ျမစ္ဆံုမွာ၊ ေက်ာက္ျဖဴေရနက္ဆိပ္ကမ္းမွာ၊ ေၾကးနီေတာင္မွာ တ႐ုတ္ဆန္႔က်င္ေရးေတြ အသံက်ယ္လာတဲ့အခ်ိန္။ အေနာက္ဘက္တံခါးမွာ ဗံုးသံေတြ၊ ေသနတ္သံေတြ ဆူညံေနတဲ့ အခ်ိန္။ တနည္းအားျဖင့္ အေမွာင္ေခတ္က အေမြဆိုးေတြနဲ႔ ရင္ဆိုင္ေနရခ်ိန္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ တ႐ုတ္-ျမန္မာနယ္စပ္ အေရွ႕ေျမာက္တံခါး ဝ ၿမိဳ႕တၿမိဳ႕ ျဖစ္တဲ့ မူဆယ္ၿမိဳ႕ကေလးကို ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီနယ္စပ္ၿမိဳ႕ကေလးနားမွာ ၁၀၅ မိုင္ ကုန္သြယ္ေရးဇုန္လို႔ေခၚတဲ့ ကုန္သြယ္ေရးစခန္းတခု ရွိပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ နယ္စပ္ကုန္သြယ္ေရးစခန္းေပါင္း ၁၇ ခုရွိတဲ့အထဲမွာ အဲဒီ မူဆယ္ ၁၀၅ မိုင္စခန္းက ကုန္သြယ္မႈပမာဏ အျမင့္ဆံုးစခန္းတခု ျဖစ္ပါတယ္။ ၂၀၁၈၊ ဧၿပီလက ၂၀၁၉ ေဖေဖာ္ဝါရီလအထိ ႏွစ္ႏိုင္ငံ ပုိ႔ကုန္သြင္းကုန္ ကုန္သြယ္မႈပမာဏ ေဒၚလာသန္းေပါင္း ၄၈၉၈.၄၈ သန္း (ငါးသန္းနီးပါး) ရွိေနပါတယ္။ ပို႔ကုန္က ေဒၚလာသန္း ၃၃၉၉.၅၄ (သံုးသန္းေက်ာ္) ရွိၿပီး သြင္းကုန္က ေဒၚလာသန္းေပါင္း ၁၄၉၀.၉၄ (တသန္းခြဲနီးပါး) ရွိတယ္လို႔ စီးပြားေရးနဲ႔ ကူးသန္းေရာင္းဝယ္ေရး ဝန္ႀကီးဌာနရဲ႕ စာရင္းေတြအရ သိရပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ၁၀၅ မိုင္ ကုန္သြယ္ေရးဇုန္မွာ ျမန္မာဘက္က သာေနတယ္လို႔ ဆိုနိုင္ပါတယ္။ အဲဒီကုန္သြယ္ေရးဂိတ္ကေန သစ္၊ ဆန္၊ ပဲ၊ ေျပာင္း၊ ႏွမ္း၊ ကၽြဲႏြား၊ သစ္သီးေတြနဲ႔အတူ ေရထြက္ပစၥည္း၊ သစ္ေတာထြက္ပစၥည္းေတြကိုလည္း တဖက္ႏိုင္ငံကို တင္ပို႔ေနတာပါ။ က်ေနာ္ ပထမဆံုး သြားေရာက္သတင္းယူမိတဲ့ ေနရာက ၁၀၅ မိုင္ သစ္သီးေစ်း။  ျမန္မာဘက္က ဖရဲသီးနဲ႔ သခြားေမြးေတြ တ႐ုတ္ဘက္ကို လႈိင္လႈိင္ တင္ပို႔ေနတဲ့ ေနရာ။ သစ္သီးကြင္းလို႔ေခၚတဲ့ သစ္သီးေစ်းကြက္ကလည္း အက်ယ္ႀကီး။ ကုန္ကားႀကီးေတြကလည္း စနစ္တက် ဝင္လို႔ထြက္လို႔။ ျမန္မာသစ္သီးကား ဆယ္စီး တၿပိဳင္တည္း ဝင္ထြက္ ေရာင္းဝယ္ႏိုင္တဲ့ အေဆာက္အဦမွာ ကုန္သည္ေတြ ပြဲစားေတြနဲ႔ ႀကိတ္ႀကိတ္တိုး။ တေန႔ကို ၁၆ တန္ သစ္သီးတင္ ကုန္ကားေပါင္း ၆၀၀ ေက်ာ္ အေရာင္းအဝယ္ ျဖစ္ေနတဲ့ေနရာ။ ဒီ သစ္သီးေတြဟာ ျမန္မာျပည္တနံတလ်ားက လာေရာက္လာတာပါ။ တ႐ုတ္ႏွစ္ကူးေက်ာ္လို႔ ေဖေဖာ္ဝါရီလအတြင္း ေရာက္တယ္ဆိုရင္ပဲ အေရာင္းအဝယ္ အထူးေကာင္းတယ္တဲ့။ တ႐ုတ္ျပည္ဘက္က ကုန္သည္ေတြ၊ ပြဲစားေတြနဲ႔ ျမန္မာဘက္ျခမ္းက ကုန္သည္ေတြဟာ အဲဒီေစ်းကြက္မွာ စိတ္ႀကိဳက္ေစ်းညႇိႏိႈင္း ေရာင္းဝယ္ေနၾကေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဒီမွာတင္ အေရာင္းအဝယ္ မျပတ္ပါဘူး။ ဒီသစ္သီးကားေတြဟာ တ႐ုတ္ျပည္ဘက္ျခမ္း ဝမ္တိန္သစ္သီးကြင္းကို ခရီးဆက္ရပါတယ္။ အဲဒီကိုေရာက္မွ သစ္သီးေတြကို အေသးစိတ္ ျပန္စစ္ေဆး၊ အေသအခ်ာထုပ္ပိုး။ ၂၂ တန္တင္ႏုိင္တဲ့ တ႐ုတ္ကုန္ကားေပၚ တင္။ ၿပီးမွ တ႐ုတ္ျပည္ထဲေမာင္း။ ကားလမ္းေတြကလည္း ျဖဴးလို႔။ လမ္းေတြက အက်ယ္ႀကီး။ အတားအဆီးမရွိ။ ကုန္စိမ္းကားသြားဖို႔ လမ္းေတြလည္း သီးျခားေဖာက္ထား။ အဲဒီေတာ့ သူတို႔ႏုိင္ငံထဲမွာ လိုရာခရီးကို ျမန္ျမန္ေရာက္။ သစ္သီးေတြကလည္း လတ္တုန္းဆတ္တုန္းမို႔ ေစ်းေကာင္းရၾက။ အဲဒီလို လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ေရာင္းႏိုင္ဖို႔ ဝမ္တိန္ သစ္သီးကြင္းမွာကတည္းက ေသေသခ်ာခ်ာ ေရြး၊ ထုတ္၊ တင္ခဲ့ရတာပါ။ သစ္သီးေရြး၊ ထုပ္ပုိး၊ ကားေပၚတင္တဲ့အလုပ္ကို ျမန္မာအလုပ္သမားေတြပဲ လုပ္ၾကပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ျမန္မာျပည္ အထက္ပိုင္းနဲ႔ ေျမလတ္ပိုင္း ေက်းလက္ေတြက လူငယ္လူရြယ္ေတြပါ။ ျမန္မာဘက္ျခမ္းမွာ လမ္းေတြက မေကာင္းေသး၊ ၁၆ တန္ကုန္ကားေတြ သြားႏိုင္ေအာင္ လမ္းခ်ဲ႔ထားေပမယ့္ တခါတခါ ကားေမွာက္လို႔၊ လမ္းျပင္လို႔ တိုက္ပြဲျဖစ္လို႔ ကားလမ္းပိတ္တာနဲ႔ ႀကံဳရင္ေတာ့ သစ္သီးေတြ ပုပ္ကုန္ေရာ။ အဲဒီေတာ့ ႐ႈံးၿပီေပါ့။ တခါတေလ တ႐ုတ္ဘက္က ေစ်းေပးနည္းတဲ့အခါနဲ႔ ႀကံဳရင္လည္း ထင္သေလာက္ အျမတ္မရတတ္ပါဘူးတဲ့။ အခုေနာက္ပိုင္း တ႐ုတ္ျပည္က စီးပြားေရးေကာင္းလာေတာ့ ပစၥည္းေကာင္းကို ေစ်းေကာင္းေပးဝယ္တယ္။  ပစၥည္းညံ့ရင္ေတာ့ လံုးဝ လံုးဝ မဝယ္ေတာ့ဘူးတဲ့။ ပစၥည္းညံ့ညံ့ေရာင္းဖို႔ လာတဲ့သူေတာ့ ကားခေတာင္ ျပန္မရဘူးတဲ့။ သစ္သီးတင္တဲ့ ျမန္မာကုန္ကားတစီးဟာ မႏၱေလးက မူဆယ္ ၁၀၅ မိုင္ သစ္သီးကြင္း ေခၚ သစ္သီးေစ်းကြက္ကို ေရာက္ဖို႔ ၁၅ နာရီေလာက္ ၾကာတယ္။ အဲဒီကတဆင့္ တ႐ုတ္ဘက္ သစ္သီးေစ်းကြက္ ဝမ္တိန္ကိုေရာက္ဖို႔ ပံုမွန္ နာရီဝက္ေလာက္ ထပ္ေမာင္းရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လက္ေတြ႔မွာေတာ့ လမ္းက်ဥ္းတာေၾကာင့္ရယ္၊ နယ္စပ္ဂိတ္ ျဖတ္ေက်ာ္တဲ့ စနစ္ေတြေၾကာင့္ ဆယ္နာရီေက်ာ္ ၾကာတတ္ပါတယ္။ တနည္းအားျဖင့္ ျမန္မာျပည္အလယ္ပိုင္းကေန တ႐ုတ္ ဝမ္တိန္ သစ္သီးကြင္းထဲေရာက္ဖို႔ နာရီ ၂၄ နာရီေက်ာ္ေလာက္ အခ်ိန္ေပးရတယ္လို႔ ေျပာႏိုင္ပါတယ္။ တ႐ုတ္ျပည္ဘက္ျခမ္းမွာေတာ့ သစ္သီးကားေတြ သြားတဲ့လမ္းကို သီးသန္႔ တလမ္းေပးထားလို႔ ကားလမ္းပိတ္ဆို႔တာ မရွိသလို ကားေတြကလည္း ၂၂ တန္တင္ႏိုင္တဲ့ ကားေကာင္းေတြ ျဖစ္တာေၾကာင့္ တ႐ုတ္ဘက္ျခမ္းက ကုန္စီးဆင္းမႈ ပိုေကာင္းတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ တ႐ုတ္ကုန္သြယ္ေရးကို အမီလိုက္ဖို႔ဆို လမ္းေတြေကာင္းရမယ္။ နယ္စပ္ကုန္သြယ္ ဥပေဒကို သံုးသပ္ျပင္ဆင္ရမယ္။ လက္နက္ကိုင္ေတြ စိုးမိုးေနတာကို ရပ္တန္႔ေအာင္လုပ္ၿပီး တရားဥပေဒ စိုးမိုးေအာင္ လုပ္ရမယ္။ ဝန္ထမ္းေတြရဲ႕စိတ္ဓာတ္နဲ႔ စြမ္းရည္ကို ျမႇင့္တင္ရမယ္။ တ႐ုတ္ေတြ အင္အားႀကီးလာပံုကို ေလ့လာရမယ္။ အတုယူရမယ္။ ဘယ္သူမွ မျမင္ေသးတဲ့ အခြင့္အလမ္း အသစ္ေတြကို ရွာေဖြရမယ္။ အဲဒါက က်ေနာ့္လို သာမန္လူတေယာက္ရဲ႕ အျမင္ပါ။ လက္ေတြ႔က်က် လုပ္မယ္ဆိုရင္ ဒီထက္ အမ်ားႀကီး နက္႐ႈိင္းတဲ့ အျမင္ေတြ ရွိဖို႔လိုမွာပါ။ မလႊဲသာ မေရွာင္သာ လက္ခံခဲ့ရတဲ့ အမိုက္ေမွာင္ အေမြဆိုးေတြကို အျပစ္တင္ ျငင္းပယ္ေနတာထက္ အလင္းေတြ ထြန္းညႇိေပးရမွာက က်ေနာ္တုိ႔ပါ။ စီးပြားေရးဖြံ႔ၿဖိဳးဖို႔ဆိုရင္ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ လက္တြဲေဆာင္ရြက္ဖို႔ လိုပါတယ္။ အဲဒါကို ေအာင္ျမင္ေအာင္လုပ္ေဆာင္ဖို႔ အစိုးရေတြထက္ စီးပြာေရးသမားေတြ၊ ကုန္သည္ေတြက ပိုစြမ္းပါတယ္။ ပိုအျမင္စူးရွပါတယ္။ ႏိုးထလာတဲ့နဂါးကို ရင္ဆိုင္တုိက္ခုိက္ဖို႔ထက္ မိတ္ေဆြဖြဲ႔ကာ သူ႔ေက်ာေပၚတက္ၿပီး လိုရာခရီးေရာက္ေအာင္ သြားႏိုင္ဖို႔ အေရးႀကီးပါတယ္။ ႀကီးမားတဲ့အင္အားထက္ အင္အားေနာက္ကြယ္က ေမတၱာတရားနဲ႔ ဉာဏ္ပညာေတြက ပိုအစြမ္းထက္ပါတယ္။ သားႀကီးေမာင္ေဇယ်