ဇူလိုင္ ၂၀ ရက္ေန႔က ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ စိန္ရတုခန္းမမွာ ႏိုင္ငံေတာ္အတိုင္ပင္ခံပုဂၢိဳလ္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ တက္ေရာက္ၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံကင္းေထာက္အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ အႀကီးအကဲအျဖစ္ ကတိသစၥာ ခံယူခဲ့သည္။ ထိုကတိသစၥာခံယူပြဲအၿပီးတြင္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ကံ့ေကာ္ဥယ်ာဥ္သို႔ အမွတ္တရ သစ္ပင္စိုက္ပ်ိဳးရန္ လာေရာက္စဥ္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားမ်ားသမဂၢမွ ေက်ာင္းသားမ်ားက ဆိုင္းဘုတ္မ်ားကိုင္ေဆာင္၍ ဆႏၵေဖာ္ထုတ္ခဲ့ၾကသည္။ သူတို႔ကိုင္ေဆာင္ထားေသာ ဆိုင္းဘုတ္မ်ား၏ အဓိကအခ်က္မွာ ဖမ္းဆီးေက်ာင္းသား ျပန္လႊတ္ေရး၊ ဖိႏွိပ္ထားေသာ အေဆာင္စည္းကမ္းမ်ား ဖ်က္သိမ္းေရး၊ ေက်ာင္းသူမ်ား လိင္အၾကမ္းဖက္ခံရမႈမ်ားအား ေျဖရွင္းေပးေရး စသျဖင့္ ပါရွိသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ေသခ်ာသည္မွာ ယင္းပြဲတြင္ ေက်ာင္းသားမ်ား ေအာ္ဟစ္ဆူပူျခင္းမ်ိဳးမရွိ။ ဆိုင္းဘုတ္မ်ားကိုင္ေဆာင္၍ ၿငိမ္သက္စြာ ဆႏၵေဖာ္ထုတ္ျခင္းကိုသာ ေတြ႔ရသည္။ ႏိုင္ငံေတာ္အတိုင္ပင္ခံပုဂၢိဳလ္ ျဖစ္သူကလည္း ေက်ာင္းသားမ်ား ကိုင္ေဆာင္ထားေသာ ဆိုင္းဘုတ္မ်ားကို အိေႁႏၵရရ ဖတ္႐ႈသြားခဲ့သည္ကိုလည္း မီဒီယာစာမ်က္ႏွာမ်ားတြင္ ျမင္ေတြ႔လိုက္ရပါသည္။စည္းကမ္းတက် ဆႏၵေဖာ္ထုတ္ျခင္းႏွင့္ အိေႁႏၵရရ ဖတ္႐ႈျခင္းတို႔အေပၚတြင္ ပီတိျဖစ္မိသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုပီတိသည္ ၾကာရွည္မခံခဲ့ပါ။ မၾကာမီတြင္ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္စာမ်က္ႏွာေပၚ၌ ဆႏၵေဖာ္ထုတ္ ေက်ာင္းသားမ်ားအား အမနာပေျပာဆိုျခင္း၊ ျပစ္တင္ေလွာင္ေျပာင္ျခင္း၊ ႐ႈတ္ခ်ျခင္းမ်ားကို ျမင္ေတြ႔လိုက္ရေပေတာ့သည္။ ဝမ္းနည္းစရာပင္။ ဤအေၾကာင္းအခ်က္မ်ားကို ေတြးေနစဥ္တြင္ တခ်ိန္က မုံရြာတင္ေရႊ ေျပာျပေသာ အျဖစ္အပ်က္တခုကို ျပန္လည္သတိရေနမိသည္။ မုံရြာတင္ေရႊႏွင့္ က်ေနာ္တို႔ အင္းစိန္ေထာင္၊ တိုက္အမွတ္ ၅ တြင္ ဆုံခဲ့သည္။ ေရခ်ိဳးခ်ခ်ိန္ အန္ကယ္ႏွင့္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း သူတို႔ေခတ္ ေက်ာင္းသားသမဂၢ အေျခအေနမ်ားကို ေမးျမန္း စပ္စုမိသည္။ တရက္တြင္ အန္ကယ္ဦးတင္ေရႊက ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ဦးႏုအား ဆႏၵျပခဲ့ပုံအေၾကာင္းကို ေျပာျပခဲ့သည္။ ဦးႏုက ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ေပါ့ဗ်ာ။ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ဆိုတာ တကၠသိုလ္ရဲ႕ အဓိပတိတဦးပဲ။ ႏိုင္ငံေတာ္အျမင့္ဆုံးအာဏာရွိသူဟာ အဲ့ဒီအခ်ိန္က တကၠသိုလ္အက္ဥပေဒအရ တကၠသိုလ္ရဲ႕ အဓိပတိ လုပ္ရပါတယ္။ ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္ အခမ္းအနားက်င္းပရင္ အဓိပတိက တက္ေရာက္ခ်ီးျမႇင့္ေပးရစၿမဲပါ။ ခုႏွစ္ေတာ့ ေမ့ေနၿပီဗ်ာ။ အသက္ကလည္း ေမ့ေလာက္တဲ့အခ်ိန္ ေရာက္ၿပီထင္ပါရဲ႕။ အဲ့ဒီ ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္အခ်ိန္ကာလ မတိုင္မီေလးမွာပဲ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားသမဂၢ ေခါင္းေဆာင္ေတြကို ဆႏၵျပတဲ့ ကိစၥတခုနဲ႔ ဖမ္းဆီးထားေလေတာ့ က်ေနာ္တို႔ကလည္း ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ဘြဲ႔ဲႏွင္းသဘင္ လာတက္ရင္ ဆႏၵျပဖို႔ ျပင္ဆင္ထားတယ္။ က်ေနာ္တို႔က သပိတ္ေမွာက္ (ဘြိဳင္းေကာက္) လုပ္တာမဟုတ္ဘူး။ ကန္႔ကြက္ဆႏၵျပမွာလည္း မဟုတ္ဘူး။ ဆႏၵေဖာ္ထုတ္႐ုံ သက္သက္မို႔ လိုခ်င္တာေတြ ျဖစ္ခ်င္တဲ့ဆႏၵေတြကို ဂ်ပ္စကၠဴေပၚမွာေရးၿပီး သမဂၢအမႈေဆာင္ေတြက ကိုင္ေဆာင္ၿပီး ျပဖို႔ ဆုံးျဖတ္ခဲ့ၾကတယ္။ ဘာေႂကြးေၾကာ္သံမွ မေအာ္ပါဘူး။ ဆိုင္းဘုတ္ကိုင္ထား႐ုံပါပဲ။ ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္က်င္းပတဲ့ေန႔ ေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ကလည္း အဓိပတိလမ္းေဘး တဖက္တခ်က္စီမွာ အစီအစဥ္အတိုင္း ဆိုင္းဘုတ္ေလးေတြကိုင္ၿပီး အဓိပတိအလာကို ေစာင့္ေနၾကတယ္။ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ကလည္း အဓိပတိလမ္းထိပ္ကေန လမ္းေလွ်ာက္ဝင္လာရင္း က်ေနာ္တို႔ကိုင္ထားတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ေတြကို တၿပံဳးၿပံဳးနဲ႔ၾကည့္ၿပီး ေလွ်ာက္လာတယ္။ ဆိုင္းဘုတ္တိုင္းကို အစုံအေစ့ဖတ္ၿပီး ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္ခန္းမအလယ္မွာ ရွိတဲ့ အဓိပတိခုံမွာ ထိုင္လိုက္တယ္။ ခနၾကာေတာ့ ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္မိန္႔ခြန္း အမွာစကားေျပာၿပီး ေက်ာင္းသားေတြကို သက္ဆိုင္ရာ ဘာသာရပ္အလိုက္ ဘြ႔ဲႏွင္းအပ္တယ္ဗ်။ ၿပီးတာနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ကိုယ္ေရးအရာရွိက မနက္ျဖန္မနက္မွာ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္နဲ႔ေတြ႔ဖို႔ ခ်ိန္းဆိုတယ္။ ေနာက္ရက္မနက္မွာ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္နဲ႔ေတြ႔ဖို႔ သြားခဲ့တယ္။ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္နဲ႔ ေတြ႔ရမွာဆိုေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ စိတ္လႈပ္ရွားတာေပါ့ဗ်ာ။ အဲ့ဒီမွာ ရယ္စရာေတြလည္း ပါတယ္ဗ်။ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္အခန္းထဲ ဝင္သြားေတာ့ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္က “အေမာင္ေက်ာင္းသားတို႔ လာၾက ထိုင္ၾက” ဆိုၿပီး ေနရာေပးတယ္။ ထိုင္ၿပီးတာနဲ႔ စကားစေျပာမယ္လုပ္ေတာ့ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္က သူ႔လက္ဖဝါးေလးနဲ႔ကာၿပီး “ေနအုံး..။ က်ေနာ္ျပာမယ္ဆိုၿပီး သူကခ်ည္း ေျပာေတာ့တာပဲဗ်ိဳ႕။ သူေျပာတာေလး က်ေနာ္မွတ္မိသမွ် ျပနေ္ျပာမယ္ဆိုၿပီး အန္ကယ္ဦးတင္ေရႊက ဆက္ေျပာပါတယ္။ ဦးႏုက “အခုလို ေက်ာင္းသားဘဝမွာ ရဲေဘာ္ရဲဘက္စိတ္နဲ႔ အထိန္းသိမ္းခံထားရသူေတြကို ျပန္လႊတ္ေပးဖို႔ ေတာင္းဆိုတာကို ႀကိဳဆိုလက္ခံေၾကာင္း။ ရဲေဘာ္ရဲဘက္စိတ္ထားရွိတာ ဝမ္းသာေၾကာင္း။ ေက်ာင္းသားအခြင့္အေရး ကာကြယ္ေရးဟာ ဗကသရဲ႕မူတခု ျဖစ္တာကိုလည္း နားလည္ေၾကာင္း။ တို႔မ်ား ေက်ာင္းသားသမဂၢ လုပ္ခ်ိန္ကလည္း အဲ့ဒီ ရဲေဘာ္ရဲဘက္စိတ္ကို တစိုက္မတ္မတ္ က်င့္သုံးခဲ့ၾကေၾကာင္း။ အဲ့ဒီစိတ္ေၾကာင့္ပဲ လြတ္လပ္ေရးကို အရယူေပးႏိုင္ခဲ့တာျဖစ္ေၾကာင္း” တို႔ကို ေျပာရင္း ခနနားေတာ့ က်ေနာ္ကလည္း ျပန္ရွင္းျပမလို႔ ျပင္ခ်ိန္မွာ ဦးႏုက လက္ဖဝါးေလးကိုျပၿပီး ထပ္ကာျပန္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူက ဆက္ေျပာသဗ်။ “အဲ့ဒီ ရဲေဘာ္ရဲဘက္စိတ္ကို ေလးစားတဲ့အတြက္ အေမာင္တို႔ရဲ႕ သမဂၢရဲေဘာ္ေတြကို ေထာင္ထဲမွာ သြားေတြ႔ႏိုင္ေအာင္ အထူးစီစဥ္ေပးမွာျဖစ္ေၾကာင္း။ အေမာင္တို႔ ေတာင္းဆိုခဲ့တဲ့ ျပန္လႊတ္ေရးကိုလည္း ကက္ဘိနက္နဲ႔ ညိႇႏိႈင္းေဆာင္ရြက္ေပးမွာျဖစ္ေၾကာင္း။ ခ႐ိုင္ေက်ာင္းသားမ်ား သမဂၢကိုလည္း ေဆြးေႏြးၿပီးတာနဲ႔ ျပန္ၾကားေပးမွာျဖစ္ေၾကာင္း” တို႔ကို ေျပာတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း ဖမ္းဆီးေက်ာင္းသားကို အျမန္ဆုံးျပန္လႊတ္ေပးဖို႔ကို ေျပာမယ္ျပင္ေတာ့ ဦးႏုက အရင္အႀကိမ္ေတြတုန္းကလိုပဲ လက္ကေလး ကာျပန္တယ္ဗ်။ ဒီေတာ့မွ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္မိေတာ့မွ ဦးႏုလက္ဖဝါးမွာ “အရဟံ” လို အကၡရာကိုေရးၿပီး ယၾတာေခ်ထားမွန္း သိလိုက္ရတယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ္တို႔လည္း သူေျပာတာနားေထာင္ၿပီး ျပန္လာခဲ့ရတယ္။ ယၾတာကပဲ စြမ္းသလား။ ဦးႏုကပဲ ႏိုင္ငံေရးပါးဝသလားေတာ့ မေျပာတတ္ေတာ့ပါဘူးဗ်ာလို႔ ေျပာရင္း အန္ကယ္ဦးတင္ေရႊက တဟားဟားနဲ႔ရယ္လို႔။ ငယ္မူငယ္ေသြးေတြ ေပၚလာဟန္ပါပဲ။ ၿပီး ဆက္ေျပာတာက “ေနာက္ ရက္အနည္းငယ္ၾကာေတာ့ ေက်ာင္းသားတခ်ိဳ႕ လြတ္ေျမာက္လာခဲ့သလို ခ႐ိုင္သမဂၢဖြင့္ခြင့္ ပိတ္ပင္ခဲ့တာကို ျပန္လည္ခြင့္ျပဳေပးေၾကာင္း ေၾကညာခ်က္ ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ ဒီမွာ ေျပာဖို႔ တခုက်န္ခဲ့တယ္ဗ်။ က်ေနာ္တို႔ျပန္ကာနီးမွာ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္က “တကယ္ေတာ့ ဒီထိုင္ခုံမွာ ထိုင္ေနရတာဟာ အေမာင္ေက်ာင္းသားတို႔ မေရာက္လာမီအတြင္း ယာယီထိန္းသိမ္းေပးထားတဲ့ သေဘာပါ။ တေန႔ ဒီထိုင္ခုံကို အေမာင္တို႔လက္အပ္ရမွာပါ” လို႔ ေျပာလိုက္ေသးသဗ်ာ။” တဲ့...။ ယခုေဖာ္ျပခဲ့သည္တို႔မွာ တခ်ိန္က အန္အယ္လ္ဒီရဲ႕ တတ္သိပညာရွင္လည္းျဖစ္၊ ၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲရဲ႕ လႊတ္ေတာ္အမတ္လည္း ျဖစ္ခဲ့သူပင္။ ယခုမူ ဤအေၾကာင္းကို ေျပာျပခဲ့ေသာ မုံရြာဦးတင္ေရႊတေယာက္လည္း ဘဝတပါး ေျပာင္းသြားခဲ့ပါၿပီ။ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ဦးႏု၏ ႏိုင္ငံေရးပါးဝပုံကို ရယ္ရယ္ေမာေမာႏွင့္ ဟာသေလးေႏွာၿပီး ေျပာျပခဲ့ေသာ အန္ကယ္ဦးတင္ေရႊကိုသာ သတိရေနမိသည္္။ အကယ္၍မ်ား အန္ကယ္ဦးတင္ေရႊသာ သက္ရွိထင္ရွား ရွိေသးလွ်င္ ဇူလိုင္ ၂၀ ရက္ေန႔မွအျဖစ္ကို မည္သို႔ေကာက္ခ်က္ေပးမည္ ဆိုသည္ကို သိခ်င္စမ္းပါဘိေတာ့သည္။ ထြန္းေဇာ္ေဌး