ဗမာ့ႏိုင္ငံေရး ကေသာင္းကနင္းမ်ား (အပိုင္း ၁၄)
DVB
·
January 17, 2018
ဖဆပလ ႏွစ္ျခမ္းကြဲျခင္း
အာဏာလက္ကိုင္ရထားသူေတြက အမွားေတြ ပိုက်ဴးလြန္ေလေလ လူထုအတြင္း မၿငိမ္သက္မႈ၊ ဆႏၵျပမႈ၊ ေတာ္လွန္ပုန္ကန္မႈေတြ ပိုလို႔တိုးပြားလာၿပီး သူတို႔အုပ္စုထဲက လူေတြသာမက တိုင္းသူျပည္သားေတြကပါ သူတို႔ကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ဆန္႔က်င္လာခဲ့ၾကေတာ့တယ္။ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းဟာ ေက်ာင္းသားေတြကို ထိုးေဖာက္ဖို႔ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ သူ႔အမ်ိဳးသမီး ေဒၚႏြဲ႔ရီ ဦးေဆာင္တဲ့ ဒီမိုကရက္တစ္ေက်ာင္းသားတပ္ဦး (Democratic Student Organization – DSO) ကို ဖြဲ႔စည္းခဲ့တယ္။ သူတို႔ရဲ႕ ေနာက္လိုက္ေတြက သူမကို မာမီႏြဲ႔လို႔ ေခၚၾကေပမယ့္ ေက်ာင္းသားလူငယ္ အမ်ားစုက ျပတ္ျပတ္သားသား ျငင္းပယ္ခဲ့ၾကပါတယ္။
ေနာက္ေတာ့ အာဏာလက္ကိုင္ရသူေတြရဲ႕ ဇနီးမယားေတြၾကားမွာလည္း စၿပီး အကြဲအၿပဲေတြ ထင္ရွားလာခဲ့တယ္။ ဥပမာ- ဦးႏု ဇနီး ေဒၚျမရီနဲ႔ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္း ဇနီး မာမီႏြဲ႔တို႔ဟာ လူပံုအလယ္မွာေတာင္ တေယာက္ကို တေယာက္ စကားမေျပာႏိုင္ၾကေတာ့ဘူးေလ။ မၾကာခင္မွာဘဲ သူတို႔ရဲ႔ အကြဲအၿပဲဟာ ဖံုးလို႔ ဖိလို႔ မရေတာ့ဘဲ ကြယ္လြန္သြားရွာတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ထူေထာင္ခဲ့တဲ့ ဖဆပလ အဖြ႔ဲခ်ဳပ္ႀကီးဟာ ဦးႏုက တဖက္၊ ဆိုရွယ္လစ္ေတြက တဖက္ ႏွစ္ျခမ္းကြဲတဲ့ အျဖစ္ကို ေနာက္ဆံုး ဆိုက္ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ ဦးႏုနဲ႔ သခင္တင္က သန္႔ရွင္းဖဆပလအဖြဲ႔ကို ဦးေဆာင္ခဲ့ၿပီး၊ ဦးဘေဆြနဲ႔ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းတို႔က တည္ၿမဲဖဆပလအဖြဲ႔ကို ဦးေဆာင္ခဲ့ၾကတယ္။
ေနာက္ထပ္ အာဏာငန္းဖမ္းေနတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းကေတာ့ ျမင္းပြဲေတြကို မယ္ဗမာ စတဲ့ မိန္းမေခ်ာေလးေတြနဲ႔ အသြားအလာမပ်က္ရွိၿပီး ၿငိမ္သက္သေယာင္ ရွိေနေပမယ့္ ႏိုင္ငံေရး အေျခအေန၊ အေျပာင္းအလဲေတြကို ဘယ္ေတာ့မွ လ်စ္လ်ဴမ႐ႈခဲ့ဘူး။ သူဟာ ၁၉၅၄၉ ခုႏွစ္တုန္းက အာဏာသိမ္းပြဲ အႀကိဳေလ့က်င့္ခန္း ဝင္ခဲ့ၿပီးၿပီေလ။ ဖဆပလ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ဝင္ေတြ အထူးသျဖင့္ အာဏာထိပ္တန္း အေက်ာ္အေမာ္ေတြၾကားမွာ အႀကီးအက်ယ္ ကဲြၿပဲတဲ့အခ်ိန္ဟာ သူ႔အတြက္ေတာ့ အခြင့္ေကာင္းအခ်ိန္ပဲေပါ့။
ဒါ့ေၾကာင့္မို႔ ၁၉၅၈ ခုႏွစ္ အာဏာသိမ္းပြဲဟာ လြယ္ကူလွပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ဦးႏုက သူ႔သိကၡာကို ဆယ္ဖို႔ ပါလီမန္မွာ ဥပေဒျပဳလို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းကို အိမ္ေစာင့္အစိုးရရဲ႕ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္အျဖစ္ အာဏာလဲႊအပ္ေပးခဲ့ရေတာ့တယ္။ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ကာလဟာ ၂ ႏွစ္သာ ၾကာျမင့္ခဲ့ေပမယ့္ သူတို႔ရဲ႕ ၿမိဳ႕ေတာ္ကို ရွင္းလင္းဆိုတဲ့ ေပၚလစီဟာ အလြန္ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္လွၿပီး မရွိဆင္းရဲသား က်ဴးေက်ာ္သူေတြကို ဇြတ္အဓမၼ ဖယ္ရွားခဲ့ၾကတယ္။ ရန္ကုန္မွာ ေတာင္ဥကၠလာ၊ သာေကတ စတဲ့ ၿမိဳ႕သစ္ေတြ တည္ခဲ့သလို ႏိုင္ငံတဝန္းက တခ်ဳိ႕ၿမိဳ႕ေတြမွာ ရပ္ကြက္သစ္ေတြ ခ်ဲ့့ခဲ့ၾကတယ္။
အဲဒီတံုးက ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္က ဗိုလ္မႉးႀကီးထြန္းစိန္(စစ္ကိုင္း) ျဖစ္တယ္။ သူတို႔က အတိုက္အခံ ႏိုင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္အားလံုးကို ဖမ္းဆီးခဲ့ၿပီး ကိုကိုးကြၽန္းကို ပို႔ခဲ့တယ္။ အာဏာသိမ္း စစ္တပ္ဟာ လူထုကို အလြန္အကၽြံ ဖိႏွိပ္အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ၾကတယ္။ ကြဲသြားတဲ့ ဖဆပလအဖြဲ႔ ႏွစ္ဖက္စလံုးက ေရြးေကာက္ပြဲအတြက္ ျပင္ဆင္ခဲ့ၾကတယ္။ ဦးႏုဟာ သူ႔ရဲ႕ သန္႔ရွင္းဖဆပလပါတီကို ျပည္ေထာင္စုပါတီ (Union Party) လို႔ အမည္ေျပာင္းခဲ့တယ္။ စစ္တပ္အုပ္စု တည္ျမဲဖဆပလဘက္က ေျဗာင္ေထာက္ခံခဲ့ၾကတယ္။ စစ္တပ္က မ်က္ႏွာလိုက္ေလေလ ဦးႏုက ျပည္သူေတြရဲ႕ ေထာက္ခံမႈကို ပိုရေလေလ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ဒီေနရာမွာ မေကာင္းသတင္းနဲ႔ ေက်ာ္ၾကားတဲ့ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းရဲ႕ စကားတခြန္း ရွိခဲ့တယ္။
“ႏိုင္လည္း .. ႏိုင္ရမယ္”
“႐ံႈးလည္း ... ႏိုင္ရမယ္" ဆိုတာပါပဲ။
သူ ေျပာခ်င္တဲ့ ဆိုလိုရင္းက သူတို႔ဟာ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ ႏိုင္မွာပဲ။ ဘာေၾကာင့္လို႔လည္း ဆိုေတာ့ သူတို႔ဘက္မွာ စစ္တပ္ ေထာက္ခံမႈ ရထားလို႔ပဲ ျဖစ္တယ္။ သူ အဲဒီလို ေျပာၿပီးတဲ့ေနာက္ ျပည္သူလူထုဟာ သူတို႔အေပၚ ပိုလို႔ မႏွစ္ၿမိဳ႕ေတာ့ဘဲ ဦးႏုဘက္ကို ေထာက္ခံခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ၁၉၆၀ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ဦးႏုဟာ တျပည္လံုးအတိုင္းအတာနဲ ့ေအာင္ပြဲခံႏိုင္ခဲ့ေတာ့တယ္။
အျခားတဖက္မွာေတာ့ လက္နက္ကိုင္ ပုန္ကန္ျခားနားသူေတြက တိုင္းျပည္ရဲ႕ ေက်းလက္ေဒသေတြကို သိမ္းပိုက္စိုးမိုးထားၾကတယ္။ အဲဒီလက္နက္ကိုင္ ပုန္ကန္သူေတြဟာ အဓိကအားျဖင့္ သခင္စိုး ေခါင္းေဆာင္တဲ့ အလံနီ၊ သခင္သန္းထြန္း ဦးေဆာင္တဲ့ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီနဲ႔ ဗိုလ္အုန္းတင္ ဦးေဆာင္တဲ့ ျပည္သူေစာင့္တပ္ (PVO) စတဲ့ ပါတီသံုးဖြဲ႔တို႔ပဲ ျဖစ္တယ္။ သူတို႔ဟာ ပခုကၠဴ(ေယာ)နားက ေတာတြင္း တေနရာမွာ ရွည္လ်ားတဲ့ ညီလာခံတရပ္ က်င္းပခဲ့ၾကတယ္။
ျပည္ေစာင့္တပ္ (PVO) အဖြဲ႔ဟာ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္ပါတီ ( People's Comrade Party) အျဖစ္ အမည္ေျပာင္းခဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ အဲဒီပါတီဟာ ၁၉၅၈ ခုႏွစ္မွာ လက္နက္ခ်ခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီအေျခအေနကို အခြင့္ေကာင္းယူလို႔ အစိုးရတပ္ေတြဟာ ၁၉၅၆ ခုႏွစ္မွာ စစ္သူရဲေကာင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာကို ဦးစီးေစၿပီး ေအာင္မာဃလို႔ အမည္ေပးထားခဲ့တဲ့ အလြန္ႀကီးမားတဲ့ စစ္ဆင္ေရးႀကီးတရပ္ကို ဆင္ႏြဲခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေအာင္မာဃစစ္ဆင္ေရး မေအာင္ျမင္ခဲ့ဘူး။ အစိုးရက စစ္ဆင္ေရးႀကီး မေအာင္ျမင္တာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာထံက သတင္းေပါက္ၾကားတာေၾကာင့္လို႔ အေၾကာင္းျပၿပီး သူတို႔ဟာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာကို ဖိအားေပးၿပီး အနားယူခိုင္းခဲ့တာမို႔ သူ႔ရဲ႕ စစ္တာဝန္နဲ႔ စစ္မႈထမ္းဘဝ အဲဒီေနရာမွာ အဆံုးသတ္သြားခဲ့တယ္။
စစ္ခံု႐ံုးမွာ အေထာက္အထားမျပႏိုင္ဘဲ့ သူတို႔ရဲ႕ စြပ္စဲြခ်က္ကို လူအမ်ားစုက လက္မခံခဲ့ၾကပါဘူး။ ဆိုရွယ္လစ္အုပ္စုရဲ႕ အာဏာအလြဲသံုးစားမႈဟာ ပိုလို႔ထင္ရွားလာခဲ့ၿပီး သူတို႔ဟာ ျပည္သူေတြအေပၚ ပိုမိုခက္ထန္ၾကမ္းတမ္းလာခဲ့ေတာ့တယ္။ သူတို႔ဟာ လူေတြကို အိမ္ေတြထဲက အတင္းအက်ပ္ ေမာင္းထုတ္ခဲ့ၿပီး ရြာေတြကို မီးတိုက္ခဲ့ၾကတယ္။ သူတို႔ဟာ ပါလီမန္ကိုေတာင္ ဂ႐ုမစိုက္ခဲ့ေတာ့ပါဘူး။ ဥပမာတခုကို ျပရရင္ ေခ်ာက္ၿမိဳ႕မွာ အေျခစိုက္ထားတဲ့ တပ္ရင္း (၁၀) ရဲ႕ တပ္ရင္းမႉး ဗိုလ္မႉးႀကီးၾကည္ဝင္းဟာ ပါတီသံုးခုက ေခါင္းေဆာင္ေတြကို ဖမ္းဆီးေပးႏုိင္သူကို ဆုေငြခ်ီးျမႇင့္ဖို႔ အမိန္႔ကို ထုတ္ျပန္ခဲ့တယ္။ ပါတီေခါင္းေဆာင္ေတြျဖစ္တဲ့ သခင္စိုး၊ သခင္သန္းထြန္း၊ ဗိုလ္အုန္းတင္တို႔ကို ဖမ္းမိရင္ က်ပ္ေငြ ၁ သိန္းစီ၊ ေပါလစ္ဗ်ဴ႐ိုအမႈေဆာင္ေတြကို က်ပ္ေငြ ၅ ေသာင္းနဲ႔ ဗဟိုေကာ္မတီဝင္ေတြကို ဖမ္းႏိုင္ရင္ က်ပ္ေငြ ၂ ေသာင္းစီ ဆုေငြခ်ီးျမႇင့္မယ္လို႔ ထုတ္ျပန္ခဲ့တာပါ။
ကာနယ္ၾကည္ဝင္းဟာ အဲဒီအမိန္႔ကို ပါလီမန္က ဥပေဒတရပ္အျဖစ္ မျပဳခင္က ႀကိဳတင္အမိန္႔ထုတ္ျပန္ခဲ့တာပါ။ ဘာေၾကာင့္လို႔လဲဆိုေတာ့ ဆိုရွယ္လစ္အုပ္စုရဲ႕ ကာကြယ္ေရးဝန္ႀကီး ဦးဘေဆြနဲ႔ သူက မိန္းမ အတူလိုက္စားဖက္ေတြဆိုေတာ့ ဒီသတင္းကို ကာနယ္ၾကည္ဝင္းက ႀကိဳသိခဲ့တယ္ေလ။ ပါလီမန္အတြင္းမွာလည္း အဲဒီ အာဏာအလြဲသံုးစားျပဳမႈကို ဆိုရွယ္လစ္လက္ဝဲယိမ္းအုပ္စု အတိုက္အခံေတြက အျပင္းအထန္ ေဝဖန္ခဲ့ၾကပါတယ္။
ေအာင္မာဃ စစ္ဆင္ေရး က်ဆံုးရတဲ့အေၾကာင္းကို ဗိုလ္အုန္းတင္ဆီက က်ေနာ္ သိခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ သူ ေျပာပံုအရဆိုရင္ သံုးပါတီညီလာခံကို ေရႊ႕ဆိုင္းခဲ့ေပမယ့္ အေဝးႀကီးကို မဆုတ္ခြာခဲ့ၾကပါဘူးတဲ့။ သူတို႔ စခန္းခ်ထားတဲ့ေနာက္က သူတို႔ အရင္စခန္းေဟာင္းဆီကို ျပန္တက္လာခဲ့ၾကသတဲ့။ အစိုးရစစ္တပ္ ေရာက္လာတာကို ဘယ္လိုလုပ္သိတာလဲလို႔ က်ေနာ္က ေမးလိုက္တဲ့အခါ သူက ရယ္ေမာလိုက္ရင္း ရန္သူတပ္ေတြ ေရာက္လာရင္ နီးလာရင္ ေတာထဲက ေမ်ာက္ေတြ သမင္ ဒရယ္ေတြ၊ ေတာေခြးေတြ၊ ေျမေခြးေတြ ေက်းငွက္ေတြ စတဲ့ ေတာ႐ိုင္းတိရစၧာန္ေတြက ဆူဆူညံညံနဲ႔ အသံေပးလာေတာ့ ေတာအုပ္ပတ္ဝန္းက်င္တခုလံုး သိၾကေတာ့တာေပါ့လို႔ ျပန္ေျဖပါတယ္။ အစိုးရတပ္ေတြ ကင္းလွည့္ၿပီး ျပန္သြားေတာ့ သူတို႔နဲ႔ မိုင္အနည္းငယ္ေလာက္ ေဘးတိုက္သြားၿပီးရင္ ငါတို႔က စစ္တပ္ရဲ႕ေနာက္က စခန္းကို ျပန္ေရာက္ေတာ့တာပါပဲလို႔ ေျပာျပပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ အလြန္ဝမ္းနည္းစရာေကာင္းၿပီး လူမဆန္တဲ့ ေၾကကဲြစရာ အျဖစ္အပ်က္ တခုကို အစိုးရစစ္တပ္က အရာရွိတဦးက က်ဴးလြန္ခဲ့တယ္။ သူဟာ အဂၤလိပ္ အုပ္စိုးမႈေအာက္မွာ ကႏၵီစာခ်ဳပ္အရ လက္ယာဖရီးမင္း သေဘာတူညီခ်က္နဲ႔ ျပန္လည္ဖြဲ႔စည္းရတဲ့ ဗမာ့ကာကြယ္ေရးတပ္မေတာ္ရဲ႕ အရာရွိ ၂၀၀ ထဲက အနားယူသြားတဲ့ ဗိုလ္မႉးေဟာင္းတဦး ျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီအရာရွိက ဒီလိုျပန္ေျပာျပခဲ့ပါတယ္ …
“တပ္ဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္တေယာက္အေနနဲ႔ က်ေနာ္ဟာ သံုးပါတီ ဌာနခ်ဳပ္စခန္းထဲက အစည္းအေဝးခန္းမကို ဝင္ေရာက္စီးနင္းတိုက္ခိုက္ခဲ့ရပါတယ္။ သခင္သန္းထြန္းက အေစာပိုင္းကတည္းက ထြက္ခြာသြားပါၿပီ။ ဗိုလ္အုန္းတင္လည္း ထြက္ခြာသြားပါၿပီ။ စခန္းကို အလ်င္စလိုနဲ႔ ေနာက္ဆံုး စြန္႔ခြာသြားတဲ့သူက သခင္စိုးပါ။ ဒါေၾကာင့္ သူရဲ႕ စာၾကည့္မ်က္မွန္နဲ႔ သူ ဖတ္ေနတဲ့ စာအုပ္ေတြကို က်ေနာ္ သိမ္းဆည္းရမိခဲ့တယ္။ တပ္ရင္းဌာနခ်ဳပ္က အဲဒီသိမ္းဆည္းရပစၥည္းေတြကို ဓာတ္ပံု႐ိုက္ ပံုႀကီးခ်ဲ႔ၿပီး သတင္းစာထဲကမွာ ေအာင္ပြဲအႀကီးအက်ယ္ ရလိုက္သလို ႂကြားဝါေရးသား ဝါဒျဖန္႔ခ်ိခဲ့ၾကပါတယ္။
အဲဒီေနာက္ တပ္ရင္းမႉး ကာနယ္ၾကည္ဝင္းဟာ ေရစီးေနတဲ့ စမ္းေခ်ာင္းကို ဒိုင္းနမိုက္နဲ႔ ေဖာက္ခြဲၿပီး ဖ်က္လိုက္ဖို႔ ေၾကးနန္းနဲ႔ ညႊန္ၾကားခဲ့တယ္။ ေရျပတ္သြားေအာင္ ေရမစီးေတာ့ေအာင္ လုပ္တဲ့သေဘာပါပဲ။ က်ေနာ့္စစ္မႈထမ္းဘဝမွာ ဒီအလုပ္ဟာ ေၾကကြဲဝမ္းနည္းစရာအေကာင္းဆံုး အလုပ္ပါပဲ။ ပခုကၠဴလို အပူပိုင္းဇုန္ထဲက အရပ္ေဒသမွာ ေရဆိုတာ တန္ဖိုးႀကီးတဲ့ ရွားပါးပစၥည္း ျဖစ္တယ္။ အဲဒီစမ္းေခ်ာင္းေလးဟာ အနီးနားဝန္းက်င္ ေဒသခံေတြအတြက္ ေသာက္သံုးေရ ရရွိႏိုင္ေစတဲ့ တခုတည္းေသာ ေရအရင္းအျမစ္တခု ျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီလို လူထုကို ဒုကၡဆင္းရဲေရာက္ေစတဲ့ အဖ်က္လုပ္ငန္းေတြကို ရက္ရက္စက္စက္ လုပ္ခဲ့ၾကေတာ့ ျပည္သူေတြက က်ေနာ္တို႔ကို စစ္တပ္၊ တပ္မေတာ္သားလို႔ေတာင္ မေခၚခဲ့ၾကဘဲ့ ရန္သူလို႔ ေခၚခဲ့ၾကတာေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေတြဟာ တည္ျမဲဖဆပလအဖြဲ႔ရဲ႕ ဥကၠ႒လည္းျဖစ္၊ ဆိုရွယ္လစ္ပါတီဥကၠ႒လည္းျဖစ္၊ ကာကြယ္ေရးဝန္ႀကီးလည္းျဖစ္တဲ့ ဦးဘေဆြနဲ႔ သူ႔ရဲ႕မိန္းမအတူတူလိုက္စားဖက္ တပ္ရင္းမႉးကာနယ္ၾကည္လိႈင္တို႔ရဲ႕ လူထုဆန္႔က်င္ေရး အဖ်က္လုပ္ငန္းစဥ္ လက္ရာ ေျခရာ လမ္းေၾကာင္းေတြပါပဲ။
အဲဒီျဖစ္စဥ္ဇာတ္ေၾကာင္းေတြကို ေျပာျပတဲ့ ဗိုလ္မႉးဆိုတာ တျခားသူ မဟုတ္ပါဘူ။ သူကေတာ့ ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္စန္းယုနဲ ့တပတ္စဥ္တည္း ဆင္းခဲ့ၿပီး၊ စက္မႈ (၁) ဝန္ႀကီးဌာနလက္ေအာက္က စားေသာက္ကုန္လုပ္ငန္းရဲ႕ မန္ေနဂ်င္း ဒါ႐ိုက္တာလည္း ျဖစ္၊ စာေရးသူရဲ႕အရင္ အထက္အရာရွိတဦးျဖစ္သူပါပဲ။
ေလာ့ဒ္တဲန္နီဆမ္ရဲ႕ နာမည္ေက်ာ္ “ေခ်ာင္းကေလး" လို႔ အမည္ရတဲ့ ကဗ်ာထဲကလိုပါပဲ.. “လာတဲ့သူလာ.. သြားတဲ့သူ သြားေနၾကေပမယ့္ ငါကေတာ့ အျမဲစီးဆင္းေနပါတယ္"။
၁၉၅၃ ရန္ကုန္ေက်ာင္းသားသပိတ္ ၿပီးတဲ့ေနာက္ အဲဒီကာလအတြင္းမွာ ေက်ာင္းသား လႈပ္ရွားမႈေတြ ပိုမိုပ်ံ႔ႏွံ႔တိုးပြားလာခဲ့တယ္။ ၁၉၅၅ ခုႏွစ္မွာ ၇ တန္း ေရး ေျဖ စာေမးပြဲကိစၥေပၚ အေျခခံၿပီး ျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသား အေရးအခင္းတခုမွာ ဟယ္ရီတန္လို႔ အမည္ရတဲ့ ေက်ာင္းသားတေယာက္ ရဲေတြက ပစ္ခတ္လိုက္တဲ့ ေသနတ္က်ည္ဆန္မွန္ၿပီး ေသဆံုးခဲ့ရတယ္။ အဲဒီမွာ တႏိုင္ငံလံုး မေက်မနပ္ျဖစ္ၿပီး ဆန္႔က်င္လာၾကတယ္။
ဦးႏုက ၇ တန္း ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားအားလံုးကို မေျဖဆိုရဘဲ ေအာင္ျမင္ေၾကာင္း ေရဒီယိုကေန ေၾကညာခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူဟာ ၁၉၅၇ ခုႏွစ္မွာေတာ့ တႏိုင္ငံလံုးက ေက်ာင္းသားသမဂၢေတြကို ဖ်က္သိမ္းခဲ့ၿပီး ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြကို ေက်ာင္းကေန ထုတ္ပယ္ခဲ့ျပန္တယ္။ ဦးႏုမွာ ခံယူခ်က္ မူဝါဒ ခိုင္ခိုင္မာမာ မရွိတဲ့အျပင္ တည္ၿငိမ္မႈလည္း မရွိပါဘူး။ သူဟာ ျပည္တြင္းစစ္ႀကီးမျဖစ္ေအာင္ တားႏိုင္ခဲ့ေပမယ့္ ဖဆပလ ႏွစ္ျခမ္း မကြဲေအာင္လည္း မတားဆီးႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ သူဟာ ၁၉၅၈ ခုႏွစ္ အာဏာသိမ္းခြင့္ဥပေဒကို အတည္ျပဳေပးခဲ့ပါတယ္။
သူ႔ကို ႏိုင္ငံေရးနယ္ထဲ ျပန္ဝင္ဆန္႔လာေအာင္ ဆြဲေခၚခဲ့သူ ႏွစ္ဦးအနက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက လုပ္ၾကံခံခဲ့ရၿပီး ေနာက္တဦးျဖစ္တဲ့ သခင္သန္းထြန္းကေတာ့ ေျမေအာက္ေတာ္လွန္ေရးဆီ ေရာက္သြားေအာင္ တြန္းပို႔ခံခဲ့ရတယ္။ ဒီေတာ့ သူ အင္မတန္ ခံုမင္တဲ့ ဆ႒မသဂၤါယနာတင္ပြဲ ဒါယကာဆိုတဲ့ ဂုဏ္ပုဒ္နဲ႔အတူ အာဏာပလႅင္ေပၚမွာ သူသာလၽွင္ စီနီယာအက်ဆံုး သက္တမ္းအရင့္ဆံုး ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ က်န္ရစ္ေတာ့တာေပါ့။
ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီဟာ ၅၅ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး အစီအမံ စာတမ္းကို ေၾကညာခဲ့ၿပီး ေနာင္မွာ လက္နက္ခ် အလင္းဝင္ခဲ့ၿပီး ေမာင္စူးစမ္း နာမည္နဲ႔ ေက်ာ္ၾကားတဲ့ စာေရးဆရာတေယာက္ ျဖစ္လာမယ့္ ဦးခ်မ္းေအးကို အစိုးရနဲ႔ ညႇိႏွိဳင္းဖို႔ ေစလႊတ္ခဲ့တယ္။ ဦးႏုဟာ သူ႔သဘာဝအတိုင္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲကို ျငင္းပယ္ခဲ့တယ္။ ေျပာခဲ့တဲ့အတိုင္း သူဟာ အေျခအေန အက်ပ္အတည္းေတြကို မကိုင္တြယ္ႏိုင္ပါဘူး။
ႏိုင္ငံေရး ကေမာက္ကမ ျဖစ္စဥ္ႀကီးကေတာ့ တစတစ ႀကီးထြားလာရင္း မုန္တိုင္းတခုလို အရွိန္အဟုန္ျပင္းစြာ တိုက္ခတ္လာခဲ့ပါၿပီ။ အရင္ကရွိတဲ့ ျပႆနာေဟာင္းကိုေတာင္ မေျဖရွင္းရေသးခ်ိန္မွာ ေနာက္ထပ္ ျပႆနာအသစ္တခု ေပၚထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ ရွမ္းျပည္နယ္က ေစာ္ဘြား ၃၃ ဦးဟာ ၁၉၅၈ ခုႏွစ္မွာ သူတို႔ရဲ႕ ႐ိုးရာအစဥ္အလာ ဓေလ့အရ ဆက္ခံရမယ့္ ေစာ္ဘြားအ႐ိုက္အရာ အေဆာင္အေယာင္ေတြကို မျဖစ္မေန စြန္႔လႊတ္ရေတာ့မွာပါ။ ဒါဟာ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ သေဘာတူညီခ်က္ ျဖစ္ၿပီး အခုဆို ခ်ဳပ္ဆိုခဲ့တာ ၁၀ ႏွစ္တင္းတင္း ျပည့္ခဲ့ပါၿပီ။ ဦးႏုဟာ တိုင္းရင္းသား လူမ်ိဳးငယ္စုေတြနဲ႔ ေတြ႔ဆံုညႇိႏိႈင္းဖို႔ ညီလာခံေတြ စီစဥ္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သေဘာတူညီခ်က္ မရရွိခဲ့ပါဘူး။
တခ်ိန္တည္းမွာပဲ တျခားျပႆနာသစ္ေတြ ေပၚထြက္လာျပန္ပါတယ္။ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံက ကခ်င္ျပည္နယ္ထဲက ဖိေမာ၊ ေဂါလံ၊ ကန္ဖန္ ဆိုတဲ့ ရြာသံုးရြာကို ျပန္ရဖို႔ ေတာင္းဆိုလာသလို၊ ဖက္ဒရယ္လား၊ ခြဲထြက္ေရးလား၊ ျပည္ေထာင္စုအစိုးရလား၊ ဗဟိုအစိုးရလား ဆိုတဲ့ ျပႆနာေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ အတိုက္အခံေတြထဲမွာ အင္အားအႀကီးဆံုးက ကခ်င္လြတ္ေျမာက္ေရးတပ္မေတာ္ (KIA) ျဖစ္ပါတယ္။ မေက်လည္မႈေတြ ျပင္းထန္လာေတာ့ ကခ်င္အဖြဲ႔ဟာ ၁၉၆၀ မွာ ေတာခိုၿပီး လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ခဲ့ၾကတယ္။ တိုက္ပြဲေတြဟာ တိုပြားျပင္းထန္လာၿပီး ကခ်င္ျပည္နယ္သာမက ရွမ္းျပည္နယ္အထိ ကူးစက္႐ံုမက ဖက္ဒရယ္ သို႔မဟုတ္ အၿပီးတိုင္ ခြဲထြက္ေရးဆီ ဦးတည္တဲ့ အမ်ိဳးသားေရးျပႆနာအသြင္ ေဆာင္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။
အပိုင္း (၁၅) ဆက္ရန္ ......
မင္းေကာင္းခ်စ္
