မီးရထားလမ္း တံတားေအာက္က အိနၵိယေက်ာင္းကေလး
DVB
·
November 5, 2013
ဥပေဒအရေတာ့ အိနၵိယက ကေလးသူငယ္ေတြဟာ အသက္ ၁၄ နွစ္အထိ အခမဲ့ပညာ သင္ၾကားခြင့္ရၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တကယ့္ လက္ေတြ့မွာေတာ့ သူတို့မိဘေတြက ပညာမတတ္ၾက ေကာင္းမြန္တဲ့ပညာေရးရဲ့ တန္ဖိုးကို နားမလည္ၾကတဲ့အတြက္ ကေလး အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ေက်ာင္းမတက္ၾကပါဘူး။
ဒါေပမယ့္ နယူးေဒလီျမို့ေတာ္က ေဈးသည္တေယာက္ကေတာ့ အဲဒါကို ေျပာင္းလဲပစ္ဖို့ ၾကိုးစားေနပါတယ္။ သူက မီးရထားလမ္းတံတားတခုေအာက္က ယာယီ လုပ္ထားတဲ့ ေက်ာင္းကေလးမွာ ဆင္းရဲတဲ့ကေလးေတြကို စာသင္ေပးေနပါတယ္။
သူ့ဆိုင္မွာ အိမ္သံုးပစၥည္းေတြ ေရာင္းခ်တာက ရာရက္႐ွ္ကူးမားရဲ့ ေန့ပိုင္းအလုပ္ပါ။ ဒါေပမယ့္ သူ တကယ္ သေဘာက်တဲ့အလုပ္ကေတာ့ စာသင္ေပးတာပါ။
သူက အသက္ ၄ နွစ္ကေန ၁၄ နွစ္အထိ ကေလးေတြကို အျခခံပညာ သင္ေပးဖို့ နယူးေဒလီက မီးရထားလမ္းတံတားေအာက္မွာ ဒီ ယာယီေက်ာင္းကေလးကို တည္ေထာင္ ထားတာပါ။
ဒီေက်ာင္းက ကေလးေတြဟာ အမိႈက္ေကာက္သူေတြ၊ လန္ခ်ားဆြဲသူေတြနဲ့ အလုပ္ၾကမ္းသမားေတြရဲ့ သားသမီးေတြ ျဖစ္ပါတယ္။
သူတို့ထဲက တခ်ို့ကေလးေတြနဲ့ သူတို့ ေက်ာင္းသြားတဲ့လမ္းမွာ ေတြ့ဆံုခဲ့ပါတယ္။ သူတို့က ဆရာ၀န္ေတြ ျဖစ္ခ်င္လို့ စစ္တပ္ထဲ ၀င္ခ်င္လို့ စာေရး၊ စာဖတ္တတ္ေအာင္ သင္ခ်င္ၾကတာပါလို့ ေျပာပါတယ္။
ရာရက္႐ွ္က ကၽြမ္းက်င္တဲ့ သင္ၾကားေရး အရည္အခ်င္း႐ွိသူ တေယာက္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ေငြေၾကး အခက္အခဲေတြ ႐ွိခဲ့လို့ သူရဲ့ ပထမဆံုးဘြဲ့ရဖို့ ေက်ာင္းတက္တာကိုေတာင္ ေနာက္ဆံုးနွစ္အထိပဲ တက္ခဲ့ရတယ္လို့ ေျပာပါတယ္။
“ဒီေက်ာင္းက တရား၀င္ေက်ာင္း တေက်ာင္း မဟုတ္ပါဘူး။ မွတ္ပံုလည္း တင္မထားပါဘူးဗ်ာ။ ကေလးေတြက ၂ နာရီပဲ လာၾကတာပါ။ က်ေနာ္တို့ တျခားေက်ာင္းတေက်ာင္း ေထာင္ခဲ့ပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီေျမေပၚမွာ ကုန္တိုက္တခု လာ ေဆာက္သြားခဲ့ပါျပီ။ ဒီေက်ာင္းကေတာ့ မီးရထားလမ္း တံတားေအာက္မွာဆိုေတာ့ ဒီမွာ ကေလးေတြအတြက္ စိတ္ခ်ရပါတယ္။”
ေက်ာင္း အသံုးအေဆာင္ေတြ အားလံုးကို ေသတၱာတလံုးထဲမွာပဲ ထည့္ထားျပီး စာသင္ခံုေတြနဲ့ ကုလားထိုင္ေတြလည္း မ႐ွိပါဘူး။
မီးရထားလမ္း တံတားက ေက်ာင္းရဲ့ အမိုးပါပဲ။ ေက်ာက္သား ၾကမ္းခင္းေပၚမွာေတာ့ အခင္းေလးေတြ ခ်ခင္းျပီး စာသင္ခန္းေလး လုပ္ထားတာပါ။
ကေလးေတြကုိ အခုလုိစာသင္းေပးေနရတဲ့ ရည္႐ြယ္ခ်က္ကုိ စာရာရက္႐ွ္က “ေက်ာင္းက ဆင္းရဲတဲ့ ကေလးေတြေနတဲ့ ဆင္းရဲသားရပ္ကြက္နဲ့ ကပ္ေနတာပါ။ ရည္႐ြယ္ခ်က္ကေတာ့ ကေလးေတြ လြတ္လြပ္လပ္လပ္႐ွိဖို့ သိခ်င္ တတ္ခ်င္ဖို့ ယံုၾကည္မႈ ႐ွိလာၾကျပီး သူတို့ရဲ့ အနာဂတ္လမ္းေၾကာင္းကို ေျပာင္းပစ္နိုင္ၾကေအာင္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အတန္းျပီးရင္ေတာ့ သူတို့အိမ္ျပန္ရင္ ျပန္ အလုပ္လုပ္ရင္ လုပ္ ၾကတာပါပဲ” လုိ့ ေျပာပါတယ္။
ဒီမွာ ေက်ာင္းလာတက္ေနတဲ့ ကေလး ၆၀ ႐ွိပါတယ္။ သူတို့ထဲက တေယာက္ကေတာ့ အသက္ ၁၂ နွစ္ ရိွျပီးျဖစ္တဲ့ ဘာဘာအလီပါ။
ေက်ာင္းတက္ျပီးရင္ အရမ္းဆင္းရဲတဲ့ သူ့မိဘေတြကို အေထာက္အကူ ေပးဖို့ အနားက စားေသာက္ဆိုင္မွာ အလုပ္သြားလုပ္ပါတယ္။ သူက တေန့မွာ ၆ နာရီ တက္ရတဲ့ ပံုမွန္ေက်ာင္းကို မတက္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒီမွာေတာ့ ၂ နာရီပဲ တက္ရလို့ လာတက္တာပါ။
ဘာဘာအလီက "တေန့ေန့မွာေတာ့ က်ေနာ္ ဆရာ၀န္ ျဖစ္ခ်င္တယ္ဗ်။ ဘာလို့ဆိုေတာ့ က်ေနာ္က ကိန္းဂဏန္းေတြနဲ့ စကားေျပာတဲ့အခါ အဂၤလိပ္လို ေျပာရတဲ့အသံကို သေဘာက်လို့ပါ” လုိ့ ေျပာပါတယ္။
မီးရထားလမ္း ေက်ာင္းကို လာတက္တဲ့ အာေဂ်း မန္ဒဲလ္ဟာလည္း ရာရက္႐ွ္ဆီမွာ စာလာသင္တာက သူ့ကို အစိုးရေက်ာင္း ေကာင္းေကာင္းတခု ၀င္ဖို့မွာ လိုအပ္တဲ့ စာေမးပြဲကို ေအာင္ေအာင္ အေထာက္အကူ ရခဲ့တယ္လို့ ဆိုပါတယ္။ သူက ခု အစိုးရေက်ာင္းမွာ ၈ တန္းေရာက္ေနပါျပီ။
အာေဂ်း မန္ဒဲလ္က “ဒီေက်ာင္း ႐ွိေနလို့ ျမို့မွာ႐ွိတဲ့ ထိပ္တန္းအစိုးရ ေက်ာင္း၀င္ခြင့္ကို က်ေနာ္တို့ ရခဲ့တာပါ။ ဆရာက ကိုယ္က်င့္တန္ဖိုးေတြအပါအ၀င္ က်ေနာ္တို့ကို အမ်ားၾကီး သင္ေပးခဲ့ပါတယ္။ အခု က်ေနာ္တို့ဟာ ဖြံ့ျဖိုးေကာင္းမြန္လာမယ့္ အနာဂတ္ကို ေ႐ွး႐ႈေနၾကပါျပီ” လုိ့ ေျပာပါတယ္။
၄ နွစ္႐ွိျပီးျဖစ္တဲ့ သားျဖစ္သူ ႐ွိဗ္ကို ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ လာၾကိုတဲ့ တုတ္တုတ္ဒရိုင္ဘာ ရိုင္ ပရာကက္ရ္ွက “ကေလးေတြက အခမဲ့ပညာေရးနဲ့ စာအုပ္ေတြ ရၾကတယ္ဗ်။ သူတို့ေတြ အေၾကာင္းအရာ သစ္ေတြ သင္ၾကားျပီး အလုပ္မ်ားေနၾကတယ္ေလ။ အားလံုး အဆင္ေျပပါတယ္ဗ်ာ။”
ရာရက္႐ွ္ကလည္း ကေလးေတြ ေက်ာင္းဆင္းျပီးရင္ သူ့မိသားစု စား၀တ္ေနေရးအတြက္ ဆိုင္ကိုျပန္ဖြင့္ရတယ္လုိ့ ေျပာပါတယ္။
“အခု လူ့အဖြဲ့အစည္းအတြက္ အလုပ္လုပ္ေပးျပီးသြားျပီဆိုေတာ့ က်ေနာ္ မိသားစု အတြက္ ၀င္ေငြရဖို့ က်ေနာ္အလုပ္ ျပန္လုပ္ပါေတာ့မယ္ဗ်ာ။”
ရာ၀င္ဒါေဆဂဲလ္က အာ႐ွေဒသ သတင္းေဆာင္းပါးက႑အတြက္ အိနၵိယနိုင္ငံ နယူးေဒလီျမို့ကေန သတင္းေပးပို့ ထားပါတယ္။