့  သူက ဂျပန်ခေတ်မှာ ရေထဲ သေနတ်နှစ်ချက်ပစ်လိုက်ဖူးတာပဲရှိတယ်၊ ကျုပ်နဲ့မတူဘူး၊ ခင်ဗျားကော’

ကျွန်တော်က တပ်မဟာ ၁ နယ်မြေ အတွေ့အကြုံကို ပြန်ပြောပြနေမိသည်။ ထိုစဉ်က ကျွန်တော်သည် အတူလိုက်ပါလာသူ KNLA ရဲဘော်တချို့နှင့် လမ်းလွဲသွားခဲ့၏။ တောထဲတွင် ဆယ်မိနစ်ခန့် တစ်ယောက်ထဲ အဖေါ်ကွဲနေစဉ် ကြံရာမရသည့်အဆုံး ရဲဘော်တစ်ဦးထံက ခေတ္တဝိုင်းကူထမ်းပေးရင်းပါလာသော M-16 ရိုင်ဖယ်ကို မိုးပေါ်ထောင်စေ့ဖွင့်ကာ မောင်းကွင်းထဲကလက်ညှိုးကိုညှစ်လိုက်၏။ သစ်ရွက်တချို့ ကျည်ဆန်ဖြတ်သွားသည့်အသံနှင့်အတူ တတောလုံး သေနတ်သံလှိုင်းများ ပဲ့တင်ထပ်ညံသွားခဲ့၏။ 

ရုတ်တရက်ဆိုသလို သေနတ်ကို ခန္ဓာကိုယ်နှင့် အဝေးဆုံးတွင်တွန်းထားလိုက်ကာ ရင်ထဲ တဒိတ်ဒိတ် ခုန်နေခဲ့သည့်အဖြစ်ကို ပြောပြလိုက်သည်။ ထိုအတွေ့အကြုံသည်ကား ကျွန်တော့်ဘဝတွင် ပထမဆုံးနှင့် နောက်ဆုံးအကြိမ် သေနတ်ပစ်ဖူးခြင်းဖြစ်သည်။

ကျွန်တော်က စကားအဆုံးတွင် ကျွန်တော့်ကို သဘောကျစွာရယ်မောပြလိမ့်မည်ဟုထင်နေစဉ် သူကမူ မပြုံးမရယ်ဘဲ ခတ်တွေတွေကြည့်၏။

‘အေးဗျာ ခင်ဗျားနှလုံးသားမျိုး ကြိုက်တယ်၊ ဒါပေမဲ့ကျုပ်ဘဝကတော့ ခင်ဗျားမြင်တဲ့အတိုင်းပဲလေ’

သူ့ကို ကျွန်တော်နားလည်သည်။ သူသည်ကား စစ်ကိုမုန်းသဖြင့်စစ်တိုက်နေရသူ ကဗျာဆရာ တော်လှန်ရေးစစ်သားတစ်ဦး။ သူနှင့်စတင်တွေ့ဖူးသည့် ထိုအတွေ့အကြုံတစ်ခုတည်းနှင်ပင် သူ့ကို အမှန်တကယ် ကျွန်တော် စွဲမက်ခဲ့လေသည်။

၂။

‘ခင်ဗျားရေးတဲ့ကဗျာမျိုးတွေ မရေးတတ်ပါဘူး’

ကျွန်တော့်ကို သူက မဝေခွဲတတ်သလို ကြည့်သည်။ မျက်မှောင်ကြုတ်သည်။

‘ဒါ ခင်ဗျားပြောမှပဲလားဗျ၊ ဒီလိုပဲ တစ်ယောက်ရေးသလို ဘယ်သူက တူအောင် ရေးတတ်ကြမှာလဲ’

သူ့မျက်နှာပေါ်တွင် အပြုံးရိပ်များ ပေါ်လာ၏။

‘မဟုတ်ဘူး ကျွန်တော်ဆိုလိုတာက ခင်ဗျားက အခက်ဆုံးအကြောင်းအရာကို ကဗျာနဲ့ဖေါ်ပြတဲ့သဘောဗျ။ ဇာတ်သဘင်မှာ ဟာသပညာက အခက်ခဲဆုံးလို့ပြောကြသလို ကဗျာမှာလည်း လှောင်ပြောင်တဲ့ ထေ့ငေါ့တဲ့ကဗျာမျိုးက သိပ်ခက်တာဗျ၊ ခင်ဗျားက အဲသလိုကဗျာမျိုးတွေ တော်တော်ရေးတတ်တယ်၊ ရေးတိုင်းလည်း ထိတယ်၊ ကျုပ်ဖြင့် တစ်ပုဒ်မှ မရေးဖူးဘူး’

‘ခင်ဗျားလည်း ရေးပါတယ်လေ ကဗျာဆရာနှင့် ရသလွန်ဟင်းခွက်များကဗျာ ခင်ဗျားရေးတာပဲဟာ’

ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက် satire ကဗျာအကြောင်းပြောကြသည်။ သူက ဗါးတော့ဗရက်ကို စပြောသည်။ ကျွန်တော်ကယက်တူရှန်ကိုလည်း satire  ကဗျာမျိုး ရေးတတ်ကြောင်း ပြောပြရသည်။ မြန်မာကဗျာဆရာထဲမှာတော့ မောင်စွမ်းရည်တို့ မင်းလူတို့မှာ satire  ကဗျာ အရေးကောင်းသူများဖြစ်ကြောင်း ပြောဖြစ်ကြသည်။ သူ့ကို နားလည်ရခက်ခဲလှသည်မဟုတ်ပါ။ သူသည်ကား ဗားတော့ဗရက် ခရေဇီတစ်ဦး။

‘ကျွန်တော်လား ကျောက်သားမျက်ရည်လို တပြည်သူလို ကဗျာမျိုးလည်း ရေးပါတယ်’

သူ့ရဲ့ ဆင်ခြေပေးမှုဝန်ခံမှုကို ကျွန်တော်က ခေါင်းညိမ့်ပြီးသဘောတူလိုက်ရသည်။ သူ့ကို လရောင်နဲ့နေလုံး နှစ်ခုစလုံး ခေါင်းအုံးအိပ်တတ်သူ အိပ်နိုင်သူဆိုတာ ကျွန်တော်မငြင်းလိုပါ။ ဒါပေမဲ့ သူ့ကဗျာအများစုက လောကကြီးကို ခါးခါးသက်သက် အငေါ်တူးချင်တဲ့သဘော။ လောကကြီးရဲ့ ကမောက်ကမ ဖေါက်ပြန်ဖေါက်လွဲဖြစ်မှုများအပေါ် အထူးသဖြင့် စည်းအတွင်းက ဖေါက်ပြန်မှားယွင်းမှုများအပေါ် ဒေါသပေါက်ကွဲပြီး ကဗျာထဲမှာ သူ့ရဲ့ ချဉ်းကပ်ပုံ ချဉ်းကပ်နည်းက ထေ့သည့်လှောင်သည့် နည်းနာ။

‘တကယ်တော့ဗျာ အတွင်းစည်းထဲက ကိစ္စဆိုတော့ ကျုပ်အဖို့ အ,အ ဒေါသဖြစ်ပြီး အသံမထွက်ဘဲ ဆဲရတဲ့အလုပ်မျိုးကို ရေးရတာဆိုတော့ ကျုပ်ကဗျာတွေ ရုတ်တရက် နားလည်ရခက်ကုန်တော့တာပေါ့ဗျ’

သူက သည်လို ရှင်းရှင်းလင်းလင်းဖြေချသည့်တိုင် ကျွန်တော်ကတော့ သူ့ကဗျာတွေကို နားလည်အောင် ကြိုးစားနိုင်ခဲ့၏။ သူ၏ “ကုလားထိုင်စိုက်ပျိုးရေး” ကဗျာ။ “ဇိတံမေ၏ နိဒါန်း” ကဗျာ။ “အိပ်မက်ကြီးကို မီးလောင်တဲ့ ည” ကဗျာ။ “လားတစ်ကောင်ဖတ်ဖို့ ဖတ်စာ” ကဗျာများကို ကျွန်တော်ဖတ်သည်။ သူ၏ အဆုံးမသတ်နိုင်ခဲ့သည့် “မိခင်၏စာမျက်နှာနှင့် မြင့်မိုရ်တောင်တမ်းချင်း” ကဗျာထဲက စာသားများကို ကျွန်တော်ဖတ်သည်။ သူသည်ကား တကယ့်ကို ဝိရောဓိနှင်းဆီမှ နှင်းဆီ။ 

၃။

‘ခင်ဗျား နေကော ကောင်းရဲ့လား’

‘လူကတော့ နေကောင်းပါတယ် စိတ်က မကောင်းဘူးဗျ’

သူက ကာဘိုင်သေနတ်ကိုပခုံးပေါ်ထမ်းရင်း သံလွင်မြစ်သောင်စပ်ကိုဆင်းသည်။ ကျွန်တော်က သူနှင့်ယှဉ်ကာ သောင်စပ်ကိုရောက်လာသည်။ သူက မောင်းကွင်းထဲလက်ညှိုးထည့်ကာ သေနတ်ကို တစ်ချက်နှစ်ချက် လှည့်ကြည့်နေ၏။ ဆကြည့်နေ၏။

‘ဟုတ်တယ်ဗျာ ကျုပ် ရှေ့တန်းမှာ စစ်ပူနေပေမယ့် ပြောစရာရှိလို့ ပြန်လာတာ၊ ကျုပ်ရဲဘော်တွေကို စိတ်မချဘူး၊ ရန်သူက ကိုယ်ရောင်ဖျောက်သလို ရောက်လာတတ်တာဗျ’

ကျောင်းသားတပ်မတော်၏ ဌာနချုပ်စခန်းဒေါင်းဂွင်မှာ ရန်သူ့လက်သို့ကျသွားခဲ့ပြီဖြစ်သည်။ ကျောင်းသားတပ်မတော်၏ တပ်ရင်းတပ်ဖွဲ့တချို့ ရန်သူ့တပ်နှင့် သူကျွံကိုယ်ကျွံဖြစ်ကာ ရှုပ်ရှုပ်ထွေးထွေးဖြစ်နေချိန် သူသည် နောက်တန်းသို့ပြန်လာခဲ့၏။ ဗဟိုကော်မတီတစ်ဦးနှင့် အယူအဆမတူသည်ကို ဆွေးနွေးရန် ပြန်လာခြင်းဖြစ်သည်ဟု ဆို၏။

‘ခင်ဗျား ဒီညနေပဲ ပြန်သွားရမှာလား’

‘ဟုတ်တယ် ပြန်ရမယ်၊ ခင်ဗျားကရော ဒီမှာ ဘာလာလုပ်တာလဲ’

ကျွန်တော်က နအဖစစ်သားတစ်ယောက် အရှင်ဖမ်းမိထားသည်ကို သတင်းလာယူကြောင်း ရှင်းပြရသည်။ 

‘မာနယ်ပလောမှာကော ဘယ်လို အခြေအနေရှိသလဲဗျ’

‘အတိအကျတော့ မပြောတတ်ဘူး၊ ဒါပေမဲ့ အခြေအနေတွေကတော့ရှုပ်ထွေးနေတာပဲ၊ ခုပဲ မြစ်ဆုံမှာ ပြဿနာ ဖြစ်လာနေတာပဲဟာ၊ ဒါထက် ခင်ဗျား ဒီမှာတစ်ညလောက် အိပ်သွားလို့မဖြစ်ဘူးလား မနက်ကြမှ ခပ်စောစော ထပြန်ပေါ့’

ကျွန်တော်က သူ့ကို တစ်ညလောက်တော့ အနားယူစေချင်သည်။ သူ့ပုံပန်းမှာ ယဲ့ယဲ့မျှသာရှိသည်။ အိပ်ရေးပျက်ခြင်း၊ အစားဆင်းရဲခြင်း၊ မနားမနေသွားလာလှုပ်ရှားနေရသဖြင့် သူ့အသားအရေမှာ ဖြူဖတ်ဖြူယော်။ သူ့ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်ကစစ်ဝတ်စုံမှာ ချွေးအလိမ်းလိမ်း၊ ချေးအထပ်ထပ်။ သူက သူ့တပ်ရင်းဆီကိုသာ စိတ်ရောက်နေသည်။ စိတ်ပူနေသည်။

‘ကျွန်တော်ပြန်မှဖြစ်မယ် ပြောစရာရှိတာလည်း ပြောပြီးပြီပဲဗျာ၊ တခုတော့ရှိတယ် ကိုငြိမ်းဝေ၊ ကျုပ်တော့ အခုတိုက်နေရတဲ့စစ်ပွဲမှာ ကျသွားရင်ကောင်းမယ်ထင်တယ်ဗျာ၊ တော်ကြာ ကျုပ်တို့ဘဝတွေ ရိုင်းကုန်လိမ့်မယ်’

သူက ပြောပြောဆိုဆို ကျွန်တော့်ကိုနှုတ်ဆက်ပြီး တောစပ်ဆီမျက်နှာမူလိုက်သည်။ ကျွန်တော်က စစ်ထွက်သူ ကဗျာဆရာ၏ နှုတ်ဆက်စကားအပေါ် စိုးရိမ်ထိတ်လန့်သွားရသည်။ စစ်ထွက်သူတစ်ဦးအဖို့ သည်လိုစကားမျိုး မပြောသင့်ဘူးဟု စေတနာနှင့်တားမြစ်ကြည့်ချင်သည်။ သို့သော် သူ့စိတ်ကို ထင့်စေမည်ဟု ယူဆပြီး ဘာတစ်ခွန်းမျှ မဟနိုင်ခဲ့။

ကျွန်တော့်ကို ကြောပေးကာ သူ့ရဲဘော်နှစ်ဦး၏နောက်မှ ကာဘိုင်သေနတ်ထမ်းပြီး လိုက်ပါသွားသည့်သူ့ကို မြင်ကွင်းမှပျောက်ကွယ်သွားသည်အထိ ကျွန်တော် ရပ်ကြည့်နေခဲ့မိသည်။ သည်တစ်ကြိမ် သူ့ကိုတွေ့ဆုံခြင်းမှာ ကျွန်တော့်အဖို့ နောက်ဆုံးအကြိမ်ဖြစ်သည်ကိုမူ ကျွန်တော်မသိနိုင်ခဲ့။ တစ်ခုတော့ရှိသည်။ သူနှင့်ကျွန်တော် ပထမဆုံးအကြိမ်တွေ့ဆုံစဉ်က သူ့လက်ထဲကသေနတ်မှာ ပစ္စတိုတစ်လက်ဖြစ်ပြီး ယခုတစ်ကြိမ် နောက်ဆုံးတွေ့ဆုံသည့်အခါတွင်မူ သူ့လက်ထဲ၌ ကာဘိုင်သေနတ် ရှိနေခဲ့၏။

နေဝင်ရီတရောအချိန်၊ တောင်ခြေတောအုပ်အတွင်း ဝင်ရောက်ပျောက်ကွယ်သွားနေသည့် ကဗျာဆရာတိုက်မောင်းကို ကျွန်တော်ငေးနေမိသည်။ သူသည် သေနတ်နှင့်ကလောင်ကို ဘယ်တော့မှ လက်ကမချခဲ့သူ ဖြစ်ချေ၏။

၄။

၁၉၉၅ ခု၊ ဧပြီလ ၂၆ ရက်နေ့တွင် ကဗျာဆရာ တိုက်မောင်း မမျှော်လင့်ဘဲ ကျဆုံးသွားခဲ့သည်။ သူ့သတင်းကို ကဗျာဆရာမ မိဆူးပွင့်ဆီက တဆင့်ကြားရခြင်းဖြစ်သည်။ အစပထမတော့ မယုံကြည်နိုင်အောင်ဖြစ်ရသည်။ နောက်တော့မှ အရှိကိုအရှိအတိုင်း ကျွန်တော့်မှာ လက်ခံဖို့ ကြိုးစားယူရတော့၏။

သူမရှိတော့ပြီကောဟူသောအသိကို ကျွန်တော့်မှာ မကြာခဏပုတ်ချနေမိသည်။ သူက သူ့အလောင်းကို မြန်မာပြည်ထဲကမြေပေါ် မြှုပ်နှံဖို့မှာခဲ့သည်ဟုသိရတော့ ကျွန်တော့်မှာ နှလုံးသားများ တဆတ်ဆတ် တုန်ရင်…။ 

ထိုစဉ်က ကျွန်တော်သည် ဥရောပမဲဇာသို့ ထွက်ခွာရန်စီစဉ်နေသည့်အချိန်။ သူ့အတွက် ပိုပြီး ကြေကွဲရတော့သည်။ ကျွန်တော်ချစ်သော ကဗျာဆရာတစ်ယောက် ကျဆုံးသွားသည့် တချိန်တည်းမှာ ကျွန်တော်က ဥရောပသို့ တော်လှန်ရေးတာဝန်ဖြင့်ပင် ထွက်ခွာရန်ပြင်ဆင်နေသည်မှာ မသင့်လျော်။ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်မလုံ။ လိပ်ပြာမသန့်။ ထို့ကြောင့် ကျွန်တော့်ကိုခွင့်လွှတ်ဖို့၊ ကျွန်တော့်ကိုနားလည်ပေးဖို့ သူ့ဝိညာဉ်ကို အကြိမ်ကြိမ် တောင်းပန်နေခဲ့မိ၏။ 

၁၉၉၅ ခု နှစ်ဦးပိုင်း တောစပ်တနေရာတွင် သူ ပြောသွားခဲ့သည့် စကား။

‘ကျုပ်တော့ အခုတိုက်နေရတဲ့စစ်ပွဲမှာ ကျသွားရင် ကောင်းမယ်ထင်တယ်ဗျာ၊ တော်ကြာ ကျုပ်တို့ဘဝတွေ ရိုင်းကုန်လိမ့်မယ်’ ဟု တိုက်မောင်း ပြောခဲ့၏။

အခုတော့ ကဗျာဆရာတိုက်မောင်း တကယ်ပင်ကျဆုံးသွားခဲ့သည်။ သူ့ဘဝသည်မရိုင်း။ လှပတောက်ပြောင်လွန်းပေစွ။ ဘဝကို အနိုင်နှင့် ပိုင်းသွားခဲ့သူ။ 

သေနတ်ကိုင်ထားသည့် သူ့ကို ကျွန်တော်နားလည်သည်။ ကလောင်ကိုင်ထားသည့် သူ့ကို ကျွန်တော် လေးစားသည်။ သူလို နှလုံးသားရှိသူကို ကျွန်တော်ချစ်သည်။ ‘နေ့သစ်တစ်ခု မွေးဖွားဖို့ နေလုံးတူးဆွခဲ့သူများ’ ကို ကျွန်တော် နားမလည်လို့မဖြစ်။ မချစ်၍မဖြစ်။ နားလည်ရမည်။ ချစ်ရမည်။ သို့နှင့် တိုက်မောင်းအတွက် ကဗျာတစ်ပုဒ် ကျွန်တော်ရေးခဲ့၏။ ထိုကဗျာထဲက ကဗျာစာသားတချို့…။

ခင်ဗျားအဖို့

ကျွန်တော်တို့ခေတ်ရဲ့ မာယာဘုံမှာ

ကဗျာဆရာတစ်ယောက်အဖြစ် 

ထုံးတို့လို့ ထားရစ်ခဲ့သူ

ဧကရာဇ်ကို စစ်ကြေညာကြ

သူပုန်ဘဝရဲ့ ဂုဏ်ဟူသမျှ

ကုန်လုံကြွယ်၀ ပြခဲ့သူ

ဖြူစင်ခြင်း တောင်ကုန်းမှာ

ရောင်ထုံးဖြေချ မြေကျခဲ့သူ…။

အို မြတ်သော ဝိညာဉ်

သို့မဟုတ်

ရဲဘော် တိုက်မောင်း ရေ

မိုးတွေညို့ရင် မျက်ရည်စို့တယ်တဲ့

ခင်ဗျားရဲ့ မခင်သီ

ကျွန်တော့်ရဲ့ မဒေဝီလေ

ကွဲကြေလို့ မဆုံး…။    ။

ငြိမ်းဝေ(ကဗျာ့အိုးဝေ)

မှတ်ချက်။    ။ “နေ့သစ်တစ်ခုမွေးဖွားဖို့၊ နေလုံးတူးဆွခဲ့သူများ…”စာသားမှာ ချစ်သောကဗျာဆရာ ယောဟန်အောင်၏ ကဗျာတစ်ပုဒ်မှ စာသားဖြစ်ပါသည်။

အဆိပ်ပင်ကနေ စားကောင်းတဲ့အသီးမျိုးမသီးနိုင်ဘူး၊ အဆိပ်သီးသာလျှင် သီးတယ်ဆိုတာကို ဒီကနေ့ နိုင်ငံနဲ့ ပြည်သူရဲ့ဘုံရန်သူ စစ်အခွင့်ထူးခံအသိုင်းအဝိုင်းရဲ့ သားစဉ်မြေးဆက် မိစ္ဆာမျိုးဆက်တွေရဲ့ လုပ်ရပ်က သက်သေထူ‌နေပါတယ်။

ပြီးခဲ့တဲ့ ဩဂုတ်လ ၂၅ ရက်နေ့မှ ၂၆ ရက်နေ့အထိ တီမောနိုင်ငံမှာ ကျင်းပခဲ့တဲ့ "The Dili Dialogue Forum under the title of Media Challenges မီဒီယာဖိုရမ်မှာ ဝန်ကြီးဟောင်း၊ ရေတပ်ဗိုလ်ချုပ်ဟောင်း စိုးသိန်းရဲ့သားဖြစ်သူ အေးချမ်းက စစ်အစိုးရကိုဆန့်ကျင်‌နေကြတဲ့ တော်လှန်‌ရေးအင်အားစု မြန်မာပုဂ္ဂလိကမီဒီယာတွေမှာ သန်းနှင့်ချီတဲ့ Followers ပြည်သူ‌တွေရှိနေပြီး လူအများစုဟာ ပညာမတတ်တာမို့ သတင်းတုသတင်းအမှားတွေကို ယုံကြည်နေကြကြောင်း ထုတ်ဖော်ပြောဆိုခဲ့ပါတယ်။ သူဟာ အကြမ်းဖက်စစ်တပ်က ဖွဲ့စည်းထားတဲ့ FACT CHECK ဝါဒဖြန့် အတုအယောင်အဖွဲ့ရဲ့ အချက်အလက်အမှားတွေအပေါ်မှာ အခြေခံပြီးပြောခဲ့တာဖြစ်ပါတယ်။

အေးချမ်းဟာ ပြည်သူကိုလှည့်စားပြီး အကွက်ချစီစဥ်ခဲ့တဲ့ ၂၀၁၀ ရွေးကောက်ပွဲအလိမ်နဲ့ အစိုးရတက်လုပ်ခဲ့တဲ့ စစ်ဘောင်းဘီချွတ်အစိုးရရဲ့ ဝန်ကြီးဟောင်း၊ ရေတပ်ဗိုလ်ချုပ်ဟောင်း စိုးသိန်းရဲ့သားဖြစ်ပြီး စီးပွားရေးလုပ်ငန်းများအဖြစ် rgo47 ရဲ့ဥက္ကဋ္ဌ၊ UOB Bank ဒါရိုက်တာနဲ့ E-Commerce Association of Myanmar (ECAM) ရဲ့ ဥက္ကဋ္ဌ အဖြစ် လုပ်ဆောင်နေသူလည်းဖြစ်သလို အေးချမ်းဟာ မင်းအောင်လှိုင် စိတ်ကြိုက်ဖွဲ့စည်းခဲ့တဲ့ သတင်းမီဒီယာကောင်စီမှာ အဖွဲ့ဝင်အဖြစ် ပါဝင်နေပါတယ်။

သူ့အဖေ ရေတပ်ဗိုလ်ချုပ်ဟောင်း စိုးသိန်းဆိုတာ အများသိပြီးကြတဲ့အတိုင်း နိုင်ငံနဲ့ပြည်သူအပေါ် စိတ်ကောင်းစေတနာ နည်းနည်းမှမရှိဘဲ တိုင်းပြည်ဘဏ္ဍာတွေကို ခိုးဝှက်ပြီး ချမ်းသာ‌လာတာကို မရှက်တတ်တဲ့ အကျင့်ပျက် စစ်သူခိုးဓားပြအကြီးစားပဲဖြစ်ပါတယ်။ ဘမျိုးဘိုးတူ ဒီသူခိုးဓားပြသားဟာ ဆင်းရဲသားအများပြည်သူလူထုအပေါ်‌ စိတ်ယုတ်မာအမြဲထားတဲ့ ဒီပုပ်ထဲကဒီပဲ၊ အဆိပ်ပင်ကသီးတဲ့အဆိပ်သီးမို့သာ အကြမ်းဖက် လူသတ်စစ်ကောင်စီအတွက် ကမ္ဘာပုံအလယ်မှာ အရှက်အကြောက်မဲ့စွာ လိမ်ညာမုသားဆိုရဲတာ ဖြစ်တာတယ်။ 

မြန်မာနိုင်ငံရဲ့မူလလက်‌ဟောင်းစစ်အာဏာရှင်နေဝင်းရဲ့မြေး အေးနေဝင်းဆိုတာလည်း ယုတ်ညံ့တဲ့ အဖိုးသွေး‌တွေ သူ့ခန္ဓာအတ္တဘောထဲမှာ အပြည့်စီးဆင်းနေတာကို သူ့အပြောအဆို၊ သူ့အတွေးအခေါ်၊ သူ့လုပ်ရပ်တွေအရ ပြည်သူတိုင်းမြင်ခဲ့ကြရပြီးဖြစ်ပါတယ်။

၂၀၁၆ ခုနှစ်မှာ အေးနေဝင်းဟာ မဘသ၊ အမျိုးသားရေးသမားတွေ ရွှေဘဲစားသောက်ဆိုင်မှာ တွေ့ဆုံခဲ့ကြတဲ့နောက်ပိုင်းမှာ ပြည်သူ့ပါတီ NLD ကို တိုက်ခိုက်ရေးအရှိန်မြှင့်လာခဲ့တာဖြစ်ပါတယ်။ သူ့အဖိုးနေဝင်း ခိုးဆိုးလုယက်ဓားပြတိုက်ထားတဲ့ ပြည်သူ့ဘဏ္ဍာတွေကို ကိုယ်တိုင်စံစားရုံမက ပြည်သူလူထုရဲ့ ဒီမိုကရေစီပန်းတိုင်ကို ဖြိုဖျက်ဖို့ရာမှာ သုံးစွဲခဲ့တဲ့ ဆန်ကုန်မြေလေး ပြည့်ရန်သူတစ်ဦး ဖြစ်ပါတယ်။

နိုင်ငံနဲ့ပြည်သူကို ဘက်ပေါင်းစုံကနေ ယုတ်မာကောက်ကျစ်စွာ ဖျက်ဆီးခဲ့ကြတဲ့ စစ်အာဏာရှင်အသိုက်အဝန်း အဆက်ဆက်နဲ့ သူတို့ရဲ့မျိုးဆက်ယုတ်‌တွေကို ပြန်ကြည့်လိုက်ရင် ပထမလူသတ်စစ်အာဏာရှင်နေဝင်းသမီး စန္ဒာဝင်း၊ မြေးယုတ်အေးနေဝင်း၊ ဒုတိယမြောက် လူသတ်စစ်အာဏာရှင်သန်းရွှေရဲ့သမီးတွေနဲ့ မြေးဖိုးလပြည့်၊ လက်ရှိ လူသတ်စစ်အာဏာရှင်မင်းအောင်လှိုင်သား အောင်ပြည့်စုံ၊ မူလပထမအာဏာရှင်နေဝင်း လက်ထက် ကာချုပ်ထင်ကျော်ရဲ့သား လက်ရှိ လေတပ်ဦးစီးချုပ်မောင်မောင်ကျော်၊ ပျော့ပျော့လေးနဲ့နံတဲ့ ကြောင်ချီး သိန်းစိန်ရဲ့‌ဘောင်းဘီချွတ်စစ်အစိုးရလက်ထက်ဝန်ကြီး‌တွေအနက် အခိုးဆုံး အချမ်းသာဆုံးဟု သတ်မှတ်ခံရသူများတွင် စက်မှု (၁) ဝန်ကြီးဟောင်း ဦးအောင်သောင်းရဲ့သား ရေတပ်ဦးစီးချုပ် မိုးအောင်၊ သူခိုးစီးပွားရေး လုပ်ငန်းရှင်ဦးနေအောင်၊ အာဏာရှိစဉ်မှာ လွတ်လပ်စွာယှဉ်ပြိုင်မှုမပြုရဘဲ အခွင့်ထူးခံခွင့်နဲ့ ချမ်းသာသွားတဲ့ရွှေမန်းသား အောင်သက်မန်းတို့နဲ့ တခြားသော စစ်ဗိုလ်ယုတ်အသိုင်းအဝိုင်းက သားစဉ်မြေးဆက်ဟာ ပုံသဏ္ဍာန်အမျိုးမျိုးနဲ့ နိုင်ငံနဲ့ ပြည်သူ့ဘဏ္ဍာတွေကိုခိုးဆိုးလုယက်ပြီး မသန့်ရှင်းစွာချမ်းသာကြွယ်ဝယုံသာမက အခုချိန်အထိလည်း မိယုတ်ဖယုတ် အဖိုးယုတ်တွေဆီက သွေးဆိုးသွေးပုပ်တွေကူးစက်ပြီး ပြည်သူလူထုအပေါ် စိတ်ယုတ်မာနဲ့ ဒုက္ခပေးနေကြတုန်း ဖြစ်ပါတယ်။

စစ်အကြမ်းဖက်ခေါင်းဆောင် မင်းအောင်လှိုင်ဟာဆိုရင် လက်နက်နဲ့ သတ်ဖြတ်ပြီး တိုင်းပြည်ကို ဇွတ်အုပ်ချုပ်ခဲ့တာ ၁ နှစ်ခွဲကျော်အပြီး အခုချိန်ထိ မအုပ်ချုပ်နိုင်သေးဘဲ ပြီးခဲ့တဲ့ သြဂုတ်လ ၁ ရက် စစ်အုပ်ချုပ်ရေး သက်တမ်းမတိုးခင် ပြည်သူ‌တွေကို စိတ်ကြိုက်သတ်ဖြတ်ပြီး စာဖတ်အနားယူ‌နေတယ်ဆိုတဲ့ သူ့ဆရာအာဏာရှင်ဟောင်းသန်းရွှေနဲ့ တကြိမ်မက တွေ့ဆုံ အကြံတောင်းခဲ့ကြောင်း၊ အဲ့ဒီ စစ်ဓားပြခေါင်းကိုင်အစည်းအဝေးမှာ ပြည်သူပိုင် နိုင်ငံပိုင်မြေယာတွေမတရားသိမ်းပြီး လယ်စိုက်ရင်းအနားယူနေတယ်ဆိုတဲ့ ကြောင်ချီးသိန်းစိန်လည်း ပါဝင်တယ်လို့သိရပါတယ်။

ဘာကြောင့် စစ်ဘောင်းဘီချွတ်ပြီး သမ္မတလုပ်တဲ့သိန်းစိန်ကို ကြောင်ချီးလို့ ခေါ်ကြရတာလည်းဆိုတော့ တခြားစစ်ဗိုလ်ယုတ်တွေဖြစ်တဲ့ အောင်‌သောင်း၊ မျိုးညွှန့်၊ ထွန်းကြည်၊ ကျော်ဘ၊ မြင့်အောင်၊ သိန်းအောင်၊ ရဲမြင့်၊ အုန်းမြင့်၊ သန်းဌေး၊ မင်းကင်းမောင်မြင့်၊ ဘူးလက်လှဆွေ၊ ခင်ရီ စတဲ့စစ်ဘီလူးဓားပြတွေက ရုပ်ကြမ်းစိတ်ကြမ်းအပြောကြမ်းတဲ့ လူမိုက်ဗာလတွေဖြစ်ကြတော့ သူတို့ယုတ်မာတာကို ပြည်သူလူထုက ချက်ခြင်းသိနိုင်တယ်။ ခလေးမျက်နှာနဲ့ သိန်းစိန်တော့ ပြည်သူကို မိဘပြည်သူများခင်ဗျားလို့ အပျော့ဆွဲဆွဲပြီး နောက်ကျောကနေ ဓားနဲ့အသားကုန် အဆုံးထိထိုးခဲ့သူဖြစ်လို့ပါပဲ။

မသိနားမလည်တဲ့ပြည်သူတွေကို သူကဘဲ ဒီမိုကရေစီမျိုးစေ့ အပင်ပေါက်စေသူလိုလို လမ်းဖွင့်‌ပေးခဲ့သူလိုလိုနဲ့ တကယ်တမ်းက စစ်အာဏာရှင်အခွင့်ထူးခံစနစ် သန္ဓေကျားကို ဒီမိုကရေစီမျ က်နှာဖုံးစွပ်ထားတဲ့ ၂၀၀၈ နာဂစ်စစ်ကျွန်ဥပဒေကိုအ သက်သွင်းခဲ့သူဖြစ်ပါတယ်။ ကြောင်ချီးသိန်းစိန် အသက်သွင်းသွားတဲ့ စစ်အာဏာရှင်သန္ဓေကျားဟာအခုဆို အာဏာရူးမင်းအောင်လှိုင်က ၂၀၀၈ စစ်ကျွန်ဖွဲ့စည်းပုံအောက်ကနေဆွဲထုတ်ပြီး ပြည်သူလူထုကိုသွေးချောင်းစီးသတ်ဖြတ်လို့ နိုင်ငံကို မီးတိုက်ဖျက်ဆီးနေပြီမဟုတ်လား။

ဒီဆောင်းပါးကိုနိဂုံးချုပ်ရရင် မြန်မာနိုင်ငံနဲ့ပြည်သူတွေအပေါ် နှစ်ပေါင်း ၆၀ ကျော်ရက်စက်ယုတ်မာစွာ ဗိုလ်ကျအနိုင်ကျင့်လာခဲ့တဲ့ စစ်မိစ္ဆာအခွင့်ထူးခံ ဓားပြဂိုဏ်းသားတွေနဲ့ သူတို့ရဲ့ သားသမီးမြေးမြစ်တွေဆိုတာ ဘမျိုးဘိုးတူ  မကောင်းဆိုးဝါးစစ်ပုပ်ထဲက စစ်ပဲများသာ ဖြစ်ကြပါတယ်။

အဲ့ဒီ သွေးဆိုးပြည်ပုပ် စစ်အုပ်ကြီးတအုပ်လုံးဟာ ၂၀၁၂ ခုနှစ် ကြားဖြတ်ရွေးကောက်ပွဲမှာ လူထုခေါင်းဆောင်ဒေါ်အောင်ဆန်းစုကြည် ဦးဆောင်တဲ့  NLD ပြည်သူ့ပါတီ မဲအများစုနဲ့အနိုင်ရပြီး လွှတ်တော်ထဲဝင်ရောက်လာကတည်းက ပြည်သူလူထုရဲ့ ဒီမိုကရေစီပန်းတိုင်ကို ချေဖျက်ဖို့ အုပ်စုခွဲတာဝန်ယူပြီး ယုတ်မာပက်စက်စွာ ကြံစည်ပြင်ဆင်ခဲ့ကြပါတယ်။

တချို့စစ်တပ်အသိုင်းအဝိုင်းက ကြံ့ခိုင်ဖွံ့ဖြိုးရေးပါတီထောင်ပြီး နိုင်ငံရေးလိုင်းမှာ လုပ်ကြံကြသလို တချို့ စစ်ဗိုလ်ယုတ်တွေနဲ့သူတို့သားသမီးတွေက တိုင်းပြည်ဘဏ္ဍာအညွှန့်ခူးစားပြီး စီးပွားရေးလိုင်းမှာ ဖျာခင်းကြပါတယ်။ တချို့စစ်ဗိုလ်ယုတ်တွေက မီဒီယာလိုင်းမှာ ပြည်သူကိုဂျင်းထည့် အဆိပ်ခတ်ကြသလို၊ ခင်ရီတို့လို စစ်ဗိုလ်ယုတ်တွေက မဘသ အမျိုးသားရေးလိုင်းနဲ့ တပ်ထောက်ခံပွဲတွေလုပ်၊ NLD ဆန့်ကျင်ရေးဆန္ဒပြပွဲတွေကို ခိုးရာပါပိုက်ဆံတွေသုံးပြီး ယုတ်မာခဲ့ကြတာဖြစ်ပါတယ်။

ဒါကြောင့် စစ်ဗိုလ်ယုတ်ကြီးတွေသာမက သူတို့နဲ့သန္ဓေတူသားစဥ်မျိုးဆက် နိုင်ငံတော်ရဲ့ပြည့်ရန်သူ မကောင်းဆိုးဝါးစစ်ပုပ်ထဲက စစ်ပဲတွေကို ဒီနွေဦးတော်လှန်ရေးအဆုံးသတ်တိုက်ပွဲမှာ အမြစ်ဖြတ်‌ရှင်းလင်းကြရမှာ မြန်မာနိုင်ငံသားတိုင်းရဲ့ သမိုင်းပေးတာဝန်ကြီးဖြစ်ပါကြောင်း ရေးသား နှိုးဆော်လိုက်ပါတယ်။

မင်းကောင်းချစ်

 “သယံဇာတ” 

နတ်တွေရင်ထဲက သယံဇာတ ဆိုတာ 

မျှတလေသမျှ လိုတရတဲ့ခေတ်နဲ့

မျိုးဆက်သစ်တွေ

ကျန်ရစ်ဖို့ ချန်ရစ်ခဲ့ကြပေဦးမယ်။ 

အာဏာရှင် သယံဇာတက မျက်တောင်တဆုံး။

နတ်သယံဇာတက မျက်စိတဆုံး

မျက်ဝန်းပေါင်းတွေက သိန်းသန်းများစွာ... 

ဆိုတဲ့ ကဗျာလေးကို လွတ်မြောက်နယ်မြေ အခြေအနေတခုမှာ ကလေးတွေအတွက် NUG School ဆိုတဲ့ နတ်ကျောင်း စာသင်ကျောင်းလေးဖွင့်တုန်းက အမှတ်တရ ကဗျာလေးရေးခဲ့သူ။  သူ့အမည်က မောင်ပြုံး။ ဒီအမည်ရ သူ့အမည်အရင်းမဟုတ်။ ၂၀၂၁ စစ်ဏာသိမ်းတော့ သူ့ရဲ့မြို့လေးမှာ ဆန္ဒပြရင် လက်နက်စွဲကိုင်ပြီး ပြန်ချမှဖြစ်မယ်ဆိုတဲ့ ဆုံးဖြတ်ချက်နဲ့ မတ်လမှာ တိုင်းရင်းသား လက်နက်ကိုင်နယ်မြေကို တိုက်ခိုက်ရေးသင်တန်း လာတက်ခဲ့တယ်။ သူအပါအဝင် သူ့မြို့က အပေါင်းအသင်း ရောင်းရင်းများရောပေါ့။ သင်တန်းအပတ်စဥ်က NUG ကာကွယ်ရေးဝန်ကြီးဌာနရဲ့ PDF အပတ်စဥ် ၄ အဖြစ် သစ္စာခံ တပ်သားရဲဘော် ဖြစ်ခဲ့တယ်။ သင်တန်းမှာ သူ့ကို ကချင်ကြီးအဖြစ် သိကြတယ်။ သူက ကချင်ပြည်ဘက်ကနေ မိသားစု ဝန်ထမ်းအလျောက် နောက်ဆုံးရောက်ခဲ့တဲ့ တာဝန်ထမ်းဆောင်တဲ့မြို့ ဖြစ်နေလို့ပါ။ ဒါပေမဲ့ သင်တန်းသားတွေ ဆရာတွေက မည်သည့်အကြောင်းအရာ order ဖြစ်နေပါစေ အမြဲတမ်း ပြုံးပြုံးလေးနဲ့ နေတတ်လို့ မောင်ပြုံးဆိုပြီး အမည်တွင်လေရဲ့။ မောင်ပြုံးက အနုပညာ အတော်ဝါသနာပါတယ်။ ကဗျာတွေရေးတယ်။ သီချင်းရေးတယ်။ ဝတ္ထုတိုတွေလည်း ရေးတယ်။ ဒီကာလဆိုတော့ တော်လှန်ရေး အကြောင်းအရာတွေပေါ့။

“ကိုပြုံးကလေ သင်တန်းကာလ မပြည့်မစုံတဲ့ကြားက ဂီတာတီးရင်တောင် ရှိတဲ့ကြိုးနဲ့ လှအောင်တီးတယ်။ ဟင်းချက်တဲ့အခါရော မုန့်တွေ လုပ်ကျွေးတဲ့အခါပါ စိတ်ရှည်ရှည်နဲ့ လုပ်ကျွေးတယ်။ သူက အလုပ်တခုခုကို အာရုံစူးစိုက်ပြီး လုပ်တတ်တယ်”လို့ သင်တန်း တပတ်စဥ်တည်း တက်ခဲ့တဲ့ ဆေးတက္ကသိုလ် နောက်ဆုံးနှစ်ကျောင်းသူ နာနာက ပြောပါတယ်။

မောင်ပြုံးတို့ သင်တန်းဆင်းတော့ လက်နက်ဆိုတာထက် ယူနီဖောင်း မပြည့်မစုံနဲ့ သင်တန်းဆင်းခဲ့ရပေမဲ့ ရရာလက်နက်နဲ့ စစ်ဆင်ရေးတွေလုပ်ခဲ့လို့ အဲဒီသင်တန်းဆင်း PDF တွေကို ရိုးမကျားအဖြစ် ပဲခူးတိုင်း ပြည်သူတွေ အသိအမှတ်ပြုလာခဲ့ပါတယ်။

“ငါ့ညီရေ၊ မင်းက အလုပ်တိုင်းကို အနုပညာလို ခံစားလုပ်တတ်တယ်။ အဲလို အနုစိတ်လုပ်တော့ ဟင်းချက်တာတောင် မင်း ပင်ပန်းတာပေါ့ကွာ။ အို.. ဆရာကျောင်းကလည်း ဘယ်အလုပ်မဆို ဒီလိုလေးဗျ ဆိုပြီး အသေးစိတ် လုပ်နေတတ်သူ။ လုပ်နေရင်းလည်း အို... ကောင်းပါ့ဗျာလို့ ပြုံးပြုံးလေး ပြောနေတတ်တဲ့ မောင်ပြုံး မင်းတာဝန်ကျေခဲ့ပါတယ်” လို့ သင်တန်းတက်တည်းက တဆောင်တည်း တိုက်ပွဲမကျခင်အထိ အတူနေခဲ့တဲ့ CDM ပညာရေးဝန်ထမ်း ဆရာကျောင်းက မျက်ရည်စတွေနဲ့ ပြောနေလေရဲ့။

အဲဒီနေ့က မိုးတွေ တအားရွာတယ်။ သင်တန်းဆင်းပွဲ ကျွေးတာက အချဥ်ဟင်းနဲ့ ငါးပိထောင်း။ နာမည်ကျော် ဟားငါးကောင်အဖွဲ့လည်း မောင်ပြုံးတို့ သင်တန်းဆင်းပွဲမှာ အတူတက်ရောက်ခဲ့တယ်။ မောင်ပြုံးက အဲဒီနေ့မှာ နှုတ်ပြော ဝတ္ထုလေးတပုဒ် တော်တော်နဲ့မပြီး။ စိတ်ဝင်စားလို့ နားထောင်ရင်း ဇာတ်လမ်းက တော်လှန်ရေးပြီးမှ ဆုံးမှာဆိုပြီး ခပ်နောက်နောက် ပြောထွက်သွားလို့ ကျန်တဲ့သူတွေ ပါးစပ်အဟောင်းသား ကျန်ခဲ့ရဖူးတယ်လို့ မောင်ပြုံးရဲ့သူငယ်ချင်း ရဲဘော်တယောက်က ပြောလာပါတယ်။

“သင်တန်းရက်ရှည်တလျှောက် သူက ဘာခိုင်းခိုင်း ပြုံးလျက်ပဲ။ လေ့ကျင့်ရေး စစ်ကြောရေး လုပ်တာတောင် အပြုံးက မပျက်ချင်ဘူး။ ပထမတိုက်ပွဲတွေတုန်းကလည်း သူက ပေးတဲ့တာဝန်တခု အာရုံစူးစိုက် တအားကောင်းတယ်။ သူ တိုက်ပွဲမှာ ပေးတဲ့တာဝန်အတိုင်း နေခဲ့လို့ ရှေ့တန်းမှာ တယောက်တည်းကျန်ခဲ့သူ မောင်ပြုံးကို သွားပြန်ခေါ်ရသေးတယ်” လို့ သူ့ရဲ့ လက်ဦးဆရာက အလွမ်းမပြေ တိတ်ဆိတ်စွာ ဟိုးအရှေ့က တောင်တန်းကြီးကိုကြည့်ရင်း ပြောနေတယ်။

မောင်ပြုံးတို့က ၂၀၂၁ မတ်လထဲက တိုင်းရင်းသားလက်နက်ကိုင်အဖွဲ့တွေဆီ ရောက်လာခဲ့တာ ယနေ့ဆို တနှစ်ကျော်နေပါပြီ။ သူတို့အဖွဲ့က NUG တောင်ပိုင်းတိုင်း တပ်ရင်း ၃၇၀၂ ရဲ့ သစ္စာခံ တပ်ဖွဲ့တွေ ဖြစ်သလို ကြံ့ကြံ့ခံရင်း ဒီနယ်မြေတွေမှာ တိုင်းရင်းသား လက်နက်ကိုင် တပ်ရင်းတွေနဲ့အတူ တိုက်ပွဲတွေဝင်ရင်း ပဲခူးရိုးမအခြေပြု ပြောက်ကျားနည်းတွေနဲ့ တိုက်ပွဲဖော်ဆောင်ကြကာ တော်လှန်ရေးကာလ အိမ်ပြန်လွမ်းနေကြပေမဲ့ သူ အိမ်ပြန်မရောက်ဘဲ တော်လှန်ရေးလမ်းခုလတ်မှာ တိုင်းပြည်အတွက် အသက်ပေးခဲ့တယ်။

“မောင်ပြုံးရေ မင်းကို ပစ်လိုက်တဲ့ကျည်ဆန်က မင်းမိသားစု ရင်ကွဲပက်လက်ကို သွားမှန်ခဲ့တာ။ အဲဒီ သူတို့မျက်ဝန်းက မျက်ရည်စတွေက ငါတို့နှလုံးသားကို ဆွဲညှစ်လိုက်လို့ စီးကျလာတာ ဒီအမှန်တရား သိပ်ခါးတယ် ညီလေးရယ်..” လို့ NUG School ရဲ့ ကျောင်းအုပ်ကြီးလုပ်ခဲ့သူ ဆရာအောင်ရဲ့ ညည်းသံကဗျာက ခပ်သဲ့သဲ့သာရှိတော့တယ်။

“အာဏာရှင်စနစ် အမြစ်ပြတ်မှရမယ်။ ဒီစနစ်ချုပ်ငြိမ်းဖို့ ဘယ်လိုပင် ကြမ်းတမ်းပါစေ၊ ကြိုးစားပြီး တတ်စွမ်းသလောက် ဆောင်ရွက်မယ်လို့ ပြောခဲ့တဲ့ ညီလေး။ ညီ ကိုယ်တိုင် အာဏာရှင်စနစ်ဆိုးကို တိုက်ထုတ်ရမယ်လို့ ရေးဖွဲ့သီဆိုခဲ့တဲ့ သီချင်းလေး နားထဲစွဲတုန်း။ အခုတော့ ညီလေးရေ မကြာခင်ကာလတွေမှာ တို့တွေ နိုင်တော့မှာကွ။ အိမ်ကို အတူတူပြန်မယ်။ ပြီးရင် တယောက်အိမ် တယောက် လျှောက်လည်မယ်ပြောတဲ့ မောင်ပြုံးရေ။ နှုတ်မဆက်ဘဲ ရုတ်တရက် ခွဲခွာသွားတာ စောလွန်းတယ်ကွာ” လို့ တနယ်သားချင်းအတူ သင်တန်းလာတက်တဲ့ အစ်ကိုတဦးက တက်တခေါက်ခေါက် ပြောနေတယ်။

သတင်းတွေကြားကြားချင်း သူ့အမေက မယုံလို့ ပုံပို့ပေးပါဦးလို့ သူ့ဆွေမျိုးတွေကတဆင့် တောင်းဆိုကြပေမဲ့ ရိုးမကျားတပ်ဖွဲ့က ပုံ ယနေ့အထိ မရရှိခဲ့သေးပါလို့ သိရပါတယ်။

“နွေဦးတော်လှန်ရေးမှာ အညတြ သူရဲကောင်းတွေ ကျဆုံးခဲ့ကြတယ်။ ရရာသေနတ်စွဲကိုင်ပြီး စစ်အာဏာရှင်ကို တော်လှန်ခဲ့ကြတယ်။ မောင်ပြုံး အရင်ကလည်း ရိုးမကျားတပ်ဖွဲ့မှာ မိုင်းလုပ်ရင်း error တွေရယ် ထိတွေ့တိုက်ပွဲတွေရယ် ကြားကနေ အသက်ပေးလှူခဲ့သူ ၇ ဦးအထိ ရှိပါပြီ။ သူရဲကောင်းတွေအဖြစ် အသိအမှတ်ပြုသလို မိသားစုနဲ့ထပ်တူ ဝမ်းနည်းရပါတယ်” လို့ ရိုးမကျားတပ်ဖွဲ့က တာဝန်ရှိသူတဦးက ပြောပါတယ်။

မောင်ပြုံးလို သူရဲကောင်းတွေ စစ်အာဏာရှင်ကို တော်လှန်ရင်း တိုင်းပြည်အတွက် အသက်ပေးလှူသူတွေ ဘယ်လောက်ရှိပြီလဲ။ မောင်ပြုံးလို မှတ်တမ်းမတင်ဖြစ်တဲ့ သူရဲကောင်းအချို့လည်း ရှိချင် ရှိနေမှာပေါ့။

ဒါပေမဲ့ ၁၉၆၂ အာဏာသိမ်းမှုကနေ ၂၀၂၁ အာဏာသိမ်းမှုကို ခေတ်အဆက်ဆက် တော်လှန်ကြရင်း ဒီ နွေဦးတော်လှန်ရေးက အာဏာရှင် အမြစ်ဖြုတ်မယ့်ပွဲလို့ စာရေးသူ တထစ်ချ ယုံကြည်လျက်ပါ။ မောင်ပြုံးရေ အာဏာရှင်ကို အမြစ်ဖြုတ် အရေးတော်ပုံ အောင်ရမည်။ အောင်ကို အောင်ရမည်။

ရွှေနွယ်မောင်