ပါကစၥတန္ႏိုင္ငံက ဆီယလ္ေကာ့တ္ၿမိဳ႕အေၾကာင္း ၾကားဖူးခ်င္မွ ၾကားဖူးပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီၿမိဳ႕က ၁ ႏွစ္ကို ေဘာလံုး သန္း ၄၀ ေလာက္ ထုတ္လုပ္ေပးေနတာျဖစ္ၿပီး အၾကမ္းဖ်င္းအားျဖင့္ တကမၻာလံုး ထုတ္လုပ္မႈရဲ႕ ၇၅ ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္ ရွိေနတာပါ။
ဒီႏွစ္မွာေတာ့ ဘရာဇီးလ္ႏိုင္ငံက ကမၻာ့ဖလား ေဘာလံုးပြဲအတြက္ ကုန္အမွာစာ ပမာဏအမ်ားႀကီးကို ဒီၿမိဳ႕က ထုတ္လုပ္ေပးဖို႔ ရရွိထားပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ စိတ္လႈပ္ရွားစရာမ်ား အားလံုးရဲ႕ေနာက္ကြယ္ကို ၾကည့္လိုက္ရင္ ျပင္းထန္ရက္စက္တဲ့ အမွန္တရားေတြက ေဘာလံုးထုတ္ စက္ရံုေတြမွာ ရွိေနပါတယ္။
အသက္ ၃၅ ႏွစ္အရြယ္ မိုဟမ္မဒ္ အစ္ဒ္ရီးစ္ဟာ သူ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ဆီယလ္ေကာ့ထ္ၿမိဳ႕က စက္ရံုဆီ ခ်ိဳင္းေထာက္အကူအညီနဲ႔ ခပ္ျဖည္းျဖည္းပဲ ေလွ်ာက္လာေနပါတယ္။ သူဟာ အဲဒီစက္ရံုမွာ ေဘာလံုးေတြကို ခ်ဳပ္လုပ္တဲ့ အလုပ္ လုပ္လာတာ ၁၇ ႏွစ္ေက်ာ္ ရွိေနၿပီျဖစ္ၿပီး အဲဒီကရတဲ့ ၀င္ေငြ တေန႔ ၃ ေဒၚလာနဲ႔ သူ႔ဇနီးနဲ႔ ကေလး ၆ ေယာက္တို႔ကို ရွာေကၽြးေနတာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။
စက္ရံုထဲမွာ တျခားအလုပ္သမား ၃၀ ေလာက္နဲ႔အတူ ကုလားထိုင္ ခပ္နိမ့္နိမ့္ တလုံးမွာ ထိုင္ေနတဲ့ အစ္ဒ္ရီးစ္က “က်ေနာ္ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းဖို႔ တျခားပညာရပ္ေတြကိုမွ မတတ္တာေလ။ အဲဒီေတာ့ က်ေနာ္တို႔ရြာမွာ ေဘာလံုးစက္ရံုသာ မရွိခဲ့ဘူးဆိုရင္ က်ေနာ္တို႔လည္း တျခားၿမိဳ႕ေတြကို လွည့္ပတ္သြားၿပီး လမ္းေပၚမွာ လိုက္ေတာင္းစားရတာနဲ႔ပဲ အဆံုးသတ္ရေတာ့မွာေပါ့။ ခု က်ေနာ္ အလုပ္လုပ္တာက က်ေနာ့္ကိုယ္တိုင္အတြက္ေရာ က်ေနာ့္ႏိုင္ငံရဲ႕ဂုဏ္သိကၡာအတြက္ေရာေပါ့။ ပိုက္ဆံရွာရတာ ေလးစားမႈလည္း ရွိတာေပါ့” လုိ႔ ေျပာပါတယ္။
[caption id="attachment_51494" align="alignright" width="672"] ေဘာလုံးစက္ရုံ အလုပ္သမားမ်ား[/caption]သူ႔ဇနီး ရွာဇီယာ အစ္ဒရီးစ္နဲ႔ သူ႔သမီး ၂ ေယာက္တို႔လည္း ဒီစက္ရံုမွာပဲ အလုပ္အတူတူ လုပ္ေနၾကတာပါ။ အိမ္မွာ ကေလးထိန္းဖို႔ လူမရွ္ိတာေၾကာင့္ ရွာဇီယာက သူ႔ရဲ႕ ၄ ႏွစ္အရြယ္ သားငယ္ေလးကို အလုပ္ထဲကို ေခၚလာရတယ္လုိ႔ ေျပာပါတယ္။
“က်မတို႔ ၂ ေယာက္လံုး အလုပ္လုပ္ေနတဲ့အခါက်ေတာ့ မိသားစုအတြက္ က်မတို႔ ျဖည့္ဆည္းေပးႏိုင္ရံုေတာ့ တတ္ႏိုင္တာေပါ့။ အဲလိုမွ မဟုတ္ရင္ က်မတို႔ ကုန္က်စရိတ္ေတြ အားလံုး အတြက္ ဘယ္လိုမွ ေပးႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူးေလ။ တခါတေလက်ေတာ့ က်မေယာက်္ား သူ႔ေျခေထာက္က နာလို႔ အလုပ္မဆင္းႏိုင္ဘူးရွင့္။ အဲလိုက်ေတာ့ ကိစၥေတြက သိပ္ကိုခက္ခဲတာပါပဲ။”
ပါကစၥတန္ႏိုင္ငံဟာ ကမၻာတ၀ွမ္းက ေဘာလံုးအသင္းေတြအတြက္ ႏွစ္စဥ္ ေဘာလံုးေပါင္း သန္း ၂၀ ေလာက္ကို ထုတ္လုပ္ေပးေနတာပါ။ ဆီယလ္ေကာ့ထ္ၿမိဳ႕ကေတာ့ တၿမိဳ႕လံုးမွာ ေဘာလံုးစက္ရံု ၂၀၀၀ ေလာက္ရွိၿပီး ကမၻာ့ေဘာလံုးထုတ္လုပ္တဲ့ၿမိဳ႕ေတာ္လို႔ သိၾကပါတယ္။ ၿမိဳ႕ရဲ႕အ၀င္၀မွာဆိုရင္ ေရႊေရာင္ျခယ္ထားတဲ့ ေဘာလံုးႀကီးကိုေတာင္ စိုက္ထူထားပါတယ္။
ဆက္ဖွ္ဒါ ဆန္ေဒါလ္ဟာ ပါကစၥတန္လုပ္ ေဘာလံုးေတြကို ႏိုင္ငံျခားကို တင္ပို႔တဲ့ ပထမဆံုး ပုဂၢိဳလ္ေတြထဲက တေယာက္ျဖစ္ပါတာ္။ သူ႔ရဲ႕ တန္ဂို အမည္ရွိ ေဘာလံုးကို ၁၉၈၂ ဖီဖာ ကမၻာ့ဖလား ေဘာလံုးပြဲမွာ အသံုးျပဳခဲ့ပါတယ္။
ဆက္ဖွ္ဒါ ဆန္ေဒါလ္က “ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ က်ေနာ္ ေျပာျပရမွာ ေပ်ာ္တယ္ဗ်။ ကမၻာ့ဖလားေၾကာင့္ က်ေနာ့္စက္ရံုကသာ ေဘာလံုးထုတ္လုပ္မႈ တိုးလာတာ မဟုတ္ဘဲ ၿမိဳ႕ထဲက စက္ရံုအားလံုးမွာလည္း သူတို႔ထုတ္လုပ္မႈက ၃၅ ရာခုိင္ႏႈန္းေလာက္နီးနီးကို တိုးလာၾကတာ” လုိ႔ ေျပာပါတယ္။
မ်ိဳးဆက္ေတြအတြက္ကေတာ့ ေဘာလံုး ျပဳလုပ္ျခင္းဟာ ၿမိဳ႕ေတာ္အတြက္ အဓိက အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း လုပ္ငန္းျဖစ္ၿပီး၊ ခုအခ်ိန္မွာေတာ့ လူေပါင္း ၂ သိန္းေလာက္ အလုပ္အကိုင္ေတြ ရေနၾကတာပါ။
ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ေဘာလံုးစက္ရံုမွာ အလုပ္လုပ္ခဲ့တဲ့ အသက္ ၅၉ ႏွစ္အရြယ္ ဂါဖူး ဟူစိန္က “ေဘာလံုးကန္တာဟာ ကစားနည္းတခုပါ။ ေဘာလံုးသမားေတြ အတြက္ဆိုရင္ စိတ္ေပ်ာ္ေစတဲ့ အရာတခုေပါ့။ တျခားသူေတြအတြက္ကေတာ့ ၀င္ေငြရေစတဲ့ အေၾကာင္းတရပ္ပါ။ က်ေနာ္ကေတာ့ ေဘာလံုးကို ခ်စ္တယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ေဘာလံုးေတြ မခ်ဳပ္ရရင္ က်ေနာ့္မိသားစု စားႏိုင္ေသာက္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ က်ေနာ္ သိေနတယ္ေလ။ က်ေနာ့္ကေလးေတြကိုေတာ့ က်ေနာ့္လို ဘ၀ မဆံုးေစခ်င္ပါဘူး။
ဆီယလ္ေကာ့ထ္ၿမိဳ႕ဟာ ကမၻာ့ လက္ခ်ဳပ္ေဘာလံုးေတြရဲ႕ ၇၅ ရာခုိင္ႏႈန္းေလာက္ကို ထုတ္လုပ္ေနတာျဖစ္ၿပီး အက္ဒီးဒက္စ္၊ ႏိုက္ေကးနဲ႔ ရီးေဘာ့က္ တို႔လို ကမၻာေက်ာ္တံဆိပ္ေတြကို ေရာင္းခ်ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ကေလး ၈ ေယာက္မိခင္ျဖစ္တဲ့ အသက္ ၃၅ ႏွစ္အရြယ္ ရစ္ဖွတ္ နာဆီယာကေတာ့ ေဘာလံုး ၂ လံုး ခ်ဳပ္ခအတြက္ ၁ ေန႔ကို ၁ ေဒၚလာပဲ ရတယ္လုိ႔ ေျပာပါတယ္။
“က်မ အိမ္ေထာင္က်ၿပီးေတာ့ တျခားအမ်ိဳးသမီးေတြ အိမ္မွာပဲ ေဘာလံုး ခ်ဳပ္တာေတြ ေတြ႔လိုက္ရတဲ့အခါ က်မလည္း ေဘာလံုးခ်ဳပ္ပံုခ်ဳပ္နည္းေတြကို စ သင္ခဲ့ပါတယ္။ က်မရဲ႕အျမင္အားေတြလည္း ဆိုးရြားလာၿပီးေတာ့ ေနာက္ေၾကာေတြတက္၊ ပခံုးေတြလည္း နာ။ ဒါေပမယ့္ က်မ မိသားစုႀကီးကို ေထာက္ပံ့ဖို႔ က်မ အလုပ္ လုပ္ရဦးမယ္။ က်မ အလုပ္ ပိုၿပီး ႀကိဳးစားရဦးမယ္။”
အရင္တုန္းကေတာ့ ေဘာလံုးစက္ရံု အလုပ္သမားေတြဟာ ကေလးငယ္ေတြပါ။ ဒါေပမယ့္ ႏိုင္ငံတကာ သတိေပးေျပာဆိုခ်က္ေတြ ထြက္လာၿပီးေနာက္မွာေတာ့ ဆီယလ္ေကာ့ထ္ၿမိဳ႕မွာ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ ကတည္းက ကေလးအလုပ္သမားေတြကို တားျမစ္ကန္႔သတ္လိုက္ပါတယ္။
ကေလးေတြကို အလုပ္ခန္႔ေနက် ေဘာလံုးစက္ရံုတရုံက မန္ေနဂ်ာ လီယာကတ္ ခ်တ္ဒရီက “အစိုးရက ကေလးအလုပ္သမားေတြကို စက္ရံုေတြမွာ မလုပ္ခိုင္းေတာ့တဲ့ အခါက်ေတာ့ ေဘာလံုးထုတ္လုပ္ႏႈန္းလည္း က်သြားတယ္ေလ။ ခုက်ေတာ့ အလုပ္သမား ရွာဖို႔ ခက္သြားတာေပါ့” လုိ႔ ေျပာပါတယ္။
လုပ္ခေတြကလည္း ေစ်းနည္းလွပါတယ္။ အမ်ိဳးသမီးအလုပ္သမားေတြဟာ တပတ္ကို ေဒၚလာ ၂၀ ေလာက္ ၀င္ေငြရွိခ်ိန္မွာ အမ်ိဳးသားအလုပ္သမားေတြကေတာ့ အဲဒီပမာဏထက္ ၂ ဆေလာက္ ရပါတယ္။ ဒီအေျခအေနကို တိုးတက္ဖို႔ သူတို႔ တခုခု လုပ္ေနပါတယ္လို႔ ဆီယလ္ေကာ့ထ္ ကုန္သည္ႀကီးမ်ားအသင္း ဥကၠ႒က ေဒါက္တာ ဆာဖရက္ဇ္ ဘာရွီရာက ေျပာပါတယ္။
“ဟုတ္ကဲ့။ က်ေနာ္တို႔ ဒါကို မၾကာမၾကာ လုပ္ေနပါတယ္။ ပို႔ကုန္သမားေတြက သူတို႔ပစၥည္းေတြအတြက္ ေစ်းေကာင္းရတယ္ဆိုရင္ အလုပ္သမားေတြအတြက္ လုပ္ခေကာင္းေကာင္း ျပန္ေပးရမယ္ေပါ့ဗ်ာ။”
မိုဟမ္မဒ္ အစ္ဒ္ရီးစ္နဲ႔ သူ႔ဇနီး ရွာဇီယာက ကေလးေတြကုိ စာေကာင္းေကာင္း သင္ေပးဖုိ႔ ဆုေတာင္းေပမယ့္ ဘယ္ေတာ့မွ ျဖစ္လာမွ မဟုတ္ဘူးလုိ႔ ေျပာပါတယ္။
“က်မ ကေလးေတြ စာေကာင္းေကာင္း သင္ႏိုင္ပါေစလို႔ က်မ ဆုေတာင္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒါက ျဖစ္လာမွာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ က်မတို႔အေနနဲ႔ တတ္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ သိပါတယ္။ ကုန္က်စရိတ္လည္း တတ္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘာလို႔လည္း ဆိုေတာ့ က်မတို႔ သူတို႔အတြက္ စားဖို႔ေသာက္ဖို႔ကိုေတာင္မွ အႏိုင္ႏိုင္ ျဖည့္ဆည္းေပးေနရတာပါ။ က်မ သားသမီးေတြရဲ႕ ဘ၀ေတြကလည္း က်မတို႔လိုပဲ လာမယ္ဆိုတာ က်မ သိပါတယ္။ က်မတို႔ဘ၀ေတြကလည္း ဘယ္ေတာ့မွ ေျပာင္းလာမွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ က်မ သိပါတယ္။”
ရွေဒသ သတင္းေဆာင္းပါးအတြက္ သတင္းေထာက္ မူဒက္ဆာရွားက ပါကစၥတန္ႏိုင္ငံ ဆီယလ္ေကာ့ထ္ၿမိဳ႕ကေန သတင္းေပးပို႔တားတာ ျဖစ္ပါတယ္။