ထိုင္းေျမာက္ပိုင္း ခ်င္း႐ုိင္းခ႐ုိင္ မယ္ဆိုင္ၿမိဳ႕ရွိ ဒြိဳင္နန္းႏြန္းဂူႀကီးတြင္း ပိတ္မိခဲ့တဲ့ ေတာ၀က္ အကယ္ဒမီေဘာလံုးအသင္းအဖြဲ႔၀င္ လူငယ္ ၁၃ ဦး အေတြ႔အႀကံဳရွင္းပြဲနဲ႔ အိမ္ အျပန္ႏႈတ္ဆက္ပြဲကို မေန႔ညေန ၆ နာရီက ခ်င္း႐ုိင္းခ႐ုိင္ စီမံခန္႔ခြဲေရးရံုးႀကီးမွာ က်င္းပခဲ့ပါ တယ္။
အခမ္းအနားကို စင္ျမင့္ေအာက္က ေဘာလံုးကြင္းေလးလို ျပင္ဆင္ထားၿပီး လူငယ္ ၁၃ ဦးမွ ေဘာလံုး၀တ္စံုနဲ႔ အရင္၀င္ေရာက္လာကာ ေဘာလုံးကစားေနစဥ္ အျပင္မွ ေတာ၀က္ေဘာလံုး အသင္းအဖြဲ႔၀င္ေတြနဲ႔ ဦးစြာေတြ႔ဆံုႏႈတ္ဆက္ေစပါတယ္။ ဒါကို အစီစဥ္ေၾကညာသူက ဂူထဲက ေတာ၀က္ နဲ႔ ဂူအျပင္က ေတာ၀က္ေတြ ေတြ႔ၾကၿပီလို႔ အရႊန္းေဖာက္စတင္လိုက္ပါတယ္။
အဲဒီ အေတြ႔အႀကံဳရွင္းပြဲကို ျပည္တြင္းျပည္ပသတင္းဌာနေတြ ရာနဲ႔ခ်ီလာေရာက္သတင္း ယူၾကတဲ့အတြက္ လူငယ္ေတြ စိတ္ဖိစီးေစတဲ့ ေမးခြန္းေတြပါ ပါလာမွာစိုးလို႔ ႀကိဳတင္ေတာင္းထားတဲ့ ေမးခြန္းေတြကို စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာဆရာ၀န္ေတြက စုစည္းေရြးခ်ယ္ၿပီး လြတ္လပ္ေပါ့ပါးစြာ ေမးျမန္းခဲ့ပါတယ္။
လူငယ္ေတြကို မေမးခင္ အရင္ဆံုး ခ်င္း႐ုိင္းေဆး႐ုံအုပ္ႀကီး၊ တာ၀န္က်ဆရာ၀န္ နဲ႔ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာဆရာ၀န္၊ သူတို႔နဲ႔အတူ ဂူထဲမွာ တပတ္ၾကာေနထိုင္ခဲ့တဲ့ ေဆးတပ္ဆရာ၀န္တို႔က သူတို႔ ကုသမႈအပိုင္းနဲ႔ ကေလးေတြရဲ႔ စိတ္ပိ္ုင္းဆိုင္ရာ/ကိုယ္ပိုင္း ဆိုင္ရာ က်န္းမာေရး အေျခအေနေတြ ႀကံ့ခိုင္ေကာင္းမြန္ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဒါေပမယ့္ အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ ပတ္၀န္းက်င္အသိုင္းအ၀ိုင္းရဲ႔ ေမးျမန္းေျပာဆိုမႈေတြေပၚ ခံႏိုင္ရည္ရွိေအာင္ စိတ္ဓာတ္ခြန္အားျပင္ဆင္ထားဖို႔ မွာၾကားသြားပါတယ္။
အဲဒီေနာက္ သတင္းေထာက္အမ်ားစုက သိလိုတဲ့ ကေလးေတြရဲ႕ ဂူတြင္းအေတြ႔အႀကံဳ၊ အခက္အခဲေက်ာ္လြန္ခဲ့ပံုေတြကို ကယ္ဆယ္ေရးေရငုပ္သမားနဲ႔ စၿပီးေတြ႔တဲ့အခ်ိန္ကစ ဟာသေႏွာၿပီး ျပန္ေျပာေစခဲ့ပါတယ္။
ကေလးေတြက သူတို႔ဟာ ႏုမ္းေဆာင္ကမူရဲ႕ အထက္ဘက္မွာရွိေနတာျဖစ္ၿပီး လူသံလိုလိုၾကားလို႔ ေအာက္ကိုဆင္းလာတဲ့အခါ တကယ္ပဲ ကယ္ဆယ္ေရးသမားျဖစ္ေနလို႔ အံ့ၾသ၀မ္းသာျဖစ္ရပံု၊ အဂၤလိပ္နဲ႔ စကားသိပ္မေပါက္ေတာ့ ကေမာက္ကမျဖစ္ရပံုေတြ ျပန္ေျပာပါတယ္။
အဲဒီေနာက္ ဂူထဲစၿပီး၀င္ေရာက္ပံုေတြ ျပန္ေျပာရာမွာ သူတို႔ဟာ ဂူထဲမွာ ၁ နာရီၾကာသာ လည္ပတ္ဖို႔ ၀င္ေရာက္သြားၿပီး ဘာစားစရာမွပါမသြားေၾကာင္း၊ သူတို႔ထဲက ၁ ေယာက္ရဲ႕ ေမြးေန႔ဆိုတာလည္း အိမ္မွာမိဘေတြက အသင့္ျပင္ဆင္ထားလို႔ ဂူကအျပန္က်မွ ၀င္စားၾကဖို႔ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ သူတို႔ဟာ ပတၱယားကမ္းေျခအလြန္ထိေရာက္သြားၿပီး အိမ္ျပန္ဖို႔ထြက္လာတဲ့အခါ လမ္းဆံုနားေရာက္ေတာ့ ေရေတြႀကီးလာလို႔ အျပင္ထြက္လို႔ မရေတာ့ေၾကာင္း၊ သူတို႔အား လံုးဟာ ေရကူးတတ္ေပမယ့္ မကၽြမ္းက်င္ေၾကာင္း၊ နည္းျပ ခို႔စ္ေအခ္ကေတာ့ ေရငုပ္ၿပီး လမ္းစကို ထြက္ရွာခဲ့ေသးေၾကာင္း၊ ဒါေပမယ့္ ထြက္လို႔လံုး၀မရတာေၾကာင့္ ေရစီး လမ္းေၾကာင္းလြဲဖို႔ ေျမတူးေျမဖို႔တာေတြ လုပ္ခဲ့ေၾကာင္း၊ ဒါေပမယ့္ ေရကျပန္တိုက္စားသြားလို႔ ဂူအတြင္းပိုင္းျပန္၀င္ၿပီး လမ္းဆံုနဲ႔ မီတာ ၂၀၀ ေလာက္ေ၀းတဲ့ သဲေသာင္ျပင္နဲ႔ ေက်ာက္စက္ေရေသာက္လို႔ရတဲ့ေနရာမွာ အိပ္စက္ခဲ့ပါတယ္။
သူတို႔စိတ္ထဲမွာ ေရေတြျပန္က်သြားမယ္၊ ကယ္ဆယ္ေရးအဖြဲ႔ေတြ လိုက္လာမယ္ဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ရွိေနေၾကာင္း၊ တခ်ိန္တည္းမွာလည္း သူတို႔ဟာ ဂူနံရံကိုေက်ာက္တံုးေတြနဲ႔ ထုခြဲၿပီး ထြက္ေပါက္ရွာေနခဲ့ေၾကာင္း၊ ဒါေပမယ့္ ဂူထဲ ေရေတြပိုမ်ားလာလို႔ ေရွာင္တိမ္းရင္းနဲ႔ အတြင္းပိုင္း ဘက္ျပန္ေရာက္လာေၾကာင္း၊ ၅ ရက္ေျမာက္ေန႔မွာ ထြက္လမ္းအတြက္တိုင္ပင္ရာမွာ (၁) ေရွ႕ဆက္သြားၿပီး ဂူႀကီးရဲ႕ အဆံုးပိုင္းထြက္ေပါက္ကိုရွာေဖြဖို႔၊ (၂) ေရလြတ္တဲ့ တေနရာကေန ကယ္ဆယ္ေရးအဖြဲ႔ကို ေစာင့္ဖို႔ စဥ္းစားခဲ့ေၾကာင္း၊ ဒါေပမယ့္ ဂူႀကီးရဲ႕ အဆံုးပိုင္းထြက္ေပါက္ ဘယ္ေနရာရွိမွန္းမသိဘဲ ရွာေဖြရင္းနဲ႔ အားကုန္သြားႏိုင္တဲ့အတြက္ ၂ အခ်က္ကို ဆံုးျဖတ္ခဲ့တာလို႔ ဆိုပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္က စိတ္ခံစားခ်က္ေတြကေတာ့ မိဘေတြဆူမွာေၾကာက္တာ၊ အိမ္စာေတြပိမွာျဖစ္ၿပီး အစားအစာအေၾကာင္းေတြခ်ည္း ေတြးေနတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
သူတို႔ဟာ ဂူထဲမွာပိတ္မိစဥ္ တေယာက္ကိုတေယာက္အားေပးတာ၊ ဗိုက္ဆာရင္ေရအ၀ေသာက္တာ၊ ဘုရားရွိခိုး တရားထိုင္တာေတြ လုပ္ခဲ့ပါတယ္။
ဂူထဲကေန အျပင္ကို ေခၚထုတ္တဲ့အခါ ဘယ္လိုလူကို ဦးစားေပးေရြးသလဲလို႔ ပရီစင္တာက ေမးျမန္းရာမွာ SEAL ေတာ္၀င္ေရတပ္ဖြဲ႔က နည္းျပခို႔စ္ေအခ္ရဲ႔ သေဘာထားကို ေမးခဲ့ေၾကာင္း၊ နည္းျပက အိမ္ေ၀းတဲ့သူေတြကို အရင္ပို႔ေဆာင္ေပးဖို႔၊ သူတို႔ အျပင္ေရာက္ရင္ စက္ဘီးစီးျပန္ၿပီး လူႀကီးေတြကို စိတ္မပူဖို႔နဲ႔ ထမင္းဟင္းအသင့္ျပင္ထားဖို႔ မွာလိုက္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
အခုလို ဂူထဲပိတ္မိတဲ့အေပၚ သူတို႔ရရွိခဲ့တဲ့ အမွတ္တရနဲ႔ သင္ခန္းစာယူစရာေတြ ေမးျမန္းရာမွာ သူတို႔နဲ႔အတူ ဂူထဲေနၿပီး ေဆးကုေပး၊ အေဖာ္လုပ္ေပးခဲ့တဲ့ စစ္တပ္ဆရာ၀န္နဲ႔ ေတာ္၀င္ေရတပ္က ေရငုပ္သမား ၃ ဦးဟာ မိသားစုလိုသံေယာဇဥ္ျဖစ္သြားေၾကာင္း၊ အသက္ေပးကယ္ဆယ္ခဲ့တဲ့ ေရငုပ္သမား တပ္ၾကပ္ႀကီး ဆဲမ္းအတြက္ အလြန္၀မ္းနည္းမိသလို ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္လည္း ျပသနာအစရွာခဲ့သူလို႔ အျပစ္တင္မိေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။
လူငယ္အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ မိဘကိုခြင့္မေတာင္းဘဲ ဂူထဲ၀င္ခဲ့မိလို႔ အလြန္ေနာင္တရမိေၾကာင္း၊ မထင္မွတ္ဘဲ ၀င္လာတတ္တဲ့ သဘာ၀ေဘးအႏၱရာယ္၊ သည္းခံျခင္း၊ ႀကံ့ခိုင္ျခင္းနဲ႔ အ႐ႈံးမေပးျခင္းတို႔က အခက္အခဲေက်ာ္လြန္ႏိုင္တာကို သိရွိရေၾကာင္း၊ ေနာင္ကို ဘာလုပ္လုပ္ အရင္ဆံုးေသခ်ာစဥ္းစားဆင္ျခင္မယ္၊ သတိထားမယ္၊ ဒီအေတြ႔အႀကံဳ သင္ခန္းစာေတြနဲ႔ ဘ၀ကို တန္ဖုိးအရွိဆံုးေနထိုင္သြားမယ္လို႔ ေျပာၾကပါတယ္။
ဒီလိုအခက္အခဲေတြနဲ႔ ရင္ဆိုင္ရေပမယ့္ မိမိရဲ႕နဂိုရည္မွန္းခ်က္ေတာ့ ေပ်ာက္မသြားေၾကာင္း၊ လူငယ္အေတာ္မ်ားမ်ားက ႏိုင္ငံကိုယ္စားျပဳ လက္ေရြးစင္ေဘာလံုးသမားျဖစ္ဖို႔ ရည္မွန္းခ်က္ရွိသလို တပါးသူေတြ ျပန္ၿပီးကယ္တင္ႏိုင္ဖို႔ ေရတပ္သား၊ ေရငုပ္သမားေတြ ျဖစ္ခ်င္တယ္လို႔လည္း ေျပာပါတယ္။
သူတို႔ ၁၃ ေယာက္လံုးဟာ အသက္ေပးကယ္ဆယ္ခဲ့သူ တပ္ၾကပ္ႀကီးဆဲမ္းကို ရည္စူးၿပီး ဒုလႅဘ ၀တ္မယ္လို႔လည္း ေျပာပါတယ္။
စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ဆရာ၀န္ကလည္း ကေလးေတြ အိမ္ျပန္ေရာက္တဲ့ခါ ပံုမွန္သြားလာေနထိုင္၊ ေအးေဆးစြာပညာသင္ၾကားေစလိုေၾကာင္း၊ ဒါေၾကာင့္ သတင္းမီဒီယာေတြ၊ အိမ္္နီးနားခ်င္း ပတ္၀န္းက်င္က လူေတြအေနနဲ႔ နည္းနည္းအခ်ိန္ေပးၿပီးမွ သူတို႔ကို ေတြ႔ဆံုေမးျမန္းေစလိုေ ၾကာင္း ေမတၱာရပ္ခံသြားပါတယ္။
ခ်င္း႐ုိင္းခ႐ုိင္၀န္ကလည္း ကေလးေတြ ေနာက္ဆက္တြဲစိတ္က်န္းမာေရး၊ ကိုယ္က်န္းမာေရးေတြအတြက္ ခ႐ုိင္လူမႈဖြံ႔ၿဖိဳးေရးနဲ႔ လူသားရင္းျမစ္တည္တံ့ေရးဌာနက တာ၀န္ယူ ၾကည့္႐ႈေစာင့္ေရွာက္ေပးသြားမယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။
အဲဒီေနာက္ သူတို႔ကို စိုးရိမ္ႀကီးစြာနဲ႔ ကယ္ဆယ္ေရးေထာက္ပံ့မႈေတြေပးခဲ့သူ ထိုင္းဘုရင္ႀကီးရဲ႕ ဓာတ္ပံုကို ရွိခိုးကန္ေတာ့ၿပီး ခ႐ုိင္၀န္က အမွတ္တရ ပစည္းေတြ ေပးအပ္ကာ သက္ဆိုင္ရာ မိဘေဆြမ်ိဳးေတြနဲ႔အတူ အိမ္ျပန္ခဲ့ၾကပါတယ္။
