ရန္ကုန္ျမို့က ဆင္ေျခဖံုးေတြမွာ အမ်ဳိးသားဒီမုိကေရစီအဖြဲ့ခ်ဳပ္က ဖြင့္ထားတဲ့ အိပ္ခ်္အုိင္ဗြီ /ေအအုိင္ဒီအက္စ္ ကူညီေစာင့္ေ႐ွာက္ေရးေဂဟာေတြမွာ လာေရာက္ခိုလံႈသူ လူနာအေရအတြက္ေတြ အလ်င္အျမန္ တိုးလာေနတာေၾကာင့္ အခက္အခဲေတြ ၾကံုေနရတယ္လို့ ေဂဟာေတြရဲ့ တာ၀န္ခံ မျဖူျဖူသင္းက ေျပာပါတယ္။ ေတာင္ဒဂံု၊ ေျမာက္ဒဂံု၊ ေတာင္ဥကၠလာ တို့မွာ ဖြင့္ထားတဲ့ လူနာေဂဟာေတြမွာ တနွစ္ေက်ာ္ ကာလအတြင္း လူနာ အေရအတြက္ ၃ ဆေလာက္ တုိးမ်ား လာတာေၾကာင့္ သူတို့ အတြက္ ေဆး၀ါး ရ႐ွိေရး သာမက၊ ေနထုိင္ေရးအတြက္ပါ အခက္အခဲ ႐ွိလာတယ္လို့ မျဖူျဖူသင္းက ေျပာပါတယ္။ “လူနာအသစ္ေတြကလည္း ပုိပုိျပီး မ်ားလာတယ္။ လူနာဦးေရ နဲ့ ေနစရာ ေနရာက အခက္အခဲ အရမ္းျဖစ္ တယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၀၁၀ ၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ျပန္လည္ လြတ္ေျမာက္လာတုန္းက လူနာေတြဆီကုိ လာျပီး အားေပးခဲ့တာ ႐ွိတယ္။ အဲ့တုန္းက က်မတို့ အေယာက္ ၈၀ ေလာက္ကုိပဲ ကူညီေပးထားနုိင္ခဲ့တယ္။ အန္တီ လာသြားျပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ ျမန္မာျပည္ထဲက လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သိလာၾကတယ္။ သိလာျပီးေတာ့ ၂၀၁၁ မွာဆို လူ ၂၀၀ ေလာက္ ျဖစ္သြားတယ္။ အခု ၂၀၁၂ လည္းက်ေရာ ၃၀၀ ျဖစ္သြားတယ္။” အမ်ဳိးသားဒီမုိကေရစီအဖြဲ့ခ်ဳပ္ရဲ့ အိပ္ခ်္အုိင္ဗြီ/ေအအုိင္ဒီအက္စ္  ေ၀ဒနာသည္ေတြအတြက္ ကယ္ဆယ္ေရး အစီအစဥ္ေတြကို လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၀ နွစ္က တည္းက စတင္ခဲ့တာပါ။ ဒီလူနာေဂဟာေတြကို လြန္ခဲ့တဲ့ နွစ္ေတြအတြင္းက အာဏာပိုင္ေတြက ဖိအားမ်ဳိးစုံေပးတာေၾကာင့္ ၂၀၁၀ အထိ ၂၅ ေနရာ ကို ေျပာင္းေ႐ြွႊ့ခဲ့ရတယ္လို့ မျဖူျဖူသင္းက ေျပာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီနွစ္ေတြအတြင္းမွာပဲ တသီးပုဂၢလ အလႉ႐ွင္ေတြ၊ အစိုးရမဟုတ္တဲ့ အဖြဲ့အစည္းတခ်ဳိ့ဆီက ရတဲ့ဲ့ ေငြေၾကး နဲ့  ေဆး၀ါး အေထာက္အပံ့နဲ့ အိပ္ခ်္အို္င္ဗြီပိုး႐ွိတဲ့ လူနာေပါင္း ၅ ေသာင္းေက်ာ္ ကို ေဆး၀ါး အကူ အညီေတြ ေပးနိုင္ခဲ့တယ္ လို့ ဆိုပါတယ္။ “လူနာအသစ္ေရာက္လာျပီဆို က်မတို့ေနဖို့ အကူအညီေပးတယ္။ စားေရးေသာက္ေရးအတြက္ တာ၀န္ယူေပးရတယ္။ ေနာက္တခုက ေဆး၀ါးေပါ့။ အန္ဂ်ီအိုေတြဆီက ဆက္သြယ္ျပီး ရတာက ART ေဆး၀ါးကုိ အဓိကထားျပီး ယူတာေပါ့။ တျခား တီဘီအပါအ၀င္ တျခားေဆး၀ါးေတြ ကုိ ေပးနုိင္ေအာင္ ၾကိုးစားထားတယ္။ ေနာက္ တခါတလက်ရင္ က်မတုိ့ဆီေရာက္တဲ့ လူနာေတြက မိသားစုကလည္း စြန့္ပစ္လုိက္တယ္။ တခ်ို့ဆိုရင္လည္း မိသားစုေတြ လုိက္မလာနုိင္တာမ်ားတယ္။ တေယာက္တည္းသမားေတြမ်ားတယ္။ ေဆး႐ုံတင္မယ္ဆို ေဆး႐ုံတင္တဲ့ စရိတ္ေတြကအစ တာ၀န္ယူေပးရတယ္။ အခုေနာက္ပုိင္းဆိုရင္ ျပည္သူေတြက ဘယ္ေလာက္အထိ ခက္ခဲလာလဲဆိုရင္ ဒီကုိေရာက္ျပီးျပီဆိုရင္ သူတုိ့မွာ ျပန္ဖို့လမ္းစရိတ္မ႐ွိေတာ့ဘူး။ က်န္းမာေရးေကာင္းသြားျပီ ဆုိရင္လည္း ျပန္နုိင္ဖို့အင္အားမ႐ွိေတာ့ဘူး။ တခ်ို့လာခ်င္တယ္၊ ေဆးျပန္လာထုတ္ရမယ္ ၃ လတၾကိမ္လာဖုိ့ဆိုရင္လည္း သူတုိ့မွာ လမ္းစရိတ္မ႐ွိတာေတြ ဘာေတြ႐ွိတယ္။ အဲ့က် သူတို့ လွမ္း အေၾကာင္းၾကားရင္လည္း တခါ သူတုိ့ကုိ ျပန္ေခၚယူရတာမ်ိုးလည္း႐ွိေတာ့ က်မတို့တတ္နုိင္သေလာက္ လူနာေတြနဲ့ ပတ္သက္ျပီးေတာ့ အတတ္နုိင္ဆံုးေတာ့ စီစဥ္ေပးထားတာေပါ့။” အခုေနာက္ပိုင္းမွာ အာဏာပိုင္ေတြဘက္က အရင္လို ဖိအားေပးတာေတြ မ႐ွိေတာ့တာ တုိးတက္လာတယ္ လို့ ဆုိနုိင္ေပမယ့္ အစိုးရပိုင္းက အကူအညီေပးဖို့ လိုအပ္ေနတယ္လို့ မျဖူျဖူသင္းက ေျပာပါတယ္။ “အဓိကကေတာ့ အစုိးရပါမွ ျဖစ္မွာပါ။ တကယ့္ တကယ္ အန္ဂ်ီအုိေတြက လုပ္မယ္။ အကုန္လံုးလုပ္မယ္ဆုိရင္ေတာင္မွ၊ အန္ဂ်ီအုိေတြက သပ္သပ္လုပ္၊ အန္အယ္လ္ဒီေတြက သပ္သပ္လုပ္၊ သူ သပ္သပ္လုပ္ဆိုတဲ့ ပံုစံမ်ိုး မဟုတ္ဘဲနဲ့ အားလံုးပူးေပါင္းျပီး တနုိင္ငံလံုး အတုိင္းအတာ နဲ့ ပညာေပးေရးအပုိင္းေရာ၊ ေဆး၀ါးရ႐ွိမႈ အပုိင္းေရာ လုပ္ေပးနုိင္မယ္ဆိုမွ ဒါကုိ ထိန္းခ်ဳပ္လို့ ရမွာပါ။ တေယာက္က လုပ္ေနမယ္၊ တေယာက္က ထုိင္ေနမယ္ ဆုိရင္ မျဖစ္ပါဘူး။ အစုိးရပုိင္းကလည္း အလြန္ကို အေရးၾကီးပါတယ္။ တကယ္ကို တက္တက္ၾကြၾကနဲ့ လုပ္လာမွပဲ၊ လုပ္လည္း လုပ္ရမယ္။ လုပ္ေနတဲ့သူေတြကုိလည္း အားေပးမယ္ဆိုရင္ ဒီေရာဂါကို ထိန္းခ်ဳပ္သြား နိုင္မွာပါ။” ျမန္မာျပည္မွာ အစိုးရကိန္းဂဏန္းအရ ခုခံအားက်ဆင္းမႈ ကူးစက္ေရာဂါ အိပ္ခ်္အုိင္ဗြီ /ေအအုိင္ဒီအက္စ္ ပိုး ႐ွိတဲ့ ေ၀ဒနာ႐ွင္ ၂ သိန္း ၄ ေသာင္း႐ွိေနျပီး၊ အဲဒီထဲက  တ၀က္ေလာက္ဟာ အေရးေပၚ ေဆး၀ါး လိုအပ္ေနတယ္လို့ ရန္ကုန္က ဆရာ၀န္ေတြကို ကုိးကားျပီး ဂါးဒီယန္းသတင္း မွာ ျပီးခဲ့တပတ္က ေဖာ္ျပထားပါတယ္။ ၂၀၁၀ ခုနွစ္က ခန့္မွန္းေျခ အိပ္ခ်္အုိင္ဗြီ/ေအအုိင္ဒီအက္စ္  ေ၀ဒနာ႐ွင္ေတြထဲက  ၃ ေသာင္း ေလာက္ပဲ ART ေဆး၀ါးကို ရၾကတယ္လို့ ဆုိပါတယ္။ ေ၀ဒနာ႐ွင္ တေယာက္အတြက္ တလကို အေမရိကန္ေဒၚလာ ၃၀ ခန့္ (၃ ေသာင္း) ၀န္းက်င္ ကုန္က်မယ့္ ART ေဆးဖုိးကို ျမန္မာျပည္လို နိုင္ငံမွာ လူတုိင္း၀ယ္နိုင္ဖို့ မျဖစ္နုိင္ဘူးလို့ နယ္ျခားမဲ့ ဆရာ၀န္မ်ားအဖြဲ့ကို ကိုးကားျပီး သတင္းက ဆုိပါတယ္။