(၃၃) ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲမ်ား (၁၉၆၃) ႏိုင္ငံေရးတင္းမာမႈေတြ ေလၽွာ့ခ်ဖို႔ ၁၉၆၃ ခုႏွစ္ ဇြန္လ ၁၁ ရက္ေန႔မွာ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ ကိုယ္စားျပဳၿပီး ဗိုလ္ေနဝင္းဟာ တဖက္သတ္ အဆိုျပဳထားတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ဖိတ္ေခၚမႈကို ျပဳခဲ့ပါတယ္။ ႐ိုးသားမႈကို အေျခမခံတာမို႔ လက္နက္ကိုင္ ပုန္ကန္ခဲ့ၾကတဲ့ အလံနီကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၊ အလံျဖဴကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၊ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္၊ ကရင္အမ်ိဳးသားလြတ္ေျမာက္ေရး၊ မြန္ပါတီ၊ ခ်င္းပါတီ စတာေတြနဲ႔ ေတြ႔ဆံုၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဆြးေႏြးပြဲေတြ လုပ္ခဲ့ေပမယ့္ မေအာင္ျမင္ခဲ့ဘဲ ၁၉၆၃ ခုႏွစ္ ႏိုဝင္ဘာလ ၁၅ ရက္ေန႔မွာ အဆံုးသတ္ၿပီး ဖ်က္သိမ္းခဲ့ရတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကိုယ္စားလွယ္ အမ်ားစုဟာ သေဘာတူခဲ့ၾကတဲ့အတိုင္း မူရင္း အေျခစိုက္ရာ ေဒသေတြဆီ ျပန္သြားခဲ့ၾကတယ္။ သံုးရက္ၾကာၿပီးတဲ့ေနာက္ စစ္တပ္ဟာ ထိုးစစ္ေတြနဲ႔ ေခ်ာင္ခိုတိုက္ပြဲေတြ အေျမာက္အျမား ဆင္လာၿပီး အတိုက္အခံ သူပုန္ ေခါင္းေဆာင္အေတာ္မ်ားမ်ားကို အေသဖမ္းဆီးမိေၾကာင္း သတင္းစာေတြထဲမွာ ေဖာ္ျပခဲ့ၾကတယ္။ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြအတြက္ေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးမရတဲ့အျပင္ ႀကီးမားတဲ့ ဆံုး႐ံႈးမႈေတြနဲ႔သာ ရင္ဆိုင္ခဲ့ရတယ္။ ကရင္အမ်ိဳးသားလြတ္ေျမာက္ေရး (ေကအန္ဒီအို) က ခြဲထြက္ခဲ့ၿပီး ေစာဟန္တာသမူဝီ ဦးေဆာင္တဲ့အဖြဲ႔သာ တရားဝင္ ရပ္တည္ႏိုင္ဖို႔ က်န္ရစ္ခဲ့ေတာ့တယ္။ စစ္တပ္ကေတာ့ ေအာင္ႏိုင္သူအျဖစ္ ေႂကြးေၾကာ္ခဲ့ေပမယ့္ လူထုကေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ မ႐ိုးသားမႈ၊ ေကာက္က်စ္မႈေတြေၾကာင့္ ပိုလို႔ ရြံရွာမုန္းတီးခဲ့ေတာ့တယ္။ အခုဆို ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီက အဆိုျပဳခဲ့တဲ့ ၅၅ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအစီအစဥ္နဲ႔ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီက အေကာင္အထည္ေဖာ္ၿပီး လံုးလံုးမေအာင္ျမင္ခဲ့တဲ့ ၆၃ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဆြးေႏြးပြဲဆိုၿပီး အဓိကျဖစ္ရပ္ႏွစ္ရပ္ ရွိခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ အဲဒါရဲ႕အက်ိဳးဆက္အျဖစ္ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္မ်ားစြာ ဖမ္းဆီးထိန္းသိမ္းခံခဲ့ရၿပီး ဖိႏွိပ္မႈေတြပို ျပင္းထန္လာခဲ့သလို ႏိုင္ငံေရး ကေသာင္းကနင္းျဖစ္စဥ္ေတြ ႏိုင္ငံတဝန္းလံုးမွာ တခုၿပီးတခု ဆင့္ကဲဆင့္ကဲ ေပၚေပါက္လာခဲ့ေတာ့တယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေစ့စပ္ညႇိႏိုင္းေရးမႉး ႏွစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ သခင္တင္ျမနဲ႔ ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္ဝင္ ဗိုလ္ရဲထြဋ္တို႔ဟာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲ မေအာင္ျမင္ေပမယ့္ လက္နက္ခ် အလင္းဝင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီဟာ တျခားလက္နက္ကိုင္အုပ္စုေတြရဲ႕ သေဘာတူ ေထာက္ခံမႈနဲ႔ ေစ့စပ္ညႇိႏိႈင္းေရးနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလမ္းစဥ္ကေန ၆၄ ခုႏွစ္ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးလမ္းစဥ္ကို အသြင္ကူးေျပာင္းခဲ့ေတာ့တယ္။ အဲဒီ လက္နက္ကိုင္လမ္းစဥ္နဲ႔အတူ ပါတီဥကၠ႒ သခင္သန္းထြန္းဟာ ကိုယ့္တပ္ကိုယ္ ျပန္နင္းၿပီး ဇာတ္တူသားစားသလို ကိုယ့္ပါတီရဲ႕ ေပါလစ္ဗ်ဴ႐ို အမႈေဆာင္ေတြနဲ႔ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီကို မၾကာေသးမီက ပူးေပါင္းလာခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ၆ ဦးကို သတ္ျဖတ္ခဲ့တယ္။ အသတ္ခံရတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ ... ၁။ ကိုဘသန္း (ဗဟိုတရား႐ံုးေရွ႕ေနနဲ႔ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ အမႈေဆာင္ေဟာင္း  ေဒၚျမင့္ျမင့္ခင္ရဲ႕ အစ္ကိုေတာ္သူ) ၂။ ကိုထြန္းေက်ာ္ (ကိုစိုးဝင္း- လူထုဦးလွနဲ႔ လူထုေဒၚအမာတို႔၏သား) ၃။ ကိုေက်ာ္ခင္ (ဗိုလ္မႉးႀကီးသန္းစိန္ - ရခိုင္ရဲ႕ ညီေတာ္သူ) ၄) ကိုတင္ဟန္ ၅) ကိုခင္ဝင္း ၆) ကိုဖိုးသားတို႔ ျဖစ္ၾကတယ္။ ကိုယ့္တပ္ကိုယ္ ျပန္နင္းၿပီး ဇာတ္တူသားစားတာေတြ ရပ္မသြားခဲ့ဘဲ သခင္သန္းထြန္းဟာ ပါတီရဲ႕ အဆင့္ျမင့္ရာထူးရွိသူ ရဲေဘာ္ေဌး၊ ဂိုလ္ရွယ္၊ ဗိုလ္ရန္ေအာင္၊ ရဲေဘာ္စိုးသန္း၊ ဗိုလ္ထြန္းၿငိမ္း (စာေရးသူရဲ႕ ဦးေလးေတာ္သူ)၊ ရဲေဘာ္ထြန္းရွိန္ စတဲ့ အတြင္းစည္းက ရဲေဘာ္ေတြကို ဆက္လက္သုတ္သင္ သတ္ျဖတ္ခဲ့တယ္။ သတ္ျဖတ္မႈေတြဟာ အလြန္ရက္စက္လြန္းတာမို႔ သခင္သန္းထြန္းဟာ ေနာက္ဆံုး သူကိုယ္တိုင္လည္း ႐ိုး႐ိုး သာမန္စစ္သားေဟာင္းတေယာက္ရဲ႕ လုပ္ႀကံသတ္ျဖတ္မႈကို ခံခဲ့ရတယ္။ လံုတိတ္ သို႔မဟုတ္ ႀကံဳတိတ္လို႔လည္း ေခၚၾကတဲ့သူက သူ႔သေဘာနဲ႔သူ သတ္တယ္လို႔ တခ်ိဳ႕လူေတြက မယံုၾကည္ၾကဘူး။ ဒီလုပ္ႀကံမႈဟာ ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိနဲ႔ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးက စိမ့္ဝင္ၿပီး သပ္လၽွိဳသြင္းထားတဲ့သူလၽွိဳ ျဖစ္ပံုရတယ္။ အဲဒီလို မဟုတ္ရင္ သူဟာ ဘာေၾကာင့္ ေနာင္မွာ ျပန္ေပၚမလာေတာ့ဘဲ ထာဝရ ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ရတာလဲ?။ ၿပီးေတာ့ စစ္တပ္က ဘာေၾကာင့္ အဲဒီကိစၥကို ဖံုးကြယ္ ေဖ်ာက္ဖ်က္ထားခဲ့ရသလဲ?။ ကိုယ့္လူကို ျပန္သတ္ၿပီး ဇာတ္တူသားစားမႈဟာ အလြန္အက်ည္းတန္လြန္းတာမို႔ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီဟာ  ပဲခူး႐ိုးမမွာ မရပ္တည္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ ႏိုင္ငံရဲ႕ အေရွ႕ေျမာက္ေဒသ၊ ရွမ္းျပည္နယ္က ပန္ဆိုင္းဆိုတဲ့အရပ္ဆီ ဖိအားေပး ေျပာင္းေရႊ႕ခဲ့ရေတာ့တယ္။ အျခားတဖက္မွာလည္း စစ္အစိုးရဟာ စစ္တပ္ထဲကတင္သာမက အသစ္ဖြဲ႔စည္းခဲ့တဲ့ ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီထဲကပါ ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေအာင္ႀကီး၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တင္ေဖ၊ ဗိုလ္မႉးႀကီးၾကည္ေမာင္၊ ဗိုလ္မႉးႀကီးခ်စ္ၿမိဳင္၊ ဗိုလ္မႉးႀကီးေစာျမင့္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးတင္ဦးနဲ႔ တျခားလူေပါင္းမ်ားစြာကို ရာထူးက ဖယ္သူဖယ္၊ ေထာင္ခ်တဲ့သူကို ခ်နဲ႔ ရွင္းလင္း ျဖဳတ္ထုတ္ၿပီး ၿပိဳင္ဘက္ကင္းတဲ့ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို အုတ္ျမစ္ခ်ခဲ့တယ္။ ဗီဇညံ့သူေတြဆိုတာ သူတို႔ရဲ႕ အက်င့္ဆိုးေတြကို ေဖ်ာက္ဖ်က္ႏိုင္ခဲတယ္။ ဗိုလ္ေနဝင္းဟာ ေလာင္းကစားဝါသနာကို မစြန္႔လႊတ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ သူဟာ ျမင္းပြဲကိုတင္သြားတာ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ေခြးပြဲကိုလည္း သြားေတာ့တယ္။ အခုေတာ့ အာဏာက သူ႔လက္ထဲ ေရာက္ေနၿပီဆိုေတာ့ သူဟာ ေဒၚသန္းညြန္႔၊ ေဒၚတင္တင္၊ ေဒၚခင္ေမသန္း၊ ရတနာနတ္မယ္၊ ေဒၚနီနီျမင့္ စတဲ့ ဇနီး ၅ ေယာက္အျပင္ တျခား ေမာင္းမကိုယ္လုပ္ေတာ္ေတြလို မိန္းမေတြနဲ႔ ဘုရင္တပါးလို စံစားခဲ့တယ္။ သူက သူ႔ကိုယ္သူ အေလာင္းဘုရားရဲ႕ ကုန္းေဘာင္မင္းဆက္က ၁၂ ဆက္ေျမာက္မင္းလို႔ မွတ္ယူခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုး ဗမာဘုရင္ သီေပါမင္းဟာ ကုန္းေဘာင္မင္းဆက္မွာ ၁၁ ဆက္ေျမာက္ ေနာက္ဆံုးမင္း ျဖစ္တယ္။ ဗိုလ္ေနဝင္းဟာ ေငြေၾကးသံုးစြဲရာမွာလည္း ေဟာ့ရမ္းသူတေယာက္ ျဖစ္တယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္အာဏာကို ၁၉၆၂ ခုနစ္မွာ သူ သိမ္းယူခဲ့စဥ္တုန္းက ႏိုင္ငံပိုင္၊ ပုဂၢလိကပိုင္ ဘဏ္ေတြက ေငြေတြ၊ ႏိုင္ငံပိုင္ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြက ပိုက္ဆံေတြ၊ ပို႔ကုန္လုပ္ငန္းမ်ိဳးစံုက ရရွိတဲ့ ေငြေၾကးေတြ မပါေသးဘဲ ႏိုင္ငံျခားေငြစာရင္း ဘတ္ဂ်က္ထဲမွ ဗမာေငြက်ပ္ သန္း ၆၀၀ နဲ႔ ညီမၽွတဲ့ ေဒၚလာ သန္းေပါင္း ၁၂၀ ကို ဦးႏုက ခ်န္ထားေပးခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ဗမာက်ပ္ေငြကို အဂၤလန္ႏိုင္ငံမွာ ပံုႏွိပ္ခဲ့ပါတယ္။ ဗိုလ္ေနဝင္းဟာ အဲဒါကို လန္ဒန္ကေန ဆြဲႏုတ္ခဲ့ၿပီး ဗမာက်ပ္ေငြကို ျပည္တြင္းမွာရွိတဲ့ ပခုကၠဴ  ဝါဇီစက္႐ံုကေန ပံုႏွိပ္ထုတ္ေဝခဲ့တယ္။ ဒီလိုလုပ္ခဲ့ျခင္းအားျဖင့္ ေငြစကၠဴေတြ႐ိုက္ႏွိပ္ဖို႔ လန္ဒန္ၿမိဳ႕မွာ အေပါင္ထားရတဲ့ ေရႊေခ်ာင္းေတြကို ျပန္ထုတ္ယူခြင့္ရလာၿပီး အဲဒီေရႊေခ်ာင္းေတြအားလံုးကို သူ သံုးခ်င္သလို ထင္ရာစိုင္း သံုးစြဲပစ္ခဲ့တယ္။ သူသံုးစြဲလို႔ ကုန္သြားတဲ့ ေရႊေတြေနရာမွာ ေကာလင္း ေရႊတြင္းက ထြက္တဲ့ေရႊေတြနဲ႔ ျပန္လည္ျဖည့္တင္းခဲ့တယ္။ တခ်ိဳ႕ေရႊေတြကို ဂ်ပန္ကိုေတာင္ တင္ပို႔ခဲ့ပါေသးတယ္။ အဲဒါအျပင္ ႏိုင္ငံျခား အကူအညီေတြ၊ ေခ်းေငြေတြကိုလည္း လ်ာထား တင္ျပခဲ့တဲ့ ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးစီမံကိန္းေတြအတိုင္း မသံုးစြဲဘဲ စိတ္ကူးေပါက္ရာ သံုးခ်င္သလို သံုးစြဲခဲ့ပါေသးတယ္။ အဲဒါကို ဥပမာျပရရင္ ကၽြန္းသစ္ထုတ္လုပ္ေရးအတြက္ ကမာၻ႔ဘဏ္က ယူခဲ့တဲ့ ေခ်းေငြနဲ႔ ရန္ကုန္နဲ႔ ျပည္ လမ္းေဖာက္လုပ္ေရးစီမံကိန္းေတြကို ၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္။ “အာဏာနဲ႔ ေငြရွာႏိုင္တယ္ .. ေငြနဲ႔ အာဏာကို ရွာလို႔ရတယ္" ဆိုတဲ့စကားကို သူက ေကာင္းေကာင္းသိခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ ရွိရွိသမၽွ ဓနဥစၥာ အရင္းအျမစ္ေတြဟာ ခန္းေျခာက္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း မယားငါးေယာက္နဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းဟာ အေရွ႕ေတာင္အာရွရဲ႕ အခ်မ္းသာဆံုး ႏိုင္ငံေခါင္းေဆာင္ေတြထဲက တေယာက္ ျဖစ္လာခဲ့ပါၿပီ။ တကယ္ေတာ့ ဗိုလ္ေနဝင္းဟာ ေပးလာတဲ့ အေျခအေန အခြင့္အေရးကို အသံုးခ်ၿပီး ကိုယ္က်ိဳးရွာတဲ့ေနရာမွာ ဦးႏုေနာက္ကလိုက္တဲ့ ဒုတိယအခြင့္အေရးသမား ျဖစ္သလို ဗမာႏိုင္ငံကို အာဖဂန္နစၥတန္ေနာက္က ကမာၻ႔အဆင္းရဲဆံုးႏိုင္ငံ ျဖစ္ေအာင္ တြန္းခ်ခဲ့သူ တဦးလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ပိုက္ဆံရဖို႔အတြက္ဆို သူဟာ ဘာမဆိုလုပ္ခဲ့ပါတယ္။ လက္နက္ အေရာင္းအဝယ္ လုပ္တာထက္ ပိုမိုတဲ့ သူကိုယ္တိုင္ လက္နက္ထုတ္လုပ္သူအျဖစ္ ေနဝင္းစတင္းလို႔ ေခၚခဲ့ၾကရတဲ့ ဘီေအ ၅၂ စတင္းဂန္း စက္ေသနတ္ေတြကို ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ အင္းယားကန္နားက လက္နက္စက္႐ံုမွာ အီတလီက စစ္လက္နက္ကၽြမ္းက်င္သူေတြနဲ႔ ထုတ္လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါအျပင္ ဂ်ီ ၃ ဂ်ီ ၄ ေသနတ္ေတြကို ဂ်ာမန္ေတြနဲ႔ ပူးေပါင္းထုတ္လုပ္ခဲ့ၿပီး လက္နက္ကုမၸဏီတခုကို တည္ေထာင္ခဲ့ပါေသးတယ္။ ယူဂိုဆလပ္ႏိုင္ငံက မာရွယ္တီးတိုးထံကလည္း ေမာင္းတိန္းေသနတ္ေတြ ဝယ္ယူခဲ့ပါတယ္။ ေလာင္းကစားသမားတေယာက္အေနနဲ႔ ဦးေနဝင္းဟာ သူ႔ေၾကာင့္ ဆင္းရဲမြဲေတသြားရတဲ့ ႏိုင္ငံရဲ႕ အေျခအေန အက်ပ္အတည္းက ဘယ္အေပါက္ကေန ဘယ္လုိ ႐ုန္းထြက္ရမယ္ဆိုတာ သိခဲ့ပါတယ္။ သူဟာ ကမာၻ႔ကုလသမဂၢမွာ ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈအနိမ့္က်ဆံုး ႏိုင္ငံစာရင္း ေလၽွာက္လႊာတင္ခဲ့ပါတယ္။ ရွည္လ်ားျပင္းထန္တဲ့ ျငင္းခံုေဆြးေႏြးမႈေတြ အၿပီးမွာေတာ့ ဗိုလ္ေနဝင္းဘက္က အႏိုင္ရခဲ့ၿပီး တခ်ိန္က အေရွ႕ေတာင္အာရွမွာ အခ်မ္းသာဆံုးႏိုင္ငံျဖစ္တဲ့ ဗမာႏိုင္ငံကို ကုလသမဂၢကေန ကမာၻ႔ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈ အနိမ့္က်ဆံုး တိုင္းျပည္တျပည္အျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳေပးခဲ့ပါေတာ့တယ္။ အဲဒါကေန သူရလိုက္တဲ့ အက်ိဳးအျမတ္ကေတာ့ ႏိုင္ငံျခားေႂကြးၿမီ အကုန္လံုးနီးပါးက လြတ္ေျမာက္ခဲ့တယ္။ သူ႔အတြက္ေတာ့ ဒီအက်ပ္အတည္းကေန အေကာင္းဆံုးထြက္ေပါက္ကို ရလိုက္တာပါပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ႏိုင္ငံျခားေႂကြးၿမီ ေဒၚလာ သန္း ၄၀၀၀ ေက်ာ္ ရွိေနခဲ့တယ္။ မခံရပ္ႏိုင္ေတာ့တဲ့ မရွိဆင္းရဲသားေတြထံက ျပန္လည္႐ိုက္ခတ္မႈ၊ မၿငိမ္သက္မႈေတြ ပိုလို႔တိုးပြားလာၿပီး တႏိုင္ငံလံုး ကေသာင္းကနင္း ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ သူဟာ ေနာက္ဆံုးလက္နက္ျဖစ္တဲ့ ေငြစကၠဴ တရားမဝင္ေၾကာင္း၊ ဖ်က္သိမ္းေၾကာင္း ေၾကညာခ်က္ကို သံုးႀကိမ္တိုင္တိုင္ အသံုးျပဳခဲ့တယ္။ ေဗဒင္ယၾတာကိန္းခန္းနဲ႔ ဂဏန္းနံပါတ္ေတြအေပၚ စြဲလမ္းယံုၾကည္သူတဦး ျဖစ္တာမို႔ ေငြစကၠဴ ၉၀ က်ပ္တန္၊ ၇၅ က်ပ္တန္၊ ၄၅ က်ပ္တန္၊ ၃၅ က်ပ္တန္ေတြ ႐ိုက္ႏွိပ္ထုတ္ေဝခဲ့ပါတယ္။ ဒီလို အဆင္ျခင္မဲ့ အ႐ူးထတဲ့ ေခါင္းေဆာင္မ်ိဳးနဲ႔ အဲဒီလို အဓိပၸာယ္မဲ့ အသံုးမက်တဲ့ ေငြစကၠဴနံပါတ္မ်ိဳး ႐ိုက္ႏိွပ္ထုတ္ေဝတာကို စာဖတ္သူေတြ ႀကံဳဖူး ၾကားဖူးၾကပါသလား?။ ဗိုလ္ေနဝင္းဟာ နည္းမ်ိဳးစံုသံုးၿပီး ျပႆနာေတြကို ေျဖရွင္းဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ေပမယ့္ ေနာက္က်သြားခဲ့ပါၿပီ။ ေရွးက ဆို႐ိုးစကားအတိုင္း “ေခြးေဟာင္ေပမယ့္ ခရီးသည္ ယာဥ္ရထားေတြကေတာ့ အသြားမပ်က္” ဆိုသလိုပါပဲ။ သူဟာ ႏိုင္ငံေရးျပႆနာေတြကို သူ႔ရဲ႕ နာမည္ဆိုးနဲ႔ ေက်ာ္ၾကားၿပီး နာဇီဂတ္စ္တာပို၊ ဂ်ပန္ကင္ေပတိုင္၊ ၿဗိတိသၽွ ေထာက္လွမ္းေရး (MI6) အဖြဲ႔က နည္းေတြနဲ႔ ေလ့က်င့္ေပးထားတဲ့ ဖိႏွိပ္ေရးကိရိယာ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးကို အသံုးျပဳႏွိပ္ကြပ္ရင္ ေျဖရွင္းႏိုင္မယ္လို႔ ေတြးထင္ခဲ့ပံုရတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူထုအံုႂကြမႈေတြဟာ တားမရ ဆီးမရ တခုၿပီးတခု ခတ္စိတ္စိတ္ ျဖစ္ပြားလာခဲ့ေတာ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ ဗိုလ္ေနဝင္းဟာ သူ႔ရဲ႕ အာဏာမစြန္႔ရခင္ ေနာက္ဆံုးတႀကိမ္အျဖစ္ ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီ ညီလာခံကို ေခၚယူခဲ့ၿပီး သူ႔ရဲ႕ မေကာင္းသတင္းနဲ႔ ေက်ာ္ၾကားတဲ့ မိန္႔ခြန္းျဖစ္တဲ့ "လူေကာင္းလူေတာ္ကိုသာ လိုခ်င္တယ္" ကို ေျပာၾကားခဲ့တယ္။ သူဆိုခ်င္တဲ့ လူေကာင္းလူေတာ္ဆိုတာ သူ႔အေပၚ သစၥာေစာင့္သိမယ့္ ေနာက္လိုက္သာ လိုခ်င္တဲ့သေဘာ၊ လူေတာ္မလိုခ်င္ဘူးဆိုတဲ့ သေဘာမ်ဳိး ဆိုခ်င္ပံုရပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူဟာ ပါတီကႏုတ္ထြက္ေၾကာင္း ေၾကညာခဲ့တယ္။ ဒါဟာ ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီကို ဖ်က္သိမ္းဖို႔ အခ်က္ျပလိုက္တာပါပဲ။ ကန္႔လန္႔ကာ ေနာက္ကြယ္မွာ ဗိုလ္စန္းယု၊ ဗိုလ္ေအးကို၊ ဗိုလ္ေက်ာ္ထင္၊ ဗိုလ္စိန္လြင္နဲ႔ ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္တို႔ပါတဲ့ အဖြဲ႔ဝင္ငါးဦးပါ ဦးေဆာင္ေကာ္မတီ ဖြဲ႔ထားၿပီးၿပီလို႔ လူတခ်ိဳ႕ကေတာ့ ေျပာဆိုခဲ့ၾကတယ္။ ဖိလြန္းရင္ ႂကြဆိုသလို ဆန္႔က်င္အံုႂကြမႈေတြ ျမင့္တက္လာခဲ့ၿပီး ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈ အရွိန္အဟုန္ဟာ ပိုလို႔ပိုလို႔ ျမင့္မားလာခဲ့ေတာ့တယ္။ အာဏာပိုင္ေတြဟာ ႏိုင္ငံတဝန္းမွာရွိတဲ့ အက်ဥ္းေထာင္တံခါးေတြကို ဖြင့္ေပးၿပီး ႐ိုး႐ိုးရာဇဝတ္သားေတြကို လႊတ္လို႔ အေျခအေနေတြ ပို႐ႈပ္ေထြးေအာင္ လုပ္ေဆာင္ခဲ့တယ္။ ရန္ကုန္မွာ စစ္ေထာက္လွမ္းေရး သူလၽွဳိေတြက ေသာက္ေရကို အဆိပ္ခပ္ခဲ့ၾကလို႔ လူအေတာ္မ်ားမ်ား အဆိပ္သင့္ခဲ့ရတယ္။ တိုင္းျပည္ဟာ ကေမာက္ကမ ျဖစ္စဥ္ေတြနဲ႔ ႐ႈပ္ေထြးမႈေတြ အထြတ္အထိပ္ကို ေရာက္လာခဲ့ေတာ့တယ္။ မင္းကိုႏိုင္၊ ကိုကိုႀကီး၊ မိုးသီးဇြန္ စတဲ့ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္သစ္ေတြ ေပၚထြက္ခဲ့တယ္။ သူတို႔ဟာ ဦးႏု ပိတ္ပင္တားျမစ္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသားသမဂၢကို ျပန္လည္ဖြဲ႔စည္းခဲ့ၾကတယ္။ ဦးႏုဟာ ဘုရားၿပီး ျငမ္းဖ်က္တဲ့သေဘာ သူ႔ရဲ႕အာဏာကို ထိပါးလာမွာ စိုးရိမ္တာေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားသမဂၢကို ပိတ္ပင္တားျမစ္ခဲ့တာျဖစ္တယ္။ ဦႏုက သူကိုယ္တိုင္ ေက်ာင္းသားသမဂၢဥကၠ႒ တေယာက္အျဖစ္ ပါဝင္လႈပ္ရွားၿပီး ႏိုင္ငံေရးနယ္မွာ က်င္လည္ခဲ့ၿပီးမွ သူကိုယ္တိုင္ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ဘဝအျဖစ္ ေရာက္ရွိလို႔ အာဏာရလာတဲ့အခါက်မွ ေက်ာင္းသားသမဂၢကို ဖ်က္သိမ္းခဲ့တာ ျဖစ္တယ္။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားသမဂၢ အေဆာက္အဦကို ဦးေနဝင္းက ဒိုင္းနမိုက္နဲ႔ ေဖာက္ခြဲဖ်က္ဆီးခဲ့တာ ျဖစ္တယ္။ လူထုဆႏၵျပပြဲေတြကို တပ္မေတာ္ေလတပ္၊ ေရတပ္နဲ႔ ၾကည္းတပ္က တပ္မေတာ္သားတခ်ိဳ႕လည္း ပူးေပါင္းခဲ့ၾကတယ္။ အေျပာင္းအလဲေတြ ႏွစ္ဖက္စလံုးမွာ ျဖစ္ပြားလာခဲ့တယ္။ သမၼတဦးစန္းယု အနားယူၿပီး ရက္ ၃၀ ေလာက္ သမၼတသစ္ ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္ တက္လာခဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ သားသတ္သမား စိန္လြင္ဟာ ေနာက္ဆံုးသမၼတအျဖစ္ လႊဲယူခဲ့ေပမယ့္ ရက္ေပါင္း ၁၇ ရက္သာ ၾကာလိုက္တယ္။ ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္က ဆႏၵျပသူေတြဟာ လူနည္းစုသာျဖစ္တယ္၊ အိမ္ထဲမွာရွိတဲ့ လူမ်ားစုက သူတို႔ကို ဆႏၵမျပဘူးလို႔ စကားမွားေျပာၿပီး ေနာက္တရက္မွာ အိမ္ထဲက အိမ္ေထာင္ရွင္မေတြဟာ ေယာက္မေတြ လက္မွာကိုင္ၿပီး မဆလ (ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္) က်ဆံုးပါေစ၊ ႐ုပ္ေသးအစိုးရ က်ဆံုးပါေစ၊ ဆႏၵျပပြဲကို ေထာက္ခံေၾကာင္း ေအာ္ဟစ္လို႔ လမ္းမေတြေပၚတက္ ဆႏၵျပခဲ့ၾကတယ္။ အစိုးရဝန္ထမ္း အားလံုးနဲ႔ လက္လုပ္လက္စား အပါအဝင္ လူထုလူတန္းစား အလႊာအသီးသီးဟာ ဆႏၵျပပြဲေတြမွာ ပါဝင္လာၾကၿပီး တႏိုင္ငံလံုးမွာ သပိတ္စခန္းေပါင္းမ်ားစြာ ဖြင့္လွစ္လို႔ အားပါးတရ ဆန္႔က်င္ခဲ့ၾကေတာ့တယ္။ ၁၉၆၇ ဆန္ျပႆနာ၊ တ႐ုတ္-ဗမာ အေရးအခင္း၊ ကုလသမဂၢ အေထြေထြအတြင္းေရးမႉးေဟာင္း ဦးသန္႔ အေရးအခင္း၊ ဗိုလ္ႀကီးအုန္းေက်ာ္ျမင့္ ႏုိင္ငံေတာ္ ပုန္ကန္မႈ၊ ေျမနီကုန္းအေရးအခင္း စတာေတြကို ရက္ရက္စက္စက္ ပစ္ခတ္သတ္ျဖတ္ၿပီး အၾကမ္းဖက္ ႏွိမ္ႏွင္းခဲ့ၾကတယ္။ လူထုနဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြဟာ အေရးအခင္းတခုၿပီး ေနာက္တခု ဆက္ရင္း သူတို႔ကို ပိုမိုစက္ဆုပ္ရြံရွာလာခဲ့ၾကတယ္။ ဖိအားေတြ သိပ္သည္းလာတာနဲ႔အမၽွ ေရေႏြးေငြ႔ ဘိြဳင္လာအိုးႀကီးနဲ႔တူတဲ့ ေက်ာင္းသားနဲဲ႔ ျပည္သူေတြဟာ ႐ုတ္ျခည္း ေပါက္ကြဲထြက္လုလု အေျခအေနကို ဆိုက္ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ စာေရးသူဟာ ဦးသန္႔ အေရးအခင္းတုန္းက ေခါင္းေဆာင္လႈပ္ရွားခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္တဦးျဖစ္တဲ့ ဦးဉာဏ္ဝင္းနဲ႔ သိကြၽမ္းခဲ့ပါတယ္။ အေမရိကမွာ ေနထိုင္ေနတဲ့ ဦးဉာဏ္ဝင္းက အဲဒီတုန္းက အျဖစ္အပ်က္ေတြကို အခုလို ျပန္ေျပာင္းေျပာျပခဲ့ပါတယ္။ “က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ပထမ ေတာင္းဆိုမႈက ဦးသန္႔ကို ႏိုင္ငံေတာ္ဈာပနနဲ႔ ဂုဏ္ျပဳေပးဖို႔ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အစိုးရက ျငင္းပယ္ခဲ့ပါတယ္။ သေဘာမတူညီမႈေတြ ပိုတိုးပြားလာၿပီး သံဃာေတာ္ေတြနဲ႔ လူေတြ ပိုၿပီး က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔ ပူးေပါင္းလာခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔က ဦးသန္႔ ႐ုပ္အေလာင္းကုိ ၁၉၇၄ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာ ၄ ရက္ေန႔မွာ လုယူခဲ့ၾကၿပီး ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ထဲကို သယ္ေဆာင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒီဇင္ဘာ ၁၁ ရက္ေန႔ ညမွာေတာ့ စစ္တပ္က က်ေနာ္တို႔ကို ဝင္စီးနင္းၿပီး ေတြ႔တာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းပစ္ခတ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ေက်ာင္းသား ၁၀၀ ေက်ာ္ ပစ္သတ္ခံခဲ့ရၿပီး က်ေနာ္ အပါအဝင္ ေက်ာင္းသား ၅၀၀၀ ခန္႔ အဖမ္းအဆီးခံခဲ့ၾကရပါတယ္။ သူတို႔က ဦးသန္႔ကို ေရႊတိဂံုဘုရားေတာင္ဘက္မုခ္နားက ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း အုတ္ဂူအနီးမွာ ဂူသြင္းေပးခဲ့ၾကတယ္။ အထိန္းသိမ္းခံရၿပီး ေနာက္တရက္မွာ က်ေနာ့္ကို တကၠသိုလ္က ထုတ္ပယ္ခဲ့ပါတယ္။” အပိုင္း (၁၇) ဆက္ရန္ ...... (The Political Turmoil In Burma ဟူေသာ အမည္ျဖင့္ သမိုင္းစာစုကို ဆရာဦးဟန္ထြန္းက အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ ေရးသားထုတ္ေ၀ခဲ့ၿပီး မင္းေကာင္းခ်စ္မွ “ ဗမာ့ႏုိင္ငံေရးကေသာင္းကနင္းမ်ား”အမည္နဲ ့ ျမန္မာဘာသာျပန္ဆုိေရးသားခဲ့ပါတယ္။) မင္းေကာင္းခ်စ္