အာဏာတခြက္ႏွင့္ တပုလင္းစာ မူးေနသူမ်ား မျဖစ္ေစလို
DVB
·
September 5, 2017
အာဏာဆိုတာ မူးယစ္ေစတတ္တဲ့ အရက္ႏွင့္ အလားသဏၭာန္တူပါတယ္။ သူမ်ားေသာက္လို႔ မူးယစ္ေနတဲ့အခါ ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ ျမင္ေနရေပမယ့္ ကိုယ္တိုင္ ေသာက္လိုက္တဲ့အခါ ကိုယ္ေတြ႔ႀကံဳခဲ့ရတဲ့ လူေတြလို ျဖစ္လာတတ္သလို ကိုယ္ခံအားမေကာင္းရင္ သူမ်ားက တပုလင္းကုန္မွ ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ျဖစ္တာ၊ ကိုယ္က တခြက္ တဖလားေလာက္နဲ႔ ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္တတ္တဲ့ အမ်ိဳးပါ။
ငယ္ငယ္ကတည္းက ေလ့လာခဲ့ရတဲ့ ေလာကနီတိ စာသားတပိုင္းတစကို သတိရမိပါတယ္။ ဦးခ်ဳိရွိေသာ သတၱဝါေတြဟာ ဦးခ်ိဳေၾကာင့္ မာန္မာန တက္ၾကသလို အစြယ္ရွိတဲ့ သတၱဝါေတြဟာလည္း အစြယ္ေၾကာင့္ မာန္မာနတက္တတ္တယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ဒီလိုျဖစ္ရပ္မ်ိဳးေတြကို အဆင့္ျမင့္တဲ့ႏိုင္ငံေတြ၊ ဒီမိုကေရစီ ေနသားက်တဲ့ ႏိုင္ငံေတြမွာ ေတြ႔ဖို႔မရွိေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ႏိုင္ငံလို ဒီမိုကေရစီလမ္းစဥ္ဆီကို ေလၽွာက္ေနဆဲလည္းျဖစ္၊ စစ္အာဏာစနစ္နဲ႔ ေနသားက်လာခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံမွာေတာ့ ဒါေတြကို ေနရာတိုင္းလိုလိုမွာ ျမင္ၾကရပါတယ္။ ခုခ်ိန္ထိလည္း ေတြ႔ေန၊ ျမင္ေနရဆဲပါပဲ။
လုပ္ငန္းတာဝန္တခုမွာ အေရးပါတဲ့ ေနရာတခုကို ရၿပီဆိုရင္ ကိုယ္ခံအားမေကာင္းတဲ့ စိတ္ပိုင္ရွင္ေတြဟာ အလိုလိုေနရင္း ဘဝင္ျမင့္တတ္ၾကပါတယ္။ ဒါေတြကို အစိုးရ႐ံုးဌာနမွာသာ မဟုတ္ပါဘူး။ တက္ႂကြလႈပ္ရွားသူေတြ၊ လူမႈအဖြဲ႔အစည္းေတြမွာလည္း ေတြ႔ေနၾကရပါတယ္။ ဒီလူေတြဟာ ငါ့ေၾကာင့္ ဒီလိုေနရတာ၊ ငါ့ေၾကာင့္ ဒီလိုမ်ိဳးျဖစ္လာရတာဆိုၿပီး ကိုယ္ကူညီလိုက္တဲ့သူေတြအေပၚ မုဒိတာစိတ္ေလာက္မွာ မရပ္ဘဲ လႊမ္းမိုးလိုစိတ္ပါ ႀကီးမားသြားရင္ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ကူညီသူ လူမႈေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ အခ်ိဳးေတြ ေျပာင္းကုန္ပါေတာ့တယ္။
က်ေနာ္တို႔ဆီမွာလည္း ေတာ္ၾကာ ေရႀကီးလိုက္၊ ေတာ္ၾကာ စစ္ျဖစ္လိုက္ဆိုေတာ့ ဒုကၡသည္ေတြ ခဏ ခဏ ျဖစ္ၾကရပါတယ္။ ျဖစ္လာၿပီဆိုေတာ့လည္း ကူညီေပးမယ့္သူေတြ ရွိလာၾကျပန္ပါတယ္။ လူလူခ်င္း ကူညီျခင္းဟာ မြန္ျမတ္ေသာလုပ္ရပ္ပါ။ ကမာၻပၚမွာ သီလရွင္ေပါင္းမ်ားစြာ ရွိခဲ့ေပမယ့္ မာသာထရီဇာေပါင္းမ်ားစြာ မရွိခဲ့ပါဘူး။ ဆရာဝန္ေတြ မ်ားစြာရွိခဲ့ေပမယ့္ ဟင္နရီဒူးနန္႔ေပါင္းမ်ားစြာ မရွိခဲ့ပါဘူး။ သူနာျပဳေတြ ရွိခဲ့ေပမယ့္ ဖေလာ္ရင့္ ႏုိက္တင္ေဂးမ်ားစြာ မရွိခဲ့ပါဘူး။ ဒီေတာ့ ကူညီမယ့္သူေတြ လိုအပ္လွပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ငါကူညီေနရတယ္ဆိုၿပီး မာန္တက္ေနရင္ သူ႔ကို မွီခိုေနရတဲ့သူေတြဟာ စိတ္လက္ခ်မ္းသာႏိုင္ပါ့မလား။ ဒါေတြကို ေတြးမိပါတယ္။
မႏွစ္ကစစ္ျဖစ္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ေဒသက ၿမိဳ႕တၿမိဳ႕မွာ ထံုးစံအတိုင္း ဒုကၡသည္ေတြ ေရာက္လာပါတယ္။ ျပဳလုပ္ေနက်အတိုင္း ကယ္ဆယ္ေရးစခန္းေတြ ဖြင့္ပါတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း တာဝန္ခံဆိုသူေတြလည္း ရွိတာေပါ့။ အဲဒီစခန္းကို က်ေနာ္တို႔ ေလ့လာၾကည့္ေတာ့ တာဝန္ခံဆိုတဲ့သူေတြဟာ ကုလားထိုင္တလံုးေပၚမွာ ၿမိန္႔ၿမိန္႔ႀကီး ထိုင္လို႔။ လာလႉတဲ့သူေတြကိုလည္း ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြ မရွိဘူး။ ခပ္တည္တည္ပဲ။ ေၾသာ္ အလႉရွင္ေတြလည္း စိတ္ခ်မ္းသာလိုက္မယ့္ျဖစ္ျခင္း။ အဲဒီစခန္းမွာ ေနတဲ့သူေတြလည္း စိတ္ခ်မ္းသာလိုက္မယ္ျဖစ္ျခင္း။ ဒီလူေတြရဲ႕စိတ္ထဲမွာ ဘာေတြျဖစ္သြားလဲဆိုေတာ့ ဒါေတြအားလံုးကို ငါ တာဝန္ယူထားရတာ၊ ငါဟာ ေပါ့ေသးေသးမဟုတ္ဘူး ဆိုၿပီး ေတြးေနမွာပါ။ တကယ္တမ္းက ဒီစခန္းကို ေရာက္ေနတဲ့သူေတြဟာ ငါ့လို မိသားစုနဲ႔ ေနခဲ့သူေတြပါလား။ ငါတို႔လို လူ႔ဂုဏ္သိကၡာနဲ႔ေလ်ာ္ညီစြာ အဆင့္တန္းမီမီ ေနခဲ့ပါလ်က္ အေၾကာင္းမလွလို႔ ခုလိုေနရာေတြကို ေရာက္ရတာပါလားလို႔ ေတြးလိုက္ရင္ကို ၾကင္နာတဲ့ ဆက္ဆံမႈမ်ိဳးကို ျပဳလုပ္ႏိုင္မွာ ျဖစ္ပါလ်က္ အာဏာတခြက္ေလာက္နဲ႔ တပုလင္းစာေလာက္ မူးေနတာကို စိတ္မေကာင္းဖြယ္ ေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။
ခုလက္ရွိအခ်ိန္မွာပဲ ေမယုခ႐ိုင္ေဒသျဖစ္တဲ့ ဘူးသီးေတာင္၊ ရေသ့ေတာင္၊ ေမာင္ေတာမွာ အၾကမ္းဖက္မႈေတြ ျဖစ္ပြားၿပီး မီးေလာင္ဆံုး႐ႈံးသြားတဲ့ ေနအိမ္ေပါင္း ၂၆၂၅ လံုး မီးေလာင္ပ်က္စီးခဲ့တယ္လို႔ စက္တင္ဘာ ၂ ရက္က အစိုးရထုတ္ျပန္ခဲ့တဲ့သတင္းမွာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဒုကၡသည္ဦးေရလည္း ၂၀၀၀၀ ေက်ာ္ ရွိေနပါတယ္။ တကယ္တမ္းက်ရင္ အဆိုပါ ကိန္းဂဏန္းေတြထက္ မ်ားေနဦးမွာပါ။ စိတ္မေကာင္းစရာတခုက ဒီလို အိုးပစ္အိမ္ပစ္ ထြက္ေျပးလာတဲ့သူေတြကို အစိုးရက ကားေတြ၊ အျမန္ယာဥ္ေတြ အဆင္သင့္ စီစဥ္ေပးတာ၊ အခမဲ့ ျပဳလုပ္ေပးတာတို႔ မရွိပါဘူး။ ဒီလိုအေနအထားေတြမွာ ငါတို႔ကားကို မစီးလုိ႔မျဖစ္ဘူး၊ ငါတို႔ သံုးဘီးကို မစီးလို႔ မျဖစ္ဘူးဆိုၿပီး တခ်ိဳ႕ေသာ ယာဥ္ေမာင္းသမားေတြဟာ ေဈးေတြ မတန္မဆ ေတာင္းၾကပါေတာ့တယ္။ ပံုမွန္ ေမာင္ေတာကေန ဘူးသီးေတာင္ကိုသြားတဲ့ ကားခက ၂၀၀၀ ရွိခဲ့ေပမယ့္ အေရးႀကံဳတဲ့အခါ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေဖးမကူညီေပးရမယ့္အစား လူတဦးကို ၁၅၀၀၀၀၊ ၁၀၀၀၀၀ ထိ ေတာင္းၾကတာကိုလည္း ေတြ႔ႀကံဳခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါဟာ ကိုယ္ခံအားမေကာင္းတဲ့အခါ မိမိေရွ႕မွာ ေရာက္လာတဲ့ ဒုကၡသည္ေတြကို ကူညီေနရပါလားလို႔ မေတြးမိေတာ့ဘဲ ရသမၽွ အခြင့္အေရးကုိ အသံုးခ်လိုက္တာပါ။ တခြက္စာ အခြင့္အာဏာကို တပုလင္းစာ ထင္တဲ့သူေတြလို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။
အာဏာရွင္ေတြရဲ႕ သက္ဆိုးကို ရွည္ေစတဲ့ က်င့္စဥ္ေတြထဲမွာ ျပည္သူအခ်င္းခ်င္းၾကားမွာ အခြင့္အဏာကို မညီမမၽွေပးၿပီး အခ်င္းခ်င္း တိုက္ခိုက္ခိုင္းတာလည္း ပါပါတယ္။ အာဏာရွင္က သူ႔ရဲ႕လုပ္ပိုင္ခြင့္ကေန အခြင့္အာဏာတခု ေပးထားလိုက္တယ္။ အေပးခံရသူတဲ့သူက အဲဒါကို ရရွိၿပီးတဲ့ေနာက္ ဘဝင္ေလဟပ္ကာ သူႏွင့္တေျပးညီျဖစ္တဲ့ ျပည္သူျပည္သားေတြကို သူ႔စိတ္ႀကိဳက္ အာဏာျပပါေတာ့တယ္။ ငါ့မွာ တာဝန္ရွိတယ္ဆိုတဲ့ စကားကို တြင္တြင္သံုးၿပီးေတာ့ေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ေဒသမွာ ၾကားဖူးခဲ့တာ ရွိပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ဆီက လုပ္ငန္းရွင္တဦးဟာ သူ႔လုပ္ငန္းအတြက္ စစ္တပ္ကို အခေၾကးေငြေပးကာ သူ႔အိမ္မွာ စခန္းခ်ေစပါတယ္။ လုပ္ငန္းရွင္ႏွင့္ တပ္ႏွင့္ ပူးေပါင္းလုပ္ေဆာင္ခဲ့တဲ့ကာလေပါ့။ အဲဒီမွာ တာဝန္က်လာတဲ့ ဗုိလ္ႀကီးျဖစ္သူက သူ႔ဆီမွာ အေစခံအျဖစ္ လုပ္ေပးေနတဲ့ ေက်းရြာသူတဦးကို သူလိုအပ္တဲ့ ဝါးလံုး ၁၀ လံုးေလာက္ကို ရႏိုင္မလားဆုိၿပီး ဝယ္ခိုင္းခဲ့ပါတယ္။ အခိုင္းခံသူရြာသား အဲဒီအရာရွိကို ျပန္ေျပာခဲ့တာကေတာ့ ဗိုလ္ႀကီး လိုခ်င္တယ္ေျပာရင္ ပိုက္ဆံေပးစရာ မလိုပါဘူး ဆိုခဲ့ပါတယ္တဲ့။ ဒီလိုအစျပဳရာကေန ဗိုလ္ႀကီးဆိုသူဟာ အခန္႔သားေနရင္း လာသမၽွ ဝါးေဖာင္ေတြ၊ သစ္ေဖာင္ေတြဆီက လိုခ်င္တာ ေတာင္းယူခဲ့တာ။ ေနာက္ဆံုး အဲဒီရြာမွာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေဆာင္ ေဆာက္လုပ္လႉဒါန္းဖို႔ အဲဒီေခတ္က အသံုးျပဳခြင့္ ပိတ္ပင္ထားတဲ့ ကြၽန္းသစ္ေတြကို ရြာအေနာက္ဘက္ ေခ်ာင္းထဲမွာ ဝွက္ထားခဲ့တာေတာင္ မလြတ္ခဲ့ပါဘူး။ ဗိုလ္ႀကီးရဲ႕ အခိုင္းအေစ ရြာသားတခ်ိဳ႕ရဲ႕ မ်က္ႏွာလိုမ်က္ႏွာရ လုပ္လိုက္တဲ့ထဲမွာ ပါသြားပါေတာ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အာဏာတခြက္စာကို တပုလင္းစာ မူးေနသူေတြဟာ က်ေနာ္တို႔ဆီမွာ ရွိေနသမၽွ အာဏာရွင္စနစ္ မေပ်ာက္ႏိုင္ေသးပါဘူး။ စစ္အာဏာရွင္ ဦးေနဝင္းေခတ္ကလည္း ဦးေနဝင္းေပးထားတဲ့ အခြင့္အာဏာက နည္းနည္း။ အဲဒါကို အသံုးျပဳတာက လြန္ကဲစြာ က်င့္သံုးတုိ႔ေၾကာင့္လည္း ၈၈ အေရးအခင္းမွာ လူမဆန္တဲ့ သတ္ျဖတ္မႈေတြထိ အၿငိဳးအေတးေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကတာပါ။ ေထာက္လွမ္းေရးေခတ္က ဆိုရင္လည္း ဘာမွ ပညာဟုတ္တိပတ္တိ မတတ္တဲ့သူက ေထာက္လွမ္းေရးဆုိတာနဲ႔ကို အဲဒီေဒသတခုလံုး ေၾကာက္ၾကရပါတယ္။ တကယ္တမ္း သူရလာတာက သတင္းစံုစမ္းေထာက္လွမ္းဖို႔သက္သက္၊ သူတို႔အသံုးခ်လိုက္တာက ေနရာတိုင္းမွာ အာဏာပါဝါ ျပၾကတဲ့အခါ ျပည္သူေတြ စိတ္ဆင္းရဲျခင္းႀကီးစြာ ခံစားၾကရပါတယ္။ ဒါေတြဟာ ကိုယ္ခံအားမေကာင္းတဲ့သူဆီမွာ အခြင့္အာဏာ ေရာက္သြားရင္ နီးစပ္တဲ့သူေတြ စိတ္ဆင္းရဲၾကရတယ္ဆိုတဲ့ သက္ေသေတြပါ။
ခုလည္း ဒုကၡသည္ေတြ မ်ားလာတဲ့အေလ်ာက္ ကူညီေပးမယ့္သူေတြရဲ႕ အခန္းက႑ကလည္း အေရးပါလာပါတယ္။ သူတပါးကို ကူညီေပးရတဲ့အလုပ္ဟာ မြန္ျမတ္ေပမယ့္ ဒီလိုကူညီမႈအေပၚမွာ မာန္မာနေတြျဖစ္လာရင္ သက္ဆိုင္ရာ ျပည္သူေတြဟာ စိတ္ဆင္းရဲမႈေတြကို ခံစားၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေစတနာကို ေဒါသမျဖစ္ေစဘဲ လူသားခ်င္း စာနာေထာက္ထားမႈအျပည့္နဲ႔ ကူညီႏိုင္ၾကပါေစလို႔ ဆႏၵျပဳလိုက္ရပါတယ္။
ေက်ာ္လင္း(ေရာင္စံု)
