အင္းစိန္ေထာင္၊ အေဆာင္ (၃)၊ အေပၚထပ္၊ အခန္း (၂)  မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ၁၉၇၆ ခုႏွစ္ဝန္းက်င္။ အခ်ိိန္က ညေန ၄ နာရီ၊ အေဆာင္ပိတ္ခ်ိန္။ “မင္းတို႔က နံရံကို ေခါင္းနဲ႔ တိုက္တဲ့ေကာင္ေတြ မွတ္ေလာက္ေအာင္ ပံုစံေပးရမယ္၊ အားလံုးပံုစံ” က်ားဟိန္းသလို ဟိန္းလာတဲ့ တန္းစီးေအာင္ျမင့္ရဲ႕ အသံနဲ႔အတူ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသား ၄ ေယာက္ နာဂထြန္းၾကည္ (ဥပေဒေက်ာင္းသား)၊ ေဌးဝင္း (ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား) တင္ေမာင္ၾကည္ ေခၚ ကဗ်ာဆရာ ေမာင္ေမာင္စေန (ဓာတုေဗဒေက်ာင္းသား) နဲ႔ က်ေနာ္တို႔ေတြ တင္ပလႅင္ေခြထိုင္၊ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ဒူးေပၚ ဆန္႔ဆန္႔တင္၊ ရင္ကိုေကာ့၊ ေရွ႕ကို တည့္တည့္ၾကည့္၊ လက္သီးက်စ္က်စ္ ဆုပ္ထားမိပါတယ္။ ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း ေရႊသြားတဝင္းဝင္းနဲ႔ တန္းစီးေအာင္ျမင့္ဟာ သူ႔လက္ထဲက ငါးမူးလံုးေလာက္ရွိတဲ့ ႀကိမ္လံုးနဲ႔ ဟန္ပါပါ တခ်က္ဝင့္ကာ အခ်က္ေပးလိုက္ပါတယ္။ မုဒိမ္းသမားေတြ၊ တပ္ေျပးေတြ၊ ဓားျပေတြ၊ ခိုးဆိုးႏႈိက္ေတြ စုစုေပါင္း  ဆယ္ေယာက္ေလာက္ဟာ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ရင္ဘတ္ေတြကို ေရွ႕တည့္တည့္က ေျပးကန္သူ ကန္၊ ေနာက္ေက်ာဘက္က ဖိေနာင့္နဲ႔ေပါက္သူေပါက္၊ ေခါင္းကို ႀကိမ္တုတ္နဲ႔ ႐ိုက္သူ႐ိုက္ ဝိုန္းဒိုင္းႀကဲသြားပါေတာ႔တယ္။ နံရံကို ေခါင္းနဲ႔တိုက္ခ်င္တဲ့ေကာင္ေတြ ေၾကာက္ၿပီလား၊ မွတ္ၿပီလား ဆိုတဲ့ ႀကိမ္းဝါးသံေတြ တေဆာင္လံုး ဆူညံသြားပါတယ္။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာေတာ့ ငါတို႔ နံရံကို ေခါင္းနဲ႔တိုက္ရမယ္၊ ငါတို႔ နံရံကို ေခါင္းနဲ႔တိုက္ရမယ္။ ငါတုိ႔အားလံုး တညီတညြတ္တည္း နံရံကို ေခါင္းနဲ႔တိုက္ရမယ္။ ဒါမွ ဒီတံတိုင္းနက္ႀကီးေတြ ၿပိဳက်မွာ ဆိုတဲ့စိတ္က ပို ပို ခိုင္မာလာပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ နံရံကို ေခါင္းနဲ႔ တိုက္ရမွာပါ။ သူတို႔ထင္သလို ေခါင္းနဲ႔ နံရံကို ေျပးေဆာင့္သလို အခ်ည္းႏွီးလုပ္ရပ္မ်ိဳး လုပ္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ္တို႔ ေခါင္းသံုးၿပီး နံရံေတြကို ၿဖိဳရမွာပါ။ တနည္းအားျဖင့္ ဦးေႏွာက္သံုးၿပီး နံရံအိုႀကီးေတြကို ၿဖိဳရမွာပါ။ က်ေနာ္ဖတ္ဖူးတဲ့ ဂ်င္ဂ်စ္ခန္ ပံုျပင္ကေလးကို ျပန္သတိရပါတယ္။ တ႐ုတ္ မဟာတံတိုင္းႀကီးကို သူ ၿဖိဳတုန္းကေပါ႔။ ဒီတံတိုင္းႀကီးကို ၿဖိဳဖို႔ သူ အႀကိမ္ႀကိမ္ ႀကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အႀကိမ္ႀကိမ္ ႐ံႈးနိမ့္ခဲ့ရတယ္။ သူ႔ရြာမွာ စစ္႐ံႈးသူတေယာက္အျဖစ္ အထီးက်န္ျဖစ္ကာ ေန႔စဥ္နဲ႔အမၽွ အရက္ဆိုင္မွာ အခ်ိန္ကုန္ေနခဲ့ရပါတယ္။ တေန႔ အရက္ဆိုင္က မီးဖိုလုပ္ထားတဲ့ ေက်ာက္တုံးေတြေပၚကို ေရေအးေတြ ဖိတ္က်ပါတယ္။ ေက်ာက္တံုးေတြဟာ မီးအပူရွိန္ေၾကာင့္ နီရဲေအာင္ ပူေနပါတယ္။ ေအးစက္ေနတဲ့ေရဟာ မီးအပူျပင္းျပင္းနဲ႔ ထိထားတဲ့ ေက်ာက္တံုးနဲ႔ ႐ုတ္တရက္ ထိမိတဲ့အခါ ေက်ာက္တုံးဟာ ဖ်တ္ခနဲ ကြဲသြားပါေတာ႔တယ္။ ဒါကို သတိထားမိတဲ့ ဂ်င္ဂ်စ္ခန္ဟာ တ႐ုတ္မဟာတံတိုင္းႀကီးကို ၿဖိဳဖို႔ အႀကံရသြားပါေတာ႔တယ္။ ေနာက္တႀကိမ္ စစ္တိုက္တဲ့အခါ မိုးရြာခါနီးအခ်ိန္ကို ေစာင့္ၿပီး တ႐ုတ္မဟာတံတိုင္းႀကီးကို မီး႐ႈိ႕လိုက္ပါတယ္။ မီးရွိန္ရလာတာနဲ႔ တခ်ိန္တည္းလိုလို မိုးက ရြာခ်လိုက္ေတာ့ မဟာတံတိုင္းႀကီး ၿပိဳကြဲသြားၿပီး တ႐ုတ္ျပည္ႀကီးကို အႏိုင္ရလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီပံုျပင္နဲ႔ ေထာင္ထဲက အေတြ႔အႀကံဳေတြဟာ အခက္အခဲေတြ႔တိုင္း ျပန္လည္ ျမင္ေယာင္လာတတ္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး၊ လက္ေလၽွာ့လိုက္စမ္းပါ၊ နံရံကို ေခါင္းနဲ႔ မတိုက္ခ်င္စမ္းပါနဲ႔လို႔ အေျပာခံရခ်ိန္မွာ ပိုပို ျမင္ေယာင္လာတတ္ပါတယ္။ လက္ရွိအေျခအေနမွာ လာဘ္စားမႈကို တိုက္ဖ်က္ဖို႔ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး၊ လက္ေလၽွာ့လိုက္စမ္းပါ။ ဒါဟာ အျမစ္တြယ္ေနၿပီ၊ ယဥ္ေက်းမႈ ဓေလ့ထံုးစံ တခုလိုေတာင္ ျဖစ္ေနၿပီ။ မိုးခါးေရ ေသာက္လိုက္ပါ ဆိုတဲ့ စကားသံေတြဟာ က်ေနာ္တို႔ကို စိန္ေခၚေနသလို ျဖစ္ေနပါတယ္။ မင္းတို႔လုပ္လို႔ ဘာမွ ျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ဘူး၊ မင္းတို႔လက္ထဲမွာ ေသနတ္ရွိလား၊ မင္းတို႔လက္ထဲမွာ ေငြရွိလား၊ မင္းတို႔လက္ထဲမွာ အာဏာရွိလား၊ မင္းတို႔ကို သစၥာခံမယ့္ ပါးကြက္ အာဏာသားေတြ ရွိလား၊ ယႏၲရားေတြ ရွိလားလို႔ ေျပာဆိုသံေတြဟာ ခုတေလာ ပိုမိုက်ယ္ေလာင္လာပါတယ္။ အခုခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တို႔ကို ကာရံပိတ္ဆို႔ထားတဲ့ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူမႈ တံတိုင္းႀကီးေတြ၊ အာဏာရွင္ သစၥာခံ အရာရွိဆိုး တံတိုင္းႀကီးေတြ၊ မတရားတဲ့ ဥပေဒ တံတိုင္းႀကီးေတြ၊ က်ား၊ မ ခြဲျခားမႈ တံတိုင္းႀကီးေတြ၊ လူမ်ိဳးေရး၊ ဘာသာေရး ခြဲျခားမႈ တံတိုင္းႀကီးေတြ၊ အဲဒီတံတိုင္းႀကီးေတြ၊ အဲဒီနံရံအိုႀကီးႀကီးေတြကို ေခါင္းနဲ႔ တိုက္ရပါဦးမယ္။ ေခါင္းသံုးၿပီး တိုက္ရပါဦးမယ္။ တနည္းအားျဖင့္ ဉာဏ္ပညာသံုးၿပီး အဲဒီတံတိုင္းႀကီးေတြကို ၿဖိဳခ်ရပါဦးမယ္။ က်ေနာ္တို႔ မိုးကို ေမၽွာ္ေနပါၿပီ။ သားႀကီးေမာင္ေဇယ်