သမဂၢအိပ္မက္
DVB
·
February 28, 2017
အဓိပတိလမ္းဘက္ကို ခ်ိဳးေကြ႔လိုက္ေတာ့ ေက်ာင္းသားသမဂၢ အေဆာက္အဦႀကီးကို ဘြားခနဲ ေတြ႔လိုက္ပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္ တကၠသိုလ္ေရာက္ခါစ ၁၉၇၂ ခုႏွစ္မွာ မႏၲေလးေဆာင္ေပၚက လွမ္းျမင္ေနရတဲ့ ေျမကြက္လပ္ေနရာပါ။ အဲဒီတုန္းက မႏၲေလးေဆာင္ေပၚကေန လွမ္းၾကည့္လိုက္တိုင္း ခ်ဳံႏြယ္ပိတ္ေပါင္းေတြ ဖံုးေနတဲ့ေနရာ။ အဲဒီေနရာက ေရညိႇေတြတက္ေနတဲ့ အထီးက်န္ ေက်ာက္တိုင္ပုပုေလးကေလးကို ေငးရင္း အေတြးေတြ ပ်ံ႔လြင့္ေနခဲ့ရ။ ဟိုးေရွးေရွးတုန္းက ဒီေနရာမွာ ေက်ာင္းသားသမဂၢဆိုတာ ရွိသတဲ့။ အဲဒီေက်ာင္းသားသမဂၢမွာ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးတုိက္ပြဲဝင္ ေက်ာင္းသားေတြကို ေမြးထုတ္ေပးတာေပါ့။ ဟိုမွာ အထီးက်န္ရပ္ခံေနတဲ့ ေက်ာက္တိုင္ပုပုကေလးကေတာ့ ကိုလိုနီနယ္ခ်ဲ႕ရဲ႕ လက္ခ်က္နဲ႔ က်ဆံုးသြားတဲ့ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္ ဆိုတဲ့ ေက်ာင္းသားေလး တေယာက္ကို ဂုဏ္ျပဳစိုက္ထူထားတာေလ။ ခုေတာ့... ခ်ဳံႏြယ္ပိတ္ေပါင္းေတြ၊ အဲဒီခ်ဳံႏြယ္ေတြ ေအာက္မွာ လဲေလ်ာင္းေနတဲ့ အုပ္တိုင္တခ်ိဳ႕။
ေက်ာင္းသားသမဂၢ အေဆာက္အဦႀကီးကို ဝါၾကန္႔ၾကန္႔ စာအုပ္အေဟာင္းေတြထဲမွာ ေဝေဝဝါးဝါး ေတြ႔ခဲ့ရတဲ့အခါ ရင္ေတြခုန္ခဲ့ရ။ ေက်ာင္းသားတေယာက္နဲ႔ တေယာက္ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ လက္ဆင့္ကမ္းခဲ့ရ။ တိတ္တခိုး သက္ျပင္းခ်ခဲ့ရ။
၁၉၇၅ ဦးသန္႔ အေရးအခင္းမွာ ဦးသန္႔ ႐ုပ္ကလာပ္ကို ဒီေနရာမွာ ျမဳႇပ္ႏွံဖို႔ ႀကိဳးစားရင္း ေက်ာင္းသားသမဂၢ ျပန္လည္တည္ေဆာက္ဖို႔ အားထုတ္ခဲ့ၾကပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဓိပတိလမ္းတေလွ်ာက္က ေက်ာင္းသားသမဂၢ ျပန္လည္တည္ေဆာက္ေရး ေႂကြးေၾကာ္သံဟာ သံတိုင္ေတြ ေနာက္ကြယ္ကို ေရာက္ခဲ့ၿပီး ေထာင္နံရံေတြမွာသာ ပဲ့တင္ထပ္ေစခဲ့တာပါ။
အဲဒီတုန္းက ေထာင္ေတြထဲမွာ ေအာ္သံ ဟစ္သံ ေတာက္ေခါက္သံေတြနဲ႔အတူ *ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္စီး၊ *ေလယာဥ္ပ်ံစီးခဲ့ရ။ သံေခ်ာင္းေခါက္လို႔ အိပ္ခ်ိန္လိ႔ု ေအာ္လိုက္တဲ့ အသံၿဗဲႀကီးကို လ်စ္လ်ဴ႐ႈရင္း ေက်ာင္သားသမဂၢ ဘယ္လို ျပန္ေဆာက္မလဲ ဆိုတာကို ဝိုင္းဖဲြ႔ တိုင္ပင္ခဲ့ၾက၊ စိတ္ကူးေတြယဥ္ခဲ့ၾက။ အိပ္မက္ေတြ မက္ခဲ့ရ။ ခုေတာ့ ေက်ာင္းသားသမဂၢႀကီး ကို စာအုပ္ေဟာင္းေတြ၊ ဓာတ္ပံုေဟာင္းေတြထဲက အတိုင္း ေတြ႔လိုက္ရၿပီ။
“ခင္ဗ်ား လာမယ္ဆိုလုိ႔ က်ဳပ္ေစာင့္ေနတာ”
မ်က္လံုးေမွးေမွး၊ အသားညိဳညိဳ ခ်င္းလူမ်ိဳး ဗိသုကာေက်ာင္းသားေဟာင္း ကိပ္ခိုလွ်န္က ဂိတ္ဝက အုတ္ခံုကေလးေပၚက ထလာရင္း က်ေနာ္႔ကို ဆီးႀကိဳလိုက္ပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔ ဂိတ္ဝကေန သမဂၢ အေဆာက္အဦကို လွမ္းၾကည့္ရင္း...
“အရင္တုန္းက အေဆာက္အဦအတိုင္းပဲေနာ္”
က်ေနာ္ တအံ့တၾသ ေငးရင္း ေျပာမိပါတယ္။
ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားမ်ားသမဂၢ အေဆာက္အဦဟာ ၁၉၂၇ ခုႏွစ္က သူေဌးႀကီးဦးညိဳရဲ႕ ေဆာက္လုပ္လႉဒါန္းမႈနဲ႔ ေပၚေပါက္လာတာပါ။ နယ္ခ်ဲ႔ဆန္႔က်င္ေရး၊ ဖက္စစ္ဆန္႔က်င္ေရး၊ အမ်ိဳးသားလြတ္ေျမာက္ေရးေတြရဲ႕ ျမစ္ဖ်ားခံရာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီသမိုင္းေတြကို သိတဲ့ ကိပ္ကေတာ့ သူ႔မ်က္ေပါက္က်ဥ္းက်ဥ္းကေလး ပိတ္သြားတဲ့အထိ ၿပံဳးၿပံဳးႀကီး ၾကည့္ရင္း....
“က်ေနာ္႔အျမင္ကေတာ႔ ဒီလို အမွတ္တရ အေဆာက္အဦေတြ ျပန္လည္ တည္ေဆာက္တဲ့အခါ ေရွးေဟာင္းလက္ရာေတြ၊ သမိုင္းဆိုင္ရာ အခ်က္အလက္ေတြ၊ ခံစားခ်က္ေတြကို ျပန္လည္သတိရဖို႔တင္မကပါဘူး။ သင္ခန္းစာယူဖို႔လည္း လိုတယ္၊ ေခတ္မီဖို႔လည္း လိုတယ္ေလ။ အဲဒီမတူညီတဲ့ အခ်က္ေတြရဲ႕ ပဋိပကၡေတြကို တၿပိဳင္တည္း ေျဖရွင္းရတာ က်ေနာ္ စိတ္ဝင္စားတယ္”
သူ႔စကားကို နားေထာင္ရင္း က်ေနာ္ ေက်ာင္းသားသမဂၢဝင္းထဲကို ဝင္လိုက္ပါတယ္။ ေျခလွမ္း သံုး၊ ေလးလွမ္းေလာက္ လွမ္းလိုက္ေတာ့ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္ ေက်ာက္တိုင္ကို ဦးတိုက္မိပါတယ္။ ေက်ာက္တိုင္ပုကေလးဟာ ေရညိႇေတြ အလိမ္းလိမ္းနဲ႔ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္ လို႔ ေရးထိုးထားတဲ့စာတန္းဟာလည္း ေဆးေရာင္ေတြ မွိန္မပ်ပ်နဲ႔ပါ။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာက္သားမွာ ထြင္းထာတာမို႔ ဖတ္လို႔ေကာင္းေကာင္း ရပါေသးတယ္။
“ဒီေက်ာက္တိုင္ကို အခုလို အေဟာင္းအတိုင္းထားတာ ေလာကဓံကို ႀကံ့ႀကံ့ခံႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္လို႔ပါ။ ေက်ာက္တိုင္ပံုစံကလည္း ေလးေထာင့္ စပ္စပ္မို႔ ခိုင္မာတယ္ တည္ၾကည္တယ္ ဆိုတာကို ျပဆိုၿပီးသားေလ”
ကိပ္က က်ေနာ္႔ကို ရွင္းျပပါတယ္။
ေနာက္ထပ္ ေရွ႕ကို ေျခလွမ္းတလွမ္းေလာက္ လွမ္းလိုက္တဲ့အခါ က်ေနာ္႔ မ်က္စိေရွ႕က ေက်ာင္းသားသမဂၢ အေဆာင္အဦႀကီးဟာ ေပ်ာက္သြားၿပီး ၿပိဳပ်က္ေနတဲ့ အဂၤေတတုံးနဲ႔ လဲၿပိဳေနတဲ့ သံတိုင္ႀကီးေတြကို စိန္ပန္းပင္ေတြၾကားမွာ ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။ အစိမ္းေရာင္ စိန္ပန္းေတာအုပ္ထဲမွာ အနီေရာင္စိန္ပန္းပြင့္ေတြက ေျမျပင္မွာ ေႂကြလို႔။
“အခုလို စိန္ပန္းနီေတြ ေျမျပင္မွာႂကြေနတဲ့ ႐ႈခင္းက ၇ ဇူလိုင္မွာ က်ဆံုးခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကို ဂုဏ္ျပဳတဲ့ landscape ကို ဖန္တီးထားတာေလ”
“ခုနက ျမင္လိုက္တဲ့ ေက်ာင္းသားသမဂၢ အေဆာက္အဦႀကီးကေရာ ဘယ္ေရာက္သြားတာလဲဗ်”
“အဲဒါက ပံုရိပ္ေယာင္ပါ။ 3D Hologram နည္းပညာနဲ႔ ပံုေဖာ္ထားတာပါ။ အဓိပတိ လမ္းေပၚက ၾကည့္ရင္ ဟိုးတုန္းက သမဂၢအေဆာက္အဦႀကီးကို ျမင္ရမယ္။ ဒါေပမယ့္ သမဂၢဝင္းထဲ ေရာက္လို႔ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္ ေက်ာက္တိုင္ကို ဦးတိုက္ၿပီး ေနာက္ထပ္ ေျခတလွမ္း လွမ္းလိုက္တာနဲ႔ ခင္ဗ်ား အခုျမင္ေနရတဲ့ စိန္ပန္းပြင္႔နီနီေတြ ေႂကြေနတဲ့ စိန္ပန္းေတာႀကီးနဲ႔ ၿပိဳပ်က္ေနတဲ့ ေက်ာက္ပံုႀကီးကို ျမင္ရမွာပါ။”
ေျမျပင္မွာ လဲေလ်ာင္းေနတဲ့ စိန္ပန္းနီနီေပၚ ဇူလိုင္မိုးစက္ကေလးေတြ ေႂကြက်ေနသံကလည္း ေၾကကြဲဖြယ္ ခပ္ေလးေလး စီးခ်က္ကေလးေတြပါ။ ဒီ႐ႈေမွ်ာ္ခင္းထဲ ေရာက္ေနတဲ့ သူ႔ရဲ႕ရင္ခုန္သံနဲ႔ ဟန္ခ်က္ညီေနပါတယ္။
ခပ္လွမ္းလွမ္းက ၿပိဳပ်က္ေနတဲ့ အုတ္ပံုနားကို ေရာက္သြားေတာ့ အဲဒီအုတ္ပံုမွာ ၇ ဇူလိုင္တုန္းက က်ဆံုးခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ နာမည္ေတြကို ေရးထိုးထားပါတယ္။
အမွတ္တရ အုတ္ပံုႀကီးနားကို တျဖည္းျဖည္းတိုးသြားတ့ဲအခါ အုပ္ပံုႀကီးေအာက္ကို ဆင္းသြားတဲ့ ျမက္ခင္းေလွကားကေလးကို ေတြ႔ပါတယ္။ ေလွကားအတုိင္း ဆင္းသြားေတာ့ အလင္းေရာင္ဟာ တျဖည္းျဖည္းမွိန္လာၿပီး သမဂၢသီခ်င္းသာဟာ တျဖည္းျဖည္း တိုးထြက္လာပါတယ္။
သီခ်င္းသံလာရာ ဘက္ကို စီးေမွၽာလိုက္ပါသြားတဲ့အခါ လွ်ပ္စစ္ဖေယာင္းတိုင္ေတြ ထြန္းထားတဲ့ အခန္းက်ယ္ႀကီးတခုထဲကို ေရာက္သြားတာ သတိထားမိပါတယ္။
“ခင္ဗ်ား ဒီမ်က္မွန္တပ္လိုက္ေလ”
ကိပ္ ေပးတဲ့ မ်က္မွန္ကေလးကို တပ္လိုက္ပါတယ္။ မ်က္မွန္ကိုင္းမွာ နားၾကပ္တစံုပါ ကပ္ထားတာမို႔ သမဂၢသီခ်င္းသံဟာ ပိုမိုပီျပင္လာပါတယ္။
က်ေနာ့္ေရွ႕က ျမင္ကြင္းဟာလည္း ေျပာင္းသြားပါၿပီ။ အစည္းအေဝးခန္းတခု။ သမဂၢ ဥကၠ႒ ကိုေအာင္ဆန္းဟာ သူ႔ထိုင္ခံုေပၚက ထၿပီး ေဒါမာန္ပါပါနဲ႔ ေျပာေနပါတယ္။ အျခား ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူတခ်ိဳ႕က သူနဲ႔ အျပန္အလွန္ ျငင္းခုံေနပါတယ္။ သူတို႔ေရွ႕က စားပြဲခုံေပၚမွာ အိုးေဝစာေစာင္ကို ျဖန္႔ခ်ထားတာကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ သူတို႔ အိုးေဝ စာေစာင္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အျငင္းအခုံျဖစ္ေနတယ္လို႔ ခန္႔မွန္းႏို္င္ပါတယ္။
က်ေနာ္ သူတို႔စားပြဲေဘးက ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားပါတယ္။ ဘိုေကေျပာင္ေျပာင္၊ ဘြတ္ဖိနပ္ေျပာင္ေျပာင္၊ ဘန္ေကာက္လံုခ်ည္ ေျပာင္ေျပာင္နဲ႔ ေက်ာင္းသားတေယာက္က က်ေနာ္႔နားက ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားပါတယ္။ က်ေနာ္႔ကိုေတာ့ တခ်က္ကေလးေတာင္း ငဲ့မၾကည့္ခဲ့။
ေဟာ ဟိုမွာ မ်က္ႏွာသြယ္သြယ္၊ ကိုယ္လံုးသြယ္သြယ္၊ ေဘာင္းဘီျဖဴ ကုတ္အက်ႌ အျဖဴနဲ႔ ေက်ာင္းသားတေယာက္။ သူက သူ႔ခါးဝက္ေလာက္ရွိတဲ့ ေရးၿပီးခါစ ေက်ာင္းသားသမဂၢပံု ဆီေဆးပန္းခ်ီကားႀကီးကို မႏိုင္တႏိုင္ မ လာက နံရံမွာ ခ်ိတ္ဖို႔ လုပ္ေနပါတယ္။ သူက ပန္းခ်ီေမာင္နန္းေဝ။
သူ႔ေရွ႕က ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားေတာ က်ေနာ္႔ကို သူ မၾကည့္။ သူ႔ပန္းခ်ီကား ခ်ိတ္ဖို႔ကိုသာ သူ အာ႐ံုေရာက္ေနပါတယ္။
မၾကာခင္ ျမင္းခြာသံေတြ အဆက္မျပတ္ ေပၚလာပါတယ္။
သပိတ္ သပိတ္ ေမွာက္ေမွာက္၊ မီးတုတ္ မီးတုတ္ ရိႈ႕ရႈိ႕။ ေႂကြးေၾကာ္သံေတြ ဆူညံလာတယ္။ ကိုဗဟိန္းရဲ႕ ျမင္းခြာ တခ်က္ေပါက္ရင္ မီဟုန္းဟုန္းေတာက္ေစရမယ္ ဆိုတဲ့ မိန္႔ခြန္းသံ။ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္ စ်ာပနမွ ငို႐ိႈက္သံ။
ေလယာဥ္ပ်ံ အခ်က္ေပးဥၾသဆြဲသံေတြ အဆက္မျပတ္ ထြက္ေပၚလာၿပီး ဗံုးသံေတြ တဝုန္းဝုန္း က်ေနာ့္နားမွာ ေပါက္ကြဲေနပါတယ္။ ဒုတိယကမၻာစစ္ျဖစ္ၿပီ။ ယူနီယံဂ်က္အလံ၊ ေနဝန္းနီ ဂ်ပန္အလံ၊ ေဒါင္းတံဆိပ္ သံုးေရာင္ျခယ္ BIA ၊ BDA အလံ၊ ၾကယ္ငါးပြင့္အလံ အလံေတြ တခုၿပီးတခု ေပၚလိုက္ ေပ်ာက္လိုက္။
ဝုန္းခနဲ အသံနက္ႀကီးေပၚလာၿပီး ေက်ာင္းသားသမဂၢ အေဆာက္အဦႀကီး ၿပိဳက်သြားသံ။
ေက်ာင္းသားေတြ ေသြးအလိမ္းလိမ္း ဟိုေျပး ဒီေျပး။ ဂ်ီသရီး ေသနတ္သံမ်ား အဆက္မျပတ္ထြက္ေပၚ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းရဲ႕ ဓား၊ ဓားခ်င္း လွံလွံခ်င္း မိန္႔ခြန္းသံက က်ယ္သည္ထက္ က်ယ္လာ။
ဦးသန္႔ ႐ုပ္ကလာပ္၊ သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္းပံု ကိုင္ထားတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ေႂကြးေၾကာ္သံ။
၈၈ အေရးေတာ္ပံု အဓိပတိလမ္းထိပ္မွာ မင္းကိုႏိုင္ မိန္႔ခြန္းေျပာသံ၊ ေသနတ္သံမ်ား။
လူတခ်ိဳ႕ က်ေနာ္႔ေဘးနားမွ ျဖတ္သြားၾက။
ခြပ္ေဒါင္းအလံေတြ တလူလူလြင့္။ လက္ပံတန္းသပိတ္။ ၿဖိဳးၿဖိဳးေအာင္၊ ေက်ာ္ကိုကို၊ မင္းေသြးသစ္၊ ေဇယ်လြင္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြ အသစ္ေတြ ေပၚလာ။
လူစုခြဲဖို႔ သတိေပးသံ၊ ႐ိုက္သံ ႏွက္သံ၊ ဒီမိုကေရစီပညာေရး ေႂကြးေၾကာ္သံ။
တကယ္ျဖစ္ေနတဲ့ သတ္ကြင္းထဲမွာ ကိုယ္ ကိုယ္တိုင္ ေရာက္ေနသလို။ ေက်ာင္းသားသမိုင္းရဲ႕ ရင္ခုန္သံေတြ က်ေနာ္႔ရင္ထဲကို ႐ိုက္ခတ္သြား။
‘မ်က္မွန္ခြ်တ္လိုက္ေလ ေမာသြားၿပီလား’
က်ေနာ္ သမိုင္းထဲကို ကိုယ္တုိင္ အလည္ေရာက္လို႔ ျပန္ခဲ႔ၿပီ။
မ်က္မွာ ခြ်တ္လိုက္ၿပီး ကိပ္ကို ေပးလိုက္ပါတယ္။ ဟိုဘက္ခန္းကို သြားၾကည့္ဦးမလား။ သူ ေခၚရာကို လိုက္သြားလိုက္ပါတယ္။
အစည္းအေဝးခန္းထဲမွာ ေက်ာင္းသားတခ်ိဳ႕ စစ္ေဘးေရွာင္ေတြအတြက္ ဘယ္လို ကူညီရမယ္ဆိုတာ ေဆြးေႏြးေနၾကပါတယ္။ ဆံပင္ကုပ္ဝဲ၊ မ်က္မွန္ပါးပါး၊ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ အျပာနဲ႔ ေက်ာင္းသူတေယာက္က လက္နက္ကိုင္အားလံုးရဲ႕ မိခင္ေတြ စုေပါင္းၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလႈပ္ရွားမႈျပဳဖို႔ အႀကံျပဳသြားပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔လြတ္ေနတဲ့ ေနာက္တန္းေနရာမွာ ဝင္ထိုင္ရင္း သူတို႔ ေျပာေန ဆိုေနတာေတြကို နားေထာင္ပါတယ္။
မၾကာခင္ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ ေရာက္လာၿပီး ေရေႏြးၾကမ္းနဲ႔ ေကာက္ညႇင္းျပန္ေပါင္းထုပ္ ပူပူေလးတပြဲကို လာခ်ပါတယ္။ ျပန္ေပါင္းထုပ္ပူပူကေလးကို အသာေလး ကိုင္မိလိုက္ကာရွိေသး
‘ကိုေဇႀကီး အေဆာင္ပိတ္ခါနီးၿပီ တန္းစီရေတာ႔မယ္ ျပန္ရေအာင္’
အင္းစိန္ေထာင္အေဆာင္ ၃ က တန္းစီးေအာင္ျမင္႔ရဲ႕ အားလံုးၿငိမ္ ဆိုတဲ့အသံဟာ ျပန္ေပါင္းထုတ္ကို ယူေတာ႕မယ္႕ က်ေနာ္႕လက္ကို တြန္႕သြားေစပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔ အင္စိန္ေထာင္ထဲ ပံုစံ ထိုင္ဖို႕အမီ ျပန္ေရာက္သြားပါတယ္။
က်ေနာ္ေရာ ကိပ္ ပါ အလုအယက္ တန္းစီ၊ ေခါင္းငံု႔၊ လက္ကိုေခါင္းေပၚတင္၊ ေစာင့္ေစာင့္ထိုင္ကာ ပံုစံထိုင္လိုက္ၾကပါတယ္။ ေဘးမွာ ရခိုင္ေက်ာင္းသား ဦးလွေစာ၊ နာဂ ေက်ာင္းသား ထြန္းၾကည္၊ မြန္ေက်ာင္းသား ခ်စ္ႀကိဳင္နဲ႔ အျခားေက်ာင္းသား သံုးေလးေယာက္ က က်ေနာ္တို႔နဲ႔ အတူ။
မုဒိန္း၊ ခါးပိုက္ႏႈိက္၊ ဓါးျပ၊ သူခိုး၊ စစ္ေျပး စတဲ့ ရာဇ၀တ္သားေတြက ႀကိမ္လံုးေတြတ၀င့္၀င့္၊ သားေရပတ္ တယမ္းယမ္းနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ကို ပံုစံေပးဖို႔ အသင့္ျဖစ္ေနပါၿပီ။ သူတို႔ အေဆာင္မွဴး ဆာဂ်င္သိန္းၿမိဳင္ရဲ႕ ‘႐ုိက္’ ဆိုတဲ့ အမိန္႔ကိုနာခံဖို႔ အသင့္ျဖစ္ေနပါၿပီ။
က်ေနာ္ေဇာေခြ်းေတြျပန္လာပါတယ္။ အသက္ရူလို႕မ၀ ေတာ႔ပါ။
လန္႔ႏိုးေတာ့ DVB က သတင္းေၾကညာသူ ခိုင္ပန္းႏုရဲ႕ အသံကို ျပတ္ေတာင္းျပတ္ေတာင္းၾကားလိုက္ရပါတယ္။
ေက်ာင္းသားသမဂၢ အသစ္ျပန္ေဆာက္ဖို႔ ေက်ာင္းသားေတြ ေဆြးေႏြးၾကမယ္တဲ့။
အထက္တန္းေက်ာင္းေတြ အပါအ၀င္ ေက်ာင္းတိုင္းေက်ာင္းတိုင္းမွာ ေက်ာင္းသားသမဂၢေတြ အျမန္ဆံုးတရား၀င္ဖြဲ႔စည္းခြင္႔ရပါေစ၊ သမဂၢ ျပန္လည္တည္ေဆာင္ေရးမွာ ေက်ာင္သားသမဂၢ အားလံုးပါ၀င္ႏိုင္ပါေစ။
က်ေနာ္မ်က္စိ မဖြင္႔ရဲပဲ ဆုေတာင္းေနမိပါတယ္။
သားႀကီးေမာင္ေဇယ်
(၂၄-၂-၂၀၁၇)
*ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္စီး = မဆလ အစိုးရလက္ထက္ စစ္ေထာက္လွန္းေရးက ေက်ာင္းသားမ်ားကို ႏွိပ္စက္နည္း တမ်ိဳးျဖစ္ပါတယ္။ ေျခဖ်ားႏွစ္ဖက္ေထာက္၊ ေပါင္ႏွစ္လံုးၿဖဲ၊ ဒူးေကြး၊ ထားၿပီး ပါစပ္က တဖြတ္ဖြတ္အဆက္မျပတ္ေအာ္ရပါတယ္။ ေအာ္တာရပ္သြားတဲ့အခါ ေနာက္က ေဆာင္႔ကန္တာကိုခံရပါတယ္။ ေျခဖေႏွာင္႔ ေအာက္မွာေတာ႔ ေဆးလိပ္မီး ေထာင္ထားပါတယ္။
*ေလယာဥ္ပ်ံစီး = မဆလ အစိုးရလက္ထက္ စစ္ေထာက္လွန္းေရးက ေက်ာင္းသားမ်ားကို ႏွိပ္စက္နည္း တမ်ိဳးျဖစ္ပါတယ္။ လက္ႏွစ္ဖက္ဆန္႔တန္း၊ ေျခေထာက္တဖက္ေျမႇာက္၊ ပါးစပ္က တ၀ူး၀ူးေအာ္၊ ရပ္သြားလွ်င္ အ႐ုိက္ခံရပါတယ္။
