က်ေနာ္နာမည္ကေတာ့ ခိုင္လင္းေအာင္ပါ။ အသက္ ၂၆ ႏွစ္ရွိပါၿပီ။ က်ေနာ္က ရခိုင္ျပည္နယ္ ရမ္းၿဗဲကၽြန္း သစ္ပို႔ေတာင္ရြာကပါ။ ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ ၇ လပိုင္းက က်ေနာ္ ေကာ့ေသာင္းဘက္ကို အလည္လာပါတယ္။ ေငြ ၇ ေသာင္းခြဲ ကုန္တယ္။ ေကာ့ေသာင္းမွာ က်ေနာ္တို႔ ရမ္းၿဗဲက ဆန္းတင္လိႈင္နဲ႔ ေတြ႔တယ္။ သူက ထိုင္းမွာ အလုပ္ေကာင္း ရွိတယ္ေပါ့။ က်ေနာ္လည္း စိတ္၀င္စားလို႔ သြားမယ္ေပါ့။ သူက တဆင့္ မေဌးဆိုတဲ့ မိန္းမႀကီးဆီ လြဲေပးတယ္။ ၿပီးေတာ့ တဆင့္ၿပီးတဆငိ့ ပို႔ၾကတာ။ မမွတ္မိေတာ့ဘူး၊ ထိုင္းလူမ်ိဳးေတြေရာ ပါတယ္။ ၄ ဆင့္ေလာက္ရွိတယ္။ သံခေမာက္ႀကီးဆိုလား မသိဘူး။ အဲဒီမွာ ေတာထဲမွာ ၇ ရက္ေလာက္ အိပ္ရတယ္။ က်ေနာ္လည္း ဘယ္ေရာက္လို႔ ေရာက္မွန္းမသိဘူး။ ေနာက္ဆံုး ကတန္ဆိုတဲ့ ေလွဆိပ္မွာ ထားခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကတံုးမတေယာက္က လာေခၚၿပီး ေလွေပၚတင္ေပးတယ္။ အဲဒီခ်ိန္ထိ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေရာင္းစားခံေနရတာ မသိဘူး။ ေလွေပၚေရာက္ေတာ့ ပိုက္ကြန္ခ်ရတယ္၊ ငါးေတြ ေရြးရတယ္။ အဲဒီလိုပဲ ေန႔တိုင္း ၆ လေက်ာ္ လုပ္ခဲ့ရတယ္။ ကမ္းေပၚကို ဆယ့္ေလးငါးရက္မွ တခါ တက္ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကုန္းေပၚမွာ ေျခေတာက္ခ်ရရံုေလး ခဏေလးပဲ နင္းရတယ္။ ေလွေပၚမွာ ထမင္းကို ငါးျပဳတ္နဲ႔ စားရပါတယ္။ လစာ တခါမွ မရဖူးဘူး။ အလုပ္မလုပ္ရင္ အရိုက္ခံရတယ္။ တေခါက္ က်ေနာ္ ေနမေကာင္းလို႔ အိပ္ေနတာ မရဘူူး၊ လုပ္ရမယ္လို႔ေျပာၿပီး နံပါတ္တုတ္နဲ႔ ရိုက္တယ္။ တျခားလူေတြလည္း ဒီလိုပဲ အရိုက္ခံရတယ္။ တေခါက္ ေကာင္ေလးတေယာက္က အိမ္ျပန္မယ္လို႔ ေျပာမိလို႔ ရိုက္ထည့္လိုက္တာ သြားေတာင္က်ိဳးတယ္။ အဖိုးႀကီးတေယာက္ဆို အသက္ ၆၀ ရွိၿပီ ဘယ္ႏွႏွစ္ေတာင္ ေရာင္းစားခံထားရလဲ မသိဘူး။ ေလွေပၚမွာ ျမန္မာျပည္က လူေတြခ်ည္းပဲ ၂၈ ေယာက္ ရွိတယ္။ မြန္၊ ဗမာ၊ ကရင္၊ ရခိုင္ အစံုပဲ။ ထိုင္းလူမ်ိဳးက ပဲ႔နင္းရယ္၊ ပဲ့ကိုင္ရယ္ ၂ ေယာက္ပဲ ရွိတယ္။သူတို႔က ေသနတ္ေတြ နံပါတ္တုတ္ေတြ ရွိေတာ့ အားလံုးက ေၾကာက္တယ္။ ေလွနာမည္က ထိုင္းလိုေရးထားေတာ့ မဖတ္တတ္ဘူး၊ နံပတ္ ၈ ဆိုတာပဲ သိပါတယ္။ အဲဒီ ေလွေပၚမွာ ေလွသားေတြကလည္း အခ်င္းခ်င္း မတည့္ဘူး၊ စကားမ်ားတယ္။ ရိုက္ၾကတယ္။ က်ေနာ္လည္း စိတ္ကလည္း ညစ္၊ ပိုက္ဆံလည္း မရတာနဲ႔ က်ေနာ္နဲ႔ ကရင္ေကာင္ေလးတေယာက္ မနက္ေစာေစာ ၄ နာရီခြဲေလာက္မွာ ေလွေပၚက ခုန္ခ်ခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္က မခုန္ခ်ခင္ အဲဒီညက တညလံုး ဘုရားတရားအာရံုျပဳတယ္။ ငါးပါးသီလ ရြတ္တယ္။ ဘယ္ဘက္လက္မွာလည္း ေဖာ့လံုးတလံုး ခ်ီလာတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ရခိုင္ေတြက ေရကူး တတ္တယ္ေလ။ လက္ပစ္ကူးလိုက္၊ ကုလားတန္ထိုးလိုက္၊ နားလိုက္လုပ္တယ္။ က်ေနာ္နဲ႔ တူတူခုန္ခ်တဲ့ ကရင္ေကာင္ေလးကေတာ့ ပထမတေခါက္ ေရငုပ္ၿပီး တက္လာေတာ့ သူ႔ကို ျမင္ရတယ္။ ဒုတိယတေခါက္ ေရငုပ္ၿပီး ၾကည့္တဲ့ခါက်ေတာ့ မရွိေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္အထင္ေတာ့ သူက ပင္လယ္ထဲမွာပဲ ေသၿပီးက်န္ခဲ့ၿပီလို႔ ထင္တာပဲ။ က်ေနာ္လည္း ၂ နာရီေလာက္ၾကာေအာင္ ကူးၿပီးတဲ့ခါ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မသိေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္ တတိရလာတဲ့အခါ ကမ္းစပ္တခုမွာ လဲေနတာ၊ က်ေနာ္ထင္တာေတာ့ လိႈင္းေတြက က်ေနာ္ကို ကမ္းစပ္ဘက္ ပုတ္လိုက္တာလို႔ ထင္ပါတယ္။ ရွမ္း(ထိုင္း) အဖိုးႀကီးလင္မယား ၂ ေယာက္က က်ေနာ္ေဘးနားမွာ။ သူတို႔က က်ေနာ္ကို ေရတိုက္တယ္၊ ရင္ဘတ္ေတြ ဖိေပးတယ္။ သူတို႔အိမ္ကို ေခၚသြားတယ္။ က်ေနာ္လည္း အဲဒီကၽြန္းမွာပဲ သူတို႔အလုပ္ေတြ ကူလုပ္ေပးရင္း ေနလာတာ ၁ လ ေက်ာ္ပါတယ္။ သူတို႔က က်ေနာ္ကို အေဟာင္းပစၥည္းဆိုင္မွာ အလုပ္သြင္းေပးတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ျမန္မာျပည္က အလုပ္သမား ၂ ေယာက္နဲ႔ အသိျဖစ္သြားၿပီး သူတို႔က တယ္လီဖုန္းကေန ရမ္းျဗဲသားတေယာက္နဲ႔ ခ်ိတ္ေပးပါတယ္။ အဲဒီတေယာက္ကေန က်ေနာ္တို႔ အမ်ိဳးတေယာက္နဲ႔ ထပ္ၿပီး အဆက္အသြယ္ရတယ္။ သူကေနတဆင့္ အခု ကယ္ဆယ္ေရးအဖြဲ႔ ( ထိုင္းႏိုင္ငံေရာက္ ျမန္မာႏိုင္ငံသားမ်ားအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ - အမ္ေအတီ ) ဆီကို တေန႔က ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ထိုင္းလို ေျပာတတ္တဲ့ ျမန္မာ ၂ ေယာက္က က်ေနာ္ကို လာပို႔ေပးတာ။ က်ေနာ္ကို ကယ္ခဲ့တဲ့ ကၽြန္းနာမည္ က်ေနာ္လည္း ေသခ်ာ မသိပါဘူး၊ ထိုင္းလို ခေနာင္ဆိုလား ခေနာင္းဆိုလားမသိဘူး အဲလို ေခၚတယ္။ က်ေနာ္ ဒီကိုေရာက္ဖို႔ အတြက္ ခရီးစရိတ္ ဘတ္ ၄၅၀၀ ထိုင္းလင္မယားက ေပးပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္လမ္းမွာ သံုးဖို႔ဆိုၿပီး မုန္႔ဖိုး ထပ္ေပးေသးတယ္။ သူတို႔ကယ္လို႔ေပါ့ဗ်ာ၊ မဟုတ္ရင္ က်ေနာ္ေတာ့ ေသၿပီေပါ့။ ဒီေရာက္ေတာ့ ကယ္ဆယ္ေရးအဖြဲ႔ (အမ္ေအတီ)တို႔က က်ေနာ္ကို ေဆြမ်ိဳးေတြနဲ႔ ေျပာရေအာင္ ဖုန္းေခၚေပးပါတယ္။ အေဖတို႔ အေမတို႔က ေတာမွာ၊ တယ္လီဖုန္း မရွိဘူး။ အမ၀မ္းကြဲတေယာက္နဲ႔ေတာ့ စကားေျပာရတယ္။ အခုေန ဘာလုပ္ခ်င္သလဲဆို အိမ္ျပန္ဖို႔ လမ္းစရိတ္ရဖို႔ အလုပ္လုပ္ခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကုန္းေပၚမွာလုပ္တာ ေရထဲမွာ လုပ္တာနဲ႔ မတူဘူး ။ လက္မွတ္ေတြ ဘာေတြရွိဖို႔ လိုတယ္။ လက္မွတ္ဆို ျမင္ေတာင္ မျမင္ဖူးပါဘူးဗ်ာ ၊ ေလွေပၚက လူေတြအားလံုး တူတူပဲ၊ တေယာက္မွ လက္မွတ္ မရွိဘူး၊ ၀႑ (အလုပ္သမားေခါင္းေဆာင္)ကေတာ့ သူ႔ဆီမွာ ရွိတယ္တဲ့ တခါ ထုတ္ျပတယ္ ။ အနီေရာင္ေလး။ က်ေနာ္ ဒီကယ္ဆယ္ေရးရံုးေရာက္ေတာ့ ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့ က်ေနာ္တို႔ဆီကလူေတြ အမ်ားႀကီး ေတြ႔ရတယ္။ က်ေနာ္ သင္ခန္းစာရတဲ့ဟာ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ဆီက လူေတြ သူမ်ားႏိုင္ငံကို အထင္မႀကီးပါနဲ႔လို႔၊ ကိုယ့္ျခံကိုယ္၀င္း ကိုယ့္ႏိုင္ငံမွာပဲ ေအးေအးေဆးေဆး လုပ္စားၾကပါလို႔။