Home
ဆောင်းပါး
ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲမ်ားႏွင့္ အမာစားဥပေဒ ေပၚႏိုင္သည့္ အလားအလာ… (ေဆာင္းပါး)
DVB
·
March 16, 2015
ၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏွင့္ ဆက္စပ္ၿပီး တႏိုင္ငံလံုးအပစ္အခတ္ရပ္စဲေရးကို ဦးတည္သည့္ ေဆြးေႏြးပြဲမ်ားအား ႏွစ္တခ်ိဳ႕ၾကာမွ် က်င္းပလာခဲ့ၿပီးေနာက္ မည္သည့္အေျဖမွ် ထြက္မလာေသာအခါ လူထုအမ်ားစုႀကီးအေနျဖင့္ အားမလို အားမရ ျဖစ္လာၾကသည္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ တႏိုင္ငံလံုးအပစ္အခတ္ရပ္စဲေရးႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးေဆြးေႏြးပြဲ ဟူသည့္ ေ၀ါဟာရ ၃ ခုအား ထပ္ခါထပ္ခါ ၾကားလာရၿပီးေနာက္ ေရာယွက္လံုးေထြးသြားေသာအခါ မည္သည္ကို မည္သို႔ နားလည္ရမည္မွန္း မသိေတာ့။ မည္သည္က အရင္လာ၊ မည္သည္က ေနာက္လာ သင့္သည္ကို ခြဲျခားရန္ ခက္ခဲသြားေတာ့သည္။ အမွားၾကာ အမွန္ထင္သလို ျဖစ္လာၿပီး တႏိုင္ငံလံုး အပစ္ရပ္စာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ဆိုႏိုင္ရံုမွ်ႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို မုခ် ဦးတည္ေတာ့မည္ကဲ့သို႔ ထင္မွတ္လာၾကသည္။ အထက္ပါ ေ၀ါဟာရ ၃ လံုးအနက္ ႏိုင္ငံေရးေဆြးေႏြးပြဲဟူသည္မွ စတင္ရွင္းပါမည္။ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးရရန္ ႏိုင္ငံေရးျပသနာမ်ားအား ႏိုင္ငံေရးအရ ေဆြးေႏြးအေျဖရွာသြားမည္ဟူသည့္ ရပ္တည္ခ်က္မွာ တရားအရ မွန္ကန္ေၾကာင္း ယံုမွားစရာမလိုပါ။ ယင္းကို တိုင္းရင္းသားေတာ္လွန္ေရးအဖြဲ႔အစည္း အေျမာက္အမ်ားက ဆယ္စုႏွစ္မ်ားစြာ ကိုင္စြဲလာခဲ့ၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ ယခုအုပ္ခ်ဳပ္ေနသည့္ အရပ္သား အသြင္ယူ စစ္အစိုးရက ႏိုင္ငံေရးေဆြးေႏြးပြဲမ်ား က်င္းပေပးႏိုင္ေရးအတြက္ တႏိုင္ငံလံုး အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရးစာခ်ဳပ္ကို အရင္ ဦးစြာ လက္မွတ္ထိုးၾကေစလိုေၾကာင္း ဖိအားေပးလာေသာအခါတြင္မူ ယင္းႏိုင္ငံေရးေဆြးေႏြးပြဲဟူသည္မွာ မိမိတို႔ မူလေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ႏွင့္ ကိုက္ညီမႈ ရွိ၊ မရွိ စိစစ္ရန္ လိုအပ္လာပါသည္။ ႏိုင္ငံေရးေဆြးေႏြးပြဲမ်ား က်င္းပေပးပါမည္ဟု ကမ္းလွမ္းပါလွ်က္ တႏိုင္ငံလံုး အပစ္ရပ္စာခ်ဳပ္ကို လက္မွတ္ ထိုးရန္ ျငင္းဆန္ေနျခင္းမွာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး မလိုလားသည္ကို ျပရာေရာက္ေၾကာင္းျဖင့္ စစ္အစိုးရအာဏာပိုင္မ်ား၊ ၄င္းတို႔ႏွင့္ နီးစပ္သည့္အသိုင္းအ၀ိုင္းမ်ားက ယိုးစြပ္ တိုက္ခိုက္လာသည္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဟာ တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔ေတြရဲ႕ လက္ထဲမွာဘဲ ရွိတယ္ဟူ၍ပင္ ကာခ်ဳပ္မင္းေအာင္လႈိင္က ထုတ္ေဖာ္လာသည္။ ဆိုလိုသည္မွာ တႏိုင္ငံလံုး အပစ္ရပ္စာခ်ဳပ္ကို လက္မွတ္မထိုးျခင္တဲ့ ငမိုက္သားေတြေၾကာင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး မရတာဘဲဟု တိုက္ရိုက္ အျပစ္တင္လိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ႏိုင္ငံေရးေဆြးေႏြးပြဲ တခုတည္းကို အဓိကထားလြန္းခဲ့ျခင္း အေပၚ စစ္အစိုးရက ယင္းအညွာကို ကိုင္၍ ခ်ီလိုက္ေသာအခါ လႈပ္ရွားရ ခက္ၿပီး လူထုကပင္ ထင္ေယာင္မွားႏိုင္သည့္ အေျခအေနတခုသို႔ ေရာက္သြားျခင္း ျဖစ္သည္။ ႏိုင္ငံေရးျပသနာမ်ားအား ႏိုင္ငံေရးအရ ေဆြးေႏြးအေျဖရွာသြားမည္ဟူသည့္ေႂကြးေၾကာ္သံမွာ ေကာင္းမြန္ သည့္တရား ျဖစ္ၿပီး က်င့္သံုးသင့္ေသာ္လည္း ေ၀ါဟာရ၏အ၀န္းအ၀ိုင္းမွာ လြန္စြာက်ယ္၀န္းလြန္းသည္။ ေဘာင္မရွိ။ ေဘာင္ရွိလွ်င္လည္း ယင္းေဘာင္မ်ားကို ကိုယ္လိုသလို အဓိပၸါယ္ဖြင့္ႏိုင္ေနၾကသည္။ အထူးသျဖင့္ မိမိ၏ ရပ္တည္ခ်က္ ခိုင္၊ မခိုင္၊ ဦးတည္ရာလမ္းေၾကာင္း တည့္၊ မတည့္၊ အျမတ္ထက္အရံႈးပိုမ်ားေန၊ မေန၊ မပိုင္း ျဖတ္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ စစ္ေခါင္းေဆာင္ေဟာင္းသစ္မ်ားႏွင့္ အေပၚယံေတြ႔ဆံုမႈမ်ားတြင္သာ အလီလီ ၀ဲလည္၊ အာဏာ၏အ၀န္းအ၀ိုင္းတြင္ သာယာသြားေသာအခါ ႏိုင္ငံေရးေဆြးေႏြးမႈဟူေသာ အႏွစ္သာရသည္ပင္လွ်င္ ပ်က္ရေတာ့မည့္ ကိန္း ဆိုက္လာသည္။ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ ဆန္႔က်င္ေရးတိုက္ပြဲအလီလီႏႊဲခဲ့သည့္ အေတြ႔အၾကံဳ ရင့္က်က္ေသာ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးမ်ား၏ ႏိုင္ငံေရးသံုးသပ္ခ်က္မ်ားမွာ အက်ိဳးရွိလွေၾကာင္း အသိအမွတ္ျပဳရပါမည္။ သို႔ရာတြင္ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ ဆန္႔က်င္ေရး လႈပ္ရွားမႈ ထိထိေရာက္ေရာက္လုပ္ခဲ့ဘူးျခင္း မရွိ၊ လုပ္ခဲ့ဘူးေသာ္လည္း တိုင္းရင္းသားမ်ား၏ ဘ၀ကို လက္ေတြ႔ျဖတ္သန္း ခံစားမႈမရွိဘဲ ႏိုင္ငံေရးအေႏၱ၀ါသိက လုပ္လိုသူမ်ားက (ဟုိဘက္အတြက္လည္း မွန္သလိုလို၊ သည္ဘက္ တြက္လည္း ဟုတ္သလိုလိုစကားလံုးမ်ား ျဖင့္) ရႈတ္ေထြးသည့္ သေဘာထား ယူဆခ်က္မ်ား တင္ေပး လုိက္ေသာအခါ လူထု အမ်ားစုႀကီးမွာ မည္သို႔နားလည္ရမည္မသိ။ ႏိုင္ငံေရးဟူေသာ ေ၀ါဟာရသံသရာ တြင္ လည္ခံေနၾကၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းေရးမွာ ေရွ႕မတိုးႏိုင္ေတာ့။ ျမန္မာႏိုင္ငံ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးျပႆ နာမ်ားကိုခ်ဥ္းကပ္ရာတြင္ ႏိုင္ငံေရးဘက္တဘက္တည္းကို အဓိကထား လြန္းျခင္းမ်ိဳး မျဖစ္သင့္ပါ။ ႏိုင္ငံေရး၊ ဥပေဒႏွင့္ ႏိုင္ငံတကာဟူသည့္ ဘက္ ၃ ဘက္၊ ရႈေထာင့္ ၃ ခုမွ ခ်ဥ္းကပ္မွ သာလွ်င္ မွန္ကန္သည့္အေျဖရႏိုင္ဖြယ္ ရွိပါသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ အာဏာရခဲ့သည့္ စစ္ေခါင္းေဆာင္အဆက္ဆက္ကေဆြးေႏြးပြဲမ်ား အေပၚခ်ဥ္းကပ္ပံုမွာ လူလည္က် လြန္းခဲ့သည္ဟု ဆိုႏိုင္သည္။ ႏိုင္ငံေရးအရ ေဆြးေႏြးအေျဖရွာသြားမည္ ဟူသည့္ ေႂကြးေၾကာ္သံအေပၚ ျငင္းဆိုခဲ့ျခင္း မရွိ။ လက္ေတြ႔အရမူ ဥပေဒကို အဓိကသံုးကာ ႏိုင္ငံေရးကို ကိုင္လႈပ္ခဲ့ေၾကာင္း ေတြ႔ႏိုင္သည္။ ၁၉၆၃ ခုႏွစ္ ေဆြးေႏြးပြဲမ်ား မတိုင္ခင္တြင္ (၄င္းတို ့အာဏာတည္ေဆာက္ေရးအတြက္ အဟန္ ့အတားျဖစ္ေစသည့္)၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒကို ဖ်က္သိမ္းခဲ့သည္။ ၄င္းတို႔ အလိုက်ေရးဆြဲထားသည့္ ၁၉၇၄ ခုႏွစ္ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံ ဥပေဒ ေပၚလာေအာင္လုပ္၊ ယင္းကို ကိုးကားကာ ေဆြးေႏြးပြဲမ်ားအား ဖ်က္ပစ္ခဲ့သည္။ ၁၉၈၀ ခုႏွစ္တ၀ိုက္တြင္ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီက ေတာင္းဆိုခဲ့ေသာ ပါတီစံုစနစ္၊ ကခ်င္အမ်ိဳးသားလြတ္ ေျမာက္ေရးအဖြဲ႔(ေကအိုင္အို)က ေတာင္းဆိုခဲ့ေသာ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္စသည္မ်ားမွာ ၁၉၇၄ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံ ဥပေဒႏွင့္ မညီေၾကာင္းအေၾကာင္းျပကာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္းက ပယ္ခ်ခဲ့သည္။ ယခု လက္ရွိ စစ္အစိုးသစ္ ဦးသိန္းစိန္ ဦးေဆာင္က်င္းပေနသည့္ ေဆြးေႏြးပြဲဟူသည္မ်ားတြင္လည္း အႏွစ္သာရအရ အလားတူပင္ ျဖစ္ေၾကာင္း ေတြ႔ရသည္။ စစ္ေခါင္းေဆာင္မ်ား စိတ္ႀကိဳက္ေရးဆြဲထားသည့္ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ဖြဲ႔စည္းပံုေအာက္သို႔ ဆြဲသြင္းေနမႈမ်ားကိုသာ အဓိက ထင္ထင္ရွားရွား ေတြ႔ ျမင္ေနရသည္။ ဥပေဒကို သံုးကာ ႏိုင္ငံေရးကိုထိန္းခ်ဳပ္ရန္ ႀကိဳးပမ္းေနဆဲ ျဖစ္သည္။ ခ်ဳပ္လိုက္လွ်င္ စစ္အစိုးရမ်ားအဆက္ဆက္ဘက္က ႏွာတဖ်ားမကသာေနေသာအခ်က္မွာ ၄င္းတို႔ အာဏာ တည္ျမဲေရးအတြက္ ဥပေဒမ်ားကို ကိုင္စြဲအသံုးခ်ေနႏိုင္ျခင္းျဖစ္သည္။ ေတာ္လွန္ေရးအဖြဲ႔အစည္းမ်ားဘက္တြင္ မူ အမ်ားစုႀကီးမွာ ႏိုင္ငံေရးျပသနာမ်ားအား ႏိုင္ငံေရးအရ ေဆြးေႏြးအေျဖရွာသြားမည္ဟူသည့္ ေႂကြးေၾကာ္သံထဲ တြင္သာ ၀ဲလည္လွ်က္ရွိသည္။ ဥပေဒေၾကာင္းအရ ေလ့လာပ်ံ႕ပြား အသံုးခ်သြားမည္ ဟူသည့္လုပ္ငန္းစဥ္မ်ား ရွိသင့္သေလာက္ ရွိေနၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း ႏိႈင္းယွဥ္ျခင္းအရမူ လြန္မင္းစြာ နည္းပါးေနေသးသည္။ လက္ရွိ စစ္အစိုးရ၏ ဥပေဒလွည့္ကြက္တခုကိုတင္ျပပါမည္။ ဘက္ႏွစ္ဘက္ ေဆြးေႏြးပြဲမ်ားကို ျဖတ္သန္းၿပီး ယခုအခ်ိန္အထိ ေနာက္ဆံုးရလဒ္အျဖစ္ ရရွိထားေသာ တႏိုင္ငံလံုးအပစ္ရပ္စာခ်ဳပ္စတုတၳ(မူၾကမ္း) အခန္း (၆) အပုဒ္ ၂၃ တြင္ “ဤသေဘာတူညီခ်က္ကို အနီးကပ္ဆံုးက်င္းပမည့္ ျပည္ေထာင္စုလႊတ္ေတာ္အစည္းအေ၀းသို႔ တင္သြင္းကာ အတည္ျပဳခ်က္ရယူရန္ သေဘာတူညီေၾကာင္း” ပါရွိသည္။ စစ္အစိုးရအေနျဖင္ တႏိုင္ငံလံုး အပစ္ရပ္စာခ်ဳပ္စာခ်ဳပ္ကိုလႊတ္ေတာ္သုိ ့တင္သြင္းအတည္ျပဳခ်က္ယူေစလို ျခင္းမွာ မည္သည့္ရည္ရြယ္ခ်က္ေၾကာင့္နည္း။ လႊတ္ေတာ္မွာ ၂၀၀၈ ဖြဲ႔စည္းပံုအရ ဖြဲ႔စည္းထားျခင္းျဖစ္ရာ ယင္း၏ ႀကီးၾကပ္ကြပ္ကဲမႈ၊ လမ္းညႊန္မႈကို နာခံေစျခင္းျဖင့္ ေဆြးေႏြးပြဲျဖစ္စဥ္တခုလံုးအား ၂၀၀၈ ဖြဲ႔စည္းပံုေအာက္သို႔ ဆြဲသြင္းလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ထို႔အျပင္ အတည္ျပဳ၊၊ မျပဳ ဆိုသည္မ်ားႏွင့္ စပ္လွ်ဥ္း၍ ဥပေဒေၾကာင္းမ်ားကို ေထာက္ကာ လႊတ္ေတာ္ႏွင့္ အစိုးရအၾကားတြင္ ဟိုပို႔ သည္ေရႊ႕ႏွင့္ ေဘာလီေဘာ ပုတ္သလို ကစားေနၾကဦးမည္ဆိုလွ်င္ တိုင္းရင္းသားေတာ္လွန္ေရးအဖြဲ႔မ်ားမွာ ေငးငိုင္ထုိင္ၾကည့္ေနရံုမွ တပါး မည္သို႔မွ် တတ္ႏိုင္မည္ မဟုတ္ပါ။ ပို၍ဆိုးသည္မွာ လႊတ္ေတာ္သို႔ တင္သြင္းၿပီး အတည္ျပဳခ်က္ယူရန္ဟု ေဖာ္ျပထားေသာ္လည္း အတည္ မျပဳပါက မည္သို႔ ဆက္လက္ေဆာင္ရြက္မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း မပါရွိ။ သို႔ျဖစ္၍ ယင္းျပဌာန္းခ်က္ ထည့္သြင္းျခင္းမွာ မရိုးသားသည့္ ရည္ရြယ္ခ်က္ဟု တဘက္တြင္ ေကာက္ယူနုိင္ သည္။ ႏွစ္ဘက္ သေဘာတူစာခ်ဳပ္ကို လႊတ္ေတာ္သို႔ တင္သြင္းၿပီး အတည္ျပဳခ်က္ယူျခင္းျဖင့္ ျပဌာန္းဥပေဒ Positive Law သဖြယ္ သေဘာေဆာင္ၿပီး တျပည္လံုး လႊမ္းျခံဳသက္ေရာက္ေစႏိုင္မည္ ျဖစ္သျဖင့္ ယင္းမွာ ရိုးသား သည့္ ရည္ရြယ္ခ်က္မ်ားလားဟု အျခားတဘက္တြင္ ေမွ်ာ္မွန္းႏိုင္သည္။ သို႔ရာတြင္ ယင္းကို ျပည္တြင္းဥပေဒအရ သာမက ႏိုင္ငံတကာဥပေဒႏွင့္ ဆက္စပ္ ေဖာ္ေဆာင္ႏိုင္မွသာ လက္ေတြ႔အက်ိဳးရွိႏိုင္ပါမည္။ ႏိုင္ငံတကာ အေတြ႔အၾကံဳမ်ားအရ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးစာခ်ဳပ္ကို ဥပေဒရႈေထာင့္မွ ခ်ဥ္းကပ္ရာတြင္ ၂ မ်ိဳးရွိသည္။ ယင္းမွာ အမာစား ဥပေဒ Hard Law ႏွင့္ အေပ်ာ့စားဥပေဒ Soft Law ဟူ၍ျဖစ္သည္။ ယင္း ၂ ခုမွာ မည္သို႔ကြာျခားသနည္း။ တိုင္းျပည္၏ တရား၀င္လႊတ္ေတာ္တရပ္က ျပဌာန္းလိုက္ေသာဥပေဒသည္ Hard Law အမာစား ဥပေဒ ျဖစ္သည္။ ယင္းကို ခ်ိဳးေဖာက္ပါက အေရးယူေဆာင္ရြက္ႏိုင္ေရး(Enforcement)အတြက္ တရားရံုးအဆင့္ဆင့္၊ တရားစြဲအဖြဲ႔၊ ရဲတပ္ဖြဲ႔ႏွင့္ အျခား လံုျခံဳေရးအဖြဲ႔အစည္းမ်ားကို အသံုးခ်ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ပဋိပကၡျဖစ္ရသည့္ အေျခခံအေၾကာင္းရင္းမ်ားအေပၚတြင္ ညွိႏိုင္းေဆြးေႏြးၿပီး မူေဘာင္ဆိုင္ရာသေဘာတူ ညီခ်က္မ်ား ခ်မွတ္၊ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရးကို ထိန္းသိမ္းၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းေရးသေဘာတူညီခ်က္မ်ား ရယူႏိုင္ခဲ့သည့္ ႏိုင္ငံ မ်ား ရွိခဲ့သည္။ ယင္းတို႔အနက္ အခ်ိဳ တို႔တြင္ အမာစားဥပေဒမ်ားကို ျပဌာန္းႏိုင္ခဲ့သည္။ အထင္ရွားဆံုးႏိုင္ငံမွာ ေတာင္အာဖရိကသမၼတႏိုင္ငံ ျဖစ္သည္။ ယင္း၏ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး သေဘာတူညီခ်က္မွာ ၾကားျဖတ္ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံ ဥပေဒ[i] ျဖစ္ခဲ့သည္။ ယင္းတြင္ အသြင္ကူးေျပာင္းေရးကာလ ျပဌာန္းခ်က္မ်ား[ii] ပါရွိခဲ့သည္။ ၄င္းအရ ေရြးေကာက္ပြဲကို ျဖတ္သန္းကာ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒဆိုင္ရာ ညီလာခံမွ တဆင့္ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒ သစ္တရပ္[iii] ျပဌာန္း က်င့္သံုးႏိုင္ခဲ့သည္။ ကင္ညာႏိုင္ငံတြင္ အမ်ိဳးသားသေဘာတူညီခ်က္ႏွင့္ ျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးဥပေဒ(၂၀၀၈)[iv] ကို အတည္ျပဳ က်င့္သံုးႏိုင္ခဲ့သည္။ ေျမာက္ပိုင္းအိုင္ယာလန္တြင္ ၂၀၁၀ ခုႏွစ္ မတ္ ၉ ရက္ေန႔ ၌ ေဟးလ္ေဘာရိုးသေဘာတူညီ ခ်က္[v]ကို ပါလီမန္က အတည္ျပဳေပးခဲ့သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးသေဘာတူညီခ်က္မ်ားမွတဆင့္ အမာစားဥပေဒမ်ား ေပၚေပါက္ က်င့္သံုးနုိင္ ဖြယ္အေျခအေနကို အထက္ပါ ႏိုင္ငံမ်ားႏွင့္ ႏိႈင္းယွဥ္ေလ့လာနုိင္ပါသည္။ ေတာင္အာဖရိကႏိုင္ငံတြင္ ဒီကလပ္ ေခါင္းေဆာင္သည့္ လူျဖဴအာဏာရွင္အစိုးရႏွင့္ ညွိႏိုင္းေဆြးေႏြးခဲ့ေသာ နယ္လ္ဆင္ မန္ဒဲလား ဦးေဆာင္ခဲ့သည့္ အာဖရိကအမ်ိဳးသားကြန္ဂရက္(ANC)[vi] သည္ လူျဖဴလူမဲ ခြဲျခားအုပ္ခ်ဳပ္သည့္ စနစ္[vii] ကို အသက္သြင္းထားသည့္ ထိုစဥ္က တည္ဆဲ ၁၉၈၃ ခုႏွစ္ ဖြဲ႔စည္းပံုကို လက္မခံခဲ့ပါ။ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒသစ္တရပ္ကို ေရးဆြဲ အတည္ျပဳ က်င့္သံုးသြားေရးကိုသာ ေတာင္းဆိုခဲ့သည္။ ဒီကလပ္ေခါင္းေဆာင္သည့္ လူျဖဴအစိုးရကလည္း လက္ခံ ေဖာ္ ေဆာင္ေပးခဲ့ရသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္မူ နယ္လ္ဆင္မန္ဒဲလား၏ ရပ္တည္ခ်က္မ်ိဳးႏွင့္ ဆန္႔က်င္ကာ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို အထင္ အရွား အသက္သြင္းထားသည့္ ၂၀၀၈ ဖြဲ႔စည္းပံုအား ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က လက္ခံေခါင္းလွ်ိဳးကာ လႊတ္ေတာ္ အတြင္းသို႔ ၀င္ေရာက္သြားခဲ့သည္။ ဤတြင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲျဖစ္စဥ္မ်ားမွတဆင့္ အမာစားဥပေဒ ျဖစ္သည့္ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒသစ္တရပ္ ေရးဆြဲအတည္ျပဳက်င့္သံုးေရးမွာ အခက္ၾကံဳသြားရသည္။ လႊတ္ေတာ္အတြင္းတြင္ သူမကိုယ္တိုင္ ေခါင္းေဆာင္ကာ ဖြဲ႔စည္းပံု၏ အေျခခံေက်ာရိုးမ်ားကို တစြန္းတစမွ် ျပင္ဆင္ႏိုင္ျခင္းမရွိ။ အေျခခံ ေက်ာရိုးမ်ား ကို ျပင္ရန္စိုးစဥ္းမွ်ပင္ ႀကိဳးပမ္းျခင္းမရွိ။ လႊတ္ေတာ္ျပင္ပထြက္လႈပ္ရွားရာတြင္လည္း အေျခခံေက်ာရိုး မ်ား တစံုလံုးျပင္ရန္ ေတာင္းဆိုရမည့္အစား စစ္အစိုးရက မွ်ားေပးလိုက္သည့္ ပုဒ္မ ၄၃၆ ျပင္ေရးလမ္းေၾကာင္း ကိုသာ ေလွ်ာက္ခဲ့သည္။ (၂၀၀၈ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒ သက္ဆိုးရွည္ေစရန္ ၂၀၁၅ ေရြးေကာက္ပြဲ မတိုင္မီအတြင္းတြင္ စစ္အစိုးရက ျပည္လံုးကြ်တ္ဆႏၵခံယူပြဲ က်င္းပကာ ပုဒ္မ ၄၃၆ ကို ျပင္ေပးေကာင္း ေပးႏိုင္သည္။ တခ်က္ခုတ္ ႏွစ္ခ်က္ျပတ္ေစရန္ ျဖစ္သည္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ႏိုင္ငံေရးထြက္ေပါက္ ေပးလိုက္ရန္ႏွင့္ ၂၀၀၈ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒကို ျပင္၍ ရႏိုင္ေၾကာင္း လက္ေတြ႔ျပကာ တိုင္းရင္းသားေတာ္လွန္ေရး အဖြဲ႔အစည္းမ်ားအား ၂၀၀၈ ဖြဲ႔စည္းပံုေအာက္သို႔ ျပန္လည္ ဆြဲသြင္းလိုက္ရန္ ျဖစ္သည္။ စစ္အစိုးရ အဆက္ဆက္၏ ႏိုင္ငံေရးသည္ ဥပေဒကို ၄င္းတို႔ အလိုက် ကိုင္တြယ္ လွည့္စားမႈျဖင့္ လႊမ္းျခံဳခဲ့သည္ဟု ဆိုနုိင္သည္။) ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုဆိုင္ရာသေဘာထားကို ျပည္ေထာင္စုေန႔တြင္ လက္မွတ္ထိုးၾကရန္ ယူအန္အက္ဖ္စီဥကၠ႒ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး အင္ဘန္လက သမၼတဦးသိန္းစိန္ထံ ၂၀၁၅ ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလ ၁၈ ရက္ေန႔က ေပးပို႔သည့္ ကမ္းလွမ္းစာတြင္ “ျပည္ေထာင္စုသမၼတျမန္မာႏိုင္ငံကို ဒီမိုကေရစီေရး၊ အမ်ဳိးသားတန္းတူေရးႏွင့္ ကိုယ္ပိုင္ျပ႒ာန္းခြင့္အခြင့္ အေရးမ်ား အာမခံခ်က္ အျပည့္အ၀ရွိသည့္ အမ်ဳိးသားျပည္နယ္မ်ားကို အေျခခံ၍ စစ္မွန္ေသာ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု တည္ေဆာက္ရန္ သေဘာတူၾကသည္။” ဟု ပါရွိေၾကာင္းသိရသည္။ [viii] တိုင္းရင္းသားတပ္ေပါင္းစုက တကယ္တမ္း အတိအက် ကမ္းလွမ္းလာေသာအခါ ဖက္ဒရယ္ကို အသံေကာင္း ဟစ္ရံုမွ် ဟစ္လွ်က္ရွိေသာ ဦးသိန္းစိန္အစိုးရက မသိက်ိဳးကၽြံျပဳထားလိုက္သည္။ တုတ္တုတ္မွ် မလႈပ္ေတာ့။ ယူအင္န္အက္ဖ္စီ ဒုဥကၠ႒ ျဖစ္ၿပီး NCCT ၏ ဥကၠ႒လည္းျဖစ္သူ ႏိုင္ဟံသာက “ဖက္ဒရယ္ကို အေပၚယံေလာက္ဘဲ အစိုးရက လက္ခံတယ္ဆိုတာေပၚသြားၿပီ။” ဟု ေထာက္ျပခဲ့သည္။ ၄င္းက ဆက္လက္၍ “ျပည္နယ္ဆိုတာျပည္နယ္တို႔၊ တုိင္းတို႔နဲ႔ ဆက္စုၿပီးေတာ့ ဖြဲ႔ထားတဲ့ ဖယ္ဒရယ္ ျပည္ေထာင္စုမ်ုိးကို က်ေနာ္တို႔ မလုိခ်င္ဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔ လိုခ်င္တာကေတာ့ အမ်ဳိးသားျပည္နယ္၊ အမ်ဳိးသားမ်ားျပည္နယ္။ ဥပမာ တနသၤာရီတုိင္း၊ ဧရာဝတီတုိင္း၊ အဲဒီလို ေရာေႏွာေနတဲ့ ေနရာမွာေတာ့ အမ်ုိးသားမ်ားျပည္နယ္ဆိုၿပီး အဲဒီလို ထည့္ခ်င္တယ္။ ဗမာကို ဗမာျပည္နယ္တခု သတ္မွတ္မယ္။ ေနာက္ ေရာေႏွာေနတဲ့ေနရာေတြကို အမ်ိဳးသားမ်ားျပည္နယ္အျဖစ္ က်ေနာ္တို႔က အဲဒီလို သတ္မွတ္ခ်င္တယ္။”[ix] ဟူ၍ ဖက္ဒရယ္၏ အေျခခံအက်ဆံုးေက်ာရိုးႀကီးကို အေသအခ်ာရွင္းျပလိုက္သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံသားတဦးျဖစ္ရံုသာမက တိုင္းရင္းသားေတာ္လွန္ေရးအဖြဲ့အစည္းမ်ားႏွင့္ ေဆြးေႏြးပြဲမ်ားတြင္ ေတာက္ေလွ်ာက္နီးပါး ပါေနခဲ့ေသာ ဒုတိယဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးျမင့္စိုးက “တိုင္းရင္းသားေတြ လိုခ်င္တဲ့ ဖက္ဒရယ္ ဆိုတာ ဘာလဲ မသိပါ။”ဟု ထုတ္ေဖာ္ခဲ့ဘူးသည္။ သိေအာင္ မႀကိဳးစား၍ လည္းေကာင္း၊ မသိျခင္ေယာင္ေဆာင္၍ လည္းေကာင္း ျဖစ္ပါမည္။ ဗမာျပည္နယ္အပါအ၀င္ အမ်ိဳးသားျပည္နယ္မ်ားျဖင့္သာ ဖြဲ႔စည္းသည့္ ျပည္ေထာင္စု တည္ေဆာက္ေရးကို ၁၉၆၁ ခုႏွစ္ ေတာင္ႀကီးညီလာခံကထဲက ေတာင္းဆိုခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္က သတင္းကို အေမွာင္ခ်ထားခဲ့ၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္းက “တိုင္းရင္းသားေတြ ခြဲထြက္ေတာ့မယ္၊ ျပည္ေထာင္စုႀကီး မၿပိဳကြဲေစဖို႔ တပ္မေတာ္မွာ တာ၀န္ရွိတယ္။” ဟု ေၾကျငာကာ စစ္တပ္ အာဏာသိမ္းခဲ့သည္။ ဒုတိယဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ျမင့္စိုးႏွင့္ အျခားဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးငယ္မ်ား အဘယ္ေၾကာင့္ သိေအာင္ မႀကိဳးစားခဲ့သနည္း။ ယူအင္န္အက္ဖ္စီတိုင္းရင္းသား တပ္ေပါင္းစုသည္ လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ေပါင္း ၅၅ ႏွစ္က မူကို ျပန္တင္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ပို၍ပင္ ရွင္းေအာင္ တိက်ေအာင္ တင္ေနသည္။ “တိုင္းရင္းသားေတြ လိုခ်င္တဲ့ ဖက္ဒရယ္ဆိုတာဒါဘဲ။” ဟု ျမန္မာလို ရွင္းရွင္းေလးေျပာေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ယူအင္န္အက္ဖ္စီက အဓိက တင္ျပလိုက္သည့္ “ဗမာ ျပည္နယ္[x] အပါအ၀င္ အမ်ိဳးသားျပည္နယ္မ်ားႏွင့္သာ ဖြဲ႔စည္းသည့္ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု” ကို တန္းတူေရး၏ အေျခခံမူအျဖစ္ ကိုင္စြဲၿပီး တိုင္းသားေတာ္လွန္ေရးအင္အားစုမ်ားက ဆယ္စုႏွစ္အခ်ိဳ႕ၾကာမွ် တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့ၾကသည္။ ဖက္ဒရယ္ကို လက္ခံပါသည္ဟု ေၾကျငာေနေသာ လက္ရွိစစ္အစိုးရသည္ ဤသည္ကို ျငင္းစရာအေၾကာင္း စိုးစဥ္းမွ်မရွိ။ ျငင္းေနျခင္းမွာ အဘယ္ေၾကာင့္နည္း။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္းေခတ္က ဆိုရွယ္လစ္အတုႀကီး ေပးၿပီး စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို အသက္သြင္းသြားသကဲ့သို႔ ယခု စစ္အစိုးရေခတ္တြင္ ဖက္ဒရယ္အတုႀကီး ေပးကာ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကိုပင္ ဆက္လက္ အသက္သြင္းခ်င္ၾကေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ဦးေအာင္မင္းက တဘက္တြင္ တိုင္းရင္းသားမ်ားကို ဖက္ဒရယ္ေပးမည္ဟု ႏႈတ္မွ ေပါ့ေပါ့တန္တန္ ကတိေပးေနေသာ္လည္း အျခားတဘက္တြင္ ၂၀၀၈ ဖြဲ႔စည္းပံု၌ ဖက္ဒရယ္အေျခခံမ်ား ပါရွိၿပီးျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာေနသည္ကို ေထာက္ရံုမွ်ႏွင့္ ၄င္း၏ ရိုးသားမႈကို တိုင္းတာႏိုင္သည္။ ဤတြင္ ဖက္ဒရယ္ကို အေပၚယံေလာက္ဘဲ လက္ခံသူမွာ ဦးသိန္းစိန္ ေခါင္းေဆာင္သည့္ စစ္အစိုးရ တခုတည္း ဟုတ္ပါရဲ ့လားဟူ၍ ေစာေၾကာဖြယ္ ျဖစ္လာသည္။ ျပည္ေထာင္စုကို ျပည္နယ္မ်ားျဖင့္သာမက တိုင္း ၇ တိုင္းပါ ပါ၀င္ဖြဲ႔စည္းေရးဟူသည့္မူမွာ မိုးေပၚက က်လာျခင္း မဟုတ္ပါ။ စစ္အာဏာရွင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္းက ၁၉၇၄ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒမွ စတင္ကာ ထည့္သြင္း က်င့္သံုးခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ဖြဲ႔စည္းပံုအရ မ်က္လွည့္ျပလိုက္ၿပီး တန္းတူေရးအေျခခံကို ဖ်က္ဆီးခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ တိုင္းရင္းသား ေတာ္လွန္ေရးအဖြဲ႔အစည္းမ်ားက ဤသည္ကို မလိုလားၾက။ ဖက္ဒရယ္ကို လက္ခံေၾကာင္း ပံုသ႑ာန္အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ ထုတ္ေဖာ္လွ်က္ရွိၾကေသာ ဒီမိုကေရစီ အင္အားစုမ်ားသည္လည္းေကာင္း၊ လႊတ္ေတာ္တြင္းေရာက္ တိုင္းရင္းသားပါတီမ်ားသည္လည္းေကာင္း၊ အေျခခံလူထုမ်ားသည္လည္းေကာင္း ယခုအခ်ိန္တြင္ မိမိတို႔၏ ရပ္တည္ခ်က္ကို ရွင္းလင္းစြာ ျပၾကရန္အခ်ိန္ေရာက္ၿပီ ျဖစ္သည္။ စစ္အာဏာရွင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္း ခ်ေပးခဲ့သည့္မူကို ဆက္ကိုင္ထားၿပီး ျပည္တြင္းစစ္မီးကို အားေပးထားမလား။ တိုင္းရင္းသားမ်ား ေတာင္းဆိုသည့္မူကို လက္ခံေဖာ္ေဆာင္ၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ပံ့ပိုးမလား ဟူ၍ပင္။ ယူအင္န္အက္ဖ္စီ၏ ေအာက္ပါ တင္ျပခ်က္သည္ ဖက္ဒရယ္၏ မွတ္ေက်ာက္ ျဖစ္လာသည္။ “ဒီမိုကေရစီေရး၊ အမ်ဳိးသားတန္းတူေရးႏွင့္ ကိုယ္ပိုင္ျပ႒ာန္းခြင့္ အခြင့္အေရးမ်ား အာမခံခ်က္အျပည့္အ၀ ရွိသည့္ (ဗမာျပည္နယ္ အပါအ၀င္) အမ်ဳိးသားျပည္နယ္မ်ားကို အေျခခံ၍ စစ္မွန္ေသာ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု” ယူအင္န္အက္ဖ္စီသည္ ႏိုင္ငံေရးအရ လက္နက္ႀကီးျဖင့္ ပစ္ၿပီး အမွန္တရားကို ေဖာ္ထုတ္လိုက္ပါၿပီ။ ဤ ႏိုင္ငံေရးလက္နက္ႀကီးသည္ ၂၀၀၈ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒကို တိုက္ရိုက္ထိမွန္သြားျခင္းလည္း ျဖစ္သည္။ အထက္ပါ ဖက္ဒရယ္ မွတ္ေက်ာက္သည္ ၂၀၀၈ဖြဲ႔စည္းပံုႏွင့္ ျပဒါးတလမ္း သံတလမ္း ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ပင္။ ဖက္ဒရယ္ကို ဦးတည္ၿပီး ၂၀၀၈ ဖြဲ႔စည္းပံုႏွင့္ ေဖာ္ေဆာင္မည္ ဟူသည္မွာ နိဗၺာန္ကိုေမွ်ာ္မွန္းၿပီး ငရဲျပည္ကို ျဖတ္သန္းခိုင္းျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ငရဲတြင္းမွာသာ ဘ၀ဆံုးဖို႔ရွိသည္။ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္မွ စ၍ ၄ ႏွစ္တာျဖတ္သန္းခဲ့ရာတြင္ စစ္ေခါင္းေဆာင္ေဟာင္းသစ္မ်ား၊ ၄င္းတို႔၏ စီးပြားေရး ခရိုနီမ်ားႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးလက္ေ၀ခံအုပ္စုမ်ားသာ အခြင့္ထူးခံစားခဲ့ရၿပီး လူထုအမ်ားစုႀကီးမွာ ရုပ္ေရာ စိတ္ပါ ဆင္းရဲ သည္ထက္ ဆင္းရဲလာၾကရသည္။ ဒီမိုကရက္တစ္ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒ အသစ္တခု ေရးဆြဲအတည္ျပဳ၊ ယင္းကို ဗဟိုျပဳသည့္ ဥပေဒေဘာင္ LegalFramework အသစ္တခုကို တည္ေဆာက္၊ တိုင္းျပည္အေဆာက္အအံု State Institutions မ်ားကို ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲ ဖြဲ႔စည္းႏိုင္မွသာ စစ္မွန္သည့္ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ ရႏိုင္ပါမည္။ ျပည္တြင္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို လိုလားပါသည္ဟု ေႂကြးေၾကာ္ေနသူမွန္သမွ်အေနျဖင့္ ဤႏိုင္ငံေရးလမ္းေၾကာင္း ကို ေထာက္ခံပံ့ပိုး လက္တြဲ ေလွ်ာက္လွမ္းရံုမွတပါး အျခားမရွိနုိင္ေတာ့ပါ။ တိုင္းရင္းသား ေတာ္လွန္ေရးအဖြဲ႔မ်ား ဘာေၾကာင့္ လက္မွတ္ မထိုးျဖစ္ၾကေသးသလဲဟု ေစာဒက မတက္သင့္ၾကေတာ့။ ဤလမ္းေၾကာင္းမွ်ကိုပင္ ေလွ်ာက္လွမ္းရန္ အာမခံခ်က္ မရလွ်င္ “ႏိုင္ငံေရးေဆြးေႏြးပြဲက်င္းပေပးပါမည္။” ဟူ၍ ကေလးမုန္႔ေပး ေခ်ာ့သလို ျမဴဆြယ္ရံုမွ်ျဖင့္ တႏိုင္ငံလံုးအပစ္ရပ္ စာခ်ဳပ္ႀကီးကို လက္မွတ္ထိုးၾကလိမ့္မည္ဟု မေမွ်ာ္မွန္းႏိုင္။ ဤသည္မွာ အမွန္တရား ျဖစ္လာသည္။ ဤအမွန္တရားကို ျမင္နုိင္ရန္မွာ ႏိုင္ငံေရး တိမ္သလႅာ ကင္းဖို႔ လိုသည္။ မ်က္စိတြင္ တိမ္ကြယ္ေနလွ်င္ အမွန္ကို မည္သည့္အခါတြင္မွ် ျမင္ႏိုင္ဖြယ္မရွိ။ ပထမ တိမ္သလႅာမွာ စစ္အစိုးရ၏ ႀကိမ္းေမာင္း၊ ၿခိမ္းေျခာက္၊ ႂကြား၀ါမႈမ်ားကို ယံုလြယ္ေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ “ကိုးကန့္ကို ၃ ရက္အတြင္း အျပတ္ေခ်မႈန္းခဲ့ၿပီးၿပီ။” ဟူ၍ စစ္အစိုးရက ကမာၻသိ ေဖာ္ထုတ္ကာ အယံုသြင္းခဲ့သည္။ ျဖဲေျခာက္ ျပခဲ့သည္။ အဆိုပါ ကိုးကန္႔အဖြဲ႔သည္ ျပန္ေထာင္လာခဲ့ၿပီး မၾကာမီ ရက္ပိုင္းအတြင္းက ျဖစ္ပြားခဲ့သည့္စစ္ပြဲအတြင္း စစ္အစိုးရတပ္၏ တပ္ရင္းတရင္းလံုးမွ် ထိခိုက္က်ဆံုးေအာင္ ျပန္တိုက္ျပခဲ့သည္။ ၀မ္းသာ၍ ေျပာျခင္းမဟုတ္။ စစ္အာဏာရွင္မ်ားက ကိုယ့္တိုင္းရင္းသားအခ်င္းခ်င္းကို ႏိုင္ငံေရး အိုးမဲသုတ္ တိုက္ခိုင္းျခင္းေၾကာင့္ က်ဆံုးသြားခဲ့ရသူမ်ားအတြက္ မည္သူမွ် ၀မ္းသာႏိုင္မည္ မဟုတ္။ ျပည္တြင္းစစ္ျပသနာအေပၚ စစ္အစိုးရက စစ္ေရးသက္သက္ျဖင့္ ခ်ဥ္းကပ္ေနသမွ် မည္သည့္အခါတြင္မွ် ေအာင္ျမင္ႏိုင္ဖြယ္မရွိေၾကာင္း ေထာက္ျပလို၍ ျဖစ္သည္။ ဒုတိယ တိမ္သလႅာမွာ ႏိုင္ငံေရးအခြင့္အေရး ေပးသေယာင္ျပဳေသာ္လည္း ဥပေဒအရအာမခံခ်က္ ကင္းမဲ့ သည့္ လွည့္ျဖားမႈကို ယံုလြယ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ တအာန္း ပေလာင္ လြတ္ေျမာက္ေရးအဖြဲ႔၏ သာဓက မွာ အျမင္လြယ္ဆံုး ျဖစ္သည္။ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္ ဧၿပီလအတြင္းက တဖြဲ႔လံုးကို လက္နက္ခ်ေအာင္လုပ္ခဲ့ၿပီး လက္နက္ခ်ပြဲအခမ္းအနားသို႔ ထိုစဥ္က ဒုတိယဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးျဖစ္ခဲ့သူ ဦးသိန္းစိန္ကိုယ္တိုင္ ေအာင္ပြဲခံ တက္ေရာက္ကာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး မိန္႔ခြန္းေျခြခဲ့သည္။ သို႔ရာတြင္ မည္သည့္ တန္းတူေရးႏွင့္ ကိုယ္ပိုင္ျပဌာန္းခြင့္မွ်မရေၾကာင္း ျပန္ျမင္လာေသာအခါ ယင္းအဖြဲ႔သည္ လက္နက္ကိုင္တပ္ ျပန္လည္ တည္ေထာင္ႏိုင္ရံုသာမက ထိထိေရာက္ေရာက္ ျပန္တိုက္ႏိုင္သည့္အဖြဲ႔ ျဖစ္လာသည္။ တတိယ တိမ္သလႅာမွာ မဟာလူမ်ိဳးႀကီး၀ါဒ ျဖစ္သည္။ စစ္အာဏာရွင္အဆက္ဆက္က သြတ္သြင္းေပးခဲ့ ေသာ မဟာလူမ်ိဳးႀကီး၀ါဒကို မသိမသာေသာ္လည္းေကာင္း၊ သိသိသာသာေသာ္လည္းေကာင္း လက္ခံထားသမွ် ကာလပတ္လံုး တန္းတူေရးကို လက္ေတြ႔အရ က်င့္သံုးႏိုင္ဖြယ္မရွိ။ ျမန္မာလူမ်ိဳးကလည္းျပည္နယ္တခုအျဖစ္ လက္ခံ ရယူၿပီး အျခားျမန္မာမဟုတ္သည့္ တိုင္းရင္းသားမ်ားႏွင့္ တန္းတူစြာ အမ်ိဳးသားျပည္နယ္၊ အမ်ိဳးသားမ်ား ျပည္နယ္မ်ားျဖင့္ ဖြဲ႔စည္းထားသည့္ ျပည္ေထာင္စု တည္ေဆာက္သြားမည္ဟူသည္ကို ေျခာက္အိပ္မက္သဖြယ္ မွတ္ယူႏိုင္သည္။ ယင္းသို႔ျဖစ္ေနသမွ် ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရး မရႏိုင္။ စတုတၳ တိမ္သလႅာမွာ ကိုယ္လိုခ်င္သည့္ ပုဂၢိဳလ္စြဲကို ဆြဲထုတ္က်င့္သံုးၿပီး ကိုယ္မလိုခ်င္သည့္ တန္ဖိုးကို ပစ္ပယ္ထားျခင္း ျဖစ္သည္။ “ေဖေဖတည္ေထာင္ထားသည့္ တပ္မေတာ္ႀကီး” ဟူသည္မွာ မိမိႏွင့္ ပုဂၢိဳလ္ေရးအရ ဆက္စပ္မႈကို ေရွ႕တန္းတင္ ေဖာ္ထုတ္ၿပီး ျမန္မာစစ္တပ္၏ လုပ္ရပ္မွန္သမွ်ကို မွားမွားမွန္မွန္ ျပည္ဖံုးကားခ်ထား၊ ၀ိုင္း၀န္း ဖံုးကြယ္ေပးထား၊ မတရားဖိႏွိပ္မႈ မွန္သမွ်ကို ဆက္ျပဳခြင့္ေပးထားျခင္း၊ မည္သို႔မွ်အေရးယူေဆာင္ရြက္ျခင္း မရွိဘဲ လွ်စ္လွ်ဴရႈထားျခင္း ျဖစ္သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက တိုင္းရင္းသားျပည္နယ္မ်ား၏ ခြဲထြက္ခြင့္ကို အသိ အမွတ္ျပဳခဲ့သည္။ ဤသည္မွာ တန္ဖိုးျဖစ္သည္။“၁၀ ႏွစ္ ေနလို႔မွ ခြဲမထြက္ခ်င္ေအာင္ မလုပ္ႏိုင္လွ်င္ က်ဳပ္တို ့ ဗမာေတြ ညံ့လို႔ေပါ့”ဟူ၍ အတိအလင္း ေျပာသြားခဲ့သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ႏွစ္ရာျပည့္က်င္းပေနသည့္ မည္သည့္အခမ္းအနားတြင္မွ် ဤတန္ဖိုးကို ေဖာ္ထုတ္ျခင္း မျပဳၾက။ ခြဲထြက္ရန္ အားေပးလိုျခင္း မဟုတ္။ တိုင္းရင္း သားျပည္နယ္မ်ားတြင္ ခြဲထြက္ခြင့္ ပါ၀င္သည့္ ႏိုင္ငံေရးအခြင့္အေရးရွိေၾကာင္းကို နားလည္လက္ခံမွသာ အမ်ိဳးသား ျပည္နယ္မ်ားျဖင့္သာ ဖြဲ႔စည္းသည့္ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု ေပၚလာၿပီး တန္းတူေရးကို လက္ေတြ႔ ေဖာ္ေဆာင္ႏိုင္မည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ပင္။ ပဥၥမ တိမ္သလႅာမွာ အရာကိစၥမ်ား၏ ဆက္စပ္မႈကို မျမင္ျခင္း၊ ျမင္ေအာင္ မၾကည့္ျခင္း၊ ျမင္ေသာ္လည္း မျမင္ေယာင္ျပဳေနျခင္းျဖစ္သည္။ မျဖစ္သင့္တဲ့ ျပည္တြင္းစစ္ႀကီးကို ဖန္တီး၊ ျပည္တြင္းစစ္ကို အေၾကာင္းျပၿပီး တိုင္းျပည္ဘ႑ာေငြမ်ားကို စစ္အစိုးရႏွင့္ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္က ထင္သလို သံုးေနၾကသျဖင့္ ပညာေရးအသံုးစရိတ္ က်ဆင္း၊ လူငယ္မ်ား၏ ပညာေရးကို ထိခိုက္ေနရေၾကာင္းျဖင့္ ဆႏၵျပေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားက စတင္ေထာက္ျပေနၾကၿပီ ျဖစ္သည္။ တိုင္းရင္းသားေတာ္လွန္ေရး အဖြဲ႔အစည္းမ်ားက မၾကား၍လား မသိ။ အေတြ႔အၾကံဳ ရင့္ေနၿပီ ျဖစ္ၾကသျဖင့္ ျမင္ေအာင္ မၾကည့္ျခင္းေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္၊ မျမင္ေယာင္ေဆာင္ေနျခင္းလား မေျပာတတ္။ စစ္အစိုးရ ျပဌာန္းလိုက္သည့္ အမ်ိဳးသားပညာေရးဥပေဒတြင္ တင္းၾကပ္သည့္ ဗဟိုခ်ဳပ္ကိုင္မႈကို က်င့္သံုးထားေၾကာင္း ထင္ရွားသည္။ သို႔ျဖစ္လွ်င္ ပညာေရးအရ အမ်ိဳးသားျပည္နယ္မ်ား၏ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္၊ စီမံခြင့္ကို ထိခိုက္မည္ဟူသည္မွာ ေဗဒင္ေမးရန္ပင္မလို။ သို႔ရာတြင္ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ ပညာေရးလႈပ္ရွားမႈမွာ ျပည္နယ္မ်ားႏွင့္ မဆိုင္သကဲ့သို႔ပင္ ၿငိမ္သက္ေနၾကသည္။ အာဏာကို ဆည္းကပ္သည့္မူကိုသာ အဓိကကိုင္စြဲထားၿပီး လူထုတိုက္ပြဲကို အားမျပဳလိုေသာအခါ ပဥၥမ တိမ္သလႅာဖံုးလႊမ္းမႈမွာ အေမွာင္တိုက္ကဲ့သို႔ပင္ ျဖစ္သြားေတာ့သည္။ လူထုတိုက္ပြဲျဖစ္လာနုိင္သည့္ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ ပညာေရးေတာင္းဆိုမႈကို မွန္ကန္စြာ ေထာက္ခံအားေပး အတူရပ္ခဲ့သည့္ ေဒါက္တာသိန္းလြင္အား ပါတီေခါင္းေဆာင္မႈေနရာမွပင္ ဖယ္ရွားပစ္ခဲ့သည္မွာ အံၾသဖြယ္ရာပင္။ ဘက္ႏွစ္ဘက္လံုးက အင္ျပည့္အားျပည့္ ေထာက္ခံမႈ မရသည္ကို အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး စစ္အစိုးရက အၾကမ္းဘက္သည့္ နည္းလမ္းမ်ားကို က်င့္သံုး ဖိႏွိပ္သျဖင့္ ေက်ာင္းသားထု၏ ပညာေရးလႈပ္ရွားမႈ က်ဆံုးသြားမည္ဆိုလွ်င္ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈအတြက္လည္း အားမျဖစ္ေစႏိုင္ပါ။ အထက္ပါ တိမ္သလႅာ ၅ ခုကို ပယ္ရွားၿပီး အမွန္တရားေပၚ ရဲရဲရပ္တည္ကာ ဆက္စပ္ စုေပါင္းႀကိဳးပမ္း ႏိုင္လွ်င္ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို ဆန္႔က်င္ရပ္တည္သည့္လူထုႀကီးႏွင့္ လူထုအသင္းအဖြဲ႔မ်ားအတြင္းတြင္ လည္း ေကာင္း တန္းတူေရးႏွင့္ ကိုယ္ပိုင္ျပဌာန္းခြင့္အတြက္ တိုက္ပြဲ၀င္ေနသည့္ တိုင္းရင္းသားေတာ္လွန္ေရး အဖြဲ႔အစည္း မ်ား အတြင္းတြင္လည္းေကာင္း ယံုၾကည္မႈ တည္ေဆာက္ႏိုင္လာၾကပါမည္။ စစ္အာဏာရွင္စနစ္သည္ မေက်ပ်က္ ႏိုင္သည့္ သံမဏိတံုးႀကီး မဟုတ္ပါ။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏွင့္ စပ္လွ်ဥ္းၿပီး တိုင္းရင္းသားအင္အားစုမ်ားအေပၚ အျပစ္ဖို႔သည့္ အေနျဖင့္ လႊဲခ်မႈ၊ ကာခ်ဳပ္မင္းေအာင္လႈိင္ ျပဳသြားျခင္းမ်ိဳးကို အတုမယူသင့္ပါ။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးသည္ တိုင္းရင္းသား ေပါင္းစံုလူထုမ်ား၊ လူထုအသင္းအဖြဲ႔မ်ား လက္ထဲတြင္ ရွိသည္အမွန္ပင္။ စစ္အာဏာရွင္တစုက မေပးလည္း ရေအာင္ကို ယူၾကမည္ဟု ခိုင္ခိုင္မာမာ ပိုင္းျဖတ္ၾကရံုသာ လိုပါသည္။ ေနျပည္ေတာ္တြင္ ျပည္ေထာင္စုေန႔ညစာစားပြဲ၌ တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔ ၁၃ ဖြဲ႔ တက္ခဲ့ ေသာ္လည္း စစ္အစိုးရလိုလားသည့္ သေဘာတူညီခ်က္ဟူသည္ကို ၄ ဖြဲ႔သာ လက္မွတ္ထိုးခဲ့ေၾကာင္း သိရသည္။ စင္စစ္အားျဖင့္ ၂ ဖြဲ႔မွ်သာ ျဖစ္သည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ကရင္ ၃ ဖြဲ႔မွာ မူလ ေကအင္ယူ တဖြဲ႔တည္းမွွ်သာ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ပင္။ က်န္သည့္ အဖြဲ႔အမ်ားစုႀကီးမွာ ေႂကြးသည့္ညစာကို စားကာ မည္သည့္လက္မွတ္မွ် မထိုးဘဲ ခပ္တည္တည္ ျပန္လာၾကသည္။ ဤသည္ကို ၾကည့္ရံုမွ်ႏွင့္ စစ္အစိုးရသည္ မိမိ၏ ႏိုင္ငံေရးအားကို ခ်ိန္ဆသင့္သည္။ ႏိုင္ငံေရးအရ ဟုိလွည့္ သည္လွည့္ လုပ္ေနမႈမ်ား၊ ဟိုဟုိသည္သည္လုိက္ ျပႆနာရွာက စစ္ေရးစြမ္းရည္ျပရန္ ႀကိဳးစားျခင္းျဖင့္ မိမိေအာက္ေျခတပ္သားမ်ားအား မလိုအပ္ဘဲ ေသတြင္းသို႔ ပို႔ေနမႈမ်ားအား ရပ္တန္းက ရပ္သင့္သည္။ ထို႔ေနာက္ စစ္မွန္သည့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးသေဘာ တူညီခ်က္မ်ားက်လာေအာင္ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ကာ ၿငိမ္းခ်မ္းသည့္ နည္းလမ္းသက္သက္ျဖင့္သာ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုသစ္ တည္ေဆာက္မႈကို ေရွ႕ရႈသင့္သည္။ ဦးေအာင္ထူး (လူ႔အခြင့္အေရးေရွ႕ေန) ဥပေဒအေထာက္အကူျပဳကြန္ရက္ တည္ေထာင္သူ ၂၀၁၅ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၁၅ ရက္ [i] Interim Constitution of SouthAfrica [ii] Transitional provisions [iii] Theparties to the Multi-Party Negotiating Process (MPNP)proceeded to draft the Interim Constitution of 1993, which wasformally enacted by Parliament and came intoforce on 27 April 1994. [iv] National Accord and ReconciliationAct (2008) [v] “Hillsborough Agreement” [vi] African National Congress (ANC) [vii] Apertheid [viii]http://burmese.voanews.com/content/weekly-current-affairs-analysis/2639850.html [ix] http://burmese.voanews.com/content/weekly-current-affairs-analysis/2639850.html [x] စာေရးသူအေနျဖင့္မူ “ျမန္မာ” ဟူေသာ ေ၀ါဟာရကို လူမ်ိဳးတမ်ိဳး၏အမည္အျဖစ္ျဖင့္သာ လက္ခံသည္။ ဤသည္ကို သေဘာတူပါက “ဗမာျပည္နယ္” အစား “ျမန္မာျပည္နယ္” ဟူ၍သာေခၚေ၀ၚသင့္သည္။
Live

About DVB

The Democratic Voice of Burma (DVB) publishes daily independent news and information across Myanmar and around the world by satellite TV and the internet. DVB was founded in 1992 and is registered as a non-profit association in Thailand.

Follow Us

© Democratic Voice of Burma 2024