“မိုးလင္းကေန မိုးခ်ဳပ္ အလုပ္လုပ္ရေတာ့ အခ်ိန္ပိုေၾကးေလး ေမွ်ာ္မိတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ က်မတို႔စက္႐ုံက အခ်ိန္ပိုေၾကး မေပးေတာ့ဘူး။ တေန႔လုပ္ခလစာ ၄၈၀၀ က်ပ္ဆိုတာက ဒီေခတ္ႀကီးထဲမွာ မေလာက္ငေတာ့ဘူး။ ဟင္းေကာင္းဟင္းမြန္စားရတဲ့ေန႔ ဆိုတာလည္း မရွိေတာ့သေလာက္ပါပဲ။” “ဘီယာဆိုင္ေတြသြား၊ ဘီယာေသာက္ေနတဲ့ ေယာက္်ားေတြေရွ႕ရပ္ၿပီး၊ ‘အစ္ကိုတို႔ ဒီစီးကရက္အရသာေလး ျမည္းစမ္းၾကည့္ပါလား’ လို႔ အခ်ိဳသာဆံုးေလသံနဲ႔ ေျပာရတာ မလြယ္ပါဘူးအစ္မရယ္။ ဒီလို စီးကရက္ကိုပါ မိန္းကေလးတန္မဲ့ မီးညႇိေပးရတဲ့အလုပ္ကို ဘယ္လုပ္ခ်င္ပါ့မလဲ။ ဒါေပမယ့္ စားဝတ္ေနေရးက ရွိေနေသးေတာ့ မလုပ္ခ်င္လို႔လည္း မျဖစ္ဘူး။” “ကန္စြန္းရြက္တစည္းေတာင္ ၃၀၀ နဲ႔ ၄၀၀ က်ပ္ ေပးဝယ္စားေနရေတာ့ သမီးငိုခ်င္လာတယ္။ စတိုးဆိုင္မွာ တေနကုန္ မတ္တပ္ရပ္ေနရတာ။ ဝင္လာသမွ်လူေတြကို မၿပံဳးခ်င္လည္း ၿပံဳးျပေနရတာ။ တလလံုးမွာ နားရက္ဆိုလို႔လည္း ၄ ရက္ပဲရွိတယ္။” အခုေျပာခဲ့တာေတြက အထည္ခ်ဳပ္စက္႐ုံမွာ လုပ္ကိုင္ေနရတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတဦး၊ စီးကရက္ျဖန္႔ခ်ိေရး ကုမၸဏီတခုမွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ မိန္းကေလးနဲ႔ စတိုးဆိုင္ႀကီးတခုမွာ အေရာင္းစာေရးမ အလုပ္လုပ္ေနရတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတဦးတို႔ရဲ႕ ရင္ဖြင့္သံေတြပါ။ လုပ္ခလစာ နည္းပါးလြန္းလွတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အလုပ္တေနရာ တည္ၿမဲဖို႔နဲ႔ ပံုမွန္ဝင္ေငြေလး ရဖို႔အတြက္ကိုပဲ အမ်ိဳးသမီးေတြဟာ ေတာ္ေတာ္ေလး ႐ုန္းကန္ေနရပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ လစာမ်ားမ်ားေပးတဲ့ ကုမၸဏီေတြ၊ အလုပ္ေတြဆိုတာ မရွိဘူး မဟုတ္ေပမယ့္ အနည္းဆံုး ဘြဲ႔ ၂ ခုေလာက္ရထားမွ၊ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ အဂၤလိပ္စာ အရည္အခ်င္းလည္း ေကာင္းမြန္မွ၊ အဆက္အသြယ္ေကာင္းမွသာ ရရွိတတ္တာပါ။ ဒါေၾကာင့္ အမ်ိဳးသမီးအမ်ားစုဟာ ေရွ႕ဆက္ ဘဝတက္လမ္းဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကို မၾကည့္ႏိုင္ၾကဘဲ ဘဝရပ္တည္မႈအတြက္ အဆင္ေျပႏိုင္မယ္ထင္တဲ့ လုပ္ငန္းေတြမွာပဲ အလုပ္ဝင္ေရာက္လုပ္ကိုင္ေနရတာပါ။ “မပိုးအိမြန္” ဟာ ရန္ကုန္တိုင္းေဒသႀကီးကို တရြာမေျပာင္း သူေကာင္းမျဖစ္ဆိုတဲ့ ထံုးကို ႏွလံုးမူၿပီး ေရာက္ရွိလာတဲ့ ေရႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမတဦး ျဖစ္ပါတယ္။ သူမရဲ႕ဇာတိက မေကြးတိုင္းေဒသႀကီး၊ ပခုကၠဴၿမိဳ႕နယ္ထဲက ရြာေလးတရြာကပါ။ သူမ ရန္ကုန္ကိုေျပာင္းမလာခင္ အေစာပိုင္းကာလေတြတုန္းကေတာ့ မိုးမွန္မွန္ရြာသြန္းၿပီး လယ္ယာစိုက္ပ်ိဳးေရးလုပ္ငန္း အဆင္ေျပလို႔ သူမမိဘေတြဟာ မခ်မ္းသာေပမယ့္ ရြာမွာ တင့္ေတာင့္တင့္တယ္ ေနထိုင္ အဆင္ေျပခဲ့ပါတယ္။ သို႔ေပမယ့္ ျမန္မာႏိုင္ငံတဝွမ္း ရာသီဥတု ေဖာက္ျပန္မႈမ်ားေၾကာင့္ မိုးေလဝသလည္း မမွန္၊ စိုက္ပ်ိဳးသီးႏွံ ျဖစ္ထြန္းမႈလည္း နည္းပါးလာတာေၾကာင့္ သူတို႔ရဲ႕မိသားစု စီးပြားေရးက တျဖည္းျဖည္း ခၽြတ္ၿခံဳက်လာပါေတာ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ လယ္ယာလုပ္ငန္းက အဆင္မေျပေတာ့တဲ့အခါ သူမရဲ႕အစ္ကိုျဖစ္သူ မေလးရွားကို သြားေရာက္အလုပ္လုပ္ကိုင္ဖို႔ သူတို႔မွာရွိတဲ့ လယ္ေလးယာေလးေတြကို ေပါင္ႏွံ၊ တခ်ိဳ႕ကို အၿပီးပိုင္ေရာင္းခ်ၿပီး အစ္ကိုျဖစ္သူရဲ႕ စရိတ္ကို ေျဖရွင္းေပးလိုက္ၾကရသလို မပိုးအိမြန္ကလည္း တဖက္တလမ္း ဝင္ေငြရေရးအတြက္ ရန္ကုန္ကို တက္လာခဲ့ရပါတယ္။ “အေမနဲ႔အေဖက က်မကို ရန္ကုန္မွာထားရတာ၊ အလုပ္လုပ္ေနတာကို စိတ္မခ်ဘူးလို႔ ခဏခဏေျပာတယ္။ ရြာမွာလည္း ေနထိုင္လုပ္ကိုင္ဖို႔က အဆင္မေျပဘူးေလ။ က်မလုပ္ေနတဲ့ အထည္ခ်ဳပ္စက္႐ုံမွာ အလုပ္ဝင္စကေတာ့ တလကို ၂ သိန္းခြဲနီးပါးရတယ္။ ရက္မွန္ေၾကး၊ အခ်ိန္ပိုေၾကးေတြ ေပါင္းလိုက္ရင္၊ က်မက ျခစ္ျခဳတ္စားေသာက္ၿပီး အိမ္ကို ၁ သိန္းေလာက္ ပို႔ေပးတယ္။” ၂၀၁၈ ခုႏွစ္၊ ေမ ၁၄ ရက္ေန႔မွာ အလုပ္သမားမ်ားအတြက္ အနိမ့္ဆံုး အေျခခံလုပ္ခလစာကို ၁ ရက္ ၄၈၀၀ က်ပ္ သတ္မွတ္ေၾကာင္း၊ “အနည္းဆံုး အခေၾကးေငြ သတ္မွတ္ေရးဆိုင္ရာ အမ်ိဳးသားေကာ္မတီ” က ထုတ္ျပန္ေၾကညာပါတယ္။ ေနာက္ဆက္တြဲကေတာ့ မပိုးအိမြန္ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ အထည္ခ်ဳပ္စက္႐ုံသူေဌးက မကိုက္ေတာ့ဘူး၊ ကုန္က်စရိတ္ေတြ မ်ားတယ္ဆိုၿပီး ရက္မွန္ေၾကးနဲ႔ အခ်ိန္ပိုေၾကးကို မေပးေတာ့ဘဲ ျဖတ္ခ်ပစ္ခဲ့တာပါ။ ၁၀ ေပပတ္လည္ အခန္းက်ဥ္းေလးဟာ မပိုးအိမြန္တို႔လို အေျခခံအလုပ္သမမ်ားအတြက္ နားခိုေမွးစက္ရာပါ။ လိႈင္သာယာစက္မႈဇုန္နဲ႔နီးတဲ့ ရပ္ကြက္ေလးထဲမွာ ဖြင့္ထားတဲ့ အေဆာင္ေတြထဲက တခုေပါ့။ အေဆာင္ရဲ႕ အခန္းက်ဥ္းေလးမွာ သူမနဲ႔အတူ တျခားအလုပ္သမ ၂ ဦးတို႔ ေနထိုင္အိပ္စက္ရပါတယ္။ နယ္က အေဖ၊ အေမတို႔နဲ႔ အတူေနခဲ့တဲ့ က်ယ္ဝန္းတဲ့အခန္းနဲ႔ က်ယ္ျပန္႔တဲ့ ေျမေနရာေတြကို လြမ္းၿပီးရင္း လြမ္းေနရတယ္၊ သတိရေနမိတယ္လို႔လည္း သူမက မငိုေပမယ့္ ႐ႈိက္တဝက္ေလသံနဲ႔ ေျပာျပပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂ ႏွစ္က အေဆာင္လခက က်ပ္ ၄ ေသာင္းပဲ ေပးခဲ့ရေပမယ့္ အခုခ်ိန္မွာေတာ့ ကုန္ေစ်းႏႈန္းတက္တယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ တလ က်ပ္ ၆ ေသာင္းအထိေပးၿပီး ေနထိုင္ေနရတာပါ။ မပိုးအိမြန္လည္း တလမွာ က်ပ္ ၂ ေသာင္း အခ်ိဳးက်ထည့္ဝင္ေနရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ တေန႔မွာ ၄၈၀၀ က်ပ္ပဲရလို႔ တနဂၤေႏြမပါဘဲ တလမွာ က်ပ္ ၁၂၄၈၀၀ က်ပ္၊ ၁၂၉၆၀၀ က်ပ္သာ ရပါေတာ့တယ္။ ဒီၾကားထဲ စားေသာက္ဖို႔အတြက္ ကုန္ေစ်းႏႈန္းကပါ တရိပ္ရိပ္တက္လာလို႔ မိဘေတြဆီ တလ ၁ သိန္းမေျပာနဲ႔၊ ၅ ေသာင္းက်ပ္ ေပးပို႔ႏုိင္ဖို႔ေတာင္ အႏိုင္ႏုိင္ စုေဆာင္းေပးပို႔ေနရတယ္လို႔ မပိုးအိမြန္က ေျပာျပတယ္။ တေန႔လာ ၾကက္ဥေၾကာ္၊ ေနာက္တေန႔မွာ ဘဲဥဟင္း၊ ေနာက္တေန႔မွာေတာ့ ပဲျပဳတ္ စသျဖင့္ အေျပာင္းအလဲျဖစ္႐ုံေလး ရွင္သန္ဖို႔ စိစစ္ေနရတယ္လို႔လည္း သူမက ဆိုပါတယ္။ “မဇာျခည္ေအာင္” က စီးကရက္ျဖန္႔ခ်ိတဲ့ ကုမၸဏီက အေရာင္းဝန္ထမ္းတေယာက္မို႔ လစာအျပင္ စီးကရက္ ၁ ဘူး ေရာင္းခ်ရတိုင္း ေကာ္မရွင္ရပါတယ္။ တလမွာ လစာ ၂ သိန္းနဲ႔ ေကာ္မရွင္ရတဲ့ ေငြေၾကးတခ်ိဳ႕ဟာ သူမတို႔မိသားစုအတြက္ေတာ့ အနည္းနဲ႔အမ်ားဆိုသလို အေထာက္အကူ ျပဳေနပါတယ္။ သူမဟာ ဖခင္ျဖစ္သူ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ၿပီမို႔ မိခင္မုဆိုးမနဲ႔ ေမာင္ငယ္ေလးတို႔ကို ရွာေဖြေကၽြးေမြး ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ တာဝန္ယူထားရသူပါ။ ေတာင္ဥကၠလာပဘက္မွာ အိမ္ငွားေနရတာျဖစ္ၿပီး မိခင္ျဖစ္သူက မနီးမေဝးက ေစ်းေလးရဲ႕ တေနရာမွာ ေစ်းေရာင္းပါတယ္။ “သမီးက မိသားစုမွာ အႀကီးဆိုေတာ့ အိမ္စရိတ္ကာမိဖို႔ လိုတယ္ေလ။ ဒါေတာင္ အေမက ေစ်းေရာင္းေနလို႔။ အိမ္စရိတ္ကလည္း တလထက္တလ မ်ားမ်ားလာတယ္။ စီးကရက္ေရာင္းရတာက ထင္သေလာက္ မလြယ္ပါဘူးအစ္မရယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္ကလည္း အထင္ေသးသလို ၾကည့္ၾကတယ္။ တမတ္တပ္တပ္နဲ႔ ဘီယာဆိုင္ေတြမွာ ဝိုင္းစံုလွည့္သြားေနရေတာ့ အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ ေျခေထာက္ေတြဆို ကိုင္႐ုိက္ထားသလိုပဲ။” မဇာျခည္ေအာင္ကလည္း ကုန္ေစ်းႏႈန္းေတြတက္လို႔ ေသာကေရာက္ေနရတဲ့ အေၾကာင္းကို အခုလို ဆက္ေျပာပါတယ္။ “ေမာင္ေလးက ဒီႏွစ္ တကၠသိုလ္တက္ရမွာမို႔ သူ႔ေက်ာင္းကားခ၊ ေက်ာင္းစရိတ္ေတြ ရွိလာမယ္။ ဒါေတာင္ ေမာင္ေလးက ၁၀ တန္းကို ႏွစ္ခ်င္းေပါက္ေအာင္လို႔သာ။ သားအမိ ၃ ေယာက္ပဲ ရွိတာေတာင္ စားဖို႔ေသာက္ဖို႔နဲ႔ တျခားလူမႈေရးကုန္က်စရိတ္ေတြ ေပါင္းလိုက္ရင္ တေန႔ကို ၇၀၀၀ က်ပ္ အနည္းဆံုးပဲ။ မနက္စာေတာင္ တူတူတန္တန္ မစားႏိုင္ပါဘူး။ ပဲျပဳတ္ဆီဆမ္း၊ ထမင္းၾကမ္းခဲေလးေတြေလာက္ပဲ စားရတယ္။ တခါတေလက် လမ္းထိပ္က မုန္႔ဟင္းခါးႏွစ္ပြဲဝယ္၊ ထမင္းနဲ႔ နယ္ဖတ္စားရတယ္။ ပဲျပဳတ္ဆိုတာေတာင္ အနည္းဆံုး ၃၀၀ ဖိုးဝယ္မွ ေလာက္တယ္။ မုန္႔ဟင္းခါးက ပါဆယ္ဆို အေၾကာ္မပါဘဲ အလြတ္ေတာင္ ၅၀၀ က်ပ္ ျဖစ္သြားၿပီ။ မငတ္တာ ေတာ္ေသးတာေပါ့အစ္မရယ္။” “မလိႈင္သီတာျမင့္” က တဖက္က အေဝးသင္တကၠသိုလ္မွာ ေက်ာင္းတက္ေနသူျဖစ္ၿပီး တဖက္ကလည္း ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္၊ ေက်ာက္တံတားၿမိဳ႕နယ္ထဲက စတိုးဆိုင္တခုမွာ အေရာင္းစာေရးမ လုပ္ေနသူ ျဖစ္ပါတယ္။ ေဒါပံုၿမိဳ႕နယ္ထဲက ရပ္ကြက္တခုမွာ ေနထိုင္သူမို႔ ၿမိဳ႕ထဲနဲ႔နီးတဲ့ အားသာခ်က္ေတာ့ ရွိပါတယ္။ သူမမိသားစုမွာ မိခင္မရွိေတာ့ဘဲ ဖခင္ျဖစ္သူနဲ႔အတူ က်န္ ေမာင္ႏွမ ၂ ေယာက္နဲ႔ ဘဝကို ႐ုန္းကန္ေနရတာပါ။ သူမျဖစ္ခ်င္ခဲ့တာက ဖက္ရွင္ဒီဇိုင္နာတေယာက္ ျဖစ္ေပမယ့္ ကံၾကမၼာက သူမကို မ်က္ႏွာသာမေပးခဲ့ပါဘူး။ ဖက္ရွင္ဒီဇိုင္နာျဖစ္ဖို႔က သင္တန္းေၾကး ၅ သိန္းဝန္းက်င္ျဖစ္ေနလို႔ လက္ေလွ်ာ့လိုက္ရပါတယ္။ ဖခင္ႀကီးကလည္း သာမန္ဝန္ထမ္းတဦးမို႔ ဝင္ေငြနဲ႔ ထြက္ေငြ မွ်တေအာင္ မနည္းစီမံ သံုးစြဲေနၾကရတာပါ။ “စတိုးဆိုင္မွာ ေနကုန္ေနခန္း အလုပ္လုပ္ရတာ၊ လစာက ၁ သိန္းခြဲပဲရတယ္။ ဘြဲ႔ရေတြေတာင္ အလုပ္အကိုင္ မေရမရာျဖစ္ေနၾကရတာ အစ္မရယ္၊ ကိုယ့္မွာ အလုပ္ကေလးတခု ရွိေနေသးတာ ေတာ္ေသးတာေပါ့လို႔ ေျဖသိမ့္ရတယ္။ ဆိုင္ကို အဝတ္အစားလာဝယ္တဲ့ သူေတြက အကႌ် ၁ ထည္၊ ၂ ေသာင္း ၃ ေသာင္းဆိုလည္း ဝယ္ၾကတာပဲ။ သမီးဘဝနဲ႔ ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တလလံုးလုပ္တာေတာင္မွ ၁ သိန္းခြဲပဲ ရတဲ့သူက အဲဒီလို တန္ဖိုးႀကီးအဝတ္အစားေတြကို ဝယ္ဖို႔ ဝတ္ဖို႔  စိတ္ကူးေတာင္ မယဥ္ရဲပါဘူး။” အေျခခံစားေသာက္ကုန္ေတြ ေစ်းတက္ေနတဲ့ဒဏ္ကို မလႈိင္သီတာျမင့္လည္း တျခားမိန္းကေလးေတြလိုပဲ ခံစားေနရပါတယ္။ “ထမင္းဘူးထဲ ၾကည့္ေတာ့လည္း ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ဟင္းရယ္လို႔ မပါသေလာက္ပါ အစ္မရယ္။ ကန္စြန္းရြက္၊ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္ေတာင္ ေစ်းတက္ေနတာ၊ ဆန္ေစ်းကလည္း တက္တယ္။ စတိုးဆိုင္ပိတ္ခ်ိန္က ည ၉ နာရီဆိုေတာ့ သာေကတ ေဒါပံုကို ေအာက္ဆိုက္ကားစီးၿပီးမွ ျပန္ရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ YBS ဘတ္စ္ကားေတြက ရွားပါး နည္းပါးသြားၿပီေလ။ ေအာက္ဆိုက္ကားေတြကလည္း YBS နံပါတ္တပ္ထားတဲ့ ကားေတြေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ပံုမွန္ ၂၀၀ ေပးရေပမယ့္ သူတို႔ကို ၃၀၀ က်ပ္ ေပးရတယ္” လို႔လည္း ေျပာျပပါတယ္။ အခုလို လုပ္ခလစာနဲ႔ ကုန္ေစ်းႏႈန္း ျမင့္မားကြာျခားခ်က္ေတြေၾကာင့္ အမ်ိဳးသမီးေတြအေပၚ ဘယ္လိုသက္ေရာက္မႈ ရွိေနႏိုင္ပါသလဲ။ အလုပ္သမားေရးရာလႈပ္ရွားသူ “ေဒၚမာမာဦး” က “အစားအေသာက္ အခက္အခဲကို ေက်ာ္လႊားႏိုင္ဖို႔ ေခၽြတာစားေသာက္ရတယ္၊ အဲဒီလို ေခၽြတာလိုက္ရတဲ့အတြက္ လုပ္ငန္းခြင္မွာ စိုက္ထုတ္လိုက္ရတဲ့ ခြန္အားေတြ အျပည့္အဝ ျပန္မျဖည့္ႏုိင္ဘူး။ အဲဒီလို ျပန္မျဖည့္ႏိုင္ရင္ ေရရွည္မွာ က်န္းမာေရးထိခိုက္လာႏိုင္တယ္။ အရြယ္မတိုင္မီ အိုမင္းတာေတြ၊ ရင့္ေရာ္မႈေတြပါ ျဖစ္လာႏိုင္တယ္” လို႔ ေျပာပါတယ္။ လက္ရွိအခ်ိန္မွာ ဆန္၊ ဆီ၊ အသား၊ ငါးနဲ႔ အသီးအႏွံ၊ အသီးအရြက္ စတဲ့ အေျခခံစားေသာက္ကုန္ေတြ ေစ်းတက္ေနလို႔ အခက္ေတြ႔ေနရတဲ့သူေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေနပါတယ္။ တဖက္ကလည္း ေငြေၾကးေဖာင္းပြမႈႏႈန္းက ျမင့္တက္ေနပါတယ္။ “မပိုးအိမြန္” က မွိန္ေဖ်ာ့အားငယ္ေနတဲ့ မ်က္ဝန္းေတြနဲ႔ သူမရဲ႕ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကို ဖြင့္ဟေျပာပါတယ္။ “တခ်ိဳ႕အထည္ခ်ဳပ္စက္႐ုံေတြ ပိတ္သြားၾကတယ္လို႔ ၾကားရတယ္။ အခုထိ က်မတို႔စက္႐ုံ မပိတ္ရေသးတာကိုပဲ ေက်းဇူးတင္ရမလို ျဖစ္ေနတယ္။ က်မက ႏိုင္ငံေရးေတြ ဘာေတြလည္း နားမလည္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကုန္ေစ်းႏႈန္းေတြ အဆမတန္ တက္ေနတာကို ႏိုင္ငံေတာ္အႀကီးအကဲေတြ မသိလို႔လားလုိ႔ေတာ့ စဥ္းစားမိတယ္။ က်မတို႔လို အေျခခံအလုပ္သမေတြ၊ အလုပ္သမားေတြ ထမင္းေလးနပ္မွန္ဖို႔၊ လူလူသူသူေနရဖို႔ အစိုးရအေနနဲ႔ ကူညီေပးရင္ေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ အသက္႐ႉေခ်ာင္လာၾကမယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။” ေသြး (စစ္ကုိင္း) (hiburma.net ဝက္ဘ္ဆုိက္မွ ျပန္လည္ေဖာ္ျပသည္။)