(ဒီမိုပညာ ေက်ာင္းသားမ်ား  ၆ ႀကိမ္ေျမာက္ ရံုးထုတ္ ) (၁) သာယာ၀တီတရားရံုး လမ္းမတန္း ၀င္ေပါက္မွာ သံဆူးႀကိဳး အထပ္ထပ္နဲ႔ ရဲလံုျခံဳေရးေတြ ခ်ထားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ၀င္ခြင့္မရပါ။ အဲဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ ေဘး၀င္ေပါက္ကို လာခဲ့ပါတယ္။ ေဘး၀င္ေပါက္ ေရာက္ေတာ့ လူ ၅၀ ေလာက္  ရုန္းစု ရုန္းစု နဲ႔ ေရာက္ေနပါၿပီ။ ဒါဟာ ေက်ာင္းသားေတြကို ၆ ႀကိမ္ေျမာက္ ရံုးထုတ္တာ ျဖစ္ၿပီး၊ သာယာ၀တီတရားရံုးမွာ ေတာ့ ပထမဆံုး ရံုးထုတ္တာပါ။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ၅ ႀကိမ္ကိုေတာ့ လက္ပံတန္းတရားရံုးမွာ ရံုးထုတ္ခဲ့တာပါ။ လံုျခံဳေရးအေၾကာင္းျပခ်က္ေတြနဲ႔ သာယာ၀တီတရားရံုးမွာ အခုလို ရုံးထုတ္ခဲ့တာပါ။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း က်ေနာ္တို႔ တရားရံုး၀န္းက်င္ ျမင္ကြင္းေတြကို ဗီဒီယို လိုက္ရိုက္ပါတယ္။ ကိုဥာဏ္ႀကီးက မေကြးသား  ၀န္းရံတဦးျဖစ္တဲ့ အသားျဖဴျဖဴ မ်က္ႏွာျပည့္ျပည့္ အသက္ ၄၀ ေက်ာ္ တေယာက္ရဲ႕ သေဘာထားကို ေမးပါတယ္။ လက္ရွိ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈကို သူဘယ္လိုျမင္သလဲေပါ့။ သူနာမည္က ကိုခင္ေမာင္ၾကည္တဲ့။ “ပင္မစစ္ေၾကာင္းကို စထြက္ကတည္းက က်ေနာ္တို႔ စိတ္၀င္စားခဲ့တာဗ်ာ့၊ က်ေနာ္တို႔ ႏိုင္ငံရဲ႕ ပညာေရး အေျပာင္းအလဲဟာ ဘယ္ေလာက္ အေရးႀကီးတယ္ဆိုတာ အားလံုး သိၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ စထြက္ၿပီဆိုကတည္းက စိတ္၀င္တစားနဲ႔ ေစာင့္ၾကည့္ခဲ့တယ္။ လက္ပံတန္းမွာ တားဆီးလိုက္ၿပီ ဆိုကတည္းက က်ေနာ္တို႔ စိတ္၀င္စားမႈေတြ ျမင့္လာတယ္။’ သူက စစ္အစိုးရလက္ထက္ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေဟာင္းတေယာက္ပီပီ ေက်ာင္းသားလူပ္ရွားမႈကို စိတ္ပါ လက္ပါ ေထာက္ခံေနသူ တစ္ေယာက္ပါ။ တရားရံုးေတြ၊ လံုျခံေရးေတြ ဘယ္လိုပဲ ေျပာင္းခဲ့ေပမယ့္ ေထာက္ခံအားေပးသူေတြရဲ႕စိတ္၀င္စားမႈ ကေတာ့ မေျပာင္းလဲခဲ့ဘူးဆိုတာ သူ႕စကားေတြက ထင္ရွားေစပါတယ္။ (၂) ၀န္းတံခါးဖြင့္ၿပီဆိုတာနဲ႔ ကိုရန္ႏိုင္ရယ္၊ ဥာဏ္ႀကီးရယ္၊ က်ေနာ္ရယ္ ၃ ေယာက္သား ကင္မရာကိုယ္စီနဲ႔ လံုျခံဳေရးေတြ ၾကားျဖတ္ၿပီး တရားရံုး၀န္းထဲကို ၀င္ခဲ့ပါတယ္။ အထဲမွာ သတင္းေထာက္ ကဒ္ျပားနဲ႔ ၀င္ခြင့္ကဒ္ကို လဲရင္း ဧည့္စာရင္းမွာ လက္မွတ္ထိုးရပါတယ္။ လူတေယာက္က က်ေနာ္နားကပ္လာၿပီး အက်ီအိတ္ထဲကို စာရြက္ေလးတရြက္ ထိုးထည့္ သြားပါတယ္။ လည္စည္းအနီ ရဲေတြနဲ႔၊ တရားစြဲခံ ေက်ာင္းသား မိဘေဆြမ်ိဳးေတြဟာ ဟိုနားစုစု ဒီနားစုစု နဲ႔ပါ။ သူတို႔ကို အင္တာဗ်ဴး တခုေလာက္မ်ား ရလိုရျငား လိုက္ၾကည့္ေနတုန္း အျပာရင့္ေရာင္ အခ်ဳပ္ကားေတြဟာ ေက်ာင္းသားေတြကို သယ္ေဆာင္ရင္း ျမွားတစင္းလို တဟုန္ထိုး ၀င္ေရာက္လာပါတယ္။ ‘သပိတ္ သပိတ္ ေမွာက္ေမွာက္‘ ‘မီးဒုတ္ မီးဒုတ္ ရိႈ႕ရိႈ႕’ ‘အေရးေတာ္ပံု  ေအာင္ရမည္’ အခ်ဳပ္ကားေပၚက အားျပင္းျပင္း လြင့္ပ်ံလာတဲ့ အသံေတြေၾကာင့္ လံုျခံဳေရးေတြၾကား တိုးကာ ေ၀ွ႔ကာ ကားရပ္မယ့္ေနရာနားကို  အေျပးသြားခဲ့ပါတယ္။ ကင္မရာခလုတ္ကေတာ့ ဖြင့္ၿပီးသား အဆင္သင့္ ။ အခ်ဳပ္ကားေပၚက ဆင္းလာပါၿပီ။ ေက်ာင္းသူေတြ လက္ေ၀ွ႔ယမ္း ႏႈတ္ဆက္ရင္း အခ်ဳပ္ကားေပၚက ဆင္းလာပါၿပီ။ လက္ပံတန္းေဒသခံ ၀န္းရံျပည္သူ အသက္ ၄၀ ေက်ာ္ အမ်ိဳးသမီးႀကီးတဦးက လက္သီးလက္ေမာင္းတန္းရင္း ေရွ႕ဆံုးဦးေဆာင္လာပါတယ္။ သူေနာက္က ဆင္းလာသူက မၿဖိဳးၿဖိဳးေအာင္ပါ။ အက်ီျဖဴ၊၊ ထမီအနက္စင္းနဲ႔။ သူက လက္ႏွစ္ဖက္စလံုးကို စံုေျမွာက္ ေ၀ွ႔ယမ္းလိုက္ပါတယ္။ “ၿဖိဳးၿဖိဳး   ၿဖိဳးၿဖိဳး” “ၿဖိဳးၿဖိဳး   ၿဖိဳးၿဖိဳး” အခ်ဳပ္ကားကို ၀ိုင္းကာထားတဲ့ ရဲေတြေနာက္က လူအုပ္ႀကီးဟာ လက္သီး လက္ေမာင္းေတြ ဆန္႔တန္းရင္း မၿဖိဳးၿဖိဳးေအာင္နာမည္ကို ထပ္ခါတလဲလဲ သံၿပိဳင္ ေခၚလိုက္ၾကပါတယ္။ အသံေတြ က ဟိန္းဟိန္းညံလို႔။ သူ႔ေနာက္က မဟန္နီဦး။ ေနာက္တေယာက္က ထမီအနီ ၊ က်စ္ဆံၿမီး နဲ႔ေက်ာင္သူေလး။ (၃) ေနာက္ တေယာက္ၿပီးတေယာက္ အားလံုးေပါင္း    ၇  ေယာက္။ ဒီတခါေတာ့ သူတို႔ကို လက္ထိပ္ခတ္မထားေတာ့ပါ။  ၿပီးခဲ့တဲ့ ရံုးခ်ိန္းမွာ အမ်ိဳးသမီးေတြကို လက္ထိပ္မခတ္ေရး ေတာင္းဆိုမႈ ေအာင္ျမင္ခဲ့ၿပီေပါ့။ တရားဥပေဒက ေပးထားတဲ့ အခြင့္အေရးေတြကို သူတို႔ ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ ကာကြယ္ ႏိုင္ခဲ့ပါၿပီ။ ကင္မရာသမားေတြကလည္း ေျဖးေျဖး ေလွ်ာက္ဖို႔ ေက်ာင္းသူေတြကိုေအာ္ေျပာေနပါတယ္။ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ တရားရံုးထဲ ၀င္သြားပါၿပီ။ အျပင္မွာ က်န္ရစ္တဲ့ မိဘေတြရဲ႕ရင္ထဲမွာေတာ့  စိုးရိ္မ္ေသာကနဲ႔ မခံခ်င္စိတ္ ျမင့္တက္ ေနပါတယ္။ “က်မတို႔ သားသမီးေတြနဲ႔ ခြဲေနရ တာ ရက္ေပါင္း ၅၀ ရွိၿပီး။ ဘယ္ေလာက္ခံစားရတယ္ဆိုတာ စဥ္းစားၾကည့္ပါ။  x x ေထာင္ထဲမွာ ငါသားေလး ဘယ္လိုမ်ားေနသလဲ စဥ္းစားမိတိုင္း၊ ညည အိပ္လို႔ေတာင္မေပ်ာ္ဘူး” အက်ီၤနံသာေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ၀တ္ဆင္ထားတဲ့ အသားျဖဴျဖဴ ၀၀ မိန္းမႀကီးတေယာက္က သူ႔ခံစားခ်က္ေတြကို မ်က္ရည္စက္လက္နဲ႔ ဖြင့္ထုတ္ေနပါတယ္။ တခါတရံ သူစကားသံေတြဟာ က်ယ္ေလာင္လာလိုက္၊ တခါတရံ သူ႔စကားေတြဟာ လည္ေခ်ာင္းမွာ တစ္ဆို႔ေနလိုက္။ သူႏႈတ္ဖ်ားမွာ ထစ္ေငါ့ေနလိုက္။ “က်မတို႔ သားသမီးေတြကို ျပန္ေပးဆြဲထားတာ ရက္ေပါင္း ၅၀ ရွိၿပီ” သားနဲ႔ ေ၀းကြာေနတဲ့ လြမ္းရက္ရွည္ေတြကို လက္ခ်ိဳးေရတြက္ရင္း ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနခဲ့သူ ေက်ာင္သားေခါင္းေဆာင္ ကိုသီဟ၀င္းတင္ရဲ႕ မိခင္ ေျပာလိုက္တဲ့ စကားသံပါ။ သူရင္ထဲက ရုတ္တရက္ထြက္က်လာတဲ့ က်မတို႔သားသမီးေတြကို ျပန္ေပးဆြဲထားတာ ဆိုတဲ့ စကားဟာ ဒီမိုကေရစီတက္ၾကြလႈပ္ရွားသူေတြရယ္၊ ဒီမိုကေရစီကို ေထာက္ခံအားေပးတဲ့ ႏိုင္ငံတကာရယ္၊ လက္ရွိ ဦးသိန္းစိန္ အရပ္၀တ္အစိုးရတုိ႔ရယ္ ဆက္ဆံေနရတဲ့ ဒီေန႔ ႏိုင္ငံေရး အခင္းအက်င္း တစိပ္တပိုင္း ကို ဖ်တ္ကနဲ လစ္ျပလိုက္သလိုပါပဲ။ “စာေပးစာယူတက္တဲ့လူေတြကို  ေက်ာင္းသားလို႔ မသတ္မွတ္ဘူးတဲ့။ တကၠသိုလ္ရဲ႕ ပညာေရးတကၠသိုလ္ဘြဲကို ဘာျဖစ္လို႔ ေပးေနလဲ။ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီပညာေရးကို ဆက္ၿပီး သင္ေနလဲ။ က်မ အဲဒါကို သိခ်င္ပါတယ္။” (၄) ဒီမိုပညာေရးလူပ္ရွားသူ စာေပးစာယူေက်ာင္းသား ကိုမင္းသူရွိန္မိခင္ ေဒၚလဲ့လဲ့မိုးက လက္ရွိ ပညာေရးစနစ္ ကေမာက္ကမ ႏိုင္မႈ ကိုေမးခြန္းထုတ္လိုက္ပါတယ္။ “ဒီထဲမွာ အခ်ဳပ္ခံထားတဲ့အခါက်ေတာ့ သူတို႔စာေမးပြဲေျဖဖို႔က လံုး၀ ကို ဆံုးရံႈးမယ့္ အေန အထားျဖစ္ေနၿပီ ခင္ဗ်ာ့” ေက်ာင္းသား ကိုရဲ၀င္းသူ ဖခင္ ဦးစံထြန္းက သူစိုးရိမ္မႈကို ေဖာ္ျပပါတယ္။ ဒါဟာ သပိတ္ေမွာက္ေက်ာင္းသားေတြကို ပညာေရး သင္းသတ္ခံရသလို ျဖစ္ေနပါတယ္။ သပိတ္ေမွာက္ ေက်ာင္းသူေခါင္းေဆာင္ မၿဖိဳးၿဖိဳးေအာင္ကလည္း သံဇကာၾကားက ေန သူသေဘာထားကို ခုလို ေပးပါတယ္။ “တိုင္းျပည္ရဲ႕ အနာဂတ္ ေကာင္းရာေကာင္းေၾကာင္း လုပ္တဲ့သူေတြဟာ ပိုၿပီး ပညာျပည့္၀ ဖို႔ လိုပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ က်မက ဒီေက်ာင္းသားေတြ စာေမးပြဲ ေျဖခြင့္ ရွိကို ရွိရမယ္။” မၿဖိဳးၿဖိဳးေအာင္ တဖက္တခ်က္က မအိသဥၨာေမာင္နဲ႔ ေနာက္တေယာက္ကေတာ့ အျပံဳးကိုယ္စီနဲ႔ သတင္းေထာက္ေတြ ေမးသမွ်ကို ေျဖေနပါတယ္။ သူ႕ေနာက္မွာ ရဲေမေတြ တန္းစီၿပီး ေစာင့္ၾကပ္ေနပါတယ္။ တင္းက်ပ္တဲ့ လံုျခံဳေရးေတြ မ်က္စိေရွ႕မွာပဲ အားေပးေထာက္ခံသူေတြ မ်ားသည္ထက္ မ်ားလာပါတယ္။ လက္ထိပ္တန္းလန္းနဲ႔ ေက်ာင္းသားေက်ာင္သူေတြကို ျမင္လိုက္တိုင္း  ပရိသတ္ရဲ႕ အားေပးေထာက္ခံသံေတြ ပိုမိုက်ယ္ေလာင္လာပါတယ္။ ဒို႔ေက်ာင္းသားေတြ   ညီရဲ႕လားေဟ့။ ညီတယ္ေဟ့။   ညီတယ္ေဟ့။ ခြပ္ေဒါင္းေသြးေတြ နီရဲ႕လားေဟ့။ နီတယ္ေဟ့။ နီတယ္ေဟ့။ ကတိမတည္တဲ့ အစိုးရအေၾကာင္း ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ကိုမင္းေသြးသစ္က သံဇကာကိုေက်ာ္ၿပီး သတင္းေထာက္ေတြကို ရွင္းျပၾကပါတယ္။ သူဆံရွည္ရွည္ဟာ ေလထဲမွာ ၀ဲလို႔ ပ်ံလို႔။ သူ႔လည္ပင္းမွာ စံပယ္ပန္းကုန္းကေလးဟာ ႏြဲလို႔ ယိမ္းလို႔။  သူအသံက ေဘးက ဆူညံသံေတြကို ေက်ာ္လို႔လႊားလို႔။ (၅) လႊတ္ေတာ္မွာ ရွိတဲ့ ဥပေဒၾကမ္းေကာ္မတီက လူေတြ သက္ေသ ရွိတယ္။ ဒီ ၄ ပြင့္ဆိုင္ သေဘာတူညီခ်က္မွာ က်ေနာ္တို႔ကို၊ ဒီသပိတ္ကို ဦးေဆာင္တဲ့ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ၀န္းရံတဲ့ ျပည္သူေတြကိုေရာ လံုး၀ အေရးမယူပါဘူးဆိုတဲ့ သေဘာတူညီခ်က္ပါတယ္။ ဒါဟာ သမၼတရံုး ၀န္ႀကီးတေယာက္ လက္မွတ္ထိုးထားတာ ျဖစ္တယ္။ သမၼတ မသိဘူးဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ျပည္ထဲေရး၀န္ႀကီး မသိဘူးဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ဟိုဖက္အေပါက္မွာ ကိုသီဟ၀င္းတင္က လက္ထိပ္ကို ေျမွာက္ၿပီး ဒီမိုကေရစီပညာေရးေအာင္ျမင္ဖို႔ဟာ သူတို႔ လြတ္ေျမာက္ေရးထက္ ပိုအေရးႀကီးေၾကာင္း ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ကိုသီဟ၀င္းတင္က သတင္းေထာက္ေတြကို လွမ္းေအာ္ေျပာေန ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ လြတ္ေျမာက္ေရးဟာ ဒုတိယအဆင့္မွာပဲ ရွိပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ မူလ ပန္းတိုင္ျဖစ္တဲ့ ဒီမိုကေရစီပညာေရးအတြက္ ဆက္လက္ တိုက္ပြဲ၀င္ၾကပါ။ အေစာင့္ရဲက အဆင္း ဆြဲေခၚမွ ကန္႔လန္႔ကန္႔လန္႔နဲ႔ ရဲေနာက္ကို ပါသြားပါတယ္။ သူတို႔လႊတ္ေျမာက္ေရးဟာ ဒုတိယအဆင့္ပဲ ရွိတယ္ဆိုေပမယ့္ သူတို႔ ေထာင္ထဲမွာ ေနရတဲ့ ဘ၀က လူ႔အခြင့္အေရးေတြ ဆံုးရံႈးလြန္းလွပါတယ္။ ဒါကို ေက်ာင္းသား ကိုမာေနာ္က “အက်ဥ္းဦးစီးက က်ေနာ္တုိ႔ကို ရွာေဖြေရး လုပ္တယ္၊လူ႔ဂုဏ္သိကၡာ ထိခုိက္ေအာင္လုပ္ၿပီး က်ေနာ္ကို အတြင္းခံေဘာင္းဘီ အတြင္းထဲ အထိရွာတယ္။” ေက်ာင္သားေခါင္းေဆာင္ ကိုမိုးထက္ေနကလည္း “ရံုးထြက္ကအျပန္ ေထာင္အ၀င္မွာက်ရင္ ရွာေဖြေရးကို ေတာ္ေတာ္ ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္းလုပ္တယ္။ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီႏိႈက္တယ္။ လူ႔ ဂုဏ္သိကၡာနဲ႔ မေလွ်ာ္တဲ့ဟာေတြ လုပ္တယ္။” ဒါဟာ သူတို႔က ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းေျပာတာပါ။ တကယ္ေတာ့ ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြက စအိုထဲမွာ ပိုက္ဆံထည့္လာတယ္ဆိုၿပီး သူတို႔ရဲ႕ စအို၀ ထဲကို လက္ညိဳးထိုးေမႊတယ္ဆိုတာ ေထာင္က်ဖူးသူတိုင္း ရိပ္မိၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း မၿဖိဳးၿဖိဳးေအာင္က လူအခြင့္အေရး ခ်ိဳးေဖာက္ခံရတာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ သံဇကားၾကားကေန ခုလို တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ မွတ္ခ်က္ေပးပါတယ္။ (၆) ေထာင္ဆိုတာကေတာ့ ေသခ်ာတယ္။ လူဂုဏ္သိကၡာ ႏွိပ္ကြပ္ထားတဲ့ေနရာပါ။ အာဏာရွင္ လက္ေအာက္က ေထာင္ေတြကေတာ့ အင္မတန္ အႏၱရာယ္ႀကီးမားတယ္။ အိုင္စီအာစီလိုမ်ိဳး ၾကား၀င္တဲ့ လူ႔အခြင့္အေရးအဖြဲ႔ေတြ ေတာက္ေလွ်ာက္ရွိေနမယ္ဆိုရင္ ပိုေကာင္းမွာပါ။ ေနလည္ ၂ နာရီေက်ာ္ေလာက္မွာ သူတို႔ တရားရံုးကေန ေထာင္ကို ျပန္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ေထာင္အျပန္လမ္းမွာေတာ့ အခ်ဳပ္ကားေပၚက လက္နဲ႔ အျပင္ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕လက္ေတြ ခ်ိတ္လို႔၊ ဆက္လို႔ ။ ခြပ္ေဒါင္းအလံေတြ ၀န္းလို႔ ရံလို႔။ ခြပ္ေဒါင္းေတးေတြ သံၿပိဳင္ ဟစ္လို႔၊ ဆိုလို႔။ ရန္ကုန္အျပန္ ကားေပၚမွာ က်ေနာ္အိတ္ကပ္ထဲက စာရြက္ကေလးကို ထုတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ စာရြက္ကေလးက ေၾကမြမြ၊ လက္ေရးကလည္း ေသးသြယ္သြယ္၊ သံတိုင္ေတြၾကားမွာ   ဖြဲ႔သီထားတဲ့ ကဗ်ာတပုဒ္။ ေဟ့ အာဏာရွင္ ငါ ျပန္လာမယ္။ ပူျပင္းတဲ့ ေနပူပူကို အံတု ခႏၵာကိုယ္ကို အရင္းျပဳၿပီး ငါတို႔တိုက္ပြဲ တည္ေဆာက္ခဲ့တယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ေနတဲ့ မ်က္၀န္းမ်ားစြာက ငါတို႔ တိုက္ပြဲကို အေရာင္တင္ေပးရင္း ဂုဏ္ေရာင္ေျပာင္တဲ့ေပးဆပ္မႈေတြက ငါတို႔တိုက္ပြဲကို ႀကီးျမတ္ေစရင္းနဲ႔ပဲ မိုင္ရာခ်ီ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့တယ္။ (၇) နီေစြးတဲ့ တိုက္ပြဲ၀င္ခြပ္ေဒါင္းလႊင့္ ငါတို႔ဦးေခါင္းထက္မွာ ေသြးစက္လက္နဲ႔ပဲ နံရံေလးဘက္ၾကား ေရာက္ခဲ့တယ္။ တိုက္ပြဲ၀င္စိတ္ဓာတ္ကို တျမျမေသြး အခ်ိန္ေတြကို နံရံေတြၾကား မွာ ကုန္လြန္ေစခဲတယ္။ စြန္႔လႊတ္စရာဆိုလို႔ ေႏွာင္ႀကိဳးနဲ႔ အသက္တေခ်ာင္း ပဲရွိတဲ့ ငါ့အဘိဓမၼာမွာ ေတြေ၀ျခင္းကို အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုမႈမရွိဘူူး။ ေဟ့ အာဏာရွင္ ထုသားေပသား က်ေနတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးသမားတေယာက္အျဖစ္ ငါျပန္လာခဲ့မယ္။ ဟိန္းေဇာ္၀င္း   က်ေနာ္မ်က္စိထဲမွာ သံတိုင္ေတြေနာက္ကြယ္က ပါးေဖာင္းေဖာင္း၊ မ်က္ႏွာ၀ိုင္း၀ိုင္းနဲ႔ အထက္ဗမာျပည္ ဗကသ ေက်ာင္းသားေလးတေယာက္။ သားႀကီးေမာင္ေဇယ်