သူရဲေကာင္းတို႔ရဲ႕ အလြမ္းဇာတ္ ဘယ္မွာ အဆုံးသတ္ရွိပါ့မလဲ
DVB
·
July 19, 2018
ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရး ဗိသုကာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔တကြ က်ဆံုး အာဇာနည္ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြအတြက္ ႏိုင္ငံေတာ္ဈာပန က်င္းပၿပီး အာဇာနည္ကုန္းမွာ ဂူသြင္းခဲ့တဲ့ ၁၃၀၉ ခုႏွစ္ ကဆုန္လဆန္း ၄ ရက္ တနဂၤေႏြေန႔။ ခရစ္သကၠရာဇ္ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ ဧၿပီလ ၁၁ ရက္။ ညေန ၂း၃၀ နာရီအခ်ိန္။
အို… ဗမာ့သားေကာင္းရတနာ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးတို႔…..
ေခါင္းေဆာင္ႀကီးတို႔ ကိုယ္ခႏၶာအတြင္းမွ သက္ဆင္းခဲ့ရေသာ ေသြးေရာင္ျခည္တို႔ျဖင့္ လြတ္လပ္ေရး မီး႐ႉးပန္းပမာ ညႊန္ျပရာသို႔ တသေဝမတိမ္း ငါတို႔ လိုက္နာ က်င့္ေဆာင္ခဲ့ျခင္းအားျဖင့္ ယခုအခါတြင္ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးႀကီးသည္ တင့္တင့္တယ္တယ္ ထည္ထည္ဝါဝါ အေကာင္ထည္ေပၚလာခဲ့ၿပီ။
အို… ဗမာ့အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ႀကီးတို႔….
ေခါင္းေဆာင္ႀကီးတို႔၏ ေသြးႏွင့္ဆက္၍ အသက္ကိုစြန္႔ခဲ့ေသာ အာဇာနည္ စိတ္ဓာတ္မ်ားအား ငါတို႔သည္ မရပ္မနား အႀကိမ္ႀကိမ္အဖန္ဖန္ ထပ္တလဲလဲ အၿမဲ ခ်ီးက်ဴးၾကပါကုန္၏။ ေလးစားၾကပါကုန္၏။ အစဥ္ထာဝရ သတိရၿပီး တမ္းတ ပူေဆြးမိၾကပါကုန္၏။
အို… ဗမာ့သူရဲေကာင္းႀကီးတို႔…
ေခါင္းေဆာင္ႀကီးတို႔၏ ေသြးျဖင့္ ေရးမွတ္ခဲ့ေသာ လြတ္လပ္ေရးႀကီးကို တည္တန္႔ခိုင္ၿမဲေအာင္ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ထားရန္ႏွင့္ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရး ရန္သူမွန္သမၽွ တြန္းလွန္ေခ်မႈန္းၾကပါမည္ဟု ယေန႔ ဤကုန္းေပၚတြင္ လာေရာက္ စုေဝးေနၾကေသာ လူထုေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ား ေရွ႕ေမွာက္တြင္ အဓိ႒ာန္ျပဳၾကပါကုန္၏။
အို… ဘဝတပါးေျပာင္းၾကေသာ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ႀကီးတို႔…
ေခါင္းေဆာင္ႀကီးတို႔အတြက္ ရည္မွန္းတမ္းတ လႉဒါန္းခဲ့ၾကေသာ ေကာင္းမႈကုသိုလ္အဖို႔ မွန္သမၽွကို အမၽွေပးေဝပါကုန္၏။ ဘဝတပါးသို႔ ေျပာင္းသြားၿပီး လားရာသုဂတိမွေန၍ သာဓုအႏုေမာဒနာ ျပဳၾကပါကုန္ေလာ့။ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးတို႔၏ ဝိညာဥ္အေပါင္းသည္ ငါတို႔၏ ဤအဓိ႒ာန္ျပဳခ်က္ကို မပ်က္မကြက္ ေဖာက္ဖ်က္ေသြဖည္မႈ မရွိေစရန္ အလင္းေရာင္ ေပးႏိုင္ၾကပါေစကုန္သတည္း…..။
ဗိုလ္မႉးေအာင္ရဲ႕ ေအာင္ျမင္တဲ့အသံ။ တညီတညြတ္တည္း ေနာက္မွ လိုက္ဆိုေနတဲ့ ပရိသတ္ရဲ႕လိႈင္း။ သိဂုၤတၱရတခုလုံး တုန္ဟီးသြားေစတဲ့ ပဲ့တင္သံ။ ဗမာျပည္တနံတလ်ား ဖုံးလႊမ္းသြားေပါ့။ အဓိ႒ာန္စာတမ္းရဲ႕ ႐ုိက္ခတ္မႈ မသာပို႔သူရင္ထဲ တည့္တည့္မတ္မတ္ စိုက္ဝင္သြားတယ္။ "တက္ေခါက္မႈ” လိႈင္းက ရင္ထဲ တုန္ခါလို႔။ မ်က္ရည္စိ႔ုသူစို႔။ ႏွလုံးသည္းပြတ္ရဲ႕ ခံစားခ်က္ အန္ထြက္လာတယ္ ထင္ပ။ အသံတိတ္ငိုပြဲမွာ ႏွာရည္ေတြလည္း တရႊဲရႊဲနဲ႔။ ဝမ္းနည္းပူေဆြးၾကေပမေပါ့။ တိုင္းျပည္ကို ကၽြန္တြင္းက ကယ္ထုတ္ခဲ့တဲ့ အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြ မဟုတ္လား။ ေရွ႕တန္းမွာ ဘသိန္းတင္လည္း ရပ္ေနေလရဲ႕။ ဈာပနေကာ္မတီဝင္တဦးေပပဲ။ လက္တြဲေဖာ္ေတြ လက္တြဲျဖဳတ္လိုက္ေပမယ့္ ႏွလုံးသားက နီးေနဆဲ မဟုတ္လား။ အားလုံး ေတြေဝေငးေမာေနၾက။ ငို႐ႈိက္ရမွာကို ေမ့ေလ်ာ့ဟန္ထင့္။
ဟို အေဝးကေန ႐ုတ္တရက္ ပ်ံသန္းလာတဲ့ ေလယာဥ္ ၄ စီးဟာ ေကာင္းကင္ယံကေန ပန္းမိုးေတြ ရြာသြန္းေပါ့။ ေလဟာနယ္ ေကာင္းကင္ျပင္တခုလုံး ပြင့္ဖတ္ေတြ ပြင့္ခ်ပ္ေတြ… ေလမွာေဝ့ေဝ့ဝဲ။ အဇဋာျပင္ရဲ႕ ေရာင္စုံပန္းခင္း တအိအိ ၿပိဳဆင္းလာသလိုပါပဲလား။ ပူျပင္းတဲ့ ဧၿပီေႏြကို ေရာင္စုံပန္းခင္းႀကီး ထီးလုပ္လို႔ မိုးထားသလိုမ်ိဳး။ ေနေျပာက္မထိုးတဲ့ အရိပ္အာဝါသ တဒဂၤ ရလိုက္ေသးတယ္။ ေလဟာျပင္ရဲ႕ ေရာင္စုံပန္းခင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ရဲ႕ ေခါင္းတလားေျခရင္းဆီ ဦးတည္လို႔ က်ဆင္း။ ႏွိမ့္ခ်စြာ ပူေဇာ္ေနျခင္းလားကြယ္။ ကမၻာေျမေရ.. "ဂုဏ္ျပဳထိုက္သူေတြကို ဂုဏ္ျပဳႀကိဳဆိုလိုက္ပ။” လို႔ ေလၽွာက္ထားေတာင္းပန္ေနသလိုမ်ိဳး။ ေၾကကြဲဖြယ္အတိ။ ပန္းတို႔ ငို႐ႈိက္ေနေလေရာ့လား။ အာဇာနည္ကုန္းတခုလုံး ပန္းတို႔ဖုံးလႊမ္းသြားတယ္။
ေခါင္းတလားေျခရင္းမွာ တလြင့္လြင့္ ေႂကြလာတဲ့ ပန္းေတြကို ေငးေမာေနတဲ့ သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းနဲ႔ ထိပ္တင္ကိုယ္ေတာ္ႀကီး။ တုတ္တုတ္မၽွ မလႈပ္။ မ်က္လုံးအစုံက ရီေဝမိႈင္းလို႔။ အတိတ္ရဲ႕ အရိပ္ေတြကို ပုံေဖာ္ေနေလေရာ့သလား။ ေအာင္ဆန္းတို႔ ႐ုပ္ကလာပ္ကို အထပ္ထပ္ ႐ႈမဝသလိုပါပဲလား။ ေက်ာင္းသားအစ တို႔ဗမာအစည္းအ႐ုံး အလယ္ ဖဆပလအဆုံး “လြတ္လပ္ေရး ဧကမူစိတ္” နဲ႔ ေသလူေအာင္ဆန္းရဲ႕ဘဝ တသသေတြးလို႔ ေငးေမာေနေလေရာ့သလား။ … တပည့္ရင္းေတြပဲေလ။ မခ်ိတင္ကဲ ခံစားမယ္ဆိုလည္း ခံစားရေပမေပါ့။ ဆရာႀကီး စိတ္ထဲမွာေတာ့ “ေဒါင္းအလံပဝါအုပ္” သၿဂႋဳဟ္ေနေလာက္ပါၿပီ။
ေၾသာ္… တပည့္ရင္းေတြမို႔
ကဝိမတင္းႏုိင္ဘူးကြယ္
သတိကင္းကာ မ်က္ရည္က်က်ၿပီး
ခက္ကၿပီ လက္ဆည္လို႔လည္းမရႏိုင္ဘူး
ေသာကဗေလာင္ဆူေတာ့….
ဆရာႀကီးမိႈင္း ဘယ္မွာ စိတ္ေကာင္းႏိုင္ပါ့မလဲေလ။ ၁၉၂၀ ကတည္းက လက္တြဲခဲ့တဲ့ ေမာင္ဘခ်ိဳေလးကလည္း က်ဆုံးသြားရွာၿပီပဲ။ အမ်ိဳးသားေက်ာင္းရဲ႕ ဆရာေကာင္းေလးေပါ့။ လြတ္လပ္ေရးပန္းတိုင္မွာ “ဒို႔ဗမာအလံ” စိုက္စဥ္ကလည္း တပည့္ရင္းေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ၾသဘာစာ ဖတ္ေပးခ်င္ခဲ့တာ။ ခုေတာ့ လမ္းခုလတ္မွာ…
အဂၤလိပ္ ယင္းဂ်ပန္ ႏွစ္တန္ရွင္းပါလို႔
ရန္ခပင္းကိုတဲ့ ေမာင္းကာႏွင္…
ေဒါင္းျမန္မာတခြင္မွာျဖင့္ တေကာင္းရာဇဝင္ ဆက္ခ်င္သေကာရယ္”... လို႔ ရင္ဘတ္ ထုထုၿပီး ငိုခ်င္းခ်ရေတာ့မလိုလို။ “လႊတ္သဘင္” အခမ္းအနား မသိ။ ဗိုလ္႐ႈသဘင္မွာလည္း မရွိ။ ႀကိဳးစားခဲ့သေလာက္ အရာထင္ခဲ့ေပမယ့္ “လႊတ္သဘင္” မွာ ပါဝင္ဆင္ႏႊဲခြင့္မရတဲ့ တပည့္ေတြအတြက္ ဆရာႀကီးမိႈင္း ထိထိခိုက္ခိုက္ ခံစားရေပမေပါ့။
စိတ္ထဲမွာေတာ့…..
႐ုပ္က်န္ခုနစ္္ေလာင္းနဲ႔..
အလြန္ေကာင္းစြာ ကမာၻတည္မည့္
အာဇာနည္ဗိမာန္ပုထိုးကိုျဖင့္
ရွိခိုးကာ ဆရာ ကန္ေတာ့ခ်င္ရဲ႕….တဲ့။
ဆရာႀကီး ရင္ထဲက အသံေတြ ဆို႔နင့္ဖြယ္အလြမ္းဇာတ္ ဆရာႀကီး တခန္းရပ္ႏိုင္ပုံမရ။ ဆရာ တပည့္ရယ္ မဟုတ္။ ရွိခိုးဦးတင္ မခ်ိတင္ကဲ ခံစားစိတ္မ်ား။ ရင္တြင္းက ေပါက္ကြဲထြက္လာေပါ့။ “အေခါင္မျမန္းရခင္ ေအာင္ပန္းညိဳ႕ရွာတဲ့ ေအာင္ဆန္းတို႔ ေသပုံ” ကိုလည္း ဆရာႀကီး ႏွေျမာတသ ျဖစ္ခဲ့ရပါၿပီ။
မိန္းေမာေနတဲ့ ဆရာမိႈင္းအနား ပြင့္ဖတ္မ်ားလည္း တဖ်တ္ဖ်တ္ ေႂကြက်။ ေခါင္းတလားေတြအားလုံး ပန္းေတြဖုံးေပါ့။ “ပန္းေလယာဥ္” အသံစဲေတာ့ အေျမာက္သံ သုံးခ်က္ ၾကားလိုက္ရတယ္။ “က်ဆုံးေလၿပီးေသာ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားအား အေလးျပဳ”…။ အားလုံး ဇက္ခ်ိဳးခ်လိုက္ၾကတယ္။
အာဇာနည္ကုန္းတခုလုံး တိတ္ဆိတ္လို႔။ ေရႊတိဂုံေစတီေတာ္ႀကီးဆီက ဆည္းလည္း႐ႈိက္သံ လြင္လြင္ကေလး ခပ္သဲ့သဲ့ ၾကားေနရတယ္။ အာဇာနည္ကုန္းရဲ႕ ပန္းလြင္ျပင္မွာ ပန္းေခြေတြလည္း အထပ္ထပ္။ ဗမာတျပည္လုံး ပူေဆြးေသာကေတြနဲ႔။ ေၾကကြဲဆို႔နင့္ဖြယ္ရာ ျမင္ကြင္းရဲ႕ အဆုံးမွာေတာ့ ဘင္ခရာဝိုင္းရဲ႕ “ႏိုင္ငံေတာ္သီခ်င္း”။ ခတ္ျပင္းျပင္း ဘင္ထုသံက ရင္ဝတည့္တည့္ကို လႈပ္ခတ္လိုက္ေတာ့မွပဲ ငို႐ႈိက္ရေကာင္းမွန္း သိေတာ့တယ္။
မန္းဘခိုင္ရဲ႕ ဇနီးလည္း ႐ုတ္တရက္ ေမ့ေျမာလို႔ တက္သြားပါေလေရာ။ အတြင္းက်ိတ္ ေဝဒနာကို ႏွလုံးသည္းပြတ္က ခံႏိုင္ရည္ ဘယ္ရွိႏိုင္ပါေတာ့မလဲေလ။ အေမစုကေတာ့ “ဘဝင္းရဲ႕…. ေအာင္ဆန္းရဲ႕… အမကို ပစ္သြားၾကသလားကြယ္…” တဲ့။ မခင္ၾကည္ရဲ႕ မ်က္ႏွာ။ တည္ၿငိမ္ေပမယ့္ ရင္ထဲမွာ ငိုေနမွာ အေသအခ်ာပါ။
ဘင္ထုသံ အဆုံးမွာေတာ့ အာဇာနည္ေန႔ ဈာပန နိဂုံးကမၸတ္ အဆုံးသတ္သြားခဲ့ပါၿပီ။
ေၾကကြဲဖြယ္နိဂုံးနဲ႔ ဘယ္သူ အဆုံးသတ္ခ်င္ပါ့မလဲကြယ္။
သူရဲေကာင္းတို႔ရဲ႕ အလြမ္းဇာတ္ ဆိုတာ ဘယ္မွာ အဆုံးသတ္ရွိပါ့မလဲ ေလ …။
ထြန္းေဇာ္ေဌး
