အသိဥာဏ္အားနည္း ခ်ဳိ႕ယြင္းတဲ့ ထိုင္းကေလးငယ္ေတြကို အႏုပညာသံုး ကုသ
DVB
·
January 25, 2014
ထိုင္းႏိုင္ငံက ေဆးရံုတစ္ရံုမွာ အသိဥာဏ္အားနည္း ခ်ိဳ႔ယြင္းတဲ့ ကေလးငယ္မ်ားကို ကူညီေပးဖို႔ ေကာင္းမြန္ျပည့္စံုတဲ့ ကုထံုးတစ္ရပ္ကို သံုးစြဲေနပါတယ္။ အဲဒီေရာဂါကုထံုးဟာ ကေလးေတြရဲ႕ ကၽြမ္းက်င္မႈေတြ တိုးတက္လာေစဖို႔ ျပဇာတ္အႏုပညာ တင္ဆက္မႈေတြကို အသံုးျပဳထားပါတယ္။
အသက္ ၄၅ ႏွစ္အရြယ္ နာခြန္နဲ႔ သူ႔ဇနီးတို႔ဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ ၇ ႏွစ္ေလာက္က ထိုင္းႏိုင္ငံေတာင္ပိုင္း၊ ဆြန္ခလာကေန ခ်င္းမိုင္ကို ေျပာင္းေရႊ႔လာခဲ့ၾကပါတယ္။ သူတို႔ဟာ သူတို႔ရဲ႕သားျဖစ္သူအတြက္ အကူအညီ ရရွိဖို႔ ခ်င္းမိုင္က ရတ္ခ်နဂရင္း ကေလးသူငယ္ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈဌာနကို ေရာက္လာခဲ့ၾကပါတယ္။
သူတို႔သားေလးမွာ ေမြးလာကတည္းက ဦးေႏွာက္ခၽြတ္ယြင္းလို႔ ကိုယ္အဂၤါတခ်ိဳ႕ မလႈပ္ရွားႏိုင္တဲ့ ေရာဂါ ပါလာတာေၾကာင့္ စကားေျပာတတ္ဖို႔ လမ္းေလွ်ာက္တတ္ဖို႔ အခက္အခဲ ျဖစ္ေနရတာပါ။
“က်ေနာ္တို႔ကို ဥေပကၡာမျပဳပဲ၊ ေစတနာ ထားလို႔ အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။ လူတစ္ေယာက္ခ်င္းစီရဲ႕ လက္ေတြ လာတြဲထားၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ အထီးက်န္ျခင္းေတြကို ေ၀မွ်ေပးပါ။”
အႏုပညာကုထံုးရဲ႕အကူအညီနဲ႔ အေၾကာင္းအရာေတြက စၿပီး ေျပာင္းလဲလာပါတယ္။ ခုဆို ေရာဂါသည္ သားျဖစ္သူဟာ ဘီးတပ္ကုလားထိုင္ကိုသံုးၿပီး လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေရႊ႕လိုက္ လႈပ္ရွားလိုက္နဲ႔ သူငယ္ခ်င္း အသစ္ေတြ ရေနသလို စင္ေပၚတက္ၿပီး သီခ်င္းဆိုတာေတြေတာင္ လုပ္ႏိုင္ေနပါၿပီ။
ဒီသင္တန္းကို ဦးေဆာင္လုပ္ကိုင္ေနတဲ့ အေမရိကန္ရုပ္ရွင္မင္းသမီး ဂ်င္းနီကာလ္ဗစ္က ျပဇာတ္အႏုပညာ ေရာဂါကုထံုးကို သင္ၾကားေပးေနတာ အႏွစ္ ၃၀ ေက်ာ္ ရွိေနပါၿပီ။ ဂ်င္းနီဟာ ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈျပသနာရွိတဲ့ အႏုပညာရွင္ေတြကို ကူညီတဲ့ ဌာနတစ္ခု အေမရိကန္မွာ တည္ေထာင္ထားပါတယ္။
အေမရိကန္ရုပ္ရွင္မင္းသမီး ဂ်င္းနီကာလ္ဗစ္က “စကားမေျပာတတ္တဲ့ လူငယ္တစ္ေယာက္ ရွိခဲ့ပါတယ္။ က်မတို႔ သူနဲ႔ ဒီမွာ ၂ လေလာက္ ရွိခဲ့တာေပါ့။ သူက စကားလဲ မေျပာဘူး။ သူ႔မ်က္ႏွာမွာလဲ ခံစားမႈ မျပဘူး။ ဒါေပမယ့္ တလေလာက္ ၾကာသြားတဲ့အခါမွာေတာ့ သူ သီခ်င္း စ ဆိုလာတယ္။ သူနဲ႔အတူ အၿမဲတမ္းရွိေနတဲ့ သူ႔ရဲ႕အထိန္းေတာ္ကဆို ငိုေတာင္ ငိုတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ အရင္က အဲဒီကေလး သီခ်င္းဆိုတာကို သူတို႔ တစ္ခါမွ မၾကားခဲ့ရဖူးဘူးေလ။ အဲဒါနဲ႔ ေနာက္က်ေတာ့ စကားေတြ စေျပာလာတယ္။ က်မတို႔က ျပဇာတ္တင္ဆက္တဲ့ေနရာမွာ ရွိေနတာေလ။ အဲမွာ သူက မိုက္ကရိုဖုန္းကို ဆြဲယူလိုက္ၿပီး ပရိသတ္ေတြကို စကားေျပာပါေလေရာရွင္”လို႔ ေျပာပါတယ္။
ဒီေရာဂါကုထံုးဟာ သင္တန္းသားေတြရဲ႕ စြမ္းရည္ တိုးတက္ေစဖို႔ သီခ်င္းဆိုတာ၊ သရုပ္ေဆာင္တာေတြလို ျပဇာတ္ဆိုင္ရာ အႏုပညာေတြကို သံုးစြဲကုသတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ဂ်င္းနီအတြက္ကေတာ့ ဒါထက္ ပိုသာတာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေသးတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
“ဒါက မသန္မစြမ္း ျဖစ္ၾကရတဲ့လူေတြ ေဖာက္ထြက္ေလ့ မရွိၾကတဲ့ တီထြင္ဖန္တီးႏိုင္စြမ္းကို ေဖာက္ထြက္တာေပါ့ေလ။ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ရဲ႕ လက္ေတြ႔လုပ္ေဆာင္မႈအေပၚပဲ အရာရာက စုဆံုသြားတာပါ။ အဲဒါမ်ိဳးေပါ့။ အိုး-- သူတို႔ေတြ လမ္းေတြကို ျဖတ္ၿပီး ေလွ်ာက္ႏိုင္ၾကၿပီ။ အ၀တ္ေတြ ၀တ္စားတတ္ၿပီ။ ဘယ္လိုစားရ ေသာက္ရတယ္ ဆိုတာ သူတို႔သိလာၾကၿပီ။ သူတို႔ေနရာေတြကို ဘယ္လိုသန္႔ရွင္းရမယ္ဆိုတာလဲ သိလာၿပီ။ သူတို႔ ဖန္တီးတီထြင္ႏိုင္စြမ္း ရွိၾကၿပီးေတာ့ လုပ္ဖို႔ကိုလဲ အိုင္ဒီယာေတြ ရွိၾကတယ္။”
ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ကေတာ့ ေမြးရာပါ မသန္မစြမ္းကေလးငယ္ ၄ ေသာင္းေလာက္ ရွိတယ္လို႔ ထိုင္းအစိုးရက ေျပာပါတယ္။ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ အမ်ိဳးသားစစ္တမ္းအရဆိုရင္ ထိုင္းကေလးငယ္ ၃၀ ရာခိုင္ႏႈန္းေက်ာ္ဟာ ဘာသာစကားနဲ႔ အေျပာအဆိုပိုင္းမွာ ျပႆနာေတြ ရွိေနတာပါ။ အဲလိုကေလးမ်ိဳး အေရအတြက္ မ်ားလာတယ္လို႔ ေဆးရံုညႊန္ၾကားေရးမႉး ဆမိုင္ ဆီရီသြန္ သာ၀မ္က ေျပာပါတယ္။ သူ႔ေဆးရံုဟာ ခုဆို လူနာေတြနဲ႔ ျပည့္ေနၿပီး လူ၀င္ဆန္႔တဲ့ပမာဏ ၂ ဆ ေလာက္ထိကို မ်ားေနပါတယ္။ ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈအားနည္းတဲ့ ကေလးငယ္အေရအတြက္ တိုးလာတာကို ဒရာမာ ကုထံုးနဲ႔ ကူညီေျဖရွင္း ကုသေပးႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔ သူက ေမွ်ာ္လင့္ေနပါတယ္။
ေဆးရံုညႊန္ၾကားေရးမႉး ဆမိုင္ ဆီရီသြန္ သာ၀မ္က “ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈ ေနာက္က်အားနည္းေနတဲ့ ကေလးေတြအတြက္ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ေပးတဲ့ နည္းပညာက တကယ့္ကို အသစ္စက္စက္ပါ။ ဒါကို စံထားစရာတခုလို႔ သတ္မွတ္လိုက္ရင္ ေကာင္းတာေပါ့။ ေနာက္ၿပီး တႏိုင္ငံလံုးက တျခား၀န္ေဆာင္မႈဌာနေတြကိုလည္း အဆင့္ျမႇင့္ေပးသင့္ပါတယ္”လို႔ ဆိုပါတယ္။
အႏုပညာကုထံုးဟာ အျပဳသေဘာေဆာင္တဲ့ ရလဒ္ေကာင္းေတြ ျပေနၿပီဆိုတာ ယံုၾကည္ေနတဲ့ ဂ်င္းနီက “က်မတို႔ မႏွစ္က စ လုပ္တုန္းက သူတို႔ေတြကို စကားေျပာလာဖို႔ က်မတို႔ ႀကိဳးစားကူညီခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔က တိုးတိုးေလးပဲ ေျပာၾကတယ္။ က်မတို႔ သူတို႔ကို သီခ်င္း အက်ယ္ႀကီးဆိုခိုင္းလို႔လဲ မရ၊ သူတို႔ကို ၿပံဳးၿပံဳးေလး ေနခိုင္းလို႔လဲ မရေသးဘူးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ေလ သီတင္းပတ္ နည္းနည္းေလာက္ၾကာၿပီးေနာက္မွာေတာ့ သူတို႔ သီခ်င္းေတြ ဆိုလာတယ္။ စကားေတြလဲ အက်ယ္ႀကီးေျပာလာတယ္။ ေနာက္ အမူအရာေတြပါ ျပလာၾကတယ္။ သူတို႔နဲ႔ အတူတူ လုပ္ေဆာင္ေပးေနေလေလ၊ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ ပိုၿပီး တက္ၾကြလုပ္ေဆာင္လာေတြကို ျမင္ရေလေလပါပဲ။ သူတို႔ေတြ ႏိုးထလာၾကသလိုေပါ့ရွင္”လို႔ ေျပာပါတယ္။
မၾကာေသးခင္ကပဲ ဦးေႏွာက္နဲ႔အသိဥာဏ္ ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈ ေနာက္က်အားနည္း ခ်ိဳ႔ယြင္းမႈရွိၾကတဲ့ ကေလးငယ္ေတြကိုယ္တိုင္ ပါ၀င္သရုပ္ေဆာင္ထားၾကတဲ့ စင္တင္ျပဇာတ္ တင္ဆက္မႈတစ္ခုကို ေဆးရံုက က်င္းပေပးခဲ့ပါတယ္။ ဇာတ္လမ္းကေတာ့ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ ေဘးအႏၱရာယ္အတြင္း ေတာရိုင္းတိရစၦာန္ေတြကို ႀကိဳးစားကယ္တင္ခဲ့တဲ့ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္အေၾကာင္းပါ။
အသက္ ၂၀ အရြယ္ လူနာတေယာက္ျဖစ္ၿပီး စင္ေပၚမွာ ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ စြမ္းရည္ျပေနတဲ့ အြန္မ္ဆင္က “က်ေနာ္က ေခါင္းေဆာင္မင္းသားပါ။ က်ေနာ္ သီခ်င္း ဆိုျပရပါတယ္။ သီခ်င္းဆိုတဲ့ အမ်ိဳးသားအဆိုေတာ္ေပါ့။ … ေနာက္ က်ေနာ္ အဂၤလိပ္စကားလဲ ေျပာတတ္ပါတယ္”လို႔ ဆိုပါတယ္။
အာရွေဒသ သတင္းေဆာင္းပါးအတြက္ သတင္းေထာက္ ကန္နီကာ ပတ္ခ်္ကေယာက္က ထိုင္းႏိုင္ငံကေန သတင္းေပးပို႔ထားတာပါ။
အသက္ ၄၅ ႏွစ္အရြယ္ နာခြန္နဲ႔ သူ႔ဇနီးတို႔ဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ ၇ ႏွစ္ေလာက္က ထိုင္းႏိုင္ငံေတာင္ပိုင္း၊ ဆြန္ခလာကေန ခ်င္းမိုင္ကို ေျပာင္းေရႊ႔လာခဲ့ၾကပါတယ္။ သူတို႔ဟာ သူတို႔ရဲ႕သားျဖစ္သူအတြက္ အကူအညီ ရရွိဖို႔ ခ်င္းမိုင္က ရတ္ခ်နဂရင္း ကေလးသူငယ္ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈဌာနကို ေရာက္လာခဲ့ၾကပါတယ္။
သူတို႔သားေလးမွာ ေမြးလာကတည္းက ဦးေႏွာက္ခၽြတ္ယြင္းလို႔ ကိုယ္အဂၤါတခ်ိဳ႕ မလႈပ္ရွားႏိုင္တဲ့ ေရာဂါ ပါလာတာေၾကာင့္ စကားေျပာတတ္ဖို႔ လမ္းေလွ်ာက္တတ္ဖို႔ အခက္အခဲ ျဖစ္ေနရတာပါ။
“က်ေနာ္တို႔ကို ဥေပကၡာမျပဳပဲ၊ ေစတနာ ထားလို႔ အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။ လူတစ္ေယာက္ခ်င္းစီရဲ႕ လက္ေတြ လာတြဲထားၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ အထီးက်န္ျခင္းေတြကို ေ၀မွ်ေပးပါ။”
အႏုပညာကုထံုးရဲ႕အကူအညီနဲ႔ အေၾကာင္းအရာေတြက စၿပီး ေျပာင္းလဲလာပါတယ္။ ခုဆို ေရာဂါသည္ သားျဖစ္သူဟာ ဘီးတပ္ကုလားထိုင္ကိုသံုးၿပီး လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေရႊ႕လိုက္ လႈပ္ရွားလိုက္နဲ႔ သူငယ္ခ်င္း အသစ္ေတြ ရေနသလို စင္ေပၚတက္ၿပီး သီခ်င္းဆိုတာေတြေတာင္ လုပ္ႏိုင္ေနပါၿပီ။
ဒီသင္တန္းကို ဦးေဆာင္လုပ္ကိုင္ေနတဲ့ အေမရိကန္ရုပ္ရွင္မင္းသမီး ဂ်င္းနီကာလ္ဗစ္က ျပဇာတ္အႏုပညာ ေရာဂါကုထံုးကို သင္ၾကားေပးေနတာ အႏွစ္ ၃၀ ေက်ာ္ ရွိေနပါၿပီ။ ဂ်င္းနီဟာ ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈျပသနာရွိတဲ့ အႏုပညာရွင္ေတြကို ကူညီတဲ့ ဌာနတစ္ခု အေမရိကန္မွာ တည္ေထာင္ထားပါတယ္။
အေမရိကန္ရုပ္ရွင္မင္းသမီး ဂ်င္းနီကာလ္ဗစ္က “စကားမေျပာတတ္တဲ့ လူငယ္တစ္ေယာက္ ရွိခဲ့ပါတယ္။ က်မတို႔ သူနဲ႔ ဒီမွာ ၂ လေလာက္ ရွိခဲ့တာေပါ့။ သူက စကားလဲ မေျပာဘူး။ သူ႔မ်က္ႏွာမွာလဲ ခံစားမႈ မျပဘူး။ ဒါေပမယ့္ တလေလာက္ ၾကာသြားတဲ့အခါမွာေတာ့ သူ သီခ်င္း စ ဆိုလာတယ္။ သူနဲ႔အတူ အၿမဲတမ္းရွိေနတဲ့ သူ႔ရဲ႕အထိန္းေတာ္ကဆို ငိုေတာင္ ငိုတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ အရင္က အဲဒီကေလး သီခ်င္းဆိုတာကို သူတို႔ တစ္ခါမွ မၾကားခဲ့ရဖူးဘူးေလ။ အဲဒါနဲ႔ ေနာက္က်ေတာ့ စကားေတြ စေျပာလာတယ္။ က်မတို႔က ျပဇာတ္တင္ဆက္တဲ့ေနရာမွာ ရွိေနတာေလ။ အဲမွာ သူက မိုက္ကရိုဖုန္းကို ဆြဲယူလိုက္ၿပီး ပရိသတ္ေတြကို စကားေျပာပါေလေရာရွင္”လို႔ ေျပာပါတယ္။
ဒီေရာဂါကုထံုးဟာ သင္တန္းသားေတြရဲ႕ စြမ္းရည္ တိုးတက္ေစဖို႔ သီခ်င္းဆိုတာ၊ သရုပ္ေဆာင္တာေတြလို ျပဇာတ္ဆိုင္ရာ အႏုပညာေတြကို သံုးစြဲကုသတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ဂ်င္းနီအတြက္ကေတာ့ ဒါထက္ ပိုသာတာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေသးတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
“ဒါက မသန္မစြမ္း ျဖစ္ၾကရတဲ့လူေတြ ေဖာက္ထြက္ေလ့ မရွိၾကတဲ့ တီထြင္ဖန္တီးႏိုင္စြမ္းကို ေဖာက္ထြက္တာေပါ့ေလ။ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ရဲ႕ လက္ေတြ႔လုပ္ေဆာင္မႈအေပၚပဲ အရာရာက စုဆံုသြားတာပါ။ အဲဒါမ်ိဳးေပါ့။ အိုး-- သူတို႔ေတြ လမ္းေတြကို ျဖတ္ၿပီး ေလွ်ာက္ႏိုင္ၾကၿပီ။ အ၀တ္ေတြ ၀တ္စားတတ္ၿပီ။ ဘယ္လိုစားရ ေသာက္ရတယ္ ဆိုတာ သူတို႔သိလာၾကၿပီ။ သူတို႔ေနရာေတြကို ဘယ္လိုသန္႔ရွင္းရမယ္ဆိုတာလဲ သိလာၿပီ။ သူတို႔ ဖန္တီးတီထြင္ႏိုင္စြမ္း ရွိၾကၿပီးေတာ့ လုပ္ဖို႔ကိုလဲ အိုင္ဒီယာေတြ ရွိၾကတယ္။”
ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ကေတာ့ ေမြးရာပါ မသန္မစြမ္းကေလးငယ္ ၄ ေသာင္းေလာက္ ရွိတယ္လို႔ ထိုင္းအစိုးရက ေျပာပါတယ္။ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ အမ်ိဳးသားစစ္တမ္းအရဆိုရင္ ထိုင္းကေလးငယ္ ၃၀ ရာခိုင္ႏႈန္းေက်ာ္ဟာ ဘာသာစကားနဲ႔ အေျပာအဆိုပိုင္းမွာ ျပႆနာေတြ ရွိေနတာပါ။ အဲလိုကေလးမ်ိဳး အေရအတြက္ မ်ားလာတယ္လို႔ ေဆးရံုညႊန္ၾကားေရးမႉး ဆမိုင္ ဆီရီသြန္ သာ၀မ္က ေျပာပါတယ္။ သူ႔ေဆးရံုဟာ ခုဆို လူနာေတြနဲ႔ ျပည့္ေနၿပီး လူ၀င္ဆန္႔တဲ့ပမာဏ ၂ ဆ ေလာက္ထိကို မ်ားေနပါတယ္။ ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈအားနည္းတဲ့ ကေလးငယ္အေရအတြက္ တိုးလာတာကို ဒရာမာ ကုထံုးနဲ႔ ကူညီေျဖရွင္း ကုသေပးႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔ သူက ေမွ်ာ္လင့္ေနပါတယ္။
ေဆးရံုညႊန္ၾကားေရးမႉး ဆမိုင္ ဆီရီသြန္ သာ၀မ္က “ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈ ေနာက္က်အားနည္းေနတဲ့ ကေလးေတြအတြက္ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ေပးတဲ့ နည္းပညာက တကယ့္ကို အသစ္စက္စက္ပါ။ ဒါကို စံထားစရာတခုလို႔ သတ္မွတ္လိုက္ရင္ ေကာင္းတာေပါ့။ ေနာက္ၿပီး တႏိုင္ငံလံုးက တျခား၀န္ေဆာင္မႈဌာနေတြကိုလည္း အဆင့္ျမႇင့္ေပးသင့္ပါတယ္”လို႔ ဆိုပါတယ္။
အႏုပညာကုထံုးဟာ အျပဳသေဘာေဆာင္တဲ့ ရလဒ္ေကာင္းေတြ ျပေနၿပီဆိုတာ ယံုၾကည္ေနတဲ့ ဂ်င္းနီက “က်မတို႔ မႏွစ္က စ လုပ္တုန္းက သူတို႔ေတြကို စကားေျပာလာဖို႔ က်မတို႔ ႀကိဳးစားကူညီခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔က တိုးတိုးေလးပဲ ေျပာၾကတယ္။ က်မတို႔ သူတို႔ကို သီခ်င္း အက်ယ္ႀကီးဆိုခိုင္းလို႔လဲ မရ၊ သူတို႔ကို ၿပံဳးၿပံဳးေလး ေနခိုင္းလို႔လဲ မရေသးဘူးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ေလ သီတင္းပတ္ နည္းနည္းေလာက္ၾကာၿပီးေနာက္မွာေတာ့ သူတို႔ သီခ်င္းေတြ ဆိုလာတယ္။ စကားေတြလဲ အက်ယ္ႀကီးေျပာလာတယ္။ ေနာက္ အမူအရာေတြပါ ျပလာၾကတယ္။ သူတို႔နဲ႔ အတူတူ လုပ္ေဆာင္ေပးေနေလေလ၊ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ ပိုၿပီး တက္ၾကြလုပ္ေဆာင္လာေတြကို ျမင္ရေလေလပါပဲ။ သူတို႔ေတြ ႏိုးထလာၾကသလိုေပါ့ရွင္”လို႔ ေျပာပါတယ္။
မၾကာေသးခင္ကပဲ ဦးေႏွာက္နဲ႔အသိဥာဏ္ ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈ ေနာက္က်အားနည္း ခ်ိဳ႔ယြင္းမႈရွိၾကတဲ့ ကေလးငယ္ေတြကိုယ္တိုင္ ပါ၀င္သရုပ္ေဆာင္ထားၾကတဲ့ စင္တင္ျပဇာတ္ တင္ဆက္မႈတစ္ခုကို ေဆးရံုက က်င္းပေပးခဲ့ပါတယ္။ ဇာတ္လမ္းကေတာ့ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ ေဘးအႏၱရာယ္အတြင္း ေတာရိုင္းတိရစၦာန္ေတြကို ႀကိဳးစားကယ္တင္ခဲ့တဲ့ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္အေၾကာင္းပါ။
အသက္ ၂၀ အရြယ္ လူနာတေယာက္ျဖစ္ၿပီး စင္ေပၚမွာ ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ စြမ္းရည္ျပေနတဲ့ အြန္မ္ဆင္က “က်ေနာ္က ေခါင္းေဆာင္မင္းသားပါ။ က်ေနာ္ သီခ်င္း ဆိုျပရပါတယ္။ သီခ်င္းဆိုတဲ့ အမ်ိဳးသားအဆိုေတာ္ေပါ့။ … ေနာက္ က်ေနာ္ အဂၤလိပ္စကားလဲ ေျပာတတ္ပါတယ္”လို႔ ဆိုပါတယ္။
အာရွေဒသ သတင္းေဆာင္းပါးအတြက္ သတင္းေထာက္ ကန္နီကာ ပတ္ခ်္ကေယာက္က ထိုင္းႏိုင္ငံကေန သတင္းေပးပို႔ထားတာပါ။
