ႏိုးထလာတဲ့ နဂါးႀကီးနဲ႔ ျမန္မာႏုိင္ငံ (၂)
DVB
·
March 27, 2019
‘သူတို႔လႊတ္ခ်င္ရင္ ဆင္ေတာင္ ဝင္လို႔ရတယ္။ သူတို႔ပိတ္ခ်င္ရင္ ျခင္ေတာင္ ဝင္လုိ႔မရဘူး’
ဒီစကားဟာ တ႐ုတ္-ျမန္မာနယ္စပ္က ျမန္မာကုန္သည္ေတြ ေျပာေလ့ေျပာထရွိတဲ့ စကားပါ။ အထူးသျဖင့္ တ႐ုတ္ဘက္က နယ္စပ္ဂိတ္ေတြ ပိတ္လိုက္ဖြင့္လိုက္ ျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ဒီအသံဟာ ပိုမိုက်ယ္ေလာင္လာတတ္ပါတယ္။
တ႐ုတ္-ျမန္မာ ကုန္သြယ္ေရးမွာ အခ်က္အျခာက်တဲ့ ေနရာကေတာ့ မူဆယ္ ၁၀၅ မိုင္ ကုန္သြယ္ေရးဇုန္ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီကုန္သြယ္ေရးဇုန္ဟာ မူဆယ္ၿမိဳ႕နဲ႔ ၇ မိုင္၊ မႏၱေလးနဲ႔ ၂၀၈ မိုင္၊ ၾကဴကုတ္နဲ႔ ၁၂ မိုင္၊ က်ိန္စန္ေက်ာ့နဲ႔ ၈ မိုင္အကြာမွာ ရွိပါတယ္။ ကုန္သြယ္ေရး၊ အေကာက္ခြန္၊ ရဲ၊ လူဝင္မႈႀကီးၾကပ္ေရး၊ ျပည္တြင္းအခြန္ စတဲ့ ဌာနေတြက ဝန္ထမ္းအင္အား ၂၄၂ ေယာက္နဲ႔ လည္ပတ္ေနတာပါ။ ဧက ၃၇၀ ေက်ာ္ က်ယ္ဝန္းပါတယ္။ လယ္ယာထြက္ကုန္၊ ေရထြက္ပစၥည္း၊ သစ္ေတာထြက္ပစၥည္း၊ သတၱဳကုန္၊ တိရစၦာန္ထြက္ကုန္ စတဲ့ ပို႔ကုန္ေတြကို တ႐ုတ္ဘက္ကို တင္ပို႔ေနတဲ့ေနရာျဖစ္သလို ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈပစၥည္း၊ လုပ္ငန္းသံုးကုန္ၾကမ္းေတြနဲ႔ လူသံုးကုန္ေတြကို တ႐ုတ္ဘက္က တင္သြင္းတဲ့ေနရာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ပို႔ကုန္၊ သြင္းကုန္ ပမာဏ ေဒၚလာသန္းေပါင္း ၄၈၉၈.၄၈ သန္းရွိၿပီး နယ္စစ္ကုန္သြယ္ေရးဂိတ္ ၁၇ ခုရွိတဲ့အထဲမွာ ကုန္သြယ္မႈပမာဏ အမ်ားဆံုးကုန္သြယ္ေနတဲ့ေနရာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါ႔အျပင္ တရားမဝင္လမ္းေၾကာင္းက ထြက္ကုန္ဝင္ကုန္ေတြလည္း အေျမာက္အျမား ရွိပါေသးတယ္။ အဲဒါေတြေတာ့ စာရင္းထဲ မပါဘူးေပါ့။
သစ္နဲ႔ ေက်ာက္စိမ္းကို တ႐ုတ္ဘက္္က တရားဝင္ပစၥည္းအျဖစ္ သတ္မွတ္ထားေပမယ့္ ျမန္မာဘက္က တရားမဝင္ပစၥည္းအျဖစ္ သတ္မွတ္ထားပါတယ္။ ဆန္၊ ေျပာင္း၊ သၾကားနဲ႔ ေလာင္စာဆီေတြကိုေတာ့ ျမန္မာဘက္က တရားဝင္ကုန္အျဖစ္ သတ္မွတ္ထားေပမယ့္ တ႐ုတ္ဘက္က တရားမဝင္ကုန္အျဖစ္ သတ္မွတ္ထားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဒီလို ႏွစ္ႏုိင္ငံ ကုန္သြယ္ေရးမူဝါဒေတြ မတူညီတာေၾကာင့္ ႏွစ္ဖက္ကုန္သြယ္ေရးမွာ မၾကာခဏ ပြတ္တိုက္မႈေတြ ရွိလာပါတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ တရားမဝင္လမ္းေၾကာင္းေတြ တဟုန္ထိုး ဖြံ႔ၿဖိဳးလာပါေတာ့တယ္။
ျမန္မာဘက္က အခြန္ထမ္းႀကီး၊ အခြန္ထမ္းေလးဆိုတဲ့ မမွ်တတဲ့ မူဝါဒေတြေၾကာင့္ ကုန္သည္ေတြဟာ အက်င့္ပ်က္ဝန္ထမ္းေတြနဲ႔ေပါင္းၿပီး တရားမဝင္လမ္းေၾကာင္းေတြကို ပိုမိုအားထားလာတာကလည္း တရာမဝင္လမ္းေၾကာင္း ဖြံ႔ၿဖိဳးဖို႔ ပိုမိုအားေပးေနသလို ျဖစ္ေနပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ တရားမဝင္ လမ္းေၾကာင္းေတြကို လံုၿခံဳေရးေပးတဲ့ လက္နက္ကိုင္အုပ္စု အသီးသီးဟာလည္း အားေကာင္းသည္ထက္ အားေကာင္းလာပါေတာ့တယ္။
၁၀၅ က ညႊန္ၾကားေရးမႉး ဦးတင္ရဲဝင္း ေျပာျပတဲ့အထဲမွာ စိတ္ဝင္စားစရာတခုက ၾကဴကုတ္(ပန္ဆိုင္း) က မံုးကိုးဘက္ကို အထြက္ ၂ မိုင္ေလာက္အကြာ ဝမ္တိန္ေခ်ာင္းေဘး လမ္းမႀကီးေပၚမွာ တ႐ုတ္ႏုိင္ငံဘက္ကို ဆန္/ေျပာင္း အိတ္ေတြ သယ္ေနတဲ့အေၾကာင္းပါ။ ဒါ့အျပင္ တရားမဝင္ ကုန္သြယ္ေနတဲ့ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ေတြ၊ ကၽြဲ ႏြားေတြ၊ အဝတ္အထည္ေတြ၊ လွ်ပ္စစ္ပစၥည္းေတြ၊ သစ္သီးေတြ၊ သစ္၊ လူသံုးကုန္ပစၥည္း၊ ပိုးသတ္ေဆး အပါအဝင္ လယ္ယာသံုးပစၥည္းေတြကိုလည္း ဓာတ္ပံုေတြနဲ႔ ရွင္းျပပါေသးတယ္။
တ႐ုတ္ဘက္က ဆန္ကို ယူနန္ျပည္အတြက္ ကိုတာစနစ္သာ ဝယ္တာပါ။ အထူးသျဖင့္ ျမန္မာျပည္ဘက္က ဘိန္းအစားထိုးစိုက္တဲ့ လယ္သမားေတြ ရပ္တည္ေရးအတြက္ အကန္႔အသတ္နဲ႔ ဝယ္တာပါ။ အကန္႔အသတ္ျပည့္သြားရင္ မဝယ္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ တရားမဝင္ လမ္းေၾကာင္းေတြကေန တဆင့္ေတာ့ အေရာင္းအဝယ္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ အလားတူပါပဲ ကၽြဲ ႏြား၊ သၾကားေတြကိုလည္း အလားတူ တရားမဝင္လမ္းေၾကာင္းကပဲ အေရာင္းအဝယ္ လုပ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေလာင္စာဆီကို ျမန္မာဘက္က တရားမဝင္လမ္းေၾကာင္းကတဆင့္ အႀကီးအက်ယ္ တင္ပို႔လိုက္တဲ့ အခါမွာေတာ့ တ႐ုတ္ဘက္က တရားမဝင္လမ္းေၾကာင္းက လာတဲ့ ကုန္ေတြအားလံုးကို ပိတ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။ အဲဒီအခါ ဆန္၊ ေျပာင္း၊ သၾကား၊ ကၽြဲ ႏြားေတြဟာ ျမန္မာဘက္ကမ္းမွာ ေသာင္တင္ေနၿပီး ျမန္မာကုန္သည္ေတြ အထိနာသြားပါတယ္။ နယ္စပ္ကုန္သြယ္ေရးရဲ႕ အားနည္းခ်က္ေတြကို အလြန္အကၽြံ အခြင့္ေကာင္းယူမိတဲ့ ကုန္သည္ေတြ အတြက္ သင္ခန္းစာႀကီးႀကီး ရလိုက္ပါတယ္။
ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ဒီမိုကေရစီအစိုးရလက္ထဲ အာဏာ ဆုပ္ဆုပ္ကုိင္ကိုင္ မရွိေသးတာေၾကာင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွာ အားနည္းေနပါေသးတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ တဖက္ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံကေတာ့ ျမန္မာနယ္စပ္နားမွာ ေမာ္ေတာ္ကားစက္႐ုံ၊ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္နဲ႔ လယ္ယာပစၥည္း စက္႐ုံေတြ တည္ထားၿပီးပါၿပီ။ အမဲစည္သြတ္စက္႐ုံတ႐ုံကိုလည္း လာမယ့္ ဇြန္လေလာက္မွာ အၿပီးတည္ေဆာက္ေနပါၿပီ။ ကုန္ၾကမ္းအျဖစ္ ျမန္မာဘက္က ႏြားေကာင္ေရ တႏွစ္ ငါးသိန္းနဲ႔ ဒီစက္႐ုံကို လည္ပတ္မွာျဖစ္ပါတယ္။ တ႐ုတ္အစိုးရရဲ႕ တိုးတက္လာတဲ့ စီးပြားေရးနဲ႔ ခိုင္မာတဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးရဲ႕ အသီးအပြင့္ေတြလို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ ျမန္မာဘက္မွာေတာ့ စစ္ႏြံထဲက ႐ုန္းထြက္ေနရဆဲပါ။
ျမန္မာဘက္က သတၱဳ၊ လယ္ယာ၊ သစ္ေတာထြက္ ကုန္ၾကမ္းေတြနဲ႔ စြမ္းအင္ေလာင္စာေတြ ေရာင္းခ်ေနရၿပီး တ႐ုတ္ကေတာ့ စက္မႈထြက္ကုန္ေတြကို ကမာၻကိုတင္ပို႔တဲ့ ႏုိင္ငံႀကီး ျဖစ္ေနပါၿပီ။ တနည္းအားျဖင့္ ျမန္မာက ကုန္ၾကမ္းေရာင္းတဲ့ႏိုင္ငံျဖစ္ၿပီး တ႐ုတ္က စက္မႈႏုိင္ငံ ျဖစ္လာေနပါတယ္။
စက္မႈႏုိင္ငံေတြဟာ ကုန္ၾကမ္းေရာင္းခ်ရတဲ့ ႏုိင္ငံေတြထက္ ပိုမိုခ်မ္းသာ ႂကြယ္ဝေနၾကတယ္ဆိုတာ ဒီေန႔ကမာၻမွာ မ်က္ျမင္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ႏွစ္ဆယ္ရာစု ေစာေစာပိုင္းတုန္းကလို စက္မႈႏိုင္ငံေတြက ကုန္ၾကမ္းထုတ္တဲ့ ႏိုင္ငံေတြကို တဖက္သတ္ အႏုိင္က်င့္ဖို႔ မလြယ္ေတာ့ပါဘူး။ ကုန္ၾကမ္းေရာင္းခ်တဲ့ ႏုိင္ငံေတြဟာ ေခတ္မီဆက္သြယ္ေရး လမ္းေၾကာင္းေတြ ဖြံ႔ၿဖိဳးလာတာေၾကာင့္ အသိဉာဏ္ ပုိမိုပြင့္လင္းလာၾကၿပီး သူတို႔ကုန္ၾကမ္းေတြကို တန္ရာတန္ေၾကးရဖို႔ ႀကိဳးစားလာၾကပါတယ္။ ကုန္ၾကမ္းေတြကိုလည္း အရည္အေသြးျမႇင့္တင္ၾက၊ တဝက္တပ်က္ ကုန္ၾကမ္းေတြအျဖစ္ ေျပာင္းလဲၾက၊ နည္းပညာအသစ္ေတြ သံုးၿပီး ကမာၻ႔ေစ်းကြက္ကို ထိုးေဖာက္လာၾကပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ စက္မႈႏိုင္ငံနဲ႔ ကုန္ၾကမ္းေရာင္းတဲ့ ႏုိင္ငံေတြရဲ႕ ကြာဟခ်က္ဟာ တျဖည္းျဖည္း က်ဥ္းေျမာင္းလာၿပီး အျပန္အလွန္ အမွီသဟဲျပဳတဲ့ မိတ္ဘက္ႏုိင္ငံေတြအျဖစ္ ရပ္တည္လာပါတယ္။ အဲဒီလို ရပ္တည္မွပဲ ႏွစ္ဖက္စလံုးရဲ႕ အက်ဳိးစီးပြားဟာ ေရရွည္တည္တန္႔မယ္ဆိုတဲ့ အရွိတရားကိုလည္း အသိအမွတ္ ျပဳလာေနရပါၿပီ။
၂၁ ရာစုမွာ ဒစ္ဂ်စ္တယ္နည္းပညာေတြ ထြန္းကားလာတာနဲ႔အတူ ကမာၻ႔ အေတြးအျမင္ေတြလည္း ေျပာင္းလဲလာၾကပါၿပီ။ အဲဒီ အေျပာင္းအလဲေတြကပဲ အခြင့္အလမ္းေတြ သယ္ေဆာင္လာေနပါတယ္။ အဲဒီအခြင့္အလမ္းေတြကို သံုးၿပီး ရန္ဘက္ေတြကို မိတ္ဘက္အျဖစ္ ဖန္တီးႏုိင္ရင္
‘သူတို႔လႊတ္ခ်င္ရင္ ဆင္ေတာင္ ဝင္လို႔ရတယ္။ သူတို႔ပိတ္ခ်င္ရင္ ျခင္ေတာင္ ဝင္လုိ႔မရဘူး’ ဆိုတဲ့ စကားသံေတြ တိုးတိတ္သြားမွာပါ။
မိတ္ေဆြဖြဲ႔ႏိုင္သူေတြကပဲ ကမာၻႀကီးကို လွေအာင္ ဖန္တီးႏုိင္မွာပါ။
နပိုလီယံေခတ္ကလို ႏိုးထလာတဲ့ နဂါးႀကီးကို ထိတ္လန္႔စရာ မလိုေတာ့ပါ။ နဂါးႀကီးရဲ႕ ေက်ာေပၚမွာစီးရင္း လိုရာခရီးကို ေရာက္ေအာင္သြားႏိုင္ဖို႔သာ လိုပါတယ္။
သားႀကီးေမာင္ေဇယ်
