ဒီလို ေခါင္းစဥ္ကို တပ္လိုက္႐ံုနဲ႔ ေဆးေလာကနဲ႔သက္ဆိုင္တဲ့ ေဆာင္းပါးမ်ိဳးကို ေရးမွာမဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ္တို႔ဆီမွာ ျဖစ္ေနတဲ့ ကိစၥတခ်ိဳ႕ကို ျမင္မိလို႔ပါ။ လက္ရွိ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ျဖစ္ေနတဲ့ ကိစၥရပ္ အေတာ္မ်ားမ်ားကို ေလ့လာၾကည့္ရင္ ျဖစ္တာက တမ်ဳိး၊ ေျဖရွင္းပုံ ေျဖရွင္းနည္းေတြက တဘာသာ ေတြ႔ေနရပါတယ္။ ဒီလို ဆက္ထံုးေတြေၾကာင့္လည္း တိုင္းျပည္ရဲ႕ ဒီမိုကေရစီအေရြ႕ဟာ က်ေနာ္တို႔စိတ္ထဲမွာ ေရြ႕သေလာက္ မေရြ႕ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ေမာင္ေတာကိစၥကိုပဲ ၾကည့္လိုက္ရင္ နယ္ေျမကိစၥ ရွင္းလင္းေရးကို အထူးၾကပ္မတ္ လုပ္ေဆာင္ရမည့္အစား ဘဂၤလားက လူေတြကို ျပန္လက္ခံမယ့္အေရးကို လုပ္ေဆာင္ေနပါတယ္။ တကယ္တမ္း သူတို႔ကို ျပန္လက္ခံဖို႔ လုပ္ေနဆဲမွာပဲ ေမာင္ေတာေျမာက္ပိုင္း ထရိန္းရြာဘက္မွာ မိုင္းေတြ ကြဲကုန္ပါတယ္။ တပ္မေတာ္သား အရာရွိတဦး အပါအဝင္ ေလး ငါး ေျခာက္ဦး ဒဏ္ရာရသြားပါတယ္။ ဒီလို လက္ခံဖုိ႔ လုပ္ေနစဥ္မွာပဲ ဘဂၤလားက တခ်ိဳ႕က ျပန္ေျပး ျဖစ္ကုန္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံသားျဖစ္ခြင့္ကိုပဲ စစ္ၾကည့္ေလမလား၊ အာဆာနဲ႔ ပူးေပါင္းတာကိုပဲ စစ္ေဆးမလားဆိုတဲ့ စိုးရိမ္စိတ္နဲ႔ ရွိေနၾကမွာပါ။ သူတို႔မသြားခင္မွာလည္းပဲ အစိုးရက သြားၿပီးေခၚခဲ့တာ ရွိပါတယ္။ သို႔ေသာ္ ျပန္ၿပီး မလုိက္လာခဲ့ဘဲ သြားခဲ့ၾကတာသာ ျဖစ္တာ။ ၾကည့္လိုက္ရင္ ဘဂၤါလီေတြကို ဒီမွာ ေနပါ့မယ့္အေရးကို အဲသလို လိုက္ေလ်ာၿပီး အစိုးရကိုယ္တိုင္ သြားေခၚတာေတာင္ သူတို႔ကေတာ့ အဲဒီမွာ ေဆးေတြကုရတာ၊ အစားအေသာက္ကအစ အဆင္ေျပတာ စသျဖင့္ ေျဖၾကားခဲ့ၿပီး ေၾကာ့ေၾကာ့ေလးနဲ႔ ထြက္သြားတာ။ အဲဒါကို ျပန္ၿပီး ေန႔ခ်င္းညခ်င္း လက္ခံမယ့္ စခန္းေတြ အေသအခ်ာ ေဆာက္ၾကရပါတယ္။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့လည္း နယ္ေျမလံုၿခံဳေရးက ေဒသခံ တိုင္းရင္းသားေတြအတြက္ စိုးရိမ္စရာ ရွိေနတုန္းပဲ။ စိုးရိမ္တယ္ ဆိုတာကလည္း နမူနာထက္ လက္ေတြ႔က ျပထားေတာ့ စိုးရိမ္စရာ ျဖစ္တာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ နာတဲ့ အနာနဲ႔ ကုတဲ့ေဆးက လြဲေနသလို ျဖစ္ေနပါတယ္။ ေနာက္ မေန႔တေန႔ကပဲ ပညာေရးဘတ္ဂ်က္ တိုးျမႇင့္ေပးဖို႔အတြက္ ဗကသ အဖြဲ႔ဝင္ ေက်ာင္းသားေတြက ဆႏၵျပၾကတယ္။ ဒီိလို ဆႏၵျပတာကိုပဲ မႏၲေလးတကၠသိုလ္ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားသမဂၢႏွင့္ ရတနာပံုတကၠသိုလ္ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ား အစည္းအ႐ံုးက တကၠသိုလ္ ဆရာ၊ ဆရာမေတြက ဇန္နဝါရီ ၂၃ ရက္ေန႔က ပညာေရးအသံုးစရိတ္ကို တိုးျမႇင့္ဖို႔ ေတာင္းဆိုမႈကို ေထာက္ခံေသာ္လည္း ဆႏၵျပမႈကို ကန္႔ကြက္ေၾကာင္း ထုတ္ျပန္ခဲ့ပါတယ္။ သူတို႔ ဒီလို ထုတ္ျပန္တာကိုပဲ တကၠသုိလ္ဆရာအသင္းႏွင့္ အေျခခံပညာ ဆရာမ်ား ပါဝင္သည့္ အဖြဲ႔က တန္ျပန္ကန္႔ကြက္လိုက္တယ္လို႔ သတင္းမွာ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။ ဇန္နဝါရီ ၂၅ ရက္ေန႔ မနက္မွာေတာ့ ရတာနာပံုတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းဝင္းအတြင္းက ဆႏၵေဖာ္ထုတ္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကို သက္ဆိုင္ရာ အာဏာပုိင္ေတြက ထိန္းသိမ္းလိုက္ၿပီဆိုတဲ့ သတင္းကို ထပ္ရပါတယ္။ ဖမ္းတာဆီးတာကေတာ့ သက္ဆိုင္ရာ အာဏာပိုင္ေတြရဲ႕ စည္းမ်ဥ္း၊ စည္းကမ္းေတြ၊ ဥပေဒေတြနဲ႔ ၿငိစြန္းတယ္ဆိုရင္ ဖမ္းၾကမွာပဲ။ ေနာက္ ထပ္တက္လာတဲ့ သတင္းကေတာ့ သူတို႔ေတြကို ေက်ာင္းထုတ္လိုက္ၿပီလို႔ ဆိုပါတယ္။ က်ေနာ္ အံ့ၾသတာကေတာ့ ဘတ္ဂ်က္တိုးျမႇင့္ဖို႔ကိစၥ ဆႏၵေဖာ္ထုတ္မယ့္ကိစၥကို တျခားရပ္ဝန္းက လူေတြ မဟုတ္ဘဲ ပညာေရးဌာနက ဆရာ၊ ဆရာမတခိ်ဳ႕ ကန္႔ကြက္စာ ထုတ္ျပန္တာကိုပဲ အံ့့ၾသပါတယ္။ ဒီထက္ ပိုေကာင္းတဲ့ နည္းလမ္းေတြ မရွိေတာ့ဘူးလား။ ေနာက္ၿပီး သူတို႔ထုတ္တာကိုပဲ ေနာက္ဆရာတဖဲြ႔က ထပ္ၿပီး တန္ျပန္ ကန္႔ကြက္လိုက္ေသးတယ္။ ေခတ္စကားနဲ႔ေျပာရင္ အခ်င္းခ်င္းကို တိုင္ပတ္ေနသလိုပါ။ ဇန္နဝါရီ ၁၆ ရက္ေန႔ကပဲ ကာကြယ္ေရးဝန္ႀကီးဌာနကေန ဧၿပီလကေန စက္တင္ဘာလအထိ ၆ လအတြက္ သာမန္အသံုးမ်ားထဲမွာ စစ္ဆင္ေရး အသံုးစရိတ္အတြက္ က်ပ္သန္းေပါင္း ၂၀၀၀ ေက်ာ္ ေတာင္းခံထားတာကို သတင္းေတြမွာ ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။ ဒီလိုမ်ိဳးေတြကိုက်ေတာ့လည္း တပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ အဖြဲ႔အစည္း အခ်င္းခ်င္းက လိုအပ္လို႔ဆိုတာ နားလည္ထားပံု ရပါတယ္။ တင္ေတာင္းတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ျမင့္ႏြယ္ကလည္း ကာလတူ အသံုးစရိတ္ ႏႈိင္းယွဥ္လိုက္ရင္ ေငြက်ပ္ ဘီလီယံ ၁၁၀ ေက်ာ္ ေလ်ာ့နည္းေတာင္းခံထားျခင္း ျဖစ္တယ္လို႔ လႊတ္ေတာ္မွာ ေျပာၾကားခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ ၾကားျဖတ္ေရြးေကာက္ပြဲအတြက္လည္း က်ပ္သန္း ၁၆၀၀ ေက်္ာ သံုးဖို႔ လ်ာထားတယ္လို႔ သိရျပန္တယ္။ ဒီိလိုမ်ိဳးကိုလည္း လက္ရွိအစိုးရပါတီဝင္ေတြဆီက မ်ားလြန္းတယ္လို႔ အသံမထြက္လာဘူး။ ဒီမွာတင္ ပညာေရးႏွင့္ က်န္းမာေရး အသံုးႏွစ္ခု ေပါင္းၿပီး ကာကြယ္ေရးအသံုးစရိတ္ကို မမီေသးဘူး ဆိုတာမ်ိဳးေတြ အသံေတြကို စဥ္းစားမိတယ္။ တကယ္တမ္းလည္း ဆႏၵေဖာ္ထုတ္မယ့္သူ ရွိလာေတာ့လညး္ ဆရာ၊ ဆရာမေတြ ကိုယ္တိုင္ကပဲ ကန္႔ကြက္သူနဲ႔၊ မကန္႔ကြက္လုိသူနဲ႔။ သူ႔ဘက္ ကိုယ့္ဘက္ အျမင္ေတာ့ ရွိၾကမွာပါ။ သို႔ေသာ္ ျဖစ္ေနတဲ့အနာနဲ႔ ကုေနတဲ့ ေဆးနဲ႔ လြဲေနသလိုပါ။ ေနာက္ မၾကာေသးခင္ကာလကပဲ ေျမာက္ဦးကိစၥမွာ လူ ၇ ဦး ေသဆံုးတယ္။ ၁၂ ဦး ဒဏ္ရာရခဲ့တယ္။ အစိုးရဘက္ကလည္း အၾကမ္းဖက္ဖို႔ လာလို႔ လုပ္ရတာလို႔ ေျဖတယ္။ ေဒသခံေတြကလည္း ပြဲစီစဥ္သူေတြကို ခ႐ိုင္႐ံုးမွာ ဖမ္းထားတယ္လို႔ သတင္းၾကားလို႔ သြားတယ္လို႔ အသံေတြ ထြက္လာတယ္။ တကယ္တမ္းျဖစ္ေတာ့ ထြက္ေျပးသူက လြတ္ၿပီး ေသသူ၊ ဒဏ္ရာရသူေတြက အၾကမ္းဖက္သမားေတြ ျဖစ္ကုန္ေရာ။ လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္ေတြ၊ ၿမိဳ႕မိၿမိဳ႕ဖေတြက က်ဴးလြန္သူေတြကို လြတ္လပ္တဲ့ စံုစမ္းစစ္ေဆးေရး အဖြဲ႔တဖဲြ႔ ဖြဲ႔ဖို႔ အႀကံေပးၾကေပမယ့္ ေဆး႐ံုမွာ ေဆးကုရင္း တန္းလန္းျဖစ္ေနတဲ့သူေတြကပဲ ဒဏ္ရာလည္းရ၊ တရားခံလည္း ျဖစ္ရ ျဖစ္ၾကေတာ့ နာတဲ့အနာနဲ႔ ကုသတဲ့ေဆးက တလြဲႀကီးေတြလို ျဖစ္ေနပါတယ္။ လူေပါင္းေထာင္ခ်ီၿပီး ပါဝင္ေနမွေတာ့ က်န္တဲ့သူေတြက လြတ္ၿပီး၊ ဒဏ္ရာရၿပီး မေျပးႏိုင္တဲ့သူက တရားခံ ျဖစ္သြားတယ္ အေနအထားပါ။ ဒါေၾကာင့္ ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ အေျခအေနေတြကို ၾကည့္ရင္း အနာနဲ႔ လြဲေနတဲ့ ေဆးမ်ားလို႔ပဲ ျမင္ေနမိပါတယ္။ ေက်ာ္လင္း(ေရာင္စံု)