ေစ်းၿပိဳင္စနစ္ျဖင့္ ၿမိဳင္ၿမိဳင္ႀကီးေသခ်င္ၾကသူမ်ားႏွင့္ ကၽြႏု္ပ္
DVB
·
March 21, 2015
(တစ္)
မ်က္စိမွိတ္ထားေသာ္ျငား၊ ဇာတိေျမကုိလြမ္းသည့္စိတ္ျဖင့္၊ ကၽြႏု္ပ္အိပ္၍မေပ်ာ္ေခ်။ သက္ႀကီးေခါင္းခ်ခ်ိန္ျဖစ္၍၊ ယိုးဒယားျပည္၊ ဖူးခက္ၿမိဳ႕ အမ္မခန္အရပ္ရွိ ကၽြႏု္ပ္၏ေနအိမ္ၿခံဝင္း ေနာက္ဘက္မွေတာအုပ္ငယ္သည္ ေမွာင္မုိက္တိတ္ဆိတ္လ်က္ရွိေလသည္။ ညတုိင္းလုိလုိ တဝုန္းဝုန္းတအံုးအံုး ေျဗာင္းဆန္ေအာင္ အေလလုိက္ေလ့ရွိသည့္ အိမ္ေပါက္အမ်ဳိးေကာင္းသား ႂကြက္မခုတ္တတ္ေသာ ေၾကာင္တသုိက္ပင္ ယခုညတြင္ ထူးဆန္းစြာၿငိမ္ခ်က္သား ေကာင္း ေနေခ်၏။ ကၽြႏု္ပ္၏စိတ္အစဥ္တြင္ကား ေမြးရပ္ဌာနီတုိင္းႀကီး ေရႊျပည္တြင္ ပစၥကၡကာလမ်ား၌ ျဖစ္ေပၚလ်က္ရွိေသာ၊ စိတ္မခ်မ္းေျမ့ဖြယ္ အေၾကာင္းျခင္းရာ ကိစၥရပ္မ်ားသည္သာ ေနရာယူစုိးမုိးလ်က္ရွိေခ်၏။
ထုိစဥ္အခန္းအျပင္ဆီမွ ခၽြတ္နင္းသံျဖင့္ အိပ္ခန္းတံခါးအား တေဒါက္ေဒါက္ေခါက္သံႏွင့္အတူ ဝင္လာသူကား တပည့္ေက်ာ္ ေဖၾကည္ ျဖစ္ေလသည္။
“ေတာင္ေတြးေျမာက္ေတြးနဲ႔ မ်က္စိေၾကာင္ေနလုိ႔ ၾဆာဒင္ေရ။ ဒါနဲ႔စကားမစပ္ ဒီေန႔ တရုတ္ယြမ္ေငြေစ်း ဘယ္ေလာက္ေပါက္တုန္းဗ်။”
“အိပ္လုိ႔မေပ်ာ္ရတဲ့အထဲ နင္ကတေမွာင့္၊ ျမန္မာေငြ တစ္ေထာင္ကုိ တရုတ္ေငြ ငါးယြမ္ ေက်ာ္ေက်ာ္ထင္ပါရဲ့။”
“ၾသ၊ဒါဆုိ ယြမ္ ငါးသန္းဆုိေတာ့၊ ျမန္မာေငြဘယ္ေလာက္တုန္းၾဆာ။”
“ေနဦး၊ တစ္ေထာင္မွာ ငါးယြမ္၊ တယြမ္မွာ ႏွစ္ရာ၊ သန္းငါးရာကုိ ႏွစ္ရာနဲ႔ ေျမႇာက္လုိက္ရင္ သန္းတစ္သိန္းေပါ့လဟ။”
“အင္း၊ သန္းတစ္သိန္းကုိ ဆယ့္သံုးနဲ႔စားေတာ့။ တစ္ေယာက္သိန္းရွစ္ေထာင္နီးပါးေပါ့ၾဆာ၊ ဟုတ္လား။”
“ေနပါဦး၊ နင္နဲ႔ဒီေလာက္မ်ားတဲ့ေငြ ဘာဆုိင္သတုန္းဟ ငေဖၾကည္ရ၊ ညဥ့္နက္လွေပါ့။”
“ဟင္း…၊ ဒီေလာက္ေငြပမာဏရမယ္ဆုိရင္ေတာ့၊ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ေသလုိက္ခ်င္ပါရဲ့”
အာရံုေခၚ ေဖၾကည္သည္၊ သက္ျပင္းေလးႀကီးခ်လ်က္၊ သူ႔စကားအဆံုးတြင္ အိပ္ခန္းမ်က္ႏွာၾကက္ဆီသုိ႔ အခ်ိန္အတန္ၾကာ ေတြေတြႀကီး ေငးစုိက္ၾကည့္ေနေလရာ၊ ကၽြႏု္ပ္ရင္ဘတ္ထဲ၌ ဒိန္းကနဲျဖစ္သြားေလသည္။
“ဟေကာင္၊ မႀကံေကာင္း မစည္ရာ၊ ထုတ္တန္းမွာ ႀကိဳးဆြဲခ်ေသမလုိ႔လား။ မလုပ္ပါနဲ႔ေမာင္ရယ္။ အဖန္ငါးရာငါးကမၻာတဲ့ဟ၊ ဒီနည္းနဲ႔နင္ေသလုိ႔ကေတာ့ သိန္းရွစ္ေထာင္မေျပာနဲ႔ ကူေငြဘတ္တစ္ေထာင္ရရင္ေတာင္ ကံေကာင္း။”
“ၾဆာမသိေသးပါဘူးေလ၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သိန္းရွစ္ေထာင္ဆုိတာကေတာ့ သိပ္စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းတဲ့ေငြပမာဏပဲၾဆာ၊အိပ္ေတာ့၊ အိပ္ေတာ့၊ ဂြတ္ႏိုက္ပါၾဆာ။”
(ႏွစ္)
ေဖၾကည္ငယ္၏ အဆက္အစပ္ကင္းမဲ့လွေသာ စကားတုိ႔ျမစ္ဖ်ားခံရာ ေနာက္ခံအေၾကာင္းရင္းျမစ္ကုိ ကၽြႏု္ပ္သိသလုိ၊ မသိသလုိေဝဝါးေနဆဲမွာပင္၊ တံခါးေခါက္သံႏွင့္အတူ ျပဴးေၾကာင္ေၾကာင္မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ ေပါက္ခ်လာျပန္သူကား တပည့္ေက်ာ္ ေလမင္းသားျဖစ္ေခ်သည္။
“ေဆာရီးေနာ္ၾဆာ၊ ယြမ္သန္းငါးရာ၊ ေသတာက ငါးေယာက္၊ ဒဏ္ရာရရွစ္ေယာက္ စုစုေပါင္း ၁၃ ေယာက္ဆုိေတာ့၊ အညီအမွ်ေဝလုိ႔ ဘယ္ျဖစ္ပါ့မလဲေနာ္။ ေသတဲ့သူကပုိရရမွာ ေပါ့။”
“မေစာေတာ့ဘူးဟ၊ ဆယ့္ႏွစ္နာရီထုိးေတာ့မယ္ေလ။ မင္းတုိ႔ဥစၥာ ညႀကီး အခ်ိန္မေတာ္ သခ်ၤာဉာဏ္စမ္း ပုစၦာေတြ လာ ထုတ္ေနရေအာင္၊ မင္းတုိ႔ၾဆာကုိ ခပ္ညံ့ညံ့ ခပ္တံုးတံုးေကာင္မ်ား ထင္ေနၾကေလေရာ့သလားကြာ။”
“အာ၊မဟုတ္ပါဘူးၾဆာရယ္။ ေလာက္ကုိင္မွာ တုိက္ပြဲအႀကီးအက်ယ္ ျဖစ္ေနတာ ၾဆာသိတယ္မဟုတ္လား။ တပည့္တုိ႔ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္က ေလတပ္ကိုပါသံုးၿပီး လက္စြမ္းျပလုိက္တာေလ။ အဲဒါ တရုတ္ျပည္ယူနန္ဘက္သြားက်ၿပီး ငါးေယာက္ေသ၊ ရွစ္ေယာက္ဒဏ္ရာရလုိ႔၊ တရုတ္ေတြက ေလ်ာ္ေၾကး ေငြယြမ္ ငါးသန္းတိတိေတာင္းသတဲ့ဗ်။”
“ေဟ၊ မ်ားလွခ်ည့္လား၊ ေသခ်ာရဲ့လားဟ။ သတင္းမွန္ရင္ျဖင့္ အေတာ့္ကို မက္ေလာက္စရာပဲေဟ့။”
“သတင္းကေတာ့ အတည္မျဖစ္ေသးပါဘူးၾဆာ။ ဒါေပသည့္ ဒီႏႈန္းအတုိင္းသာ အမွန္တကယ္ေပးမယ္ဆုိရင္၊ ၾဆာ့ တပည့္သိပ္စိတ္ဝင္စားတယ္ၾဆာ။”
“ဟ၊ေသာက္က်ဳိးနည္းမဲ့ စိတ္ကူးႀကီးပါကလား၊ မေျပာေကာင္းမဆုိေကာင္းကြာ။”
“ေၾသာ္၊ ၾဆာရယ္။ လူဆုိတာ ေသမ်ဳိးမုိ႔ ေသတေန႔ေမြးတေန႔ပါၾဆာ။ ၾဆာ့တပည့္အေနနဲ႔ ဒီအေျခအေနမွာ မိဘေတြ၊ ဇနီးသားမယား ေတြအေပၚ တာဝန္မေက်ႏိုင္ဘူး မဟုတ္လား။ အဲသေလာက္ေလ်ာ္ေၾကးရမဲ့နည္းနဲ႔ ေသခြင့္ႀကံဳ မယ္ဆုိရင္ျဖင့္၊ ရဲရဲႀကီးေသလုိက္ခ်င္ပါရဲ့။”
“ဟေကာင္၊ ေတာ္ေတာ့၊ ေတာ္ေတာ့။”
မၾကံေကာင္းမစည္ရာ၊ မဟာအေတြးျဖင့္ စိတ္ကူးယဥ္ေနေသာ ေလမင္းသားကုိ ကရုဏာသက္စြာ ကၽြႏု္ပ္ၾကည့္ေနမိခ်ိန္တြင္ ဟထားေသာ အိပ္ခန္းတံခါးမွ တလွမ္းခ်င္း လွမ္းဝင္လာျပန္သူကား ကပၸလီငယ္ျဖစ္ေနျပန္ေခ်သည္တမံု႔။
(သုံး)
“နည္းနည္းေနာေနာေငြ မဟုတ္ပါလားေနာ္။ ေဖၾကည္တုိ႔ခ်ည္း ေသရဲတာမဟုတ္ပါဘူးၾဆာရယ္၊ ကပၸလီဆုိတဲ့ ၾဆာ့တပည့္ ေဟာဒီေကာင္လည္း ဒီေစ်းႏႈန္းအတုိင္း ေသရရင္၊ ရင္ေကာ့ၿပီး ေသရဲပါတယ္ေလ။ ၾဆာစဥ္းစားၾကည့္၊ မုိးေပၚ ကေနအုံးဆုိက်လာတဲ့ ဗံုးဆံနဲ႔ ဗုန္းကနဲ ေသရတာေလာက္ အဆင္ေျပတာဘယ္မွာရွိပါ့မလဲၾဆာ။”
ကပၸလီ၏ေလသံအရ၊ သူသည္ ကၽြႏု္ပ္ႏွင့္ေလမင္းသား အေခ်အတင္ေျပာဆုိခ်က္မ်ားကုိ အခန္းအျပင္မွေန၍၊ တိတ္တိတ္ေလး နားစြင့္ေနခဲ့ဟန္ရွိ၏။
“အင္း၊ ေမာင္တုိ႔ စဥ္းစားသလုိဆုိရင္ေတာ့ တရုတ္ေတြရဲ့ အသက္တန္ဖုိးႀကီးလြန္းတာ အမွန္ပါပဲေမာင္။ ဒါနဲ႔ တုိ႔ျမန္ မာ့တပ္မေတာ္ဘက္ကေန ကမ္းလွမ္းတဲ့ ေလ်ာ္ေၾကးက တစ္ေယာက္ ေဒၚလာတစ္ေသာင္းဆုိလားလုိ႔။”
“အျပန္အလွန္ ေစ်းစကားေျပာေနတုန္းပဲၾဆာရဲ့။ ဒါေပမယ့္ တရုတ္ကုိ ေမာ္လို႔ေတာင္မၾကည့္ရဲတဲ့ ဘဝမုိ႔ ေတာင္းတဲ့ေစ်းအတုိင္း ရဖုိ႔မ်ားေနတယ္ၾဆာရဲ့။ ေသရက်ဳိးနပ္လိုက္တာေနာ္။”
“လာျပန္ၿပီတေကာင္၊ မႏုသတၱဘာေဝါဒုလႅေဘာ၊ လ႔ူအျဖစ္ဟာ အင္မတန္ရခဲလွပါသကြာ။”
“ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္ၾဆာ၊ ဒါေပမယ့္ တပည္ကေတာ့ျဖင့္ သိန္းရွစ္ေထာင္မရေတာင္၊ ေျခာက္ေထာင္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ရ ရင္ေသခ်င္ပါရဲ့။ ဒီထုိင္းႏုိင္ငံမွာ ပုလိပ္ေၾကာက္ရ၊ အလုပ္ရွင္ေၾကာက္ရ၊ အလုပ္ရွင္ရဲ့လူမုိက္အျပင္ ထုိင္းမာဖီးယား ေတြကိုပါ ေၾကာက္ေနရေတာ့၊ မေတာ္တဆမ်ား အသက္ပါသြားခဲ့ရင္ မတန္လြန္းလုိ႔ပါၾဆာ။”
“ေတာ္ၾကပါေတာ့ကြာ၊ ညဥ့္လည္းနက္လွပါၿပီ။ ဒီေလာက္ေသခ်င္ေနၾကရင္ မနက္ေစာေစာမွ ထေသၾကေပေရာ့။ ႂကြ၊ ၾကြ၊ ေမာင္မင္းႀကီးသားေတြ ကိုယ့္အိပ္ရာဆီ ကုိယ္ျပန္ႂကြၾကလဟ။”
(ေလး)
သင္းတုိ႔ျပန္သြားအၿပီး စိတ္ဒုန္းဒုန္းခ်ကာ အိပ္စက္ေတာ့မည္ ႀကံကာရွိေသး။ တယ္လီဖုန္းသံ တတီတီဝင္လာျပန္ေလၿပီ။
“ဟယ္လုိ၊ ၾဆာဒင္၊ က်မ ပါေတာင္ကမ္းေတာင္က မိမိေလးပါ။ ေစာေစာက ၾဆာ့တပည့္ေတြေျပာတဲ့ ကိစၥ ေစ်းတည့္သြားၾကၿပီလား သိခ်င္လို႔ပါရွင့္”
ျပႆနာကို ဆုိလာစနစ္ျဖင့္ မီးထြန္းကာ ရွာတတ္ၾကသည့္ အံ့ဖြယ္တပည့္တုိ႔ပါတကား။
“ေအး ေအး၊ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ေတာင္းေစ်းေပးေစ်း ညႇိတုန္းတန္းလန္းပါပဲကြယ္။”
“ေစ်းျပတ္ရင္ က်မတုိ႔ကုိလည္း ေျပာဦးေနာ္။ ေသရက်ဳိးနပ္လုိက္တာၾဆာရယ္။”
သက္ျပင္းကုိ မႈတ္ထုတ္ရင္း လက္ကုိင္ဖုန္းကုိ ေခါင္းအံုးေဘးခ်မည္ႀကံဆဲမွာပင္၊ ဖုန္းတေကာထပ္ဝင္လာျပန္သည္။
“ၾဆာဒင္၊ ထလန္ပန္းရံဆုိဒ္ထဲမွာ ေဆးသုတ္တဲ့ ရုိဇုိပါၾဆာ၊ တရုတ္ေတြေခၚထားတဲ့ ေစ်းအတုိင္းဆုိရင္ ေသရတာ အရမ္းတန္တယ္ေနာ္ၾဆာ။”
ကမၻာေပၚတြင္ အျမင့္ဆံုးေစ်း ေပါက္ေနဟန္ရွိသည့္ မသာစရိတ္သတင္းမွာ တပည့္ေက်ာ္သံုးေကာင္၏ အာေခ်ာင္မႈ စြမ္းရည္ႏွင့္ေပါင္းစပ္လိုက္သည့္အခါ အိမ္ေပါက္ေစ့ ေမာင္းေၾကးနင္းလွည့္၍ ခတ္ဘိသကဲ့သုိ႔ ရွိရကား ဖူးခက္တၿမိဳ႕လံုး ေတာမီးပမာ တမဟုတ္ခ်ည္း ပ်ံ႕ႏွံ႔သြားဟန္ရွိသည္ကို ဆက္တုိက္ဝင္လာေသာ ဖုန္းသံမ်ားက သက္ေသခံလ်က္ရွိ၏။
“ဟယ္လုိၾဆာ၊ စူပါခ်ိက ကုိသာဝင္းပါခင္ဗ်။ ေနာက္ဆံုးသတင္းသိရင္ေျပာပါဦးေနာ္။ က်ေနာ္အေနနဲ႔ကေတာ့ သိန္း ေလးေထာင္ေလာက္ဆုိလည္း ျဖစ္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။”
“ဗ်ဳိ႕ၾဆာ၊ ၾဆာဒင္၊ အဆက္အသြယ္ေကာင္းတာ ယံုတယ္ေနာ္။ ေစ်းျပတ္ရင္လက္တုိ႔ပါဦး။ က်ေနာ့္ကေတာ့ သံုးေထာင္ ေက်ာ္ဆုိရပါၿပီေလ။”
“က်မကုိလည္း ေမ့မထားနဲ႔ေနာ္ၾဆာဒင္။ ကေလးေတြ ေနာင္ေရးအတြက္ ႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္ေလာက္ဆုိ ေက်နပ္ၿပီ။”
(ငါး)
နံနက္လင္းအားႀကီး ေလးနာရီထုိးလုေခ်ၿပီ။ ေနာက္ဆံုးဝင္လာေသာ ဖုန္းနံပါတ္ကား ဇာတိႏိုင္ငံကုတ္နံပါတ္ပါသည့္ ႏုိင္ငံျဖတ္ေက်ာ္ဖုန္းျဖစ္ေလသည္။
“ဟယ္လုိ ဒကာဒင္ႀကီးလား။ ေရႊပင္ေက်ာင္းထုိင္ဘုန္းႀကီးပါဒကာ။ ေလာက္ကိုင္ကိစၥမွာ တရုတ္ေတြရမယ့္ ေလ်ာ္ေၾကးမ်ဳိးသာဆုိရင္၊ ဒီအခ်ိန္ဒီနည္းနဲ႔ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ပ်ံလြန္ေတာ္မူရင္ျဖင့္ ေဆာက္လက္စ ဆြမ္းစား ေဆာင္ေလးအတြက္ ရင္ေအးခဲ့ရမွာ ေသခ်ာတယ္ ဒကာဒင္ေရ့။”
အသက္တရာ မေနရ အမႈတစ္ရာေပြရတတ္ေသာ ေလာကႀကီးေပတကား။ ကာလနာတုိက္၍မသာျဖစ္ရမည့္ ကိစၥ အေပၚေစ်းၿပိဳင္တင္ဒါစနစ္ျဖင့္ ယွဥ္ၿပဳိင္လုိသူ အေျမာက္အျမား ေပၚထြက္လာၾကသည္မွာ၊ အဆုိပါဂယက္သည္ဖူးခက္ တြင္သာမက၊ မုိင္ေပါင္းေထာင္ခ်ီေဝးသည့္၊ ေက်းရြာဇနပုဒ္ ကၽြႏု္ပ္၏ဇာတိေရႊပင္ရြာအထိပါ ဒုတ္ဒုတ္ထိ ကူးစက္ ေလာင္ၿမိဳက္ခဲ့ေလၿပီတကား။
ေၾသာ္၊ တုိ႔ျပည္နဂရဘံုဌာနတြင္ သေဘၤာနစ္၍ ေသေလေသာ္၊ က်ပ္ ၁ သိန္းမွ်သာ ေလ်ာ္ေၾကးရသည္ျဖစ္၍ တုိင္းျခားတရုတ္တုိ႔၏ အသက္ႏွင့္တန္ဖုိးခ်င္းယွဥ္ေလေသာ္ မုိးႏွင့္ေျမပမာ ကြာျခားလြန္းလွေပစြ။
ေစ်းၿပိဳင္စနစ္ျဖင့္ ၿမိဳင္ၿမိဳင္ႀကီး ေသလုိၾကသူ၊ ရပ္ေဝးရပ္နီးမွ အသိမိတ္ေဆြမ်ား၏ အေမးသတင္းစကားတုိ႔ကုိ အလ်ဥ္း သင့္သလုိ ျပန္လည္ေျဖဆုိေလွ်ာက္တင္ ၿပီးခ်ိန္သည္ နံနက္ငါးနာရီ ဒင္ကနဲထုိးေနေလၿပီ။ တေမွးျဖင့္ အိပ္မွျဖစ္ေတာ့ေခ် မည္။ ထုိညက ကၽြႏု္ပ္မအိပ္စက္မီ ဘုရားပုထိုးရွိခုိးအၿပီး ကၽြႏု္ပ္၏ ဆုေတာင္းမွာ ယခင္ ေန႔မ်ားထက္ အတန္ငယ္ ထူးျခားသည္ဟု ဆုိႏိုင္ေလသည္။
ၾသကာသ၊ ၾသကာသ၊ ၾသကာသ၊ အစိေႏၵယ်အပေမယ်၊ ဘုန္းေတာ္အနႏၱဉာဏ္ေတာ္အနႏၱႏွင့္ ျပည့္စံုေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရား။ ယေန႔ျပဳသမွ် ကုသလေၾကာင့္ တပည့္ေတာ္သည္ ဘဝဆက္တုိင္း ျမန္မာျပည္တြင္သာ လူ႔အျဖစ္ကုိ ရရပါလို၏။ ထုိသုိ႔လူျဖစ္ေလတုိင္း၊ တရုတ္အားကုိး ပုဆိန္ရုိး၊ ေသာက္ခ်ဳိးတစ္စက္မွမေျပသည့္ ပေထြးတရုတ္ကုိ ပါပါး ေခၚေသာ တရုတ္ေၾကာက္မင္း တုိ႔ႏွင့္ ဘဝဆက္တုိင္း ဆက္တုိင္း လြဲရပါလုိ၏။ ထုိ႔ျပင္တဝ၊ မေျပးသာမေရွာင္သာ ဝဋ္ၾကမၼာေၾကာင့္ တုိင္းျခားသားတုိ႔၏ လက္ခ်က္ျဖင့္ ဗံုးဆန္ ထိမွန္ေသဆံုးရပါက ယေန႔တရုတ္တုိ႔ေတာင္းဆုိေသာ အသက္ဖုိးေလ်ာ္ေၾကး ထက္ မနိမ့္သည့္ တန္းတူေစ်း ရရပါလုိ၏။ ျမတ္ရွင္ေစာ၊ ၾသကာသ၊ ၾသကာသ၊ ၾသကာသ။ ။