Equality ႏွင့္ Equity ဟူေသာ စကားႏွစ္လံုးမွ တူမေယာင္ႏွင့္ ကြဲသည္။ ယေန႔ ေခတ္စားေနသည့္ တန္းတူညီမၽွမႈဟူသည္ကို Equity ဟူသည့္ စကားလံုးႏွင့္ အဓိပၸာယ္ေဖာ္မွ ျပည့္စံုလိမ့္မည္။ လူမ်ိဳး၊ ဘာသာ၊ က်ား၊ မ မတူညီေစကာမူ လူသားအားလံုး Equity ရွိရမည္ဟု ေျပာၾကသည္။ ကမာၻေက်ာ္ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံႀကီးျဖစ္သည့္ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုမွ ပါေမာကၡဆရာဝန္မႀကီးတဦးမွ က်ား၊ မ အလြန္ခြဲျခားဆက္ဆံေလ့ရွိသည့္ အေမရိကန္ ေဆးေလာကအေပၚ သူတတ္ႏိုင္သေလာက္ ျပဳျပင္ရပ္တည္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့သည္မ်ားကို ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ဘာသာျပန္ဆို ေဖာ္ျပေပးလိုက္ပါသည္။ ေဆးေလာက အသိုင္းအဝိုင္းအတြင္းမွာ က်ား၊ မ ခြဲျခားဆက္ဆံခံရမႈကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ တြန္းလွန္ႏိုင္ဖို႔ ခြန္အားေတြကို ဘဝေပး အေျခအေနမ်ားကတဆင့္ ရရွိလာခဲ့သည္ဟု က်မထင္သည္။ နံရံကို ေခါင္းႏွင့္တိုက္လၽွင္ ဦးေခါင္းကြဲမည္ဆိုတာ က်မ သိပါသည္။ သို႔ေပမယ့္ ေခါင္းမကြဲႏိုင္သည့္ အေနအထားအထိေတာ့ ဒီနံရံႀကီးကို အနာခံၿပီး က်မ ေခါင္းႏွင့္ တိုက္ေနပါဦးမည္။ က်မကို ေက်ာက္မီးေသြးတြင္းေတြရွိသည့္ အေမရိကန္ ေတာၿမိဳ႕ေလးတၿမိဳ႕မွာ ေမြးခဲ့သည္။ ထိုၿမိဳ႕ကေလးမွာ ေက်ာင္းစတက္ကတည္းက က်မ ဆရာဝန္ ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တာပါ။ က်မတို႔ၿမိဳ႕ကေလးမွာ က်မ ေလးစားအားက်ရသည့္သူ ႏွစ္ဦး ရွိသည္။ တဦးက ကတ္သိုလစ္ ဘုန္းေတာ္ႀကီး။ ေနာက္တဦးကေတာ့ က်မတို႔ မိသားစုဆရာဝန္ပါ။ ေမြးကတည္းက ခ႐ိုမိုဆုန္း XX ႏွင့္ ေမြးလာခဲ့သျဖင့္ က်မ မိန္းကေလး ျဖစ္လာခဲ့ရသည္။ ေယာက်္ားေလးျဖစ္ဖို႔က ခ႐ိုမို ဆုန္း XY ျဖစ္ရမည္ မဟုတ္လား။ ဒါေတာ့ ဘာမွမတတ္ႏိုင္။ ခ႐ိုမိုဆုန္း XX ႏွင့္ မိန္းကေလးတေယာက္အဖို႔ ဘုန္းေတာ္ႀကီး မျဖစ္ႏိုင္တာေတာ့ ေသခ်ာသည္။ ဒီေတာ့ က်မ ဆရာဝန္ ျဖစ္ခ်င္မိခဲ့တာေပါ့။ က်မမိဘေတြက ဆင္းရဲၿပီး ခ်ိဳ႕တဲ့ပါသည္။ Equity ဟူသည့္ စကားလံုးကို အိမ္မွာ တႀကိမ္တခါမွ မၾကားဘူးခဲ့ေပမယ့္ လူတေယာက္၏ က်ား၊ မ ကြဲျပားမႈ၊ လူမ်ိဳး၊ ဘာသာ ကြဲျပားမႈတို႔ေၾကာင့္ ခြဲျခားဆက္ဆံတာမ်ိဳး အိမ္မွာ မေတြ႔ဘူးခဲ့ပါ။ တကၠသိုလ္ေရာက္ေတာ့လည္း လူမႈသိပၸံပညာကုိ က်မ ဆည္းပူးခြင့္ရခဲ့ပါသည္။ အေဖကေတာ့ ႀကိဳးစားလွ်င္ ဘာမဆို ေအာင္ႏိုင္မည္ဟု က်မကို ခဏခဏ ဆံုးမတတ္ပါသည္။ မိဘေတြက ဆင္းရဲလြန္းသျဖင့္ က်မ ေဆးေက်ာင္းကို တန္းမတက္ႏိုင္။ အထက္တန္းစာေမးပြဲေအာင္ေတာ့ ေဆး႐ံုမွာသင္သည့္ သူနာျပဳသင္တန္းတခု က်မ တက္ရသည္။ က်ဴရွင္တက္စရာမလိုသည့္ ထိုသူနာျပဳသင္တန္းက က်မဘဝအတြက္ အမွတ္တရ သင္တန္းတခု ျဖစ္ခဲ့သည္။ သူနာျပဳသင္တန္း ၿပီးေတာ့မွ တကၠသိုလ္ဆက္တက္၊ ဘြဲ႔ရၿပီးေတာ့မွ ေဆးေက်ာင္းကို က်မ ဆက္တက္ပါသည္။ ေဆးေက်ာင္းမွာ ေျဖခဲ့သမၽွ အင္တာဗ်ဴးေတြမွာ မိန္းကေလးျဖစ္ေနလို႔၊ ေယာက်္ားေလးတေယာက္၏ ေနရာကို ဝင္ယူသြားမည့္သူ၊ ေဆးေလာကမွ မၾကာမတင္ ထြက္ခြာသြားမည့္သူ တေယာက္အျဖစ္ ႏွိမ္ခ်ဆက္ဆံခံခဲ့ရပါသည္။ ယေန႔ အေမရိကန္ ေဆးေက်ာင္းသူေလးေတြကေတာ့ သည္လို ေျပာဆိုတာမ်ိဳးကို သည္းခံၾကေတာ့မွာမဟုတ္။ ယေန႔ အေမရိကန္ ဆရာဝန္မ်ား၏ ထက္ဝက္ေလာက္က အမ်ိဳးသမီးေတြ ျဖစ္ေနၾကၿပီေလ။ သို႔ေပမယ့္ တခ်ိဳ႕ေသာ အထူးကု ေဆးပညာရပ္မ်ားမွာ က်ား၊ မ ခြဲျခားဆက္ဆံခံရမႈေတြ ရွိေနေသးသည္။ လူ႔ဘဝမွာ စံျပပုဂၢိဳလ္ရွိဖို႔ လိုသည္။ က်မ ေဆးေက်ာင္းဝင္စ အင္တာဗ်ဴးမွာ က်မအတြက္ စံျပေလးစားဖြယ္ျဖစ္သည့္ အမ်ိဳးသမီး ေဆးပညာပါေမာကၡတဦးကို ေတြ႔ခဲ့ရဖူးသည္။ ေဆးေက်ာင္းသူဘဝမွာ အမ်ိဳးသမီးေတြကို ႏွိပ္ကြပ္တတ္သည့္ ဆရာတဦး ေတြ႔ဖူးသည္။ သူ႔ဆီကို သုေတသနက်မ္းတေစာင္ က်မ တင္ရသည္။ ထိုက်မ္းကို ရစရာမရွိေအာင္ အျပစ္ေျပာၿပီး ႏွစ္ရက္အတြင္း ျပန္တင္ဖို႔ ထုိဆရာက ေျပာသည္။ တကယ္ေတာ့ ထိုအခ်ိန္မွာ စာေမးပြဲေတြကလည္း ရွိေနသည္။ ႏွစ္ရက္ႏွင့္ ျပန္တင္ဖို႔ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္။ ႐ုတ္တရက္ေတာ့ က်မ အလြန္စိတ္ဓာတ္က်သြားၿပီး သတ္ေသခ်င္စိတ္ေတာင္ ေပါက္သြားသည္။ ဒါေပမယ့္ ခ်က္ခ်င္း က်မစိတ္ကို ျပန္တင္းလိုက္ၿပီး ထိုသို႔တင္ရန္ မျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္း ရန္ျပန္ေတြ႔လိုက္သည္။ ထိုအခါမွ အဲသည္ဆရာက က်မ၏စိတ္ကို စမ္းသပ္ျခင္းသာျဖစ္ေၾကာင္း ျပန္ေလၽွာခ်သြားသည္။ ေမၽွာ္လင့္မထားသည့္ တံု႔ျပန္မႈျဖစ္သျဖင့္ အေတာ္လည္း အံ့ၾသသြားပံုရပါသည္။ ဒါေၾကာင့္ အမ်ိဳးသမီးထုကို က်မ အႀကံေပးလိုသည္က ကိုယ့္ကို မတရားလုပ္သည္ဟု ယူဆလၽွင္ ခ်က္ခ်င္းတံု႔ျပန္ၿပီး မေက်နပ္မႈကို ေဖာ္ထုတ္ဖို႔ ျဖစ္ပါသည္။ ေဆးေက်ာင္းမွ ဘြဲ႔ရလာေတာ့ ကေလးေဆးပညာရပ္ကို က်မ ဆက္လက္ ဆည္းပူးခဲ့သည္။ ေကာလိပ္၊ ေဆးေက်ာင္းႏွင့္ ဆရာဝန္ငယ္ဘဝမ်ားကို ျဖတ္သန္းလာခဲ့ၿပီးေနာက္ ေက်ာင္းဆရာမ အလုပ္သည္သာ က်မအတြက္ အသင့္ေတာ္ဆံုးဟု နားလည္မိခဲ့သည္။ ေဆးေက်ာင္းမွာေနၿပီး စာသင္ဖို႔၊ သုေတသနေတြလုပ္ဖို႔ ရည္ရြယ္ခဲ့တာပါ။ ေဆးတကၠသိုလ္တခုခု၏ သင္ၾကားေရး ဌာနတခုမွာ က်မ ေနရာရခ်င္သည္။ အမ်ိဳးသားေတြသာ ခ်ဳပ္ကိုင္ထားတတ္သည့္ ထိုေနရာမ်ိဳးေတြမွာ ဝင္တိုးခ်င္သည္။ ဘယ္လ္တီမိုးၿမိဳ႕မွာရွိသည့္ ဂြၽန္ေဟာ့ကင္း ေဆးေက်ာင္းမွာ စအလုပ္ဝင္ခဲ့ခ်ိန္ကတည္းက မက္ခဲ့သည့္အိပ္မက္ ျဖစ္ပါသည္။ ၁၉၈၅ ခုႏွစ္မွာ က်မ ပါေမာကၡ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ အေမရိကန္ ေဆးတကၠသိုလ္မ်ား သမိုင္းမွာ ၁၂ ေယာက္ေျမာက္ အမ်ိဳးသမီးပါေမာကၡ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုစဥ္ကာလမ်ားအထိ အမ်ိဳးသမီးေတြက အမ်ိဳးသားေတြေလာက္ ရာထူးမရ။ ရျပန္ရင္လည္း အတက္ေႏွးသည္။ က်မက ကေလးက်န္းမာေရးပညာ၏ ဒုတိယဌာနမႉး ျဖစ္လာေတာ့ ေဆးေက်ာင္း၏ ပညာေရးအဖြဲ႔ အစည္းအေဝးေတြကို ပံုမွန္တက္ေရာက္ခြင့္ ရလာခဲ့သည္။ အရင္တုန္းက ထိုအစည္းအေဝးေတြမွာ အမ်ိဳးသမီးေတြ ပါေလ့မရွိ။ ဌာနမႉးမွ မျဖစ္ၾကတာကိုး။ ထိုအစည္းအေဝးေတြမွာ က်ား၊ မ ဘက္လိုက္မႈ ျပႆနာကို ပိုၿပီး ျမင္ေတြ႔ခြင့္ရသည္။ အမ်ိဳးသမီးထု အခြင့္အေရး တန္းတူရဖို႔အတြက္ အရည္အခ်င္း ေလးခုရွိဖို႔ လိုသည္ဟု က်မ ေတြးမိသည္။ တခုက ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ျပတ္သားဖို႔ပါ။ ဒုတိယအခ်က္က ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်ၿပီးလၽွင္လည္း ခိုင္ခိုင္မာမာ ရပ္တည္ဖို႔ျဖစ္သည္။ တတိယအခ်က္ကေတာ့ ေဝဖန္မႈ၊ အထုအေထာင္းေတြကို အေရထူဖို႔။ ေနာက္ဆံုးအခ်က္ကေတာ့ ခံစားတတ္သည့္ ႏွလံုးသားရွိဖို႔ပါ။ ေနာက္ဆံုး ႏွစ္ခ်က္ကေတာ့ အမ်ိဳးသမီးေတြမွာ ရွိဖို႔လြယ္ေပမယ့္ ေရွ႕ဆံုး ႏွစ္ခ်က္ေတာ့ လိုက္နာက်င့္သံုးဖို႔ ခက္ပါသည္။ ေဆးေလာကမွာ အမ်ိဳးသားေတြ ပိုေအာင္ျမင္၊ ပိုေနရာရသည့္ အေၾကာင္းရင္းတခ်က္က သူတို႔၏ ေရွ႕လူေတြကလည္း ေယာက္်ားေတြ ျဖစ္ေနၾကလို႔ပါ။ ေဆးေလာက ပတ္ဝန္းက်င္မွာကိုက အမ်ိဳးသားမ်ားအတြက္ လမ္းေၾကာင္းေတြ ပိုပြင့္ေနသည္။ အခြင့္အလမ္း ေကာင္းေနသည္။ က်မ ေမၽွာ္မွန္းသည္က မိန္းကေလးေတြအတြက္လည္း ေဆးေလာကမွာ အခြင့္အလမ္းတံခါးေတြ ပြင့္ေနေအာင္ ဝါရင့္ဆရာဝန္မႀကီးေတြက လမ္းေၾကာင္းဖြင့္ေပးဖို႔ ျဖစ္ပါသည္။ ေဆးေက်ာင္း၏ ပညာေရး အစည္းအေဝးေတြမွာ အမ်ိဳးသမီးပါေမာကၡေတြအားလံုး တက္ႏိုင္ေအာင္ က်မ ႀကိဳးစားသည္။ အခ်င္းခ်င္း ပိုမိုရင္းႏွီးလာေစဖို႔ ရည္ရြယ္တာပါ။ လက္တဆုပ္စာပဲ ရွိေနခဲ့သည့္ အမ်ိဳးသမီး ပါေမာကၡေတြ လက္ေအာက္မွာ အမ်ိဳးသမီး တြဲဖက္ပါေမာကၡေတြ ထပ္ခန္႔ႏိုင္ဖို႔ က်မ ႀကိဳးစားသည္။ ပါေမာကၡတေယာက္စီမွာ တြဲဖက္ပါေမာကၡ ႏွစ္ေယာက္စီ ခန္႔ထားႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီး ထိုအမ်ိဳးသမီး တြဲဖက္ပါေမာကၡမ်ားႏွင့္ ပံုမွန္ဆံုေတြ႔ႏိုင္ဖို႔လည္း လံုးပန္းၾကသည္။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ အမ်ိဳးသမီး လက္ေထာက္ပါေမာကၡရာထူးေတြကိုပါ တိုးခ်ဲ႔လာႏိုင္ခဲ့သည္။ ရာထူးတုိးအဆင့္ သတ္မွတ္ခ်က္မ်ားမွာလည္း အမ်ိဳးသမီးေတြကို အမ်ိဳးသားမ်ားႏွင့္ တူညီဖို႔ က်မ ေတာင္းဆိုခဲ့သည္။ ပညာေရးအဖြဲ႔ ေကာ္မတီတိုင္းမွာ အမ်ိဳးသမီးေတြ ထည့္သြင္းႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားသည္။ အစဥ္အလာအရ အမ်ိဳးသားေတြ ႀကီးစိုးၾကသည့္ ခြဲစိတ္ကုပညာဌာနမွာေတာင္ အမ်ိဳးသမီး ပါေမာကၡဌာနမႉး ျဖစ္လာသည္အထိ ေအာင္ျမင္ခဲ့ပါသည္။ ယခုဆိုလွ်င္ ဂြၽန္ေဟာ့ကင္း ေဆးေက်ာင္းမွာ ၁၉၈၅ ခုႏွစ္က အမ်ိဳးသမီးပါေမာကၡ ၁၂ ဦး ရွိခဲ့ရာမွာ အခုအခ်ိန္မွာ ၂၃၉ ဦးအထိ မ်ားျပားလာခဲ့ၿပီ။ အထူးကုဌာနႀကီးမ်ားမွာ ဌာနမႉး၊ ဒုတိယဌာနမႉး ရာထူးေတြကို ယူထားႏိုင္ၾကၿပီ။ ပညာေရးေကာ္မတီ အဖြဲ႔အသီးသီးမွာလည္း အဓိကက်သည့္တာဝန္ေတြ ယူႏိုင္ၾကပါၿပီ။ သင္ၾကားေရးဌာနမ်ားမွာသာမက ကုသေရးဌာနမ်ားမွာပါ အမ်ိဳးသမီးေတြ ေနရာရလာဖို႔ က်မတို႔ ႀကိဳးစားၾကရပါဦးမည္။ လူတဦးႏွင့္တဦး၊ အမ်ိဳးသားႏွင့္ အမ်ိဳးသမီး တန္းတူညီမၽွ အခြင့္အလမ္းရွိပါမွ တိုးတက္မႈလမ္းစေတြ ပိုပြင့္မည္၊ အႀကံဉာဏ္အသစ္ေတြ ကြန္႔ျမဴးႏိုင္မည္။ ေဆးတကၠသိုလ္တိုင္း၏ ပညာေရး အစီအစဥ္မ်ားမွာ အမ်ိဳးသမီးမ်ားအတြက္ တန္းတူညီမၽွမႈကို လမ္းစဖြင့္ထားေပးဖို႔ လိုအပ္ပါသည္။