ခ်င္းျပည္နယ္ေတာင္ပိုင္း၊ ကမၻာေက်ာ္ ေခါႏုသုန္ (ေခၚ) နတ္မေတာင္ (ေခၚ) ဝိတိုရိယေတာင္ တည္ရွိရာ ကန္ပက္လက္ၿမိဳ႕ေလးရဲ႕ ၿမိဳ႕စြန္ေနရာတခုမွာ ရင္ခြင္မဲ့ မိဘမဲ့တဦးက ဘဝတူ မိဘမဲ့ကေလးငယ္ေတြကို ကူညီေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ ဖြင့္လွစ္ထားတဲ့ ေဂဟာေလးတခုရွိတယ္။ [caption id="attachment_298616" align="alignleft" width="370"] ေဂဟာတည္ေထာင္သူ မတြီထုန္။[/caption] အဲဒီေဂဟာေလးကို တည္ေထာင္သူ မတြီထုန္ဟာ အသက္ ၃ ႏွစ္သမီး အရြယ္ကတည္းက မိခင္ဆံုးပါးသြားလုိ႔ မိတဆိုးဘဝနဲ႔ ဖခင္ျဖစ္သူနဲ႔အတူ အသက္၈ ႏွစ္အရြယ္အထိ ေနခဲ့ရတယ္။ ၈ ႏွစ္အရြယ္မွာေတာ့ ဖခင္ကတဆင့္ ဟားခါးၿမိဳ႕နယ္၊ ဇိုခြားရြာက ေက်ာင္းဆရာတဦးရဲ႕ အုပ္ထိန္းမႈေအာက္ စေရာက္ခဲ့ရတယ္။ ဒီေနာက္ အေျခခံပညာ ၄ တန္းကေန ၈ တန္းအထိ ပညာသင္ယူခဲ့ၿပီး ၉၊ ၁၀ တန္းကိုေတာ့ ေမြးစားေက်ာင္းဆရာရဲ႕ ေဆြမ်ိဳးေတြရွိရာ ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ကို ေျပာင္းေရႊ႕ၿပီး ပညာ ဆက္လက္သင္ယူခဲ့တယ္။ ၁၀ တန္းအေရာက္မွာေတာ့ ေနတဲ့အိမ္နဲ႔ အဆင္မေျပျဖစ္ၿပီး ၁၀ တန္းေတာင္ မေျဖလုိက္ရဘဲ အိမ္ကေနထြက္ ေရႊျပည္သာမွာ ကုန္စိမ္းေရာင္း၊ ပိုက္ဆံစုလို႔ အသက္ ၁၇ ႏွစ္အရြယ္ ၂၀၀၂ ခုႏွစ္မွာေတာ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးကေန  ေမြးရပ္ေျမကို ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။ ေမြးရပ္ေျမ ျပန္အေရာက္မွာ မိဘမဲ့ေတြရဲ႕ဘဝကို ကိုယ္တုိင္ႀကံဳေတြ႔ခဲ့ရတာေၾကာင့္ ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ျဖစ္ၿပီး ကူညီေစာင့္ေရွာက္ေပးခ်င္စိတ္ေတြ ျဖစ္ေပၚလာခဲ့ရာကေန အခုေတာ့ ေဂဟာအဆင့္ထိ ဖြင့္လွစ္ႏိုင္ခဲ့ပါၿပီ။ မတြီထုန္ဟာ ဘဝတူ မိဘမဲ့ကေလး ၇ ေယာက္နဲ႔ “ေမတၱာရိပ္ၿမံဳ ရင္ခြင္မ့ဲေဂဟာ” ေလးကို အိမ္ငွားဖြင့္လွစ္ကာ စိန္ေခၚမႈေတြကို အံတုလို႔ သူ႔ရဲ႕ဘဝကို ကေလးငယ္ေတြအတြက္  ျမႇဳပ္ႏွံခဲ့တယ္။ အသက္အရြယ္အားျဖင့္ ၁၇ ႏွစ္သာရွိေသးတဲ့ မတြီထုန္ဟာ ရင္ခြင့္မဲ့ကေလးေတြကို ေစာင့္ေရွာက္ရတာ ဘယ္ေလာက္ပင္ပန္းလုိက္မလဲဆိုတာ စာနဲ႔ေတာင္ ေရးျပလို႔ မရႏုိင္ေအာင္ပင္ ျဖစ္ရတယ္။ သူျပန္ေျပာျပတဲ့ သူ႔ဘဝအေၾကာင္း အေၾကာင္းစံု နားေထာင္ရင္း ဝမ္းနည္းျခင္း၊ ဝမ္းသာျခင္း၊ အံ့ၾသျခင္း၊ ထိတ္လန္႔ျခင္း၊ တုန္လႈပ္ျခင္း၊ ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္း စတဲ့ ခံစားမႈမ်ိဳးစုံကို ခံစားခဲ့ရသလို ကိုယ္သာ သူ႔ေနရာမွာဆိုရင္ဆိုတဲ့ အေတြးေတြနဲ႔ ဆြ႔ံအခဲ့ရပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ၂၀၀၂ ခုႏွစ္ကေန ၂၀၁၄ ခုႏွစ္အထိ ၁၂ ႏွစ္ၾကာ ဖြင့္လွစ္ခဲ့တဲ့ ေဂဟာေလး ဆက္လက္တည္တံ့ေနဖို႔ ခက္ခက္ခဲခဲနဲ႔ ကဲ့ရဲ႕ေဝဖန္ အျပစ္တင္မႈ၊ ခ်ီးမြမ္းဂုဏ္ျပဳ က႐ုဏာသက္မႈေတြအၾကား ႐ုန္းကန္ရင္း ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ပါး ဆင္းရဲပင္ပန္းစြာနဲ႔ ႐ုန္းကန္ခဲ့ရတယ္။ ၂၀၁၄ ခုႏွစ္မွာေတာ့ သူ႔ရဲ႕ဘဝေလးကို စာနာ နားလည္ေပးႏုိင္မယ့္ ပါရမီျဖည့္ဖက္ ကိုစတီဗင္နဲ႔ စတင္ခ်စ္ကၽြမ္းဝင္ခဲ့ၿပီး ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ေယာက္ေပါင္းလို႔ ေဂဟာေလးအတြက္ အတူ႐ုန္းကန္ၾကဖုိ႔ စိတ္ကူးရခဲ့တယ္။ သူ႔ရဲ႕ ေဂဟာေလးဟာ ဆယ္စုႏွစ္တခုၾကာေလာက္ အစိုးရရဲ႕ ကန္႔သတ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈေတြနဲ႔ အမ်ားႀကီး ႀကံဳေတြ႔ခဲ့ရေပမယ့္ ၂၀၁၄ ခုႏွစ္ကစတင္ကာ အစိုးရရဲ႕ လူမႈဝန္ထမ္း ပထမဆင့္အေနနဲ႔ အသိအမွတ္ျပဳခံခဲ့ရၿပီး ေထာက္ပံ့မႈအခ်ိဳ႕ ရရွိလာခဲ့ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ဝိတိုရိယေတာင္ကို လာေရာက္ၾကတဲ့ ျပည္တြင္းျပည္ပ ခရီးသြားေတြကလည္း ေဂဟာေလးကို အလည္လာေရာက္လို႔ ကေလးေတြကိုၾကည့္ၿပီး က႐ုဏာသက္ကာ လိုအပ္တာေလးေတြကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ လႉဒါန္းေပးၾကတာ အခုဆို အေဆာက္အဦ ၇ လံုးအထိ ရွိလာၿပီေလ။ မတီြထုန္လည္း ပါရမီျဖည့္ဖက္ ရလာၿပီးေနာက္ပိုင္း အေတာ္ေလး စိတ္သက္သာရာ ရခဲ့ရသလို ၂၀၁၄ ခုႏွစ္ကစတင္ကာ ေဂဟာကိုလည္း ၿမိဳ႕ေပၚက ပါသင့္ပါထိုက္သူေတြနဲ႔ ေကာ္မတီေလးဖဲြ႔ၿပီး ဆက္လက္ထိန္းသိမ္း လုပ္ေဆာင္ထားတယ္။ အခုဆိုရင္ေတာ့ ရင္ခြင္မဲ့ လူငယ္အမ်ိဳးသမီးေလး မတြီထုန္ စတင္ခဲ့တဲ့ ရင္ခြင္မဲ့ေဂဟာေလးမွာ ဘဝတူ ရင္ခြင္မဲ့ကေလးငယ္ေလးေတြ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ခဲ့တာ ၁၆ ႏွစ္တာ ကာလအတြင္း အေယာက္ ၂၀၀ ေတာင္ ေက်ာ္ခဲ့ၿပီေလ။ ဘဲြ႔ရသူရ၊ အလုပ္အကိုင္ရသူရ၊ ဘဝသစ္စသူစနဲ႔ မိဘမဲ့ဆိုတဲ့ ခံစားခ်က္၊ အားနည္းသိမ္ငယ္စိတ္ေတြကို ေျဖေဖ်ာက္ၿပီး လူထဲက လူတေယာက္ဆိုတဲ့ အသိကို ႐ုိက္သြင္းကာ ဘဝကို ရဲရဲဝ့ံဝံ့ အန္တုတတ္ဖို႔  မတြီထုန္က ကေလးေတြကို သင္ၾကားေပးေနတယ္။ ေဂဟာေလးမွာ လက္ရွိ အသက္ ၂ ႏွစ္ကေန ၁၆ ႏွစ္အထိ ေယာက္်ားေလး ၃၄ ေယာက္၊ မိန္းကေလး ၂၅ ေယာက္ စုစုေပါင္း ၅၉ ေယာက္နဲ႔ ေဂဟာမွာပဲ ႀကီးျပင္းၿပီး ေဂဟာကိုပဲ ကူညီပံ့ပိုးေနၾကတဲ့ ရင္ခြင္မဲ့ အုပ္ထိန္းသူေတြ၊ မတီြထုန္တုိ႔ အပါအဝင္ စုစုေပါင္း ၇၂ ေယာက္က ေဂဟာေလးမွာ ဆက္လက္ရွင္သန္ေနၾကတယ္။ ေဂဟာေလးက အရင္က သူမ်ားအိမ္ငွားၿပီး ဖြင့္လွစ္ခဲ့ရေပမယ့္ အခုဆိုရင္ မတီြထုန္ရဲ႕ မေလ်ာ့တဲ့ ဇဲြလံု႔လ ဝီရိယေတြ၊ ဘုရားသခင္ရဲ႕ ေက်းဇူးေတာ္ေတြနဲ႔ ၁၂ ဧကထိ က်ယ္ဝန္းတဲ့ ေဂဟာေလးကို ထူေထာင္ခြင့္ရရွိေနၿပီ။ ကိုယ္ပိုင္သီးသန္႔ဝင္ေငြမရွိတဲ့ သူမအတြက္ ပါရမီျဖည့္ဖက္ ကိုစတီဗင္ရဲ႕ ကူညီမႈ၊ ေဂဟာက ဘဝတူေလးေတြရဲ႕ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈနဲ႔ ေဂဟာအတြင္း ငွက္ေပ်ာအပင္ ၃၀၀၊ ေကာ္ဖီပင္ ၁၃၀၀၊ ေထာပတ္ပင္ ၈၀၀ နဲ႔ အျခား မီးဖိုေခ်ာင္သံုး ဟင္းသီးဟင္းရြက္ စုိက္ခင္းငယ္ေတြကိုလည္း စိုက္ပ်ိဳးထားပါတယ္။ ကေလးေလးေတြရဲ႕ တေန႔တာ ကိုယ္လက္လႈပ္ရွား အားကစားလုပ္ႏိုင္ဖို႔ အတြက္လည္း ေဘာ္လီေဘာကြင္း၊ ျခင္းလံုးကြင္း၊ ေဘာလံုးကြင္း၊ ကစားကြင္းေလးေတြကို ၁၂ ဧကရွိတဲ့ ၿခံက်ယ္ႀကီးထဲမွာ ဖန္တီးထားပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ အရြယ္ေရာက္ၿပီးတဲ့ မိန္းကေလးေတြအတြက္ လက္မႈပညာ ႐ုိးရာရက္ကန္း႐ုံ ဖြင့္ေပးထားသလို ေယာက္်ားေလးေတြအတြက္ စက္ျပင္နဲ႔ အျခားလက္မႈပညာေတြ သင္ေပးႏုိင္ေအာင္လည္း လုပ္ေဆာင္ေနတယ္။ ေဂဟာေလးရဲ႕ တရက္တာ ကုန္က်စရိတ္ကေတာ့ က်ပ္ ၁ သိန္းေက်ာ္ရွိတဲ့အျပင္ ေက်ာင္းေနအရြယ္ ကေလးငယ္ေတြရဲ႕ ပညာေရးအတြက္လည္း ကုန္က်မႈေတြ ရွိေနတယ္။ အခမဲ့ပညာေရးကို အစိုးရက ေဖာ္ေဆာင္ေနေပမယ့္ ထီး၊ ဖိနပ္ေတြ မပါေသးေတာ့ ဝယ္ယူရတာ ကုန္က်မႈေတြ ရွိတာေပါ့။ ဒါေတြကာမိဖို႔အတြက္ စိုက္ခင္းေတြကေန ဝင္ေငြရွာေနရသလို ရင္ခြင့္မဲ့ကေလးေတြအတြက္ အလုပ္အကိုင္အတြက္ပါ ရရွိေအာင္ ေကာ္ဖီစက္႐ုံေတြေထာင္ၿပီး အလုပ္ေပးဖုိ႔လည္း စီမံခ်င္ေနပါတယ္။ ကေလးေတြနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အေမွ်ာ္လင့္ဆံုးကေတာ့ တေန႔မွာ တိုင္းျပည္အတြက္ ႏုိင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္ေတြ ေပၚထြက္လာဖို႔ မတြီထုန္ကေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ထားပါတယ္။ “ဒီေဂဟာမွာရွိတဲ့ ကေလးေတြက တေန႔ ႏုိင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္ေတြ ထြက္လာဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္တယ္။ ၿပီးရင္ မိဘမဲ့ဆိုတဲ့ သိမ္ငယ္မႈတခုနဲ႔ ဘဝကို အဆံုးမသတ္သြားဘဲနဲ႔ ေခါင္းေဆာင္တေယာက္ဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ ေရာက္လာတဲ့ကေလးတုိင္းက ပတ္ဝန္းက်င္ကို အက်ိဳးျပန္ျပဳၾကဖို႔ပဲ က်မ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။” လုိ႔ မတြီထုန္က ေျပာပါတယ္။ ေဂဟာရဲ႕ သက္တမ္းတေလွ်ာက္ သူ႔အတြက္ အမွတ္ရဆံုး အျဖစ္အပ်က္ကေတာ့ အိမ္ေထာင္မက်ခင္ အပ်ိဳဘဝတုန္းက ၁ လသားအရြယ္ ကေလးေလးတေယာက္ ေဂဟာကို ေရာက္ရွိလာခ်ိန္မွာ ႀကံဳေတြ႔ခဲ့ရတာ ျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ “က်မအတြက္ အမွတ္တရ အျဖစ္ဆံုးကေတာ့ အခုဒုတိယတန္းေရာက္ေနတဲ့ ကေလးေလးေပါ့။ အဲဒီကေလးက ၁ လသားနဲ႔ က်မဆီေရာက္လာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က က်မက လူငယ္လည္းျဖစ္တယ္။ အပ်ိဳလည္းျဖစ္တဲ့အခါ ၁ လသားေလးကို ရင္ဝယ္ပိုက္ၿပီး ကိုယ္နဲ႔အတူ အိပ္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ အရမ္းကို က်မ ညတိုင္းလိုလို ငိုရတယ္။ သူႏို႔ဆာၿပီဆိုလို႔ရွိရင္ ဟိုနားႏိႈက္လိုက္၊ ဒီနားႏိႈက္လိုက္နဲ႔ အရမ္းကို ခံစားရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ငါႏို႔သာထြက္မယ္ဆိုရင္ တိုက္ခ်င္တဲ့စိတ္ေတြ ေပါက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အပ်ိဳမမွာ ႏို႔မထြက္ဘူးဆိုတဲ့ အသိတခုနဲ႔ ျပန္ၿပီးေတာ့ သူ႔ကိုထားၿပီး ေရေႏြးေလးတည္ ႏို႔မႈန္႔ထုပ္ေလးေဖ်ာ္လုိက္နဲ႔။ အဲဒီတုန္းကဆိုရင္ အရမ္းကို ခက္ခဲတဲ့အခ်ိန္ေပါ့။ ႏို႔မိုဆိုရင္လည္း ႏြားနီတံဆိပ္ ၂၀၀ တန္အထုပ္ေလးပဲ တုိက္ႏိုင္တယ္။ ဒါေတာင္ ေငြမရွိတဲ့အခါ အေႂကြးယူတိုက္ရတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ရင္ လက္စြပ္ေလးသြားေပါင္လုိက္နဲ႔ ျပဳစုခဲ့ရတာ။ အခုေတာ့ အဲဒီကေလးက ဒုတိယတန္း ေရာက္ေနပါၿပီ။ ဒါက အမွတ္ရဆုံးျဖစ္တယ္ေပါ့။” လုိ႔ မတြီထုန္က ေျပာပါတယ္။ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ မတြီထုန္မွာ ကိုယ္ပိုင္မိသားစုလည္း ရွိေနၿပီျဖစ္ပါတယ္။ ၄ ႏွစ္အရြယ္ သားေလးနဲ႔ ၇ လအရြယ္ သမီးေလးကို သူကိုယ္တုိင္ ႀကံဳေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ အေတြ႔အႀကံဳေတြ မေတြ႔ႀကံဳေစဖို႔ သြန္သင္ျပဳစုေနသလို ရင္ခြင္မဲ့ေတြအေပၚမွာ စာနာတတ္ေအာင္၊ အကူညီမဲ့ေနသူေတြကို ဘာသာ၊ လူမ်ိဳး၊ ေနရာမခဲြဘဲ လူကိုလူလို႔ျမင္ၿပီး ကူညီတတ္ေအာင္လည္း သင္ၾကားေပးေနပါတယ္။ လက္ရွိမွာ ေဂဟာအတြက္ အခက္ခဲဆံုးကေတာ့ ပညာေရးနဲ႔ က်န္းမာေရး႑ျဖစ္ၿပီး တိုးလာတဲ့ ခိုကိုးရာမဲ့ေလးေတြအတြက္ ေနစရာကလည္း အခက္အခဲ ရွိေနပါေသးတယ္။ ဘယ္လိုအခက္အခဲေတြပဲရွိရွိ မတြီထုန္ကေတာ့ သူ႔ရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္အတိုင္း ေသတပန္ သက္တဆံုးတိုင္ ဘုရားသခင္ရဲ႕ အလိုေတာ္ရွိတဲ့အတိုင္း ဆက္လက္ၿပီး ရင္ခြင္မဲ့ေတြအတြက္ ဘဝကို ျမႇဳပ္ႏွံသြားဖို႔ အခိုင္အမာ ဆံုးျဖတ္ထားပါတယ္။