ဗမာ့ႏုိင္ငံေရးကေသာင္းကနင္းမ်ား - အပိုင္း ၁၇
DVB
·
February 28, 2018
ရွစ္ေလးလံုး (၈၈၈၈) ျပည္သူ႔အေရးေတာ္ပံု၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ႏွင့္ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္
(၃၄) ရွစ္ေလးလံုး (၈၈၈၈) ျပည္သူ႔အေရးေတာ္ပံု
ေမၽွာ္လင့္ခဲ့ၾကတဲ့အတိုင္း ေက်ာင္းသားနဲ႔ ျပည္သူေတြရဲ႕ အံုႂကြေပါက္ကြဲမႈႀကီးျဖစ္တဲ့ ရွစ္ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံုႀကီးဟာ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ဩဂုတ္လ ၈ ရက္ေန႔မွာ ျဖစ္ပြားလာခဲ့တယ္။ ရဟန္းသံဃာေတာ္ေတြ အပါအဝင္ လွည္းေနေလွေအာင္း ျမင္းေဇာင္းမက်န္ေအာင္ ဆင္းရဲသား ျပည္သူေတြနဲ႔ မူႀကိဳကေလးေတြအထိ ပါဝင္လာၿပီး အၿမိဳ႕ၿမိဳ႕အနယ္နယ္မွာ ဆႏၵျပပြဲေတြ၊ လူထုခ်ီတက္ပြဲေတြ တတိုင္းျပည္လံုး အႏွံ႔အျပားမွာ ျဖစ္ပြားလာခဲ့ေတာ့တယ္။
စာေရးသူရဲ႕ တမိသားစုလံုးလည္း ဒီမိုကေရစီအေရး ဆႏၵျပပြဲႀကီးမွာ နည္းလမ္းမ်ိဳးစံုနဲ႔ ပါဝင္ခဲ့ၾကတယ္။ ကိုယ္ပိုင္စီးပြားေရးအတြက္ က်ေနာ္ ခရီးသြားေနတုန္း ၁၉၉၅ ခုႏွစ္ ဩဂုတ္လ ၁၅ ရက္ေန႔က က်ေနာ့္မိသားစုဟာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို သြားေရာက္ေတြ႔ဆံုခဲ့ၿပီး သူတို႔ရဲ႕ အစဥ္တစိုက္ ယံုၾကည္ေထာက္ခံမႈကို ျပသခဲ့ၾကပါတယ္။ ဓာတ္ပံုထဲမွာ ယာအစြန္က အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ဗဟိုအလုပ္အမႈေဆာင္အဖြဲ႔ဝင္ ေမာင္ဝံသ(ကြယ္လြန္)၊ စာေရးသူဇနီး ေဒၚျမျမ၊ ေဒၚခင္ေလးႏြယ္ (ဦးသာႏိုးဇနီး)၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၊ စာေရးသူသမီး ယဥ္ေမထြန္း၊ နာမည္ေက်ာ္စာေရးဆရာနဲ႔ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေဟာင္း ဦးသာႏိုးတို႔ ျဖစ္ၾကပါတယ္။
စာေရးသူလည္း ဆီဒိုနားအေနာက္ဘက္နားမွာ ေနသူ ကြယ္လြန္သြားရွာၿပီျဖစ္တဲ့ သခင္အုန္းျမင့္ ဦးစီးေဆာင္ရြက္ခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသား ကူညီျဖည့္ဆည္းေရး ေကာ္မတီကို မိမိတတ္ႏိုင္သမၽွ လစဥ္ အလႉေငြထည့္ဝင္ခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြကိုလည္း တတ္အားသမၽွ ေငြေၾကးေလးနဲ႔ ကူညီခဲ့ဖူးပါတယ္။ ၿမိဳ႕တိုင္းၿမိဳ႕တိုင္း နယ္တိုင္းနယ္တိုင္း ေနရာတိုင္းမွာ ဆႏၵျပပြဲ၊ လူထုစည္းေဝးပြဲႀကီးေတြ က်င္းပခဲ့ၾကပါတယ္။
(၃၅) ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ႏွင့္ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္
ဒီလိုနဲ႔ ရွစ္ေလးလံုး လူထုအေရးေတာ္ပံုႀကီးကေန တိုးတက္တဲ့ ႏိုင္ငံေရးအျမင္ ရွိသူေတြ၊ မတူညီတဲ့ ရပ္တည္ခ်က္၊ သမိုင္းေၾကာင္း အလႊာေပါင္းစံုက အမ်ိဳးသားအင္အားစုေတြကို ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ အေျမာ္အျမင္နဲ႔ ဦးေဆာင္မႈေအာက္မွာ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ (National League for Democracy) လို႔ အမည္ရွိတဲ့ ပါတီသစ္တရပ္ ဖဲြ႔စည္းထြက္ေပၚလာခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေဟာင္းႀကီးေတြက တဖက္၊ ယခင္ အာဏာရ ႏိုင္ငံေရးသမားေဟာင္းႀကီးေတြက တဖက္နဲ႔ ေပါင္းစပ္ပါဝင္ခဲ့ပါတယ္။
ဒါဟာ အေျပာင္းအလဲကို ေတာင္းဆိုလႈပ္ရွားခဲ့ၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားနဲ႔ ျပည္သူေတြရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးမ်က္ႏွာစာသစ္တရပ္ ေပၚထြန္းလာခဲ့တာပါပဲ။ ဒါဟာ အေျပာင္းအလဲကို ေတာင္းဆို လႈပ္ရွားခဲ့ၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားနဲ႔ ျပည္သူေတြရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးမ်က္ႏွာစာသစ္တရပ္ ေပၚထြန္းလာခဲ့တာပါပဲ။ သူတို႔အထဲမွာ ေဒၚျမင့္ျမင့္ခင္ (၁၉၅၃ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာ ေက်ာင္းသားအေရးအခင္း ေခါင္းေဆာင္၊ ဗဟိုတရား႐ံုးေရွ႕ေနနဲ႔ ယခု အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုတြင္ ေနထိုင္သူ) အပါအဝင္ က်ေနာ့္ရဲ႕ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းေနဘက္နဲ႔ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေဟာင္းေတြဟာ အန္အယ္လ္ဒီရဲ႕ အေရးပါတဲ့ အခန္းက႑မွာ ပါဝင္ခဲ့ၾကပါတယ္။
မႏၲေလးတကၠသိုလ္က ဦးတင္ေရႊ၊ ဦးမိုးသူ (ဦးစိန္ျမင့္)၊ ဦးတင္မိုး(ဦးဘဂ်မ္း) တို႔ဟာ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္မွာ အမႈေဆာင္ေတြအျဖစ္ ပါဝင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ဦးတင္ေရႊနဲ႔ ဦးဘဂ်မ္းတို႔က သူတို႔နဲ႔အတူ လာလုပ္ဖို႔ စာေရးသူကို တိုက္တြန္းခဲ့ၾကပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္ဟာ ခိုင္ခိုင္မာမာ ျငင္းဆန္ခဲ့ၿပီး ဒီကိစၥကို ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေဟာင္း ဦးသာႏိုးကို သြားေတြ႔ၿပီး တိုင္ပင္ၾကဖို႔ အႀကံျပဳခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဘာေၾကာင့္လဲလို႔ သူတို႔က က်ေနာ့္ကို ေမးၾကပါတယ္။
အခ်က္၂ ခ်က္နဲ႔ က်ေနာ္ ျပန္ရွင္းျပခဲ့ပါတယ္။
၁) ျပည္သူေတြက ၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ သူတို႔ရဲ႕ လုပ္ပိုင္ခြင့္အာဏာကို အျပည့္အဝ လႊဲအပ္ခဲ့ၾကလို႔ တႏိုင္ငံလံုး အတိုင္းအတာနဲ႔ အႏိုင္ရခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ားတို႔က အာဏာလႊဲေျပာင္းေရးကိစၥ ေျပာရမယ့္အစား န.ဝ.တ စစ္အစိုးရကို ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြး ညႇိႏိႈင္းဖို႔အတြက္သာ ေတာင္းဆိုခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီကတည္းက ခင္ဗ်ားတို႔ဟာ အာဏာလႊဲေျပာင္းႏိုင္ဖို႔ အခြင့္အေရး ရာႏႈန္းျပည့္ ဆံုး႐ံႈးခဲ့ရတယ္။
၂) က်ေနာ္က အေျခအေနကို ၾကည့္ၿပီး သာကူးလုပ္တတ္တဲ့ ဆိုရွယ္လစ္အုပ္စုေတြ အန္အယ္လ္ဒီရဲ႕ ေရွ႕တန္းမွာ ေနရာယူ လႈပ္ရွားေနၾကတာကို သေဘာမက်ခဲ့ဘူး။ ပါတီဥကၠ႒ ေနရာယူထားတဲ့ ဦးေအာင္ေရႊဆိုတာ စစ္တပ္ဆိုရွယ္လစ္အုပ္စုရဲ႕ အတြင္းစည္းက စည္း႐ံုးေရးမႉးျဖစ္သလို ဦးႏုနဲ႔တိုင္ပင္ၿပီး ၁၉၅၇ ခုႏွစ္ အာဏာသိမ္းဖို႔ စီစဥ္ ဦးေဆာင္ခဲ့သူ တေယာက္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ကာနယ္ၾကည္ဝင္းဆိုတာက ဆိုရွယ္လစ္ပါတီဥကၠ႒ ဦးဘေဆြနဲ႔ မိန္းမေပြဘက္၊ ဆိုရွယ္လစ္သမား၊ ဦးသန္းထြန္းနဲ႔ ဦးခ်စ္ခိုင္တို႔ကလည္း ျမင္းၿခံဆိုရွယ္လစ္ပါတီကပဲေလ။ သူတို႔အားလံုးဟာ ဆိုရွယ္လစ္ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းရဲ႕ သစၥာခံေနာက္လိုက္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔က အာဏာေနာက္လိုက္ေနတဲ့ သာကူးေတြ ထံုးစံအတိုင္း အားသာလာတဲ့ ျပည္သူ႔ေတာ္လွန္ေရးဘက္ကို ခုန္ကူးလာခဲ့ၾကတာပါ။ အခုေတာ့ သူတို႔တေတြဟာ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ အန္အယ္လ္ဒီက တျပည္လံုးအတိုင္းအတာနဲ႔ အႏိုင္ရၿပီးတဲ့ေနာက္ ျပည္သူေတြရဲ႕ ဒီမိုကေရစီ ယာဥ္ယႏၲရားႀကီးျဖစ္တဲ့ အန္အယ္လ္ဒီကို ေမာင္းႏွင္ၾကေတာ့မွာပါ။
ဦးေအာင္ေရႊဟာ ဗိုလ္ေနဝင္းရဲ႕ ဆင့္ေခၚမႈကို ခံခဲ့ရပါတယ္။ သူတို႔ ေတြ႔ဆံုရာမွာ ဦးေအာင္ေရႊက စစ္တပ္ကို ဘယ္ေသာအခါမွ ၿပိဳကြဲေအာင္မလုပ္ပါဘူးလို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းကို ကတိျပဳခဲ့ပါတယ္။ မွန္သည္ျဖစ္ေစ၊ မွားသည္ျဖစ္ေစ တျခား အန္အယ္လ္ဒီ ေခါင္းေဆာင္ေတြ ဘယ္လိုပဲ အထိန္းသိမ္းခံရ၊ ေထာင္ခ်ခံခဲ့ရေပမယ့္ ဦးေအာင္ေရႊကေတာ့ အန္အယ္လ္ဒီမွာ ပါဝင္ခဲ့မႈအတြက္ ဘယ္တုန္းကမွ အဖမ္းအဆီး အထိန္းအသိမ္း မခံခဲ့ရပါဘူး။ ဦးတင္ေရႊဟာ အင္းစိန္ေထာင္အတြင္း ၁၉၉၇ ခုႏွစ္မွာ ကြယ္လြန္ခဲ့တယ္။ ဦးတင္မိုးလည္း ၂၀၀၇ ခုႏွစ္က အေမရိကန္ျပည္နယ္ ကယ္လီဖိုးနီးယားမွာ ကြယ္လြန္ခဲ့ျပန္တယ္။ ဦးမိုးသူကေတာ့ အန္အယ္လ္ဒီက အနားယူခဲ့ၿပီး ရန္ကုန္မွာပဲ ေနထိုင္လ်က္ ရွိပါတယ္။
၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ဩဂုတ္လ ၂၆ ရက္ေန႔က ႏိုင္ငံေက်ာ္မင္းသားႀကီး ဦးထြန္းေဝ အခမ္းအနားမႉးလုပ္ခဲ့တဲ့ ေရႊတိဂံုဘုရား အေနာက္မုခ္မွာ က်င္းပခဲ့တဲ့ လူထုစည္းေဝးပြဲႀကီးမွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ဒီမိုကေရစီေရးအတြက္ သူမရဲ႕ ပထမဆံုး လူထုမိန္႔ခြန္းကို ေျပာၾကားခဲ့ပါတယ္။ သူမဟာ က်ေနာ္တို႔ႏိုင္ငံရဲ႕ ႀကီးျမတ္ထင္ရွားတဲ့ အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ သမီးျဖစ္သလို တိုင္းျပည္ရဲ႕ ဒီမိုကေရစီေရး လႈပ္ရွားမႈ ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ ေပၚထြန္းလာတဲ့ ကမာၻ႔ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ႏိုဘယ္လ္ဆုရွင္တဦးလည္း ျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီေနာက္ေတာ့ သူမဟာ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာ ၂၄ ရက္ေန႔မွာ အန္အယ္လ္ဒီ ဖြဲ႔စည္းျဖစ္ေပၚစကေန ဦးေဆာင္လာခဲ့ရာမွာ ႏွစ္ေပါင္း ၂၅ ႏွစ္အတြင္း စစ္အာဏာရွင္ေတြရဲ႕ ဖမ္းဆီးမႈေတြ အႀကိမ္ႀကိမ္ခံခဲ့ရၿပီး ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္ ပိတ္ေလွာင္မႈေတြ ႏွစ္ရွည္လမ်ားစြာ အႀကိမ္ႀကိမ္ ခံစားခဲ့ရပါတယ္။ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းဟာ ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီ အေရးေပၚအစည္းအေဝးကို ေခၚယူခဲ့ပါတယ္။ သူက အဲဒီမွာ လွည့္ကြက္ ညစ္ကြက္ လိမ္ကြက္ေတြ အေျမာက္အျမား ခ်မွတ္လုပ္ေဆာင္ခဲ့ပါေသးတယ္။ ပါတီက ႏုတ္ထြက္ခဲ့ၿပီး ျပည္သူလူထုကုိလည္း "စစ္တပ္က မိုးေပၚေထာင္မေဖာက္ဘူး၊ ပစ္မယ္ဆိုရင္ လူကို မွန္ေအာင္ ပစ္တတ္တယ္" ဆိုၿပီး လူမိုက္ဆန္ဆန္ ၿခိမ္းေျခာက္ေျပာဆိုသြားခဲ့ပါေသးတယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီစကားဟာ သူ႔ရဲ႕ ခါးပိုက္ေဆာင္စစ္တပ္ကို ေန႔စဥ္ ဆႏၵျပေနၾကတဲ့ ျပည္သူလူထုကို တည့္တည့္မွန္ေအာင္၊ လူအုပ္ထဲကို ပစ္ထည့္လိုက္ဖို႔၊ သတ္ျဖတ္ဖို႔ အမိန္႔ေပး ညႊန္ၾကားလိုက္တာပဲ မဟုတ္လား။
(၃၆) ဦးႏု၏ ပ်က္သုဥ္းၿပီးအစိုးရ ေၾကညာျခင္း
အာဏာငန္းဖမ္းသူတေယာက္ ငရဲျပည္က လွမ္းေအာ္ေတာင္းလိုက္သလိုပါပဲ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းဟာ တိုင္းျပည္ကို ဖ်က္ဆီးခဲ့တဲ့ တရားခံနံပါတ္ (၁) ဆိုရင္ ဦးႏုက တရားခံ နံပါတ္ (၂) ပါပဲ။ သူဟာ ဘယ္တုန္းကမွ ျပည္သူေတြကို အလုပ္အေကၽြးျပဳဖို႔ ေတြးခဲ့ဟန္ မတူပါဘူး။ သူဟာ အာဏာကို ျဖတ္လမ္းက ရယူဖို႔ အၿမဲတမ္း ႀကိဳးစားရာမွာ နာမည္ဆိုးနဲ႔ ေက်ာ္ၾကားတဲ့ အခြင့္အေရးသမားတေယာက္ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ သူ တသက္တာ ကိုင္စဲြသြားတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္ကေတာ့ ေဒးလ္ကာနယ္ဂ်ီ ေျပာခဲ့တဲ့ “How to win friends and influence the people” ဆိုတာပါပဲ။ သူဟာ အဲဒီစာအုပ္ကို မိတၱဗလဋီကာလို႔ ျမန္မာလို႔ ျပန္ဆိုခဲ့ၿပီး ေက်ာင္းသံုးစာအုပ္အျဖစ္နဲ႔လည္း ျပ႒ာန္းခဲ့ပါတယ္။
အခုေတာ့ က်ေနာ္တို႔ဟာ ျမင္ကြင္းကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျမင္ခဲ့ၾကရပါၿပီ။ ႏိုင္ငံေရး ကေသာင္းကနင္း ျဖစ္စဥ္ေတြကိုလည္း ထင္ထင္ရွားရွား ေတြ႔ခဲ့ၾကပါၿပီ။ လူထု အံုႂကြမႈေတြဟာ အျမင့္ဆံုးမွတ္ကို ေရာက္ေနခဲ့ပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္လည္း ကြဲျပားတဲ့အျမင္ ရပ္တည္ခ်က္အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ မတူညီတဲ့ ျဖတ္သန္းမႈ အရင္းခံအေျခအေန ႐ႈပ္ေထြးမႈေတြေၾကာင့္ ညီညြတ္ေသာ တပ္ေပါင္းစုႀကီးကို မဖြဲ႔စည္းႏိုင္ခဲ့ေသးပါဘူး။
ဦးႏုကိုယ္တိုင္က ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ ျပည္တြင္းစစ္ႀကီး ျဖစ္ေစခဲ့တဲ့အေပၚ သူ႔မွာ တာဝန္ရွိေၾကာင္း သူကိုယ္တိုင္ ဝန္ခံခဲ့ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ သူဟာ ဦးဗေဆြနဲ႔ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းတို႔ ဆိုရွယ္လစ္အုပ္စုေတြက တျခားႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ေတြကို ၁၉၄၈ ခုႏွစ္မွာ ဖမ္းဆီးခဲ့တာကို လ်စ္လ်ဴ႐ႈခဲ့လို႔ပါပဲ။ ဦးႏုက သူသာလၽွင္ တရားဝင္အစိုးရလို႔ ေျပာၿပီး အစိုးရဖြဲ႔စည္းေၾကာင္း ေၾကညာခဲ့ေပမယ့္ ဘယ္သူကမွ သူ႔ရဲ႕ပ်က္သုဥ္းၿပီး အစိုးရကို အသိအမွတ္ မျပဳခဲ့ၾကေတာ့ပါဘူး။ ျပည္တြင္းစစ္ႀကီးကေတာ့ အႏွစ္ ၇၀ ေက်ာ္ ေတာက္ေလာင္ၿပီးပါၿပီ။ ယေန႔ထိလည္း ၿပီးဖို ့လမ္းမျမင္ေသးပါ။
တေန႔ေတာ့ လူထုေဒၚအမာတိုက္မွာ ႏိုင္ငံေရးအေျခအေနေတြ ေျပာဆိုေနၾကတုန္း ဦးႏုက ေဒၚအမာေရ... ေဒၚအမာေရလို႔ ေအာ္ေခၚရင္း ေရာက္လာခဲ့တယ္။ က်ေနာ္က ထမယ္လုပ္ေတာ့ ေဒၚေဒၚ(လူထုေဒၚအမာ) က က်ေနာ္ မထြက္သြားဖို႔ ေျပာၿပီး ဦးႏုနဲ႔ စကားဝိုင္းမွာ သက္ေသခံအျဖစ္ ဝင္ေဆြးေႏြးဖို႔ ေျပာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ ေဒၚေဒၚရဲ႕ ဧည့္ခန္းမွာပဲ ထိုင္ၿပီး ဦးႏုေျပာတာ နားေထာင္ခဲ့ၾကတယ္။ သူက ရန္ကုန္မွာ ေျပာခဲ့တဲ့အတိုင္းပဲ ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ေဒၚေဒၚက သူေျပာတာ နားေထာင္ေပးၿပီးတဲ့ေနာက္ "ၿပီးခဲ့တာေတြ ၿပီးပါေစေတာ့ ... အခု ဘယ္လိုဆက္လုပ္ၾကမလဲ" လို႔ ျပန္ေမးတဲ့အခါ ဦးႏုက ျပန္အေျဖမေပးဘဲ ျပန္သြားခဲ့ပါေတာ့တယ္။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကလည္း အဆင္သင့္မျဖစ္ေသးသလို ေက်ာင္းသားေတြကလည္း ေန႔စဥ္ လႈပ္ရွားမႈေတြနဲ႔ အလုပ္မ်ားေနခဲ့ၾကပါတယ္။ အတိုခ်ဳံး ေျပာရရင္ ျပည္သူေတြဘက္က စင္ၿပိဳင္အစိုးရတရပ္ ဖဲြ႔စည္းႏိုင္ဖို႔ အဆင္သင့္ မျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီအေျခအေနမွာ အေတြ႔အႀကံဳအမ်ားဆံုး ပုဂၢိဳလ္ဟာ ဦးေနဝင္း ျဖစ္ပါတယ္။ သူ စဥ္းစား စိတ္ပိုင္းျဖတ္ထားတဲ့အတိုင္း အေျခအေနေတြ ေပးလာတာကို သူ သိခဲ့ပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ သူဟာ သူ႔ရဲ႕ ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီက ၅ ဦးေကာ္မတီကို အာဏာသိမ္းယူဖို႔ မီးစိမ္းျပခဲ့ပါေတာ့တယ္။
ဒီေနရာမွာ ျမဳပ္ကြယ္ေနတဲ့ ဇာတ္လမ္းတပုဒ္ဟာ က်ေနာ္နဲ႔ရင္းႏွီးရတဲ့ မိတ္ေဆြတဦးဆီက ေပၚထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ သူ႔နာမည္ကို မေဖာ္ျပဖို႔ ေမတၱာရပ္ခံခဲ့တဲ့ က်ေနာ့္မိတ္ေဆြကေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရြာမွာ ေနထိုင္ၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစာေမာင္ရဲ႕ ညီဝမ္းကြဲေတာ္သူလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ စစ္အာဏာသိမ္းၿပီးတဲ့ ေနာက္တေန႔မွာ အာဏာသိမ္းပြဲဇာတ္လမ္းကို သိရေအာင္ သူဟာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစာေမာင္ရဲ႕အိမ္ကို သြားခဲ့သတဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဗိုလ္ေစာေမာင္က သူ႔အိမ္ေရွ႕က ပန္းပင္ေတြ ေရေလာင္းေနပါသတဲ့။ ႏႈတ္ဆက္စကား ဆိုၾကၿပီးတဲ့ေနာက္ အိမ္ထဲကို အတူတူဝင္ခဲ့ၾကတယ္။ ဧည့္ခန္းမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစာေမာင္က ဒီလို ေျပာခဲ့ပါတယ္တဲ့။
“မြန္းလြဲ ၃ နာရီ ၁၅ မိနစ္ေလာက္မွာ က်ေနာ့္ကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာ္ထင္က အျမန္ဆံုးလာဖို႔ ေျပာခဲ့ပါတယ္။ အဝတ္အစားလဲဖို႔ေတာင္ အခ်ိန္မရေတာ့တာမို႔ က်ေနာ္လည္း စပို႔ရွပ္ေလးနဲ႔ပဲ သူတို႔ကို သြားေတြ႔ခဲ့ပါတယ္။ အစည္းအေဝးမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္စိန္လြင္က အေရးအခင္း အေျခအေနကို အက်ဥ္းခ်ံဳး ရွင္းျပခဲ့ၿပီး သူတို႔ဟာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းထံက အမိန္႔ရထားၿပီးၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္းနဲ႔ မင္းက အာဏာသိမ္းအဖြဲ႔ ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္မယ္။ ေရဒီယိုကေန သတင္းေၾကညာခ်က္ကို ညေန ၄ နာရီမွာ ထုတ္ျပန္မယ္ (သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ စစ္အာဏာသိမ္းတဲ့ သတင္းကို ျမန္မာ့အသံကေန ထုတ္လႊင့္သြားခဲ့တယ္) ေအး ! ဒါပဲ "။
အဲဒီဖြင့္ဟခ်က္အတိုင္းဆို ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ ၁၈ ရက္ေန႔ ညေန ၄ နာရီမွာ ဒီစစ္တပ္ကပဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစာေမာင္ ဦးေဆာင္လို႔ စစ္အာဏာသိမ္းခဲ့ေပမယ့္ သူဟာ ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီ ၅ ဦး ေကာ္မတီရဲ႕ အသိေပးမႈကို ၁ နာရီေတာင္ မရွိတဲ့ အခ်ိန္ေလးေလာက္သာ ႀကိဳသိခြင့္ရခဲ့တာပါ။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ ႏိုင္ငံတဝန္းလံုးမွာ လူသတ္ပြဲႀကီးေတြ ျဖစ္ပြားခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ျပည္သူလူထုေတြဟာ ကင္းလွည့္လာတဲ့ စစ္သားေတြနဲ႔ ေတြ႔တဲ့ေနရာမွာ ပစ္ခတ္သတ္ျဖတ္တာကို ခံခဲ့ၾကရတယ္။ ေနာက္ဆံုး ကိုယ့္အိမ္က ဝရန္တာမွာျဖစ္ျဖစ္၊ လမ္းမေပၚမွာျဖစ္ျဖစ္၊ သပိတ္စခန္းေတြမွာျဖစ္ျဖစ္ ေတြ႔တဲ့ေနရာတိုင္း သတ္ျဖတ္ျခင္း ခံၾကရတယ္။
ရန္ကုန္မွာ ပစ္သတ္ခံရတဲ့ လူေသအေလာင္းေတြကို စစ္တပ္ မီးသၿဂႋဳဟ္စက္မွာ မီး႐ိႈ႕ပစ္ခဲ့ၾကတယ္။ ျပည္သူေတြရဲ႕ အေလာင္းေတြဟာ တညတည္းနဲ႔ မီး႐ိႈ႕မပစ္ႏိုင္ေအာင္ မ်ားျပားလြန္းတာမို႔ လူေသအေလာင္းပံုႀကီးဟာ ေတာင္ကုန္းငယ္တခုလို ၾကက္သီးထဖြယ္ ဟည္းထေနတာကို ျမင္ခဲ့ရတဲ့ မီး႐ိႈ႕ဖို႔ တာဝန္ခ်ခံခဲ့ရတဲ့ စစ္တပ္အရာရွိတဦးက အလြန္ေၾကကဲြဝမ္းနည္းစြာ ျပန္ေျပာျပခဲ့ပါတယ္။ တႏိုင္ငံလံုး အတိုင္းအတာနဲ႔ဆို အသတ္ျဖတ္ခံခဲ့ရတဲ့ ျပည္သူေပါင္း ေသာင္းဂဏန္းေက်ာ္ခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီညက က်ေနာ္ဟာ မႏၲေလးကအိမ္မွာ ရွိေနပါတယ္။ အထက္ဗမာျပည္ ေက်ာင္းသားသမဂၢဥကၠ႒ ကိုေအာင္ျမင့္ထြန္းက က်ေနာ့္ဆီ ဘာဆက္လုပ္သင့္သလဲဆိုတာ အႀကံေတာင္းလာခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္အႀကံျပဳတဲ့အတိုင္း သူတို႔ သပိတ္စခန္းကို စြန္႔ခြာသြားခဲ့ၾကပါတယ္။ ေနာက္တေန႔ သူ႔အိမ္ကို စစ္ေထာက္လွမ္းေရးေတြ ဖမ္းဆီးဖို႔ လာရွာတဲ့အခါ က်ေနာ္က သူ႔ကို ျပည္ပကို အၿပီးထြက္သြားႏိုင္ဖို႔ ကူညီခဲ့ပါတယ္။ အခုေတာ့ သူဟာ အေမရိကန္ႏိုင္ငံမွာ ေနထိုင္ၿပီး ဆူရွီေရာင္းတဲ့လုပ္ငန္းလုပ္ရင္း ဆရာဝန္တေယာက္နဲ႔ အိမ္ေထာင္က်လို႔ သားသမီးတေယာက္ေတာင္ ထြန္းကားေနပါၿပီ။
အပိုင္း (၁၈) ဆက္ရန္ ......
မင္းေကာင္းခ်စ္