စာၾကည့္တိုက္မွာေန၊ စာအုပ္ေဘးမွာေသခ်င္တယ္လုိ႔ေျပာတဲ့ ေဇာ္ေဇာ္
ပီတာအောင်
·
June 14, 2015
ဘီယာဆိုင္မွာ စားပြဲထုိးလုပ္ရင္း၊ လမ္းေဘးမွာ ငါးကင္ေရာင္းရင္းရတဲ့ေငြနဲ႔ ျပည္သူေတြကို စာေပအသိရေစဖို႔ မႏၱေလး အခမဲ့စာၾကည့္တိုက္ ထူေထာင္သူ ကိုေဇာ္ေဇာ္ကို အမ်ားအက်ဳိးအတြက္ ကုိယ္က်ဳိးစြန္႔ အနစ္နာခံ ေဆာင္ရြက္ခဲ့မႈေတြအတြက္ အေမရိကန္အေျခစိုက္ ျမန္မာအသိုင္းအ၀န္းက ျပည္သူ႔ဂုဏ္ရည္အထူးဆု ခ်ီးျမႇင့္ခဲ့ပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕အေၾကာင္း၊ သူ႔ရဲ႕ ဘ၀ျဖတ္သန္းမႈ တေစ့တေစာင္းကို ကိုေဇာ္ေဇာ္ကိုယ္တုိင္ ဒီဗြီဘီကို အမွတ္တရ ျပန္ေျပာျပထားပါတယ္။
နာဂစ္မုန္တိုင္းနဲ႔အတူ ရန္ကုန္ကိုေရာက္လာခဲ့သူ
[caption id="attachment_97654" align="aligncenter" width="594"] ကုိေဇာ္ေဇာ္ (ဓာတ္ပုံ -
Mandalay Library)[/caption] နာဂစ္မုန္တိုင္းႀကီးက်တဲ့ေန႔မွာ က်ေနာ္က ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကို စေရာက္တဲ့ေန႔ပဲ၊ က်ေနာ္ေရာက္တဲ့ေန႔ရဲ႕ ညမွာျဖစ္သြားတာ။ က်ေနာ္က ည ၁၁ နာရီေလာက္ ေရာက္တယ္ေလ။ ေရာက္ၿပီးေတာ့ ခဏေနေလာက္လည္းက်ေရာ မုန္တိုင္းႀကီးက စတာပဲ၊ အဲလိုဘ၀ကေန က်ေနာ္က စေရာက္တာ။ တေယာက္တည္းပဲ ေရာက္လာတာ။ အဲဒီညက စားေသာက္ဆိုင္ မန္ေနဂ်ာအိမ္ကို သြားအိပ္ရတာ။ ခ၀ဲၿခံမွာ ထမင္းစားေသာက္ၿပီး မၾကာဘူး မုန္တိုင္းတိုက္တာ။ ညသန္းေခါင္ေက်ာ္က်ေတာ့ မုန္တိုင္းႀကီးက တိုက္လာတာ။ သစ္ပင္ေတြက ေျမႀကီးေပၚမွာ လဲကုန္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ စားေသာက္ဆိုင္ေတြလည္း ပိတ္ထားတယ္။ မန္ေနဂ်ာကလည္း အိမ္ပ်က္စီးသြားေတာ့ သူ႔အိမ္ကို က်ေနာ္က ၀င္ၿပီးေတာ့ကူညီရတာ။ စစခ်င္း သူ႔ရဲ႕ဆိုင္ကို မသြားရဘူး။ ၅ ရက္ ၆ ရက္ေလာက္သူ႔အိမ္မွာေနၿပီးမွ က်ေနာ္႔ကို ဆိုင္ကိုေခၚသြားတာ။ က်ေနာ္က မႏၱေလးတိုင္း ေက်ာက္ပန္းေတာင္းၿမိဳ႕နယ္ ကေတာေက်းရြာအုပ္စု၊ စည္သာေက်းရြာကေနၿပီးေတာ့ ရန္ကုန္ကို စာအုပ္ကေလး ၃ အုပ္နဲ႔ တက္လာခဲ့တာ။ ဘီယာဆိုင္အလုပ္သမားဘ၀ ရန္ကုန္ေရာက္လာေတာ့ က်ေနာ္က တာေမြၿမိဳ႕နယ္က ဘီယာဆိုင္မွာ စားပြဲထိုးလုပ္တယ္။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္းမွာပဲ က်ေနာ္႔မွာ ႀကံဳေတြ႔တဲ့ အခက္အခဲေတြ အမ်ားႀကီးေပါ့။ စစလုပ္ခ်င္းကိုေတာင္မွ စားပြဲထိုး တန္းမခန္႔ဘူး။ အိမ္သာေဆးခိုင္းတယ္၊ ၾကမ္းတိုက္ခုိင္းတယ္၊ ဆိုင္ပိုင္ရွင္ရဲ႕သားလာရင္ သူ႔ရဲ႕ စီးတဲ့ဖိနပ္ကို ခၽြတ္ခိုင္းတယ္။ ခုေခတ္စားပြဲထိုးေတြနဲ႔ဆိုရင္ အမ်ားႀကီး ကြာသြားတယ္ေပါ့။ ခု ထမင္းေၾကာ္၊ ၾကာဇံေၾကာ္၊ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ သင္လို႔ရတယ္၊ အေၾကာ္ခန္းထဲကို ၀င္လုိ႔ရတယ္။ က်ေနာ္တို႔ေခတ္တုန္းကေတာ့ အေၾကာ္ဆရာရဲ႕ အေၾကာ္ခန္းထဲကိုေတာင္မွ ၀င္ခြင့္မရဘူး။ က်ေနာ္တို႔ကို ထမင္းေႂကြးတာေတာင္မွ ဆန္ၾကမ္းေပါ့ေလ၊ ဆန္ၾကမ္းနဲ႔ ဘယာေၾကာ္ေလးတခုနဲ႔ မနက္စာကို ၿပီးခဲ့ရတာေပါ့။ ညတိုင္ဆိုရင္ သူမ်ားစားႂကြင္းစားက်န္ေတြကို အိတ္ကေလးေတြနဲ႔ထုတ္ၿပီး က်ေနာ္တို႔က စားခဲ့ရတာ။ ခုလည္း ျမန္မာျပည္မွာ အမ်ားႀကီးရွိမွာပါ။ က်ေနာ္႔လိုလူမ်ဳိးေတြေလ၊ အဲလိုျပည္သူေတြကို က်ေနာ္က အရမ္းစာနာတာ။ က်ေနာ္က ေလးတန္းပဲေအာင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ စာဖတ္ခဲ့တ့ဲအတြက္ ခြန္အားေတြ ရွိလာတယ္ေပါ့ေလ။ စာေပေၾကာင့္ အသိပညာေတြ ရွိလာတယ္။ က်ေနာ္က ေလးတန္းပဲ ေအာင္တယ္ဆိုေတာ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးမွာ စားပြဲထုိးအဆင့္ေလာက္ပဲ လူငယ္ေတြကို ခန္႔တာေပ့ါေနာ္။ ဘြဲ႔ရတဲ့လူေတြေတာင္မွပဲ က်ေနာ္တို႔ ဗမာျပည္က အလုပ္လက္မဲ့ေတြ အမ်ားႀကီး။ အဲဒါနဲ႔ ေနာက္ပိုင္းမွာ က်ေနာ္က အေၾကာ္ဆရာဆီကေနၿပီးေတာ့ တတ္တဲ့ပညာကို အသံုးခ်တယ္။ အသားကင္ပညာကို အသံုးခ်တယ္။ အဲဒါနဲ႔ က်ေနာ္က ရွိတဲ့ဥစၥာေလးနဲ႔ တြန္းလွည္းေလး တစီး၀ယ္ၿပီးေတာ့ လွည္းတန္းမွာ ငါးကင္လိုက္ေရာင္းတယ္။ အဲလိုမ်ဳိး ဘ၀ကို စခဲ့ရတယ္။ အခမဲ့ တကိုယ္ေတာ္ စာၾကည့္တိုက္ စတင္ျခင္း [caption id="attachment_97658" align="aligncenter" width="656"] (ဓာတ္ပုံ -
Mandalay Library)[/caption] က်ေနာ္က စာဖတ္၀ါသနာ ပါတယ္ေလ။ ပါေတာ့က်ေတာ့ က်ေနာ္က စာၾကည့္တိုက္ကို အရင္ရွာတာေပ့ါ့။ ေမးတယ္ ျပဳတယ္။ အဲလိုရွာတဲ့အခ်ိန္မွာ စာၾကည့္တိုက္ေတြက က်ေနာ္႔ကို ယံုယံုၾကည္ၾကည္မငွားဘူး။ ေတာသားဆိုၿပီးေတာ့ေနာ္။ ပိုက္ဆံမရွိဘူး၊ ေတာသားဆိုၿပီးေတာ့ က်ေနာ္႔ကို မငွားဘူး။ မွတ္ပံုတင္ယူခဲ့ရမယ္ေပါ့။ က်ေနာ္တို႔မွာ မွတ္ပံုတင္မွမရွိတာ၊ အသက္မျပည့္ေတာ့ေလ။ အဲအတြက္ က်ေနာ္ခံစားရတယ္ေပါ့ေနာ္။ အဲဒါနဲ႔ က်ေနာ္ရတဲ့ လစာေလးကေနၿပီးေတာ့ စာအုပ္ပဲ ၀ယ္ဖတ္တာနဲ႔ တႏွစ္ေလာက္က အိမ္ကို ေငြမပို႔ႏိုင္ဘူး။ က်ေနာ္႔မွာ စာအုပ္က ၇၀၀ ေ်ကာ္ေလာက္ ရွိသြားၿပီေပါ့။ တႏွစ္အတြင္းမွာ စုလိုက္တာေလ။ အခုဆို စာအုပ္ ၂ ေသာင္း ၄ ေထာင္ေလာက္ရွိတယ္။ စာၾကည့္တိုက္ ၂ တိုက္ ဖြင့္ၿပီးသြားၿပီ။ အခု လိႈင္ၿမိဳ႕နယ္ ေအာင္ေမတၱာ (၄) လမ္းမွာ ငါးကင္ေရာင္းၿပီး စာၾကည့္တိုက္ဖြင့္တယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့လက က်ေနာ္ရဲ႕ ဇာတိရြာ ေက်ာက္ပန္းေတာင္း၊ စည္သာေက်းရြာမွာ မႏၱေလးစာၾကည့္တိုက္ ၂ ဆိုၿပီး က်ေနာ္ စာအုပ္ ၈၅၀၀ ကို က်ေနာ္ျပန္ဖြင့္ခဲ့တယ္။ ေအာင္ျမင္စြာ ဖြင့္ခဲ့ၿပီးသြားၿပီ။ က်ေနာ္ကေတာ့ ႐ုိးရွင္းတယ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕က စာၾကည့္တုိက္ေတြမွာ အသင္း၀င္ေတြ ဘာေတြ က်ေနာ္႔မွာ လံုး၀မရွိဘူး။ အေမရိကန္သံ႐ုံးက တခါ ၂ ရက္ စာၾကည့္တိုက္သင္တန္း ပို႔ခ်တယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္က အဂၤလိပ္စာမွ နားမလည္တာ၊ ဘာမွ အသိပညာမရခဲ့ဘူး။ စာအုပ္ထိန္းသိမ္းမႈေတြ ဘာေတြ ဘာမွမသိဘူး။ အခုလည္း က်ေနာ္႔စာၾကည့္တိုက္က ဒီလိုပဲေပါ့ေနာ္။ ကုိယ္လိုခ်င္တဲ့စာအုပ္ကို ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ေဘာပင္နဲ႔ေရး၊ ၿပီးသြားရင္ ကိုယ့္ဘာကိုယ္ျပန္အပ္၊ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ျပန္စီ၊ ဒီလိုစနစ္ပဲက်င့္သံုးတာ။ က်ေနာ္ စာၾကည့္တုိက္တံခါးကို ဖြင့္ခဲ့တယ္။ က်ေနာ္ ပုိက္ဆံရွိလို႔ စာၾကည့္တုိက္ဖြင့္တာ မဟုတ္ဘူး။ ျမန္မာလူမ်ိဳဳးေတြ အသိပညာရွိဖို႔ စာၾကည့္တိုက္ဖြင့္တာ။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ စာအုပ္ေပ်ာက္လည္း က်ေနာ္က မနွေမ်ာဘူး။ စက္ဘီးကေလးနဲ႔ ေရြ႕လ်ားစာၾကည့္တိုက္ [caption id="attachment_97656" align="aligncenter" width="646"] (ဓာတ္ပုံ -
Mandalay Library)[/caption] က်ေနာ္႔နီးစပ္ရာ ပတ္၀န္းက်င္ကို က်ေနာ္က အခမဲ့ စက္ဘီးျခင္းေတာင္းေလးထဲ ထည့္ၿပီးေတာ့ လိုက္လိုက္ပို႔တယ္။ က်ေနာ္ စာေပေၾကာင့္ ခြန္အားရွိခဲ့တယ္။ စာေပကို ဖတ္ေပးၾကပါ။ အသိပညာေတြရွိတယ္ဆိုၿပီး က်ေနာ္က လုိက္ၿပီးပို႔တယ္။ အခု က်ေနာ္ သမိုင္းလမ္းဆံုကေန MRTV4 အထိေအာင္ ညေနငါးနာရီခြဲေလာက္ဆို က်ေနာ္ စက္ဘီးေလးေပၚမွာ စာအုပ္ ၇၅ အုပ္ တင္သြားတယ္။ ဟိုဘက္တေခါက္ ဒီဘက္တေခါက္ေပါ့။ က်ေနာ္႔ကို လူေတြက ရင္းႏွီးေနတယ္ေလ။ သူတို႔ဆီကို စာအုပ္ ၁၀ အုပ္ပို႔ၿပီးေတာ့ ၁၀ အုပ္ျပန္ယူ၊ ေနာက္လူဆီမွာ ၁၀ အုပ္ ျပန္ေပးေပါ့။ အဲလို စာၾကည့္တုိက္ဆိုေတာ့ က်ေနာ္႔စာအုပ္က မေပ်ာက္ေတာ့ဘူးေပါ့ေလ။ အိမ္တိုင္ယာေရာက္ ပို႔ေပးတာဆိုေတာ့။ သိပ္အၾကာႀကီးလည္း မပို႔ရဘူး။ နာရီ၀က္ေလာက္ဆိုရင္ လူေပါင္းမ်ားစြာ ဖတ္လို႔ရတယ္။ ၃ ရက္တခါ ၄ ရက္တခါမွ က်ေနာ္သြားသိမ္းေပးတာ။ လူငယ္လူရြယ္ေတြကိုေရာ၊ ျမန္မာႏိုင္ငံက စာၾကည့္တိုက္ေတြကိုေရာ က်ေနာ္ေမတၱာရပ္ခံခ်င္တယ္။ စာၾကည့္တုိက္ဖြင့္မယ္ဆိုရင္ စာအုပ္ေပ်ာက္မယ္ဆိုတာ သိထားဖို႔လိုတယ္။ စာအုပ္ေပ်ာက္တုိင္း မႏွေမ်ာပါနဲ႔။ စာေပမ်ဳိးေစ့ဆိုတာ အရမ္းတန္ဖိုးရွိပါတယ္။ စာအုပ္ေပ်ာက္တုိင္းသာ ႏွေမ်ာေနရင္ စာၾကည့္တိုက္ဖြင့္ဖို႔ စိတ္ကူးမထားပါနဲ႔။ ျမန္မာႏုိင္ငံက လူငယ္လူရြယ္ေတြကလည္း စာၾကည့္တုိက္ေတြကို မ်ားမ်ားသြားၾကပါ။ စာေပကေပးမယ့္ ခြန္အားေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ က်ေနာ္႔ မႏၱေလးစာၾကည့္တိုက္ကေနၿပီးေတာ့ အခမဲ့ စာအုပ္ငွားေပးပါတယ္။ ခက္ထန္ၾကမ္းတမ္းတဲ့ ငယ္ဘ၀ေကာက္ေၾကာင္း ခု က်နေနာ္႔အသက္က ၂၅ ႏွစ္စြန္းစြန္းေလး ေရာက္သြားပါၿပီ။ အေဖအေမလည္း ရွိပါတယ္။ အေဖက ၅၁ ႏွစ္၊ အေမက ၅၂ ႏွစ္၊ အားလံုးေမြးခ်င္း ၆ ေယာက္မွာ ညီမေလးက အငယ္ဆံုး၊ ဒီႏွစ္ ၇ တန္းတက္မွာ။ က်ေနာ္က ဒုတိယေျမာက္ပါ။ ေက်ာင္းမတက္ႏုိင္တာက က်ေနာ္ ပိုက္ဆံမရွိဘူးဗ်။ က်ေနာ္တို႔ မိသားစုက ဆင္းရဲတယ္ေလ။ က်ေနာ္တို႔က သူမ်ားယာေျမေတြကို လိုက္ၿပီးေတာ့ အငွားလုပ္ရတယ္။ ေက်ာင္းဆက္တက္ခ်င္တာေပါ့ အစ္ကိုရာ။ တက္ခ်င္တယ္၊ ပိုက္ဆံမရွိလို႔ မတက္ရတာ။ သူမ်ားေတြလို ကြန္ပ်ူတာေတြလည္း ကၽြမ္းက်င္ခ်င္တယ္၊ အဂၤလိပ္ စကားေျပာေတြလည္း တတ္ခ်င္တယ္။ သူမ်ားေတြ ေက်ာင္း၀တ္စံုေလးနဲ႔ သြားေနတယ္ဆိုလည္း က်ေနာ္က သြားခ်င္တာေလ။ ေက်ာင္း၀တ္စံုေလးေတြနဲ႔ လမ္းသြားတာေတြ႔ရင္ မ်က္ရည္၀ဲရတယ္ေပါ့ေနာ္။ ကိုယ္ေက်ာင္းမေနခဲ့ရဘူးေလ။ အခြင့္အေရးရရင္ ငါးတန္းကေန ျပန္ေနခိုင္းရင္ေတာင္ ေနခ်င္တာေပါ့။ ဘာေၾကာင့္ ေက်ာင္းမေနခဲ့ရသလဲဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔က ဆင္းရဲတယ္ေလ။ ဆင္းရဲတာမွ က်ေနာ္ ငါးတန္းတုန္းက သူမ်ားေတြက ထမင္းခ်ဳိင့္ေလးေတြနဲ႔ စားေနရင္ က်ေနာ္႔မွာ ထမင္းခ်ဳိင့္ မထုတ္ႏိုင္လို႔ ရြာကို တခါျပန္စားရတာေပါ့ေလ။ မစားႏုိင္တဲ့ေန႔ဆိုရင္ အေမက ေတာထဲမွာ ပဲေကာက္ထားတဲ့ ပဲေလးေတြကို ခါးပံုစေလးထဲမွာထည့္၊ လယ္ေတာထဲမွာ မီးဖုတ္စားရတာေလ။ တျဖည္းတျဖည္းနဲ႔ ခက္ထန္ၾကမ္းတမ္းလာတဲ့ အခါက်ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ အေမကေနၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းမထားႏိုင္ေတာ့ က်ေနာ္ ရြာထဲက သစ္ပင္ေတြကေနၿပီး သစ္ရြက္ေတြလိုက္ခူးၿပီး ရြာထဲမွာ လုိက္ေရာင္းရတာ၊ ဘ၀နာခဲ့ရတာေပါ့။ ႏွစ္လ သံုးလေလာက္ ေက်ာင္းမေနဘဲနဲ႔ ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ ႀကီးပြားတိုးတက္ခ်င္တယ္ေပ့ါေနာ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးကို ေရာက္ဖူးခ်င္္တယ္ဆိုၿပီးေတာ့၊ ေရႊတိဂံုဘုရားႀကီးလည္း ဖူးခ်င္တယ္ဆိုၿပီးေတာ့ ပိုက္ဆံေလး က်ပ္ ၇၅၀၀ နဲ႔ စြန္႔စားၿပီးေတာ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးကို ေရာက္လာခဲ့တယ္။ အဖိုးရဲ႕လက္ေဆာင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ပံုပါ ေငြစကၠဴမ်ား [caption id="attachment_97657" align="aligncenter" width="661"] (ဓာတ္ပုံ - Mandalay Library)[/caption]
အရမ္း အဲဒါႀကီးက ဆန္းက်ယ္တယ္ဗ်။ က်ေနာ္တို႔ မိသားစုကို ဆင္းရဲေအာင္လုပ္တာကလည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ပုိက္ဆံေတြပဲဗ်။ က်ေနာ္တို႔ပိုက္ဆံေတြ ျပည္သူပိုင္ အသိမ္းခံရတာ က်ေနာ္တုိ႔ေတာမွာေလ၊ အဘေျပာတာ ဦးေန၀င္းေခတ္မွာ တရာတန္ေတြေပါ့၊ သံုးမရေတာ့ဘူး ေၾကညာတာ။ အဘက ဆင္းဆင္းရဲရဲနဲ႔ ေအာက္ျပည္ေအာက္ရြာကို အလုပ္သြားလုပ္ေတာ့ ပိုက္ဆံေတြ ပါလာတာေပါ့။ ပါလာတဲ့ဟာ သူ႔ဥစၥာ ျပည္သူပိုင္သိမ္းတဲ့အထဲ ပါသြားတာ။ သံုးႏွစ္သံုးမိုးေလာက္ေပါ့၊ သံုးႏွစ္ေလာက္ကို သြားလုပ္တဲ့ဟာ အဲဒီက ပိုက္ဆံေတြက အလကားပဲ၊ အသံုးမ၀င္ေတာ့ဘူးေပါ့ေလ။ အဘက ျပန္လာရင္ အိမ္ကေလးေဆာက္ၿပီး သူမ်ားအိမ္မွာ မေနေတာ့ဘဲနဲ႔ သူမ်ားအလုပ္ေတြ လိုက္မလုပ္ေတာ့ဘဲနဲ႔ ယာေလးဘာေလး ႏြားတရွဥ္းေလး ဘာေလး ၀ယ္ၿပီးေနမယ္ေပါ့။ အဘက သံုးႏွစ္သံုးမုိး သူမ်ားဆီမွာသြားၿပီး အလုပ္လုပ္တာ ပိုက္ဆံေတြ ရလာတယ္။ အဲဒါေတြကို ျပည္သူပိုင္သိမ္းလိုက္တာ။ အဲဒါႀကီးကို ၾကည့္ၾကည့္ၿပီးေတာ့ အဘက အၿမဲတမ္းေျပာတာ က်ေနာ္တို႔ ေျမးေတြဘာေတြ ရွင္ျပဳလုိ႔ရတယ္ေပါ့။ အဲဒီတုန္းက ပိုက္ဆံဆိုရင္ အဘက အဲဒီပိုက္ဆံေတြကို တန္ဖိုးထားတယ္။ သူူသိပ္ခ်စ္တဲ့၊ ေလးစားတဲ့ ဗိုလ္ခ်ပ္ပံု ပိုက္ဆံေတြကို က်ေနာ္ ရန္ကုန္သြားေတာ့ လက္ေဆာင္ေပးလုိက္တယ္။
ေလးစားအားက်ဆံုးပုဂိၢဳလ္
[caption id="attachment_97655" align="aligncenter" width="627"] (ဓာတ္ပုံ -
Mandalay Library)[/caption] က်ေနာ္ အေလးစားဆံုး ပုဂိၢဳလ္ကလည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ျဖစ္ေနတယ္။ က်ေနာ္ ရန္ကုန္ကို စတက္လာေတာ့ က်ေနာ္ပိုက္ဆံ ၇၅၀၀ နဲ႔ ဘဘဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းပံုပါတဲ့ ပုိက္ဆံေတြ က်ေနာ္႔အဖိုးက လက္ေဆာင္ေပးလိုက္တယ္ေလ။ ဘီယာဆိုင္မွာ အလုပ္လုပ္ေနတုန္းက အပြင့္ေတြနဲ႔ ရဲေတြ၊ စည္ပင္ေတြကို က်ေနာ္ အၿမဲတမ္းေၾကာက္ေနရတာ။ က်ေနာ္႔ပိုက္ဆံေတြကို သိမ္းမွာေၾကာက္ေနတာ။ က်ေနာ္႔အဘက သားတဲ့ ဒီပိုက္ဆံေတြနဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ပံုက အရမ္းတန္ဖိုးရွိတယ္တဲ့၊ ငါ့ေျမး ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ပါဆိုၿပီး အရြက္ေပါင္း ၈၅၀၀ ကို က်ေနာ္႔ကို လက္ေဆာင္ေပးလုိက္တာေပါ့။ အဲဒါကို က်ေနာ္႔စာၾကည့္တုိက္မွာ က်ေနာ္ ျမတ္ျမတ္နိုးႏိုးနဲ႔ ထာ၀ရ ခ်ိတ္ဆြဲထားတယ္။ က်ေနာ္႔ဆီမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ပံုပါတဲ့ ငါးျပားေစ့က အစ တရာတန္အထိေအာင္ က်ေနာ္႔ စာၾကည့္တုိက္မွာရွိတယ္။ ရြာကေနၿပီး ရန္ကုန္ကိုတက္မယ္ ဆုိတုန္းက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ပိုက္ဆံေတြ က်ေနာ္႔ကို လက္ေဆာင္ေပးလုိက္တယ္။ အဲဒီပိုက္ဆံေတြၾကည့္ၿပီး သား ခြန္အားရွိေအာင္ ႀကဳိးစားပါ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ စိတ္ေနသေဘာထားကို ရေအာင္လုပ္ယူပါ။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဆိုတာ တို႔ဗမာျပည္မွာေတာ့ အထူးျခားဆံုးပုဂိၢဳလ္ပဲ၊ အရမ္းႏွလံုးလွတယ္ေပါ့ေနာ္၊ သားလည္း တေန႔ ဒီလိုျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားပါေပါ့ေနာ္။ မခ်ဳိးျဖစ္၊ မစားျဖစ္ခဲ့တဲ့ ၀ါးမွ်စ္ကေလးမ်ား က်ေနာ္႔အဘက ပံုျပင္ေတြေျပာရင္ သစ္ပင္ေတြ၊ ၀ါးပင္ေတြကို ၾကည့္ၿပီးေျပာတယ္။ က်ေနာ္က ေတာမွာေနေတာ့ ၀ါးပင္ရင္းက မွ်စ္ေတြကို စားခ်င္တာေတာင္မွ က်ေနာ္႔အဘက ဘယ္လိုေျပာလဲဆိုေတာ့ ငါ့ေျမး မင္း ဒီ၀ါးပင္ မွ်စ္ေပါက္ေတြကိုစားရင္ မင္းနဲ႔ ဘဘအတြက္ပဲ ျဖစ္မွာေပါ့ကြတဲ့။ ဒီ၀ါးပင္ရဲ႕ မွ်စ္ကေလးကို ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ၿပီးေတာ့ တို႔ႏိုင္ငံအတြက္၊ တုိင္းျပည္အတြက္၊ ရြာအတြက္ဆိုရင္ အမ်ားႀကီး အသံုး၀င္တယ္ေပါ့။ ဟာ ဘဘကလည္း သား နားမွမလည္တာေပါ့လို႔ ျပန္ေျပာေတာ့ သားတေန႔ နားလည္မွာေပါ့တဲ့။ တေန႔ က်ေနာ္တို႔ ေျမးအဘုိးႏွစ္ေယာက္က လွည္းေလးတလွည္းနဲ႔ ၀ါးပင္ရဲ႕ အကိုင္းအခက္ေတြကို ခုတ္ၿပီးေတာ့ ဘဘနဲ႔ ငါ့ေျမး မစားခဲ့တဲ့ ၀ါးပင္ေတြဟာ အခု တို႔ရြာမွာ၊ တို႔အိမ္မွာ ႏွစ္ ၈၀ သံုးလို႔ရၿပီတဲ့၊ ထမ္းပိုးေတြလည္း လုပ္လုိ႔ရတယ္၊ ႏုိင္ငံအတြက္ သစ္ပင္၀ါးပင္ေတြကို တဲထုိးလို႔ရတယ္၊ အိမ္ေဆာက္လုိ႔ရတယ္၊ ခြဲသားလုပ္လို႔ရတယ္။ တုိ႔ေျမးအဖိုးႏွစ္ေယာက္ တခဏတာ မစားခဲ့တဲ့ ဥစၥာဟာေတြဟာ ရြာအတြက္ေကာ၊ တုိင္းျပည္အတြက္ေကာ ဘယ္ေလာက္ အသံုး၀င္လဲဆိုတာ ေျမးေလးၾကည့္ပါ။ လူဆိုတာ ငါ့ဖို႔ ငါ့ဟာ ငါ့ဥစၥာဆိုတာ ဘယ္ေတာ့မွ မမက္နဲ႔ကြတဲ့။ အဲဒါ လူ႔အတၱသမားတဲ့၊ ခု က်ေနာ္႔ဘဘက မရွိေတာ့ဘူး။ ဘဘေျပာခဲ့တဲ့ပံုျပင္ေတြ ဇာတ္ထုပ္ေတြကို နားေထာင္ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တတ္သလို၊ က်ေနာ္သိသလုိ လူငယ္ေတြကိုလည္း စာေပမ်ုိးေစ့ေတြ ခ်ေပးခ်င္တာေပါ့။ အႀကဳိက္ႏွစ္သက္ဆံုးစာေပ [caption id="attachment_97659" align="aligncenter" width="598"] (ဓာတ္ပုံ -
Mandalay Library)[/caption] က်ေနာ္အႀကဳိက္ဆံုး စာေရးဆရာေတြကေတာ့ မ်ားတယ္။ ဆရာႀကီး ေရႊဥေဒါင္းကို ႀကဳိက္တယ္။ ကဗ်ာဆရာ စာေရးဆရာႀကီး မင္းသု၀ဏ္လည္းႀကဳိက္တယ္။ ဆရာျမသန္းတင့္လည္း ႀကဳိက္တယ္။ တကၠသိုလ္စိန္တင္လည္း ႀကဳိက္တယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ အျဖစ္အပ်က္ကို ပံုေဖာ္ထားတဲ့ တကယ့္မွတ္တမ္းေတြကို ႀကိဳက္တယ္။ အတၳဳပၸတၱိေတြႀကဳိက္တယ္။ စာအုပ္ကေတာ့ ဖတ္တယ္။ စိတ္ညစ္ရင္ ဘာမွမလုပ္ဘူး၊ စာပဲထုိင္ဖတ္တယ္။ ညဆိုရင္ ၁၀ နာရီထုိးေလာက္ကေန စာၾကည့္တုိက္ပိတ္ၿပီး အိပ္ခ်ိန္ ၁၁ နာရီထိုးေလာက္ကေန ဖတ္လိုက္တာ ၃ နာရီထိုးေလာက္မွ ၿပီးတယ္။ က်ေနာ္႔ဘ၀ကို လႊမ္းမိုးတဲ့ စာအုပ္ကေလးကေတာ့ ဦးဘသန္း (ဓမၼိက) ေရးတဲ့ ေယာနသံဇင္ေယာ္ စာအုပ္ပဲ။ အဲဒီစာအုပ္ကေလး က်ေနာ္ အရမ္းႀကိဳက္တာ။ ေတာင္ပံမပါလို႔မို႔လို႔ ႀကဳိးစားပမ္းစား ပ်ံတက္တဲ့ ခြန္အားျဖစ္ေစတဲ့ ငွက္ကေလးကို အရမ္းႀကဳိက္တာ။ ႏိုင္ငံတိုးတက္ဖို႔ စာေပနဲ႔ ျပဳျပင္လိုသူ က်ေန္ာ႔ဘ၀က ျမန္မာျပည္တိုးတက္ဖို႔၊ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြ တုိးတက္ဖို႔ စာေပနဲ႔ ျပဳဳျပင္မွာေလ။ က်ေနာ္တုိ႔ လူငယ္ေတြ၊ ျမန္မာႏုိင္ငံက လူငယ္ေတြရဲ႕ အေကာင္းဆံုးလက္နက္က ကိုရီးယားမွာရွိတဲ့ ႏ်ဴကလီးယား အဏုျမဴဗံုးလည္း မဟုတ္ဘူး။ အေမရိကန္မွာရွိတဲ့ ဒံုးက်ည္ေတြလည္း မဟုတ္ဘူး။ စာေပပဲ။ က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ စာေပနဲ႔ ျပဳျပင္မွရမွာ။ က်ေနာ္တို႔ဆီမွာက စာတအားငတ္တာ၊ စာဖတ္ခ်င္တယ္။ စာၾကည့္တိုက္မရွိဘူး၊ လံုး၀မရွိဘူး။ က်ေနာ္တို႔ေနရာမွာ ၁၆ ရပ္ကြက္ရွိတယ္။ ၁၆ ရပ္ကြက္လံုးက က်ေနာ္႔လို လမ္းေဘးေစ်းသည္ရဲ႕ စာၾကည့္တုိက္ကိုပဲ လာၾကရတာဆိုေတာ့ အရမ္းရင္နာတာေပါ့ေနာ္။ ဒါေၾကာင့္ အမ်ားႀကီး စာၾကည့္တုိက္ေတြ ဖြင့္ခ်င္တယ္။ အမွန္အတုိင္းေျပာရင္ က်ေနာ္က ေလးတန္းေအာင္ပါပဲ။ က်ေနာ္႔လို ေလးတန္းပဲေအာင္တဲ့ လူတေယာက္က ဒီလိုလုပ္ႏုိင္တယ္ဆိုရင္ ဘြဲ႔ရ၊ ပညာတတ္ေတြကလည္း ဒီလိုသာ လုပ္လိုက္ရင္ စာၾကည့္တုိက္ေတြ မ်ားမ်ားဖြင့္မယ္။ တတ္တဲ့ပညာနဲ႔ အသံုးခ်လုိက္မယ္ဆိုရင္ တခ်ိ္န္ခ်ိန္က်ရင္ ေအာင္ျမင္တဲ့လူေတြ အမ်ားႀကီးျဖစ္လာမွာေပါ့။ ျမန္မာျပည္မွာရွိတဲ့ လူငယ္လူရြယ္ေတြ အသိပညာေတြရွိေအာင္ ႀကိဳးစားၾကပါ။ စာေပေတြ မ်ားမ်ားဖတ္ပါ။ က်ေနာ္႔လို ေလးတန္းေအာင္ တေယာက္ေတာင္ စာေပေတြဖတ္လို႔ ခြန္အားရွိခဲ့တာ၊ ဘြဲ႔ရ ပညာတတ္ေတြ အတန္းပညာေတြ သင္ထားတဲ့လူေတြက စာေပေတြဖတ္လိုက္ရင္ က်ေနာ္တို႔တုိင္းျပည္ အနာဂတ္က ေကာင္းသြားပါမယ္။ အခု ဒီမွာ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာျပည္မွာ အဖတ္အမ်ားဆံုးက ၉ တန္းရဲ႕ ေအာက္က ကေလးေတြက်ေတာ့ ကာတြန္းေတြ အဖတ္မ်ားတယ္။ ၂၄ ႏွစ္ေက်ာ္သြားရင္ သုတ၊ ရသ၊ ဘာသာျပန္ေတြ အဖတ္မ်ားတယ္။ ၈၅ ရာခို္င္နႈန္းက လူႀကီးေတြမလာဘဲ ကေလးေတြ လာေနၾကတယ္။ အဲဒါေလး က်ေနာ္ အားရေက်နပ္တယ္။ မေက်နပ္ဆံုးက ျမန္မာျပည္ရဲ႕ စာၾကည့္တိုက္စနစ္ေပါ့။ ၿမိဳိ႕စြန္ ေအာင္မဂၤလာ အေ၀းေျပးကေန လွည္းတန္းထိေအာင္ စာအုပ္အသစ္တအုပ္ကို ၀ယ္ဖို႔ ဆိုင္တဆုိင္ မရွိဘူး။ လွည္းတန္းနဲ႔ ၿမိဳ႕ထဲပဲ စာအုပ္ဆိုင္ရွိတယ္။ ျပည္သူ႔ဂုဏ္ရည္ အထူးဆုရတဲ့ေပၚ ဆုရတဲ့အတြက္ ၀မ္းသာတာေပါ့။ က်ေနာ္႔လို လမ္းေဘးေစ်းသည္ကို ဒီလိုဆုေပးတာ။ က်ေနာ္႔မွာလည္း တာ၀န္ေတာ့ ပိုမ်ားသြားတာေပါ့ေလ။ က်ေနာ္က ကိုယ္တတ္တဲ့ပညာနဲ႔၊ သိတဲ့ပညာနဲ႔ စာဖတ္ၿပီးေတာ့ အသိပညာေတြရသလို သူမ်ားလည္း ရေစခ်င္တဲ့အတြက္ က်ေနာ္က စာၾကည့္တုိက္ ဖြင့္တာေပါ့ေလ။ က်ေနာ္က ႏိုင္ငံေရးေတြ ဘာေတြ ဘာမွမသိဘူး။ စာေပခြန္အားပဲ သိတယ္။ က်ေနာ္႔ကို စာအုပ္ေတြ လာလႉလို႔ရပါတယ္။ က်ေေနာ္႔စာၾကည့္တိုက္က က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာျပည္အတြက္ ရပ္တည္တာ။ အလႉရွင္ေတြလာလို႔ က်ေနာ္ စာအုပ္ေတြ အမ်ားႀကီးရရင္ က်ေနာ္ စာၾကည့္တိုက္ေတြ အမ်ားႀကီးဖြင့္ႏိုင္တာေပါ့။ အနာဂတ္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ က်ေနာ္႔ရည္မွန္းခ်က္ကေတာ့ စာေပထဲမွာပဲ က်ေနာ္႔ဘ၀ကို ျမႇဳပ္ႏွံမယ္။ က်ေနာ္ ဒီဘ၀မွာ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာလူမ်ုိးေတြ အသိပညာရွိဖို႔ က်ေနာ္တတ္ႏိုင္တဲ့ဘက္က လုပ္မွာပဲ။ က်ေနာ္႔မွာ အဖြဲ႔အစည္း ဘာတေယာက္မွမရွိဘူး။ က်ေနာ္႔စာအုပ္တအုပ္ကို စာအုပ္လာခ်ဳပ္ေပးတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံသား တေယာက္မွမရွိဘူး၊ အခုအခ်ိန္အထိေအာင္။ အခုဆိုရင္ က်ေနာ္႔စာၾကည့္တိုက္က ရန္ကုန္တၿမိဳ႕လံုးတင္မကဘူး၊ တႏိုင္ငံလံုးကလူေတြက အကုန္လံုးသိေနၿပီ။ မႏၱလးစာၾကည့္တိုက္မွာ လြတ္လပ္စြာ ငွားႏိုင္တယ္၊ ျပဳႏိုင္တယ္ေပါ့။ အဓိကလိုခ်င္တာ က်ေနာ္႔မွာ တိုက္ခန္းမရွိဘူး။ ဒီေနရာကေန ေျပာင္းသြားရမွာ အရမ္းစိုးရိမ္တာ။ လႈိင္မွာ က်ေနာ္က အိမ္ခန္း တလကို ၂ သိန္းေပးၿပီးေတာ့ ငွားထားရတာ။ အိမ္လခကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ငါးကင္ေရာင္းရတဲ့အထဲက လုပ္တာပဲ။ က်ေနာ္တို႔ ညီအစ္ကို ၃ ေယာက္ရွိတယ္။ ၃ ေယာက္စလံုးက က်ေန္ာတို႔ဘ၀က ဆင္းဆင္းရဲရဲပဲ။ က်ေနာ္တို႔မွာ စာၾကည့္တိုက္ဖြင့္ႏိုင္တဲ့ ဂုဏ္ပုဒ္ပဲရွိတယ္၊ က်ေနာ္တို႔မွာ ခ်မ္းသာတာ စာအုပ္ပဲရွိတယ္။ စာအုပ္ဖိုးကက်ေတာ့ တလကို က်ပ္ ၂၈၀၀ - ၃၀၀၀ ေလာက္ စာအုပ္ဖိုးဆိုၿပီးေတာ့ က်ေနာ္က သီးသန္႔ စုဘူးေလးထဲမွာ ထည့္တယ္ေပါ့။ က်ေနာ္ မခံခ်င္စိတ္နဲ႔ စာေတြဖတ္ၿပီးေတာ့ လမ္းေဘးမွာ ငါးကင္ေရာင္းၿပီးေတာ့ အသိပညာေတြ ရွာခဲ့တယ္ေပါ့ေနာ္။ က်ေနာ္႔လို လူငယ္ေတြလည္း စာၾကည့္တိုက္ေတြသြား၊ စာေတြဖတ္လိုက္လို႔ရွိရင္ သူတို႔မိသားစုေတြအတြက္၊ ျမန္မာျပည္အတြက္ အမ်ားႀကီး အေထာက္အကူျပဳလိမ့္မယ္ဆိုၿပီး က်ေနာ္က စာၾကည့္တိုက္နဲ႔ ဘ၀ကို လံုးလံုးရပ္တည္ခဲ့တယ္။ က်ေနာ္ေသရင္ေတာင္မွ စာၾကည့္တိုက္ေဘးနားမွာ၊ စာအုပ္ေဘးနားမွာ ေသခ်င္တယ္။ က်ေနာ္ေနခ်င္တာက စာၾကည့္တိုက္မွာ ထာ၀ရေနခ်င္တယ္။
ကုိေဇာ္ေဇာ္ (ဓာတ္ပုံ -Mandalay Library)[/caption] နာဂစ္မုန္တိုင္းႀကီးက်တဲ့ေန႔မွာ က်ေနာ္က ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကို စေရာက္တဲ့ေန႔ပဲ၊ က်ေနာ္ေရာက္တဲ့ေန႔ရဲ႕ ညမွာျဖစ္သြားတာ။ က်ေနာ္က ည ၁၁ နာရီေလာက္ ေရာက္တယ္ေလ။ ေရာက္ၿပီးေတာ့ ခဏေနေလာက္လည္းက်ေရာ မုန္တိုင္းႀကီးက စတာပဲ၊ အဲလိုဘ၀ကေန က်ေနာ္က စေရာက္တာ။ တေယာက္တည္းပဲ ေရာက္လာတာ။ အဲဒီညက စားေသာက္ဆိုင္ မန္ေနဂ်ာအိမ္ကို သြားအိပ္ရတာ။ ခ၀ဲၿခံမွာ ထမင္းစားေသာက္ၿပီး မၾကာဘူး မုန္တိုင္းတိုက္တာ။ ညသန္းေခါင္ေက်ာ္က်ေတာ့ မုန္တိုင္းႀကီးက တိုက္လာတာ။ သစ္ပင္ေတြက ေျမႀကီးေပၚမွာ လဲကုန္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ စားေသာက္ဆိုင္ေတြလည္း ပိတ္ထားတယ္။ မန္ေနဂ်ာကလည္း အိမ္ပ်က္စီးသြားေတာ့ သူ႔အိမ္ကို က်ေနာ္က ၀င္ၿပီးေတာ့ကူညီရတာ။ စစခ်င္း သူ႔ရဲ႕ဆိုင္ကို မသြားရဘူး။ ၅ ရက္ ၆ ရက္ေလာက္သူ႔အိမ္မွာေနၿပီးမွ က်ေနာ္႔ကို ဆိုင္ကိုေခၚသြားတာ။ က်ေနာ္က မႏၱေလးတိုင္း ေက်ာက္ပန္းေတာင္းၿမိဳ႕နယ္ ကေတာေက်းရြာအုပ္စု၊ စည္သာေက်းရြာကေနၿပီးေတာ့ ရန္ကုန္ကို စာအုပ္ကေလး ၃ အုပ္နဲ႔ တက္လာခဲ့တာ။ ဘီယာဆိုင္အလုပ္သမားဘ၀ ရန္ကုန္ေရာက္လာေတာ့ က်ေနာ္က တာေမြၿမိဳ႕နယ္က ဘီယာဆိုင္မွာ စားပြဲထိုးလုပ္တယ္။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္းမွာပဲ က်ေနာ္႔မွာ ႀကံဳေတြ႔တဲ့ အခက္အခဲေတြ အမ်ားႀကီးေပါ့။ စစလုပ္ခ်င္းကိုေတာင္မွ စားပြဲထိုး တန္းမခန္႔ဘူး။ အိမ္သာေဆးခိုင္းတယ္၊ ၾကမ္းတိုက္ခုိင္းတယ္၊ ဆိုင္ပိုင္ရွင္ရဲ႕သားလာရင္ သူ႔ရဲ႕ စီးတဲ့ဖိနပ္ကို ခၽြတ္ခိုင္းတယ္။ ခုေခတ္စားပြဲထိုးေတြနဲ႔ဆိုရင္ အမ်ားႀကီး ကြာသြားတယ္ေပါ့။ ခု ထမင္းေၾကာ္၊ ၾကာဇံေၾကာ္၊ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ သင္လို႔ရတယ္၊ အေၾကာ္ခန္းထဲကို ၀င္လုိ႔ရတယ္။ က်ေနာ္တို႔ေခတ္တုန္းကေတာ့ အေၾကာ္ဆရာရဲ႕ အေၾကာ္ခန္းထဲကိုေတာင္မွ ၀င္ခြင့္မရဘူး။ က်ေနာ္တို႔ကို ထမင္းေႂကြးတာေတာင္မွ ဆန္ၾကမ္းေပါ့ေလ၊ ဆန္ၾကမ္းနဲ႔ ဘယာေၾကာ္ေလးတခုနဲ႔ မနက္စာကို ၿပီးခဲ့ရတာေပါ့။ ညတိုင္ဆိုရင္ သူမ်ားစားႂကြင္းစားက်န္ေတြကို အိတ္ကေလးေတြနဲ႔ထုတ္ၿပီး က်ေနာ္တို႔က စားခဲ့ရတာ။ ခုလည္း ျမန္မာျပည္မွာ အမ်ားႀကီးရွိမွာပါ။ က်ေနာ္႔လိုလူမ်ဳိးေတြေလ၊ အဲလိုျပည္သူေတြကို က်ေနာ္က အရမ္းစာနာတာ။ က်ေနာ္က ေလးတန္းပဲေအာင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ စာဖတ္ခဲ့တ့ဲအတြက္ ခြန္အားေတြ ရွိလာတယ္ေပါ့ေလ။ စာေပေၾကာင့္ အသိပညာေတြ ရွိလာတယ္။ က်ေနာ္က ေလးတန္းပဲ ေအာင္တယ္ဆိုေတာ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးမွာ စားပြဲထုိးအဆင့္ေလာက္ပဲ လူငယ္ေတြကို ခန္႔တာေပ့ါေနာ္။ ဘြဲ႔ရတဲ့လူေတြေတာင္မွပဲ က်ေနာ္တို႔ ဗမာျပည္က အလုပ္လက္မဲ့ေတြ အမ်ားႀကီး။ အဲဒါနဲ႔ ေနာက္ပိုင္းမွာ က်ေနာ္က အေၾကာ္ဆရာဆီကေနၿပီးေတာ့ တတ္တဲ့ပညာကို အသံုးခ်တယ္။ အသားကင္ပညာကို အသံုးခ်တယ္။ အဲဒါနဲ႔ က်ေနာ္က ရွိတဲ့ဥစၥာေလးနဲ႔ တြန္းလွည္းေလး တစီး၀ယ္ၿပီးေတာ့ လွည္းတန္းမွာ ငါးကင္လိုက္ေရာင္းတယ္။ အဲလိုမ်ဳိး ဘ၀ကို စခဲ့ရတယ္။ အခမဲ့ တကိုယ္ေတာ္ စာၾကည့္တိုက္ စတင္ျခင္း [caption id="attachment_97658" align="aligncenter" width="656"]
(ဓာတ္ပုံ -Mandalay Library)[/caption] က်ေနာ္က စာဖတ္၀ါသနာ ပါတယ္ေလ။ ပါေတာ့က်ေတာ့ က်ေနာ္က စာၾကည့္တိုက္ကို အရင္ရွာတာေပ့ါ့။ ေမးတယ္ ျပဳတယ္။ အဲလိုရွာတဲ့အခ်ိန္မွာ စာၾကည့္တိုက္ေတြက က်ေနာ္႔ကို ယံုယံုၾကည္ၾကည္မငွားဘူး။ ေတာသားဆိုၿပီးေတာ့ေနာ္။ ပိုက္ဆံမရွိဘူး၊ ေတာသားဆိုၿပီးေတာ့ က်ေနာ္႔ကို မငွားဘူး။ မွတ္ပံုတင္ယူခဲ့ရမယ္ေပါ့။ က်ေနာ္တို႔မွာ မွတ္ပံုတင္မွမရွိတာ၊ အသက္မျပည့္ေတာ့ေလ။ အဲအတြက္ က်ေနာ္ခံစားရတယ္ေပါ့ေနာ္။ အဲဒါနဲ႔ က်ေနာ္ရတဲ့ လစာေလးကေနၿပီးေတာ့ စာအုပ္ပဲ ၀ယ္ဖတ္တာနဲ႔ တႏွစ္ေလာက္က အိမ္ကို ေငြမပို႔ႏိုင္ဘူး။ က်ေနာ္႔မွာ စာအုပ္က ၇၀၀ ေ်ကာ္ေလာက္ ရွိသြားၿပီေပါ့။ တႏွစ္အတြင္းမွာ စုလိုက္တာေလ။ အခုဆို စာအုပ္ ၂ ေသာင္း ၄ ေထာင္ေလာက္ရွိတယ္။ စာၾကည့္တိုက္ ၂ တိုက္ ဖြင့္ၿပီးသြားၿပီ။ အခု လိႈင္ၿမိဳ႕နယ္ ေအာင္ေမတၱာ (၄) လမ္းမွာ ငါးကင္ေရာင္းၿပီး စာၾကည့္တိုက္ဖြင့္တယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့လက က်ေနာ္ရဲ႕ ဇာတိရြာ ေက်ာက္ပန္းေတာင္း၊ စည္သာေက်းရြာမွာ မႏၱေလးစာၾကည့္တိုက္ ၂ ဆိုၿပီး က်ေနာ္ စာအုပ္ ၈၅၀၀ ကို က်ေနာ္ျပန္ဖြင့္ခဲ့တယ္။ ေအာင္ျမင္စြာ ဖြင့္ခဲ့ၿပီးသြားၿပီ။ က်ေနာ္ကေတာ့ ႐ုိးရွင္းတယ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕က စာၾကည့္တုိက္ေတြမွာ အသင္း၀င္ေတြ ဘာေတြ က်ေနာ္႔မွာ လံုး၀မရွိဘူး။ အေမရိကန္သံ႐ုံးက တခါ ၂ ရက္ စာၾကည့္တိုက္သင္တန္း ပို႔ခ်တယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္က အဂၤလိပ္စာမွ နားမလည္တာ၊ ဘာမွ အသိပညာမရခဲ့ဘူး။ စာအုပ္ထိန္းသိမ္းမႈေတြ ဘာေတြ ဘာမွမသိဘူး။ အခုလည္း က်ေနာ္႔စာၾကည့္တိုက္က ဒီလိုပဲေပါ့ေနာ္။ ကုိယ္လိုခ်င္တဲ့စာအုပ္ကို ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ေဘာပင္နဲ႔ေရး၊ ၿပီးသြားရင္ ကိုယ့္ဘာကိုယ္ျပန္အပ္၊ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ျပန္စီ၊ ဒီလိုစနစ္ပဲက်င့္သံုးတာ။ က်ေနာ္ စာၾကည့္တုိက္တံခါးကို ဖြင့္ခဲ့တယ္။ က်ေနာ္ ပုိက္ဆံရွိလို႔ စာၾကည့္တုိက္ဖြင့္တာ မဟုတ္ဘူး။ ျမန္မာလူမ်ိဳဳးေတြ အသိပညာရွိဖို႔ စာၾကည့္တိုက္ဖြင့္တာ။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ စာအုပ္ေပ်ာက္လည္း က်ေနာ္က မနွေမ်ာဘူး။ စက္ဘီးကေလးနဲ႔ ေရြ႕လ်ားစာၾကည့္တိုက္ [caption id="attachment_97656" align="aligncenter" width="646"]
(ဓာတ္ပုံ -Mandalay Library)[/caption] က်ေနာ္႔နီးစပ္ရာ ပတ္၀န္းက်င္ကို က်ေနာ္က အခမဲ့ စက္ဘီးျခင္းေတာင္းေလးထဲ ထည့္ၿပီးေတာ့ လိုက္လိုက္ပို႔တယ္။ က်ေနာ္ စာေပေၾကာင့္ ခြန္အားရွိခဲ့တယ္။ စာေပကို ဖတ္ေပးၾကပါ။ အသိပညာေတြရွိတယ္ဆိုၿပီး က်ေနာ္က လုိက္ၿပီးပို႔တယ္။ အခု က်ေနာ္ သမိုင္းလမ္းဆံုကေန MRTV4 အထိေအာင္ ညေနငါးနာရီခြဲေလာက္ဆို က်ေနာ္ စက္ဘီးေလးေပၚမွာ စာအုပ္ ၇၅ အုပ္ တင္သြားတယ္။ ဟိုဘက္တေခါက္ ဒီဘက္တေခါက္ေပါ့။ က်ေနာ္႔ကို လူေတြက ရင္းႏွီးေနတယ္ေလ။ သူတို႔ဆီကို စာအုပ္ ၁၀ အုပ္ပို႔ၿပီးေတာ့ ၁၀ အုပ္ျပန္ယူ၊ ေနာက္လူဆီမွာ ၁၀ အုပ္ ျပန္ေပးေပါ့။ အဲလို စာၾကည့္တုိက္ဆိုေတာ့ က်ေနာ္႔စာအုပ္က မေပ်ာက္ေတာ့ဘူးေပါ့ေလ။ အိမ္တိုင္ယာေရာက္ ပို႔ေပးတာဆိုေတာ့။ သိပ္အၾကာႀကီးလည္း မပို႔ရဘူး။ နာရီ၀က္ေလာက္ဆိုရင္ လူေပါင္းမ်ားစြာ ဖတ္လို႔ရတယ္။ ၃ ရက္တခါ ၄ ရက္တခါမွ က်ေနာ္သြားသိမ္းေပးတာ။ လူငယ္လူရြယ္ေတြကိုေရာ၊ ျမန္မာႏိုင္ငံက စာၾကည့္တိုက္ေတြကိုေရာ က်ေနာ္ေမတၱာရပ္ခံခ်င္တယ္။ စာၾကည့္တုိက္ဖြင့္မယ္ဆိုရင္ စာအုပ္ေပ်ာက္မယ္ဆိုတာ သိထားဖို႔လိုတယ္။ စာအုပ္ေပ်ာက္တုိင္း မႏွေမ်ာပါနဲ႔။ စာေပမ်ဳိးေစ့ဆိုတာ အရမ္းတန္ဖိုးရွိပါတယ္။ စာအုပ္ေပ်ာက္တုိင္းသာ ႏွေမ်ာေနရင္ စာၾကည့္တိုက္ဖြင့္ဖို႔ စိတ္ကူးမထားပါနဲ႔။ ျမန္မာႏုိင္ငံက လူငယ္လူရြယ္ေတြကလည္း စာၾကည့္တုိက္ေတြကို မ်ားမ်ားသြားၾကပါ။ စာေပကေပးမယ့္ ခြန္အားေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ က်ေနာ္႔ မႏၱေလးစာၾကည့္တိုက္ကေနၿပီးေတာ့ အခမဲ့ စာအုပ္ငွားေပးပါတယ္။ ခက္ထန္ၾကမ္းတမ္းတဲ့ ငယ္ဘ၀ေကာက္ေၾကာင္း ခု က်နေနာ္႔အသက္က ၂၅ ႏွစ္စြန္းစြန္းေလး ေရာက္သြားပါၿပီ။ အေဖအေမလည္း ရွိပါတယ္။ အေဖက ၅၁ ႏွစ္၊ အေမက ၅၂ ႏွစ္၊ အားလံုးေမြးခ်င္း ၆ ေယာက္မွာ ညီမေလးက အငယ္ဆံုး၊ ဒီႏွစ္ ၇ တန္းတက္မွာ။ က်ေနာ္က ဒုတိယေျမာက္ပါ။ ေက်ာင္းမတက္ႏုိင္တာက က်ေနာ္ ပိုက္ဆံမရွိဘူးဗ်။ က်ေနာ္တို႔ မိသားစုက ဆင္းရဲတယ္ေလ။ က်ေနာ္တို႔က သူမ်ားယာေျမေတြကို လိုက္ၿပီးေတာ့ အငွားလုပ္ရတယ္။ ေက်ာင္းဆက္တက္ခ်င္တာေပါ့ အစ္ကိုရာ။ တက္ခ်င္တယ္၊ ပိုက္ဆံမရွိလို႔ မတက္ရတာ။ သူမ်ားေတြလို ကြန္ပ်ူတာေတြလည္း ကၽြမ္းက်င္ခ်င္တယ္၊ အဂၤလိပ္ စကားေျပာေတြလည္း တတ္ခ်င္တယ္။ သူမ်ားေတြ ေက်ာင္း၀တ္စံုေလးနဲ႔ သြားေနတယ္ဆိုလည္း က်ေနာ္က သြားခ်င္တာေလ။ ေက်ာင္း၀တ္စံုေလးေတြနဲ႔ လမ္းသြားတာေတြ႔ရင္ မ်က္ရည္၀ဲရတယ္ေပါ့ေနာ္။ ကိုယ္ေက်ာင္းမေနခဲ့ရဘူးေလ။ အခြင့္အေရးရရင္ ငါးတန္းကေန ျပန္ေနခိုင္းရင္ေတာင္ ေနခ်င္တာေပါ့။ ဘာေၾကာင့္ ေက်ာင္းမေနခဲ့ရသလဲဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔က ဆင္းရဲတယ္ေလ။ ဆင္းရဲတာမွ က်ေနာ္ ငါးတန္းတုန္းက သူမ်ားေတြက ထမင္းခ်ဳိင့္ေလးေတြနဲ႔ စားေနရင္ က်ေနာ္႔မွာ ထမင္းခ်ဳိင့္ မထုတ္ႏိုင္လို႔ ရြာကို တခါျပန္စားရတာေပါ့ေလ။ မစားႏုိင္တဲ့ေန႔ဆိုရင္ အေမက ေတာထဲမွာ ပဲေကာက္ထားတဲ့ ပဲေလးေတြကို ခါးပံုစေလးထဲမွာထည့္၊ လယ္ေတာထဲမွာ မီးဖုတ္စားရတာေလ။ တျဖည္းတျဖည္းနဲ႔ ခက္ထန္ၾကမ္းတမ္းလာတဲ့ အခါက်ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ အေမကေနၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းမထားႏိုင္ေတာ့ က်ေနာ္ ရြာထဲက သစ္ပင္ေတြကေနၿပီး သစ္ရြက္ေတြလိုက္ခူးၿပီး ရြာထဲမွာ လုိက္ေရာင္းရတာ၊ ဘ၀နာခဲ့ရတာေပါ့။ ႏွစ္လ သံုးလေလာက္ ေက်ာင္းမေနဘဲနဲ႔ ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ ႀကီးပြားတိုးတက္ခ်င္တယ္ေပ့ါေနာ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးကို ေရာက္ဖူးခ်င္္တယ္ဆိုၿပီးေတာ့၊ ေရႊတိဂံုဘုရားႀကီးလည္း ဖူးခ်င္တယ္ဆိုၿပီးေတာ့ ပိုက္ဆံေလး က်ပ္ ၇၅၀၀ နဲ႔ စြန္႔စားၿပီးေတာ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးကို ေရာက္လာခဲ့တယ္။ အဖိုးရဲ႕လက္ေဆာင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ပံုပါ ေငြစကၠဴမ်ား [caption id="attachment_97657" align="aligncenter" width="661"]
(ဓာတ္ပုံ - Mandalay Library)[/caption]
အရမ္း အဲဒါႀကီးက ဆန္းက်ယ္တယ္ဗ်။ က်ေနာ္တို႔ မိသားစုကို ဆင္းရဲေအာင္လုပ္တာကလည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ပုိက္ဆံေတြပဲဗ်။ က်ေနာ္တို႔ပိုက္ဆံေတြ ျပည္သူပိုင္ အသိမ္းခံရတာ က်ေနာ္တုိ႔ေတာမွာေလ၊ အဘေျပာတာ ဦးေန၀င္းေခတ္မွာ တရာတန္ေတြေပါ့၊ သံုးမရေတာ့ဘူး ေၾကညာတာ။ အဘက ဆင္းဆင္းရဲရဲနဲ႔ ေအာက္ျပည္ေအာက္ရြာကို အလုပ္သြားလုပ္ေတာ့ ပိုက္ဆံေတြ ပါလာတာေပါ့။ ပါလာတဲ့ဟာ သူ႔ဥစၥာ ျပည္သူပိုင္သိမ္းတဲ့အထဲ ပါသြားတာ။ သံုးႏွစ္သံုးမိုးေလာက္ေပါ့၊ သံုးႏွစ္ေလာက္ကို သြားလုပ္တဲ့ဟာ အဲဒီက ပိုက္ဆံေတြက အလကားပဲ၊ အသံုးမ၀င္ေတာ့ဘူးေပါ့ေလ။ အဘက ျပန္လာရင္ အိမ္ကေလးေဆာက္ၿပီး သူမ်ားအိမ္မွာ မေနေတာ့ဘဲနဲ႔ သူမ်ားအလုပ္ေတြ လိုက္မလုပ္ေတာ့ဘဲနဲ႔ ယာေလးဘာေလး ႏြားတရွဥ္းေလး ဘာေလး ၀ယ္ၿပီးေနမယ္ေပါ့။ အဘက သံုးႏွစ္သံုးမုိး သူမ်ားဆီမွာသြားၿပီး အလုပ္လုပ္တာ ပိုက္ဆံေတြ ရလာတယ္။ အဲဒါေတြကို ျပည္သူပိုင္သိမ္းလိုက္တာ။ အဲဒါႀကီးကို ၾကည့္ၾကည့္ၿပီးေတာ့ အဘက အၿမဲတမ္းေျပာတာ က်ေနာ္တို႔ ေျမးေတြဘာေတြ ရွင္ျပဳလုိ႔ရတယ္ေပါ့။ အဲဒီတုန္းက ပိုက္ဆံဆိုရင္ အဘက အဲဒီပိုက္ဆံေတြကို တန္ဖိုးထားတယ္။ သူူသိပ္ခ်စ္တဲ့၊ ေလးစားတဲ့ ဗိုလ္ခ်ပ္ပံု ပိုက္ဆံေတြကို က်ေနာ္ ရန္ကုန္သြားေတာ့ လက္ေဆာင္ေပးလုိက္တယ္။
ေလးစားအားက်ဆံုးပုဂိၢဳလ္
[caption id="attachment_97655" align="aligncenter" width="627"] (ဓာတ္ပုံ -Mandalay Library)[/caption] က်ေနာ္ အေလးစားဆံုး ပုဂိၢဳလ္ကလည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ျဖစ္ေနတယ္။ က်ေနာ္ ရန္ကုန္ကို စတက္လာေတာ့ က်ေနာ္ပိုက္ဆံ ၇၅၀၀ နဲ႔ ဘဘဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းပံုပါတဲ့ ပုိက္ဆံေတြ က်ေနာ္႔အဖိုးက လက္ေဆာင္ေပးလိုက္တယ္ေလ။ ဘီယာဆိုင္မွာ အလုပ္လုပ္ေနတုန္းက အပြင့္ေတြနဲ႔ ရဲေတြ၊ စည္ပင္ေတြကို က်ေနာ္ အၿမဲတမ္းေၾကာက္ေနရတာ။ က်ေနာ္႔ပိုက္ဆံေတြကို သိမ္းမွာေၾကာက္ေနတာ။ က်ေနာ္႔အဘက သားတဲ့ ဒီပိုက္ဆံေတြနဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ပံုက အရမ္းတန္ဖိုးရွိတယ္တဲ့၊ ငါ့ေျမး ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ပါဆိုၿပီး အရြက္ေပါင္း ၈၅၀၀ ကို က်ေနာ္႔ကို လက္ေဆာင္ေပးလုိက္တာေပါ့။ အဲဒါကို က်ေနာ္႔စာၾကည့္တုိက္မွာ က်ေနာ္ ျမတ္ျမတ္နိုးႏိုးနဲ႔ ထာ၀ရ ခ်ိတ္ဆြဲထားတယ္။ က်ေနာ္႔ဆီမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ပံုပါတဲ့ ငါးျပားေစ့က အစ တရာတန္အထိေအာင္ က်ေနာ္႔ စာၾကည့္တုိက္မွာရွိတယ္။ ရြာကေနၿပီး ရန္ကုန္ကိုတက္မယ္ ဆုိတုန္းက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ပိုက္ဆံေတြ က်ေနာ္႔ကို လက္ေဆာင္ေပးလုိက္တယ္။ အဲဒီပိုက္ဆံေတြၾကည့္ၿပီး သား ခြန္အားရွိေအာင္ ႀကဳိးစားပါ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ စိတ္ေနသေဘာထားကို ရေအာင္လုပ္ယူပါ။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဆိုတာ တို႔ဗမာျပည္မွာေတာ့ အထူးျခားဆံုးပုဂိၢဳလ္ပဲ၊ အရမ္းႏွလံုးလွတယ္ေပါ့ေနာ္၊ သားလည္း တေန႔ ဒီလိုျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားပါေပါ့ေနာ္။ မခ်ဳိးျဖစ္၊ မစားျဖစ္ခဲ့တဲ့ ၀ါးမွ်စ္ကေလးမ်ား က်ေနာ္႔အဘက ပံုျပင္ေတြေျပာရင္ သစ္ပင္ေတြ၊ ၀ါးပင္ေတြကို ၾကည့္ၿပီးေျပာတယ္။ က်ေနာ္က ေတာမွာေနေတာ့ ၀ါးပင္ရင္းက မွ်စ္ေတြကို စားခ်င္တာေတာင္မွ က်ေနာ္႔အဘက ဘယ္လိုေျပာလဲဆိုေတာ့ ငါ့ေျမး မင္း ဒီ၀ါးပင္ မွ်စ္ေပါက္ေတြကိုစားရင္ မင္းနဲ႔ ဘဘအတြက္ပဲ ျဖစ္မွာေပါ့ကြတဲ့။ ဒီ၀ါးပင္ရဲ႕ မွ်စ္ကေလးကို ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ၿပီးေတာ့ တို႔ႏိုင္ငံအတြက္၊ တုိင္းျပည္အတြက္၊ ရြာအတြက္ဆိုရင္ အမ်ားႀကီး အသံုး၀င္တယ္ေပါ့။ ဟာ ဘဘကလည္း သား နားမွမလည္တာေပါ့လို႔ ျပန္ေျပာေတာ့ သားတေန႔ နားလည္မွာေပါ့တဲ့။ တေန႔ က်ေနာ္တို႔ ေျမးအဘုိးႏွစ္ေယာက္က လွည္းေလးတလွည္းနဲ႔ ၀ါးပင္ရဲ႕ အကိုင္းအခက္ေတြကို ခုတ္ၿပီးေတာ့ ဘဘနဲ႔ ငါ့ေျမး မစားခဲ့တဲ့ ၀ါးပင္ေတြဟာ အခု တို႔ရြာမွာ၊ တို႔အိမ္မွာ ႏွစ္ ၈၀ သံုးလို႔ရၿပီတဲ့၊ ထမ္းပိုးေတြလည္း လုပ္လုိ႔ရတယ္၊ ႏုိင္ငံအတြက္ သစ္ပင္၀ါးပင္ေတြကို တဲထုိးလို႔ရတယ္၊ အိမ္ေဆာက္လုိ႔ရတယ္၊ ခြဲသားလုပ္လို႔ရတယ္။ တုိ႔ေျမးအဖိုးႏွစ္ေယာက္ တခဏတာ မစားခဲ့တဲ့ ဥစၥာဟာေတြဟာ ရြာအတြက္ေကာ၊ တုိင္းျပည္အတြက္ေကာ ဘယ္ေလာက္ အသံုး၀င္လဲဆိုတာ ေျမးေလးၾကည့္ပါ။ လူဆိုတာ ငါ့ဖို႔ ငါ့ဟာ ငါ့ဥစၥာဆိုတာ ဘယ္ေတာ့မွ မမက္နဲ႔ကြတဲ့။ အဲဒါ လူ႔အတၱသမားတဲ့၊ ခု က်ေနာ္႔ဘဘက မရွိေတာ့ဘူး။ ဘဘေျပာခဲ့တဲ့ပံုျပင္ေတြ ဇာတ္ထုပ္ေတြကို နားေထာင္ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တတ္သလို၊ က်ေနာ္သိသလုိ လူငယ္ေတြကိုလည္း စာေပမ်ုိးေစ့ေတြ ခ်ေပးခ်င္တာေပါ့။ အႀကဳိက္ႏွစ္သက္ဆံုးစာေပ [caption id="attachment_97659" align="aligncenter" width="598"]
(ဓာတ္ပုံ -Mandalay Library)[/caption] က်ေနာ္အႀကဳိက္ဆံုး စာေရးဆရာေတြကေတာ့ မ်ားတယ္။ ဆရာႀကီး ေရႊဥေဒါင္းကို ႀကဳိက္တယ္။ ကဗ်ာဆရာ စာေရးဆရာႀကီး မင္းသု၀ဏ္လည္းႀကဳိက္တယ္။ ဆရာျမသန္းတင့္လည္း ႀကဳိက္တယ္။ တကၠသိုလ္စိန္တင္လည္း ႀကဳိက္တယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ အျဖစ္အပ်က္ကို ပံုေဖာ္ထားတဲ့ တကယ့္မွတ္တမ္းေတြကို ႀကိဳက္တယ္။ အတၳဳပၸတၱိေတြႀကဳိက္တယ္။ စာအုပ္ကေတာ့ ဖတ္တယ္။ စိတ္ညစ္ရင္ ဘာမွမလုပ္ဘူး၊ စာပဲထုိင္ဖတ္တယ္။ ညဆိုရင္ ၁၀ နာရီထုိးေလာက္ကေန စာၾကည့္တုိက္ပိတ္ၿပီး အိပ္ခ်ိန္ ၁၁ နာရီထိုးေလာက္ကေန ဖတ္လိုက္တာ ၃ နာရီထိုးေလာက္မွ ၿပီးတယ္။ က်ေနာ္႔ဘ၀ကို လႊမ္းမိုးတဲ့ စာအုပ္ကေလးကေတာ့ ဦးဘသန္း (ဓမၼိက) ေရးတဲ့ ေယာနသံဇင္ေယာ္ စာအုပ္ပဲ။ အဲဒီစာအုပ္ကေလး က်ေနာ္ အရမ္းႀကိဳက္တာ။ ေတာင္ပံမပါလို႔မို႔လို႔ ႀကဳိးစားပမ္းစား ပ်ံတက္တဲ့ ခြန္အားျဖစ္ေစတဲ့ ငွက္ကေလးကို အရမ္းႀကဳိက္တာ။ ႏိုင္ငံတိုးတက္ဖို႔ စာေပနဲ႔ ျပဳျပင္လိုသူ က်ေန္ာ႔ဘ၀က ျမန္မာျပည္တိုးတက္ဖို႔၊ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြ တုိးတက္ဖို႔ စာေပနဲ႔ ျပဳဳျပင္မွာေလ။ က်ေနာ္တုိ႔ လူငယ္ေတြ၊ ျမန္မာႏုိင္ငံက လူငယ္ေတြရဲ႕ အေကာင္းဆံုးလက္နက္က ကိုရီးယားမွာရွိတဲ့ ႏ်ဴကလီးယား အဏုျမဴဗံုးလည္း မဟုတ္ဘူး။ အေမရိကန္မွာရွိတဲ့ ဒံုးက်ည္ေတြလည္း မဟုတ္ဘူး။ စာေပပဲ။ က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ စာေပနဲ႔ ျပဳျပင္မွရမွာ။ က်ေနာ္တို႔ဆီမွာက စာတအားငတ္တာ၊ စာဖတ္ခ်င္တယ္။ စာၾကည့္တိုက္မရွိဘူး၊ လံုး၀မရွိဘူး။ က်ေနာ္တို႔ေနရာမွာ ၁၆ ရပ္ကြက္ရွိတယ္။ ၁၆ ရပ္ကြက္လံုးက က်ေနာ္႔လို လမ္းေဘးေစ်းသည္ရဲ႕ စာၾကည့္တုိက္ကိုပဲ လာၾကရတာဆိုေတာ့ အရမ္းရင္နာတာေပါ့ေနာ္။ ဒါေၾကာင့္ အမ်ားႀကီး စာၾကည့္တုိက္ေတြ ဖြင့္ခ်င္တယ္။ အမွန္အတုိင္းေျပာရင္ က်ေနာ္က ေလးတန္းေအာင္ပါပဲ။ က်ေနာ္႔လို ေလးတန္းပဲေအာင္တဲ့ လူတေယာက္က ဒီလိုလုပ္ႏုိင္တယ္ဆိုရင္ ဘြဲ႔ရ၊ ပညာတတ္ေတြကလည္း ဒီလိုသာ လုပ္လိုက္ရင္ စာၾကည့္တုိက္ေတြ မ်ားမ်ားဖြင့္မယ္။ တတ္တဲ့ပညာနဲ႔ အသံုးခ်လုိက္မယ္ဆိုရင္ တခ်ိ္န္ခ်ိန္က်ရင္ ေအာင္ျမင္တဲ့လူေတြ အမ်ားႀကီးျဖစ္လာမွာေပါ့။ ျမန္မာျပည္မွာရွိတဲ့ လူငယ္လူရြယ္ေတြ အသိပညာေတြရွိေအာင္ ႀကိဳးစားၾကပါ။ စာေပေတြ မ်ားမ်ားဖတ္ပါ။ က်ေနာ္႔လို ေလးတန္းေအာင္ တေယာက္ေတာင္ စာေပေတြဖတ္လို႔ ခြန္အားရွိခဲ့တာ၊ ဘြဲ႔ရ ပညာတတ္ေတြ အတန္းပညာေတြ သင္ထားတဲ့လူေတြက စာေပေတြဖတ္လိုက္ရင္ က်ေနာ္တို႔တုိင္းျပည္ အနာဂတ္က ေကာင္းသြားပါမယ္။ အခု ဒီမွာ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာျပည္မွာ အဖတ္အမ်ားဆံုးက ၉ တန္းရဲ႕ ေအာက္က ကေလးေတြက်ေတာ့ ကာတြန္းေတြ အဖတ္မ်ားတယ္။ ၂၄ ႏွစ္ေက်ာ္သြားရင္ သုတ၊ ရသ၊ ဘာသာျပန္ေတြ အဖတ္မ်ားတယ္။ ၈၅ ရာခို္င္နႈန္းက လူႀကီးေတြမလာဘဲ ကေလးေတြ လာေနၾကတယ္။ အဲဒါေလး က်ေနာ္ အားရေက်နပ္တယ္။ မေက်နပ္ဆံုးက ျမန္မာျပည္ရဲ႕ စာၾကည့္တိုက္စနစ္ေပါ့။ ၿမိဳိ႕စြန္ ေအာင္မဂၤလာ အေ၀းေျပးကေန လွည္းတန္းထိေအာင္ စာအုပ္အသစ္တအုပ္ကို ၀ယ္ဖို႔ ဆိုင္တဆုိင္ မရွိဘူး။ လွည္းတန္းနဲ႔ ၿမိဳ႕ထဲပဲ စာအုပ္ဆိုင္ရွိတယ္။ ျပည္သူ႔ဂုဏ္ရည္ အထူးဆုရတဲ့ေပၚ ဆုရတဲ့အတြက္ ၀မ္းသာတာေပါ့။ က်ေနာ္႔လို လမ္းေဘးေစ်းသည္ကို ဒီလိုဆုေပးတာ။ က်ေနာ္႔မွာလည္း တာ၀န္ေတာ့ ပိုမ်ားသြားတာေပါ့ေလ။ က်ေနာ္က ကိုယ္တတ္တဲ့ပညာနဲ႔၊ သိတဲ့ပညာနဲ႔ စာဖတ္ၿပီးေတာ့ အသိပညာေတြရသလို သူမ်ားလည္း ရေစခ်င္တဲ့အတြက္ က်ေနာ္က စာၾကည့္တုိက္ ဖြင့္တာေပါ့ေလ။ က်ေနာ္က ႏိုင္ငံေရးေတြ ဘာေတြ ဘာမွမသိဘူး။ စာေပခြန္အားပဲ သိတယ္။ က်ေနာ္႔ကို စာအုပ္ေတြ လာလႉလို႔ရပါတယ္။ က်ေေနာ္႔စာၾကည့္တိုက္က က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာျပည္အတြက္ ရပ္တည္တာ။ အလႉရွင္ေတြလာလို႔ က်ေနာ္ စာအုပ္ေတြ အမ်ားႀကီးရရင္ က်ေနာ္ စာၾကည့္တိုက္ေတြ အမ်ားႀကီးဖြင့္ႏိုင္တာေပါ့။ အနာဂတ္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ က်ေနာ္႔ရည္မွန္းခ်က္ကေတာ့ စာေပထဲမွာပဲ က်ေနာ္႔ဘ၀ကို ျမႇဳပ္ႏွံမယ္။ က်ေနာ္ ဒီဘ၀မွာ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာလူမ်ုိးေတြ အသိပညာရွိဖို႔ က်ေနာ္တတ္ႏိုင္တဲ့ဘက္က လုပ္မွာပဲ။ က်ေနာ္႔မွာ အဖြဲ႔အစည္း ဘာတေယာက္မွမရွိဘူး။ က်ေနာ္႔စာအုပ္တအုပ္ကို စာအုပ္လာခ်ဳပ္ေပးတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံသား တေယာက္မွမရွိဘူး၊ အခုအခ်ိန္အထိေအာင္။ အခုဆိုရင္ က်ေနာ္႔စာၾကည့္တိုက္က ရန္ကုန္တၿမိဳ႕လံုးတင္မကဘူး၊ တႏိုင္ငံလံုးကလူေတြက အကုန္လံုးသိေနၿပီ။ မႏၱလးစာၾကည့္တိုက္မွာ လြတ္လပ္စြာ ငွားႏိုင္တယ္၊ ျပဳႏိုင္တယ္ေပါ့။ အဓိကလိုခ်င္တာ က်ေနာ္႔မွာ တိုက္ခန္းမရွိဘူး။ ဒီေနရာကေန ေျပာင္းသြားရမွာ အရမ္းစိုးရိမ္တာ။ လႈိင္မွာ က်ေနာ္က အိမ္ခန္း တလကို ၂ သိန္းေပးၿပီးေတာ့ ငွားထားရတာ။ အိမ္လခကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ငါးကင္ေရာင္းရတဲ့အထဲက လုပ္တာပဲ။ က်ေနာ္တို႔ ညီအစ္ကို ၃ ေယာက္ရွိတယ္။ ၃ ေယာက္စလံုးက က်ေန္ာတို႔ဘ၀က ဆင္းဆင္းရဲရဲပဲ။ က်ေနာ္တို႔မွာ စာၾကည့္တိုက္ဖြင့္ႏိုင္တဲ့ ဂုဏ္ပုဒ္ပဲရွိတယ္၊ က်ေနာ္တို႔မွာ ခ်မ္းသာတာ စာအုပ္ပဲရွိတယ္။ စာအုပ္ဖိုးကက်ေတာ့ တလကို က်ပ္ ၂၈၀၀ - ၃၀၀၀ ေလာက္ စာအုပ္ဖိုးဆိုၿပီးေတာ့ က်ေနာ္က သီးသန္႔ စုဘူးေလးထဲမွာ ထည့္တယ္ေပါ့။ က်ေနာ္ မခံခ်င္စိတ္နဲ႔ စာေတြဖတ္ၿပီးေတာ့ လမ္းေဘးမွာ ငါးကင္ေရာင္းၿပီးေတာ့ အသိပညာေတြ ရွာခဲ့တယ္ေပါ့ေနာ္။ က်ေနာ္႔လို လူငယ္ေတြလည္း စာၾကည့္တိုက္ေတြသြား၊ စာေတြဖတ္လိုက္လို႔ရွိရင္ သူတို႔မိသားစုေတြအတြက္၊ ျမန္မာျပည္အတြက္ အမ်ားႀကီး အေထာက္အကူျပဳလိမ့္မယ္ဆိုၿပီး က်ေနာ္က စာၾကည့္တိုက္နဲ႔ ဘ၀ကို လံုးလံုးရပ္တည္ခဲ့တယ္။ က်ေနာ္ေသရင္ေတာင္မွ စာၾကည့္တိုက္ေဘးနားမွာ၊ စာအုပ္ေဘးနားမွာ ေသခ်င္တယ္။ က်ေနာ္ေနခ်င္တာက စာၾကည့္တိုက္မွာ ထာ၀ရေနခ်င္တယ္။
