“ဖန္း” ကနဲ အသံၾကားလို႔ အေရွ႕ကေလွ်ာက္ေနတဲ့ သူမ ေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ မီးခိုးလံုးေတြၾကားထဲမွာ လဲက်ေနတဲ့ သူမအေဖကို ေတြ႔လုိက္ရပါတယ္။ ေန႔လယ္ ၁၂ နာရီေလာက္ မီးေသြးဖုတ္ၿပီး ေတာလမ္းကေန အတူျပန္လာၾကတဲ့ ရြာသားေတြက ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႔လန္႔နဲ႔ ရြာကိုျပန္ေျပးသြားၾကခ်ိန္မွာ အသက္ ၁၉ ႏွစ္အရြယ္ မသီတာေအာင္ကေတာ့ မိုင္းထိၿပီး မီးခိုးလံုးေတြၾကား လဲေနတဲ့အေဖကို ခ်န္ထားၿပီး ထြက္မေျပးႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ ေတာထဲမွာေတာ့ သူမတို႔သားအဖႏွစ္ဦးသာ က်န္ရွိေနပါတယ္။ ျပတ္ေတာက္ၿပီး တံုးတိျဖစ္သြားတဲ့ အေဖ့ေျခေထာက္ကို ရွိတဲ့အဝတ္ေတြနဲ႔ သူမ စည္းေႏွာင္လုိက္ပါတယ္။ ခဏအၾကာမွာ ဆီးအိမ္ကိုပါ မိုင္းစထိသြားတဲ့ သူမဖခင္က မ်က္လံုးေတြျပာလာၿပီလို႔ ေျပာေတာ့ မလႈပ္ရွားႏုိင္ေတာ့တဲ့ ဖခင္ရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ႀကီးကို မႏုိင္မနင္းနဲ႔ ေက်ာမွာပိုးၿပီး ရြာထဲကို သယ္လာခဲ့ပါတယ္။ ၁၉ ႏွစ္အရြယ္ သူမ..၊ ေၾကာက္လန္႔စိုးရိမ္စိတ္ေတြကို ထိန္းခ်ဳပ္ၿပီး အေဖ့အတြက္ အေကာင္းဆံုးအေျခအေနေရာက္ေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ့ေပမယ့္ အခ်ိန္ေႏွာင္းခဲ့ရလို႔ ဝမ္းနည္းမဆံုး ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ သတိရတခ်က္ မရတခ်က္နဲ႔ သူမရဲ႕ေက်ာေပၚ ပါလာခဲ့တဲ့ အေဖဟာ လမ္းတဝက္မွာပဲ သတိေမ့ေမ်ာၿပီး သိပ္မၾကာခင္မွာ အသက္ဆံုး႐ႈံးသြားခဲ့ပါတယ္။ အေဖဟာ မဆံုးခင္ သူမကို စကားတခြန္းေတာ့ မွာခဲ့ပါေသးတယ္။ “သမီးရယ္တဲ့ သူေသၿပီးေနာက္ပိုင္း ဒီေတာထဲေတာင္ထဲ မလုပ္စားပါနဲ႔တဲ့..။ သူ႔လိုအျဖစ္မ်ဳိး မႀကံဳေစခ်င္ဘူးတဲ့..” သူမအေဖ မုိင္းထိခ်ိန္မွာ သူမအေဖရဲ႕အေရွ႕ မလွမ္းမကမ္းမွာ ရွိေနခဲ့တဲ့ သူမရဲ႕လက္ေမာင္းကိုပါ မိုင္းစမွန္ခဲ့လို႔ ခြဲထုတ္ခဲ့ရေသးတယ္လို႔ သူမက ဒဏ္ရာကိုျပၿပီး ေျပာပါတယ္။ အခုခ်ိန္မွာ ၂၄ ႏွစ္အရြယ္ရွိၿပီျဖစ္တဲ့ ညိဳလတ္တဲ့ အသားအေရနဲ႔ က်စ္လ်စ္ထြားက်ဳိင္းတဲ့ ခႏၶာကုိယ္ကို ပိုင္ဆုိင္ထားတဲ့ မသီတာေအာင္ဟာ ပဲခူးတုိင္း၊ ေက်ာက္ႀကီးၿမိဳ႕နယ္ မုန္းေဒသက ေျမာင္းဦးေက်းရြာမွာ ေနထုိင္ပါတယ္။ သူမတုိ႔မိသားစုဟာ ေတာေတာင္ကို အမွီျပဳၿပီး မီးေသြးဖုတ္တဲ့အလုပ္နဲ႔ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းျပဳသလို တျခား ေန႔စားအလုပ္ေတြနဲ႔ ႀကံဳရာက်ပန္း လုပ္ကိုင္စားေသာက္ေနၾကတဲ့ ႏြမ္းပါးတဲ့ သာမန္မိသားစုသာ ျဖစ္ပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၀၁၄ ခုႏွစ္ရဲ႕ ေန႔တေန႔မွာ ေတာပိတ္တယ္လုိ႔ KNU က ႀကိဳတင္ျဖန္႔တဲ့သတင္းကို မရရွိခဲ့တဲ့အတြက္ ညအိပ္ မီးေသြးဖုတ္ၿပီး ရြာကိုအျပန္ သူမအေဖဟာ ေျမျမႇဳပ္မုိင္းနင္းမိခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ “ေတာပိတ္တယ္” ဆုိတာက တုိက္ပြဲ (ဒါမွမဟုတ္) မုိင္းေထာင္မွာျဖစ္လို႔ သတ္မွတ္နယ္ေျမထဲ မလာၾကဖုိ႔ လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔ေတြက သတိေပးတဲ့ အသံုးအႏႈန္း ျဖစ္ပါတယ္။ သူမအေဖ ဆံုးပါးခ်ိန္မွာ သူမအေမဟာ ႏွစ္လသားအရြယ္ အငယ္ဆံုးကေလး အပါအဝင္ သားသမီး ၇ ဦးနဲ႔ က်န္ရစ္ခဲ့ပါတယ္။ သူမအေဖ အသုဘခ်ခ်ိန္မွာေတာ့ ငုိေႂကြး ပူေဆြးေသာကေရာက္ေနတဲ့ သူမအေမနဲ႔ အစ္မႀကီးျဖစ္တဲ့ သူမကို ဝုိင္းဖက္ၿပီး ငိုယိုေနၾကတဲ့ အရြယ္မေရာက္ေသးတဲ့ ေမာင္နဲ႔ ညီမေလး ၆ ေယာက္ကိုၾကည့္ၿပီး မိသားစုအတြက္ ဦးေဆာင္အလုပ္လုပ္ဖုိ႔ သူမ ယတိျပတ္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ခဲ့ပါတယ္။ “သူတုိ႔ကိုၾကည့္ၿပီး ဝမ္းနည္းတယ္။ ငါသာ အလုပ္မလုပ္ႏိုင္ခဲ့ရင္ ကိုယ့္ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြ ဘယ္လိုျဖစ္ၾကမလဲဆုိၿပီး…..” လို႔ မသီတာေအာင္က အလုပ္ႀကိဳးစားလုပ္ဖုိ႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ရတဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပပါတယ္။ ၿမိဳ႕ေပၚကိုေတာင္ တႀကိမ္တခါမွ မေရာက္ဘူးခဲ့တဲ့ သူမဟာ သူမအေဖ မဆံုးပါးခင္ မွာခဲ့တဲ့စကားကို နားထဲမွာ အၿမဲၾကားေယာင္ၿပီး တနယ္တေက်းမွာသာ အလုပ္ထြက္လုပ္ဖို႔  ေရြးခ်ယ္ခဲ့တယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ သူမ လုပ္ကိုင္ခဲ့တဲ့ အလုပ္ေတြကေတာ့ အမ်ဳိးသားအမ်ားစု လုပ္ကိုင္တဲ့ ေရႊတြင္းလုပ္ငန္းနဲ႔ ခဲတြင္းလုပ္ငန္းေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘီးလင္းနဲ႔ ဘိတ္ထားဝယ္ဘက္မွာရွိတဲ့ တြင္းကုမၸဏီေတြမွာ အလုပ္ရွိရင္ရွိသလုိ ေရႊ႕ေျပာင္းလုပ္ကုိင္ခဲ့ပါတယ္။ အလုပ္အေတြ႔အႀကံဳလည္းမရွိ၊ သူစိမ္းေတြနဲ႔လည္း အလုပ္မလုပ္ဘူးတဲ့ သူမအဖို႔ မိန္းကေလးအေဖာ္မရွိတဲ့ လုပ္ငန္းခြင္ဟာ အလုပ္စဝင္ခ်ိန္မွာ ႀကီးမားတဲ့ စိန္ေခၚမႈတခု ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ “ေၾကာက္ေနလုိ႔ အိမ္မွာေနလည္း ကိုယ့္မိသားစုက ငတ္႐ုံပဲရွိမွာ။ ဒီလုိပဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ႏုိင္ေအာင္ထိန္းၿပီးေတာ့ သြားရတာပဲေလ” လုိ႔ မသီတာေအာင္က ေျပာပါတယ္။ သူမလုပ္တဲ့ အလုပ္ကေတာ့ အလုပ္သမား ၆၀ ေက်ာ္ကို ထမင္းခ်က္ေပးရတဲ့ အလုပ္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ လူအေယာက္ ၆၀ အတြက္ အလုပ္ရွင္က ထမင္းခ်က္ ၂ ဦးကို ေခၚခဲ့တာပါ။ ဒါေပမယ့္ တေယာက္တည္းခ်က္ႏုိင္ရင္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္စာလုပ္အားခ ရမယ္ဆုိတဲ့အေပၚ သူမက တေယာက္တည္းလုပ္ဖုိ႔ ေရြးခ်ယ္ခဲ့ပါတယ္။ သူမ အလုပ္ေလာဘႀကီးရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းက သူမတုိ႔မိသားစု စားဝတ္ေနေရး တခုတည္းေၾကာင့္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ သူမေမာင္ႏွမေတြရဲ႕ ပညာေရးအတြက္ပါ စဥ္းစားလုပ္ေဆာင္ခဲ့တာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ထမင္းခ်က္လုိ႔ရတဲ့ လစဥ္ဝင္ေငြ ၁ သိန္း ၈ ေသာင္းက်ပ္ဟာ သူမအတြက္ မလံုေလာက္ပါဘူး။ “ကိုယ္က ပညာမတတ္ပါဘူးဆုိမွ ကုိယ့္ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမပါ မတတ္ဘူးဆုိ ပိုဆုိးသြားမယ္။ ကုိယ္ အေရွ႕က အပင္ပန္းခံၿပီး ႀကိဳးစားထားရင္ေတာ့ ကုိယ့္ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမအတြက္ အခက္အခဲ မရွိေတာ့ဘူးေပါ့” လို႔ မသီတာေအာင္က ဆုိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဝင္ေငြပိုရဖို႔အတြက္ ထမင္းခ်က္တဲ့ အလုပ္အျပင္ အားတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာလည္း တျခားအလုပ္ေတြကိုပါ သူမ ရွာလုပ္ပါတယ္။ မနက္ ၄ နာရီမွာ အိပ္ယာထၿပီး လူ ၆၀ ေက်ာ္အတြက္ ထမင္းဟင္း ခ်က္ျပဳတ္ပါတယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ သူမလုပ္တဲ့အလုပ္က ေက်ာက္ခဲသယ္တဲ့အလုပ္၊ ဒါမွမဟုတ္ ခဲတြင္းထဲကရတဲ့ ေျမစာေတြကို ခဲေတြခ်ည္းက်န္ေအာင္ ျပန္လည္စစ္ထုတ္လုပ္ေဆာင္ရတဲ့ ခဲဝုိင္းတဲ့အလုပ္နဲ႔ ခဲျပာတဲ့အလုပ္ေတြကို ဆက္လုပ္ပါတယ္။ ညဘက္ေတြမွာ ည ၁၂ နာရီထိုးတဲ့အထိ အလုပ္လုပ္လို႔ အခုခ်ိန္ထိ သူမရဲ႕အိပ္ခ်ိန္ဟာ တရက္ကို ၄ နာရီသာသာပဲ ရွိပါတယ္။ အလုပ္ၾကမ္းေတြလုပ္ၿပီး အိပ္ခ်ိန္က နည္းနည္းနဲ႔ဆိုေတာ့ မပင္ပန္းဘူးလားလို႔ ေမးၾကည့္တဲ့အခါ “က်န္းမာေရးေကာင္းလုိ႔ကေတာ့ အိပ္ေရးပ်က္တာလည္း မမႈေတာ့ပါဘူးေလ။ ကိုယ့္အတြက္က ႐ုိးသြားပါၿပီ” လို႔ ၿပံဳးရယ္ၿပီး သူမ ျပန္ေျဖပါတယ္။ “ဒီေလာက္အလုပ္မွ ကိုယ္မလုပ္ႏုိင္ဘူးဆုိရင္ က်န္တဲ့အလုပ္ ဘာသြားလုပ္စားမလဲ” လို႔လည္း သူမက ေမးခြန္းျပန္ထုတ္ပါတယ္။ သူမအေမက အလုပ္ေလွ်ာ့လုပ္ဖို႔ ေျပာေပမယ့္လည္း သူမေမာင္ႏွမေတြရဲ႕ ေရွ႕ေရးအတြက္ သူမ နားမေထာင္ခဲ့ပါဘူး။ “သူမ်ားေတြေျပာသလိုဆို သူက ထီးလိုသမီးမ်ဳိးပဲေပါ့” လို႔ အသက္ ၄၅ ႏွစ္သာရွိေသးတဲ့ မိခင္ျဖစ္သူ ေဒၚသီစမ္းက ေျပာပါတယ္။ မသီတာေအာင္ဟာ မိသားစုမွာ ဖခင္ေနရာတာဝန္ကို ယူထားသလုိ ေမာင္ႏွမေတြ အေပၚမွာလည္း မိဘလို အနစ္နာခံတယ္လို႔ သူမအေမက ဆုိပါတယ္။ သူမလုပ္တဲ့ လုပ္ငန္းခြင္ဟာ တကယ္ေတာ့ အသက္အႏၱရာယ္လည္း မ်ားပါတယ္။ သူမရဲ႕ေရွ႕မွာတင္ သစ္ပင္႐ုိက္လို႔ ေသသူရွိသလုိ က်င္းပိေသတဲ့သူေတြ၊ ေရနစ္ေသသူေတြ မၾကာခဏ ေတြ႔ျမင္ခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ “ကံကိုယံုၿပီး ဆူးေပၚတက္နင္းရင္ေတာ့ ဆူးစူးမွာပဲ” ဆုိတဲ့ ခံယူခ်က္အတုိင္း စားဝတ္ေနေရးအတြက္ မျဖစ္မေန လုပ္ကိုင္စားေသာက္ရမယ့္ဘဝမို႔ ဝီရိယနဲ႔ ေနထုိင္လုပ္ကိုင္တဲ့အေၾကာင္း သူမက ရွင္းျပပါတယ္။ လုပ္ငန္းခြင္မွာ အမ်ဳိးသမီးဆိုလို႔ သူမတေယာက္တည္း ရွိတဲ့အတြက္ အမ်ဳိးသားအခ်ဳိ႕ရဲ႕ စေနာက္မႈေတြလည္း ရွိေပမယ့္ သူမရဲ႕ အေနအထိုင္မွန္မႈ၊ ႀကိဳးစားမႈေတြေၾကာင့္ အလုပ္ရွင္နဲ႔ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္ အမ်ားစုရဲ႕ ခ်စ္ခင္မႈ၊ တန္ဖိုးထားမႈေတြကို ရရွိခဲ့ပါတယ္။ “ေယာက္်ားေလးေတြ တခုခု မ,ေနတယ္၊ မႏုိင္ဘူးဆိုရင္ ကိုယ့္ခြန္ကိုယ့္အားနဲ႔ ႏုိင္သေလာက္ ဝုိင္းမ,ကူတယ္” လုိ႔ လုပ္ငန္းခြင္အတြင္း ေမာင္ႏွမစိတ္ဓာတ္နဲ႔ ေဒါင္က်က်ျပားက်က် ေနထုိင္တဲ့အေၾကာင္း သူမက ေျပာျပပါတယ္။ မိုးရာသီဆုိရင္ေတာ့ ေရႊလုပ္ငန္း၊ ခဲလုပ္ငန္းေတြနားလို႔ ရြာျပန္လာၿပီး ဘုရားေက်ာင္းတခုမွာ တလ ၁ သိန္းနဲ႔ ထမင္းခ်က္အလုပ္ကို ႏွစ္တုိင္းျပန္လုပ္ပါတယ္။ အခ်ိန္ကို အနားမေပးတတ္တဲ့ မသီတာေအာင္အဖို႔ ထမင္းခ်က္အလုပ္ၿပီးရင္ ညသန္းေခါင္အထိ သူမလုပ္တဲ့အလုပ္ကေတာ့ ကြမ္းသီးျခစ္တဲ့အလုပ္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ကြမ္းသီးျခစ္တာက တညကို က်ပ္ ၂၅၀၀ နဲ႔ ၃၀၀၀ က်ပ္ဝန္းက်င္ ရတယ္လုိ႔ သူမ ဆုိပါတယ္။ မုန္းၿမိဳ႕၊ ေျမာင္ဦးေက်းရြာက မသီတာေအာင္ရဲ႕အေၾကာင္းကို သူမနဲ႔ရြယ္တူ လူငယ္ေတြအျပင္ အသက္အရြယ္ႀကီးသူေတြ အားလံုး မသိသူ မရွိၾကပါဘူး။ “ဒီကေလးက အသက္အရြယ္နဲ႔ မလုိက္ေအာင္ မိဘနဲ႔ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွကို ကိုယ့္ဘဝ ကိုယ့္မိန္းမသားရဲ႕ အင္အားနဲ႔မမွ်ေအာင္ ရွာေဖြလုပ္ကိုင္ ေကၽြးေမြးတယ္။ လိမ္မာတဲ့ကေလးပဲ” လို႔ မုန္းၿမိဳ႕၊ ေအာင္ခ်မ္းသာေက်းရြာရဲ႕ မူလတန္းေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးက မွတ္ခ်က္ေပးပါတယ္။ တႏွစ္ပတ္လံုး နားခ်ိန္မရွိဘဲ အလုပ္လုပ္ေနေပမယ့္ သူမအတြက္ ရတက္မေအးႏိုင္ေသးပါဘူး။ ၉ တန္းအရြယ္နဲ႔ ၇ တန္းအရြယ္ အသီးသီးေရာက္လာတဲ့ ေမာင္ေလး၊ ညီမေလးေတြရဲ႕ ႀကီးျမင့္လာတဲ့ ေက်ာင္းစရိတ္နဲ႔ ေနာက္ႏွစ္ဆို ေက်ာင္းတက္ရေတာ့မယ့္ အငယ္ဆံုးကေလးရဲ႕ ေက်ာင္းစရိတ္ေတြက သူမအတြက္ စိန္ေခၚမႈေတြ ျဖစ္လာေနပါတယ္။ “ကိုယ့္မိသားစုအတြက္ သူမ်ားေတြလို လူတန္းေစ့ မေနရေသးဘူး။ ေက်ာင္းထုတ္မယ္ဆုိလည္း ဒီကေလးေတြ ဘာမွလုပ္စားလုိ႔ရမွာ မဟုတ္ဘူးေလ” လို႔ သူမ ညည္းတြားလုိက္ပါတယ္။ အခုေတာ့ သူမရဲ႕ ေနာက္ထပ္နယ္ေျမအသစ္က တုိင္းတပါးကို ထြက္ဖုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ႏွစ္မွာ ပိုက္ဆံပိုရတဲ့ ထုိင္းႏုိင္ငံ ဘန္ေကာက္နားမွာ အလုပ္ထြက္လုပ္ဖို႔ စီစဥ္ေနတဲ့အေၾကာင္း သူမေျပာျပပါတယ္။ သူမအေဖဆံုးၿပီးေနာက္ပိုင္း ေလွ်ာက္ခဲ့ရတဲ့ ခရီးၾကမ္းေတြအတြက္ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္တဲ့ပံု မေပါက္တဲ့အျပင္ အလုပ္အတြက္ အၿမဲတမ္း ႏိုးၾကားတက္ႂကြေနတတ္တဲ့ မသီတာေအာင္မွာ သူမအေဖ ေသဆံုးခဲ့မႈအတြက္ေတာ့ အေျဖမရေသးတဲ့ ေမးခြန္းတခု ရွိေနပါတယ္။ “ကိုယ့္ကံက မေကာင္းလုိ႔ လူအမ်ားႀကီးသြားေနတဲ့အထဲက ကိုယ္ျဖစ္တာလား၊ ဒါမွမဟုတ္ရင္လည္း ကိုယ္ကိုယ္တုိင္ကပဲ ဒုကၡေတာထဲ ေရာက္လာမိလုိ႔ ျဖစ္တာလားဆိုတာ က်မ မၾကာမၾကာ စဥ္းစားမိတယ္။” မယ္လြန္း (hiburma.net ဝက္ဘ္ဆုိက္မွ ျပန္လည္ေဖာ္ျပသည္။)