အင္ဒိုနီးရွား ရိုးရာအစားအစာ ဘာ့က္ဆို စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္ အမ်ိဳးသမီး
DVB
·
March 1, 2014
အင္ဒိုနီးရွားႏိုင္ငံ ၿမိဳ႕ေတာ္ ဂ်ကာတာမွာ တိုးပြားလာတဲ့ လူလတ္တန္းစားေတြဟာ အမ်ိဳးသမီး စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္ေတြအတြက္ ေငြရွာႏိုင္ဖို႔ အခြင့္အေရးေတြကို စီစဥ္ ပံ့ပိုးေနပါတယ္။
ကေလး ၃ ေယာက္ မိခင္ျဖစ္သူ ဆူနာရ္နီ ဆန္တိုဆိုဟာ ေအာင္ျမင္တဲ့ စီးပြားေရးသမား တေယာက္ ျဖစ္ၿပီး တႏိုင္ငံလံုးမွာ စားစရာ စတိုးဆိုင္ေပါင္း ၃၀ ေက်ာ္ရဲ႕ ပိုင္ရွင္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။
သူဟာ ရိုးရာ လမ္းေဘးစားစရာတမ်ိဳးျဖစ္တဲ့ ဘာ့က္ဆို အသားလံုးေခါက္ဆြဲျပဳတ္ကို ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ ေရာင္းခ်ေနတာ ျဖစ္ၿပီး၊ အဲဒီအစားအစာကို လူလတ္တန္းစား ေစ်းကြက္အတြက္ ေစ်း၀ယ္စင္တာ ေမာလ္ေတြထဲက ကေဖးဆိုင္ေတြထဲကို သြတ္သြင္း ေရာင္းခ်လာခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။
ေခါက္ဆြဲဖတ္၊ ပဲငံျပာရည္အခ်ိဳနဲ႔ ၾကက္သြန္ျဖဴေတြ ေၾကာ္ေလွာ္ေနတဲ့အနံ႔က ဘာ့က္ဆို လပန္ဂန္ တမ္ဘာ့က္ ဆီနယန္ဆိုင္ရဲ႕ မီးဖိုေခ်ာင္ကေန လြင့္ပ်ံ႕ထြက္လာပါတယ္။
ေခတ္မီ လုပ္ငန္း၀တ္စံု ၀တ္ဆင္ထားတဲ့ အသက္ ၄၈ ႏွစ္အရြယ္ ဆူနာရ္နီတေယာက္ မီးဖိုေခ်ာင္ကေန ထြက္လာပါတယ္။
ဆူနာရ္နီဟာ ငယ္ရြယ္ႏုပ်ိဳတဲ့ မ်က္ႏွာျပင္ေပၚမွာ ႀကိဳဆိုႏႈတ္ဆက္တဲ့ အၿပံဳးနဲ႔ ၿပံဳးျပေနပါတယ္။ ဆူနာရ္နီဟာ သူ႔ရံုးခန္းထဲမွာ ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီးေနာက္မွာေတာ့ သူ အင္ဒိုနီးရွားရိုးရာ လမ္းေဘးစားစရာကို ႏွစ္ႏွစ္သက္သက္နဲ႔ တိုးတက္ေအာင္ ဘယ္လို လုပ္ေဆာင္ခဲ့တယ္ဆိုတာကို စၿပီး ေျပာျပပါေတာ့တယ္။
“က်မကို အလယ္ဂ်ာဗားက ဆလာတီဂါမွာ ေမြးတာပါ။ အလယ္ဂ်ာဗားမွာဆိုရင္ ဘာ့က္ဆုိ ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ကို လူအေတာ္မ်ားမ်ား ေရာင္းၾကတယ္။ က်မတို႔ ငယ္ငယ္ကတည္းကပဲ ဘာ့က္ဆို ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ကို စားေနက်ပဲေပါ့။ က်မတို႔ ဒီကို ေျပာင္းလာတဲ့အခါက်ေတာ့ က်မတို႔ ဘာ့က္ဆို ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ကို အၿမဲလိုလို ရွာမိတယ္။”
အင္ဒိုနီးရွားရိုးရာ အစားအေသာက္တမ်ိဳး ျဖစ္တဲ့ ဘာ့က္ဆိုဟာ ေခါက္ဆြဲဖတ္၊ ဟင္းသီးဟင္းရြက္၊ အသားလံုးေတြ၊ တို႔ဖူးနဲ႔ ၾကက္သြန္နီေၾကာ္ေလးေတြ ပါ၀င္တဲ့ စြပ္ျပဳတ္ဟင္းရည္ ျဖစ္ပါတယ္။
ဘာ့က္ဆို ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ကို အင္ဒိုနီးရွား တႏိုင္ငံလံုးမွာ ေတြ႔ႏိုင္ၿပီး အစဥ္အလာအရေတာ့ ေရာင္းသူေတြဟာ လမ္းေတြေပၚမွာ လွည္းေတြ တြန္းၿပီး ေရာင္းခ်ေလ့ ရွိပါတယ္။
၂၀၀၃ ခုႏွစ္မွာေတာ့ ဆူနာရ္နီဟာ ပလူ႔ထ္ေမာလ္ ေစ်း၀ယ္စင္တာမွာ သူ႔ရဲ႕ ဆီနာရန္ စတိုးဆိုင္ကို ဖြင့္လွစ္ခဲ့ပါတယ္။
ေနာက္ ၁ ႏွစ္ေလာက္မွာေတာ့ တခ်ိဳ႕လမ္းေဘးေစ်းသည္ေတြဟာ ဘာ့က္ဆို အသားလံုး လုပ္ရာမွာ ႂကြက္ေတြရဲ႕အသားကို သံုးေနတယ္လို႔ ႏိုင္ငံပိုင္ ရုပ္ျမင္သံၾကား႒ာနတခုကေန သတင္းထုတ္ျပန္သြားပါတယ္။
ဂ်ကာတာက လူအေတာ္မ်ားမ်ားဟာ က်န္းမာေရးအရ စိုးရိမ္ပူပန္မႈေတြေၾကာင့္ လမ္းေပၚမွာ ဘာ့က္ဆိုေခါက္ဆြဲျပဳတ္ စားေသာက္တာေတြကို ရပ္ဆိုင္းလိုက္ဖို႔ ေႂကြးေၾကာ္ ေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။
လူ႔အဖြဲ႔အစည္းရဲ႕ တံု႔ျပန္ခ်က္က သိပ္ေကာင္းပါတယ္လို႔ပဲ ေျပာရမွာပါ။ က်မလည္း အင္ဒိုနီးရွား တႏိုင္ငံလံုးက ေမာလ္ေတြမွာ ဖြင့္မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ခုဆို စားေသာက္ဆိုင္ ၃၄ ဆိုင္ ရွိသြားပါၿပီ။
ကိုယ္ပိုင္စီးပြားေရးလုပ္ငန္းကို လုပ္ကိုင္ေနရတာဟာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ မိခင္တဦး ျဖစ္ဖို႔ကို ပိုၿပီးေတာင္ လြယ္ကူေစပါတယ္လို႔ ဆူနာရ္နီက ေျပာပါတယ္။
“အစပိုင္းကေတာ့ အိမ္ၿခံေျမကုမၸဏီတခုမွာ ပညာရွင္တေယာက္အျဖစ္ အလုပ္ လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ က်မက ကြန္ဒိုေတြ၊ တိုက္ခန္းေတြနဲ႔ အိမ္ယာေတြကို ေစ်းကြက္ရွာတဲ့ ဌာနမွာ လုပ္တာပါ။ ေနာက္ က်မ အိမ္ေထာင္ က်သြားၿပီးေတာ့ ပထမဆံုးကေလးကို ကိုယ္၀န္လြယ္ထား ရတယ္ေလ။ ဒါလည္း က်မ စေန၊ တနဂၤေႏြေန႔ေတြမွာ အလုပ္ လုပ္ေနတုန္းပဲ၊ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ က်မက က်မတို႔ရဲ႕ အိမ္ရာစီမံကိန္းေတြကို လူေတြကို ျပေပးရတယ္ေလ။ ေနာက္ေတာ့ က်မ ဒုတိယကေလးကို ကိုယ္၀န္ ထပ္ေဆာင္ရျပန္ေရာ။ က်မရဲ႕ လက္ေအာက္၀န္ထမ္း ေကာင္ေလးေတြကို အဲဒီရက္မွာ မေတြ႔ရဘူး။ က်မ ေတာ္ေတာ္ကို ခံစားလိုက္ရတယ္။ အဲဒါနဲ႔ က်မလည္း က်မကိုယ္တိုင္အတြက္ အလုပ္လုပ္ေတာ့မယ္လို႔ ေတြးလိုက္မိတယ္ေပါ့။ က်မရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္စီးပြားေရး စလုပ္ေတာ့မယ္ေပါ့။”
အလယ္ဂ်ာဗားကေနပဲ ဆူနာရ္နီရဲ႕ ခင္ပြန္းျဖစ္သူကလည္း သူ႔ရဲ႕ စြန္႔စြန္႔စားစား စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြကို အၿမဲပဲ အားေပးကူညီပါတယ္။
“အစပိုင္းကေတာ့ က်မလည္း စိုးရိမ္မိပါတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ေစ်း၀ယ္ကုန္တိုက္ ေမာလ္ထဲမွာ ဆိုင္ခန္းငွားခကလည္း သိပ္ကို ေစ်းႀကီးတာ ဆိုေတာ့ေလ။ ဒါေပမယ့္ က်မ အမ်ိဳးသားက က်မကို ႀကိဳးစားထားဖို႔ အားေပးခဲ့ပါတယ္။ သူက ေျပာတယ္။ ဒီအေျခအေနက မေအာင္ျမင္ဘူးဆိုရင္ က်မတို႔ လုပ္ရမယ့္ကိစၥေတြက လုပ္အားခေတြ ရွင္းေပးဖို႔ပဲေပါ့ေနာ္။ အဲဒီေတာ့ က်မ ေငြေရးေၾကးေရးကို သိပ္စိတ္မပူေတာ့ဘူး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ က်မ အမ်ိဳးသားကလည္း အလုပ္လုပ္ေနတာ ဆိုေတာ့ေလ။”
ဆူနာရ္နီရဲ႕ခင္ပြန္းဟာ ေန႔လည္စာစားဖို႔ သူ႔ရဲ႕ ပထမဆံုး စတိုးဆိုင္ကို ေန႔စဥ္ လာေလ့ ရွိပါတယ္။ ဆူနာရ္နီဟာ သူ႔ရဲ႕ ဘာ့က္ဆို စတိုးဆိုင္ေတြမွာ အလုပ္သမား ၉၀၀ ေလာက္ထိ ခန္႔ထားတာပါ။ သူက အိမ္နီးခ်င္း ၾသစေၾတးလ်ႏိုင္ငံထိေတာင္ ဆိုင္ေတြ ခ်ဲ႕မယ္လို႔ ေနာက္ေျပာင္က်ီစယ္ ေျပာပါတယ္။ ကိုယ္ပိုင္လုပ္ငန္း စလုပ္ခ်င္ေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေတြအတြက္ ဆူနာရ္နီရဲ႕ အႀကံေပးခ်က္ကေတာ့ ေျခလွမ္းေသးေသးေတြနဲ႔ စလွမ္းပါ။ ခ်က္ခ်င္းႀကီး ႀကီးမား၊ ခမ္းနား၊ ႀကီးက်ယ္တာေတြ မျဖစ္ခ်င္ပါနဲ႔။ ေျခလွမ္းေသးေသးေလးေတြနဲ႔ စတင္ၿပီး အဲဒီေျခလွမ္းေလးေတြေပၚမွာပဲ တည္ေဆာက္ ၾကည့္လိုက္ပါ။ ေနာက္ေတာ့ ပိုက္ဆံ ဆိုတာကို ဖန္တီးလာႏိုင္မွာပါလို႔။
အာရွေဒသ သတင္းေဆာင္းပါးအတြက္ သတင္းေထာက္ မစ္ရွဲလ္ရင္းမားက အင္ဒိုနီးရွားႏိုင္ငံ ဂ်ကာတာၿမိဳ႕ကေန သတင္းေပးပို႔ခဲ့တာပါ။
ေခါက္ဆြဲဖတ္၊ ပဲငံျပာရည္အခ်ိဳနဲ႔ ၾကက္သြန္ျဖဴေတြ ေၾကာ္ေလွာ္ေနတဲ့အနံ႔က ဘာ့က္ဆို လပန္ဂန္ တမ္ဘာ့က္ ဆီနယန္ဆိုင္ရဲ႕ မီးဖိုေခ်ာင္ကေန လြင့္ပ်ံ႕ထြက္လာပါတယ္။
ေခတ္မီ လုပ္ငန္း၀တ္စံု ၀တ္ဆင္ထားတဲ့ အသက္ ၄၈ ႏွစ္အရြယ္ ဆူနာရ္နီတေယာက္ မီးဖိုေခ်ာင္ကေန ထြက္လာပါတယ္။
ဆူနာရ္နီဟာ ငယ္ရြယ္ႏုပ်ိဳတဲ့ မ်က္ႏွာျပင္ေပၚမွာ ႀကိဳဆိုႏႈတ္ဆက္တဲ့ အၿပံဳးနဲ႔ ၿပံဳးျပေနပါတယ္။ ဆူနာရ္နီဟာ သူ႔ရံုးခန္းထဲမွာ ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီးေနာက္မွာေတာ့ သူ အင္ဒိုနီးရွားရိုးရာ လမ္းေဘးစားစရာကို ႏွစ္ႏွစ္သက္သက္နဲ႔ တိုးတက္ေအာင္ ဘယ္လို လုပ္ေဆာင္ခဲ့တယ္ဆိုတာကို စၿပီး ေျပာျပပါေတာ့တယ္။
“က်မကို အလယ္ဂ်ာဗားက ဆလာတီဂါမွာ ေမြးတာပါ။ အလယ္ဂ်ာဗားမွာဆိုရင္ ဘာ့က္ဆုိ ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ကို လူအေတာ္မ်ားမ်ား ေရာင္းၾကတယ္။ က်မတို႔ ငယ္ငယ္ကတည္းကပဲ ဘာ့က္ဆို ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ကို စားေနက်ပဲေပါ့။ က်မတို႔ ဒီကို ေျပာင္းလာတဲ့အခါက်ေတာ့ က်မတို႔ ဘာ့က္ဆို ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ကို အၿမဲလိုလို ရွာမိတယ္။”
အင္ဒိုနီးရွားရိုးရာ အစားအေသာက္တမ်ိဳး ျဖစ္တဲ့ ဘာ့က္ဆိုဟာ ေခါက္ဆြဲဖတ္၊ ဟင္းသီးဟင္းရြက္၊ အသားလံုးေတြ၊ တို႔ဖူးနဲ႔ ၾကက္သြန္နီေၾကာ္ေလးေတြ ပါ၀င္တဲ့ စြပ္ျပဳတ္ဟင္းရည္ ျဖစ္ပါတယ္။
ဘာ့က္ဆို ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ကို အင္ဒိုနီးရွား တႏိုင္ငံလံုးမွာ ေတြ႔ႏိုင္ၿပီး အစဥ္အလာအရေတာ့ ေရာင္းသူေတြဟာ လမ္းေတြေပၚမွာ လွည္းေတြ တြန္းၿပီး ေရာင္းခ်ေလ့ ရွိပါတယ္။
၂၀၀၃ ခုႏွစ္မွာေတာ့ ဆူနာရ္နီဟာ ပလူ႔ထ္ေမာလ္ ေစ်း၀ယ္စင္တာမွာ သူ႔ရဲ႕ ဆီနာရန္ စတိုးဆိုင္ကို ဖြင့္လွစ္ခဲ့ပါတယ္။
ေနာက္ ၁ ႏွစ္ေလာက္မွာေတာ့ တခ်ိဳ႕လမ္းေဘးေစ်းသည္ေတြဟာ ဘာ့က္ဆို အသားလံုး လုပ္ရာမွာ ႂကြက္ေတြရဲ႕အသားကို သံုးေနတယ္လို႔ ႏိုင္ငံပိုင္ ရုပ္ျမင္သံၾကား႒ာနတခုကေန သတင္းထုတ္ျပန္သြားပါတယ္။
ဂ်ကာတာက လူအေတာ္မ်ားမ်ားဟာ က်န္းမာေရးအရ စိုးရိမ္ပူပန္မႈေတြေၾကာင့္ လမ္းေပၚမွာ ဘာ့က္ဆိုေခါက္ဆြဲျပဳတ္ စားေသာက္တာေတြကို ရပ္ဆိုင္းလိုက္ဖို႔ ေႂကြးေၾကာ္ ေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။
လူ႔အဖြဲ႔အစည္းရဲ႕ တံု႔ျပန္ခ်က္က သိပ္ေကာင္းပါတယ္လို႔ပဲ ေျပာရမွာပါ။ က်မလည္း အင္ဒိုနီးရွား တႏိုင္ငံလံုးက ေမာလ္ေတြမွာ ဖြင့္မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ခုဆို စားေသာက္ဆိုင္ ၃၄ ဆိုင္ ရွိသြားပါၿပီ။
ကိုယ္ပိုင္စီးပြားေရးလုပ္ငန္းကို လုပ္ကိုင္ေနရတာဟာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ မိခင္တဦး ျဖစ္ဖို႔ကို ပိုၿပီးေတာင္ လြယ္ကူေစပါတယ္လို႔ ဆူနာရ္နီက ေျပာပါတယ္။
“အစပိုင္းကေတာ့ အိမ္ၿခံေျမကုမၸဏီတခုမွာ ပညာရွင္တေယာက္အျဖစ္ အလုပ္ လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ က်မက ကြန္ဒိုေတြ၊ တိုက္ခန္းေတြနဲ႔ အိမ္ယာေတြကို ေစ်းကြက္ရွာတဲ့ ဌာနမွာ လုပ္တာပါ။ ေနာက္ က်မ အိမ္ေထာင္ က်သြားၿပီးေတာ့ ပထမဆံုးကေလးကို ကိုယ္၀န္လြယ္ထား ရတယ္ေလ။ ဒါလည္း က်မ စေန၊ တနဂၤေႏြေန႔ေတြမွာ အလုပ္ လုပ္ေနတုန္းပဲ၊ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ က်မက က်မတို႔ရဲ႕ အိမ္ရာစီမံကိန္းေတြကို လူေတြကို ျပေပးရတယ္ေလ။ ေနာက္ေတာ့ က်မ ဒုတိယကေလးကို ကိုယ္၀န္ ထပ္ေဆာင္ရျပန္ေရာ။ က်မရဲ႕ လက္ေအာက္၀န္ထမ္း ေကာင္ေလးေတြကို အဲဒီရက္မွာ မေတြ႔ရဘူး။ က်မ ေတာ္ေတာ္ကို ခံစားလိုက္ရတယ္။ အဲဒါနဲ႔ က်မလည္း က်မကိုယ္တိုင္အတြက္ အလုပ္လုပ္ေတာ့မယ္လို႔ ေတြးလိုက္မိတယ္ေပါ့။ က်မရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္စီးပြားေရး စလုပ္ေတာ့မယ္ေပါ့။”
အလယ္ဂ်ာဗားကေနပဲ ဆူနာရ္နီရဲ႕ ခင္ပြန္းျဖစ္သူကလည္း သူ႔ရဲ႕ စြန္႔စြန္႔စားစား စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြကို အၿမဲပဲ အားေပးကူညီပါတယ္။
“အစပိုင္းကေတာ့ က်မလည္း စိုးရိမ္မိပါတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ေစ်း၀ယ္ကုန္တိုက္ ေမာလ္ထဲမွာ ဆိုင္ခန္းငွားခကလည္း သိပ္ကို ေစ်းႀကီးတာ ဆိုေတာ့ေလ။ ဒါေပမယ့္ က်မ အမ်ိဳးသားက က်မကို ႀကိဳးစားထားဖို႔ အားေပးခဲ့ပါတယ္။ သူက ေျပာတယ္။ ဒီအေျခအေနက မေအာင္ျမင္ဘူးဆိုရင္ က်မတို႔ လုပ္ရမယ့္ကိစၥေတြက လုပ္အားခေတြ ရွင္းေပးဖို႔ပဲေပါ့ေနာ္။ အဲဒီေတာ့ က်မ ေငြေရးေၾကးေရးကို သိပ္စိတ္မပူေတာ့ဘူး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ က်မ အမ်ိဳးသားကလည္း အလုပ္လုပ္ေနတာ ဆိုေတာ့ေလ။”
ဆူနာရ္နီရဲ႕ခင္ပြန္းဟာ ေန႔လည္စာစားဖို႔ သူ႔ရဲ႕ ပထမဆံုး စတိုးဆိုင္ကို ေန႔စဥ္ လာေလ့ ရွိပါတယ္။ ဆူနာရ္နီဟာ သူ႔ရဲ႕ ဘာ့က္ဆို စတိုးဆိုင္ေတြမွာ အလုပ္သမား ၉၀၀ ေလာက္ထိ ခန္႔ထားတာပါ။ သူက အိမ္နီးခ်င္း ၾသစေၾတးလ်ႏိုင္ငံထိေတာင္ ဆိုင္ေတြ ခ်ဲ႕မယ္လို႔ ေနာက္ေျပာင္က်ီစယ္ ေျပာပါတယ္။ ကိုယ္ပိုင္လုပ္ငန္း စလုပ္ခ်င္ေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေတြအတြက္ ဆူနာရ္နီရဲ႕ အႀကံေပးခ်က္ကေတာ့ ေျခလွမ္းေသးေသးေတြနဲ႔ စလွမ္းပါ။ ခ်က္ခ်င္းႀကီး ႀကီးမား၊ ခမ္းနား၊ ႀကီးက်ယ္တာေတြ မျဖစ္ခ်င္ပါနဲ႔။ ေျခလွမ္းေသးေသးေလးေတြနဲ႔ စတင္ၿပီး အဲဒီေျခလွမ္းေလးေတြေပၚမွာပဲ တည္ေဆာက္ ၾကည့္လိုက္ပါ။ ေနာက္ေတာ့ ပိုက္ဆံ ဆိုတာကို ဖန္တီးလာႏိုင္မွာပါလို႔။
အာရွေဒသ သတင္းေဆာင္းပါးအတြက္ သတင္းေထာက္ မစ္ရွဲလ္ရင္းမားက အင္ဒိုနီးရွားႏိုင္ငံ ဂ်ကာတာၿမိဳ႕ကေန သတင္းေပးပို႔ခဲ့တာပါ။