ဆရာသိန္းေဖျမင့္ကေတာ့ “နဲဗားေဆာရီး အဲဗားေဂ်ာ္လီ ဦးဉာဏ” လို႔ ေခါင္းစဥ္ေပးၿပီး သူ႔အေၾကာင္းကို ေရးခဲ့ဖူးတယ္။ “နဲဗားေဆာရီး အဲဗားေဂ်ာ္လီ” ဆိုတာ ဆရာဉာဏရဲ႕ သီခ်င္းပါ။ ဒီသီခ်င္းကို ဒုတိယကမၻာစစ္မျဖစ္မီ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက ေရးခဲ့တာလို႔ဆိုတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္က သူနဲ႔တကြ ပီမိုးနင္း အပါအဝင္ စာေရးဆရာေတြ လြန္စြာက်ပ္တည္းဆင္းရဲၾကတဲ့ ကာလေပါ့။ လူအမ်ားလည္း ေႂကြးထူေနခ်ိန္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ လူ႔ေလာက အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ရဲရဲရင္ဆိုင္ၾကဖို႔ ႏိႈးေဆာ္လိုက္တဲ့သီခ်င္းလို႔ သိန္းေဖျမင့္က ဆိုပါတယ္။ သူ႔သီခ်င္းက… “ေႂကြးထူေပမယ့္++ မပူခ်င္သည္ ++ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ေတာ့ ++ နဲဗားေဆာရီး ++ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေန အသက္ရွည္မည္ ++ အဲဗားေဂ်ာ္လီ” ဒီေန႔ေခတ္လူငယ္ေတြ ဒီသီခ်င္းကို ၾကားဖူးသူ နည္းပါလိမ့္မယ္။ တခ်ိန္က ျမန္မာလူထုၾကားမွာ အလြန္ေခတ္စားခဲ့တဲ့ သီခ်င္းပါ။ သူ႔ဘဝနဲ႔ ဒီသီခ်င္းဟာ ဆက္စပ္ေနတယ္။ “ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ေသာ လူ႔ျပည္ ++ ပ်က္ခ်င္ရာပ်က္ေသာ လူ႔ျပည္ ဤလူ႔ျပည္ ++ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ++ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ပါေစ ++ ကံ ကံ၏အက်ိဳးကို ++ဗ မာတို႔ ယုံ ယုံၾကည္။” တဲ့..။ ျပည္ခ႐ုိင္ သဲကုန္း၊ ဆင္ၿမီးဆြဲဇာတိ။ ငယ္နာမည္ အုန္းေမာင္။ ၇ တန္းေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းေျပးရာက အိမ္ေျပးအျဖစ္ ထြက္သြားခဲ့တယ္။ ေငြမရွိေတာ့ မီးရထားအလုပ္သမားနဲ႔ ေပါင္းၿပီး ရွမ္းျပည္ေျမာက္ပိုင္းအထိ ေရာက္တယ္။ ဖြင့္ကာစ နမၼတူေဘာ္တြင္းမွာ အလုပ္လုပ္လိုက္ေသးတယ္။ လမ္းခရီးမွာ ထမင္းစားဖို႔ ထမင္းဆိုင္မွာ ပုဂံေဆး၊ အထုပ္ထမ္းမ်ိဳးစုံလုပ္ၿပီး ဝမ္းေၾကာင္းခဲ့တာ။ ေနာက္ေတာ့ စစ္ထဲဝင္တယ္။ အသက္မျပည့္ေတာ့ တပ္က ထုတ္လိုက္ျပန္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အိမ္ကို တေခါက္ျပန္ေရာက္ခဲ့ျပန္တယ္။ အိမ္ေျပးေတာ့ ၁၃ ႏွစ္ေက်ာ္ ၁၄ ႏွစ္သားေလာက္ပဲ ရွိဦးမွာပါ။ မိဘေတြက ေျခၿငိမ္ေအာင္လို႔ဆိုၿပီး မိန္းမေပးစားဖို႔ စီစဥ္တယ္။ သူ႔အသက္ ၁၆ ႏွစ္ေရာက္ေတာ့ မိဘစိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ အိမ္ကေပးစားတဲ့ မျမဆိုသူနဲ႔ လက္ထပ္လိုက္တယ္။ သူမိန္းမယူၿပီး မၾကာမီ မိခင္ျဖစ္သူ ေသဆုံးသြားတယ္။ မၾကာမီ ၁၇ လသားအရြယ္ ညီငယ္လည္း ဆုံးျပန္တယ္။ ညီငယ္ဆုံးလို႔ ရက္ ၂၀ အၾကာမွာ ဖခင္ျဖစ္သူပါ ထပ္မံေသဆုံးသြားျပန္ေရာ။ အဲ့ဒီကာတေလွ်ာက္လုံး ကိုအုန္းေမာင္ဘဝမွာ ၾကမၼာဆိုးငင္တဲ့ ကာလလို႔ေတာင္ ဆုိရမွာပါ။ ဒီအေတြ႔ႀကံဳေတြကပဲ သူ႔သီခ်င္းထဲမွာ… “ေအာ္.. လူ႔ဘုံ.. လူ႔ဘုံ + ေသတာလည္း အဆန္းမဟုတ္သည္ ++ ရွင္တာလည္း အဆန္းမဟုတ္သည္ ++ ဆင္းရဲတာလည္း အဆန္းမဟုတ္ ++ နကမၸတိ မတုံုလႈပ္ႏိုင္ပါၿပီ” လို႔ ထည့္သြင္းစပ္ဆိုခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီလို ေလာကဓံကို ႀကံ့ႀကံ့ခံရင္း မိဘေပးစားတဲ့ မယားကို လက္တြဲေခၚၿပီး ရန္ကုန္မွာ စာေရးဆရာလုပ္ဖို႔ ဆင္းလာခဲ့တယ္။ ေရာက္စမွာပဲ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ေနရင္း စာေပနယ္ထဲ ဝင္လာခဲ့တယ္။ အၾကည္ေတာ္မဂၢဇင္းမွာ ဝတၳဳတိုတပုဒ္ စပါတယ္။ ဒီၾကားထဲ စားဝတ္ေနေရးအတြက္ အလုပ္မ်ိဳးစံုလုပ္ရတယ္။ ေၾကာ္ျငာကမ္းတဲ့အလုပ္၊ စာအုပ္ေရာင္းတဲ့အလုပ္ကအစ အစုံလုပ္ၿပီး ဝမ္းမီးျဖည့္ခဲ့ရတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒဂုန္မဂၢဇင္းမွာ ဝတၳဳမ်ားေရးၿပီး ဒဂုန္ဉာဏ ျဖစ္လာတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဉာဏကေလာင္နဲ႔ ႐ုပ္ရွင္ဇာတ္ညႊန္းေတြ ေရးလာတယ္။ ႐ုပ္ရွင္ဒါ႐ုိက္တာအျဖစ္လည္း လုပ္ေဆာင္ခဲ့တယ္။ ပထမဆုံး အသံထြက္႐ုပ္ရွင္ဟာ ဆရာဉာဏ ဒါ႐ုိက္တာလုပ္ ႐ုိက္ကူးခဲ့ပါတယ္။ ဂ်ပန္ေခတ္မွာ ဗမာသစ္ျပဇာတ္ကို ေရးၿပီး ဇာတိမာန္ကို ျမႇင့္တင္ေပးခဲ့တယ္။ သူ႔ရဲ႕ ဗမာသစ္ျပဇာတ္ဟာ ျပဇာတ္စာေပအဂၤါရပ္နဲ႔ အျပည္စုံဆုံးစာအုပ္လို႔ ဆိုတယ္။ လြတ္လပ္ေရးေခတ္ေရာက္ေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၊ ဦးႏုနဲ႔ ဒီးဒုတ္ဦးဘခ်ိဳတို႔က သူ႔ကေလာင္စြမ္းကို သိတဲ့အတြက္ ျပန္ၾကားေရးဌာန ညႊန္ၾကားေရးဝန္ ခန္႔ခဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ႐ုပ္ရွင္နဲ႔ ျပဇာတ္ ညႊန္ၾကားေရးဝန္ လုပ္ခဲ့ရျပန္တယ္။ ဗိုလ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ ဖဆပလကို ယုံၾကည္တဲ့အေလ်ာက္ တေလွ်ာက္လုံး အကူအညီေပးခဲ့တယ္။ ကေလာင္နဲ႔တမ်ဳိး ႐ုပ္ရွင္နဲ႔တဖုံ ျပဇာတ္နဲ႔တသြယ္ စြမ္းစြမ္းတမံပါပဲ။ သူကိုယ္တိုင္ေရးတဲ့ ဉာဏနိဒါန္းမွာေတာ့… “အိမ္ေျပး ေက်ာင္းေျပး၊ အေျပးစုံစြာ ေလလြင့္ရာ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ စားပြဲထိုး၊ ပုဂံေဆး၊ ေၾကာ္ျငာကမ္း၊ စာအုပ္ေရာင္း ေသာင္းေျပာင္းေထြလာ၊ မီးရထားဘက္၊ သံႀကိဳးပညာ၊ အဂၤလိပ္လက္ေရးတို လက္ႏွိပ္စက္ပညာ၊ အေရးပိုင္႐ုံးစာေရးမွ ေညာင္လွ၊ ေရနံေခ်ာင္းဘီအိုစီ၊ ေတာင္ငူမဂၢရီကာ၊ စစ္ထဲမွာလည္းေကာ္ပရာ၊ တပ္ၾကပ္၊ စတီးဘရားသားမွာ ဗမာစာျပဆရာေလး၊ ဝတၳဳေရးဆရာ၊ ဇာတ္ညႊန္းေရးဆရာ၊ ႐ုပ္ရွင္ဒါ႐ုိက္တာ၊ သတင္းစာဆရာ၊ သီခ်င္းေရးဆရာ၊ လြတ္လပ္ေရးေခတ္ထဲတြင္ ညႊန္ၾကားေရးဝန္အျဖစ္ ပါဝင္ႏႊဲလိုက္ေသးသည္” လို႔ ကိုယ္တိုင္ေဖာ္ထုတ္ေရးခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီလို ဘဝအစုံစုံမွာ ဒုတၡအဖုံဖုံကို စိတ္မပ်က္အားမငယ္ ရင္ဆိုင္ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့တဲ့ ဦးဉာဏရဲ႕ေဆာင္ပုဒ္က “ဆင္းရဲတာလည္း အဆန္းမဟုတ္၊ နကမၸတိ မတုံလႈပ္ႏိုင္ပါၿပီ။” ဆိုသလိုပါပဲ။ တကယ္ကို နကမၸတိ။ အရာရာကို အေကာင္းဘက္က ၾကည့္႐ႈသူတဦးလို႔ ဆိုရမယ္ထင္ပါတယ္။ ယုတ္စြအဆုံး သူ႔စအိုမွာ ဂရင္ဂ်ီနာ စြဲကပ္ေနတာကိုပင္ ဒုကၡလို႔မထင္ခဲ့။ လူေပလူေတႀကီးကိုေတာ့ ဗိုလ္ေနဝင္းက သံေယာဇဥ္ရွိဟန္ပဲ။ သူ႔ကို မဂၤလာဒုံစစ္ေဆး႐ုံတင္ၿပီး ခြဲစိတ္ဖို႔လုပ္ရာမွာ ခြဲစိတ္ရက္မတိုင္မီ ေဆး႐ုံကေန ထြက္ေျပးသြားသတဲ့။ ၿပီးေတာ့ သူေျပာပုံက “ကြာ ငါသက္သာေအာင္ ေနတတ္ပါတယ္။ ကိစၥမရွိပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ ငါ့မွာ ဒီေရာဂါေလးနဲ႔ အေဖာ္လုပ္ေနရတာ သူေပ်ာက္သြားရင္ ပ်င္းစရာႀကီး” ဟူသတတ္။ အဲ့ဒီဆရာႀကီးဦးဉာဏဟာ တမူးတန္ဝတၳဳေခတ္မွာ ဝတၳဳေပါင္း ၃၀ ေက်ာ္ေရးခဲ့တယ္။ နာမည္အႀကီးဆုံးကေတာ့ “မိေထြး” ဝတၳဳပါ။ ဒီဝတၳဳမွာ သူမ်ားလို မိေထြးမေကာင္းေၾကာင္း မဟုတ္ဘဲ အလြန္ေတာ္ၿပီး သားသမီးနဲ႔မျခား ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးခဲ့တဲ့ မိေထြးကို အေျခခံေရးတာ။ အလြန္လူႀကိဳက္မ်ားတဲ့ ဝတၳဳလို႔ ဆိုပါတယ္။ “လင္ကိုးလင္” ဝတၳဳမွာလည္း လင္မ်ားတိုင္း မိန္းမပ်က္မဟုတ္။ လင္ေယာက်္ားဆိုးလို႔ ဆက္မေပါင္းႏုိင္လို႔ ကြာရွင္းတာ အျပစ္မဟုတ္ေၾကာင္း အမ်ားလက္ခံ စာနာႏုိင္ေအာင္ေရးခဲ့တာ။ ျမန္မာ႐ုပ္ရွင္အတြက္ ဇာတ္ညႊန္းသင္တန္းေတြ ေပးခဲ့ေသးတယ္။ ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္ ေဆး႐ုံေပၚေရာက္သည္အထိ ဇာတ္ညႊန္းသင္တန္းစာရြက္ေတြ သယ္ေဆာင္လာေသးတယ္။ ေဆး႐ုံတက္တာကလည္း သူ႔မိတ္ေဆြႀကီး ေဒါက္တာၾကည္ေပါက ဇြတ္ဆြဲတင္ေတာ့မွ “ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ကြာ မင္းတို႔ႀကိဳက္သလိုသာ လုပ္ၾက” လို႔ေျပာၿပီး တက္ခဲ့တာ။ ဒါေတာင္ ေဆး႐ုံေပၚမွာ သိမ္ျဖဴေက်ာင္းမွာ ကုရင္ မေကာင္းဘူးလားလို႔ေျပာလို႔ မျဖစ္ႏုိင္ေၾကာင္း၊ ဟုိမွာ ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ လူမရွိေၾကာင္းေျပာေတာ့ “သီလရွင္ ၂ ပါးေလာက္မွ မရွိဘူးလားကြ” လို႔ေမးရင္း ဟာသလုပ္ လိုက္ႏုိင္ေသးတယ္။ အမ်ားအျမင္နဲ႔မတူတဲ့ သူ႔စာေတြဟာ သူ႔ဘဝတစိတ္တေဒသကို ေဖာ္ညႊန္းေနတယ္လို႔ ဆိုၾကပါတယ္။ မွတ္သားစရာတခုက ဓေလ့ထုံးတမ္း အစဥ္အလာအရ သည္းခံျခင္း၊ ႐ုိက်ိဳးျခင္း အေၾကာင္းေျပာၿပီး ဆုံးမေလ့ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆရာဦးဉာဏကေတာ့ “သည္းခံလြန္းရင္လည္း လူညြန္႔တုံးတတ္တယ္ကြ” လို႔ ျပန္လည္အားျပဳေပးတတ္သလို အဲလို ထူးထူးျခားျခား မွတ္သားဖြယ္ရာ ေကာက္ခ်က္ေပးတတ္တဲ့သူလည္း ျဖစ္တယ္။ “ပူတယ္ဆိုတာ ပိုပါသည္++ ကိုယ့္မွာ အႏၱရာယ္ၿငိမည္++ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ ေပ်ာ္ေအာင္ေနမည္ ++ ေန႔ေရာညေရာ++ စိတ္ေဇာရႊင္ရႊင္ၾကည္။ “ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ေတာ့++ နဲဗားေဆာရီး++ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေန အသက္ရွည္မည္++ အဲဗားေဂ်ာ္လီ++။ ဘဝကို နဲဗားေဆာရီးလုပ္ခဲ့တဲ့ အဲဗားေဂ်ာ္လီ ဦးဉာဏဟာ ၁၉၆၉ ခုႏွစ္ထဲမွာေတာ့ သူ႔အေဖာ္ ဂရင္ဂ်ီနာရဲ႕ အထုအေထာင္းကိုခံယူရင္း ကြယ္လြန္အနိစၥ ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ သူကေတာ့ ဘဝတေလွ်ာက္လုံး လက္ေျမႇာက္အ႐ႈံးမေပးဘဲ ႀကဳံေတြ႔ရာဒုကၡအဝဝကို နဲဗားေဆာရီးလုပ္လို႔ အႏိုင္ယူသြားခဲ့ပါၿပီ။ က်ေနာ္တို႔တေတြလည္း ႀကဳံဆုံရာဘဝရဲ႕ အနိ႒ာ႐ုံေတြကို ေက်ာ္ျဖတ္ရင္း ဦးဉာဏလိုပဲ နဲဗားေဆာရီး လုပ္လိုက္ၾကစို႔လားဗ်ာ။ ဒီဗြီဘီသဂၤဟအေပါင္း နဲဗားေဆာရီး အဲဗားေဂ်ာ္လီႏိုင္ၾကပါေစ။ ဆရာေ႒း ရည္ညႊန္း - ဦးသိန္းေဖျမင့္ (သူတို႔ေခတ္၊ သူတို႔အတိတ္၊ သူတို႔အရိပ္။) စံျပတင္ဦး (ျမန္မာစာေရးဆရာ အဘိဓာန္)