နာဂစ္မုန္တိုင္းအတြင္း ဟိုင္းႀကီးကၽြန္းေဆးရံုက လူနာေတြကို ကယ္ဆယ္လို႔ ဖေလာ္ရင့္ ႏိုက္တင္ေဂးဆုရတဲ့ အထက္တန္းသူနာျပဳ စႏိုင္ႏိုင္ထြန္းနဲ႔ ဆက္သြယ္ေမးျမန္းခ်က္။ ဆရာက နာဂစ္တုန္းက ေဆးရံုေပၚက လူနာေတြကို ကယ္တယ္ခဲ့တာေၾကာင့္ အခု ဆုရတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ အဲ့ဒီတုန္းက အေတြ႔အႀကံဳ ျပန္ေျပာျပပါ။ “ေမလ ၂ ရက္ေန႔ မနက္ ၁၀ နာရီေလာက္ကေန ၂ နာရီေလာက္ အေတာအတြင္း ေလေတြ တအားတိုက္ၿပီး သစ္ပင္ေတြလဲၿပိဳက်တယ္။ ေဆးရံုအမိုးေတြလည္း လန္ထြက္ကုန္ၿပီး ေရတအားတက္လာတာေပါ့။ ေရကခ်က္ျခင္းတက္လာၿပီး ေဆးရံုထဲ၀င္လာတာေပါ့။ ထုတ္တန္းတခ်ိဳ႕လည္း ျပဳတ္က်လာေတာ့ ကုတင္ေအာက္ေတြမွာ ၀င္ပုန္းၾကရတယ္။ ေနာက္ ေရက တအားတက္လာေတာ့ လူနာေတြက ဆရာ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲဆိုၿပီး က်ေနာ့္ေနာက္ လိုက္ၾကတာေပါ့။ ကုတင္ေတြဆင့္ၿပီး တက္ေနၾကေသးတယ္။ ေရက တအားတက္လာေတာ့ ကုတင္ဆင့္တာလည္း မရေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ က်န္ေနေသးတဲ့ ထုတ္တန္းေတြေပၚ တြန္းတင္ၾကရ တာေပါ့။ ေဆးရံုက မ်က္ႏွာၾကက္လည္း မရွိေတာ့ဘူး။ အမိုးလည္း မရွိေတာ့ဘူး၊ ထုတ္တန္းေပါ့၊ အဲ့ဒီမွာ လူနာေစာင့္တေယာက္၊ က်ေနာ့္လိုပဲ ေမးလ္နာ့စ္တေယာက္၊ ဆရာတေယာက္ရွိတယ္။ အဲ့ဒါ အားလံုး၀ိုင္းၿပီး ထိမိထိရာ တြန္းတင္ၾကရတာပဲ။ ေအာက္မွာ ေနရင္လည္း အကုန္လံုးေရထဲနစ္ ပါသြားၿပီး ေသကုန္ၾကမွာဆိုေတာ့ အကုန္လံုး ဒီလိုပဲ အေပၚေရာက္ေနတဲ့သူက ဆြဲတင္၊ ေအာက္ကလူက တြန္းတင္လုပ္ၾကရတာပါ။ ၁ နာရီေလာက္ကစၿပီး ထုတ္တန္းေပၚေနခဲ့ၾကရတာ ညေန ၆ နာရီေလာက္ထိ ၅ နာရီေလာက္ ေနခဲ့ၾကရတယ္။ ထုတ္တန္းေပၚေနေနၾကရတုန္း မိုးတအားရိုက္ေတာ့ အသားေတြနာတယ္။ တခ်ိဳ႔ေတြ အသားေတြပဲ့ၿပီး ေဆးျပန္ကုရတယ္။” အဲ့ဒီလိုျဖစ္ေနတုန္း ဆရာ ထူးထူးျခားျခား ကုသေပးခဲ့ရတာ ရွိလား။ “ဟုတ္ကဲ့။ အဲ့ဒီေန႔ မနက္က ေဆးရံုမွာ ကေလး ၂ ေယာက္ေမြးတယ္။ သူ႔မိခင္ေရာ ကေလးေတြပါ ထုတ္တန္းေပၚတင္လိုက္တယ္။ တင္ၿပီး က်ေနာ္ကတံခါးေဘာင္ေပၚ တက္ေနတာ၊ ဆြဲတင္စရာရွိ ဆြဲတင္ရေအာင္ဆိုၿပီး တက္ေနတာ၊ ေရနဲနဲက်ေတာ့ ရင္ေခါင္း ေလာက္ရွိေတာ့ က်ေနာ္က ကေလးေတြအေျခအေနလွမ္းေမးတယ္။ အမေရ အမကေလးေတြ ဘယ္လိုေနလဲ ေမးၾကည့္ေတာ့ ကေလးက အသက္မ႐ႈေတာ့ဘူး။ ျပာႏွမ္းၿပီးေတာ့ ျဖစ္ေနၿပီ။ ဆရာလုပ္ေပးပါဦးဆိုၿပီး ထုတ္တန္းေပၚကေန က်ေနာ့္ဆီ ပစ္ခ်လိုက္တယ္။ ဘာပစၥည္း ပစၥယမွလဲ မရွိေတာ့ က်ေနာ့္နားနဲ႔ပဲ ကေလးႏွလံုးခုန္သံကို နားေထာင္ၿပီးေတာ့ ကေလးႏွလံုးက တခ်က္ျခင္းပဲ ခုန္ေတာ့ၿပီး အသက္က မ႐ႈေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္တတ္တဲ့ သူနာျပဳအတတ္နဲ႔ပဲ မနည္းလုပ္ရတယ္။ ကေလးက အသံနည္းနည္းထြက္လာၿပီး အသက္လည္း ျပန္႐ွဴလာတယ္။ ေနာက္ ကေလးတေယာက္လည္း အဲ့လိုပဲ ျဖစ္တယ္ဆိုၿပီး က်ေနာ့္ဆီ ပစ္ခ်လိုက္တယ္။ ဒုတိယ ကေလးက် ခြ်ဲေတြနဲ႔ အသက္မ႐ွဴႏိုင္ျဖစ္ေနတာ။ ကေလးဆိုတာ ႏူးည႔ံေတာ့ ဘာေရာဂါပိုးမွလည္း မရွိဘူးေလ။ ေရာဂါပိုးရွိလည္း ကူးလည္းေန မကူးလည္းေနဆိုၿပီး က်ေနာ့္ပါးစပ္နဲ႔ပဲ ခြ်ဲေတြ ဆြဲထုတ္ပစ္ရတယ္။ အဲ့ဒီကေလး ၂ ေယာက္စလံုး အသက္ရွင္ခဲ့တယ္။” အဲ့ဒီကေလး ၂ေယာက္စလံုး ခု ရွိေသးလား၊ “ကေလးတေယာက္ေတာ့ ရွိေသးတယ္။ သူက ၇ ႏွစ္ရွိၿပီေပါ့။ တေယာက္ကေတာ့ အသက္ ၅ ႏွစ္မွာ ေသြးလြန္တုပ္ေကြးျဖစ္ၿပီး ဆံုးသြားတယ္။ အခု ရွိေသးတဲ့ကေလးကို သူ႔မိဘေတြက နာဂစ္ေမာင္ေမာင္လို႔ နာမည္ေပးထားတယ္။” ဆရာေျပာပံုဆို အဲ့ဒီတုန္းက ေဆးရံုမွာ တျခား သူနာျပဳတေယာက္၊ ဆရာတေယာက္ ရွိေနၾကတယ္ဆိုေတာ့ အခုဆရာတေယာက္ထဲကို ဆုေပးတာက် ဘာေၾကာင့္လို႔ ဆရာထင္လဲ။ “က်ေနာ္နဲ႔ ေနာက္တေယာက္ ၂ ေယာက္တင္တာဗ်။ က်ေနာ္ပဲရတာ။ က်ေနာ္ ထင္တာေျပာရရင္ က်ေနာ္က ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္လည္း ေသၿပီပဲ ထင္ခဲ့တာပါ။ နာဂစ္ျဖစ္ၿပီး ေသၿပီထင္ခဲ့တာ မေသဘဲက်န္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ အဓိကကေတာ့ ကေလးေလး ၂ ေယာက္ကို ဘယ္သူမွ ေအာက္မဆင္းရဲတဲ့အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ပဲေအာက္ဆင္းၿပီး ကေလး ၂ ေယာက္ကို ကယ္ဆယ္ေပးခဲ့တာ သူတို႔လည္း အသက္ရွင္တယ္ဆိုေတာ့ အဲ့ဒီဟာေၾကာင့္ျဖစ္ႏိုင္တယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။” ဖေလာ္ရင့္ႏိုက္တင္ေဂးဆုရရွိတဲ့ ဧရာ၀တီတိုင္း၊ ဟိုင္းႀကီးကြ်န္းေဆးရံုက အထက္တန္းသူနာျပဳ စႏိုင္ႏိုင္ထြန္း ေျပာျပခဲ့တဲ့ သူ႔ရဲ႕ နာဂစ္အေတြ႔အၾကံဳ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ေဆးရံုေပၚမွာ လူနာ ၂၆ ေယာက္ ေဆးရံုတင္ ကုသထားရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဖေလာ္ရင့္ႏိုင္တင္ေဂးဆုေရြးခ်ယ္ႏိုင္ဖို႔ အခ်က္အလက္ေပးပို႔တဲ့အခါ သက္ဆိုင္ရာအဖြဲ႔အစည္း၊ အာဏာပိုင္တို႔ရဲ႕ေထာက္ခံခ်က္ေတြအျပင္ ျဖစ္စဥ္ျဖစ္ပြားခဲ့တုန္းက ျဖစ္စဥ္မွာ ရွိေနခဲ့ၾကတဲ့ သူေတြရဲ႕ ေထာက္ခံခ်က္ေတြပါ ပူးတြဲတင္ျပရတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ စႏိုင္ႏိုင္ထြန္းဟာ ဧရာ၀တီတိုင္း၊ ပန္းတေနာ္ၿမိဳ႕နယ္၊ ရြာမ (၁)မွာေနထိုင္တဲ့  အဘ ဦးထြန္းျမင့္၊ အမိ ေဒၚဘုမတို႔ရဲ႕ သားသမီး ၈ ေယာက္ထဲက ၅ ေယာက္ေျမာက္သား လူပ်ိဳလူလြတ္ တေယာက္ျဖစ္ၿပီး လက္ရွိ ဟိုင္းႀကီးကြ်န္းမွာ အထက္တန္းသူနာျပဳတေယာက္အျဖစ္ မူလရာထူးမွာပဲ  တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနတုန္း ျဖစ္ပါတယ္။