‘ေမာင္ရင္ၾကားၿပီးၿပီလား’ စာေရးဆရာထက္ျမက္ရဲ႕အသံက ဖုန္းထဲက ခုန္ထြက္လာပါတယ္။ ‘ေျပာပါဆရာ ဘာထူးလို႔လဲ’ ‘႐ုိက္တာက သတင္းသမားႏွစ္ေယာက္ အဖမ္းခံရလို႔တဲ့၊ အဲဒါ ဟုတ္မဟုတ္ ခင္ဗ်ားကို လွမ္းေမးတာ’ က်ေနာ္ ေအာက္ထပ္က သတင္းခန္းကို ခ်က္ခ်င္း ဆင္းေမးပါတယ္။ ‘ဟုတ္တယ္ ဦးေဇ ခုပဲ လိုင္းေပၚတက္ေနတယ္၊ ဘာေၾကာင္႔လဲဆိုတာေတာ႔ အတည္ျပဳလို႔ မရသးဘူး’ ဆရာထက္ျမက္ဆီကို ၾကားတဲ႔သတင္း မွန္ကန္ေၾကာင္းနဲ႔ ဘာေၾကာင့္ဖမ္းတယ္ဆိုတာ မသိရေသးတဲ့အေၾကာင္း အေၾကာင္းျပန္လိုက္ပါတယ္။ သတင္းခန္းထဲမွာလည္း အဲဒီသတင္းကို သတင္းေထာက္ေတြက အတည္ျပဳဖို႔ ႀကိဳးစားေနၾကပါတယ္။ မၾကာခင္ပဲ ႐ုိက္တာက သတင္းသမားႏွစ္ေယာက္ကို ရဲဖမ္းသြားတယ္ဆိုတဲ့ သတင္းကို အတည္ျပဳႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ သတင္းသမားတေယာက္ဟာ အခက္အခဲတခုခု ႀကံဳတာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္း သူယံုၾကည္ရတဲ့ သတင္းေထာက္တေယာက္ေယာက္၊ ဒါမွမဟုတ္ သူတာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနရတဲ့ သတင္းဌာနကို ခ်က္ခ်င္း အေၾကာင္းၾကားရပါတယ္။ ဒါဟာ သတင္းသမားတိုင္း ခ်က္ခ်င္းလုပ္ရမယ့္ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ပါ။ သူေပးလိုက္တဲ့သတင္းကို သူ႔မိတ္ေဆြ သတင္းသမားက အျခားသတင္းေထာက္ေတြဆီကို ခ်က္ခ်င္းျဖန္႔လိုက္ၿပီး လိုင္းေပၚမွာ တိုင္ပင္လိုက္ၾကပါတယ္။ သက္ဆိုင္ရာ သတင္းဌာနေတြ၊ သက္ဆိုင္ရာ အာဏာပိုင္ေတြ၊ ႏုိင္ငံတကာ သတင္းဌာနေတြဆီကို ခ်က္ခ်င္း သတင္းေရးပို႔သူက ေပးပို႔၊ အတည္ျပဳခ်က္ ရယူသူက ရယူၾကပါတယ္။ အခက္အခဲနဲ႔ ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ သတင္းသမားကို ဒုကၡတြင္းက ခ်က္ခ်င္းလြတ္ေျမာက္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ၾကပါေတာ့တယ္။ သတင္းသမားရဲ႕ ေနာက္ဆံုးအေျခအေနကိုလည္း သတင္းကြန္ရက္ေတြကတဆင့္ သတင္းသမားအခ်င္းခ်င္း စဥ္ဆက္မျပတ္ အေၾကာင္းၾကားေလ့ရွိပါတယ္။ ႐ုိက္တာသတင္းေထာက္ႏွစ္ေယာက္ကို ဖမ္းဆီးၿပီး ၁၆ ရက္အၾကာ ဒီဇင္ဘာလ ၂၈ ရက္ေန႔မွာေတာ့ သတင္းေထာက္ မိသားစုဝင္ေတြက ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ျမန္မာဂ်ာနယ္လစ္ကြန္ရက္႐ုံးခန္းမွာ သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲ လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲမွာ… “ရဲကေန ဖုန္းနဲ႔ခ်ိန္းတယ္၊ ဒီေန႔လာယူပါ၊ ဒီေန႔လာယူရမယ္ဆိုလို႔ သြားယူတာ၊ စာရြက္စာတမ္းက ဘယ္လိုစာရြက္စာတမ္းေတြ၊ ဘာေတြေရးထားတယ္ဆိုတာ သူတို႔မသိရဘူး၊ ရဲတေယာက္က စာလိပ္ႏွစ္လိပ္ကို တေယာက္တလိပ္ေပးၿပီး ျပန္လႊတ္တာ၊ ျပန္ထြက္ထြက္ခ်င္းပဲ ရဲေလးငါးေယာက္ကေန ၀ိုင္းဖမ္းတာ” လို႔ ကိုဝလံုးရဲ႕ဇနီးက ကိုဝလံုး ေျပာတဲ့အေၾကာင္း ျပန္ေျပာပါတယ္။ အန္အယ္လ္ဒီပါတီ ဗဟိုအတြင္းေရးမႉးအဖြဲ႔ဝင္ ဦးဝင္းထိန္ကလည္း ဒီဇင္ဘာ ၁၈ ရက္ေန႔မွာ သတင္းသမားေတြနဲ႔ ေတြ႔ဆံုတဲ့အခါ သတင္းေထာက္ႏွစ္ေယာက္ကို ဖမ္းတာဟာ ေထာင္ေျခာက္ဆင္ဖမ္းတာ ျဖစ္တယ္လို႔ ရွင္းရွင္းဘြင္းဘြင္းပဲ ေျပာပါတယ္။ သတင္းသမားေတြက ဦးဝင္းထိန္ကေတာ့ လုပ္ခ်လိုက္ျပန္ၿပီလို႔ အခ်င္းခ်င္း ခပ္တုိးတိုး ေျပာၾကပါတယ္။ က်ေနာ္႔မသိစိတ္ကလည္း ဦး၀င္းထိန္ေျပာစကားကို ခ်က္ခ်င္း လက္ခံလိုက္မိပါတယ္။ က်ေနာ္ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ အေတြ႔အႀကံဳအရပါ။ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္က က်ေနာ္ မႏၱေလးေထာင္က သီေပါေထာင္ကို ေျပာင္းရတဲ့အခါ က်ေနာ့္ေဘးမွာ ရဲအေစာင့္ ၅ ေယာက္ေလာက္ ပါပါတယ္။ ေစာင့္ၾကပ္ရတဲ့ ရဲေတြလည္း ေျပာင္းတိုေျပာင္းရွည္ေသနတ္ေတြ တကားကား။ က်ေနာ္ကေတာ့ လက္ထိပ္ေတြ၊ သံေျခခ်င္းေတြ တန္းလန္းနဲ႔။ မန္း-လား႐ႈိး ရထားကလည္း က်ပ္လိုက္တာ၊ ႏွစ္ေယာက္ထိုင္ခံုေပၚမွာ သံုးေယာက္ထိုင္၊ တေယာက္ေပါင္ေပၚ တေယာက္ထိုင္၊ ထိုင္ခံုေနာက္မွီေပၚမွာလည္း တက္ထိုင္သူေတြထိုင္၊ ထိုင္ခုံေဘး လူသြားလမ္းေပၚမွာလည္း တေယာက္ေပၚတေယာက္ထပ္။ ၾကပ္မွၾကပ္တဲ့ ရထားပါ။ ရထားဟာ ေမၿမိဳ႕ဘူတာကို လြန္လာၿပီ၊ ေနကလည္း လင္းစျပဳေနၿပီမို႔ ကေ်နာ္နဲ႔ ရဲအေစာင့္ေတြဟာ တေယာက္မ်က္ႏွာကို တေယာက္ ထင္ထင္ရွားရွား ျမင္ႏိုင္ၾကပါၿပီ။ ရဲတပ္သားေတြဟာ အသက္ ၂၀ နဲ႔ ၃၀ ဝန္းက်င္ေတြပါ။ သူတို႔က က်ေနာ္နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ဖို႔ အတတ္ႏုိင္ဆံုး ေရွာင္ရွားေနတာကို သတိထားမိပါတယ္။ ကေ်နာ္ စကားစလိုက္တဲ့အခါတိုင္း သူတို႔ မၾကားသလို ေနၾကပါတယ္။ ကေ်နာ္နဲ႔ စကားမေျပာရဆိုတဲ့ အမိန္႔ကို သူတို႔ အတိအက် လုိက္နာေနတာ သိသာပါတယ္။ ကေ်နာ္ ဘယ္သူဘယ္ဝါဆိုတာကို သူတို႔ သိခြင့္ရွိပံုမရပါ။ ထမင္းစားခ်ိန္ ရထားဘူတာေရာက္ေတာ့ ထမင္းဝယ္ေကၽြး၊ ေရဝယ္တိုက္၊ ဒါေပမယ့္ စကားေတာ့ မေျပာပါ။ ေန႔လယ္ဘက္ေရာက္ေတာ့ သူတို႔ ရဲအခ်င္းခ်င္း စကားေတြ ေဖာင္ဖြဲ႔ေနပါၿပီ။ သူတို႔ဘဝ သူတို႔အေတြ႔အႀကံဳေတြပါ။ ‘အဲဒီညက ေကာင္မေတာ့ ေတာ္ေတာ္ၿပိဳင္းသြားတယ္၊ တညလံုးပဲ။ ငါလည္း ေတာ္ေတာ္ကုန္သြားတယ္။ မနက္ေရာက္ေတာ့ တည္းခိုခန္းကေန တရား႐ုံးကို အမီွသြားရတယ္။ စခန္းကိုလည္း သတင္းပို႔ရတယ္။ အသြင္ယူဖမ္းရတာ စားသာေပမယ့္ ေတာ္ေတာ္ပင္ပန္းတယ္။ တရား႐ုံးတင္ေတာ့ ေကာင္မက တရားသူႀကီးေရွ႕မွာ ငါ႔ကိုေျပာေသးတယ္။ ညတုန္းက ေသာက္ခြက္ကတမ်ိဳး အခုေသာက္ခြက္က တမ်ိဳးတဲ့ ဟားဟားဟား’ သူတို႔ ျပည့္တန္ဆာတေယာက္ကို ဖမ္းတဲ့အေၾကာင္း အေတြ႔အႀကံဳေတြ ‘ရွယ္’ေနၾကတာပါ။ ကေ်နာ္ကေတာ့ သူတို႔ရယ္သံေတြကို မေကာင္းဆိုးဝါး ရယ္သံတခုလို အခုထိ ၾကားေနပါေသးတယ္။ သတင္းသမားေတြ တက္ေရာက္ခြင္႔ရတဲ့ က်ား၊ မ Gender သင္တန္းေတြ၊ အလုပ္႐ုံေဆြးေႏြးပြဲေတြ တက္ရတိုင္း အဲဒီ မေကာင္းဆိုးဝါးရယ္သံဟာ က်ေနာ့္နားမွာ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ျပန္ေပၚတတ္ပါတယ္။ ကူညီပါရေစဆိုတဲ့ စာတန္းကို ျမင္လိုက္တိုင္း မေကာင္းဆိုးဝါးတေယာက္ရဲ႕ က်ိန္စာကို ဖတ္မိသလို ၾကက္သီးေတြ တဖ်န္းဖ်န္းထမိပါတယ္။ ကေ်နာ့္ရဲ႕ နက္႐ႈိင္းတဲ့ရင္ထဲမွာ ျပည္သူ႔ရဲေတြအေပၚ အဆိုးျမင္မႈေတြ အျမစ္တြယ္ေနတာကို ကေ်နာ္ သတိျပဳမိပါတယ္။ ေခတ္ေတြလည္း ေျပာင္းခဲ့ပါၿပီ၊ စနစ္ေတြလည္း ေျပာင္းခဲ့ပါၿပီ။ ေျပာင္းလဲခ်ိန္တန္ၿပီ၊ စိတ္ဓာတ္ေတြ၊ အေတြးအျမင္ေတြက စၿပီး ေျပာင္းရမယ့္အခ်ိန္ ေရာက္ပါၿပီ။ က်ေနာ့္စိတ္ေတြ ခံစားမႈေတြကို အေကာင္းျမင္တတ္ေအာင္ ေလ့က်င့္္ေနရပါၿပီ။ အထူးသျဖင္႔ သတင္းသမားတေယာက္အေနနဲ႔ အသက္ေမြးေနရသူမို႔ အဘက္ဘက္က မွ်တတဲ့ အေတြးေတြရွိဖို႔ ႀကိဳးစားေနရပါၿပီ။ ဦးဝင္းထိန္ ေျပာသလို သတင္းသမားႏွစ္ေယာက္ကို ေထာင္ဖမ္းတာ ဆိုတဲ့အျမင္ကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ေဖ်ာက္ဖ်က္ဖို႔ က်ေနာ္ ႀကိဳးစားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ရဲကေန ဖုန္းနဲ႔ခ်ိန္းတယ္ ဒီေန႔လာယူပါ၊ ဒီေန႔လာယူရမယ္ဆိုလို႔ သြားယူတာ၊ ….. ရဲတေယာက္က စာလိပ္ႏွစ္လိပ္ကို တေယာက္တလိပ္ေပးၿပီး ျပန္လႊတ္တာ၊ ျပန္ထြက္ထြက္ခ်င္းပဲ ရဲေလးငါးေယာက္ကေန ဝုိင္းဖမ္းတာ ဆိုတဲ့ ကိုဝလံုးေျပာစကားကို သူ႔ဇနီးက သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲမွာ ျပန္ေျပာလိုက္တာကို ၾကားလိုက္ရေတာ့ ….. ကေ်နာ့္စိတ္ေတြ ေနာက္ျပန္လွည့္မသြားေအာင္ သတိႀကီးႀကီးနဲ႔ ထိန္းထားရပါတယ္။ ဒီဇင္ဘာ ၁၉ ရက္ေန႔က ကယားျပည္နယ္ လြဳိင္ေကာ္ၿမိဳ႕မွာျပဳလုပ္တဲ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ လူငယ္ေတြရဲ႕ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးစကားဝုိင္းမွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က အစိုးရအဖြဲ႔ဝင္ေတြ၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးယႏၱရားက တာဝန္ရွိသူေတြ၊ လံုၿခံဳေရးတာဝန္ ထမ္းေဆာင္ေနသူေတြရဲ႕ မဟုတ္မမွန္ လုပ္ေဆာင္ေနတာေတြ တိုင္ၾကားဖို႔ ေျပာသြားတာ ၾကားလိုက္ရေတာ့ က်ေနာ့္စိတ္ေျခလွမ္းေတြက ေရွ႕ဆက္ေလွ်ာက္ဖို႔ အတြင္းအားေတြ ရလာျပန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ကိုတိုင္ၾကားရမွာလဲ၊ ဘယ္လိုတိုင္ၾကားရမွာလဲ၊ ဘယ္လိုအေရးယူေပးမွာလဲ၊ စတာေတြ ရွင္းရွင္းလင္း မရွိေသးတဲ့အခ်ိန္မို႔ စိတ္ထဲမွာ မယံုရဲရဲ ရဲရဲမယံုနဲ႔ပဲ ေရွ႕ဆက္ေလွ်ာက္ရပါဦးမယ္။ သားႀကီးေမာင္ေဇယ်