“သိုင္းရဲ႕အေျခခံသေဘာတရားက လက္က အရင္စတယ္။ ေျခခ်ိဳး၊ လက္ခ်ိဳး၊ ခါးခ်ိဳး၊ ေခါင္းခ်ိဳး၊ မ်က္စိၾကည့္တာ၊ နားေထာင္တာက စၿပီး ပံုစံခ်တဲ့အခါက်ေတာ့ လက္သိုင္းေပါ့။ ေနာက္ၿပီးေတာ့  ဓား ၁ လက္သိုင္း၊ ၂ လက္သိုင္း၊ တုတ္သိုင္း၊ တုတ္သိုင္းနဲ႔ လွံသိုင္း သူက တဆက္တည္းသြားတယ္။” အသက္ ၇၄ ႏွစ္ရွိၿပီျဖစ္တဲ့ သိုင္းဆရာႀကီး ဦးထြန္းလြင္တေယာက္ ရန္ကုန္တိုင္း ေဒသႀကီး အင္းစိန္ၿမိဳ႕နယ္ရဲ႕ မီးရထားပိုင္ ဒီေနရာေလးမွာ သိုင္းသင္တန္းေပးေနတာ ၂၇ ႏွစ္ေက်ာ္ ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ သူဟာ ျမန္မာ့႐ိုးရာသိုင္းေတြထဲက တခုျဖစ္တဲ့ ျမန္မာ့လက္စြဲ ေအာင္ေဇယ် သိုင္းအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ရဲ႕ နည္းျပခ်ဳပ္တေယာက္ပါ။ ပဲခူးတိုင္းေဒသႀကီး၊ သာယာဝတီခ႐ိုင္၊ အိုးသည္ကုန္းၿမိဳ႕မွာ သူ႔ကို ေမြးဖြားခဲ့ပါတယ္။ သူ႔အသက္ ၁၁ ႏွစ္ေလာက္က လြတ္လပ္ေရးၿပိဳင္ပြဲမွာ ဓားေရးျပခဲ့တဲ့ ကစားသမား တေယာက္ကို ၾကည့္မိၿပီး ဒီပညာကို သူ သေဘာက်ေနခဲ့ပါတယ္။ “လြတ္လပ္ေရးၿပိဳင္ပြဲမွာ တူရိယာမ်ိဳးစံု၊ ကိုယ္တတ္တဲ့ပညာ ဘက္ေပါင္းစံုကေန လာၿပီးေတာ့ ၿပိဳင္ပြဲေခၚတဲ့အခါက်ေတာ့ လာကစားတဲ့ သိုင္းပညာရွင္တေယာက္ ေတြ႔ခဲ့ဖူးတယ္။ အဲဒီမွာ ဓားတလက္ ကစားတာေပါ့။ ေသွ်ာင္နဲ႔ ထိုးကြင္းနဲ႔ အက်ႌ ခ်ည္ထည္ခၽြတ္၊ ပုဆိုးခါးေတာင္းက်ိဳက္ၿပီး ကစားသြားတဲ့ ဓားသမားတေယာက္ရဲ႕ ပံုပန္းသဏၭာန္ကို မ်က္စိထဲမွာ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အရမ္းေလးစားတယ္၊ ၾကည္ညိဳတယ္။ အဲလို ေတြ႔ခဲ့ဖူးတဲ့အခါက်ေတာ့ သိုင္းမဟုတ္ေပမယ့္ မ်က္စိထဲမွာ စြဲေနတယ္။” သူ႔အသက္ ၂၁ ႏွစ္မွာေတာ့ ရွမ္းတ႐ုတ္ဆရာႀကီး ဦးဘသန္းဆီကေန ဒီသိုင္းပညာရပ္ကို သင္ယူခဲ့ပါတယ္။ “၁၀ တန္းေရာက္ေတာ့ အဘတို႔ စာေမးပြဲ႐ံႈးတာေပါ့ေနာ္။ အေဖ၊ အေမကလည္း ဆင္းရဲေတာ့ ဆက္မတက္ႏိုင္ေတာ့ အလုပ္ထဲဝင္။ ဝန္ထမ္းအျဖစ္နဲ႔ တာဝန္ခ်လိုက္တဲ့ အခါက်ေတာ့ အဘ အင္းစိန္ကို ေရာက္လာတယ္။ ဒီအင္းစိန္ၿမိဳ႕နယ္မွာပဲ သိုင္းအဖြဲ႔ေတြက ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား လႈပ္ရွားေနတယ္။ ရတနာပံုသိုင္းအဖြဲ႔တို႔၊ သိုင္းမဟာတို႔၊ ျမန္မာ့လက္႐ံုးတို႔၊ သုဝဏၰသိုင္းအဖြဲ႔တို႔၊ ျမတ္ေစာညီေနာင္တို႔၊ သိုင္းအဖြဲ႔ေတြ အမ်ားႀကီးေပါ့။ ျမန္မာ့လက္စြဲေအာင္ေဇယ်မွာ တက္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က စကားစပ္မိရင္း ေျပာရင္းဆိုရင္းနဲ႔ ပိႏၷဲကုန္း ၃ လမ္း ဆရာႀကီး ဦးဘသန္း။ သူ႔ရဲ႕သိုင္းသင္တန္းကို လုိက္ေလ့လာၿပီး ဓားသိုင္းကို ေတြ႔လိုက္တဲ့အခါက်ေတာ့ အဘက ငယ္ငယ္တုန္းက ေတြ႔ခဲ့တဲ့ ဆရာရဲ႕ ပံုပန္းသဏၭာန္ကို အရမ္းႀကိဳက္တဲ့အခါက်ေတာ့ အဲဒီလို ေတာ္ခ်င္လာတယ္။ ေတာ္ခ်င္လာတဲ့ အခါက်ေတာ့ မသင္လို႔မျဖစ္ဘူး။” သူ႔ဆရာႀကီး ဦးဘသန္း တည္ေထာင္ခဲ့တဲ့ ဒီ ျမန္မာ့လက္စြဲ ေအာင္ေဇယ်သိုင္းအဖြဲ႔ရဲ႕ သိုင္းကြက္ေတြဟာ သုိင္းပညာရပ္တခုတည္းေပၚမွာ အေျခခံထားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ႐ိုးရာသိုင္းပညာေတြျဖစ္တဲ့ ရွမ္းႀကီးသိုင္းနဲ႔ ရွမ္းတ႐ုတ္သိုင္း ဒီပညာရပ္ႏွစ္ခုကို ေပါင္းစပ္ထားတာပါ။ “သူ႔အေဖက ရွမ္းႀကီးသိုင္းပညာရွင္။ သူက ေရႊဘိုသား။ အဲဒီမွာ သူ႔အေဖက သင္ေပးတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူက ရွမ္းသိုင္းကို သိပ္မႀကိဳက္ဘူး။ မိုးႏွဲၿမိဳ႕ ေစာ္ဘြားႀကီးရဲ႕ လက္႐ံုး ဆရာႀကီးဦးပါးတဲ့၊ သူက ၾကားတဲ့အခါက်ေတာ့ ဘုန္းႀကီးတပါးရယ္၊ အဘတို႔ ဆရာရယ္ အဲဒီမွာသြားၿပီေတာ့ စံုစမ္းၿပီးေတာ့ သိုင္းသြားသင္တယ္။ ေနာက္ပိတ္ဆံုး အဲဒီမွာ တႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ သင္ၿပီးေတာ့မွ အဘတို႔သိုင္းကို ရွမ္းႀကီးသိုင္းနဲ႔ ရွမ္းတ႐ုတ္သိုင္းနဲ႔ ဆရာႀကီးက  ပူးတြဲၿပီးေတာ့ သင္။ ေနာက္တခါ ဒီၾကားထဲမွာ သူတို႔ သိုင္းေျပာင္းျပန္ ဆရာႀကီးဦးေမာင္ေလးနဲ႔ လက္တြဲၿပီးေတာ့လည္း သင္တန္းမွာ သင္ခဲ့ဖူးတယ္။ အဲဒီမွာ ေနာက္ ကိုယ့္အဖြဲ႔နဲ႔ကိုယ္ ျမန္မာ့လက္စြဲေအာင္ေဇယ်ဆိုၿပီး အမာခံတည္ေထာင္ၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံ ျမန္မာ့လက္စြဲေအာင္ေဇယ် ရွမ္းတ႐ုတ္ဆရာႀကီး ဦးဘသန္း ေျပာင္းျပန္ဆိုၿပီး ေပၚလာတာေပါ့။” ဒီလို ႐ိုးရာသိုင္းပညာရပ္ကို သင္ၾကားေပးတဲ့ ဆရာႀကီးရဲ႕ လက္႐ံုးတေယာက္ ျဖစ္လာဖို႔ သူ ၁၀ ႏွစ္ေလာက္ ဆရာႀကီးဆီမွာ လက္ပြန္းတတီး သင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီလို သူ႔ရဲ႕ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈေၾကာင့္လည္း ဆရာႀကီးက သူ႔အသက္ ၃၀ မွာ ျမန္မာ့လက္စြဲ ေအာင္ေဇယ် သိုင္းအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ရဲ႕ ကိုယ္စားျပဳ နည္းျပဆရာအျဖစ္ ၁၉၆၆ ခုႏွစ္မွာ စတင္ တည္ေထာင္ခဲ့တဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံ သုိင္းအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ကို ပို႔ေဆာင္ခဲ့ပါတယ္။ “ျပည္သူ႔လံုၿခံဳေရးဆိုၿပီး သင္တန္းပို႔ခ်ခိုင္းတယ္။ အစိုးရစီမံခ်က္ အားကစားဝန္ႀကီးေပါ့။ ဗိုလ္တေထာင္ၿမိဳ႕နယ္ကို ပထမဆံုး က်တာေပါ့။ အဲဒီမွာ လူ ၂၀၀ ေပါ့။ ေနာက္ အဲဒီကေနၿပီးေတာ့ ေျမာက္ဥကၠလာပရယ္၊ မဂၤလာဒံုရယ္ ရပ္ကြက္လံုၿခံဳေရးေတြကို တခါ ပို႔တယ္။ ေနာက္ ကမာရြတ္၊ လႈိင္၊ အင္းစိန္ရယ္။ ေျပးဆင္း ေျပးတက္ ရင္ေတာင္ဆို႔တယ္။ ႂကြက္သားေတြလည္း ပင္ပန္းတယ္။ ေခၽြးဆိုရင္ ဒီေဘာင္းဘီအနားကို ေအာက္ကို ေတာက္ေတာက္ ေတာက္ေတာက္ အဘသြားတဲ့လမ္းေၾကာင္း အားလံုး ေခၽြးမရွိတဲ့ေနရာ မရွိဘူး။ အဲဒီလိုမ်ိဳး လူ ၂၀၀ ကို တေယာက္တည္း ကိုင္ၿပီးေတာ့ သင္ၿပီးေတာ့ ေစတနာအျပည့္နဲ႔ သင္ခဲ့တာ။” “အဲဒီမွာ သူက တေန႔ကို သံုးက်ပ္။ ဒါ စားစရိတ္ ေသာက္စရိတ္ေပါ့။ ခရီးစရိတ္ေပါ့။ အဲဒီလိုမ်ိဳး သူေပးတယ္။ ဆိုေတာ့ သူေပးတဲ့ဟာနဲ႔က သူမ်ားအိမ္ ေရထမ္းေရာင္းရင္ေတာင္ အဲဒီစိတ္မ်ိဳး၊ အဲဒီခြန္အားမ်ိဳး ထၿပီးလုပ္ရင္ အဲဒီ့ ၃ က်ပ္ ဘယ္ကမလဲ။ ၃၀၀ ေလာက္ေတာ့၊ ၄၀၀ ေလာက္ေတာ့ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္သြားမွာ ၅၀၀ ေလာက္ ျဖစ္သြားမွာ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီမွာ သံုးလိုက္တဲ့ ၃ က်ပ္က အဘကုန္သြားတဲ့ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာနဲ႔ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာရဲ႕ တန္ေၾကးကို ဘယ္လိုမွ ယွဥ္လို႔မရႏိုင္ဘူး။” တဘက္မွာလည္း သားတေယာက္၊ သမီးတေယာက္ရွိတဲ့ သူ႔ရဲ႕မိသားစု စားဝတ္ေနေရးအတြက္ မီးရထားဝန္ထမ္းအလုပ္ကိုလုပ္ရင္း ဘဝကို ေမာင္းႏွင္ခဲ့ပါတယ္။ “မီးရထားဝန္ထမ္းက ရတဲ့လစာနဲ႔ အဘ မိသားစုရပ္တည္ေရး လုပ္ရတာေပါ့။ ေနာက္ ဒီဥစၥာန႔ဲ အဆင္မေျပတဲ့အခါက်ေတာ့ ဝန္ထမ္းအိမ္ေရွ႕မွာ ကြမ္းယာဆိုင္ေလး ဘာေလးလုပ္။ ေနာက္က်ေတာ့ အေအးေလး ဘာေလးေရာင္း။ မုန္႔ဟင္းခါးေလး ဘာေလးေရာင္း။ အဲေတာ့ အဲဒီမွာလည္း ကိုယ္လည္း ဖိဖိစီးစီး မကူညီႏုိင္ဘူး။ လုပ္ငန္းခြင္က်ေတာ့လည္း On Duty နဲ႔ အၿမဲတမ္းသြားေနတာ။ ေနာက္ ဟိုမွာက်ေတာ့လည္း ဘာတျပားမွ မရဆိုေတာ့။ အဘရဲ႕ ငယ္ဘဝက ခြန္အားေရာ၊ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာေရာက ဝါသနာေၾကာင့္ ရခ်င္ရ မရခ်င္လည္းေန ေရေသာက္ေနရလည္း ေပ်ာ္ေနတာ။” ဒီလိုနဲ႔ ၁၉၈၉ မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံသိုင္းအဖြဲ႔ခ်ဳပ္က ေပးလာတဲ့ ၿမိဳ႕နယ္ သုိင္းဆပ္ေကာ္မတီ အတြင္းေရးမႉးတာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ရင္း သူ႔ဘဝကို သူ႔ဝါသနာထဲမွာ  ႏွစ္ျမဳပ္ထားခဲ့ပါတယ္။ “အင္းစိန္ၿမိဳ႕နယ္မွာ တံခြန္စိုက္ေတြ ယူေပးတယ္။ ပထမ၊ ဒုတိယ၊ တတိယဆုေတြ ယူေပးတယ္။ ရန္ကုန္တိုင္းအတြင္း ၿမိဳ႕နယ္ေပါင္းစံု ၁၄ ၿမိဳ႕နယ္ၿပိဳင္ပြဲ အဲဒီမွာ အမွတ္ေပးဒိုင္တို႔၊ ဒိုင္ခ်ဳပ္တို႔ ေနာက္တခါ တိုင္းနဲ႔ျပည္နယ္ဒိုင္ခ်ဳပ္ အမွတ္ေပးဒိုင္ လုပ္ခဲ့တယ္။ အမ်ိဳးသားအားကစားပြဲေတာ့ ၉၂ ထဲက ၉၆ အထိ ၂ ႏွစ္ျခား ၃ ႏွစ္၊ အဲဒီၿပိဳင္ပြဲေတြမွာ အႀကီးအက်ယ္ ဒုကၡခံခဲ့ရဆံုးေနရာေတြပဲ။ တေနကုန္ စပီကာနဲ႔ ေနပူက်ဲတဲႀကီးမွာ ေအာ္ေနတာ လူေပါင္း ေထာင္ခ်ီၿပီး ကေလးေတြ။ အဲဒီကေလးေတြကို သင္တန္းအေခၚအဆို သက္ ၉ သက္၊ ေမာင္း ၉ ေမာင္းလို႔ေခၚတဲ့ ကစားနည္းကို တေျပးညီျဖစ္ေအာင္ သင္ေပးရတယ္။ အဲဒီေလာက္ ႏိုင္ငံကေန ဦးေဆာင္လုပ္တဲ့ အလုပ္ေတာင္ အဘတို႔မွာ ခံစားခြင့္မရွိဘူး။” သိုင္းပညာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး သူ ဒီလိုေတြ ရင္းခဲ့ရေပမယ့္ ဘဝေရွ႕ေရး ခိုင္မာမႈ မရွိတာေၾကာင့္ သူ႔ရဲ႕မ်ိဳးဆက္ျဖစ္တဲ့ သားကိုေတာင္ သိုင္းပညာအေမြမေပးဖို႔ သူ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ပါတယ္။ “အဘလည္း ငယ္ငယ္တုန္းက ခြန္အားနဲ႔ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာေတြ အဲဒီမွာ ကုန္သြားတယ္။ အသက္ႀကီးတဲ့အခ်ိန္လည္းက်ေရာ အဘ ဆင္းရဲေနၿပီ။ သိုင္းကို ယံုၾကည္တယ္ လက္ခံတယ္။ အဘ အဖြဲ႔အစည္းေတြကို လံုးဝ မယံုၾကည္ဘူး။ လူေတြကို ခိုင္းစားေနတဲ့သေဘာပဲ။ အဘမွာ အသက္အရြယ္ငယ္တယ္၊ ခႏၶာကိုယ္ခြန္အား လုပ္ႏိုင္သလို လုပ္ႏုိင္တဲ့ ငယ္ရြယ္တဲ့ အေျခအေန အသက္ေတြ၊ ခႏၶာကိုယ္ေတြကို လုပ္ႏိုင္ေနတဲ့ အခ်ိန္တုန္းမွာ ခိုင္းစားသြားတာ။ အိုသြားတဲ့အခါက်ေတာ့ သြားေတာ့ ေဘးမဲ့ေပးလိုက္တဲ့ ႏြားႀကီးလိုပဲ။ ဆိုေတာ့ ကိုယ္သားသမီးက်ေတာ့ အဲဒီလို မပို႔ခ်င္ေတာ့ဘူး။ သိုင္းကို မုန္းလို႔ မဟုတ္ဘူး။ သိုင္းကိုခ်စ္ရက္နဲ႔ အဘတို႔က စြန္႔ပစ္ရတဲ့ ပံုစံကို ေျပာျပတာ။ သူမ်ားေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး အဘတို႔ေတာ့ နည္းနည္း ရင္နာတယ္။” အခုေတာ့ သူဟာ မီးရထားဝန္ထမ္း လက္ေထာက္ႀကီးၾကပ္ေရးမႉးအျဖစ္နဲ႔ ရတဲ့ ပင္စင္လစာေလးနဲ႔ ဘယ္သူမဆို သင္ႏိုင္ေအာင္ သင္တန္းသား ၁ ဦးကို ၁ ေသာင္းသာ ယူတဲ့ သိုင္းသင္တန္းေၾကးနဲ႔ စားဝတ္ေနေရးကို ေျဖရွင္းရင္း သူ႔ဘဝရဲ႕ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ေတြကို သြားေနပါေတာ့တယ္။ “လူေရာ၊ သိုင္းပညာေရာေပါ့။ လူလည္း ေနဝင္ခ်ိန္ေရာက္လာၿပီ။ လူေနဝင္ခ်ိန္ ေရာက္လာေတာ့ သိုင္းလည္း ေနဝင္ဖို႔ သိပ္မလိုေတာ့ဘူး။ လူေနဝင္ရင္ သိုင္းလည္း ေနဝင္ၿပီေပါ့။” ျမန္မာ့႐ိုးရာသိုင္းလို႔ ေျပာလိုက္တာနဲ႔ လူသိမ်ားတဲ့ သိုင္းပညာရပ္တခုကေတာ့ သိုင္းေျပာင္းျပန္ပါ။ “သိုင္းေျပာင္းျပန္ကေတာ့ ရွမ္းသိုင္းပညာေပါ့။ ရွမ္းေစာ္ဘြားရဲ႕ သက္ေတာ္ေစာင့္လို႔ ေျပာတဲ့ ဆရာခ်ယ္ကေနၿပီးေတာ့ ဆရာႀကီးဦးေသာမနဲ႔ ဦးလံုနဲ႔ သူတို႔သံုးေယာက္ကို ပညာမ်ိဳးေစ့ ျဖန္႔တာေပါ့။ အဲဒီ ၃ ေယာက္ကလည္း ရွမ္းလူမ်ိဳးပဲ။ ဆရာႀကီးဦးေမာင္ေလး ေျပာခ်က္အရဆိုရင္ ဆရာခ်ယ္က သူတို႔နန္းတြင္းမွာဆိုလို႔ရွိရင္ ဒီပညာကို မသင္ေပးဘူး။ ဒါေပမယ့္ နီးစပ္ရာေပါ့။ တကယ္လို႔ သင္ေပးခဲ့ရင္လည္း သူက တတ္ကၽြမ္းသြားလို႔ရွိရင္ သတ္ပစ္ရတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ သူ႔ဆရာေစာ္ဘြားကို လုပ္ႀကံမွာစိုးလို႔ ဒီ သူ႔ေစာ္ဘြားကေန သူ႔ကို လိုေလေသးမရွိ ထားေပမယ့္လို႔ သူက အေနက်ဥ္းက်ပ္တဲ့အခါက်ေတာ့ ထြက္ေျပးလာရင္းနဲ႔ အဘိုးတို႔ရြာကို ေရာက္ရင္းနဲ႔ ဒီပညာ မိ်ဳးဆက္ခ်တာေပါ့။ အဲဒီေတာ့ ဆရာခ်ယ္က ဘာေျပာလဲဆိုေတာ့ မင္းတို႔ ၃ ေယာက္ရဲ႕ ဗိုက္ထဲက အူကို ငါ ဆဲြထုတ္ၿပီး သတ္လို႔ရတယ္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ မင္းတို႔က ေဟာ္နန္းနဲ႔လည္း ေဝးတယ္။ ငါလည္း မင္းတို႔နဲ႔ သံုးႏွစ္သံုးမိုး ေနလာတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ သံေယာဇဥ္လည္း ရွိတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ မင္းတို႔ကို ငါ မသတ္ဘူးဆိုၿပီးေတာ့ ဒီပညာကို ေပးခဲ့တယ္။" သူဟာ သိုင္းဆရာႀကီး ေျပာင္းျပန္ေမာင္ေလးရဲ႕ လက္ရင္းတပည့္ ဦးသိန္းေအးပါ။ ဒီသိုင္းပညာရပ္ကို သူ႔ပညာေရး အဆံုး႐ႈံးခံၿပီး သင္ယူခဲ့တာပါ။ “တကၠသိုလ္တက္တဲ့အခါက်ေတာ့ ရန္ကုန္ဝိဇၹာသိပၸံတကၠသိုလ္မွာ ေက်ာင္းလခက ၁၅ က်ပ္ပဲရွိတယ္။ အဲဒီ ၁၅ က်ပ္ကို သိုင္းသင္လိုက္တဲ့အခါက်ေတာ့ ေက်ာင္းက ဖီးေၾကးေတြ မသြင္းႏိုင္ဘူး။ အဲဒီမွာ တကၠသိုလ္မွာ ၄ ႏွစ္နဲ႔ သူမ်ားေတြ ဘြဲ႔ရတဲ့အခါမွာ ငါကေတာ့ ၆ ႏွစ္ေလာက္ ၾကာသြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ BSc Maths ဘြဲ႔ေတာ့မရဘူ။ ဒါေပမယ့္ သိုင္းဆရာဆိုတဲ့ဘြဲ႔ေတာ့ ရခဲ့တယ္။ ဘဝက ရင္းခဲ့ရတာေပါ့။” သူ ဒီလို အရင္းျပဳၿပီး ႀကိဳးစားအားထုတ္ခဲ့တာေၾကာင့္ သူ႔ဆရာႀကီးမဆံုးခင္ကပဲ ဒီသိုင္းပညာရပ္နဲ႔ ဆရာႀကီးကို အလုပ္အေကၽြး ျပဳႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။ “စည္ပင္သာယာမွာ လုပ္တယ္။ အဘိုး ၁၉၈၅ ခုႏွစ္မွာ ဆံုးတယ္။ အတူေနတာ ၄ ႏွစ္ရွိတယ္။ သိုင္းသင္ေကြၽးတယ္။” ဒီလိုနဲ႔ သူဟာ စည္ပင္သာယာက အလုပ္ထြက္ခဲ့ၿပီး သိုင္းေလာကထဲကို ေျခစံုပစ္ဝင္လိုက္ပါတယ္။ အခုေတာ့ ဒီသိုင္းပညာျပန္႔ပြားေရးနဲ႔ သူ႔နဲ႔ သူ႔သမီးေလးဘဝ ရပ္တည္ေရးအတြက္ သူ ေန႔စဥ္ဆိုသလို ပရဟိတသင္တန္းေတြနဲ႔ ကိုယ္ပိုင္သင္တန္းေတြကို ဖြင့္လွစ္သင္ၾကားေပးေနပါတယ္။ “ပရဟိတမ်ားေနလို႔ရွိရင္ တခါတေလက်ရင္ အဆင္မေျပဘူး။ ကိုယ္ပိုင္သင္တန္းကလည္း သင္တန္းသားက ပံုမွန္မလာဘူးဆိုလို႔ရွိရင္ တခါတေလ တလလံုးကို ငါးေယာက္၊ ေျခာက္ေယာက္ပဲ လာတယ္ဆိုလို႔ရွိရင္ ပိုက္ဆံ ၅ ေသာင္း၊ ၆ ေသာင္းေလာက္ပဲ။ တေယာက္ လစဥ္ေၾကး ၁ ေသာင္းကိုး။ ၅ ေယာက္လာမွ ၅ေသာင္း။ ၁၀ ေယာက္လာမွ ၁ သိန္းကိုး။ အဲဒီလို တခါတေလက် အဆင္မေျပတဲ့အခါ ေတာသြားၿပီး သိုင္းသင္ရတယ္။ ဟိုတေလာကဆို လက္ပံႀကိဳးသြား သိုင္းသင္ရတယ္။ ဟုိမွာက်ေတာ့ ပင္ပန္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဟိုမွာက စရိတ္ၿငိမ္းေလ။ ေနာက္တစ္ခါ သီးသန္႔ဝိုင္းေတြ သင္ရတယ္။ အဲဒီက ရတာေလးေတြက ပရဟိတအတြက္ ျပန္သင္ႏိုင္တယ္။” တကယ္ေတာ့ ဒီေန႔ေခတ္ ႐ိုးရာသိုင္းပညာေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ႏိုင္ငံျခားသိုင္းပညာ လႊမ္းမိုးခံရမႈေတြနဲ႔ တိုင္းျပည္ရဲ႕ပံ့ပိုးမႈ အားနည္းတာေတြၾကားမွာ ႐ိုးရာသိုင္းအခ်ိဳ႕ဟာ တိမ္ေကာေပ်ာက္ကြယ္သြားရတာေတြ ရွိခဲ့ပါတယ္။ “အခုဟာကေတာ့  တခ်ိဳ႕႐ိုးရာသိုင္းေတြမွာေတာ့ တခ်ဳိ႕ ဝမ္းနည္းစရာ ေကာင္းတာေတြက ဥပမာ လိုင္းခ်င္းဆိုပါေတာ့၊ အရင္တုန္းက ဒီလွည္းတန္းေအာက္မွာ ခိုင္ေရႊဝါ ဒီဘက္မွာ ဆိုင္းဘုတ္အႀကီးႀကီးရွိတယ္။ အခု သူတို႔ရဲ႕ ဂိုဏ္းခ်ုဳပ္ႀကီး ဆရာႀကီးဦးစန္းေအာင္ ေသသြားတဲ့အခါက်ေတာ့ အဲဒီ လိုင္းခ်င္းဆိုင္းဘုတ္ႀကီးလည္း မရွိေတာ့ဘူး။ လိုင္းခ်င္းသိုင္းလည္း ကြယ္ေပ်က္သြားၿပီ။ ထိုနည္းတူပဲ အဲဒီ ပြြဲေက်ာင္း ဆိုရင္လည္း အရင္တုန္းက ေရႊဂံုတိုင္ တိုင္တရာမွာ သူတို႔က ပြဲေက်ာင္း ဆိုင္းဘုတ္ႀကီးနဲ႔ သူတို႔ ေသသြားတဲ့အခါက်ေတာ့ ခုန ေပ်ာက္သြားတယ္။ ေနာက္တခါ လွည္းတန္းမွာ ႐ုပ္ရွင္ ဓားဘုရင္႐ိုက္တဲ့ ဦးထြန္းသာတို႔ ဘာတို႔ ဆိုလို႕ရွိရင္လည္း လူငယ္တံခြန္ ဆိုၿပီးေတာ့ သိုင္းသင္တာ။ ဒါေပမယ့္လည္း သူတို႔ ေသဆံုးသြားတဲ့အခါ သူတို႔ သိုင္းသင္တန္းေက်ာင္းေတြ ေပ်ာက္သြားတယ္။” ဒါ့ေၾကာင့္လည္း သူဟာ တိုင္းျပည္မွာရွိေနတဲ့ က်န္ရွိေနေသးတဲ့ ႐ိုးရာသိုင္းပညာေတြကို မေပ်ာက္ပ်က္ေစေရးအတြက္ သိုင္းပညာမ်ိဳးဆက္ေတြ မ်ားမ်ားေပၚထြန္းေစခ်င္ေနခဲ့ပါတယ္။ “ျမန္မာ့သိုင္းဆိုတာ ရွမ္းႀကီးလည္း ပါတယ္။ ရွမ္းတလုတ္လည္း ပါတယ္။ သိုင္းေျပာင္းျပန္လည္း ပါတယ္။ သိုင္းေတြ အမ်ားႀကီးေပါ့။ အခု ကမာၻ႔ရဲ႕မာရွယ္အပ္ေတြေပါ့။ ဥပမာ ကရာေတးတို႔၊ တိုက္ကြမ္ဒိုတိ႔ု၊ ကြန္ဖူးတို႔ အဲဒီဟာေတြနဲ႔ အရည္အခ်င္းနိမ့္လား။ နိမ့္လို႔ မကစားဘူးဆိုရင္ ဒီပညာကို မေလ့လာဘူးဆိုလို႔ရွိရင္ လက္ခံတယ္။ အဲဒီလို မဟုတ္ဘဲနဲ႔ ဟုိဟာကလည္း ေကာင္းတယ္။ ကိုယ့္သိုင္းပညာကလည္း ဟိုဟာထက္ မညံ့ဘူးဆိုရင္ တကယ္ဆိုလို႔ရွိရင္ ကိုယ့္႐ိုးရာပညာကို အားေပးရမယ္။ အခုဟာက မဟုတ္ဘူး။ တိုင္းတပါးသားကို အထင္ႀကီးၿပီးေတာ့ အေနာက္တိုင္းပညာကို ကိုယ့္ပညာကလည္း ေကာင္းရဲ႕သားရဲ႕ ဟုိပညာကို အားေပးတဲ့ အသိတရားရေစခ်င္တဲ့  ေဆာင္ပုဒ္ေလးလည္း ျဖစ္တယ္။ ျမန္မာတိုင္း ျမန္မာသိုင္း တတ္ရမယ္။ သေဘာက ျမန္မာ့သိုင္းတိုင္းက မညံ့ဘူး။ မင္းတို႔ ကစားဖို႔ သင့္တယ္လို႔ ရည္ညႊန္းတဲ့ သေဘာေလ။” ဒါေတြေၾကာင့္ပဲ ႐ိုးရာသိုင္းဆရာေတြဟာ ႐ိုးရာအေမြအႏွစ္ျဖစ္တဲ့ ျမန္မာ့သုိင္းေတြကို သူတို႔ဘဝေတြနဲ႔ရင္းၿပီး ဒီပညာရပ္ေတြ ျပန္႔ပြားေအာင္ အနာဂတ္ဆီကို သယ္ေဆာင္ေနပါေတာ့တယ္။ ေအးမိစံ