ဒီေန႔ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္ကိုဖြင့္ေတာ့ ဦးေအာင္ပြင့္ ဆံုးတယ္ဆိုတာ ဖတ္ရတယ္။ က်မဘဝတေလွ်ာက္လံုး ဆံုဆည္းခဲ့ရတဲ့အထဲမွာ မိသားစုလို ဂ႐ုစိုက္ၿပီး လက္တြဲေခၚယူ ဆိုဆံုးမစကားေတြ ဆိုခဲ့သူပါ။ သူေပးခဲ့တဲ့ ကေလာင္နာမည္က ၾကည္ခင္မတဲ့။ အဲဒီကေလာင္နာမည္နဲ႔ ၁၉၉၅ ခုႏွစ္က ႐ုပ္ရွင္ေတးကဗ်ာမွာ ၂ လဆက္တုိက္ ကဗ်ာ ၂ ပုဒ္ ပါခဲ့ဖူးတယ္။ ေနာက္ စစ္အစိုးရ ဆန္႔က်င္ေရးေတြမွာလည္း နီးနီးကပ္ကပ္။ ရန္ကုန္မွာ က်မ ေျပးထြက္ခိုလံႈခ်ိန္မွာလည္း အလုပ္ရေအာင္ကအစ ကူညီခဲ့တယ္။ လက္ရွိမီဒီယာမွာလုပ္ဖို႔ အစဦးဆံုး ဗြီဒီယိုကင္မရာ ကိုင္ဖို႔ထိ ျဖစ္လာေအာင္ လမ္းျပေပးခဲ့သူပါ။ က်မ မီဒီယာလုပ္ေနေတာ့ သူက ဝမ္းသာၾကည္ႏူးလို႔တဲ့။ တခါတေလ က်မ ညည္းမိရင္ ဒီအလုပ္က နင့္အတြက္ ယံုၾကည္မႈနဲ႔တြဲၿပီး လုပ္လို႔ရတဲ့ အေကာင္းဆံုးအလုပ္ပါတဲ့။ မီဒီယာမွာ ကိုယ့္လူေတြရွိဖို႔ လိုတယ္တဲ့။ ထြက္ဖုိ႔ စဥ္းေတာင္မစဥ္းစားပါနဲ႔လို႔ ဆံုးမစကား ဆုိခဲ့တယ္။ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္ေပၚမွာ ႏုိင္ငံေရးေတြေရးတုန္းက နင့္ေလသံေတြ မာလိုက္တာ၊ ေလွ်ာ့ပါ၊ ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေျပာင္းေျပာင္း ေျပာပါတဲ့။ အားမရတာကေတာ့ အနည္းနဲ႔အမ်ားပဲ ကြာပါတယ္။ သိပ္ၿပီး ေမွ်ာ္လင့္ရင္ သိပ္ၿပီး အားမရျဖစ္တာေပါ့တဲ့။ တကယ့္ကို ၿငိမ္းခ်မ္းေရးစကား ဆုိခဲ့တယ္။ သူ႔သား သူ႔သမီးေတြကို က်မဆီ ယံုယံုၾကည္ၾကည္အပ္ႏွံခဲ့။ က်မ လြိဳင္ေကာ္က ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလက္မွတ္ထုိးထားတဲ့ တုိင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႔ေတြရဲ႕ နယ္ေျမမွာ ေနထုိင္ေတာ့လည္း သူ႔သားကို က်မအမ်ိဳးသားဆီမွာပဲ ေတာ္လွန္ေရးရဲေဘာ္အျဖစ္ အပ္ႏွံခဲ့ပါတယ္။ ဦးေအာင္ပြင့္ရဲ႕ သားအႀကီး ေမာင္ႀကီးၿငိမ္းခ်မ္းဟာ အဲ့ဒီကတည္းက က်မနဲ႔ ကိုမင္းေဇာ္ရဲ႕ သားလို ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ရသူပါ။ က်မကို အန္တီလို႔ေခၚခဲ့ၿပီး မဟုတ္မခံ ဇတ္ဇတ္ႀကဲ သူ႔ျပႆနာမွန္သမွ် က်မက ဒိုင္ခံေျဖရွင္းခဲ့သူဆိုပါေတာ့။ သမီး လံုမၿငိမ္းခ်မ္း ၁၀ တန္းေအာင္ၿပီးခ်ိန္မွာလည္း ဆုိင္ထြက္ရင္း တေခ်ာင္းထိုး ႏွစ္ေခ်ာင္းထိုးေတြ ထိုးေနတတ္တဲ့ က်မဆီ ယံုၾကည္စြာ လာအပ္ခဲ့ေသးတယ္။ မိန္းမတို႔တပ္အပ္တဲ့ ပညာေတြ သင္ေပးပါတဲ့။ သူနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး မွတ္မွတ္ရရ တခုရွိေသးတယ္။ အဖမ္းမခံရခင္ ေနာက္ဆံုးအေခါက္ လြိဳင္ေကာ္႐ုံးကို ငွက္ဖ်ားျဖစ္ေနရင္း ေရာက္လာတယ္။ ဘာမွမစားခ်င္ေအာင္ အစားပ်က္ေနၿပီး အိပ္ယာေပၚလဲေနတဲ့ သူ႔ကို က်မက ခံတြင္းလုိက္ေအာင္ လုပ္ေပးမယ္လို႔ ေျပာၿပီး ထုိင္းကလာတဲ့ လိေမၼာ္ရည္ေဖ်ာ္တဲ့အမႈန္႔ (TANCHO တံဆိပ္လို႔ထင္တာပဲ) ကို ေဖ်ာ္တုိက္တယ္။ လြိဳင္ေကာ္ဆုိေတာ့ ရာသီဥတုက ေအးေနတဲ့ ၿမိဳ႕ကေလး။ မနက္ေစာေစာ လိေမၼာ္ေရ ေအးေအးေလး ေသာက္ၿပီး သူက လန္းဆန္းလာတယ္။ ေနာက္ဆုိ သူေနမေကာင္းတုိင္း ၾကည္ၾကည္ခင္တုိက္တဲ့ လိေမၼာ္ရည္ကို တမ္းတမ္းတတ ေျပာတတ္တယ္တဲ့။ က်မ မဂၤလာေဆာင္ကို သူလာတက္ခဲ့သလုိ က်မ ကေလးတလခြဲနဲ႔ ပုသိမ္ကုိျပန္ေတာ့လည္း အိမ္အေရာက္ လာၾကည့္ခဲ့တယ္။ ကေလးေလးခ်ီထားတဲ့ က်မကိုၾကည့္ၿပီး အသက္ငယ္ငယ္နဲ႔ ေလာကဓံေတြက ၾကမ္းလြန္းပါတယ္လို႔ ညည္းတြားမွတ္ခ်က္ျပဳတယ္။ က်မ အဖမ္းခံရေတာ့ ကေလးကို လာၾကည့္ၾက၊ အေမေထာင္ထဲဝင္ေနလို႔ ႏုိ႔ဘူးတုိက္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားၾကတဲ့ ရဲေဘာ္မိတ္ေဆြေတြထဲ ဦးေအာင္ပြင့္ ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ က်မကို ကေလးႀကီးလာရင္ မင္းေဇာ္ေနာက္ကို ငါလိုက္ပို႔ပါ့မယ္တဲ့။ မိခင္ေပ်ာက္ရွာခဲ့တဲ့သူမို႔ မိသားစု ခြဲခြာေနရတဲ့အျဖစ္ကို သူက မခံစားႏုိင္ဘူး။ ကေလးဆုိတာ မိဘနဲ႔ အတူရွိသင့္တာ၊ ဒါ သူ႔အခြင့္အေရးလို႔ ေျပာဖူးတယ္။ နင္တို႔သားအမိကို ငါကိုယ္တုိင္လိုက္ပို႔မယ္လို႔ ေျပာၿပီး သိပ္မၾကာဘူး အဖမ္းခံရတယ္။ ေထာင္ႏွစ္ရွည္က်ခဲ့တယ္။ စစ္ေၾကာေရးမွာ က်မတို႔နဲ႔ ပတ္သက္ဆက္ႏႊယ္မႈေတြ လံုးဝမထြက္ဆုိခဲ့တဲ့အတြက္ က်မ အဖမ္းမခံခဲ့ရဘူး။ အဲ့ဒီအခ်ိန္က အေတာ္မ်ားမ်ား အဖမ္းခံခဲ့ရသူေတြရဲ႕ ႏႈတ္လံုမႈက အံ့မခန္း။ သတင္းစာထဲ ငါတုိ႔နာမည္ ဘယ္ေန႔ပါမလဲလုိ႔ ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႔ ေနခဲ့ရတဲ့ရက္ေတြ လြန္ေျမာက္ေအာင္ သူတုိ႔အားလံုး ႏႈတ္လံုခဲ့ၾကတယ္။ က်မသားကို ေဖထူးအံ့လို႔ နာမည္ေပးတယ္။ အဲဒီနာမည္မေပးခင္က ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကိုခ်စ္တဲ့ ဦးေအာင္ပြင့္က ပုညၿငိမ္းခ်မ္းလို႔ ေပးတယ္။ ေယာက္်ားေလး နာမည္ေလးလံုး မႀကိဳက္ဘူးဆုိေတာ့ ေဖထူးအံ့တဲ့။ အီေဖကိုယ္ထူးေပအံ့လို႔ စာခ်ိဳးနဲ႔ လာေပးတာ။ က်မကလည္း နည္းနည္းေတာ့ ျပင္လုိက္ရမွဆုိတဲ့ လူမ်ိဳး။ ေဖက ရင့္တယ္လို႔၊ ပိုင္ဆုိင္မႈေတြ ထူးေပအံ့ဆိုၿပီး ပိုင္ထူးအံ့လို႔ နာမည္မွည့္လိုက္တာ ဒီေန႔ထိ အတည္ပဲ။ ဦးေအာင္ပြင့္ ေထာင္ကလြတ္လာေတာ့ အင္တာဗ်ဴးေတြမွာ အျပန္လမ္းမွာ ျမင္ရတဲ့ ေကာက္စိုက္သမေတြ အေၾကာင္းနဲ႔ ဆက္စပ္ေျပာသြားတာမ်ိဳးေတြ နားေထာင္ၿပီး အင္မတန္ ေတြ႔ခ်င္ခဲ့တယ္။ က်မတို႔ ပထမဆံုး ျမန္မာျပည္ျပန္ေတာ့ သူ႔ဆီသြားလည္တယ္။ အဲ့အခ်ိန္မွာ အခုျဖစ္ေနတဲ့ ပါကင္ဆြန္လို စျဖစ္ေနၿပီ။ ကင္ဆာျဖစ္ေနတဲ့ က်မအေဖမဆံုးခင္ သူကိုယ္တုိင္ လာၾကည့္ေသးတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ က်န္းမာေရး တစစေလ်ာ့ရဲလာတာပါပဲ။ အမနန္း အရင္ဆံုးသြားေတာ့ ဦးေအာင္ပြင့္ေတာ့ သိပ္ၾကာမယ္မထင္ဘူးလို႔။ သူက သူ႔မိန္းမကို အရမ္းခ်စ္တာလို႔ ေျပာခဲ့ေသးတယ္။ ပုသိမ္သြားတုိင္း သူ႔ဆီဝင္ၿပီး ႏုိင္ငံေရးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး မေက်နပ္တာေတြကို ေျပာျဖစ္တယ္။ ထံုးစံအတုိင္း သူကေတာ့ ၿပံဳးၿပီး နားေထာင္ေနမယ္၊ ၿပီးရင္ ေျပရာေျပေၾကာင္း ေျပာမယ္။ က်မကို ကဗ်ာေတြ စာေတြ ေရးဖို႔ ေျပာမယ္။ ဒီဘဝေတာ့ ဒီေလာက္ပါပဲ။ ဆံုဆည္းဖို႔ ေရစက္ပါခဲ့တဲ့ သက္တမ္းတေလွ်ာက္မွာ က်မက အစ္ကိုႀကီးလို႔ ေခၚခဲ့တယ္။ တကယ့္မိသားစုလို ေနထုိင္ဆက္ဆံခဲ့ၾကတယ္။ ေအးအတူပူအမွ် က်မတို႔နဲ႔ အတူလိုက္ပါ ခံစားတတ္တဲ့ အစ္ကိုႀကီး ဦးေအာင္ပြင့္ အမနန္းနဲ႔ ဆံုေနေလာက္ပါၿပီ။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးညစာ အတူစားေနၿပီထင္ရဲ႕။ တေန႔ေတာ့ က်မတုိ႔လည္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးညစာ အတူလာစားပါ့မယ္။ ေစာင့္ႀကိဳလင့္ပါ အစ္ကိုႀကီး။ ခ်စ္ခင္ျခင္းမ်ားစြာႏွင့္ ခင္မင္းေဇာ္