ထုိအခ်ိန္က က်ေနာ္တုိ႔ အဖမ္းခံရသည္မွာ ဘာအေၾကာင္းျပခ်က္မွ အခုိင္အလုံမရွိဘဲ သတင္းေပး မိန္းမယုတ္တေယာက္၏ မမွန္သတင္းမ်ားႏွင့္ စစ္ေထာက္လွမ္းေရး၏ ဘိန္းပစ္ဖမ္းေသာ ေအာက္လမ္းနည္းမ်ားေၾကာင့္ ေထာင္ ၅ ႏွစ္က်ၿပီး လြတ္လာသည့္ ၄ လအၾကာတြင္ ေနာက္တႀကိမ္ အဖမ္းခံရသလုိ ရက္စက္ျပင္းထန္လွေသာ ႏွိပ္စက္ေမးျမန္းမႈမ်ားကုိ အသက္အရြယ္၊ က်န္းမာေရးႏွင့္ မတန္ေအာင္လည္း ခံလုိက္ရပါသည္။ ကုိလွေရႊ၊ ကုိျမစိန္၊ ကုိလွတင္ေအာင္ စေသာ ရဲေဘာ္မ်ားမွာလည္း သူတုိ႔ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းျဖင့္ ေအးေအးလူလူ ေနထုိင္ေနသည္ကုိ အဖမ္းခံလုိက္ရသျဖင့္ ကုိလွတင္ေအာင္၏ ခံစားခ်က္မ်ား ျပင္းထန္လာရသည္မွာလည္း အဆန္းမဟုတ္ေပ။ ရဲေဘာ္လွတင္ေအာင္သည္ ေထာင္ထဲမွ ရဲေဘာ္မ်ားႏွင့္ တသားတည္းေန၏။ သူ႔အိမ္မွ ပါဆယ္ပုိ႔သမၽွကို ရဲေဘာ္မ်ားႏွင့္အတူ မၽွေဝစား၏။ က်ေနာ္ႏွင့္ တုိက္ခန္းထဲ အတူေနရ။ တေယာက္ႏွင့္ တေယာက္ ေက်ာခ်င္းကပ္၊ ရင္ခ်င္းအပ္၍ အတူအိပ္ရေသာေၾကာင့္ က်ေနာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ မိလႅာေခ်ာင္နားတြင္ အတူအိပ္ရင္း သူ၏ ရဲေဘာ္မ်ားအေပၚ အနစ္နာခံမႈ၊ ဒီမုိကေရစီတုိက္ပြဲအေပၚ အေလးအနက္ထားမႈတုိ႔ကုိ က်ေနာ္ ေကာင္းေကာင္း သိရွိခဲ့ပါသည္။ ထုိကဲ့သုိ႔ ေထာင္ထဲတြင္ ပုဒ္မ ၁၀(က) ျဖင့္ ၁ ႏွစ္ခြဲခန္႔ ေနထုိင္စဥ္အတြင္းမွာပင္ ၁၉၈၈ ဇြန္လမွစေသာ ဒီမုိကေရစီအေရးေတာ္ပုံႀကီး အျပင္တြင္ အျပင္းအထန္ ျဖစ္ပြားေနခဲ့သည္။ သတင္းစာ မဖတ္ရ။ တုိက္ခန္းထဲတြင္သာ ပိတ္ထားေသာေၾကာင့္ အျပင္မွ အေျခအေနကုိ လုံးဝမသိရေပ။ ေထာင္အာဏာပုိင္မ်ား အပုိးက်ဳိးလာေသာ အေျခအေနကုိကား က်ေနာ္တုိ႔ သတိထားမိသည္။ ဘာေၾကာင့္မွန္းကား မသိရ။ က်ေနာ္တုိ႔ လြတ္ခါနီးတြင္ ေထာင္ပုိင္ ဦးစိန္ေဌးက တခန္းဝင္ တခန္းထြက္ကာ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ မၿမဲေသာ သခၤါရတရားအေၾကာင္း လာေဟာ၏။ အဖမ္းရွိလၽွင္ အလြတ္ရွိေၾကာင္း၊ အၿမဲဖမ္းထား၍ မရေၾကာင္း လာေျပာသည့္အတြက္ က်ေနာ္တို႔ ရိပ္မိလာသည္။ အျပင္မွ အေျခအေနကုိ ေဆး႐ုံႀကီးေရွ႕၌ အစုအၿပံဳလုိက္ အဖမ္းခံရေသာသူမ်ားက လာေျပာၾကသျဖင့္ သိလာသလုိ ေထာင္ၾကပ္ဝါဒါမ်ား၏ တုိးတုိးတိတ္တိတ္ ေျပာျပေသာ သတင္းမ်ားကုိလည္း ၾကားရေလသည္။ အျပင္မွ အေျခအေနမွာ ျပင္းထန္လာပါသည္။ ေထာင္ကုိ ဝိုင္း၍ ဆႏၵျပေသာ အသံမ်ားကုိ ၾကားရေသာအခ်ိန္၊ ေထာင္ကုိဝိုင္းေသာ လူအုပ္ႀကီးကုိ ေထာင္ဘူးဝမွ ေသနတ္ျဖင့္ ပစ္ေဖာက္ေသာ အသံမ်ားကုိ ၾကားရေသာအခ်ိန္မ်ားတြင္ က်ေနာ္တုိ႔ လြတ္ေတာ့မည္ကုိ သိလုိက္ရၿပီး အလြန္မဂၤလာရွိေသာအခ်ိန္အျဖစ္ ၾကည္ႏူးဝမ္းေျမာက္ရပါသည္။ စင္စစ္ ရဲေဘာ္ရဲဘက္စိတ္ဓာတ္ ဆိုသည္မွာ ေထာင္ထဲတြင္ အသိသာဆုံး ျဖစ္ပါသည္။ အသက္ေပးရသည့္ အေျခအေနမ်ဳိး၊ အငတ္ငတ္ အျပတ္ျပတ္ ျဖစ္ရသည့္ အခ်ိန္မ်ဳိးတြင္ သူတပါးအား ဘယ္ေလာက္အထိ စာနာသလဲဆုိသည့္ ေပတံျဖင့္ တုိင္းလၽွင္ ရဲေဘာ္ရဲဘက္စိတ္ဓာတ္ကုိ သိႏုိင္ပါသည္။ ကုိကုိးကၽြန္း အက်ဥ္းေထာင္မွာကတည္းက အစာငတ္ခံတုိက္ပြဲကုိ အတူတုိက္၊ ရွိသမၽွကို မၽွေဝစားေသာက္ခဲ့ရေသာေၾကာင့္ တေယာက္ႏွင့္တေယာက္ အနစ္နာခံရသည္ကုိ သံသယျဖစ္စရာ မလုိေတာ့ေပ။ ယခုလုိ ပါဆယ္ျပတ္ၿပီး ေထာင္ဝင္စာလည္း မရွိေတာ့သည့္ကာလတြင္ က်ေနာ္တုိ႔အခ်င္းခ်င္း သေဘာေပါက္ၾက၏။ မႏၲေလးမွ ကုိသက္တင္၊ ကုိတူး၊ ကုိကံခၽြန္ စေသာ ရဲေဘာ္မ်ားႏွင့္ ေနရသည္။ ရန္ကုန္မွ ကုိတင္ဝင္း ေခၚ ကုိဗုိဇင္ေကာ့တုိ႔၊ ကုိဝင္းသူတုိ႔ႏွင့္ အတူေနရသည္။ က်ေနာ္တုိ႔တေတြက အေတြ႔အႀကံဳရင့္ေနေသာ ရဲေဘာ္ႀကီးမ်ားျဖစ္ေန၍ အေနအထုိင္၊ အေျပာအဆုိကအစ သတိႏွင့္ ေနရပါသည္။ ကုိလွတင္ေအာင္သည္ ရဲေဘာ္ငယ္မ်ားအေပၚ ေလးေလးစားစား၊ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ဆက္ဆံသလုိ ေျပာဆုိဆုံးမစရာမ်ားကုိလည္း ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာဆုိဆုံးမ၏။ ညေန ၆ နာရီေက်ာ္၍ တန္းစစ္ၿပီးခ်ိန္၊ ထမင္းစားၿပီးခ်ိန္တြင္ ဂီတဆည္းဆာ စတင္ေသာအခ်ိန္၌ တေယာက္တပုဒ္စီ သီခ်င္းဆုိရသည္။ တပုဒ္ဆုိလည္း ရသည္။ ႏွစ္ပုဒ္ဆုိလည္း ရသည္။ ညအိပ္ခ်ိန္ ေရာက္သည္အထိ ဆုိၾကပါသည္။ ကုိလွေရႊ၏ အေကာင္းဆုံးသီခ်င္းမွာ စႏၵရကိႏၵရီ ျဖစ္သလုိ ကုိလွတင္ေအာင္၏ အေကာင္းဆုံးသီခ်င္းမွာ ႏွင္းေပ်ာက္ေသာေႏြ ျဖစ္ပါသည္။ ထုိသီခ်င္းကုိ သူက အသံေကာင္းသည္၊ မေကာင္းသည္ထက္ ပတၱလားဆရာ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ စည္းဝါးကုိက္ကုိက္ ဆိုသြားေသာေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ ၾကည္ႏူးရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ၁ ႏွစ္ခြဲအခ်ိန္မွာ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ကုန္ဆုံးသြားၿပီး အေရးေတာ္ပုံႀကီးမွာလည္း ဇြန္မွစ၍ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ အရွိန္တက္လာၿပီးသည့္ေနာက္ ၁၉၈၈ ခု၊ ဇူလုိင္ ၁၅ ရက္တြင္ က်ေနာ္တုိ႔အား လႊတ္ေပးခဲ့ပါသည္။ အျပင္လြတ္သြားၿပီးေနာက္ က်ေနာ္တုိ႔လည္း ဘဝရပ္တည္ေရးအတြက္ ႐ုန္းကန္ရေတာ့သည္။ ကုိလွေရႊႏွင့္ ကုိလွတင္ေအာင္တုိ႔က ေမြးျမဴေရးလုပ္ၾကသည္။ နာေရး၊ သာေရးကိစၥမ်ားတြင္ ဆုံျဖစ္တတ္ၾကပါသည္။ ယခုလုိ ေထာင္ထဲ အတူတူေနခဲ့ရၿပီးေနာက္ ကုိလွတင္ေအာင္လည္း က်ေနာ္တုိ႔အိမ္သုိ႔ မၾကာခဏလာကာ ႏုိင္ငံေရးအေၾကာင္း ေဆြးေႏြးတတ္ပါသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ၈ ရက္၊ ၈ လတြင္ ၈၈ အေရးေတာ္ပုံတုိက္ပြဲႀကီး ေပါက္ကြဲသြားၿပီးေနာက္ တႏုိင္ငံလုံး၊ တကမ႓ာလုံးကုိ ျပန္႔သြားပါသည္။ မိမိတုိ႔ရပ္ကြက္မ်ား၊ ဌာနမ်ားမွေန ပါဝင္ကာ ခ်ီတက္ဆႏၵျပပြဲမ်ားကုိ ဆင္ႏႊဲခဲ့ၾကပါသည္။ က်ေနာ္တုိ႔ ေတြ႔သည့္အခါ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ လံုးဝၿပိဳက်သြားေရးအတြက္ အင္အားစုအားလုံး ညီၫြတ္ေရးတပ္ေပါင္းစု ဖြဲ႔စည္းဖုိ႔၊ အလုပ္သမား၊ လယ္သမား၊ ေက်ာင္းသား၊ ပညာတတ္ဓနရွင္ေပါက္စမ်ား၊ လူလတ္တန္းစားမ်ား စသျဖင့္ အားလုံးစုေပါင္းကာ ေခါင္းေဆာင္ေရြးခ်ယ္၍ ဒီမုိကေရစီရေအာင္ ႀကိဳးပမ္းဖုိ႔ ေဆြးေႏြးျဖစ္ၾကသည္။ ကုိလွေရႊကမူ အေျပာေကာင္း၊ အေဟာေကာင္း ျဖစ္သျဖင့္ ဝင္းတင့္ထြန္းႏွင့္အတူ လုိက္လံလွည့္လည္ တရားေဟာေျပာခဲ့ပါသည္။ တုိက္ပြဲမ်ား အားေကာင္းေမာင္းသန္ ျဖစ္ေနသည့္အခ်ိန္မွာပင္ စစ္အုပ္စုသည္ အက်ပ္အတည္းကုိ ထြက္ေပါက္အျဖစ္ စက္တင္ဘာလတြင္ အာဏာသိမ္းလုိက္ပါသည္။ ပါတီမ်ား တရားဝင္ထူေထာင္ခြင့္ေပးမည့္အေၾကာင္း၊ ၃ လအတြင္း ေရြးေကာက္ပြဲျပဳလုပ္ေပးမည့္ အေၾကာင္း၊ ေရြးေကာက္ပြဲၿပီးလၽွင္ စစ္တန္းလ်ားသုိ႔ ျပန္သြားမည့္အေၾကာင္း၊ အႏုိင္ရသည့္ ႏုိင္ငံေရးပါတီကုိ အာဏာလႊဲေပးမည့္အေၾကာင္း မစားရ ဝခမန္း ေျပာသြားေလသည္။ စကားမတည္၊ ကတိမတည္၊ ယခင့္ယခင္ အစဥ္အလာအရ ကတိဖ်က္ျခင္း၊ သံသယႀကီးထြားျခင္းမ်ားျဖင့္ စစ္အာဏာရွင္တုိ႔၏ လုပ္႐ုိးလုပ္စဥ္အတုိင္း ပါတီမ်ားကုိ ဖြဲ႔စည္းထူေထာင္ခြင့္ ေပးလုိက္ေသာ္လည္း တခ်ဳိ႕က ထုိဖြဲ႔စည္းထူေထာင္ခြင့္ကုိ သံသယျဖင့္ ယုံၾကည္မႈ အားနည္းခဲ့ၾကပါသည္။ က်ေနာ္တုိ႔သည္ ျပည္သူ႔တုိးတက္ေရးပါတီ ဖြဲ႔စည္းခဲ့ၾက၏။ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္က ဥကၠ႒၊ ကုိလွေရႊက အေထြေထြအတြင္းေရးမႉး ျဖစ္၏။ ကုိလွတင္ေအာင္က ပါတီတြင္ မပါဝင္ေပ။ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ကုိ က်ေနာ္ ေမးၾကည့္ရာတြင္ အျပင္မွေန ပါတီကုိ အတတ္ႏုိင္ဆုံး ကူညီေထာက္ပံ့မည္ျဖစ္ေၾကာင္း သူ႔ကုိ ကတိေပးထားသည္ဟု ဦးခင္ေမာင္ျမင့္က ေျပာသည္။ ဘုိကေလး၊ ပ်ဥ္းမနား၊ မႏၲေလးတြင္ ေနထုိင္ေသာ ကြၽန္းျပန္ရဲေဘာ္တခ်ဳိ႕ကမူ ပါတီဖြဲ႔စည္းလုိက္ျခင္းသည္ ရန္သူကုိ ထင္သာျမင္သာျဖစ္ေအာင္ ရပ္ျပလုိက္ျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း၊ စစ္အစုိးရက တခ်ိန္ ဖိႏွိပ္လာလၽွင္ မိမိတုိ႔သည္ ပစ္ကြင္းျဖစ္လာႏုိင္ေၾကာင္း သုံးသပ္ၾကသည္။ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္က မိမိတုိ႔ ပစ္ကြင္းျဖစ္လာမွျဖစ္ေရာ စစ္အာဏာရွင္တုိ႔၏သ႐ုပ္ကုိ ဖြင့္ခ်ပစ္ရမည္။ ထုိ႔အတြက္ အနစ္နာခံသင့္လၽွင္ ခံရမည္ဟု က်ေနာ္တုိ႔ သေဘာထားခ်င္း တူညီေနၾကပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ႏွင့္ က်ေနာ္ သီးသန္႔ေတြ႔ဆုံေဆြးေႏြးရာတြင္ (၁) လက္နက္ကုိင္ ပါတီမ်ားႏွင့္ အဆက္အသြယ္ မျပဳလုပ္ရန္ သေဘာတူညီျခင္း၊ (၂) ယူဂ်ီေျမေအာက္လုပ္ငန္းႏွင့္ မပတ္သက္ရန္ သေဘာတူညီျခင္း၊ (၃) ယခုေရြးေကာက္ပြဲႏွင့္ ထုိေရြးေကာက္ပြဲတြင္ အႏုိင္ရရွိေသာ မည္သည့္ပါတီမဆုိ လစ္ဘရယ္ဒီမုိကေရစီစနစ္ ေအာက္တြင္ ဘူဇြာဒီမိုကေရစီစနစ္ကုိသာ က်င့္သုံးမည္ျဖစ္၍ အရင္းရွင္စနစ္ လႊမ္းမုိးေသာ ႏုိင္ငံေရးအခင္းအက်င္းေအာက္တြင္ မိမိတုိ႔ ပါဝင္လႈပ္ရွားရသည္ကုိ သေဘာတူျခင္း စေသာ ဝိဟာရ မကြဲျပားေသာ သေဘာတူညီမႈမ်ားေအာက္တြင္ က်ေနာ္ ပါဝင္လႈပ္ရွားခဲ့ပါသည္။ ကုိလွတင္ေအာင္ႏွင့္လည္း တုိင္ပင္ခဲ့ရာ သူကလည္း သေဘာတူပါသည္။ သူ၏ က်န္းမာေရး အေျခအေနေၾကာင့္ အျပင္မွေန အကူအညီေပးမည္ဟုလည္း အေလးအနက္ ကတိေပးခဲ့ပါသည္။ သူက ပါတီထဲပါသင့္၊ မပါသင့္ေသာသူမ်ားကုိလည္း သူက ေဝဖန္အႀကံေပးေလသည္။ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ႏွင့္ သူသည္ ညီအစ္ကုိလုိ ျဖစ္ေနကာ သူ႔ဆီမွ အကူအညီမ်ား၊ အႀကံဉာဏ္မ်ားကုိ ရရွိေၾကာင္း ဦးခင္ေမာင္ျမင့္က ေျပာျပပါသည္။ ကုိလွတင္ေအာင္၏ အလြန္ေလးစားစရာ၊ အလြန္ခ်စ္စရာေကာင္းေသာ စ႐ုိက္တခုမွာ ပြင့္လင္းျခင္းႏွင့္ ႐ုိးသားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ သူ႔အေနျဖင့္ သူ မႀကိဳက္သည့္ သေဘာထား၊ သူ မႀကိဳက္သည့္ လႈပ္ရွားမႈမ်ားကုိ ေတြ႔လၽွင္ မႁခြင္းမခ်န္ ေျပာဆုိ၏။ မေထာက္မညႇာလည္း ေဝဖန္ေလသည္။ ထုိသုိ႔ေဝဖန္ေျပာဆုိခံရသူသည္ အစပုိင္း၌ နားမခံသာ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ႏုိင္သည္။ သုိ႔ေသာ္ သူေျပာသည္မွာ အမွန္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျပန္လည္ တံု႔ျပန္ေခ်ပႏုိင္ျခင္းမရွိ ျဖစ္ေနတတ္ပါသည္။ သူက ပြင့္လင္းစြာ ေဝဖန္ေျပာဆုိသည္။ ထုိသုိ႔ ေျပာဆုိၿပီးသည့္ေနာက္ ထုိကိစၥကုိ ဘယ္ေတာ့မွ အာဃာတႀကီးႀကီးျဖင့္ ထားမေနတတ္ေပ။ သူ ေဝဖန္ေျပာဆုိၿပီးလၽွင္ ထုိရဲေဘာ္ႏွင့္ အဆက္ျပတ္သြားသည္ဟူ၍ မရွိေပ။ ခ်ဳိ႕တဲ့ေသာ ရဲေဘာ္မ်ားကုိ ကူညီေထာက္ပံ့ေလ့ရွိ၏။ သူသည္ ခ်မ္းသာသူကား မဟုတ္ေပ။ သုိ႔ေသာ္ ခ်ဳိ႕တဲ့ေသာ ရဲေဘာ္မ်ားကုိ ကူညီတတ္သည္ကား သူ၏ေစတနာဟု ေျပာရေပလိမ့္မည္။ သူႏွင့္ ၿခံခ်င္းကပ္လ်က္ေနသူမွာ ကုိလွေရႊ ျဖစ္၏။ ကုိလွေရႊႏွင့္ သူမွာ တၿမိဳ႕တည္းသား၊ ညီအစ္ကုိလုိ ရင္းႏွီး၏။ ကုိလွေရႊတုိ႔၊ ကုိလွၾကည္တုိ႔က သူ႔ထက္ေစာၿပီး သမဂၢေလာကထဲ ေရာက္ေလသည္။ ေနာက္ သူႏွင့္ လမ္းတဖက္စီျခားၿပီး ေနသူမွာ ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ ျဖစ္သည္။ ဆရာ့ကုိကား က်ေနာ္တုိ႔ အၿမဲေလးစားခ်စ္ခင္ေလသည္။ ကၽြန္းတြင္ အတူေနထုိင္ခဲ့ရသလုိ အိမ္နီးခ်င္းျဖစ္၍ အၿမဲထိေတြ႔ဆက္ဆံခဲ့ရေလသည္။ ကုိလွတင္ေအာင္ အခ်စ္ဆုံးႏွင့္ အေလးစားဆုံး။ စံအထားရဆုံး စာေရးဆရာဆုိလၽွင္ ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ကုိ ညႊန္ျပရေပလိမ့္မည္။ ထက္ျမက္