“နာမည္ေလးက မစီမာ စားၾကည့္မွ အရသာ ရွိတယ္ အာခံတြင္း ရွင္းတယ္ ဆီးမဆလာ၊ ဆီးမလိုင္၊ ဆီးငံျပား၊ မရမ္းခ်ိဳ ၊ သရက္ခ်ိဳ ၊ ဆီးေပါင္း ႀကံဳတုန္း ၀ယ္ထား၊ ေရာက္တုန္း ၀ယ္ထား၊ ရတုန္း ၀ယ္ထား” ဒီအသံဟာ မႏၱေလးၿမိဳ႕ ေစ်းတေနရာမွာ အသက္ ၇၀ အရြယ္ ဦးစံေဖ အထမ္းေလးနဲ႔ မစီမာအခ်ဥ္ေပါင္း လွည့္လည္ေရာင္းေနတဲ့ အသံပါ။ ဦးစံေဖရဲ႕အသံ အဆံုးမွာေတာ့ လူတခ်ိဳ႕က တိုးေ၀ွ႔ၿပီး အခ်ဥ္ေပါင္း ၀ယ္ေနၾကတာ ဦးစံေဖတေယာက္ လက္မလည္။ ဦးစံေဖက မႏၱေလးၿမိဳ႕မွာ နွစ္ေပါင္း ၄၀ ေက်ာ္တိုင္ လက္ရွိအခ်ိန္ထိ ေအာင္ျမင္မႈ ရရွိေနတဲ့ မစီမာ အခ်ဥ္ေပါင္းရဲ႕ တဦးတည္းေသာ အေရာင္းကိုယ္စားလွယ္ေတာ္ႀကီးပါ။ အခ်ဥ္ေပါင္းတထုပ္ ၅ ျပားေခတ္ကေန ယခု ၅၀ က်ပ္ထိ မႏၱေလးၿမိဳ႕မွာ အထမ္းနဲ႔လွည့္ၿပီး မစီမာအခ်ဥ္ေပါင္းကို တဆင့္ျပန္ေရာင္းတဲ့ ဦးစံေဖ။ အခ်ိန္ေတြ တေရြ႕ေရြ႕ေျပာင္းလဲ အသက္အရြယ္ တျဖည္းျဖည္း ေျပာင္းလဲလာေပမယ့္ ဦးစံေဖကေတာ့ အသက္ ၄၀ ေက်ာ္ကေန ယခုအသက္အရြယ္ အသက္ ၇၀ ထိ အထမ္းေလးထမ္းၿပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး အခ်ဥ္ေပါင္းေရာင္းေနတာပါ။ ေရာင္းသက္ကေတာ့ နွစ္ ၃၀ ေက်ာ္ရွိေနပါၿပီ။ “ပထမက သစ္စက္မွာလုပ္တာ။ လုပ္ရင္း၊ ေစ်းေရာင္းရင္း အဲဒီကေန စျဖစ္သြားတာ။ စားတဲ႔သူက မစီမာမွ ႀကိဳက္တာ။ ပထမဦးဆံုးက ျပည္ေက်ာ္ေစ်းအေနာက္ဘက္က စိန္ပန္းခိုင္ (အခ်ဥ္ေပါင္း)၊ စိန္ပန္းခိုင္က မရွိေတာ့ မစီမာ နာမည္ႀကီးသြားတာပဲ။ မစီမာ အသည္းစြဲသြားၾကတာပဲ။” လို႔ ဦးစံေဖက ေျပာတယ္။ ဦးစံေဖက မုဆိုးဖို၊ လက္ရွိမွာ တကိုယ္တည္းသမား။ ဦးစံေဖထက္ အသက္ ၅ ႏွစ္ႀကီးတဲ့ ဦးစံေဖရဲ႕ အိမ္သူသက္ထားက လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၀ ႏွစ္၀န္းက်င္က ေလးဘက္နာေရာဂါနဲ႔ ဆံုးပါးသြားခဲ့တယ္။ ဦးစံေဖတို႔ လင္မယားဟာ သား၊ သမီး ၂ ေယာက္ ထြန္းကားခဲ့ေပမယ့္လည္း ကေလးႏွစ္ေယာက္လံုး ၄ လသားအရြယ္မွာပဲ ဆံုးပါးခဲ့ျပန္တယ္။ ေမြးခ်င္း ညီမတေယာက္ ရွိေပမယ့္ ညီမက တၿမိဳ႕တရြာမွာ ေနထိုင္တယ္။ ဦးစံေဖကေတာ့ မႏၱေလးမွာပဲ အိမ္ငွားေနၿပီး တေယာက္တည္း ဘ၀ကို ႐ုန္းကန္ျဖတ္သန္းေနတယ္။ “ႏွမက ပခုကၠဴမွာ ေနတယ္။ သားသမီးႏွစ္ေယာက္လံုးက ၈၈ အေရးအခင္း မျဖစ္ခင္ကတည္းက ဆံုးသြားတယ္။ မိန္းမဆံုးတာလည္း ၁၀ ႏွစ္ေတာင္ ရွိသြားၿပီထင္တယ္။ တေယာက္တည္းပဲ။ အိမ္ငွားနဲ႔ သင္ပန္းကုန္းၿမိဳ႕သစ္မွာ ေနတယ္။” လို႔ ဦးစံေဖက ေျပာတယ္။ ဦးစံေဖက အခ်ဥ္ေပါင္းေရာင္းတာ ၁ ပတ္မွာ ဥပုသ္ေန႔ ၁ ရက္ပဲနားၿပီး က်န္တဲ့ရက္ေတြမွာ မႏၱေလးၿမိဳ႕က ေစ်းအႏွံ႔ကို ၁ ရက္ ၁ ေစ်း လွည့္လည္ေရာင္းတယ္။ တေနရာတည္းကို ေန႔တိုင္းေရာင္းေနရင္ မစီမာ အခ်ဥ္ေပါင္းကို ႐ုိးသြား၊ မုန္းသြားမွာ စိုးရိမ္တယ္လို႔ ဆိုတယ္။ သူက တခါတေလ စစ္ကိုင္းၿမိဳ႕မေစ်းအထိ ေရာက္တယ္။ ဦးစံေဖ ေစ်းေတြကိုေရာက္လို႔ မစီမာအခ်ဥ္ေပါင္းကို ၂ ႀကိမ္ေလာက္ ေအာ္ၿပီး ေၾကာ္ျငာလိုက္တာနဲ႔ ေဖာက္သည္ေတြ တန္းစီေရာက္လာတယ္။ “ေနရာက အမ်ိဳးမ်ိဳး လွည့္ေနတာ၊ ဘုရားႀကီးေစ်း၊ စစ္ကိုင္းၿမိဳ႕မေစ်း၊ သိမ္ႀကီးေစ်း၊ လမ္း ၈၀၊ သရဲေစ်းတို႔၊ ေညာင္ပင္ေစ်းတို႔ ၀ကၤပါလွည့္ေနတာ။ ေစ်းခ်ိဳတို႔၊ ပိုက္က်ံဴး၊ စိန္ပန္း၊ မဟာၿမိဳင္ေစ်း၊ နန္းေရွ႕ေစ်း။ ေနရာက အမွန္မရွိဘူး။ ဟိုေျပးလိုက္၊ ဒီေျပးလိုက္၊ ဒီေနရာ ခဏခဏ သြားေရာင္းရင္ စားတဲ့သူက မုန္းသြားလိမ့္မယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ အၿမဲလွည့္ပတ္ေရာင္းရတာ အနည္းဆံုး ၄ ရက္ျခား၊ ၅ ရက္ျခား ေရာင္းမွ။ ဒီေန႔တေခါက္၊ မနက္ျဖန္တေခါက္ သြားရင္ စားမယ့္သူက အစားနည္းသြားနိုင္တယ္။” လို႔ ဦးစံေဖက ေျပာတယ္။ ဦးစံေဖတေယာက္ မစီမာ အခ်ဥ္ေပါင္းထုပ္ေတြ ထည့္ထားတဲ့ လက္ဆြဲျခင္း ၂ ျခင္းကို ထမ္းပိုးနဲ႔ ပခံုးေပၚမွာ ေန႔စဥ္ထမ္းၿပီး သယ္ရတဲ့ အေလးခ်ိန္ကလည္း မေသးပါဘူး။ ျခင္းတဘက္မွာ အခ်ဥ္ေပါင္းထုပ္ေရ ၅၀၀ ေက်ာ္ကိုထည့္ၿပီး ျခင္း၂ ျခင္း၊ အခ်ဥ္ေပါင္း အထုပ္ေရ ၁၀၀၀ ေက်ာ္ကို ေန႔စဥ္ထမ္းပိုး လွည့္လည္ေရာင္းရတာ သက္သာလွတဲ့အလုပ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဦးစံေဖကေတာ့ ဒီအလုပ္ကို လုပ္ရတာ ေပ်ာ္တယ္လို႔ ဆိုတယ္။ “မရမ္းျပားက ၀ိတ္ေပါ့တယ္။ ဆီးေပါင္းေတြက ၀ိတ္ပါတယ္။ နားရင္ေတာ့ ဒဏ္ေပၚရင္ေပၚမွာပဲ။ အခုေတာ့ ဒဏ္က မေပၚေသးဘူး။ ဘယ္ဘက္က ထမ္းတာမ်ားတယ္။ ညာဘက္က ထမ္းတာနည္းတယ္။” လို႔ ဦးစံေဖ ေျပာတယ္။ ဦးစံေဖ ခႏၶာကိုယ္ေပၚမွာ ထူးထူးျခားျခား သတိထားမိတာက ပခံုးေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ အရွည္ရွိၿပီး ၾကာဇံေတြလို ျဖဴစြတ္ေနတဲ့ ဆံပင္ေတြပါ။ အဲဒီလို ဆံပင္ရွည္ထားရတဲ့ အေၾကာင္းအရင္းကလည္း အခု အခ်ဥ္ေပါင္းေရာင္းတာနဲ႔ ဆက္စပ္မႈရွိေနတယ္။ အဲဒီအေၾကာင္းကို သိသြားရင္ သင္ၿပံဳးမိသြားပါလိမ့္မယ္။ “အကိုႀကီးတို႔၊ အဘတို႔ ဘယ္သူမွ မေခၚၾကဘူး။ အဘကိုေတြ႔ရင္ မစီမာလို႔ပဲ ေခၚၾကတယ္။ မစီမာလို႔ ေခၚတာနဲ႔ လိုက္ေအာင္ ဆံပင္အရွည္ ထားလိုက္တာ။ ဒါေတာင္ တခါကိုက္ၿပီးၿပီ။ အခု အဲလိုေျပာရတာေတာင္ ရွက္လာၿပီ။ အသက္ႀကီးမွန္းေတာ့ သိတယ္ေလ။ အခ်ဥ္ေပါင္းေရာင္းတာ မနားေသးေတာ့ ဆံပင္မကိုက္ဘူးေလ။ အခုကေတာ့ မစီမာလာၿပီ။ ဆံရွည္လာၿပီလို႔ေခၚၾကတာ၊ နာမည္အရင္း မသိၾကဘူး။” “ေစ်းေရာင္းနားၿပီ ဆိုရင္ေတာ့ အရင္ပံုအတိုင္းပဲ ညႊန္႔၀င္းဆံပင္ေကေလးပဲ ျပန္ထားေတာ့မယ္” လို႔ ဦးစံေဖက သူ႔ဆံပင္ရွည္ကိုကိုင္ၿပီး ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ၿပီးေျပာတယ္။ ဦးစံေဖရဲ႕ တေန႔တာ ျဖတ္သန္းမႈပံုစံက ႐ုိးရွင္းတယ္။ မနက္ ၆ နာရီ၀န္းက်င္ အိပ္ယာက ထၿပီး လၻက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္တယ္။ ၿပီးရင္ အသက္ ၈၇ ႏွစ္ရွိၿပီျဖစ္တဲ့ အဖြားမစီမာတို႔အိမ္မွာ သူတေန႔တာေရာင္းမယ့္ အခ်ဥ္ေပါင္းထုပ္ေတြ သြားယူတယ္။ အဲဒီအိမ္ကတဆင့္ သူေရာင္းရမယ့္ ေစ်းကိုသြားတယ္။ သူ႔အခ်ဥ္ေပါင္းေရာင္းတဲ့အခ်ိန္ သတ္မွတ္ထားတယ္။ ဘယ္ေလာက္ေရာင္းရ ေရာင္းရ သူသတ္မွတ္ထားတဲ့ အခ်ိန္ေရာက္ရင္ ေလာဘသတ္ၿပီး အိမ္ျပန္တယ္။ “အခ်ိန္ျပည့္ၿပီဆိုရင္ ျပန္တာပဲ။ အခ်ိန္က ေန႔လည္ ၁၂ နာရီခြဲ ၁ နာရီ၊ ေစ်းေရာင္းျပန္သြားရင္ ဘာမွ မလုပ္ေတာ့ဘူး။ တင္ပလႅင္ခ်ိတ္ၿပီး အိမ္မွာ ဇိမ္နဲ႔နား။ က်ေနာ္႔အတြက္က ဒါပဲ။” လို႔ ဦးစံေဖက ေျပာတယ္။ သူက စာသားအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ စားခ်င္လာေအာင္ ေၾကာ္ျငာၿပီး ေရာင္းတတ္တဲ့အတြက္ သူ႔ကို အျခားအခ်ဥ္ေပါင္းတံဆိပ္အခ်ိဳ႕နဲ႔ လ်က္ဆားတို႔ ေရာင္းေပးဖို႔ ကမ္းလွမ္းလာတာမ်ိဳး ရွိေပမယ့္လည္း မစီမာ အခ်ဥ္ေပါင္းနဲ႔ အဖြားမစီမာတို႔ မိသားစုေပၚမွာ သံေယာဇဥ္ရွိေနတဲ့အတြက္ ကမ္းလွမ္းမႈေတြကို ျငင္းပယ္ခဲ့တယ္။ “တျခားတံဆိပ္ေတြကလည္း ေရာင္းခိုင္းတယ္။ က်ေနာ္က ေျပာတတ္ဆိုတတ္တာကိုး။ အဲလို ခိုင္းတဲ့သူရွိတယ္။ က်ေနာ္ မစီမာကို ခြဲလို႔မရဘူး၊ က်ေနာ္က သံေယာဇဥ္တြယ္ေနေတာ့ မိသားစုလို ျဖစ္သြားတာေပါ့။ မစီမာအခ်ဥ္ေပါင္းက သန္႔ရွင္းတယ္၊ ဆိုးေဆးမပါဘူး၊ သဘာ၀အသီးကို ဒီအတိုင္းလုပ္ထားတာ။ ေျပာရင္ ႂကြားရာက်မွာေၾကာင့္မို႔။ အသန္႔ရွင္းဆံုးပဲ။ စားတဲ့သူလည္းသိတယ္။ က်ေနာ္တေယာက္ပဲ အာမခံယူ ေရာင္းရတာ။” လို႔ မစီမာအခ်ဥ္ေပါင္း ေရာင္းေနရတာကို ဂုဏ္ယူစြာနဲ႔ ေျပာတယ္။ ဦးစံေဖက မစီမာအခ်ဥ္ေပါင္းကို ေကာ္မရွင္နဲ႔ ယူေရာင္းတာျဖစ္ၿပီး သူ႔အတြက္ တေန႔ကို စားၿပီးေသာက္ၿပီး က်ပ္ ၂၀၀၀ ေလာက္က်န္တယ္လို႔ ဆုိတယ္။ သူ႔အတြက္ ေငြလိုအပ္တာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ တစံုတရာ အခက္အခဲရွိတာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဖြားမစီမာတို႔က ကူညီေစာင့္ေရွာက္ေပးလို႔ အခက္အခဲ မရွိေပမယ့္လည္း တခါတေလ က်န္းမာေရး မေကာင္းတဲ့အခါ အနီးကပ္ ျပဳစုေပးမယ့္ အခက္အခဲေတြကို အတူမွ်ေ၀ ခံစားေပးမယ့္ မိသားစု၀င္ေတြကို ေတာင့္တမိတယ္လို႔ ဆိုတယ္။ “သားသမီးေတြရွိရင္ ဒီအခ်ိန္ ေျမးေတြ၊ ျမစ္ေတြေတာင္ရၿပီ။ သားသမီးေတြရွိရင္ေတာ့ အားကိုးရမွာေပါ့။ အခုေတာ့ ဘယ္သူမွမရွိဘူး။ တေယာက္တည္းေနရတာ။ ေနမေကာင္းတဲ့အခါ သတိရတာေပါ့။ ဒီလိုပဲ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ႀကိတ္မွိတ္ေနရတယ္။” လို႔ေျပာရင္း အဘဦးစံေဖ မ်က္၀န္းထဲမွာ မ်က္ရည္ေတြ။ ၿမိဳ႕ေနရာအႏွ႔ံမွာ အခ်ဥ္ေပါင္း လည္ေရာင္းေနတဲ့ အဘဦးစံေဖကို မႏၱေလးၿမိဳ႕ခံအမ်ားစုက သိၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕က လမ္းသြားရင္းေတြ႔ရင္ အဘကို ေငြလွဴဒါန္းသြားတာမ်ိဳးေတြလည္း ရွိတယ္။ “တခ်ိဳ႕က က်ေန႔ာ္ကို လမ္းမွာေတြ႔ရင္ ခင္လို႔လား၊ သနားလို႔လား မသိဘူး ၁၀၀၀၊ ၅၀၀၀၊ ၃၀၀၀ ေပးေပးသြားတယ္။ ေဆးဖိုး ေပးလိုေပး၊ က်ေနာ္လည္း မသိဘူး။ ေပးတာ ယူလိုက္တာပဲ။ ျပန္ဆုေတာင္းေပးတယ္။ သာဓုသာဓု အားလံုးက်န္းမာပါေစ၊ ခ်မ္းသာပါေစ၊ အဲလိုဆုေတာင္းလိုက္ေပးလိုက္တယ္။” လို႔ ေျပာျပေနတဲ့ ဦးစံေဖရဲ႕ အသံေတြက တုန္ေနတယ္။ ဦးစံေဖက ပင္ကိုယ္က အရွက္အေၾကာက္ႀကီးပံုရတယ္။ သူ႔အေၾကာင္းေတြ ေျပာျပတဲ့အခ်ိန္မွာ ရွက္လိုက္တာလို႔ ေျပာတာက ၁၀ ႀကိမ္ထက္ မနည္းဘူး။ ဒါနဲ႔ အခ်ဥ္ေပါင္း ေရာင္းရင္ေရာ ေအာ္ေရာင္းရတာ မရွက္ဘူးလား အဘလို႔ ေမးတဲ႔အခါမွာေတာ့ “မရွက္မေၾကာက္ဆိုတာ အဲ့ဒါပဲ။ ရွက္ေၾကာက္ရင္ ျပန္ေတာ့။ ဒီအတိုင္းျပန္၊ ဘယ္သူမွ ေက်ြးမွာ မဟုတ္ဘူး။ အဓိက အေျပာလည္း လိုတယ္။ ပါးစပ္က မေဆာ့ရင္ မရဘူး။ က်ေနာ္ အဲလိုေျပာမွ စားရတာ။ ရယ္စရာရွိ ရယ္ ေျပာစရာရွိ ေျပာ အဲလိုလုပ္ရတာပဲ။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္တယ္။ သူမ်ား မဟုတ္တာ မေျပာတတ္ဘူး။ မွန္တာ ေျပာတယ္။ မွန္တာ လုပ္တယ္။ က်ေနာ္အမွားျဖစ္ရင္ က်ေနာ္ ေနာက္ျပန္ဆုတ္လိုက္တာပဲ။” လို႔ ဦးစံေဖကေျပာတယ္။ ဦးစံေဖရဲ႕ ညာဘက္နားက ငယ္စဥ္ကတည္းက အၾကားအာ႐ုံ မေကာင္းဘူး။ မ်က္စိေတြလည္း လက္ရွိမွာ မႈန္၀ါးလာေနေပမယ့္ ဦးစံေဖက ဒီအလုပ္ကို နားဖို႔ကို အခုခ်ိန္ထိ စိတ္ကူးမရွိေသးပါဘူး။ သူလုပ္နိုင္တဲ့အခ်ိန္ထိ ဒီအလုပ္ကိုပဲ ဆက္လုပ္သြားမယ္လို႔ ဆိုတယ္။ “က်ေနာ္ က်န္းမာေရးေကာင္းၿပီး သြားလာလႈပ္ရွားေနလို႔၊ တခ်ိဳ႕က အံ႔ၾသေနၾကတာ၊ အခုလို လုပ္နိုင္တာကိုေပါ့။ အခုက မ်က္စိက ၀ါးေနၿပီဆိုေတာ့ အေျခအေနက ၾကည့္ေနရေသးတယ္။ ဘယ္သြားသြား ဘယ္လာလာ သြားလို႔ေတာ့ ရေသးတယ္။ ဘယ္ေန႔နားမယ္ သတ္မွတ္ထားတာ မရွိေသးဘူး။ အခုေတာ့ မနားေသးဘူး။” လို႔ ဦးစံေဖကေျပာတယ္။ ဦးစံေဖလက္မွာ ပတ္ထားတဲ့နာရီကို တခ်က္ၾကည့္လိုက္တယ္။ အခ်ိန္က ေန႔လယ္ ၁၂ နာရီခြဲ။ အခ်ဥ္ေပါင္းေရာင္းၿပီး အျပန္မွာ ၀င္ေနက် အဖြားမစီမာအိမ္ကို၀င္ ခရီးတေထာက္နားရင္း အဖြားမစီမာ တိုက္တဲ့ ေရေႏြးၾကမ္းနဲ႔ ငွက္ေပ်ာသီးကို စားအၿပီး သူနားေနရာ ႀကိဳသူမရွိတဲ့ အိမ္ေလးဆီသို႔ တေရြ႕ေရြ႕ထြက္ခြာရင္း…..။ သက္စုေအာင္ (၂၀၁၅ ခုနွစ္ ဇြန္လ ၁ ရက္ေန႔ထုတ္ မက္ဆင္ဂ်ာ ဂ်ာနယ္မွ ကူးယူေဖာ္ျပသည္။)