ခုတေလာ ရခိုင္ျပည္နယ္ ေျမာက္ဦးမွာျဖစ္သြားတဲ့ ကိစၥႏွင့္ပတ္သက္လို႔ တခ်ိဳ႕ေဆာင္းပါးေတြကို ေတြ႔ရပါတယ္။ ေကာက္ခ်က္ခ်ၾကတာကေတာ့ ရခိုင္လူမ်ိဳးေတြကိုယ္တိုင္ အစြန္းေရာက္သလိုမ်ိဳး၊ ပညာမတတ္လို႔ တမ်ဳိး ေျပာသံ ဆိုသံေတြ ထြက္လာပါတယ္။ ဒီၾကားထဲမွာ တိုင္းျပည္အလိုက္ ရပိုင္ခြင့္ျပႆနာကို လူတဦးခ်င္းစီရဲ႕ ျဖစ္ထြန္းမႈနဲ႔ တိုင္းၾကတာကိုလည္း ေတြ႔ရပါတယ္။ ဒါကလည္း တပိုင္းပါ။ လူတိုင္းလူတိုင္းဟာ ပညာတတ္ေလ၊ ေငြရွာႏိုင္ေလ ေကာင္းေလပါပဲ။ သို႔ေသာ္လည္း ႏုိင္ငံေရးကို ကိုယ္က သြားၿပီးမပတ္သက္ရင္ ႏိုင္ငံေရးက ကိုယ့္ကိုလာၿပီး ပတ္သက္တယ္ဆိုတဲ့ စကားလည္း ရွိပါတယ္။ တိုင္းျပည္ေကာင္းက်ိဳးအတြက္ စာေပတာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ေနၾကရင္းနဲ႔လည္း စာေရးဆရာေတြ၊ သတင္းစာဆရာေတြဟာ ဦးေနဝင္းအစိုးရလက္ထက္မွာ ကိုကိုးကၽြန္းလို ေနရာမ်ိဳးကို ေရာက္ခဲ့ၾကတာပဲ။ ဒီေတာ့ ပညာမတတ္လို႔ ခ်ိဳးႏွိမ္ခံရတယ္ဆိုရင္ ေက်ာင္းသားသမဂၢ အေဆာက္အအံုကို တပ္က ဗံုးေဖာက္ခြဲခဲ့စရာ အေၾကာင္းလည္း မရွိပါဘူး။ အာဏာလက္ဝယ္ရွိသူက သူတို႔ရဲ႕အာဏာကို သြယ္ဝိုက္ေသာနည္းအားျဖင့္ ျဖစ္ေစ၊ တိုက္႐ိုက္ျဖစ္ေစ ၿခိမ္းေျခာက္မႈျပဳတယ္လို႔ ခံစားလာရင္ ဘာမဆို လုပ္ဖို႔ ဝန္မေလးတတ္ၾကဘူးဆိုတဲ့ သေဘာပါ။ ၂၀၁၂ ရခိုင္မွာ အေရးအခင္းျဖစ္ေတာ့ အဲဒီတုန္းက ဒု-သမၼတ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ေဒါက္တာစိုင္းေမာက္ခမ္းကလည္း ရခိုင္ျပည္နယ္ရဲ႕ ပညာေရးနိမ့္က်လို႔ ခုလိုမ်ဳိး ျပႆနာျဖစ္တယ္ဆိုၿပီး ေကာက္ခ်က္ခ်ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တကယ္တမ္း မိတီၳလာဘက္္မွာ ျဖစ္ေတာ့ အဲဒီေလသံမ်ိဳး မေျပာေတာ့ဘူး။ ဒီေတာ့ ျပႆနာတခု ျဖစ္လာတိုင္း ဒီလိုမ်ိဳးေတြ ေကာက္ခ်က္ခ်လာရင္ ႏႈိင္းစရာေတြ၊ ေတြးစရာေတြ ျဖစ္လာတယ္။ ကရင္လူမ်ိဳး ေစာဘဦးႀကီးဟာ အဂၤလန္မွာ ပညာေတာ္သင္ခဲ့တဲ့ ေရွ႕ေနႀကီးတဦး ျဖစ္တယ္။ ဦးေနဝင္း အစိုးရဆီမွာ လူမ်ိဳးေရး အခြင့္အေရး ေတာင္းဆိုလို႔ မရေတာ့ လက္နက္ကိုင္လမ္းစဥ္ကို ေရြးခ်ယ္ခဲ့ရတယ္။ က်န္တဲ့ ကခ်င္လူမ်ိဳးေတြလည္း ဒီလိုပါပဲ။ ဒီေတာ့ ျပႆနာတခု ျဖစ္လာရင္ ေဒသခံ တိုင္းရင္းသားေတြအေပၚမွာ ပညာမတတ္လို႔ပါ ဆိုတဲ့ ေကာက္ခ်ထက္ စနစ္ေၾကာင့္ ဆိုတာကိုပဲ အရင္ ထည့္တြက္ဖို႔ိ လိုပါတယ္။ ဒဏ္ရာမ်ားတဲ့သူေတြဟာ ေအာ္သံမ်ားပါတယ္။ ဗမာလူမ်ိဳး စစ္ဝါဒီေတြကို မႀကိဳက္လို႔လည္း ဗမာႏုိင္ငံလုံးဆုိင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမုိကရက္တစ္တပ္ဦး (ABSDF) တို႔လည္း ရွိခဲ့ၾကတာပါ။ ဒီမိုကေရစီတိုက္ပြဲအတြက္ကိုလည္း ဗမာလူမ်ိဳးေတြေရာ၊ တျခား တုိင္းႏွင့္ျပည္နယ္ အသီးသီးက ဒီမိုကေရစီ လိုလားတဲ့သူအားလံုး ကာယကံ၊ ဝစီကံ၊ မေနာကံ စတဲ့ ကံသံုးပါးမွာ ႏိုင္ရာက ထမ္းေဆာင္ခဲ့ၾကလို႔လည္း ဒီေန႔လို အခ်ိန္အခါမ်ိဳးကို ေရာက္ရွိလာၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုျဖစ္လာတဲ့အခါမွာ ဗမာလူမ်ိဳးကို မေျပာေပမယ့္ ဗမာလူမ်ဳိးႀကီးဝါဒ ႀကီးစိုးခဲ့တဲ့ သူေတြေၾကာင့္ ဆိုးက်ိဳးေတြ က်န္ရစ္တဲ့အခါ က်န္တဲ့သူေတြက ထည့္ထည့္ေျပာတဲ့အခါ အဲသလိုမ်ိဳးေတြ ျဖစ္လာပါတယ္။ အာဏာရွင္ကို မႀကိဳက္တဲ့ တျခားေသာ လူမ်ိဳးေတြကလည္း အာဏာရွင္ႏွင့္ လူမ်ိဳးတမ်ဳိးလံုးကို ခြဲျခားၿပီး ေျပာႏိုင္ရင္ ပိုၿပီးေတာ့ အဆင္ေျပမယ့္ အေနအထားပါ။ တခ်ဳိ႕ေတြလည္း တက္လာပါတယ္္။ အတိတ္ကို အတိတ္မွာပဲ ထားသင့္တယ္လို႔ တမိ်ဳး၊ ရခိုင္ျပည္နယ္မွာ သဘာဝသယံဇာတကို မပိုင္တာ၊ အုပ္ခ်ဳပ္သူေနရာကို မရတာက ပညာႏွင့္ဆိုင္တယ္လို႔ ေျပာသြားတာေတြ ရွိပါတယ္။ ပညာမရွိရင္ ကုန္ၾကမ္းေရာင္းစားတဲ့ အဆင့္ပဲရွိမယ္ ဆိုၿပီးေတာ့ပါ။ ဒီေတာ့ အခုေရာင္းေနတဲ့ ကုန္ၾကမ္းကိုေကာ ရခိုင္ေတြ ေရာင္းေနရလို႔လား။ ရခို္င္ျပည္ကထြက္တဲ့ ေက်ာက္ျဖဴ ေရြႊဂက္စ္ဟာ ရခိုင္လူဦးေရႏွင့္ အခ်ိဳးခ်ၾကည့္လိုက္ရင္ တေန႔မွာ လူတဦးကို ဘယ္ေလာက္ႏႈန္းထား ရႏုိင္တယ္ဆိုၿပီး တကယ့္ နည္းစနစ္က်က်ႏွင့္ တြက္ျပထားတဲ့ ရခုိင္ျပည္နယ္ထဲက သဘာဝသယံဇာတအဖဲြ႔ေတြ ရွိပါတယ္။ ဦးသိန္းစိန္ အစိုးရ လက္ထက္ကတည္းကလည္း ဆန္႔က်င္တဲ့ ကမ္ပိန္းေတြ လုပ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ထူးမျခားနားခဲ့ပါဘူး။ မေဒးကြၽန္း ေရနက္ဆိပ္ကမ္း၊ ကုလားတန္ စီမံကိန္း၊ ေတာင္ကုန္ ေနပူေတာင္ စီမံကိန္း စတဲ့ စီမံကိန္းေတြကိုေကာ ကုန္ၾကမ္းအဆင့္ပဲ ႏုိင္ငံက ေရာင္းစားေနရတာပဲ မဟုတ္လား။ ေနာက္ ကေလးငယ္ေတြ ေက်ာင္းပ်က္တဲ့ ကိစၥေတြ၊ ဒါေတြဟာ တတိုင္းျပည္လံုး အေနအထား ျဖစ္ေနတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ရခုိင္ေဒသလို ျမစ္ေခ်ာင္းအင္းအုိင္ ေပါမ်ားၿပီး ျမစ္ကူး၊ ေခ်ာင္းကူး တံတားေတြ နည္းလြန္းတဲ့ ေဒသမွာ တခ်ိဳ႕ေတြ ေက်ာင္းက ထြက္ကုန္ၾကတယ္။ ဒါက နယ္မွာပါ။ ေနာက္ စစ္ေတြလို ရခိုင္ျပည္နယ္လႊတ္ေတာ္ ႐ံုးစိုက္ရာၿမိဳ႕၊ ရခိုင္ျပည္နယ္အစိုးရ ႐ံုးစို္က္ရာၿမိဳ႕မွာတင္ ၾကည့္လိုက္ရင္ ပလတ္စတစ္ ေကာက္တဲ့ ကေလးေတြ၊ အထုပ္ထမ္းေနရတဲ့ ကေလးေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေနပါတယ္။ စစ္ေတြေဈး ေဖာင္ေတာင္မွာေတာင္ အသက္ ၈ ႏွစ္ကေန ၁၄ ႏွစ္ဝန္းက်င္ ကေလးေတြဟာ လာသမၽွ လိုင္းဘုတ္ေတြဆီက အထုပ္အပိုးေတြကို သယ္ယူဖို႔ လုပ္ေနၾကပါတယ္။ ဒါဟာ ရခိုင္ျပည္နယ္အစိုးရ ႐ံုးစိုက္ရာ ေနရာနဲ႔ သံုးဘီးဆုိင္ကယ္ ၂၀၀ ေတာင္ မေပးရတဲ့ ေနရာမွာ ရွိေနတာပါ။ ဒါေတြဟာ စနစ္ေတြနဲ႔လည္း ဆိုင္သလို အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြရဲ႕ ေစတနာနဲ႔လည္း ပိုၿပီး သက္ဆိုင္ပါလိမ့္မယ္။ ရခိုင္တျပည္လံုးကို ၾကည့္လိုက္ရင္ ၿမိဳ႕နယ္ ၁၇ ၿမိဳ႕နယ္လံုးဟာ လၽွပ္စစ္မီး ပံုမွန္မရရွိေသးတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ ဒါေတြကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ ရခိုင္ေဒသကထြက္တဲ့ သဘာဝသယံဇာတ တခုတည္းနဲ႔တင္ ဒီၿမိဳ႕နယ္ေတြကို ေပးလို႔ မရေပဘူးလား။ ဒါေတြဟာ ရခိုင္ျပည္သူအမ်ားစု ေမးေနတဲ့ ေမးခြန္းေတြပါ။ ေနာက္ၿပီး ရြာေတြမွာ ခုထိလည္း ဆိုလာျပားကို ၿမိဳ႕နယ္ေက်းလက္ဦးစီး႐ံုးကေနတဆင့္ ေလၽွာက္ထားတာ တႏွစ္ရွိေနၿပီ။ မရၾကေသးတဲ့ ရြာေတြလည္း အမ်ားႀကီးရွိေနပါတယ္။ ဒါမ်ိဳးေတြကလည္း အုပ္ခ်ဳပ္္သူ အစိုးရကို ရခိုင္ျပည္သူေတြက ေမးခြန္းထုတ္စရာေတြ ျဖစ္ကုန္ပါတယ္။ ဘာလို႔ဆို ေက်ာက္ျဖဴေရႊဂက္စ္က ဘယ္ေလာက္ရမယ္ဆိုၿပီးေတာ့ ကမ္ပိန္းလုပ္ၾကတဲ့ အသံေတြကိုလည္း ၾကားဖူးထားတာကို။ ဒီေတာ့ ကိုယ့္ျပည္နယ္ကို ကိုယ္အုပ္ခ်ဳပ္ဖို႔ဆိုတာ ပညာတတ္ရမယ္ဆုိရင္ ျမန္မာႏုိင္ငံေရးမွာ လႊတ္ေတာ္အမတ္ေတြ အားလံုးဟာ ေအာက္စဖို႔ဒ္၊ ကိန္းဘရစ္ခ်္ဆင္းေတြခ်ည္း မဟုတ္ပါဘူး။ မိ်ဳးႏြယ္စုလိုက္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ရွိထားတဲ့ လူေတြထက္ ထက္ျမက္လို႔ ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ ေရြးလိုက္ၾကတာေတြ မ်ားပါတယ္။ တခ်ိဳ႕လည္း အမတ္ျဖစ္တာေတာင္ အေဝးသင္ ေျဖေနရေသးတဲ့သူေတြေတာင္ ရွိေသးတာပဲ။ အဲဒါကို ရခိုင္ျပည္နယ္ကိုပဲ ကြက္ၿပီးေျပာရင္ အဆင္ေျပပါ့မလား။ အထက္မွာ ေျပာခဲ့သလိုပါ။ ၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲတုန္းက မင္းျပားၿမိဳ႕ ငါးစ႐ိုင္းေခ်ာင္း ေဟာေျပာပြဲမွာ တပ္မေတာ္ရဲ႕ မွားကြက္ေတြကို ေထာက္ျပလို႔ ရခိုင္-ျမန္မာ ပ႑ိတ္          သမိုင္းဆရာႀကီး ဦးဦးသာထြန္းဟာ အဖမ္းဆီးခံခဲ့ရၿပီး စစ္ေတြေထာင္မွာ ေသဆံုးခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပညာမတတ္လို႔ အခြင့္အေရးမရတာ ဆိုတဲ့ ေကာက္ခ်က္ဟာ အာဏာရသူက ဘယ္လိုသေဘာထားေနသလဲ ဆိုတာနဲ႔ အမ်ားႀကီး သက္ဆုိင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီမိုကေရစီ၊ ဖက္ဒရယ္လမ္းေၾကာင္းကို သြားၾကတဲ့အခါ ဒဏ္ရာေတြကို အေသအခ်ာသိၿပီး တာဝန္ေတြအရ လုပ္ၾကရရင္ေတာင္ ဘယာဂတိေတြ ကင္းၾကဖို႔ လိုပါတယ္။ ေရးသားတဲ့ေနရာမွာလည္း လူမ်ိဳးတမ်ဳိးတည္းကို မီးေမာင္းထိုးျပၿပီး အမွတ္ယူေနလို႔လည္း လိုခ်င္တဲ့အေျဖကို မရႏုိင္ပါဘူး။ ရွမ္းလူမ်ိဳးျဖစ္တဲ့ စိုင္းထီးဆိုင္ သီခ်င္းကို တျပည္လံုး နားေထာင္ၾကေပမယ့္ ရွမ္းလူမ်ိဳးရဲ႕ အခြင့္အေရးေတြကို မေပးတဲ့အခါ ရွမ္းျပည္မွာလည္း RCSS လို လက္နက္ကိုင္အဖဲြ႔ေတြ ေပၚလာၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လူတဦးခ်င္း ျဖစ္တည္မႈနဲ႔ သူနဲ႔ သက္္ဆိုင္ရာအုပ္စု အားလံုး အဆင္ေျပသြားၿပီလို႔ စဥ္းစားလိုက္ရင္ ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ အဲသေလာက္ထိ လြယ္တဲ့အရာမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ ရခိုင္လူမ်ိဳး ေဖာ္ကာရဲ႕ ေတးသီခ်င္းေတြကို နားေထာင္ၾကေပမယ့္လည္း ရခုိင္ ျပႆနာကေတာ့ ရခိုင္ျပႆနာပါပဲ။ ဒီၾကားထဲမွာ ကိုဖီအာနန္ ေကာ္မရွင္ဖြဲ႔တဲ့အခါ ေဒသခံ ရခိုင္အမ်ိဳးသားပါတီကို အသိမေပးဘဲ ေက်ာ္လုပ္ခဲ့လို႔ ပြဲဆူခဲ့တာ၊ ေအာက္တိုဘာ ၉ ရက္ေန႔က ေမာင္ေတာက က်ီးကန္းျပင္ဌာနခ်ဳပ္ ဝင္စီးခံရေတာ့ ရခိုင္အမ်ိဳးသားပါတီက ေက်ာက္ျဖဴက ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္တဦးျဖစ္သူ ဦးဦးဘရွိန္က အေရးတႀကီး အဆိုတင္သြင္းခဲ့ဖူးပါတယ္။ လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ သူ႔အဆို မေအာင္ျမင္ခဲ့ပါ။ ထရိန္းက ၿမိဳလူမ်ိဳး ၂ ဦး အသတ္ခံရေတာ့လည္း ျပည္နယ္လႊတ္ေတာ္မွာ ရခိုင္္အမ်ိဳးသားပါတီက ဘူးသီးေတာင္အမတ္ျဖစ္တဲ့ ဦးထြန္းေအာင္သိန္းက အေရးတႀကီး အဆိုတင္သြင္းခဲ့ပါတယ္။ အန္အယ္လ္ဒီပါတီက ဝန္ႀကီးတဦးက ကန္႔ကြက္ခဲ့တဲ့အတြက္ လႊတ္ေတာ္က မွတ္တမ္းထားဖို႔ လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါကို အဆုိတင္တဲ့ အမတ္က ထပ္ဆင့္အဆိုျပဳကာမွ ျပည္ေထာင္စုကို တင္သြင္းမယ့္ေမးခြန္း ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေတြကို ၾကည့္လိုက္ရင္ ရခုိင္ေဒသဟာ အပယ္ခံျဖစ္႐ံုမက ရခိုင္ျပည္နယ္ ကိုယ္စားျပဳအမတ္ေတြရဲ႕ အေရးတႀကီး အဆိုတခ်ိဳ႕ဟာလည္း ျပည္ေထာင္စုအစိုးရနဲ႔ ကြဲလြဲခဲ့တဲ့ အခ်က္ေတြ ရွိပါတယ္။ ဒီအဆိုေတြ တင္ေနစဥ္မွာပဲ ေမာင္ေတာမွာ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ လူသတ္မႈေတြ၊ ဗံုးေဖာက္ခဲြမႈေတြ ျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုအေနအထားေတြကို ၾကည့္ရင္ ရခိုင္အမတ္ေတြ ျမင္ခဲ့တာကို ျပည္ေထာင္စုအစိုးရက မျမင္ခဲ့ဘူးလား၊ မိမိတို႔ေဒသကို ျပည္ေထာင္စုအစိုးရက ေတြးမပူဘူးလား ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းေတြ ထြက္လာေစပါတယ္။ ဒါေတြဟာ ရခိုင္လူမ်ိဳးတခ်ိဳ႕ရဲ႕ ေဟာေျပာပြဲေတြဆီကေန ေပါက္ကြဲသံေတြ ျဖစ္လာပါတယ္။ ဒီလိုျဖစ္ရျခင္း အေၾကာင္းဟာလည္း စကတည္းက ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္း မလုပ္ခဲ့တဲ့ အက်ိဳးဆက္လို႔လည္း ေျပာႏုိင္ပါတယ္။ ျပည္ထဲမွာ၊ စင္ေပၚမွာ ကိုယ္ေျပာလိုရာကို ေျပာၾကတယ္ဆိုတာ ေျပာေနရင္းနဲ႔ အမွားေထာက္မည့္သူ မရွိတဲ့အခါ ပိုၿပီးလြန္လာတဲ့ လူ႔သဘာဝပါ။ တရားဥပေဒစိုးမိုးေရးကို လိုလားၿပီး စကတည္းက လုပ္ခဲ့ရင္ ခုေလာက္ထိ ျဖစ္ေနတဲ့ အတိုင္းအဆကို ေရာက္ႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူးလို႔လည္း ယူဆပါတယ္။ ျမစ္ႀကီးငါးရာ ျမစ္ငယ္ငါးရာက ေရဟာ ပင္လယ္သမုဒၵရာထဲ ေရာက္ရင္ တသားတည္း ျဖစ္တယ္လို႔ က်မ္းလာရွိသလုိပဲ ဒီမိုကေရစီ အေရြ႕တခုကို တကယ္ သြားခ်င္တဲ့စိတ္ေတြရွိရင္ ရခိုင္ျပႆနာကိုၾကည့္ၿပီး ၂၀၂၀ အတြက္ ေမၽွာ္မွန္းထားတဲ့ ႏုိင္ငံေရးမက္လံုးအတြက္ မသမာေသာနည္းနဲ႔ နာမည္ႀကီးလိုမႈေတြကိုလည္း ပယ္ေဖ်ာက္ၾကဖို႔ လိုပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ရခိုင္အေရးကို လက္ညိႇဳးထိုးၿပီး အမွတ္ေတြ သိမ္းက်ံဳးမယူခ်င္ဖို႔ လိုပါတယ္။ ႏိုင္ငံတကာမွာလည္း တခ်ဳိ႕သူေတြရဲ႕ စစ္ေရး၊ စီးပြားေရးအတြက္ ရခိုင္ဟာ အမွတ္ေတြ ယူစရာေကာင္းလြန္းေနတဲ့ ေဒသတခု ျဖစ္ေနပါတယ္။ တေလာက အာဆာက ဝင္တိုက္လို႔ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ကို ထြက္ေျပးၾကေတာ့လည္း ဟိုဘက္ကိုထြက္ေျပးတဲ့ ဘဂၤါလီေတြရွိသလို စစ္ေတြ၊ ေျမာက္ဦး၊ မင္းျပားကို ထြက္ေျပးၾကတဲ့ ရခိုင္ေတြလည္း မနည္းပါဘူး။ ဒီၾကားထဲမွာပဲ အေမရိကန္က သံအမတ္ေဟာင္း ဒဲရစ္မစ္ခ်ယ္ ဆိုသူ ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ သူ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ေနခဲ့တာက ၁၀ ရက္ပါ။ ဒီကျပန္သြားေတ့ာ သတင္းမီဒီယာေတြနဲ႔ အင္တာဗ်ဴးတဲ့အခါ စစ္ေတြတို႔၊ ဘူးသီးေတာင္တို႔က ရခိုင္ ဒုကၡသည္စခန္းကိုေတာ့ သူ ျမင္မသြားဘဲ ဟိုဘက္ကမ္းကိုေတာ့ ဒုကၡသည္ ၄ သိန္းေက်ာ္ေလာက္ ေရာက္သြားၾကတယ္လို႔ သူ သိခဲ့ပါတယ္တဲ့။ အဲဒီလို ျဖစ္ေနတဲ့ အေနအထားပါ။ လူသားအရင္းအျမစ္ ဆုိတာမွာလည္း ျမန္မာတျပည္လံုးက လူသားအရင္းအျမစ္ေတြဟာ ပညာတတ္ရင္ တတ္သလို စင္ကာပူ၊ ဂ်ပန္၊ ကိုးရီးယားတို႔လို ႏိုင္ငံမ်ိဳးကို သြားသူသြားၿပီး White Collar လို႔ေခၚတဲ့ ပညာနဲ႔ လုပ္ကိုင္လိုက္၊ အေျခခံပညာ နည္းတဲ့သူေတြကေတာ့ ထုိင္း၊ မေလး၊ တ႐ုတ္တို႔ကို သြားသူသြားၿပီး Blue Collar အလုပ္ၾကမ္းသမားအျဖစ္ လုပ္လုိက္နဲ႔ လုပ္ေနၾကတာ ရခိုင္လူမ်ိဳးတမ်ဳိးတည္းကပဲ သြားေနၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ျမန္မာႏုိင္ငံ တႏိုင္ငံလံုးက ေတာေရာ ၿမိဳ႕ပါ မက်န္ သြားေနၾကရတာပါ။ တျခားႏိုင္ငံေတြ အာရွတုိုက္ရဲ႕က်ားေတြ ျဖစ္ဖို႔အေရး ဒီကလူေတြပဲ သြားၿပီး အားျဖည့္ေနၾကရတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ျပႆနာတခု ျဖစ္လာရင္ စနစ္ေၾကာင့္လား၊ လူသားအရင္းအျမစ္ေၾကာင့္လား ဆိုတာကို ခြဲျခားသိထားမွသာ ေျဖရွင္းတဲ့အခါမွာေရာ၊ ႐ႈျမင္တဲ့ အျမင္မွာေရာ မွန္ကန္လိမ့္မယ္လို႔ ယူဆပါတယ္။ ေက်ာ္လင္း(ေရာင္စံု)