ကစားနည္းကေလးတခု ရွိပါတယ္။ ပခံုးေပၚ လက္တင္တန္း ကစားတဲ့ ကစားနည္းကေလးပါ။ မိမိအလုပ္မွာ မိမိအစီရင္ခံရတဲ့သူ၊ ဒါမွမဟုတ္ မိမိကို တာဝန္ခံထားရတဲ့ သူရဲ႕ ပခံုးေပၚ မိမိလက္ကိုတင္ရတဲ့ ကစားနည္းကေလးပါ။ အဖြဲ႔အစည္းတခု၊ အုပ္စုတခုမွာ ပါဝင္တဲ့သူေတြက မိမိတို႔တာဝန္ခံရဲ႕ ပခံုးေပၚ လက္တင္ရပါတယ္။ အဲဒီလိုလုပ္လိုက္တဲ့အခါ အဖြဲ႔အစည္းတခုရဲ႕ စီမံခန္႔ခြဲမႈ၊ တာဝန္ခံမႈ၊ လုပ္ငန္းစီးဆင္းမႈေတြကို အလြယ္တကူ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျမင္လာရပါတယ္။ ဘယ္သူ႔ရဲ႕ပခံုးေပၚမွာ လက္ေတြတင္တာ မ်ားေနသလဲ။ ဘယ္သူေတြက အဖြဲ႔အစည္းမွာ သီးျခားျဖစ္ေနသလဲ။ ဘယ္အုပ္စုက အဆက္အစပ္မဲ့ေနသလဲ ဆိုတာကို အလြယ္တကူ သိျမင္လာရသလို အဖြဲ႔အစည္းဟာ အုပ္ခ်ဳပ္မႈပံုစံ ပ်က္ျပားေနသလား၊ ဘယ္ေနရာမွာ အားနည္းေနလဲ ဆိုတာကိုပါ အထင္အရွား ေပၚလာပါေတာ့တယ္။ ဒီကစားနည္းကေလးဟာ အစုအဖြဲ႔ကို စီမံအုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ သင္ခန္းစာတခုသာမက မိသားစုတခု၊ ကုမၸဏီတခု၊ ႏုိင္ငံေရးပါတီတခု၊ ႏိုင္ငံတခုအထိ အမ်ိဳးမ်ိဳးခ်ဲ႔ထြင္ ေတြးဆႏုိင္တဲ့ ကစားနည္းကေလးတခုပါ။ တဦးတေယာက္ ပခံုးေပၚမွာ တာဝန္ေတြ ပံုက်လာတဲ့အခါ၊ တဦးတေယာက္ဟာ အမ်ားရဲ႕ ကိုးစားယံုၾကည္မႈကို အလြန္အကၽြံ ရလာတဲ့အခါ၊ ဒါမွမဟုတ္ အေျခအေန အရပ္ရပ္ေၾကာင့္ တဦးတေယာက္လက္တည္းကို တာဝန္ေတြ အလြန္အကၽြံ က်ေရာက္လာတဲ့အခါ အဖြဲ႔အစည္းရဲ႕ ဟန္ခ်က္ပ်က္သြားၿပီး ေနာက္ဆံုး ဘုန္းဘုန္းလဲ က်ဆံုးသြားတတ္ပါတယ္။ ႏုိင္ငံတႏုိင္ငံမွာလည္း ေတာ္လွန္ေရးေခါင္းေဆာင္ေတြကို ျပည္သူေတြက အလြန္အကၽြံ ယံုၾကည္အားကိုးမိတဲ့အခါ ေတာ္လွန္ေရးေခါင္းေဆာင္ရဲ႕ ပခံုးေပၚ တာဝန္ေတြ ၿပံဳက်လာတတ္ပါတယ္။ ႏုိင္ငံနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္အားလံုးဟာ သူ႔အေပၚ လံုးလံုးလ်ားလ်ား က်ေရာက္သြားတတ္ပါတယ္။ အဲဒီအခါ ေတာ္လွန္ေရးေခါင္းေဆာင္ဟာ အႂကြင္းမဲ့ အာဏာရွင္အျဖစ္ကို တစတစ ေရာက္ရွိသြားၿပီး ေနာက္ဆံုး နာမည္ဆိုးနဲ႔ က်ဆံုးသြားတတ္ပါတယ္။ ေနာက္တခုက ျပည္သူရဲ႕ သဲသဲလႈပ္ ခ်စ္ခင္ယံုၾကည္မႈဟာ ေတာ္လွန္ေရးေခါင္းေဆာင္အတြက္ မရဏအနမ္းျဖစ္သြားၿပီး ျပည္သူ႔ရန္ဘက္ေတြအတြက္ ပစ္မွတ္ကို ေဖာ္ျပလိုက္သလို ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ အဲဒီအခါ ရန္သူရဲ႕ အၾကမ္းဖက္လုပ္ႀကံမႈနဲ႔ ႀကံဳေတြ႔တတ္ပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဟာ ထင္ရွားတဲ့ သမိုင္းသက္ေသတခု ျဖစ္ပါတယ္။ အခုလို ဖြဲ႔စည္းပံုျပင္ဆင္ေရး ႀကိဳးပမ္းေနခ်ိန္မွာ ျပည္သူေတြဟာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို အားကိုးယံုၾကည္မႈေတြ အလြန္မ်ားျပားေနတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ အဲဒါရဲ႕ ေနာက္ဆက္တြဲကေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ လုပ္ႀကံခံရမွာကို ျပည္သူေတြရဲ႕ စိုးရိမ္မႈ ျမင့္တက္ေနတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ အခ်ိဳ႕ကေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အေပၚ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ထားလြန္းတာေၾကာင့္ အားမလို အားမရမႈေတြ ထုတ္ေဖာ္လာတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ ႏုိင္ငံေရးအကဲခတ္သူေတြကေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဟာ တကြင္းလံုး ကစားေနတယ္လို႔ ျမင္ၾကပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဟာ အာဏာရွင္ျဖစ္ေနၿပီလို႔ စြပ္စြဲၾကပါတယ္။ ဒါေတြအားလံုးဟာ တဦးတေယာက္ေပၚ တာဝန္ေတြပံုက်ရာက ျဖစ္လာတဲ့ ျပႆနာသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုျဖစ္လာရတာကလည္း သဘာဝက်က် ျဖစ္လာရတာပါ။ အျမစ္တြယ္ေနတဲ့ စနစ္ဆိုးတခုကို တြန္းလွန္ၿဖိဳခ်ဖို႔ လူထုယံုၾကည္မႈရွိတဲ့ အားေကာင္းတဲ့ ေခါင္းေဆာင္တေယာက္ လိုအပ္တယ္။ အဲဒီလိုအပ္ခ်က္အရ ျပည္သူ႔ေခါင္းေဆာင္ဟာ ျပင္းထန္တဲ့ တိုက္ပြဲၾကားက ေပၚထြက္လာတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ေခါင္းေဆာင္ဟာ လူထုယံုၾကည္မႈ ျပည့္ျပည့္ဝဝ ရရွိလာတယ္။ ေခါင္းေဆာင္ကလည္း လူထုယံုၾကည္မႈကို ရရင္ရသေလာက္ အခက္အခဲေတြကို ေက်ာ္လႊားၿပီး စနစ္ဆိုးကို အျမစ္လွန္ ၿဖိဳခ်ဖို႔ အားထုတ္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေခါင္းေဆာင္ရဲ႕တာဝန္ဟာ စနစ္ဆိုးကို အျမစ္ျပတ္ တြန္းလွန္ဖို႔သာမက စနစ္ေကာင္းတခုကို တည္ေဆာက္ဖို႔ တာဝန္ကို တၿပိဳင္နက္တည္း ထမ္းေဆာင္ရပါေတာ့တယ္။ တနည္းအားျဖင့္ ေခါင္းေဆာင္ဟာ စနစ္ဆိုးေနရာမွာ စနစ္ေကာင္းတခု အစားထိုးဖို႔ကိုပါ ႀကိဳးစားရပါေတာ့တယ္။ အဲဒီအခါ ေခါင္းေဆာင္ကို ယံုၾကည္႐ုံနဲ႔မၿပီး၊ ခိုင္ခန္႔ေကာင္းမြန္တဲ့ စီမံခန္႔ခြဲေရးယႏၱရား တခုကို အခ်ိန္မီ တည္ေဆာက္ႏုိင္ဖို႔ လိုအပ္လာတာ ေတြ႔ရပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ဘာလုပ္ၾကမလဲ။ ယံုၾကည္မႈ၊ သစၥာရွိမႈေတြနဲ႔ ေခါင္းေဆာင္တေယာက္ရဲ႕ ပခံုးေပၚကိုသာ စုပံုတင္ထားတဲ့ လက္ေတြအစား ေခါင္းေဆာင္ရဲ႕လက္ကို ၿမဲၿမဲတြဲထားတဲ့ လက္ေတြျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားရပါမယ္။ တၿပိဳင္နက္တည္းမွာပဲ ေခါင္းေဆာင္ေပၚတင္ထားတဲ့ လက္ေတြကို ကိုယ့္ပခံုးေပၚ တင္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရပါမယ္။ လူတဦးခ်င္းစီရဲ႕ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ႏိုင္မႈကို စနစ္တက် ခ်ိတ္ဆက္ တည္ေဆာက္ႏိုင္ရင္ ႀကီးမားတဲ့စြမ္းအားေတြ ရလာမွာပါ။          ။ သားႀကီးေမာင္ေဇယ်