တဲစုတ္ေလးထဲက ေျမႀကီးေပၚမွာ သင္ၾကားေနရတဲ့ ေတာင္ေပၚေဒသ ပညာေရး
DVB
·
May 18, 2017
ဆရာမ ၂ ေယာက္၊ ေက်ာင္းသားေပါင္း ၅ဝ ေက်ာ္နဲ႔ ထရံမိုးထားၿပီး ေဘးအကာအရံ မရွိ၊ ထိုင္ခံု မရွိ၊ ေက်ာက္သင္ပုန္း တလံုး၊ ၁၆ ေပဝန္းက်င္ခန္႔ အခန္းမွာ ေျမႀကီးေပၚထိုင္ၿပီး စာသင္ေက်ာင္း တက္ဖူးပါသလား။
ေက်ာင္းသား ဆုေပးပြဲ ဒါမွမဟုတ္ ေက်ာင္းသားမ်ား စံုညီပြဲ၊ ကုိယ့္သူငယ္ခ်င္း အေပါင္းအသင္းၾကားမွာေရာ အဲဒီလိုေက်ာင္းမ်ဳိး ဘယ္သူမ်ား တက္ဖူးၾကပါသလဲ။
စာေရးသူေတာင္မွ ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈ အားနည္းခဲ့တဲ့ ေတာင္ေပၚေဒသ ေက်းရြာကေန ေမြးဖြားလာခဲ့ေပမယ့္ ဒီေလာက္ထိ ဆိုးဝါးလွတဲ့ စာသင္ေက်ာင္းမွာ မသင္ခဲ့ရဖူးပါ။
စာေရးသူ ဘဝမွာ တခါသာ ျမင္ဖူးတဲ့ စာသင္ေက်ာင္းေလး တေက်ာင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။
ခရီးအကြာအေဝးက ၈၃ မိုင္။ ရွမ္းျပည္ေျမာက္ပိုင္း လား႐ႈိးကေန ထိုခရီးကုိ စတင္ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ မိုးေတြ တဖြဲဖြဲက်လို႔ ကားထဲက အဲကြန္းပိတ္ထားၿပီး အေႏြးထည္ေလးနဲ႔ ေကြးေနရတယ္။ လမ္းကက်ဥ္းၿပီး တလမ္းေမာင္းေလာက္သာ ရွိတဲ့အတြက္ တစီးနဲ႔တစီး ေရွာင္ရင္း လမ္းေဘးထိ ဖယ္ေပးရတယ္။ မိုးရြာရင္ လမ္းေခ်ာ္ၿပီး ကားေတြ မၾကာခဏ ေမွာက္ေနတဲ့အတြက္ ကားကို ညင္ညင္သာသာေလး ေမာင္းသြားရပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ တရြာၿပီး တရြာ ေက်ာ္လာတယ္။ အခ်ိန္ ၂ နာရီေက်ာ္ေတာ့ ရာသီဥတုကလည္း သာယာစျပဳလာၿပီ။ မွန္ကို ဖြင့္ၿပီး ေလညင္းေလးေတြ ခံစားၾကည့္ရင္းနဲ႔ သီခ်င္းေလး နားေထာင္ရင္း ခရီးကို ဆက္ေနတယ္။
ခုသြားရမယ့္ ခရီးက စာသင္ေက်ာင္း မရွိတဲ့ ေက်းရြာတရြာ။ အလႉရွင္ကေတာ့ ရန္ကုန္က မသီတာအုန္း ဆိုသည့္ အလႉ႔ဒါယိကာမ။ ေက်ာင္းလႉရန္ စာသင္ေက်ာင္းအတြက္ လိုအပ္တာေတြကို က်ေနာ္တို႔ သြားေရာက္ၾကည့္႐ႈေပးဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ သြားရင္း ခရီးက တဝက္က်ဳိး ေက်ာ္ေနၿပီ။ ေတာင္ကုန္းေပၚ တက္ရတဲ့အတြက္ လမ္းကလည္း ေကြးေကာက္လြန္းလွပါတယ္။ ကားအရွိန္လြန္လို႔ တခ်က္မွားသြားရင္ျဖင့္ ေတာင္ေအာက္ထိ ေရာက္သြားႏိုင္ပါတယ္။ ေတာင္ကုန္းေတြ ေက်ာ္လို႔ ထင္း႐ႉးပင္ေတြ စတင္ျမင္ေနရပါၿပီ။
လမ္းေဘးမွာ ထင္း႐ႉးကို ေရွ႕မွာခ်ၿပီး ထိုင္ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္စ ႏွစ္ေယာက္စ စတင္ျမင္လာပါၿပီ။ သူတို႔ ဘာမ်ားလုပ္ေနၾကပါလိမ့္။ အက်ဳိးအေၾကာင္း သိရေအာင္လို႔ ကားကို လမ္းေဘး ခဏရပ္ၿပီး စပ္စုမိပါတယ္။ ထင္း႐ႉး ၂ စည္း၊ ၃ စည္းနဲ႔ ေရွ႕မွာခ်ၿပီး ဘာလုပ္ေနလဲေပါ့။
အဲဒီေနရာမွာ သားအဖ ၂ ေယာက္။ ေရွ႕တြင္ ထင္း႐ႉးစည္းခ်ၿပီး ထိုင္ေနပါတယ္။ အေဖကေတာ့ အသက္ ၄၀ ေက်ာ္ဝန္းက်င္၊ ကေလးကေတာ့ ၁၀ ႏွစ္ဝန္းက်င္။ လူမ်ဳိးကေတာ့ ပေလာင္လူမ်ဳိး။ သူတို႔က ထင္း႐ႉးခုတ္ၿပီး လမ္းေဘးထိုင္ၿပီး ကားသမားေတြဆီ ေရာင္းေနျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အခ်ိန္အားျဖင့္ ၁၂ နာရီေက်ာ္ၿပီမို႔ ထမင္းေရာ စားၿပီးၿပီလား ေမးေတာ့ စားၿပီးသြားၿပီတဲ့။ ဘာဟင္းစားလဲ ေမးေတာ့ ဆားနဲ႔ စားတယ္ဆိုၿပီး ၿပံဳးၿပံဳးေလးနဲ႔ ေျဖပါတယ္။ ထမင္းကိုလည္း ျပည္အလိုက္သာ ဝယ္ၿပီး ၁ ျပည္ကို ၁၅၀၀ က်ပ္လို႔ သူက ရွင္္းျပတယ္။
ထင္း႐ႉးကလည္း မေရာင္းတတ္။ ၁ စည္း ဘယ္ေလာက္လဲ ေမးေတာ့ ၃ ေထာင္တဲ့။ ေစ်းမႀကီးဘူးလား ေျပာေတာ့ ‘မဟုတ္ဘူး၊ ၂ ေထာင္ထဲပါ’လို႔ ကေလးအေဖက ခ်က္ခ်င္း မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ ေျပာရွာပါတယ္။ ကေလးကလည္း ၁၀ ႏွစ္ဝန္းက်င္ခန္႔ ရွိေပမယ့္ ေက်ာင္းကေတာ့ သူငယ္တန္း တက္ေနတုန္းလို႔ ေျပာပါတယ္။ စာေရးသူ ဘဝမွာ တခါသာ ႀကံဳဖူးခဲ့တဲ့ အျဖစ္္အပ်က္။ ဘဝေတြကလည္း ထမင္းကုိေတာင္ ဆားနဲ႔စားရတဲ့ဘဝ ဆိုးဝါးလြန္းပါလားဆိုၿပီး မ်က္ရည္မထြက္ေအာင္ ထိန္းၿပီး ခရီးကို ဆက္ထြက္ပါတယ္။
ေနာက္ထပ္ လမ္းခရီးတခု အေရာက္မွာလည္း အသက္ ၄၀ ေက်ာ္အရြယ္ရွိတဲ့ အန္တီ ၅ ေယာက္ဟာ ဆန္ကို ေက်ာပိုးၿပီး မိုင္းရယ္ၿမိဳ႕ကေန သူတို႔ရြာကို ကားလမ္းမေဘးႀကီးကေန ေျခက်င္ ေလၽွာက္လာၾကပါတယ္။ ကားေပၚမွာ ပါလာတဲ့ မုန္႔ေတြကို သူတို႔ေဝေပးဖုိ႔ ကားကို ရပ္ၿပီး စကားေျပာျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ သူတို႔ဘဝကလည္း မထူးျခားနား သူတို႔ကေလးေတြကေတာ့ ရြာမွာ က်န္ေနခဲ့တယ္။ သူတို႔ကေတာ့ ဆန္ ၃၊ ၄ ျပည္ဝယ္ဖို႔ တေန႔လံုး ေတာင္ေပၚကေန မိုင္းရယ္အထိ ဆင္းဝယ္ရတာတဲ့။ ေယာက်္ားျဖစ္သူေတြကလည္္း ဘိန္းစားသမားဘဝမို႔ သံုးစားမရေတာ့ပါဘူးလို႔ ေျပာပါတယ္။ မုန္႔ေဝေပးၿပီးေတာ့ သူတို႔ကလည္္း ေမာေမာနဲ႔ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာၿပီး က်ေနာ္တို႔ ခရီးကို ဆက္လက္ထြက္ခြာခဲ့ပါတယ္။
အခ်ိန္အားျဖင့္ ညေန ၃ နာရီ။ တန္႔ယန္းၿမိဳ႕နယ္ မိုင္းတြမ္အုပ္စုကို ေရာက္လာပါတယ္။ အဲဒီမိုင္းတြမ္ကေန ေက်ာင္းေဆာက္လုပ္မယ့္ေနရာကို သြားဖို႔ ခရီးၾကမ္း ထပ္သြားရဦးမွာမို႔ ကားေပၚမွာ ေသခ်ာကိုုင္ထားဖို႔၊ အဲဒီရြာကို လိုက္ပို႔ေပးမယ္လို႔ ကိုမိုင္းမိုင္းက ေျပာပါတယ္။
အဲဒီမိုင္းတြမ္လမ္းခြဲကေန ေက်ာင္းဖြင့္မယ့္ရြာကို ခရီးစတင္ပါတယ္။ ခရီးစဥ္ကေတာ့ ၂ မိုင္ေက်ာ္ေက်ာ္။ လမ္းခရီးက ဆိုးဝါးလြန္းတဲ့အတြက္ ၁ နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ ေမာင္းရမယ္။ ပါဂ်ဲ႐ိုး၊ sufe တို႔လို ျမင့္တဲ့ကား မဟုတ္ရင္ သာမန္ကားေတြ တက္ေရာက္ႏိုင္မည္ မဟုတ္။
ခရီးကို ထပ္မံစတင္ပါတယ္။ ဖုန္ေတြလည္း တေထာင္းေထာင္း။ ကားေနာက္ကို ျပန္ၾကည့္ရင္ လမ္းေတာင္ မျမင္ရေတာ့ပါ။ ေတာင္ေပၚလမ္း စတင္ပါၿပီ။ ခ်ဳိင့္ေတြလည္း ေပါ၊ လမ္းက ေျမႀကီးလမ္း။ တခါ တခါ ခ်ဳိင့္အႀကီးႀကီး မျမင္မိလို႔ သြားမိရင္ ကားေပၚက လက္ကိုင္နဲ႔ ေခါင္းကို ေဆာင့္မိတယ္။ တခါေဆာင့္မိလို႔လည္ ေခါင္းမွာ ေပါက္တဲ့ ဘုဟာ အမွတ္တရ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
လက္ဖက္ပင္ေတြ၊ လယ္ခင္းေတြ ေတြ႔ရလို႔လည္း မၾကည့္အား။ လမ္းကိုသာ အာ႐ံုစုိက္ေနရတယ္။ ဘယ္ေနရာမွာ ဘယ္လို ကိုင္ရမလဲ၊ ဘယ္လို ထိန္းမလဲ၊ ေခါင္းထဲမွာ အဲဒီအတြကမထြက္ တျဖည္းျဖည္းရြာကို လွမ္းျမင္ေနရပါၿပီ။ ရြာကလည္း တကယ္ေတာင္ေပၚထိပ္မွာ။ ကားတက္လို႔ရပါမလား စုိးရိမ္စိတ္ကလည္း ေပၚလာတယ္။ တက္ရင္းတက္ရင္း လက္္ဖက္ခူးျပန္လာတဲ့ ရြာသားေတြ ေတြ႔ေနရပါၿပီိ။
ကေလးေတြေရာ ဟုိးေပါက္စနေတြေရာ လူႀကီးေတြေရာ စံုလို႔ သူတို႔ခဗ်ား ကားမျမင္ဖူလို႔ ထင္ပါရဲ႕။ ၾကည့္ေနလိုက္ ၾကတာ။ ကားေပၚပါလာတဲ့ ခ်ဳိခ်ဥ္ေတြ မုန္႔ေတြကို ေဝေပးလို႔ သူ႔တို႔ခဗ်ားလည္း ဝမ္းသာမဆံုးေပ်ာ္ေနလိုက္ ၾကတယ္။ စိတ္ထဲလည္း ၾကည့္ႏူးမိပါရဲ႕။ တက္ရင္း ႏြားလွည္းနဲ႔ သြားတိုးမိေတာ့လည္း တစ္လမ္းေမာင္းဆိုေတာ့ သူေနာက္မွာပဲ ေမ်ာလိုက္ေနရတယ္။
သြားရင္း ရြာထဲ ေတာင္ေပၚလက္ဖက္ၿခံထဲ တက္ရင္း ရြာထဲစဝင္ပါၿပီ။ ထိုရြာနာမည္က ဖာလိုင္းေက်းရြာ။ တန္႔ယန္းၿမိဳ႕နယ္ မိုင္းတြမ္အုပ္စု။ ရြာထဲေရာက္ေတာ့ ကေလးလူငယ္ လူႀကီးေတြလည္း ေျပးၿပီး စုေနၾကပါတယ္။ ကားလာရင္ မုန္႔ေတြေဝလိမ့္မယ္လို႔ သူတို႔ ႀကိဳတင္တြက္ထားတဲ့အတြက္ လာေရာက္စုၿပံဳတာလို႔ လိုက္ပို႔ေပးတဲ့ ကိုမိုင္းမိုင္းက ၿပံဳးရင္းေျပာျပတယ္။ ရြာရဲ႕တည္ေဆာက္ပံုကေတာ့ အံမခန္းပဲ။ ေတာင္ေဇာင္းမွာ တကယ့္ေတာင္ေဇာင္း။ ကားကိုရပ္လိုက္ၿပီးသြားတဲ့ အခ်ိန္မွာ ရြာသူႀကီးက ကေလးေတြ စာသင္ေက်ာင္းနားေလးမွာ သြားစုၾကပါလို႔ ပေလာင္လိုေအာ္ေတာ့ ကေလးေတြလည္း အေျပးအလႊား ေျပးသြားၾကတယ္။
ကားရပ္တဲ့ေနရာနဲ႔ စာသင္ေက်ာင္းက ဟိုဘက္ေတာင္ ဒီဘက္ေတာင္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ျမင္ေနရတယ္။ ဇရပ္စုတ္ေလးတစ္ခုနဲ႔ ေက်ာင္းသစ္ေဆာက္ရန္ ေျမေတြ ထြန္ထားသည့္ေနရာ။ အခ်ိန္လည္း ေမွာင္ေနၿပီမို႔ အခ်ိန္မဆြဲေတာ့ဘဲ စာသင္ေက်ာင္းေဆာက္လုပ္မည့္ေနရာကို သြားၾကည့္ပါတယ္။ ကေလးေတြကို မုန္႔၊ ခ်ဳိခ်ဥ္ေဝေၾကြးရင္းနဲ႔ေပါ။ ထိုေနရာမွာ ဇရပ္စုတ္တစ္ခု အကာမပါ အမိုးထရံမိုးေတြ ခံုမရွိ။ အက်ယ္အဝန္းအားျဖင့္ ၁၆ေပခန္႔ စာသင္ပုန္းလည္း မေတြ႔။ စပ္စုခ်င္လို႔ ဒါဘာလဲလို႔ ေမးလိုက္ေတာ့ မႏွစ္ကတက္တဲ့ စာသင္ေက်ာင္းတဲ့။ အမေလး…… ကြ်န္ေတာ္တို႔ အဖြဲ႔သားအားလံုး အံၾသသြားတယ္။ ေအာ္…သူတို႔ပညာေရးကလည္း မလြယ္ပါလား။ ေက်ာင္းသားေပါင္း ၅၀ေက်ာ္နဲ႔ ဒီစာသင္ေက်ာင္း ဘယ္လိုမ်ား သင္ေနၾကပါလိမ့္ စဥ္းစားလို႔မထြက္။
အဲရြာက ဆရာမႏွစ္ေယာက္ရွိပါတယ္။ အဲဆရာမ၂ေယာက္ကလည္း အစိုးရက ခ်ေပးထားသည့္ ဆရာမမဟုတ္။ တအာင္းသံဃာေတြဦးစီးၿပီး ၉တန္းေအာင္တဲ့ လူငယ္ေတြကို သင္တန္းေပး မုန္႔ဖုိးေပးၿပီး လုပ္ခိုင္းထားသည့္ ဆရာမ။ ေက်ာင္းဖြင့္္ဖူးတာ တစ္ႏွစ္ပဲ ရွိေသးတဲ့အတြက္ ကေလးေတြအားလံုး သူငယ္တန္းပဲျဖစ္ေနပါတယ္။
ကေလးေတြကမႈ စာသင္ေက်ာင္းသစ္ရေတာ့မွာမို႔ ဝမ္းသာပိတိအၿပံဳးေတြ ျမင္ေနရတယ္။ သုိ႔ေသာ္ ပညာေရးမွာ သူတို႔က သိပ္စိတ္ဝင္စားၾကတာမဟုတ္ပါ။ အခ်ဳိ႕ကမူ သူငယ္တန္းၿပီးေတာ့လည္း ေအဘီစီ မတက္ၾကေသးပါ။ ကေလးမိဘေတြလည္း ပညာေရးကို လိုလားပံုမေပၚ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ပညာေရးထက္ စားဝတ္ေနေရး ဟာ သူတို႔အတြက္ ပိုအေရးႀကီးတယ္လို႔ ခံယူထားပံုရပါတယ္။
အဲဖာလိုင္းရြာကလည္း အလြန္ဆင္းရဲၾကတယ္။ မည္သူကမွလည္း အဲရြာသားေတြကို အယံုအၾကည္မရွိ။ ေက်ာင္းေဆာက္ဖုိ႔ လက္သမားေတြကို သြားေခၚခိုင္းတာေတာင္ လက္သမားေတြက အဲရြာဆို လာမလုပ္ေပးဖူးလို႔ ေျပာပါတယ္။ ရြာသားေတြလည္း ဘာပညာမွ မတက္။ ပေလာင္စကားနဲ႔ ရွမ္းမပီတပီကလြဲၿပီး ဘာစကားမွ မေျပာတတ္။ လက္ဖက္ခူးမယ္။ လက္ဖက္ရာသီၿပီးရင္ ဘိန္းစိုက္မယ္။ ဒါဟာ သူတို႔ရဲ႕ ေန႔စဥ္ဘဝလို႔ ေျပာပါတယ္။
ဘိန္းခ်ိန္ေရာက္မွ လာရင္ ဘိန္းေတြကို လက္ေဆာင္အျဖစ္ထည့္ေပးလို႔ရတယ္လို႔ အဘိုးႀကီး တစ္ေယာက္က ဝမ္းသာအားရ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ေျပာေနပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္က လက္ေဆာင္ေပးစရာမရွိလို႔ ဘိန္းစိုက္ခ်ိန္မွာ လာေရာက္ဖို႔ သူက ဖိတ္ေခၚေနပါတယ္။ ဘိန္းစိုက္ဖို႔ အရင္းအႏွီး ၅သိန္း ထည့္ေပးရင္ အားလံုးလုပ္ေပးၿပီး ေတာ့ ၁ဝသိန္း ျပန္ေပးမယ္လို႔ သူက ေျပာပါတယ္။ ဘိန္းစိုက္ၾကေသာ္လည္း ပညာမတက္ေတာ့ ခ်မ္းသာဖို႔ မေျပာနဲ႔ ထမင္း နပ္မွန္ေအာင္သာ ႀကိဳးစားရွာေနရပါတယ္။
ရြာက ေသးသေလာက္ ကေလးေတြကလည္း ေပါမွေပါ။ အလုပ္မရွိလို႔ ကေလးေတြယူၾကတာလို႔ ရြာသားေတြကေတာ့ ဟာသေဖာက္ၿပီးေျပာၾကတယ္။ ဒါသူတို႔ အျပစ္မဟုတ္။ သို႔ေသာ္ ကေလးေတြရဲ႕ အနာဂတ္အတြက္ စိုးရိမ္စရာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ဘိန္းစုိက္တဲ့လူေတြ ျဖစ္လာႏိုင္တယ္။ ဘိန္းစားေတြ ျဖစ္လာႏိုင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီလိုေက်းရြာေတြကို ပညာေရးကို ျမႇင့္တင္ေပးဖို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံသားတိုင္းရဲ႕တာဝန္ျဖစ္ပါတယ္။ အဲလိုေက်းရြာေတြ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မျမင္ႏိုင္တဲ့ ေနရာေတြ အမ်ားႀကီးကို ရွိေနပါေသးတယ္။ ကေလးေျမာက္မ်ားစြာလည္း ထိုကဲ့သို႔ ေက်းရြာေတြမွာ က်င္လည္က်က္စားေနပါ ေသးတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ေခတ္စနစ္ရဲ႕ စီးဆင္းမႈအရ ပညာေရးဟာ အလြန္အေရးႀကီးတဲ့ အခန္းက႑ထဲမွာ ထပ္ဆံုးမွာ ပါဝင္ေနပါတယ္။ တိုးတတ္ေနတဲ့ ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းထဲ ပညာမတတ္တဲ့လူေတြက လိုက္ပါႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘဲ ေနာက္က်က်န္ေနခဲ့မွာ ဧကန္မလြဲျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ကမၻာအရပ္ရပ္က ႏိုင္ငံေတြလည္း ပညာေရးကို အၿပိဳင္အဆိုင္ တြန္းအားေပးေနၾကတာဟာ ယေန႔ေတြ႔ျမင္ေနရတဲ့ တိုးတတ္ႀကီးပြားေနတဲ့ ႏိုင္ငံေတြက သက္ေသသာဓကပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ခ်မ္းသာၿပီး ေပ်ာ္ရြင္တဲ့ ႏိုင္ငံေတြဟာ ပညာေရးကို အားေပးၾကၿပီး ဖြံ႕ၿဖိဳးဆဲ သို႔မဟုတ္ ဆင္းရဲတဲ့ ႏိုင္ငံေတြမွာ ပညာေရးကို အေလးမေပးၾကတာကို ေတြ႔ေနရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံလည္း တိုးတတ္ေသာ ႏိုင္ငံကို တည္ေဆာက္ဖို႔ ပညာေရးစနစ္ကို ေဖာ္ေဆာင္ရာမွာ သိသာထင္းရွားတဲ့ ေနရာတြင္ မဟုတ္ဘဲ တစ္ႏိုင္ငံလံုးအတိုင္းအတာ တကယ့္ေက်းလတ္ေတာင္ေပၚ ေဒသေတြမွာပါ ကြင္းဆင္းေလ့လာၿပီး သူတို႔ရဲ႕ ပညာေရးကိုလည္း ျမႇင့္တင္ေပးႏိုင္ရန္ ႏႈိးေဆာ္ရင္း..........
ႏိုင္ႏိုင္
ခရီးအကြာအေဝးက ၈၃ မိုင္။ ရွမ္းျပည္ေျမာက္ပိုင္း လား႐ႈိးကေန ထိုခရီးကုိ စတင္ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ မိုးေတြ တဖြဲဖြဲက်လို႔ ကားထဲက အဲကြန္းပိတ္ထားၿပီး အေႏြးထည္ေလးနဲ႔ ေကြးေနရတယ္။ လမ္းကက်ဥ္းၿပီး တလမ္းေမာင္းေလာက္သာ ရွိတဲ့အတြက္ တစီးနဲ႔တစီး ေရွာင္ရင္း လမ္းေဘးထိ ဖယ္ေပးရတယ္။ မိုးရြာရင္ လမ္းေခ်ာ္ၿပီး ကားေတြ မၾကာခဏ ေမွာက္ေနတဲ့အတြက္ ကားကို ညင္ညင္သာသာေလး ေမာင္းသြားရပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ တရြာၿပီး တရြာ ေက်ာ္လာတယ္။ အခ်ိန္ ၂ နာရီေက်ာ္ေတာ့ ရာသီဥတုကလည္း သာယာစျပဳလာၿပီ။ မွန္ကို ဖြင့္ၿပီး ေလညင္းေလးေတြ ခံစားၾကည့္ရင္းနဲ႔ သီခ်င္းေလး နားေထာင္ရင္း ခရီးကို ဆက္ေနတယ္။
ခုသြားရမယ့္ ခရီးက စာသင္ေက်ာင္း မရွိတဲ့ ေက်းရြာတရြာ။ အလႉရွင္ကေတာ့ ရန္ကုန္က မသီတာအုန္း ဆိုသည့္ အလႉ႔ဒါယိကာမ။ ေက်ာင္းလႉရန္ စာသင္ေက်ာင္းအတြက္ လိုအပ္တာေတြကို က်ေနာ္တို႔ သြားေရာက္ၾကည့္႐ႈေပးဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ သြားရင္း ခရီးက တဝက္က်ဳိး ေက်ာ္ေနၿပီ။ ေတာင္ကုန္းေပၚ တက္ရတဲ့အတြက္ လမ္းကလည္း ေကြးေကာက္လြန္းလွပါတယ္။ ကားအရွိန္လြန္လို႔ တခ်က္မွားသြားရင္ျဖင့္ ေတာင္ေအာက္ထိ ေရာက္သြားႏိုင္ပါတယ္။ ေတာင္ကုန္းေတြ ေက်ာ္လို႔ ထင္း႐ႉးပင္ေတြ စတင္ျမင္ေနရပါၿပီ။
လမ္းေဘးမွာ ထင္း႐ႉးကို ေရွ႕မွာခ်ၿပီး ထိုင္ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္စ ႏွစ္ေယာက္စ စတင္ျမင္လာပါၿပီ။ သူတို႔ ဘာမ်ားလုပ္ေနၾကပါလိမ့္။ အက်ဳိးအေၾကာင္း သိရေအာင္လို႔ ကားကို လမ္းေဘး ခဏရပ္ၿပီး စပ္စုမိပါတယ္။ ထင္း႐ႉး ၂ စည္း၊ ၃ စည္းနဲ႔ ေရွ႕မွာခ်ၿပီး ဘာလုပ္ေနလဲေပါ့။
အဲဒီေနရာမွာ သားအဖ ၂ ေယာက္။ ေရွ႕တြင္ ထင္း႐ႉးစည္းခ်ၿပီး ထိုင္ေနပါတယ္။ အေဖကေတာ့ အသက္ ၄၀ ေက်ာ္ဝန္းက်င္၊ ကေလးကေတာ့ ၁၀ ႏွစ္ဝန္းက်င္။ လူမ်ဳိးကေတာ့ ပေလာင္လူမ်ဳိး။ သူတို႔က ထင္း႐ႉးခုတ္ၿပီး လမ္းေဘးထိုင္ၿပီး ကားသမားေတြဆီ ေရာင္းေနျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အခ်ိန္အားျဖင့္ ၁၂ နာရီေက်ာ္ၿပီမို႔ ထမင္းေရာ စားၿပီးၿပီလား ေမးေတာ့ စားၿပီးသြားၿပီတဲ့။ ဘာဟင္းစားလဲ ေမးေတာ့ ဆားနဲ႔ စားတယ္ဆိုၿပီး ၿပံဳးၿပံဳးေလးနဲ႔ ေျဖပါတယ္။ ထမင္းကိုလည္း ျပည္အလိုက္သာ ဝယ္ၿပီး ၁ ျပည္ကို ၁၅၀၀ က်ပ္လို႔ သူက ရွင္္းျပတယ္။
ထင္း႐ႉးကလည္း မေရာင္းတတ္။ ၁ စည္း ဘယ္ေလာက္လဲ ေမးေတာ့ ၃ ေထာင္တဲ့။ ေစ်းမႀကီးဘူးလား ေျပာေတာ့ ‘မဟုတ္ဘူး၊ ၂ ေထာင္ထဲပါ’လို႔ ကေလးအေဖက ခ်က္ခ်င္း မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ ေျပာရွာပါတယ္။ ကေလးကလည္း ၁၀ ႏွစ္ဝန္းက်င္ခန္႔ ရွိေပမယ့္ ေက်ာင္းကေတာ့ သူငယ္တန္း တက္ေနတုန္းလို႔ ေျပာပါတယ္။ စာေရးသူ ဘဝမွာ တခါသာ ႀကံဳဖူးခဲ့တဲ့ အျဖစ္္အပ်က္။ ဘဝေတြကလည္း ထမင္းကုိေတာင္ ဆားနဲ႔စားရတဲ့ဘဝ ဆိုးဝါးလြန္းပါလားဆိုၿပီး မ်က္ရည္မထြက္ေအာင္ ထိန္းၿပီး ခရီးကို ဆက္ထြက္ပါတယ္။
ေနာက္ထပ္ လမ္းခရီးတခု အေရာက္မွာလည္း အသက္ ၄၀ ေက်ာ္အရြယ္ရွိတဲ့ အန္တီ ၅ ေယာက္ဟာ ဆန္ကို ေက်ာပိုးၿပီး မိုင္းရယ္ၿမိဳ႕ကေန သူတို႔ရြာကို ကားလမ္းမေဘးႀကီးကေန ေျခက်င္ ေလၽွာက္လာၾကပါတယ္။ ကားေပၚမွာ ပါလာတဲ့ မုန္႔ေတြကို သူတို႔ေဝေပးဖုိ႔ ကားကို ရပ္ၿပီး စကားေျပာျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ သူတို႔ဘဝကလည္း မထူးျခားနား သူတို႔ကေလးေတြကေတာ့ ရြာမွာ က်န္ေနခဲ့တယ္။ သူတို႔ကေတာ့ ဆန္ ၃၊ ၄ ျပည္ဝယ္ဖို႔ တေန႔လံုး ေတာင္ေပၚကေန မိုင္းရယ္အထိ ဆင္းဝယ္ရတာတဲ့။ ေယာက်္ားျဖစ္သူေတြကလည္္း ဘိန္းစားသမားဘဝမို႔ သံုးစားမရေတာ့ပါဘူးလို႔ ေျပာပါတယ္။ မုန္႔ေဝေပးၿပီးေတာ့ သူတို႔ကလည္္း ေမာေမာနဲ႔ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာၿပီး က်ေနာ္တို႔ ခရီးကို ဆက္လက္ထြက္ခြာခဲ့ပါတယ္။
အခ်ိန္အားျဖင့္ ညေန ၃ နာရီ။ တန္႔ယန္းၿမိဳ႕နယ္ မိုင္းတြမ္အုပ္စုကို ေရာက္လာပါတယ္။ အဲဒီမိုင္းတြမ္ကေန ေက်ာင္းေဆာက္လုပ္မယ့္ေနရာကို သြားဖို႔ ခရီးၾကမ္း ထပ္သြားရဦးမွာမို႔ ကားေပၚမွာ ေသခ်ာကိုုင္ထားဖို႔၊ အဲဒီရြာကို လိုက္ပို႔ေပးမယ္လို႔ ကိုမိုင္းမိုင္းက ေျပာပါတယ္။
အဲဒီမိုင္းတြမ္လမ္းခြဲကေန ေက်ာင္းဖြင့္မယ့္ရြာကို ခရီးစတင္ပါတယ္။ ခရီးစဥ္ကေတာ့ ၂ မိုင္ေက်ာ္ေက်ာ္။ လမ္းခရီးက ဆိုးဝါးလြန္းတဲ့အတြက္ ၁ နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ ေမာင္းရမယ္။ ပါဂ်ဲ႐ိုး၊ sufe တို႔လို ျမင့္တဲ့ကား မဟုတ္ရင္ သာမန္ကားေတြ တက္ေရာက္ႏိုင္မည္ မဟုတ္။
ခရီးကို ထပ္မံစတင္ပါတယ္။ ဖုန္ေတြလည္း တေထာင္းေထာင္း။ ကားေနာက္ကို ျပန္ၾကည့္ရင္ လမ္းေတာင္ မျမင္ရေတာ့ပါ။ ေတာင္ေပၚလမ္း စတင္ပါၿပီ။ ခ်ဳိင့္ေတြလည္း ေပါ၊ လမ္းက ေျမႀကီးလမ္း။ တခါ တခါ ခ်ဳိင့္အႀကီးႀကီး မျမင္မိလို႔ သြားမိရင္ ကားေပၚက လက္ကိုင္နဲ႔ ေခါင္းကို ေဆာင့္မိတယ္။ တခါေဆာင့္မိလို႔လည္ ေခါင္းမွာ ေပါက္တဲ့ ဘုဟာ အမွတ္တရ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
လက္ဖက္ပင္ေတြ၊ လယ္ခင္းေတြ ေတြ႔ရလို႔လည္း မၾကည့္အား။ လမ္းကိုသာ အာ႐ံုစုိက္ေနရတယ္။ ဘယ္ေနရာမွာ ဘယ္လို ကိုင္ရမလဲ၊ ဘယ္လို ထိန္းမလဲ၊ ေခါင္းထဲမွာ အဲဒီအတြကမထြက္ တျဖည္းျဖည္းရြာကို လွမ္းျမင္ေနရပါၿပီ။ ရြာကလည္း တကယ္ေတာင္ေပၚထိပ္မွာ။ ကားတက္လို႔ရပါမလား စုိးရိမ္စိတ္ကလည္း ေပၚလာတယ္။ တက္ရင္းတက္ရင္း လက္္ဖက္ခူးျပန္လာတဲ့ ရြာသားေတြ ေတြ႔ေနရပါၿပီိ။
ကေလးေတြေရာ ဟုိးေပါက္စနေတြေရာ လူႀကီးေတြေရာ စံုလို႔ သူတို႔ခဗ်ား ကားမျမင္ဖူလို႔ ထင္ပါရဲ႕။ ၾကည့္ေနလိုက္ ၾကတာ။ ကားေပၚပါလာတဲ့ ခ်ဳိခ်ဥ္ေတြ မုန္႔ေတြကို ေဝေပးလို႔ သူ႔တို႔ခဗ်ားလည္း ဝမ္းသာမဆံုးေပ်ာ္ေနလိုက္ ၾကတယ္။ စိတ္ထဲလည္း ၾကည့္ႏူးမိပါရဲ႕။ တက္ရင္း ႏြားလွည္းနဲ႔ သြားတိုးမိေတာ့လည္း တစ္လမ္းေမာင္းဆိုေတာ့ သူေနာက္မွာပဲ ေမ်ာလိုက္ေနရတယ္။
သြားရင္း ရြာထဲ ေတာင္ေပၚလက္ဖက္ၿခံထဲ တက္ရင္း ရြာထဲစဝင္ပါၿပီ။ ထိုရြာနာမည္က ဖာလိုင္းေက်းရြာ။ တန္႔ယန္းၿမိဳ႕နယ္ မိုင္းတြမ္အုပ္စု။ ရြာထဲေရာက္ေတာ့ ကေလးလူငယ္ လူႀကီးေတြလည္း ေျပးၿပီး စုေနၾကပါတယ္။ ကားလာရင္ မုန္႔ေတြေဝလိမ့္မယ္လို႔ သူတို႔ ႀကိဳတင္တြက္ထားတဲ့အတြက္ လာေရာက္စုၿပံဳတာလို႔ လိုက္ပို႔ေပးတဲ့ ကိုမိုင္းမိုင္းက ၿပံဳးရင္းေျပာျပတယ္။ ရြာရဲ႕တည္ေဆာက္ပံုကေတာ့ အံမခန္းပဲ။ ေတာင္ေဇာင္းမွာ တကယ့္ေတာင္ေဇာင္း။ ကားကိုရပ္လိုက္ၿပီးသြားတဲ့ အခ်ိန္မွာ ရြာသူႀကီးက ကေလးေတြ စာသင္ေက်ာင္းနားေလးမွာ သြားစုၾကပါလို႔ ပေလာင္လိုေအာ္ေတာ့ ကေလးေတြလည္း အေျပးအလႊား ေျပးသြားၾကတယ္။
ကားရပ္တဲ့ေနရာနဲ႔ စာသင္ေက်ာင္းက ဟိုဘက္ေတာင္ ဒီဘက္ေတာင္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ျမင္ေနရတယ္။ ဇရပ္စုတ္ေလးတစ္ခုနဲ႔ ေက်ာင္းသစ္ေဆာက္ရန္ ေျမေတြ ထြန္ထားသည့္ေနရာ။ အခ်ိန္လည္း ေမွာင္ေနၿပီမို႔ အခ်ိန္မဆြဲေတာ့ဘဲ စာသင္ေက်ာင္းေဆာက္လုပ္မည့္ေနရာကို သြားၾကည့္ပါတယ္။ ကေလးေတြကို မုန္႔၊ ခ်ဳိခ်ဥ္ေဝေၾကြးရင္းနဲ႔ေပါ။ ထိုေနရာမွာ ဇရပ္စုတ္တစ္ခု အကာမပါ အမိုးထရံမိုးေတြ ခံုမရွိ။ အက်ယ္အဝန္းအားျဖင့္ ၁၆ေပခန္႔ စာသင္ပုန္းလည္း မေတြ႔။ စပ္စုခ်င္လို႔ ဒါဘာလဲလို႔ ေမးလိုက္ေတာ့ မႏွစ္ကတက္တဲ့ စာသင္ေက်ာင္းတဲ့။ အမေလး…… ကြ်န္ေတာ္တို႔ အဖြဲ႔သားအားလံုး အံၾသသြားတယ္။ ေအာ္…သူတို႔ပညာေရးကလည္း မလြယ္ပါလား။ ေက်ာင္းသားေပါင္း ၅၀ေက်ာ္နဲ႔ ဒီစာသင္ေက်ာင္း ဘယ္လိုမ်ား သင္ေနၾကပါလိမ့္ စဥ္းစားလို႔မထြက္။
အဲရြာက ဆရာမႏွစ္ေယာက္ရွိပါတယ္။ အဲဆရာမ၂ေယာက္ကလည္း အစိုးရက ခ်ေပးထားသည့္ ဆရာမမဟုတ္။ တအာင္းသံဃာေတြဦးစီးၿပီး ၉တန္းေအာင္တဲ့ လူငယ္ေတြကို သင္တန္းေပး မုန္႔ဖုိးေပးၿပီး လုပ္ခိုင္းထားသည့္ ဆရာမ။ ေက်ာင္းဖြင့္္ဖူးတာ တစ္ႏွစ္ပဲ ရွိေသးတဲ့အတြက္ ကေလးေတြအားလံုး သူငယ္တန္းပဲျဖစ္ေနပါတယ္။
ကေလးေတြကမႈ စာသင္ေက်ာင္းသစ္ရေတာ့မွာမို႔ ဝမ္းသာပိတိအၿပံဳးေတြ ျမင္ေနရတယ္။ သုိ႔ေသာ္ ပညာေရးမွာ သူတို႔က သိပ္စိတ္ဝင္စားၾကတာမဟုတ္ပါ။ အခ်ဳိ႕ကမူ သူငယ္တန္းၿပီးေတာ့လည္း ေအဘီစီ မတက္ၾကေသးပါ။ ကေလးမိဘေတြလည္း ပညာေရးကို လိုလားပံုမေပၚ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ပညာေရးထက္ စားဝတ္ေနေရး ဟာ သူတို႔အတြက္ ပိုအေရးႀကီးတယ္လို႔ ခံယူထားပံုရပါတယ္။
အဲဖာလိုင္းရြာကလည္း အလြန္ဆင္းရဲၾကတယ္။ မည္သူကမွလည္း အဲရြာသားေတြကို အယံုအၾကည္မရွိ။ ေက်ာင္းေဆာက္ဖုိ႔ လက္သမားေတြကို သြားေခၚခိုင္းတာေတာင္ လက္သမားေတြက အဲရြာဆို လာမလုပ္ေပးဖူးလို႔ ေျပာပါတယ္။ ရြာသားေတြလည္း ဘာပညာမွ မတက္။ ပေလာင္စကားနဲ႔ ရွမ္းမပီတပီကလြဲၿပီး ဘာစကားမွ မေျပာတတ္။ လက္ဖက္ခူးမယ္။ လက္ဖက္ရာသီၿပီးရင္ ဘိန္းစိုက္မယ္။ ဒါဟာ သူတို႔ရဲ႕ ေန႔စဥ္ဘဝလို႔ ေျပာပါတယ္။
ဘိန္းခ်ိန္ေရာက္မွ လာရင္ ဘိန္းေတြကို လက္ေဆာင္အျဖစ္ထည့္ေပးလို႔ရတယ္လို႔ အဘိုးႀကီး တစ္ေယာက္က ဝမ္းသာအားရ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ေျပာေနပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္က လက္ေဆာင္ေပးစရာမရွိလို႔ ဘိန္းစိုက္ခ်ိန္မွာ လာေရာက္ဖို႔ သူက ဖိတ္ေခၚေနပါတယ္။ ဘိန္းစိုက္ဖို႔ အရင္းအႏွီး ၅သိန္း ထည့္ေပးရင္ အားလံုးလုပ္ေပးၿပီး ေတာ့ ၁ဝသိန္း ျပန္ေပးမယ္လို႔ သူက ေျပာပါတယ္။ ဘိန္းစိုက္ၾကေသာ္လည္း ပညာမတက္ေတာ့ ခ်မ္းသာဖို႔ မေျပာနဲ႔ ထမင္း နပ္မွန္ေအာင္သာ ႀကိဳးစားရွာေနရပါတယ္။
ရြာက ေသးသေလာက္ ကေလးေတြကလည္း ေပါမွေပါ။ အလုပ္မရွိလို႔ ကေလးေတြယူၾကတာလို႔ ရြာသားေတြကေတာ့ ဟာသေဖာက္ၿပီးေျပာၾကတယ္။ ဒါသူတို႔ အျပစ္မဟုတ္။ သို႔ေသာ္ ကေလးေတြရဲ႕ အနာဂတ္အတြက္ စိုးရိမ္စရာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ဘိန္းစုိက္တဲ့လူေတြ ျဖစ္လာႏိုင္တယ္။ ဘိန္းစားေတြ ျဖစ္လာႏိုင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီလိုေက်းရြာေတြကို ပညာေရးကို ျမႇင့္တင္ေပးဖို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံသားတိုင္းရဲ႕တာဝန္ျဖစ္ပါတယ္။ အဲလိုေက်းရြာေတြ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မျမင္ႏိုင္တဲ့ ေနရာေတြ အမ်ားႀကီးကို ရွိေနပါေသးတယ္။ ကေလးေျမာက္မ်ားစြာလည္း ထိုကဲ့သို႔ ေက်းရြာေတြမွာ က်င္လည္က်က္စားေနပါ ေသးတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ေခတ္စနစ္ရဲ႕ စီးဆင္းမႈအရ ပညာေရးဟာ အလြန္အေရးႀကီးတဲ့ အခန္းက႑ထဲမွာ ထပ္ဆံုးမွာ ပါဝင္ေနပါတယ္။ တိုးတတ္ေနတဲ့ ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းထဲ ပညာမတတ္တဲ့လူေတြက လိုက္ပါႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘဲ ေနာက္က်က်န္ေနခဲ့မွာ ဧကန္မလြဲျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ကမၻာအရပ္ရပ္က ႏိုင္ငံေတြလည္း ပညာေရးကို အၿပိဳင္အဆိုင္ တြန္းအားေပးေနၾကတာဟာ ယေန႔ေတြ႔ျမင္ေနရတဲ့ တိုးတတ္ႀကီးပြားေနတဲ့ ႏိုင္ငံေတြက သက္ေသသာဓကပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ခ်မ္းသာၿပီး ေပ်ာ္ရြင္တဲ့ ႏိုင္ငံေတြဟာ ပညာေရးကို အားေပးၾကၿပီး ဖြံ႕ၿဖိဳးဆဲ သို႔မဟုတ္ ဆင္းရဲတဲ့ ႏိုင္ငံေတြမွာ ပညာေရးကို အေလးမေပးၾကတာကို ေတြ႔ေနရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံလည္း တိုးတတ္ေသာ ႏိုင္ငံကို တည္ေဆာက္ဖို႔ ပညာေရးစနစ္ကို ေဖာ္ေဆာင္ရာမွာ သိသာထင္းရွားတဲ့ ေနရာတြင္ မဟုတ္ဘဲ တစ္ႏိုင္ငံလံုးအတိုင္းအတာ တကယ့္ေက်းလတ္ေတာင္ေပၚ ေဒသေတြမွာပါ ကြင္းဆင္းေလ့လာၿပီး သူတို႔ရဲ႕ ပညာေရးကိုလည္း ျမႇင့္တင္ေပးႏိုင္ရန္ ႏႈိးေဆာ္ရင္း..........
ႏိုင္ႏိုင္