ကမာၻ႔ကုလသမဂၢအဖြဲ႔ႀကီးရဲ႕ မၾကာခင္က ထုတ္ျပန္ေၾကညာခ်က္အရ ကမာၻေပၚမွာရွိတဲ့ ငတ္မြတ္ေခါင္းပါးေနၾကသူေတြရဲ႕ အေရအတြက္ဟာ ဆယ္စုႏွစ္တခုအတြင္းမွာ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ျမင့္တက္လာခဲ့တယ္လို႔ သိရပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဆယ္စုႏွစ္တခုေက်ာ္ ကာလအတြင္းမွာ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ကမာၻ႔လူဦးေရရဲ႕ ၁၁ ရာခုိင္ႏႈန္းရွိတဲ့လူေတြဟာ စစ္မက္ပဋိပကၡေတြ၊ ရာသီဥတု အျပာင္းအလဲနဲ႔ စီးပြားေရး ကံဆိုးမိုးေမွာင္က်မႈေတြေၾကာင့္ ငတ္မြတ္ေခါင္းပါးမႈဒဏ္ကို ခံစားေနၾကရၿပီလို႔ အစီရင္ခံစာက ေဖာ္ျပထားပါတယ္။ မႏွစ္ကဆိုရင္ လူ ၈၁၅ သန္းေလာက္ ငတ္မြတ္ေခါင္းပါးမႈ ခံစားခဲ့ရၿပီး ၂၀၁၅ ခုႏွစ္နဲ႔စာရင္ ၃၈ သန္းေလာက္ ပိုမ်ားလာတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ကမာၻအႏွံ႔အျပားမွာ ငတ္မြတ္ေခါင္းပါးမႈ ခံစားရတဲ့ လူအေရအတြက္ဟာ ၂၀၁၄ ခုႏွစ္မွာ စၿပီး ျမင့္တက္လာခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒါဟာ ဆယ္စုႏွစ္ တခုေက်ာ္အတြင္း ပထမဆံုး ကမာၻတဝန္းမွာ ငတ္မြတ္ေခါင္းပါးမႈဒဏ္ ခံစားရတဲ့ လူဦးေရ ျမင့္တက္လာတပဲ ျဖစ္တယ္လုိ႔ ေျပာရမွာပါပဲ။ အဲဒီ ငတ္မြတ္ေခါင္းပါးမႈ ခံစားရသူေတြထဲက ၄၈၉ သန္းဟာ စစ္မက္ပဋိပကၡေတြ ျဖစ္ပြားေနတဲ့ ႏိုင္ငံေတြက ျဖစ္တယ္လို႔ အစီရင္ခံစာက ျပဆိုပါတယ္။ ဒီလိုဆိုရင္ အဲဒီအေရအတြက္ထဲမွာ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံက ျပည္သူလူထုေတြလည္း အပါအဝင္ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ “လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္စုႏွစ္ကာလမွာ ပဋိပကၡျဖစ္ပြားမႈ အေရအတြက္ဟာ အႀကီးအက်ယ္ ျမင့္တက္လာခဲ့ၿပီး ပိုၿပီး ႐ႈပ္ေထြးလာသလို သဘာဝအရ ထိန္းခ်ဳပ္ကိုင္တြယ္လို႔ မရႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္လာခဲ့တာ ေတြ႔ရပါတယ္” လို႔ ကုလသမဂၢေအဂ်င္စီ ၅ ခုရဲ႕ အႀကီးအကဲေတြက ၂၀၁၇ ခုႏွစ္ ကမာၻ႔အစားအစာနဲ႔ အာဟာရဓာတ္ လံုၿခံဳေရး အစီရင္ခံစာမွာ ေဖာ္ျပေျပာဆိုသြားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ သူတို႔က “ဒါဟာ က်ေနာ္တို႔တေတြ ဘယ္လိုမွ မ်က္ႏွာလႊဲခဲပစ္ လုပ္လို႔မရတဲ့ သတိေပးေခါင္းေလာင္းသံ ျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္လို႔သာ က်ေနာ္တို႔က အစားအစာနဲ႔ အာဟာရဓာတ္ လံုၿခံဳမႈကို အားနည္း ထိခိုက္ေစႏိုင္တဲ့ အခ်က္အလက္အားလံုးကို မကိုင္တြယ္ႏိုင္ဘူးဆိုရင္ ၂၀၃၀ ခုႏွစ္အထိ ငတ္မြတ္ေခါင္းပါးမႈနဲ႔ အစာအာဟာရ ခ်ိဳ႕တဲ့မႈပံုစံ အားလံုးကို အဆံုးသတ္ ဖယ္ရွားေပးႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး” လို႔လည္း ေျပာဆိုခဲ့ၾကပါတယ္။ အငတ္ေဘးဟာ ဒီႏွစ္ အေစာပိုင္းကာလမွာေတာင္ ဆူဒန္ႏိုင္ငံကို ထိုးႏွက္ခဲ့ၿပီး အဲဒီေနရာမွာ ျပန္ျဖစ္္ႏိုင္တဲ့ အႏၲရာယ္လည္း အမ်ားႀကီးရွိေနပါတယ္။ ေနာက္ တျခားပဋိပကၡဒဏ္သင့္ခံၾကရတဲ့ ႏိုင္ငံေတြျဖစ္တဲ့ အေရွ႕ေျမာက္ ႏိုင္ဂ်ီးရီးယား၊ ဆိုမာလီနဲ႔ ယီမင္ႏိုင္ငံေတြမွာလည္း သက္ေရာက္ခံရမႈ ပိုမ်ားလာႏိုင္တယ္လို႔လည္း ကုလ ေအဂ်င္စီေတြက ဆိုပါတယ္။ ကုလသမဂၢ ေအဂ်င္စီေတြက ၂၀၃၀ ခုႏွစ္မကုန္ခင္မွာ ငတ္မြတ္ေခါင္းပါးမႈနဲ႔ အာဟာရခ်ိဳ႕တဲ့မႈကို အဆံုးသတ္ တိုက္ဖ်က္ႏိုင္မယ့္ နည္းလမ္းသစ္ေတြကို ေတာင္းဆိုခဲ့ၾကပါတယ္။ ကုလသမဂၢ ကမာၻ႔စားနပ္ရိကၡာ အစီအစဥ္က ဇလာထန္မီလီဆစ္ကလည္း “လိုအပ္ခ်က္ေတြကို ျပည့္မီ႐ံုအတြက္ပဲ မဟုတ္ဘဲ လိုအပ္မႈေတြ အဆံုးသတ္ဖို႔နဲ႔ ငတ္မြတ္ေခါင္းပါးမႈေတြကို ျဖစ္ေစတဲ့ အဓိကအခ်က္ေတြကို ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္” လို႔ ေျပာၾကားခဲ့ပါတယ္။ သူက “က်ေနာ္တို႔မွာ သုေတသနလုပ္ငန္းေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ အဲဒီသုေတသနေတြက အစားအစာ လံုၿခံဳမႈဟာ ပဋိပကၡေတြကေတာ့ တိုက္႐ိုက္လာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ပဋိပကၡေတြကေတာ့ အလြန္အားေကာင္းတဲ့ ေမာင္းခလုတ္တခုျဖစ္ၿပီး အစားအစာလံုၿခံဳမႈကေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ထိန္းသိမ္းေပးႏိုင္တဲ့ အရာတခုလို႔ မွတ္ယူထားၾကပါတယ္” လို႔ ေျပာၾကားခဲ့ပါတယ္။ ငတ္မြတ္ေခါင္းပါးမႈရဲ႕ အဟန္႔အတားေၾကာင့္ ဖြံ႔ၿဖိဳးႀကီးထြားမႈ ထိခိုက္ခံခဲ့ရတဲ့ ကေလးေတြရဲ႕ အခ်ဳိးအစား ပမာဏဟာ ၂၀၁၅ ခုႏွစ္မွာ ၂၉ ဒသမ ၅ ရာခိုင္ႏႈန္းကေန ၂၀၁၆ ခုႏွစ္မွာ ၂၂ ဒသမ ၉ ရာခိုင္ႏႈန္းအထိ က်ဆင္းခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုေတာ့ အသက္ ၅ ႏွစ္ေအာက္ ကေလးသူငယ္ ၁၁၅ သန္းေလာက္ဟာ ငတ္မြတ္ေခါင္းပါးမႈကို ခံစားေနရၿပီး ကေလးေတြရဲ႕ ႐ုပ္ပိုင္း စိတ္ပိုင္း ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္မႈကို အတားအဆီး လုပ္ေနခဲ့ၿပီ ျဖစ္တယ္လို႔လည္း သူတို႔က မွတ္ခ်က္ျပဳ ေျပာဆိုခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ အာရွေဒသမွာေတာ့ ငတ္မြတ္ေခါင္းပါးမႈကို ခံစားေနၾကရတဲ့ ျပည္သူလူထု အေရအတြက္ဟာ သန္း ၅၂၀ ရွိေနၿပီး အမ်ားဆံုးအေရအတြက္ ျဖစ္သလို အာဖရိကတိုက္ငယ္ေဒသက ျပည္သူလူထုေတြဟာလည္း လူဦးေရရဲ႕ ၂၀ ရာခိုင္ႏႈန္း ရွိေနတဲ့အတြက္ ငတ္မြတ္ေခါင္းပါးမႈဒဏ္ကို အျမင့္ဆံုး ခံစားေနၾကရတဲ့သူေတြ ျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ အခုဆိုရင္ ကမာၻတဝန္းလံုးရဲ႕ လူဦးေရဟာ သန္း ၇၀၀၀ ေက်ာ္ ရွိေနခဲ့ပါၿပီ။ ၁၉၉၂ ခုႏွစ္ကစတင္ၿပီး အစာအာဟာရ ခ်ိဳ႕တဲ့သူ ဦးေရကေတာ့ ၁၉၉၀-၉၂ ခုႏွစ္ပိုင္းနဲ႔စာရင္ ၂၀ ရာခုိင္ႏႈန္း ၂၁၆ သန္းေလာက္ ေလ်ာ႔က်ခဲ့တယ္လို႔ သုေတသန မွတ္တမ္းေတြအရ သိရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီကေန႔မွာေတာ့ ကမာၻေပၚမွာ လူ ၇၉၅ သန္း (၉ ေယာက္မွာ ၁ ေယာက္) ဟာ အစားအစာ လံုေလာက္ေအာင္ မစားသံုးႏိုင္ဘူးလို႔ ဆိုပါတယ္။ အလြန္အံ့ၾသထိတ္လန္႔စရာ ကိန္းဂဏန္းပဲလို႔ ဆိုရပါတယ္။ လူ ၉ ေယာက္မွာ တေယာက္ဟာ အစာေရစာ ဝလင္ေအာင္ မစားရရွာ ျဖစ္ေနၾကပါၿပီ။ ေနာက္ အဲဒီလို အစာေရစာ ဝလင္ေအာင္ မစားႏိုင္ၾကတဲ့ သူေတြထဲက ၉၈ ရာခိုင္ႏႈန္းဟာ ဖြံ႔ၿဖိဳးဆဲ ႏိုင္ငံေတြမွာ ေနထုိင္ၾကတဲ့ ျပည္သူလူထုေတြ ျဖစ္တယ္လို႔ ေတြ႔ရွိရၿပီး အဆိုးဆံုး ငတ္မြတ္ေခါင္းပါးမႈဒဏ္ သင့္ေနသူေတြဟာ  … အာရွေဒသမွာ လူဦးေရ  ၅၂၅ ဒသမ ၆ သန္း၊ အာဖရိက တိုက္ငယ္ေဒသမွာ ၂၁၄ သန္း၊ လက္တင္အေမရိကနဲ႔ ကာရစ္ဘီယံေဒသမွာ ၃၇ သန္း ရွိတယ္လို႔ ေဖာ္ျပထားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ အငတ္မြတ္ဆံုး ေဒသေတြကို ဦးတည္ရည္ရြယ္တဲ့ ငတ္မြတ္ေခါင္းပါးမႈ ပေပ်ာက္ေရး စီမံခ်က္ေတြကို ဘဂၤလားေဒ့ရွ္၊ ဘီနင္၊ ဘာကီနာဖာဆို၊ အီသီယိုးပီးယား၊ အိႏၵိယ၊ ဂါနာ၊ မာလာဝီ၊ မကၠဆီကို၊ မိုဇင္းဘစ္၊ ပီ႐ူး၊ ဆီနီေဂါနဲ႔ ယူဂန္ဒါႏိုင္ငံေတြမွာ ေဆာင္ရြက္ေနတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ့ မပါဝင္တဲ့အတြက္ ဝမ္းနည္းရမွာလား၊ ဝမ္းသာရမွာလား မ္ိသိန္းၾကည္လို႔ပဲ ေျပာရေတာ့မွာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အာရွေဒသမွာ ငတ္မြတ္ေခါင္းပါးမႈ ဒဏ္သင့္ခံေနရတဲ့ ျပည္သူလူထု ၅၂၅ ဒသမ ၆ သန္းထဲမွာေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံက အေျခခံနင္းျပား ျပည္သူလူထုေတြ ပါဝင္မွာကေတာ့ အေသအခ်ာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအထဲမွာမွ ကမာၻ႔အမ်ိဳးသမီးထုရဲ႕ ၆၀ ရာခိုင္ႏႈန္းဟာ ငတ္မြတ္ေခါင္းပါးမႈဒဏ္ခံေနရၿပီး ဖြံ႔ၿဖိဳးဆဲႏိုင္ငံေတြက ၅၀ ရာခိုင္ႏႈန္းရွိတဲ့ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ မိခင္ေတြဟာ မွန္ကန္တဲ့ သားသည္မိခင္ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္မႈ မရရွိဘဲ ႏွစ္စဥ္ သားသမီး ေမြးဖြားစဥ္ မိခင္ေသဆံုးရမႈဟာ ၃၀၀၀၀၀ ေလာက္ ရွိေနတယ္လို႔လည္း သုေတသန မွတ္တမ္းေတြအရ သိရပါတယ္။ အသက္ ၅ ႏွစ္ေအာက္ ကလးေသဆံုးရမႈ အေရအတြက္ရဲ႕ ထက္ဝက္ေလာက္ဟာ အာဟာရခ်ိဳ႕တဲ့မႈေၾကာင့္ျဖစ္ၿပီး ကမာၻပၚမွာ ဆယ္စကၠန္႔တိုင္း ဆယ္စကၠန္႔တိုင္းမွာ ကေလးငယ္တေယာက္ ေသဆံုးေနရတယ္လို႔ ေဖာ္ျပထားတဲ့အတြက္ ဒီအေရအတြက္ဟာ နည္းတယ္လို႔ ေျပာလို႔မရတဲ့ ပမာဏ ျဖစ္ပါတယ္။ ျပႆနာရဲ႕ အဓိက အေၾကာင္းရင္းတခုကေတာ့ ဆင္းရဲမြဲေတမႈပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဖြံ႔ၿဖိဳးဆဲႏိုင္ငံေတြက လူဦးေရ ၈၉၅ သန္းေလာက္ဟာ တေန႔ ဝင္ေငြ ၁ ဒသမ ၉ ေဒၚလာေလာက္နဲ႔ အသက္ရွင္ ရပ္တည္ေနၾကရၿပီး အဲဒီဆင္္းရဲမြဲေတမႈရဲ႕ အေျခအေန အမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ကေလးသူငယ္ ၂၂၀၀၀ ေလာက္ ေန႔စဥ္ ေသဆံုးေနရတယ္လို႔လည္း ဆိုပါတယ္။ ဒါဟာ ဆင္းရဲတဲ့ မိသားစုေတြက ေမြးဖြားခဲ့တဲ့ ကေလးေတြက ရာႏႈန္းအမ်ားစု ဆိုတာကေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။ ကမာၻေပၚမွာ အဆင္းရဲဆံုးလူေတြရဲ႕ ၇၀ ရာႏႈန္းဟာ ေက်းလက္ေဒသမွာ ေနထိုင္ေနၾကၿပီး သူတို႔ရဲ႕ ဘဝအသက္ေမြးမႈကိုလည္း စိုက္ပ်ိဳးေရးနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ လုပ္ငန္းေတြနဲ႔ပဲ ႐ုန္းကန္လႈပ္ရွားေနၾကရတဲ့သူေတြ ျဖစ္ပါသတဲ့။ ငတ္မြတ္ေခါင္းပါးမႈဒဏ္ကို ခံစားေနရသူေတြရဲ႕ ၅၀ ရာခုိင္ႏႈန္းဟာ လယ္ယာ ေတာင္ယာ စိုက္ပ်ိဳးလုပ္ကိုင္ၾကတဲ့ မိသားစုေတြပဲ ျဖစ္တယ္လိ႔ုလည္း သုေတသနမွတ္တမ္းနဲ႔ အစီရင္ခံစာေတြက ျပဆိုထားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ က်ေနာ္ အထက္မွာ တင္ျပခဲ့တဲ့ အခ်က္ေတြအရ ေကာက္ခ်က္ဆြဲရရင္ ဖြ႔ံၿဖိဳးဆဲႏိုင္ငံေတြမွာ ေနထိုင္ၾကတဲ့ ျပည္သူလူထုေတြဟာ ငတ္မြတ္ေခါင္းပါးမႈ ဆင္းရဲမြဲေတမႈေတြထဲမွာ မြန္းနစ္ေနၾကရတယ္ ဆုိတာကို ေတြ႔ရမွာပါ။ စစ္အာဏာရွင္ တကိုယ္ေကာင္းသမား ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြနဲ႔ အလိုေတာ္ရိ ခ႐ိုနီ ခ႐ိုဝါေတြေၾကာင့္ ကမာၻ႔ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္မႈ အနိမ့္ဆံုးႏိုင္ငံျဖစ္ေနတဲ့ က်ေနာ္တို႔နိုင္ငံက သာမန္ ျပည္သူလူထုေတြကေတာ့ ပိုၿပီးေတာ့ ဆိုးဝါးျပင္းထန္တဲ့ ငတ္မြတ္ေခါင္းပါးမႈ အာဟာရခ်ိဳ႕တဲ့မႈေတြ၊ ဆင္းရဲမြဲေတမႈေတြကို ခါးဆီးခံေနရရမွာကေတာ့ ဆင္ျခင္ စဥ္းစားတတ္သူတိုင္း နားလည္သိျမင္ၿပီး ျဖစ္မွာပါ။ ကေန႔ထိ စစ္အုပ္စုဝင္ေတြ မိသားစု ေဆြေတာ္မ်ိဳးေတာ္ေတြ၊ ခ႐ိုနီေတြမွာ တိုက္တာအိမ္ေျခ ကား လယ္ယာဥယ်ာဥ္ ၿခံေျမေတြ ေရႊ႕ေျပာင္းႏိုင္တဲ့၊ မေရႊ႕ေျပာင္းႏိုင္တဲ့ ဥစၥာပစၥည္းေတြ စာရင္းေပ်ာက္ အင္းေပ်ာက္ ပိုင္ဆိုင္ထားခ်ိန္မွာ က်ဴးေက်ာ္သူေတြလို႔ သတ္မွတ္ ေမာင္းထုတ္ခံရသူေတြ၊ လုပ္ကိုင္ေနဆဲ လယ္ယာဥယ်ာဥ္ၿခံေျမေတြ အသိမ္းခံရလို႔ ဘဝပ်က္ေနသူ မိသားစုေတြ၊ ေအာက္ေျခပ်ံက်ေတြဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္မ်ား စားရမဲ့မဲ့ ေသာက္ရမဲ့မဲ့ ျဖစ္ေန၊ အစာအာဟာရခ်ိဳ႕တဲ့ ေရာဂါဘယ စြဲကပ္ ေသဆံုးေနၾကေလမလဲ။ မစဥ္းစားရဲေလာက္ေအာင္ပါပဲ။ စဥ္းစားလိုက္တိုင္းလည္း ေဒါသထြက္ရ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ခဲ့ရ ျဖစ္ေနရဆဲ မဟုတ္ပါလား။       ။